Πριν ξεκινήσω θα 'θελα να καταστήσω σαφές, πως τελώ υπό ενός είδους μέθης. Τόσο κατά την έμπνευση, όσο και τώρα που σωρεύω τις λέξεις μου, που θ' απαρτίσουν αυτό το κείμενο. Φυσικά θα μπορεί να πει κανείς, -και θα 'χει δίκιο κατά ένα μέρος- πως σε κάθε γραπτό, στον καθένα που γράφει, συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Ναί! Μήτε κι εγώ λοιπόν ξέφυγα τούτου του κανόνα, μα δε θα 'λεγα λέξη αν ήτανε τόσον απλά τα πράματα. Όχι! Η μέθη μου τούτη τη φορά είναι διαφορετική και να τονίσω πως πρώτη φορά μου συμβαίνει μα ...ας μη φλυαρήσω άλλο.
Όλοι κι όλες μας έχουμεν ακούσει ή διαβάσει, παραμύθια. Αρκετοί μάλιστα έχουμε διηγηθεί μερικά. Επίσης, όλοι κι όλες μας, έχουμε παραμυθιάσει ή παραμυθιαστεί, μια τουλάχιστον φορά, στη ζωή μας. Μερικοί/ες έχουνε γράψει κιόλας κι εγώ, ανήκω σ' όλες τις πιο πάνω κατηγορίες -το μολογώ δίχως ίχνος ντροπής και τύψης. Εκείνο που με προβλημάτιζε πάντα -και δε ξέρω σε πόσους/ες ακόμα συμβαίνει-, είναι το πως θα συνεχιζότανε μετά, κάποιο εξ αυτών.
Πολύ όμορφα μας τα λες, αγαπημένε μας Παραμυθά! Το φτωχό παλικάρι, κερδίζει με την αξία και την ομορφιά του, -έστω και με βοήθειες από μάγους ή νεράιδες- τη πεντάμορφη, μονάκριβη πριγκηπέσσα των ονείρων του. (Φυσικά τούτο μπορεί να 'ναι κι αντίστροφα, που η φτωχιά πλην τίμια πεντάμορφη -απαραιτήτως αυτό και στις δυο περιπτώσεις- κερδίζει το μοναδικό, έφιππο επί λευκού, εξαιρετικής ράτσας, αλόγου, Βασιλόπουλο των ονείρων της, πάλιν όμως με τις δέουσες ...βοήθειες, έξω κι άνωθεν.) 'Αντε λοιπόν και πήρε με το ...σπαθί και τα θέλγητρα του, το αντικείμενο του πόθου, ο ήρωας μας -ή η ηρωΐδα μας-, άντε επίσης κι ο Πόθος, ο Έρωτας, η Αγάπη ή ό,τι σας γουστάρει, έρχεται ισχυρός κατακτητής και παρακάμπτει καθ' υπέρβασιν κάθε τι που 'στεκεν εμπόδιο του και μάλιστα με πλήρως αποδεκτό τρόπο.
Όλα τούτα λοιπόν εντάξει, ωραία μας τα 'πες, τ' ακούσαμε και τα δεχτήκαμε μ' ευχάριστη κι όχι αμφισβητική διάθεση και με καλή πίστη! Ερχόμαστε μάλιστα να σ' ευχαριστήσουμε, γιατί μας χάρισες όμορφες, ταξιδιάρικες στιγμές, πασπαλισμένες μ' αστρόσκονη, αρώματα, λουλούδια, σε τούτα τα φανταστικά μονοπάτια της ...μίζερης ζωής μας. Σ' ευχαριστούμε που μας κοίμισες γλυκά και τούτο το βράδι και που μας φούσκωσες το πανί των προσδοκιών μας και των ονείρων. Αλλά... Αλλά...!
Αλλά θα θέλαμε να μάθουμεν επιτέλους, έστω σε κάποιο εξ αυτών, αγαπητέ μας Ονειροταξιδευτή, τι γίνεται μετά! Μετά από κει που λες με χαμόγελο και ...σημασία περισσή: "...και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα!" Για μια φοράν έστω, δε θα θέλαμε να μας το συνόψιζες τόσο. Να μας διηγιόσουν πως ζήσαν αυτοί καλά! Να μας πάρεις και πάλι από το χέρι, όπως μέχρι τώρα και να μας ταξιδέψεις πέρα απ' αυτό το νοερό σύνορο. Επιτέλους, σκέψου κύριε Παραμυθά μας, πως μέχρι τώρα, φάγαμε κυρίως στη μάπα, δάκρια, στεναχώριες, κακίες, αγώνες, μέχρι να φτάσουμε σε τούτο το ...χάπι-εντ και πάνω που μέλωσε στα χειλάκια μας το χαμόγελο, μας πετάς ένα "...και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα!" και μένουμε ...χαμογελαστοί. Θέλουμε, απαιτούμε δηλαδή, να μη μας αφήσεις τώρα, που τόσα ευχάριστα πραματάκια θέλει συμβούνε. Οοοοόχι... δεν είμαστε περίεργοι, μήτε ...ακουολάγνοι -που είμαστε δηλαδή, δε το συζητώ- μα έχουμεν ανάγκη ν' ακούσουμε και κάτι που θα μας κρατήσει χαρούμενους και να μάθουμεν επιτέλους τι ...καιροφυλακτεί πιο πέρα.
Επειδή λοιπόν, προς μεγάλη μου απογοήτευση, μεγάλωσα χωρίς ποτέ να εκφράσω αυτό που παιδιόθεν ...λαχταρούσεν η ψυχούλα μου, επειδή δε τόλμησα ποτέ να το ζητήσω δηλαδή, -κι εδώ που τα λέμε και τώρα που το εκφράζω, ο δόλιος γλυκύτατος Παραμυθάς, δεν ακούει, δε μου απαντά, απλά ίσως να μου χαιδεύει τα κατσαρά παιδικά μου μαλλιά, κοιτώντας ανήσυχα ίσως, μέσα στα γουρλωμένα φαντασιόπληκτα ματάκια- σκέφτηκα να το κάνω εγώ ο ίδιος. Να συνεχίσω δηλαδή, ένα παραμύθι. Ένα οποιοδήποτε, από τα γνωστά κείνα παραμύθια. Να το συνεχίσω έτσι αγνά, άδολα κι αυθόρμητα, σα παιδί. Μα δεν είμαι πια παιδί. Δεν έχω κείνη τη βλογημένη άγνοια. Σα παιδί πάλι, δε θα μπορούσα να το κάνω, γιατί δεν είχα μήτε την ικανότητα, μήτε τις γνώσεις. Τι μπορώ λοιπόν να κάνω; Είναι χαμένος κόπος; Χαμένη ευκαιρία;
Προτείνω λοιπόν, σ' όποιον/α διαβάζει τούτες τις ...μεθυσμένες γραμμές -χωρίς τούτη τη μέθη που προείπα, δε θα τολμούσα καν να γράψω δημόσια κάτι τέτοιο- να το κάνει απατός/ή του. Προτείνω επίσης -έτσι σα σκέψη, μιας κι ο καθείς μας θα κάνει καταπώς θέλει- να κρατηθεί αυτή η γλυκειά αστρόσκονη κι η μαγεία που θα 'χει μείνει από τα παιδικά μας χρόνια. Αλλά οπωσδήποτε, να κρατηθεί κι ένα πιο γήϊνο περιβάλλον, μια πιο αληθοφανής κατάσταση.
Ποτέ μου δεν έχω ακούσει για ένα παραμύθι, όπου ο ήρωας είν' ένας φτωχός πλην τίμιος νεαρός, που κερδίζει τη ζωή του -αν τη κερδίζει δηλαδή- με τρομερά μεγάλη δυσκολία. Που σπουδάζει ας πούμε με στερήσεις, μιας κι ο μπαμπάς του δεν είχε Τη περιουσία, μήτε καμμιά μάγισσα τονε συμπάθησε γιατί της γλύτωσε το βατράχι από βέβαιο πνιγμό. Που τελικά κατάφερε να πάρει -ή όχι- το πτυχίο του, αλλά η ζωή του τα 'φερεν έτσι, που να μη βρίσκει δουλειά. Να παιδεύεται και να τουφεκίζει το κάθε μεροκάματο και να βιώνει στο πετσί του την αδικία της κενωνίας που 'ναι ...σεμνότυφη πολύ και που συσχετίζει ...κουτά. Και πάνω κει... να σου κι ο Έρωτας, έφιππος σε λευκό ονειρικόν άτι -καταπώς τα λεν οι ...άδοξοι, κατηραμένοι ποιητές των αιώνων- στο πρόσωπο μιας επίσης φτωχιάς κοπελιάς. (Παρακαλώ πολύ στο σημείο αυτό, μη βάλετε στην ιστορία, κανένα μακρινό συγγενή από το Αμέρικα με φούχτες τα Ντάλλαρς, γιατί θα θυμώσω).
Ερωτεύονται λοιπόν τα παιδιά, μπαίνει επιπλέον κίνητρο στις ζωές και των δυο και πραγματικά, μιας κι η νιότη τους δίνει δύναμη, παρακάμπτουνε τις δυσκολίες, -χωρίς μαγικά ή νεραϊδίστικα κόλπα- και τελικά, καταφέρνουνε να γίνουνε ταίρι στη ζωή και στο θάνατο, με όρκους αιώνιας πίστης. Ο νεαρός πιάνει και 2η δουλειά κι η νεαρή καθαρίζει σπίτια στις ελεύθερες ώρες της. Κι ύστερα... έρχονται και τα παιδιά. Μεγάλες δυσκολίες μα η Αγάπη τους, ο Έρωτάς τους στέκει πυρσός αναμμένος και τους κρατά ευτυχισμένους, ενωμένους, δυνατούς και με γκουβάδες τη θετικήν ενέργεια πάνω από τα κεφάλια τους. Και ...παν' έτσι μέχρι βαθιά γηρατειά, χωρίς τις εξάρσεις του πλούτου, χωρίς να χρειαστούνε ποτέ τη συμβολή ενός ...τρίτου προσώπου, μιας κι ο Έρωτάς τους έμεινεν άσβεστος μέχρι τελευταίας πνοής του ενός εκ των δυο. Πάντα με αγώνα, με ιδρώτα, με κόπο.
Ας μη σας περπατήσω πολυ με τούτες τις ...ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που άλλωστε όλοι τις ξέρουμε. Απλά να σας ρωτήσω τίμια κι ευθέως: Έχετε ποτέ σας ακούσει κανένα τέτοιο παραμύθι; Όχι ε; Ήμουνα βέβαιος! Μήτε κι εγώ! Τώρα αν με ρωτήσετε: "Τι είναι πιθανότερο να συμβεί; Να σας αγγίξει μια νεράιδα με το ραβδάκι και την ...επαύριο να βρείτε το πρόσωπο των ονείρων σας, με πλούτο κλπ ή να τύχει δυο φτωχά στρουθία να σμίξουνε και να μείνουν ερωτευμένα και φτωχά μέχρι βαθιά γηρατειά;" ειλικρινά θα ψήφιζα μάλλον το πρώτο. Τέλος πάντων καταλαβαίνετε που το πάω.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κανένα τέτοιο παραμύθι, έ! τι να κάνουμε; Οοοοοόχι! δε θα το φτιάξουμε μεις τώρα! Εμείς, είπαμε τι θα κάνουμε, δε το 'παμε; Θα συνεχίσουμε κάποιο παραμύθι εκ των υπαρχόντων, αναγκαστικά. Αλλά παρακαλώ, να γράψετε, στοιχεία σημερινά, αληθινά και κοντά στη σημερινή πραγματικότητα. Δοκιμάστε το έτσι σαν άσκηση. Βάλτε ας πούμε τη Σταχτοπούτα, μετά τη συμβίωση λίγων ετών, να πάρει μερικά ...κιλάκια, ύστερα μάλιστα από δυο (;) εγκυμοσύνες. Ε ναι...γιατί όχι; Πλούσιοι είναι, ερωτευμένοι είναι, αγαπούνε τα παιδάκια κι ο Πρίγκηπας κι αυτή, άρα γιατί όχι; Βάλτε επίσης πως στο λατρεμένο της ποδαράκι ενέσκηψεν επίθεση ατάκτων μυκήτων και πια καθίσταται ασύμφορο το να της φορά ο Πρίγκηψ το γοβάκι. Ααα και λόγω πρηξίματος δε φορά πια το νούμερο της αλλά κατά δυο νούμερα παραπάνω. Ο δε Πρίγκηψ, ως ο μεγιστάνας π.χ. του ...πετρελαίου, έχει στο γραφείο του μερικές...ιδιαίτερες στιγμές με μερικές ιδιαιτέρες γραμματείς, έχει ρίξει μερικά κιλάκια στη μπάκα και το άλογό του πια δε τονε σηκώνει. Έτσι αποφάσισε να πάρει πολλά άλογα φορεμένα σε μια ...Φερράρι κι ας μην είναι όλα λευκά. Πως τα μωρά κλαίνε τις νύχτες και πως, ακόμα κι αν είναι πριγκηπόπουλα, χρειάζονται κι εκείνα άλλαγμα πάνας σε τακτά... Τέλος πάντων... συνεχίστε σεις... ξέρετε δα τώρα τι να κάνετε, έτσι δεν είναι;
Γιατί έκανα τούτο το χαζό κείμενο; Γιατί έχω την άποψη, πως τούτα τα παραμύθια, παρόλο που ξύσανε μέσα μας θετικά τη φαντασία, μας κάνανε πολύ μεγάλυτερη ζημιά, σε πολλούς άλλους, πολύ πιο σημαντικούς τομείς. Και τούτης της ζημιάς, τους δυνατούς τριγμούς, τους βλέπουμε γύρω μας συνεχώς. Μάθαμε ναι πως... πρέπει να 'μαστε καλά παιδάκια, να 'μαστε τίμια κι εργατικά, ν' αγαπάμε τον κόσμο κι η ...αμοιβή μας θα 'ναι η δέουσα. Πλην όμως καλόν είναι να 'χουμε μια μάγισσα ή μια νεράιδα ιώτα-χι για να δέσει το σοροπάκι. Αν πάλι εκλείπει τούτο, τότε ένας πλούσιος συγγενής που θα μας αφήσει τον άμπακα σε χαρτούρα, πεθαίνοντας, θα βοηθήσει τα μάλα. Κι αν δεν έχουμε μήτε πλούσιο συγγενή, τότε με το ήθος, την αξία και τη ...καλή μας συμπεριφορά, όλο και κάποιος/α με μεγάλο αμύθητο πλούτο, θα μας δει κι επειδή ο Θεός δε τονε βλόγησε με παιδάκια, θα μας πάρει υπό τη προστασία του. Πάλι σώζεται η παρτίδα!
Τι μας λέει λοιπόν, εύληπτα, εύγλωττα και ξεκάθαρα, ο ποιητής ...εεεε ο παραμυθάς, θέλω να πω; Πως καλά όλα δε λεω μα ... χωρίς λεφτά ή χωρίς κανένα τίτλο τιμής, δε χτίζεται παραμύθι μ' αστρόσκονη κι άλλα ...λοιπά!
Ας πούμε πως τούτο 'δω είν' άλλο ένα Συνεχές Ευθυμοδοκίμιο κι ας παραδεχτώ πως, μεθυσμένος όντας, εκ της περίεργης εκείνης μέθης που σας είπα εξ αρχής, απλά... αστειεύομαι!
Αύγουστος 2004
