Pierre Mac Orlan (ψευδώνυμο του Pierre Dumarcais)
                                             Βιογραφικό

     Γεννήθηκε στη Περόν το 1882 και πέθανε στο Συρ-σουρ-Μορέν το 1970. Γάλλος φιλόσοφος που ωστόσο έγραψε -χωρίς να το κρύβει- κι Ερωτική Λογοτεχνία, με το ψευδώνυμο Πιερ Μακ Ορλάν, ενώ το πραγματικό του όνομα ήτανε Πιερ Ντουμαρσέ.
________________________________________________________

(απόσπασμα)

ΕΡΩΤΑΣ
     Για να γίνει η αντίθεση εύληπτη και γοητευτική: στη πραγματικότητα ο έρωτας δεν είναι περισσότερο ανθρωποκτόνος από τον πόλεμο και κάλλιστα μπορούμε να του αφιερώνουμε τις νύχτες μας, δίχως τον κίνδυνο να πεθάνουμε πρόωρα.
     Υπάρχουν μερικοί απελπισμένοι που από έλλειψη αυτογνωσίας, θεωρούν τον έρωτα σαν τον καταλληλότερο οδηγό εκείνου, του κοινής χρήσεως λογοτεχνικού ιλίγγου, που όταν εμφανίζεται με τον καθ' όλα γενικό τίτλο του πάθους, παρασύρει όσους το ζουν προς το βίαιο θάνατο ή τον μαρασμό. 
     Ένας ακόλαστος σκελετός που φιλά στα χείλη μια νεαρή λευκή, χτενισμένη με τον τρόπο της Ζοζεφίν Μπέηκερ, μεταμορφώνει τη ζωή σε τρομαχτική χαλκογραφία. Αλλά αυτό δε πρέπει ν' αποθαρρύνει όσους -χωρίς να είναι σκελετοί- εμμένουν στην ακολασία. 
     Αν στα χρόνια μας η παρόρμηση για ηδονή συνδυάζεται, όπως στον καιρό των παλιών ιπποτών, με κείνη του θανάτου, αυτό σημαίνει πως οι παλιοί ιππότες ποτέ δεν πέθαναν ή, πως τα πιο επικίνδυνα χαρακτηριστικά τους επιζούν: η λόγχη, το ξίφος κι η καμπούρα μεταμορφώνονται σε μπράουνινγκ.
     Το αίμα που η Ευρώπη σπατάλησε ηλιθίως μολύνει μυστηριωδώς τον αέρα που αναπνέουμε. Το ξένο αίμα που χύνεται, είναι ένα είδος αρρώστιας που μεταδίδεται εύκολα.
     Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, ο έρωτας είναι, τουλάχιστον, ικανός να προκαλέσει τα τριτογενή και τρομαχτικά δυστυχήματα αυτής της φονικής αρρώστιας. Το μαχαίρι, το πιστόλι και τα δηλητήρια αποτελούν μέρος της πανοπλίας των υπερβολικά ερωτευμένων γυναικών.
    Η χρησιμοποίηση αυτών των οργάνων δεν απαιτεί κάποια ιπποτική συμπεριφορά: πρόκειται, πολύ απλά, για μικροαστές που συχνά ντύνονται κατά τρόπο σκανδαλώδη, που δε συμφωνεί καθόλου με τα έσοδα συζύγου κι εραστή ταυτοχρόνως.

ΕΚΣΤΑΣΗ
     Μου μίλησαν γι' αυτές τις γυναίκες, τύπου Ουλαλούμης, που σε δέκα χρόνια έχουνε σιγολιώσει στη δική τους σεξουαλική φωτιά, τη φωτιά της προσωπικής τους κόλασης. Είναι πιο συγκινητικό να τις φαντάζεσαι ντυμένες μόνο το μακρύ κοριτσίστικο πουκάμισο των εφήβων, κρατώντας στο δεξί τους χέρι τη λαμπάδα με τη συμβολική φλόγα.
     Αυτά τα κορίτσια που ο θάνατος ορέγεται, είναι συνήθως παρθένες. Φοβούνται να ζήσουνε τη περιπέτεια και προτιμούν να τη φαντάζονται. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τις κατηγορήσουμε γι' αυτή την επιλογή τους, επιλογή κοινή σε πολλά άτομα και των δύο φύλων. Έτσι, πολλοί αυνανιστές της εμπολέμου περιόδου προτίμησαν τις φανταστικές διεγέρσεις από τις άλλες, τις πιο αγοραίες και καθοριστικές, της πραγματικότητας. Αυτές οι γεροντοκόρες που, οπωσδήποτε υπήρξαν νέες, διαφυλάττουν επιμελώς, σαν ελεύθερες Εστιάδες, την ιερή φωτιά της λαγνείας.
     Κατά τον ίδιο τρόπο, η φωτιά του Προμηθέα δίνει μια ζωή γεμάτη φλόγα στα πιο ανούσια λογοτεχνικά κείμενα, τα κατάλληλα να διαβάζονται απ' όλους.
     Είναι θλιβερό, η σαρκική ομιλία και γενικώς κάθε τρόπος συνουσίας, να γίνεται υπαίτιος τόσων παρεξηγήσεων και προλήψεων. Από την ημέρα που θα πειστούμε για το ανώφελο της όποιας σεξουαλικής ηθικής και της λέξης «πορνογραφία», ο κόσμος θα φτάσει πολύ κοντά στην ηρεμία. Καθένας θα 'χει την άνεση ν' ασχολείται, δίχως κρυψίνοια, με πράγματα σοβαρά, δηλαδή με ό,τι είναι ωφέλιμο στην μετριότητα.

                     Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Ιστορία 1η: "Δευτέρα" ή "Το Γραφείο"

     Είμαι ένας άντρας που μοιάζει με πολλούς σαραντάρηδες, αρκετά καλοντυμένος, αρκετά αθλητικός, με κροτάφους που μόλις αρχίζουν ν' ασπρίζουν. Η διατροφή μου είναι λιτή και υγιεινή. Μια εξειδικευμένη βιβλιογραφία μ' έκανε ν' απεχθάνομαι το καλό φαγητό. Αυτή η απέχθεια επιμηκύνει τη ζωή μου και με διατηρεί ακόμη νέο, μεταξύ τόσων ανδρών νέων, δραστήριων, κυνικών και φυσικά, διατεθειμένων να με αφανίσουν.
     Είμαι βιομήχανος κι όπως πολλοί βιομήχανοι του καιρού μας, γνωρίζω όλα τα καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά πράγματα: με βοηθά η γυναίκα μου, που διαβάζει για λογαριασμό μου. Ζω με τον ίδιο τρόπο που ταξιδεύω. Οδηγώ εγώ κι από δίπλα η γυναίκα μου μελετά το χάρτη. Σε κάθε αξιοπερίεργο, με σταματά. Ό,τι μ' ενδιαφέρει περισσότερο είναι να παραμείνω νέος. Αυτή η επιθυμία με υποχρεώνει να υποβάλλω τον εαυτό μου σε δοκιμασίες αρκετά επίπονες. Σκέπτομαι πως η μέθοδος που ακολουθώ, σίγουρα θα παρατείνει, για μερικά χρόνια ακόμη, την αισθησιακή μου ζωή, οδηγώντας τη στα ακρότατα όρια του γελοίου.
     Το γραφείο μου βρίσκεται στις όχθες του Σηκουάνα, δηλαδή, εκεί είναι και το εργοστάσιό μου. Χωρίς να ξέρω πολύ καλά γιατί, αγαπώ αυτό το γκριζωπό, ξεχωριστό τοπίο, στο οποίο συνεχώς προστίθενται πράγματα που κανείς δε προσμένει. Να μερικοί γλάροι. Κάνουνε κύκλους και κρώζουνε γύρω από μια μαούνα βαμένη πορτοκαλί. Την έχουν μετατρέψει σε πλωτό σπίτι.
     Πάνω σ' αυτή τη μαούνα υπάρχει μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά, που μάλλον μοιάζει με Αμερικανίδα. Για μένα, κάθε γυναίκα ψηλή, αδύνατη, ασπροντυμένη και χωρίς μπιχλιμπίδια, είναι Αμερικανίδα. Θέλω να πω μ' αυτό, ότι μια Αμερικανίδα ντυμένη στα λευκά αφυπνίζει όλο τον ερωτισμό μου.
     Ένας φίλος που έζησε πολύ καιρό στη Νέα Υόρκη, μου είπε πως ήταν πολύ δύσκολο να συγκινηθούν αισθησιακά αυτά τα παράξενα κορίτσια και πως η διεστραμμένη τους περιέργεια είναι επιφανειακή. Έβρισκε αυτές τις ωραίες γυναίκες ερωτικά αδιάφορες. Πίστευε πως οι κρυφοί βλεννογόνοι τους δεν είχανε τις ιδιότητες εκείνες που δίνουνε στα κορίτσια της Ευρώπης την υπέρτατη χαρά. «’Έχουνε πολύ καινούργιες βλεννογόνους», υποστήριζε.
     Το πρωί που φτάνω στο γραφείο, και ενώ είμαι ακόμη μόνος, παρατηρώ τη γυναίκα που κάνοντας τον πρωινό της περίπατο ρίχνει ψωμί στα πουλιά. Ούτε που ξέρω αν αυτά τα κορίτσια είναι όμορφα και δεν επιθυμώ να το μάθω για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι πως είμαι το αφεντικό τους και δε θέλω, εξαιτίας μιας χειρονομίας, να υποταχθώ σ' αυτές.
     Στο γραφείο μου οι ώρες κυλούν βαριές, φορτωμένες με οινοπνευματώδη ή αρώματα και πάντοτε καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Μέχρι τις εννιά το πρωί, ώρα που η δαχτυλογράφος μου η Ζερμαίν φέρνει την αλληλογραφία, είμαι σχετικά ήσυχος. Η Ζερμαίν, είναι, νομίζω, δεκαοχτώ χρονών. Πρόκειται για μια μικρή ξανθιά, που όταν εγώ ανοίγω τη πόρτα, αυτή πάντοτε γελά στο διάδρομο.
     Με ερεθίζει, με ερεθίζει πολύ. Όχι γιατί είναι ξανθιά και νέα, αλλά γιατί είναι η δαχτυλογράφος μου. Αυτή η λέξη περιέχει, κατά την άποψή μου, μια από τις πιο περίεργες όψεις της ερωτικής φαντασίας των ανθρώπων της εποχής μας. Όσο δουλεύει μπροστά μου, εγώ κοιτάζω μόνον εκείνη τη μυστηριώδη καμπύλη, η οποία όταν κάθεται, κάνει το κοντό και στενό της φουστάνι να τσιτώνει. Την διατάζω, την αναγκάζω να σηκωθεί. Τότε, το κολλημένο στη σάρκα της φόρεμα, σχεδιάζει το χωρισμένο στα δύο, ανάγλυφο μετάλλιο των νεανικών της καπουλιών. Ξέρει τι σημαίνουν όλα αυτά και αποφασίζει, αργά-αργά, με μια νωχελική χειρονομία, να σβήσει την αδιάκριτη πτυχή του υφάσματος.
     Νομίζω πως η διανοητική εργασία είναι για τη γυναίκα ένα θέλγητρο που ανανεώνει τη πιο αρχαία απ' όλες τις πράξεις, με τρόπο λεπτό και συνάμα βίαιο. Αυτή η ιδέα μοιάζει μ' ένα κύπελο γεμάτο αίμα, που σας το χύνουν με δύναμη στο πρόσωπο. Μια ωραία γαλατού, μια χαριτωμένη φουρνάρισσα, μια δροσερή υπηρέτρια, μπορούσαν να εξάψουν την αιφνίδια και περίπλοκη διάθεση των ανδρών για τη γυναικεία σάρκα, σάρκα που βλέπανε σα μιαν εξαιρετικά ερεθιστική κινηματογραφική ταινία. Για τους άντρες της εποχής μου, τα επαγγέλματα που προσθέτουν στη δύναμη της γυναικείας γοητείας, είναι τα διανοητικά ή εκείνα που αποτελούνε, κατά κάποιο τρόπο, τους δορυφόρους αυτών των επαγγελμάτων. Είναι δύσκολο ν' αντισταθείς στη νεαρή παρουσία μιας δαχτυλογράφου, που ενώ δεν είναι ποτέ πολύ απασχολημένη, είναι πάντοτε παρούσα.
     Όταν κοιτάζω τον τρυφερό αυχένα της Ζερμαίν, αυτό τον τρυφερό αυχένα μειρακίου που με παρακινεί να τη χρησιμοποιώ, κατά τις ερωτικές μου αναπολήσεις, σαν αγόρι, δε μπορώ να μην αναπαραστήσω γυμνή την όμορφη σιλουέτα της, λες και πρόκειται για ένα puzzle εξαιρετικά δύσκολο. Φαντάζομαι, με ακρίβεια σχεδόν οδυνηρή για το μυαλό μου, το ωχρό και ρόδινο λουλούδι του φύλου της σα παπαρούνα ζαρωμένη στον κολεό της και το γειτονικό της ροζ γαρίφαλο, που στον έμμετρο μεσαιωνικό μύθο του Ιππότη που έκανε τους κ... να μιλούν, πήρε το λόγο για λογαριασμό του.
     Ένα πρωινό που η Ζερμαίν έσκυβε ακριβώς δίπλα από μένα, το χέρι μου, αυτόματα, τελείως άβουλα, βρέθηκε πάνω στη θαυμαστή και σκληρή στρογγυλότητα που του προσφερόταν. Όταν μιλώ για τη Ζερμαίν, κορίτσι τόσο ξανθό και τόσο νέο, αδυνατώ να γράψω πως, πράγματι, το χέρι μου τα 'χασε και βρέθηκε κατά τύχη πάνω στον κώλο της. Ο κώλος της Ζερμαίν έχει μια παιδική χάρη κι απαιτείται η λέξη που θα τον κατονομάσει να 'ναι επίσης παιδαριώδης. Νομίζω πως ταιριάζει περισσότερο να λέω ο πωπός της Ζερμαίν: γλυκός σα φρούτο του Απρίλη, μαλακός, κρυφός, με τη τόσο βαθιά, τη τόσο ξανθή πτυχή του. Το χέρι μου χαλάρωσε και σταμάτησε να σφίγγει στο κέντρο των δύο δροσερών και χλιαρών μηρών. 'Αφησε να της ξεφύγει μια μικρή κραυγή ευχαρίστησης, στην οποία απάντησα μ' ένα βλακώδες χαμόγελο. Να κάνεις δική σου μια τέτοια κοπέλα, μπροστά στη σιωπηλή και συνένοχη γραφομηχανή, συνιστά πράξη που απαιτεί από τον εραστή μια προμελετημένη διαστροφή. Η κατάκτηση μιας πιτσιρίκας όπως τούτη εδώ, δεν επιφέρει ποτέ κορεσμό. Η Ζερμαίν ξαναποκτά καινούργιες, αποπλανητικές δυνάμεις απ' αυτή τη θέση της ευνοούμενης δακτυλογράφου, που μπορεί να εκφράζει τη γνώμη της για τους επισκέπτες, να τους επιβάλλει ή και να τους απομακρύνει, εν αγνοία μου.
     Η νεανική της παρουσία αποτελεί το στολίδι του γραφείου. Όταν περνά από μπρος μου, με τη δροσερή της αγκαλιά φορτωμένη φακέλους σα να μεταφέρει τα φρούτα της Πομόν, χίλιοι ασελγείς δαίμονες ξεπετάγονται από τους αριθμούς κι ορμούν καταπάνω μου. Καμία περιγραφή του όμορφου προσώπου της δε θα 'τανε πιστή. Τι να πω άραγε για τους στρογγυλούς γλουτούς της μικρής δακτυλογράφου, για τους αγγελικούς αυτούς γλουτούς, φιλόφρονες, όπως οι γλουτοί πούστη -γιατί τέτοια έκφραση παίρνει το προσωπάκι της χάρη στα κοντοκομμένα της μαλλιά. Τι να πω για την ανοιξιάτικη σχισμή, τη -προσωρινά- τόσο φρόνιμη. Αυτή η μαγεία, που 'ναι άκρως φευγαλέα και σβήνει πολύ γρήγορα, προστατεύεται από τη γραφομηχανή, πάνω στην οποία τα ευλύγιστα δάχτυλά της έχουνε κάθε εξουσία. Η γραφομηχανή ανανεώνει αδιάκοπα το μαγικό μυστήριο.
     Έξω από το γραφείο, όταν με τρόπο δεσποτικό τη κάνω δική μου και την υποτάσσω στις ορμητικές, αλλά με άνεση προμελετημένες επιθυμίες μου, δεν αναγνωρίζω εκείνη τη μικρή που κοκκινίζει και με δέχεται, που με γεμίζει και με αποκαλύπτει, δίχως να λέει λέξη. Στο δρόμο είναι μια κότα όπως χιλιάδες άλλες ή μάλλον, δεν είναι ούτε κότα του δρόμου, γιατί είναι ανίκανη ν' αντλήσει δυνάμεις από την ατμόσφαιρα του έξω χώρου.
     Είναι μια Αφροδίτη γεννημένη μέσα σ' ένα γραφείο κι ο ναός της  προστατεύεται από μια Underwood γραφομηχανή. Το ερωτικό της θέλγητρο, εκ των πραγμάτων πρόστυχο, πηγάζει από μια κρυφή μαγεία, που τα απόρρητα της αποκαλύπτονται μόνο στην επαγγελματία δαχτυλογράφο. Πάνω στο γυαλισμένο παρκέ που στηρίζονται τα πόδια της καρέκλας της, έχω την εντύπωση ότι βλέπει τον αντικατοπτρισμό της σάρκας της. Κάθε της κίνηση εδώ μέσα, μ' ενδιαφέρει.
     Απουσιάζει και ξέρω πως πηγαίνει ν' ανακουφίσει ελεύθερα τ' απόκρυφα όργανά της. Αυτή η σκέψη με χαροποιεί, γιατί αυτό το νεαρό κορίτσι, το εκλεκτό ανάμεσα σ' όλα τα άλλα, είναι η ξανθιά κι εύθραυστη δακτυλογράφος μου, που η δική μου λαγνεία μεταμορφώνει σε παιχνίδι γοητευτικό, μιας τρυφηλότητας απολαυστικής.
     Η Ζερμαίν υπάρχει μες στην ηδονή μιας αυταρέσκειας λόγιας και συνάμα απλοϊκής. Μου αρέσει να συζητώ μαζί της και να της λέω, με ύφος προσποιητά αθώο, λόγια που της ανάβουν τα αφτιά προσθέτοντάς τους μιαν όμορφη, αιματώδη απόχρωση.
     Σ' αυτήν επιτρέπονται όλες οι αδιακρισίες. Μερικές φορές μιλά ελεύθερα, σαν άντρας, σαν αγόρι. Λέει:
    -"Αυτός εδώ μοιάζει με αδερφάρα!" 
     'Αλλωστε, αυτή η λέξη της αρέσει. Η Ζερμαίν, όπως πολλά σύγχρονα κορίτσια, ευχαρίστως παραδίνεται στην επίπονη και βαθιά διείσδυση που ο Μπραντόμ αποκαλούσε "τα παιχνίδια της οπισθίας Αφροδίτης". Και θύοντας σ' αυτά, ο κρυφός κρίκος του κορμιού της περνά στο ανδρικό μου όργανο όπως το δαχτυλίδι σ' ένα δάχτυλο. Όταν τη κάνω να σκύβει πάνω στη ράχη της καρέκλας της, με κατεβασμένη τη κιλότα, βογκώντας και δαγκώνοντας τα δάχτυλα, δε προσπαθεί να ξεφύγει για να γλιτώσει το κωλομπάρεμα που τόσο φοβάται και τόσο αδιάντροπα λαχταράει.
     Δε ξέρω τίποτε για τη ζωή της, πέρα από τις ώρες που περνάμε μαζί, στο ηλιόλουστο γραφείο μου. Υποθέτω πως πηγαίνει να συναντήσει το μορφονιό που της τα τρώει και που μένει σε κάποια γειτονιά άγνωστη σε μένα. Υποθέτω ακόμη, πως της συμπεριφέρεται με τη ψυχολογία του ζιγκολό: κυνικά, με αφέλεια, τέλος δε, ντροπαλά.
     Η Ζερμαίν σε λίγο καιρό θα παντρευτεί. Αυτό νομίζω, το ξέρω. Το ζήτημα είναι να μάθω αν θα παραμείνει δαχτυλογράφος. 'Αλλωστε αυτό μόνο μ' ενδιαφέρει. Στη περίπτωση που ο σύζυγος της εξασφαλίζει μιαν άνετη ζωή, μακράν από κάθε εργασία, η ακατανίκητη έλξη της θα χανόταν οριστικά. Όμως παντρεμένη και πάντοτε δαχτυλογράφος, η Ζερμαίν θα συνεχίσει ν' αποτελεί, για όποιον προσπαθήσει να δουλέψει δίπλα της, αιτία πνευματικής διαταραχής. Πιθανόν, επίσης, η ερωτική ζωή της δακτυλογράφου να υπερτερεί, κατά πολύ, κείνης της συζύγου. Η διαστροφή που την εξωθεί να δοκιμάζει όλα τα σαρκικά παιχνίδια, απορρέει από τα ελλοχεύοντα, στο επάγγελμά της, αόρατα στοιχεία. Με τον άντρα της θα μπορεί κάλλιστα, να 'ναι μια γυναίκα φιλήδονη, όπως τόσες χιλιάδες άλλες φιλήδονες γυναίκες...
     Εγώ πάντως, φαντάζομαι τη Ζερμαίν μόνο με τα φουστάνια ανασηκωμένα, κι έτσι στα ξαφνικά, δίχως προετοιμασία. Με δυσκολία τη βλέπω να φορά νυχτικιά και να ξαπλώνει στο κρεβάτι. Είναι ευνόητο πως ο σύζυγός της θα τη γνωρίσει ολόγυμνη, από τα νύχια ως τη κορφή. Πλην όμως, για τον άντρα μιας δακτυλογράφου, η γυναίκα του δεν υπήρξε ποτέ δακτυλογράφος.
                                                       Μετάφραση: Βλάσης Καμάρας
                                                            Εκδόσεις: "Νεφέλη"