"Αόρατα Τοπία" ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ
88 σελίδες, 8 ευρώ
Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της Κατερίνας μας κι είναι θαυμάσιο. Παρακάτω θα δώσω μερικά κομμάτια, κατ' επιλογή δική μου. Απολαύστε τα!
-------------------------------------------------------------------------------------------
η φωνή στο τέλος του τραγουδιού
στροβίλισε τον αέρα
μ' ένα στιγμιαίο χρώμα πόθου
το χείλι της ακόμα αιωρείται
στις έρημες σανίδες της σκηνής
όπως κι η άκρη μιας χορδής
που μάζεψε τον πόθο της
Περιφραγμένη Μοναξιά
Η κάμαρη χλιαρή
μα ο πίνακας μισανοιγμένος
χρωμάτιζε την περιφραγμένη μοναξιά
μ' ένα κόκκινο παντού
το κρεβάτι απέναντι
με την τύψη στο κέντρο
το τραπέζι
το τυλιγμένο με κουρέλια
την μπολιασμένη
μ' ανατριχιάσματα ξεθωριασμένα νύχτα
Ποτέ τόσο πολύπλοκο κόκκινο
δεν εκρεμάστηκε σε τοίχο
φουντώνοντας τη δίψα
στις ρωγμές...
ποτέ τόσο γεμάτο χρώμα
στα μάτια μιας πόρνης...
Μια Θάλασσα
Κι είχεν η θάλασσα
μια διάφανη κίνηση
στον ήλιο
με τ' ανάλλαχτο εκείνο χρώμα
από τα χρώματα της γης
Κι ο βράχος
που ζυγιαζόταν απάνω της
ολόρθος
σε βάθη κάτασπρα αναλυόταν
Είχαν οι δυο τους μιαν εικόνα...
Τους ταίριαζε η θάλασσα
γύρω γύρω
τους ταίριαζαν ο ήλιος
η διαφάνεια
επάνω στα ραγίσματα
Στο Χρώμα Της
Ήταν ωραία μέσα στην πρωινή καταχνιά
τα μεγάλα μάτια σου
ν' ακολουθούν μια θάλασσα
μακριά
και τα χέρια σου
να βουλιάζουνε στο χρώμα της
Αυτό το χρώμα, έλεγες
είναι στρογγυλό
για να νιώθεις στα μάτια σου
το θεό
Ω!!! Έλα να το κόψεις
μια φορά
τον κύκλο σου που στένεψε
να σπάσεις
---------------------------------------------------------------------------------
Υποδειγματικές Λεπτομέρειες
Ι.
Μια φωτογραφία ήταν
τίποτα περισσότερο
κάτω απ' τη συνηθισμένη μου λάμπα...
Σημαδεμένη στην κορυφή
μ' ένα χρώμα άγνωστο ακόμα
και δίπλα στο κεφάλι
ίχνη από αίμα παλιό
ταιριαστό σε συμπόνια χηρείας
Εκεί στη δομή του λαιμού
ο καθένας μπορούσε να δει
το χάσμα π' ανοιγόταν καταμεσής
και ξεχείλιζε σάρκες
οστά
άπληστα όλα...
Λες και φυτέψαν τούτο το κεφάλι
αποξαρχής αποκηρυγμένο
λες και κάποιος δαίμονας πια
του χρώσταγε ευγνωμοσύνη...
Ω Θε μου...
Ετούτος ο άψυχος άνδρας
που συνεχίζει τα χέρια του να μεταφέρει
επάνω στο ποτάμι
ούτε κι ο ίδιος ξέρει
τι κουπιά κρατά
μα ο θάνατος είναι μεταδοτικός...
ΙΙ.
Και να 'μαι τώρα
στ' ανάστροφα κράσπεδα
που μελανιάζουν μέχρι πρωίας
τη μαλακότερη άβυσσο
να σκάβω με το βελόνι μου
και να κατατρώγω με σοβαρότητα
το σκοτάδι π' ακροπατεί
στο κάτασπρο δέρμα
Μες στο τυχαίο
να τέμνω μοναχά με την ανάσα
μια την αγκύλωση της νύχτας
μια ολάκερο το μέλλον
που κομίζει ποιήματα τρισκόταδα
και να τα σύρω στ' αρχεία
του αιμάτου
Το ποίημα
που μοιάζει με σύνολο του μυαλού μου
και αξόδευτη με διώχνει
σε κατακόμβη βουβαμάρας
Και να 'μαι τώρα
μια σχέση που αιωρείται μ' αλαζονεία
στο μέλλον των χρωμάτων
για να εξουσιάσω κάποτε
του θανάτου τη στίξη
.......................................
Μερικά κομμάτια της Κατερίνας από το βιβλίο "ΑΙΩΡΗΣΗ"
Θυμάσαι???
Σε μια νύχτα αγάπης
στεκόμασταν ποιητές
στεκόμασταν στο κέντρο της
κόκκινοι
και σπάζαμε με λέξεις μας
χρόνο
και ήχους ήχων...
θυμάσαι???
το κορμί μας
έκαιγε
μόλις η βιόλα
ανάσαινε
και μεθούσε τον αγέρα της γης
και σιγοτρέμαμε
στ' άρωμα δίπλα
της μελαγχολίας της...
θυμάσαι τι μου είπες???
για τον έρωτα
να γράφεις...
για τον έρωτα...
για μας
ποτέ
να μη μιλάς...
Τα Μάτια Σου...
Αχ... αυτά τα μάτια σου
με τη παράξενη θελκτική
γεύση
που τα δανείζεις
σε κάθε ουρανό
παραφορτωμένο με πόνο
που τα κάνεις να βρέχουν
συγγνώμες
για κάθε γη που σκοτώνει...
όμοια μ' ανθρώπου
μπλε
ή μαύρα
ή πράσινα
-άγνωστο-
πιο φωτεινά
διάφανα
καθαρά...
αυτά τα μάτια σου
που γλυστρούν
σε ακτίντα λευκή
άραγε
σε άγγελο αθάνατο
ή στο βαθύ
του έρωτα σημάδι μου
ανήκουν???
Όπως Πάντα
Πέρα δώθε
όλη νύχτα
έτρεχε...
όλη νύχτα
σα να φοβόμουν
στο γυμνό μου στήθος μέσα
που σε φυλάω...
πως ήταν άλογο
έλεγα
που πηδά τις ράχες
και σκοντάφτει
στις τυφλές νυχτερίδες
πως ήταν κύμα
απόμαχο
θαλασσινό
που βγήκε στη στεριά
μα του 'λείπανε τα χέρια
κι έκπληκτο με κοιτά
απ' τον αγέρα
κρεμασμένο...
κι ήταν
λάσπη
μου 'πες
και κακός καιρός
κι ήτανε βροχή
π' άνοιγε
στο σκοτάδι τρύπες
όπως πάντα
είπες
ετούτος ο καιρός
αλόγατα γεννά
ετούτος ο αγέρας
περπατεί βροχή
του κόσμου
πως λαβώνει
τον πόνο τον πολύ...
Το Κόκκινο Μιας Ανεμώνας...
Είπες
πως δε σε νοιάζει
η βροχή
άμα στα χέρια σου
κρατάς μιαν ανεμώνη...
το κόκκινό της
αγαπάς
μα ξέχασες
πόσο το αίμα σε φοβίζει...
Αχ... μάτια μου...
η ανεμώνη
έχει ολάνοιχτες
πληγές
και τ' ακροδάχτυλα
στο αίμα
πλημμυρίζει...
Μάτια Του Έρωτα
Η βροχή
στο τέλος του δρόμου
άστραφτε
ξυπόλητη στο τέλος του δρόμου
και στα μάτια της...
είδα τα μάτια της...
τι εύθραυστη που ήταν
μάτια του έρωτα
και του θανάτου...
έκλαιγα
εγώ
που υπήρξα κάποτε
πληγωμένη
σε μακρύ φθινόπωρο
σα δάκρυ
ή βροχή
μέσα του που 'χε
πέσει...
