Το Μουνί

     Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη ζωή ενός άντρα είναι το ΜΟΥΝΙ. Τον γεννά, τον διαφεντεύει, τον ορίζει, τον προβληματιζει, τον ελκύει, τον εξευτελίζει και τελικά τον σκοτώνει. Το πιο βλακώδες πράγμα, στο οποίο σπαταλά την ζωή του ένας άντρας, είναι που προσπαθεί να το κατακτήσει για να εκδικηθεί έτσι όλα τα μουνιά που τον βασάνισαν αλλά κι όλα αυτά που θα τον βασανίσουν ως το τέλος της ζωής του.
     Τον γεννά ένα μουνί που δεν επέλεξε ο ίδιος, παρά ο πατέρας του, σε στιγμή που δεν επέλεξε ο ίδιος και τον διαφεντεύει για την υπόλοιπή του ζωή. Του επιλέγει, τι θα φάει, πότε, γιατί, τι θα φορέσει, πως θα κάνει τα βήματά του, πότε θα κάνει τα ταξίδια του, πότε θα γυρίσει, πότε θ' αναπνεύσει και πότε θα κοιμηθεί. Με βάση τους όρους που θέτει αυτό το μουνί, ψάχνει να βρει τα υπόλοιπα της ζωής του που θα τον ορίσουν σαν άντρα.
     Τα ψάχνει, τα μυρίζει, τα γλύφει, τα γαμάει, τα χύνει, τα ζητά, τα ονειρεύεται, τα φτύνει, τα ερωτεύεται, τα υποψιάζεται. Εντέλει, μετά από πολλή περίσκεψη και πάντα μετά από συνενόηση με το πρώτο μουνί της ζωής του, επιλέγει το ένα που νομίζει ότι θα διαφεντεύσει αυτός. Του κάνει τα πάντα λοιπόν, με όση ένταση και πάθος θεωρεί ο ίδιος ότι είναι αρκετά για να το ελεγχει και να το κρατά ευχαριστημένο.
     Κάποια στιγμή όμως το μουνί αυτό ξεσηκώνεται και θέλει να κάνει τη βόλτα του στο κόσμο. Αυτός επαναστατεί και τα βάζει μ' όλα τα μουνιά της ιστορίας, ξεκινώντας από την «Εύα τη Μπιρμπίλω», φτάνοντας μέχρι και το σήμερα. Προσπαθώντας να βγάλει άκρη προβληματίζεται: "Τώρα, το δικό μου μουνί έχει μολυνθεί; Κι αν έχει μολυνθεί ποιος το 'κανε; Κι εφόσον έχει μολυνθεί κατ' επανάληψη, (γιατί εφόσον μου μπήκε στο μυαλό, έτσι θα 'ναι), γιατί εξακολουθεί να είναι σφιχτό όταν εγώ πάω να μπω μέσα του"; Τρελαίνεται λοιπόν.
     Μπροστά στο να βρει τη λύση, κάνει ό,τι μαλακία είναι δυνατή. Ακόμα-ακόμα, προσπαθεί να το πονέσει ή να χύσει υποτιμητικά πάνω του για να του αποδείξει ποιος είναι το αφεντικό εδώ μέσα. Αφού ικανοποιηθεί με τον εαυτό του που το συγκεκριμένο μουνί το εξάγνισε και το γκάστρωσε, βαριέται, φτάνει στα πενήντα κι αρχίζει να ψάχνει για κανένα ξέμπαρκο νεαρό μουνί που θα του κάνει τη χάρη να γυρίσει να τον κοιτάξει.
     Στη προσπάθειά του αυτή να βρει ένα νέο μουνί να στεγάσει τον μεσόκοπο πλέον πούτσο του, παλιμπαιδίζει, μαλακίζεται, το παίζει τζόβενο αλλά και φτασμένος, ρίχνει και ένα «ο παλιός είναι αλλιώς» και γίνεται ρόμπα, γενικώς εξευτελίζεται. Δεν είναι πάντα τυχερός να βρει στόχο. Έρχεται όμως σιγά-σιγά στα συγκαλά του. Συνειδητοποιεί ότι δε τον παίρνει να παίζει πλέον κι επιστρέφει στο δεύτερό του μουνί, που μοιάζει πλέον με το πρώτο, ενώ περνά την υπόλοιπη ζωή του κατηγορώντας και τα δύο: είτε που τον έφερε στον κόσμο, είτε που τον έκανε να περάσει τα πάθη του Χριστού.
     Κι έτσι καταλήγει να πεθάνει στα εβδομήντα-ογδόντα του, κατηγορώντας τα μουνιά που 'χε αλλά κι αυτά που δε κατάφερε ποτέ να αποκτήσει. Για να μην αναφέρουμε κι αυτά που δημιούργησε... 'Αλλη ιστορία! Κυριευμένος αλλά και καταπονημένος οδεύει προς τον 'Αγιο Πέτρο, μουρμουρίζοντας για τη τύχη του...
«Κατάρα σ' όλα τα μουνιά του κόσμου
  αυτά που είχα κι αυτά που 'χασα.
  Από τη μύτη με σύρανε.
  Το πούτσο μου φθείρανε.
  Τα νεύρα μου σπάσανε.
  Το αντριλίκι μου ραγίσανε.
  Τη τσέπη μου αδειάσανε.
  Το μυαλό μου τρυπήσανε.
  Τη καρδιά μου μαδήσανε.
  Τη ψυχή μου αφέντεψαν.
  Και μετά απ' όλα αυτά τα βάσανα,
  τα μικρά και τα μεγάλα τους
  στον Παράδεισο πηγαίνω
  έρημος και μόνος.
  Χωρίς ούτ' ένα μουνί για συντροφιά»! 

                                          Τα... Καρύδια

     Τα καρύδια, ή αρχίδια, ή μπαλάκια, ή απίδια, ή όρχεις ή όπως αλλιώς λέγονται (α! αμελέτητα κτλ.) αποτελούν δύο (ζεύγος γαρ) από τους μεγαλύτερους μύθους στην ζωή ενός άντρα. Συν τοις άλλοις, προέρχεται από αυτά που κουβαλά ο πατέρας του, αλλά ποτέ δεν τους χρεώνει την ατυχία του ή το γαμώτο του, παρά μόνο στα γεννητικά της μάνας. Γεννιέται λοιπόν από αυτά, γεννιέται με αυτά, τα θρέφει, τα αναθρέφει, τα φροντίζει, τα μαλακίζει, τα χαϊδεύει, τους μιλά και τα επικαλείται συνέχεια.
     Μύθος πρώτος: Ο άντρας ξέρει τι δουλειά κάνουν. Μέγιστο λάθος. Ο άντρας αντιλαμβάνεται την λειτουργία τους με δύο τρόπους μόνο. Αν μάθει ανατομία που ενημερώνεται για τον αναπαραγωγικό τους ρόλο και αν κάποιος (συνήθως γυναίκα) του τα σπάσει. Στην πρώτη περίπτωση, πέρα από το γεγονός ότι αισθάνεται υπερήφανος για τη συμμετοχή του στη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, απ' την υπερηφάνεια αυτή θεωρεί ότι πηγάζει και το αναφαίρετο δικαίωμα, η γυναίκα που θα δεχτεί το προϊόν τους να τα φροντίζει κιόλας, αποδίδοντάς τους τις δέουσες τιμές. Στην δεύτερη περίπτωση, τα επικαλείται συνέχεια σαν επιχείρημα διαμαρτυρίας προς το αντίθετο φύλο, μουρμουρίζει συνέχεια για το πόσο τον πονούν και δεν αναλογίζεται ποτέ πόσο συμμετέχει ο ίδιος στην διαδικασία με το σφυράκι.
     Μύθος δεύτερος: Ο άντρας θεωρεί την ύπαρξή τους δεδομένη, εφόσον τα βλέπει και κρέμονται. Μέγιστο έγκλημα. Η αντικειμενική τους ύπαρξη είναι αυταπόδεικτη μόνο στη περίπτωση που ο άντρας δικαιώσει τον ρόλο του στη ζήση τούτη. Ότι είναι εκεί και κρέμονται δεν σημαίνει τίποτα. Το πως τα χρησιμοποιεί ο καθένας, είναι τα πάντα. Κοινός τόπος τη σύγχρονη εποχή είναι πως ελάχιστοι τα χρησιμοποιούν κι ακόμη λιγότεροι τα διαθέτουν ευμεγέθη. Έχουν απωλέσει το θάρρος της γνώμης τους (και τη γνώμη την ίδια), την ευθύνη των λόγων τους, έχουν πάψει να μπλέκονται σε πράγματα κι έχουν πάψει να συνειδητοποιούν πως κάθε πράξη τους έχει συνέπειες αλλά και να τις αντιμετωπίζουν. Η στάση αυτή έχει να κάνει με το μέγεθος και τη ποιότητα των προς εξέτασην αντικειμένων και κατά κοινή διαπίστωση, τα αποτελέσματα είναι αποθαρρυντικά. Το είδος αυτών των ευμεγεθών και στιβαρών, όπως και το ανδρικό φύλο εν γένει, βαίνει προς εξαφάνιση.
     Παρολαυτά, οι ίδιοι οι άνδρες δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη και συνεχίζουν να υπερασπίζονται λεκτικά τα δικαιώματά τους, όπως και να προκαλεί ο ένας τον άλλον με αυτά, ενώ δε τα διαθέτει κανείς από τους δυο, σαν κοκοράκια σκέτα (χωρίς λειρί). Πολλές φορές, το μόνο ηθικό βάρος (αλλά κι ειδικό) για έναν άντρα κρέμεται εκεί. 'Αρα στους περισσότερους είναι ανύπαρκτο. Πάντως, σαν εξωτερικοί παρατηρητές, πρέπει να αναγνωρίσουμε τα κάτωθι προτερήματα και ελαττώματα.
     Συν: είναι συνήθως παραγωγικά, περικλείουν μεγάλο μέρος του εγκεφάλου ενός άντρα, είναι εύχρηστα, χρησιμεύουν σαν πυξίδα στην ζωή του, τους έχουν προσδοθεί χαριτωμένα ονόματα, είναι διασκεδαστικά σαν παιχνίδι, κάνουν ωραίο θόρυβο όταν κινούνται και τέλος διαχωρίζουν τα φύλα.
     Πλην: Χρειάζονται εκπαίδευση και καλλιέργεια, διαθέτουν ελάχιστο χώρο για φαιά ουσία, είναι δύσχρηστα, είναι αναξιόπιστα συνήθως σαν πυξίδα, μπορούν να αποδειχθούν άχαρα, είναι φοβερά ενοχλητικά σαν παιχνίδι όταν έχουν πολλές τρίχες, και τέλος, πολλές φορές είναι άβολα όταν φοράς στενό παντελόνι. Α! Αποτελούν κι αχίλλειο πτέρνα για έναν αρσενικό.
     Συμπέρασμα: Τα καρύδια, αποτελούν το σπανιότερο είδος του πλανήτη. Έχει παρατηρηθεί δε και το φαινόμενο τελευταία ν' αλλάζουν φύλο ή καλύτερα, να μετακινούνται (πως άραγε;) σε μέρη του γυναικείου σώματος (κυρίως το μυαλό και τη καρδιά). Ενώ θα μπορούσαν ν' αποτελούν τον καλύτερο σύμμαχο του σύγχρονου άνδρα, αυτός τα συρρικνώνει σε μέγεθος σταφίδας και μάλιστα άνοστης.
     Ω καιροί, ω ήθη.