1). Γεώργιος Σουρής (βλ. στο αντίστοιχο αφιέρωμα στα Κλασσικά)
Στον Καφέ
Ω βαρύ γλυκέ καφέ μου
και σαν είμαι με παρέα
και σαν έχω μοναξιά
κάθε μία ρουφηξιά
είναι μια ψηλή ιδέα.
Επίγραμμα
Ο Έλλην δύο δίκαια
ασκεί φιλελευθέρως:
Ουρείν τε και συνέρχεσθαι,
εις όποιο θέλει μέρος.
Εις Τον Μαΐον
Όταν ερχόσουν άλλοτε με λούλουδα και μύρα
και τι και τι δε σου 'ψελνε των παλαβών η λύρα!
Μα τώρα πια επέρασε και η δική σου φούρια
και ψάλται καλλικέλαδοι σου μείναν τα ...γαϊδούρια.
Οι Έλληνες Λόγιοι
Δροσίνης γλαφυρότατος, με πνεύμα δροσερό
αλλά προφέρει πάντοτε πολυ ψευδά το ρο.
Πολέμης λιγυρότατος και πολυχαϊδεμένος,
αλλά πειράζεται πολύ, για κρίσεις, ο καημένος.
Ο Προβελέγγιος λαμπρός στα δράματα και σ' όλα,
μα δύο γλώσσες παίζουνε στο νου του καραμπόλα.
Ο Παλαμάς βαθύτατος, με ποίηση ζοφώδη,
αλλά φρενιάζει σαν του πεις κακό για τη δημώδη.
Παράσχος μέγας ποιητής, συνάδελφος εν Μούση,
που τα μαλλιά του τα 'κοψε μα όχι και το μούσι.
Λασκαράτος
γέρος γάτος!
Ο Μαρκοράς Γεράσιμος
κι επίσημος και άσημος.
Βλέπω πυρ εις τον Στρατήγη, του Αβέρωφ τον κολλήγα,
που στην Αίγυπτον επήγε, σαβουρώσας ουκ ολίγα.
Ο Βλάχος μέγας κριτικός, τον έχω και κουμπάρο,
αλλά ποτέ μου δε μπορώ στο σκάκι να τον πάρω.
Ο Ροΐδης ή Τσουρίδης, φιλολόγος ξεβαμμένος,
αγελαίος κατά Κόντον και πολύ γεγανωμένος.
Ο 'Αννινος θαυμάσιος, με καλαμπούρια πρώτης,
ωσάν κι εμένα πλούσιος, μα του Σταυρού Ιππότης.
Δαμβέργης φίνος συγγραφεύς κι αυτός γεμάτος φώτα
και κρητικός τρικούβερτος με ήτα και με γιώτα.
Ξενόπουλος πολυ κομψός, μα χωρατά δε δέχεται,
εις δε το μάους πάντοτε απ' όλους κατατρέχεται.
Βικέλας, Λάρας δηλαδή, με μάθηση και κρίση,
απ' το Παρίσι έρχεται και πάει στο ...Παρίσι.
Πολύ τιμάται παρ' εμού και ο Παπαδιαμάντης,
που είναι πάντ' a quatres epingles και φαίνεται γαλάντης.
Ο Πολυλάς
σοφός μπελάς.
Εγώ μεγάλως εκτιμώς κι αυτόν τον Καρκαβίτσα,
που 'ναι γιατρός στ' ατμόπλοια με λιάρα και με γκλίτσα.
Τι σου λέει ο Ψυχάρης,
κάβο δε μπορείς να πάρεις.
Κουρτίδης εμβριθέστατος, με γράμματα περίσσια,
μα κάνει τον ρομαντικό και μένει στα Πατήσια.
Ο Καλοσγούρος κριτικός, αλλ' όμως δε τον ξέρω,
γι' αυτά που δεν εδιάβασα εκ μέσης τον συγχαίρω.
Γαβριηλίδης ο πολύς, με κύρος κι αυθεντίαν,
που βγάζει πότε Χαλιμάν και πότε Λαυρεντίαν.
Όποιος χάσει δε τον χάνει,
τον Καμπούρογλου τον Γιάννη,
τ' άντερά του στο τηγάνι,
να τα τρων οι Ατσιγγάνοι!
(Τόσον καιρό κορόιδευα με την εφημερίδα μου
και με τις κοροϊδίες μου γινήκαν όλα ρόιδο,
μα μου τα πλήρωσαν διπλά εις την δεκαετηρίδα μου
κι όλοι εμμέτρως και πεζώς με πήραν στο κορόιδο!...)
Για Ωραία Κυρία & Τη Κόρη Της
Ω της ωραίας κόρης
ωραιοτέρα μήτερ.
Για Αντρόγυνο Με Δυσανάλογα Αναστήματα
Όταν στο δρόμο περπατεί κοντά στον κύριό της,
εκείνη μοιάζει εκκλησιά κι αυτός καμπαναριό της.
Για Κάποια Κακιά Μέσα Στη Καλωσύνη Της
Το στοματάκι σου μπορεί καλό ή κακό να κάνει.
Έχει τα χείλη να φιλεί, τα δόντια να δαγκάνει.
Για Το Ζεύγος 'Αγγελου κι Ελένης Βλάχου
Εσύ κι ο 'Αγγελος, οι δυο, τι ταιριαστό ζευγάρι!
Εκείνος έχει τ' όνομα κι εσύ έχεις τη χάρη.
____________________________________________________
2). Κωνσταντίνος Σκόκος (βλ. και στους 'Αδοξους Ποιητές στα Κλασσικά)
Ειδύλλιον Ανδρογύνου
Σαν πρωτογνωριστήκανε,
τι ερωτικό καμίνι!
Μιλούσε κείνος τρυφερά
κι άκουγεν εκείνη.
Και σαν αρραβωνιάστηκαν,
τι γλύκα η κάθε φράση!
Μιλούσε κείνη κι άκουγε
εκείνος εν εκστάσει.
Μ' αφότου παντρευτήκανε,
ω βάσανα κι ω πόνοι!
Μιλούνε και οι δυο μαζί
κι ακούνε οι γειτόνοι...
Εις Ποιητήν Οφθαλμολόγον
Μάτια και μάτια εξύμνησες
ως ποιητής με λάβρα.
Μα ως γιατρός εστράβωσες
και γαλανά και μαύρα.
Σε Αδέξια Πιανίστρια
Τόσο πολύ χριστιανικά
κινείς τα δάχτυλά σου,
που δε γνωρίζει η δεξιά
τι ποιεί η αριστερά σου.
Εις Ρήτορα Επικήδειον
Τον άμοιρο! δε του 'φτανε
το χάρου το δρεπάνι.
Του 'ταν γραφτό ο λόγος σου
να τον ξαναπεθάνει.
Επιτύμβιο Παντρεμένου
Εξήντα χρόνια έζησε
το όλον ο καημένος!
Τα είκοσι σαν άνθρωπος,
σαράντα παντρεμένος.
Εις Γεύμα Λογίων
Έλα Χριστέ και Παναγιά,
τι μέγα θαύμα που 'ναι!
Να τρων' μαζί οι λόγιοι,
χωρίς να φαγωθούνε!
Σε Θεατρικό Συγγραφέα
Τι κοινόν αλλόκοτον!
Μήπως ξέρουν τι λένε;
Γράφεις δράματα, γελούν,
γράφεις κωμωδίες, κλαίνε.
Σε Φτωχή Κηδεία Γιατρού
Σα πέθανε δε βρέθηκαν
να τον ξεβγάλουν φίλοι.
Όλους ο αθεοφόβος
τους είχε ξαποστείλει.
Αίνιγμα
Όταν βγαίνει η Κική,
ντύνεται ή γδύνεται;
Να ένα αίνιγμα σφιχτό!
Λύνεται ή δε λύνεται;
Σε Γιατρό Θρησκόληπτο
Πιστεύεις εις ανάσταση
νεκρών; Αλίμονό σου,
αν σηκωθούνε όλοι αυτοί
που πήρες στο λαιμό σου!
Η Ακαδημία
Τι ησυχία ιερά!
Τι σιωπή, τι λήθη!
Θαρρείς κι υπό τους θόλους της
το πνεύμα απεκοιμήθη.
Ελευθερία
Ελευθεριά για τον ρωμηό
θα πει, εάν δε σφάλλω,
να μην ανέχεται ποτέ
κανένα πιο μεγάλο.
Στο 'Αγαλμα Του Πατριάρχου
Πως μας θωρείς ακίνητος;
Για δες τη καταντιά μας
κι ευλόγησέ μας μ' ανοιχτάς
τας δυο σου τας παλάμας!
Σε Βαθύπλουτο Φιλάργυρο
Τι άσχημα παίζει με τα σε
η τύχη η αστεία!
Σε φόρτωσεν ειρωνικά
ξένη περιουσία.
Τη κουβαλείς για να τη πας
σε άλλο νοικοκύρη
κι ούτε το χαμαλίκι σου
δε βγάζεις κακομοίρη!
________________________________________________________
3). Μικέλης 'Αμβλιχος (1844-1917) Ανήκει στη σειρά των σατιρικών ποιητών της Κεφαλονιάς, μα συχνά έγραψε με διάθεση λυρική. Γεννήθηκε στο Ληξούρι και πέθανεν εκεί.
Κηδεία Γιατρού
Για τον γιατρό που πέθανε,
ολίγοι στη κηδεία του.
Την έστειλε για υποδοχή
μπροστά, τη πελατεία του.
_________________________________________________________
4). Δημήτριος Κόκκος (1856-1891) Γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα και πέθανε πυροβοληθείς, στην Αθήνα, από κάποιον παράφρονα λοχία. Υπηρέτησε στο προξενείο Τεργέστης και στο Υπουργείο Οικονομικών, ασχολήθηκεν όμως κυρίως με το θέατρο και τη σάτιρα.
Η Χήρα
Έτσι μια μέρα έγραψε για μας τους δυο η μοίρα,
εγώ να είμαι ορφανός και συ να είσαι χήρα.
Έλα λοιπόν να σμίξουμε κι ο κόσμος ας σφυρίζει.
Υπέρ χηρών και ορφανών κανένας δε φροντίζει.
Μαγδαληνή
Αν ήτο η Μαγδαληνή ως συ, ωραία κόρη
και ήρχετο προ του Χριστού να πέσει επωδύνως,
τον γόησσαν ο Ιησούς ευθύς θα εσυγχώρει,
αλλ' εις διπλούν αμάρτημα θα έπιπτεν εκείνος!
_________________________________________________________
