Στου Τηλεφώνου Το Κοχύλι
                                                                   Στίχοι: Γεώργιος Αθάνας
Στου τηλεφώνου το κοχύλι
τα θηλυκά σου τρέμουν χείλη
και μυστικά γλυκολαλούν.
Κλείνω τα μάτια, τ' αντικρύζω
μα λόγια πια δε ξεχωρίζω,
δε λένε λόγια, με φιλούν.

Έλα ν' ακούσεις τα τραγούδια,
έλα να κόψεις τα λουλούδια
που συ έχεις σπείρει μυστικά.
Έλα στ' αφτιού σου το κοχύλι
να βάλω τα δικά μου χείλη
και να σ' αποκριθώ γλυκά.

Μες απ' τ' αγνώστου κι απ' του ονείρου
μες απ' του χάους και του απείρου
μου μίλησες τον κόσμο εσύ.
Με τρέλαν' η μικρή σου τρέλα
πάρε το σύρμα-σύρμα κι έλα
στης μοναξιάς μου το νησί.
___________________________________

              Ερωτικό
                                                                       Στίχοι: 'Aλκης Αλκαίος 
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή  
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πως να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πως να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαν Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική Θεών νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

               Ρόζα

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα είν' η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μες στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί
___________________________

                Έφυγες Νωρίς... 
                                                                  Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης
Έφυγες νωρίς,
ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω
Έφυγες νωρίς,
μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά,
την άλλη όψη σου ν' αγγίξω
Λόγια μαγικά,
από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς,
κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς,
χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά
τη πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά
δυο-τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιός φωνάζει;
Ποιός πληγώνει τη σιωπή;
Τί να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς.
και όλα μείνανε στη μέση.
Ό,τι και να πω,
ακροβασία στο κενό.
Τόση μοναξιά,
σε ποιο αστείο να χωρέσει;
Τίποτα δε ζω,
που να μη φαίνεται φτηνό.
______________________________

     Το Μπαρ "Το Ναυάγιο"
                                                                           Στίχοι: Αρλέτα
Προχθές αργά, στο μπαρ "Το Ναυάγιο"
Βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

Του είπα "παππούλη τι ζητάς εδώ
Δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό"
μου είπε, "τέκνο κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων
και το πάθος"  

Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
Και μου είπε "εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις
Ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις"

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
Βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
Στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό
______________________________

Αγαπάω Κι Αδιαφορώ
                                                                             Στίχοι: Νικόλας 'Ασιμος
Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και μαζί σου το 'χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν' αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ' άλλη αγκαλιά

Και μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα
__________________________________

                Ανόητες Αγάπες
                                                                    Στίχοι: Μάρω Βαμβουνάκη
Τα φέραμε από δω
τα φέραμε από κει
άντε ξανά τα ίδια
τα ίδια απ' την αρχή
τα φέραμε από δω
τα φέραμε από κει
εγώ ξανά στο τίποτα
στο γενικά εσύ
στο γενικά...

Νύχτες δίχως όνομα
νύχτες χωρίς σκοπό
χαμένοι από χέρι
χαμένοι και οι δυο
ανόητες αγάπες
ανόητα φιλιά
λόγια λόγια λόγια
λόγια ψεύτικα

Τώρα τι να σου πω
τι να μου πεις κι εμένα
έτσι όπως παίξαμε κι οι δυο
με ζάρια πειραγμένα
τα φέραμε από δω
τα φέραμε από κει
εγώ ξανά στο τίποτα
στο γενικά εσύ
στο γενικά...

             Οι Παλιές Αγάπες...

'Αγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο
μη με φοβάσαι
Αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν
τον πρώτο σου έρωτα
Οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν
όπου και να 'σαι
Στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε
επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται
πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
Μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
Στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο
Για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου
κρύψου από μένα
Δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα "θέλω" κάνουν πίσω
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
Κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
________________________________________________

         Το Τελευταίο Αντίο
                                                          Στίχοι: Βασίλης Βασιλικός

Τρέμοντας μη ζήσει μόνος του ως τα ογδόντα, μελαγχολούσε στο παράθυρο
Σα να χε μείνει πάνω σε ένα τρένο μία στάση πέρα από τον προορισμό του
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια, που τώρα δεν ζω παρά για να σ αναστήσω. Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια
Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ
Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό, το χάος μου, που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου
Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;
Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα. Μου άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα
Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά
Πως να πω ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στη πηγή σου;
Θέλω να έρθω να σε βρω. Είσαι γλυκιά και σ' αγαπάω
Μονάχα όταν έρχεσαι να σε δω να φοράς τα ρούχα που μ' αυτά σε γνώρισα, έτσι σ' αγάπησα, έτσι σε πίστεψα
Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ' το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια...
Σ' αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από τη γη, καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει
Μη ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δε τα ξέρουμε κι αυτά, δε τα ξέρουμε.
Δεν έχω άλλα δάκρυα. Μισώ το γράψιμο που μ' εκτόνωσε, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη, είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω. Κι όταν δε το μπορώ, αρρωσταίνω...
____________________________________________________

 Ένα Χειμωνιάτικο Πρωί
                                                                    Στίχοι: Ελένη Βιτάλη
Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ' το σπίτι σα τρελή
ο αέρας μου τρυπούσε      
το κορμί και μου ζητούσε  
μιαν απόφαση ηρωική.      
 
Πήρα εφημερίδα και στυλό
βρήκα και διαμέρισμα φτηνό
τρία νοίκια να το κλείσω
έπιπλα για να το ντύσω
και δε θέλω να σε ξαναδώ
 
Ήρθε η νύχτα η σκληρή κι εγώ
νιώθω σαν απόκληρη εδώ
θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω
αλλά ντρέπομαι να σου το πω
 
Πως χωρίς εσένα είμαι μισή
δε πετιέται έτσι μια ζωή
θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω
μα με κυνηγάει μια φυγή
 
Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ' το σπίτι σα τρελή
ο αέρας μου τρυπούσε
το κορμί και μου ζητούσε
μιαν απόφαση ηρωική
__________________________________

               Ανοιξιάτικη Βροχούλα
                                                                      Στίχοι: Βαγγέλης Γερμανός
Με τις τσέπες αδειανές κι ένα φόβο στη καρδιά
απ' του κόσμου τις φωνές μες στη γιορτινή βραδιά
σε περίμενα κι απόψε σαν το μάννα τ' ουρανού
μα ξημέρωσα μονάχος με το φως του αυγερινού.

Ανοιξιάτικη βροχούλα η αγάπη μου η παλιά
στην αγάπη τη καινούργια δώρα στέλνει και φιλιά
με το ίδιο το τραγούδι που γυρίζει σιγανά
και ξυπόλητη χορεύει στα σοκάκια τα στενά.

Ανοιξιάτικη βροχούλα μου ψιθύρισε στ' αφτί
για ένα κόσμο καμωμένο με σοφία κι αρετή
τ' ουρανού το περιβόλι μοναχά για μας τους δυο
περιμένει φυλαγμένο στου μυαλού σου το βυθό.

Μα οι κουβέντες του κοσμάκη, οι ελπίδες του κοινού
με ποτίσανε φαρμάκι, μου θολώσανε το νου
πλάσμα του Θεού χαμένο, στο πλευρό σου περπατώ
στέκομαι στο περιβόλι και σε γλυκοχαιρετώ.

Ανοιξιάτικη βροχούλα, ανοιξιάτικη βροχή
διάλεξε μαζί μου αν θα 'ρθεις, ή αν θα μείνεις μοναχή
φαγητό, κρασί, κρεβάτι και τα ρούχα μας κοινά
μα γι' αυτούς που μένουν μόνοι, δεν υπάρχει γιατρειά.
________________________________________________

    Πάμε Σαν 'Αλλοτε...
                                                                 Στίχοι: Κώστας Γιαννίδης
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε
στο μακρινό τ' ακρογιάλι
που τα μυστικά του πάλι
θα μας πει το μαϊστράλι

Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
σκέψου γαλήνη που θα 'χει
κει που στέκονται οι βράχοι
και φιλοσοφούν μονάχοι
 
Θα 'μαστε μόνοι εσύ κι εγώ
στη γνωστή μας ακρογιαλιά
και θα βγούμε με βήμα αργό
στα λημέρια μας τα παλιά

Συ κι εγώ, συ κι εγώ
στης ακρογιαλιάς τη γαλήνη
Συ κι εγώ, συ κι εγώ,
συ κι εγώ κι αν βγει κι η σελήνη
 
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
θα σε κρατώ απ' το χέρι
και της θάλασσας τ' αγέρι
τη δροσιά του θα μας φέρει
 
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
πάμε αγάπη μου, πάμε
στ' ακρογιάλι π' αγαπάμε
και που πάντοτε θυμάμαι
_______________________

        Θ' Αναζητάς
                                                               Στίχοι: Ιφιγένεια Γιαννοπούλου
Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις ξεχασμένες ιστορίες,
μες στα στενά της Αττικής
και σε παράνομες πορείες.
Θα ψάχνεις δρόμους για να βρεις
στο παρελθόν σου να γυρίσεις,
κι ό,τι αρνήθηκες να ζεις
τώρα θα θέλεις να το ζήσεις.

Θ' αναζητάς
μα δε θα βρίσκεις το σφυγμό σου,
στον πυρετό της προσδοκίας θ' αγρυπνάς.
Θ' αναζητάς 
κι όταν θα καις μέσα στο παραμιλητό σου
σε όσα σβήσαν καταφύγιο θα ζητάς.

Συνθήκες, μέτρα και σταθμά
θα προσπαθείς ν' αποκηρύξεις
και θα ζητάς μες στα τυφλά
ό,τι φοβήθηκες ν' αγγίξεις.
Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις σκοτεινές σου αναμνήσεις,
σε δρόμους της επιστροφής
που μόνη διάλεξες να κλείσεις.
_________________________

   Στη Πλατεία Αβησσυνίας
                                                                    Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας
Λαβομάνα, στυλ και ανθοστήλες
κράνη, πιάτα, ξιφολόγχες και αρβύλες
πήγα για να βρω καμιάν αντίκα
και τα όνειρά σου να πουλάνε βρήκα.

Στη Πλατεία Αβησσυνίας
μες στα παλιατζίδικα
κάτω στο Μοναστηράκι
με τα παπουτσίδικα.

Όλα τα παλιά, τα περασμένα
για ξεπούλημα στο δρόμο απλωμένα
πήρα ένα-δυο σε ευκαιρία
θα πηγαίνουν στη σαλοτραπεζαρία.

Στη Πλατεία Αβησσυνίας
μες στα παλιατζίδικα
κάτω στο Μοναστηράκι
στα γανωματζίδικα.

Τούτη τη ζωή να σου στολίζουν
περηφάνια περιττή να σε γεμίζουν
κι όταν πας να φας να τα θυμάσαι
παχουλός και βολεμένος όπως θα 'σαι.

Στη Πλατεία Αβησσυνίας
μες στα παλιατζίδικα
κάτω στο Μοναστηράκι
με τα σουβλατζίδικα.
____________________________________

Αν Σ' Αρνηθώ Αγάπη Μου  
                                                       Στίχοι: Δανάη Στρατηγοπούλου
Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου,
κακό μεγάλο να 'βρω,
να μη με θέλει ο ουρανός,
ήλιο να βλέπω μαύρο.

Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου,
να μ' αρνηθούν οι φίλοι,
χάδι ποτέ μου να μη δω,
να μη φιλήσω χείλη.

Αν σ' αρνηθώ φιλώ σταυρό
κι όρκο βαρύ σου κάνω,
αν σ' αρνηθώ αγάπη μου,
να πέσω να πεθάνω.
_________________________

Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι
                                                                     Στίχοι: Φοίβος Δεληβοριάς
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
έξω απ' το Everest ή στη Λουκιανού
το μάτι του σ' ακολουθεί θέλεις δε θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, από το βίο, από το βίο του διπλανού

Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφτάνουν από χίλιες γειτονιές
ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στη πρώτη τσέπη, στη πρώτη τσέπη,
που θα της λύνοντ' οι κλωστές

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τονε ξέρουν
οι gay μόδιστροι κι οι sexy φθισικές
οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
και λεν "αγάπη μου", λεν "αγάπη μου",
με ολόιδιες φωνές.

Κοιτάει τ' αστέρια ή πότε-πότε τα δεντράκια
κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το σιντριβάνι, τις καρδούλες, τα παγκάκια
τους καπουτσίνους στα φλιτζανάκια,
στα φλιτζανάκια, τα παγωτά

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φωνάζω, λέω "τι θέλεις",
μου λέει "βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις"
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε συ

              Αυτή Που Περνάει  

Στην κοσμάρα μου ως συνήθως κι άξαφνα τη βλέπω να περνάει
Με μια τσάντα «Ελευθερουδάκης» και να μου χαμογελάει
Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Λεμονιές στην Κοραή, περικοκλάδες στου Ζώναρς
Θέλω να σε ξαναδώ κατά μόνας!

Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει
Αυτή να ρωτήσουμε να δούμε που πάει
Αυτή να ρωτήσουμε τον προορισμό μας
Ο άγνωστος δρόμος της να βρει το δικό μας.

Τη ρωτάω «τι γίνεται» μου λέει απλώς «πηγαίνω στη σχολή μου
στη χοροεσπερίδα, στη συνέλευση, στη φιλοσοφική μου»
Περιβόλια στη Μπενάκη, στη Σκουφά βοσκοτόποι
Ζουζουνίζουν γύρω απ' τ' άνθος σου οι ανθρώποι
Λουλακί παραθυράκια στα ταξί και στα τρόλεϊ
Αλληλοκαλημερίζονται όλοι

Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις, βάδισμά μου, την Αθήνα
Αν δεν έχεις τι να κάνεις σε παντρεύομαι τώρα
Και αρχίζει η ανοιξιάτικη ώρα
____________________________

    Τυφλές Ελπίδες
                                                          Στίχοι: Πέτρος Δουρδουμπάκης 
Είσαι κείνη που έψαχνα
που χρόνια λαχταρούσα
στην αγκαλιά σου θα 'θελα
για πάντοτε να ζούσα

Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες
από κείνη τη στιγμή που μ' είδες
πως θα είμαστε μαζί
Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου
πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
έπεσα μες στη φωτιά

Πόσον επιπόλαια
φέρθηκα μπροστά σου
βιάστηκα να ξεδιπλώσω
όλα τα φύλλα της καρδιάς
_______________________________

Αυτές Οι Ξένες Αγκαλιές
                                                             Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Αυτές οι ξένες αγκαλιές
ήτανε κάποτε φωλιές
κι είχαν μάτια είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σα ν' αναστενάζουν

Αυτά τα δέντρα στη βροχή
ήταν ανθρώποι μοναχοί
ήταν άνθρωποι δικοί μας
π' αγαπήσανε μαζί μας
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
κι ορφανέψαν τόσα σπίτια

Δίψασα Στη Πόρτα Σου...

Δίψασα στη πόρτα σου γι' αγάπη
κι έγειρα γλυκά να κοιμηθώ
Μαύρο δαχτυλίδι το φεγγάρι
τάμα σε ξωκλήσι μακρινό.

Έδεσα με κόμπο τη φωνή σου
δροσερό κλωνάρι της αυλής
δένδρο μυστικό του παραδείσου
μπαλκονάκι της μικρής ζωής.
_________________________

Τα Δυο Σου Χείλη Ποταμός
                                                         Στίχοι: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Τα δυο σου χείλη ποταμός
κι εγώ ψαρεύω λόγια
να τα κρεμούν στις εκκλησιές
ψαλτάδες στ' αναλόγια
Τα δυο σου χείλη ποταμός
κι εγώ ψαρεύω λόγια
στον ουρανό σε γύρεψα
μα το 'βαλες στα πόδια
 
Με χρώματα που τα παιδιά
κρύβουν μες στη καρδιά τους
οι άγγελοι ζωγράφισαν
για σένα τα φτερά τους
βγήκε τρελή η ζωγραφιά
σαν όνειρο μονάχο
κι εσένα μόνο φυλαχτό
μες στη ζωή μου να 'χω
 
Να 'ρθω απόψε πιο αργά
να 'ρθω να με κοιμήσεις
κι όλης της γης τις ομορφιές
γλυκά να μου χαρίσεις
Καλήν αντάμωση λοιπόν
απόψε στα όνειρά μας
ίσως να σμίξουμ' αύριο
πάλι με τη χαρά μας
_____________________

     Ζήνωνος
                                                                      Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Πάσχα στο χωριό
συγκέντρωση μετοίκων
Τα νέα απ' την Αθήνα
στα όνειρα μου σφήνα
Πόζα και λουστρίνι,
ο Νάκος φιγουρίνι
Πείνα μου μοιραία
ζήλια μου ρομφαία
Μπήκα σ' ένα τρένο
πίσω δε κοιτούσα
Μέσα μου πετούσα
ψήλωσα δυο πόντους...

Ζήνωνος
μ' έντυσε η ζωή στρατιώτη
Ζήνωνος
πόρνη η αγάπη η πρώτη
από βράδυ σε πρωί
μου τελειώνει η ντροπή
Ζήνωνος...

Εδώ οι χωριανοί μου
δε βοηθάνε άλλο
Σκούριασαν τα χέρια
βρήκα άλλους τρόπους
Είπα να χαθώ
το τέλος μου να βάλω
Λίγο ακόμα επάνω
τρέλα μου σε φτάνω
Στις εφημερίδες
μάνα αν με είδες
Μη μου στεναχωριέσαι
Μάνα δε μ' αξίζει...
______________________

Μια Βοσκοπούλα Αγάπησα
                                                            Στίχοι: Γεώργιος Ζαλοκώστας 
Μια βοσκοπούλα αγάπησα,
μια ζηλεμένη κόρη
και την αγάπησα πολύ
-ήμουν αλάλητο πουλί-,
δέκα χρονών αγόρι.

Μια μέρα που καθόμαστε
στα χόρτα τ' ανθισμένα,
-"Μάρω, ένα λόγο θα σου πω,
Μάρω", της είπα, "σ' αγαπώ,
τρελαίνομαι για σένα".

Από τη μέση μ' άρπαξε,
με φίλησε στο στόμα
και μου 'πε: "Γι' αναστεναγμούς,
για της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα".

Μεγάλωσα και τη ζητώ...
άλλο ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ' ορφανό...
Εγώ όμως δε το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της.

   Η Αναχώρησή Της

Ξυπνώ και μου 'παν έφυγεν η κόρη π' αγαπούσα
και κατεβαίνω στο γιαλό
τη θάλασσα παρακαλώ
τη πικροκυματούσα.

-"Εγώ τα πρωτοδέχτηκα τ' αφράτα της τα κάλλη",
μου 'πε 'να κύμα και γι' αυτό
με πόθο και με γογγυτό
φιλώ το περιγιάλι.

-"Τα μάτια της", ερώτησα, "μην ήταν δακρυσμένα;"
Έν' άλλο κύμα μου μιλεί:
-"Σα το χαρούμενο πουλί,
επήγαινε στα ξένα".

Το τρίτο κύμα ρώτησα: -"Εμέ γιατί ν' αφήσει,
να κλαίγω και να λαχταρώ;"
Περνά το κύμα το σκληρό
χωρίς να μου μιλήσει.
___________________________

         Πρώτη Μου Φορά
                                                                   Στίχοι: Νινή Ζαχά
Πέρασα κι εγώ βράδια αξημέρωτα
κλαίγοντας για έναν μεγάλο έρωτα,
άκουσα και είπα τόσα λόγια τρυφερά,
ένιωσα τον πόνο που ομορφαίνει τη χαρά.

Κι έφτασα να πω "όλα τα χόρτασα,
τα 'ζησα, τα χάρηκα, τα γιόρτασα".
Κι ήρθες κι όταν μ' άγγιξες
και μου 'πες "σ' αγαπώ",
μ' έκανες να πω:

Θεέ μου, πρώτη μου φορά που αγαπάω τόσο
αχ, και να μπορούσα να σου δείξω πόσο,
βλέπω μες στη λάμψη των δικών σου των ματιών
πόσο ήταν ασήμαντα όλα στο παρελθόν.

Πρώτη μου φορά η ψυχή μου τρέμει τόσο
κι έχω στην καρδιά μου τόσα να σου δώσω
που αναρωτιέμαι τώρα πια στα σοβαρά:
Μήπως αγαπώ πρώτη φορά;

Πίστεψα για μια στιγμή πως γέρασα
μ' όλα αυτά που έζησα, που πέρασα,
ζύγιασα του έρωτα τις λύπες, τις χαρές
κι είδα ότι πόνεσα τις πιο πολλές φορές.

Κι έφτασα να πω "φτάνουν τα βάσανα,
τα 'σβησα, τα ξέχασα κι ανάσανα".
Κι ήρθες κι όταν μ' άγγιξες και μου 'πες "σ' αγαπώ"
μ' έκανες να πω:

Θεέ μου, πρώτη μου φορά που αγαπάω τόσο
αχ, και να μπορούσα να σου δείξω πόσο,
βλέπω μες στη λάμψη των δικών σου των ματιών
πόσο ήταν ασήμαντα όλα στο παρελθόν.
____________________________

        Της Ξενιτιας
                                                            Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός
Φεγγάρι μάγια μου 'κανες
και περπατώ στα ξένα
είναι το σπίτι ορφανό
αβάσταχτο το δειλινό
και τα βουνά κλαμένα

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
ένα χελιδονάκι,
να πάει να χτίσει τη φωλιά
στου κήπου τη κορομηλιά
δίπλα στο μπαλκονάκι.

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Να πάει στη μάνα υπομονή
δεμένη στο μαντίλι
προικιά στην αδερφούλα μου
και στη γειτονοπούλα μου
γλυκό φιλί στα χείλη

'Ανοιξε Το Παράθυρο

Τα λόγια ήτανε καλά
καλά και τιμημένα
μαλαματένιος ο σταυρός
χωρίς καδένα

'Ανοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη
εμείς γι' αλλού κινήσαμε, γι' αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει

Οι βέρες ήτανε χρυσές
χρυσές κι οι αλυσίδες
που δέσανε τα νιάτα μας
πως δε τις είδες
__________________________

        Ρούχο Πεταμένο
                                                       Στίχοι: Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης
Μαύρος καφές στα χείλη ο θυμός σου
μαύρη καρδιά στα στήθη ο καπνός σου
Μέρα βαριά στη πόλη ξημερώνει
μπαίνει το φως της Κυριακής
απ' το μπαλκόνι.

Γιατί κανείς να μη μου πει
γλυκά μια καλημέρα;
Τι κι αν μου γράφεις στον καθρέφτη
"χαμογέλα"...
Το παρελθόν υπάρχει και θυμάται
μα δεν υπάρχει η μορφή σου,
φεύγει μακριά η θύμησή σου,
κι ό,τι έχω πάθει εγώ για σένα
φεύγει μαζί σου...

Φυσάει ψυχρός αέρας κι η φωνή μου
σα την ηχώ χτυπάει το κορμί μου.
Μόνος εδώ σα ρούχο πεταμένο
να με μαζέψει, κάποιαν αγάπη
περιμένω...
______________________________

               Μια Φυλακή
                                                            Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μια φυλακή, πως μας φτάσαν ως εκεί
μια φυλακή, η ζωή μου φυλακή
Χωρίς ποινή, πως μας φτάσαν ως εκεί
και δικαστή, η ζωή μου φυλακή

Στου Μακρυγιάννη πριν προλάβεις να μιλήσεις
εγγλέζου βόλι σε γονάτισε
μας κοίταζες με βλέμμα μελαγχολικό
να σκεφτόσουνα θαρρείς,
πόσο λίγο η μέρα κράτησε

Μες στις πλατείες ένας-ένας καθισμένοι
τη μοναξιά μας τη γραμμένη
Τη σφράγισες με βλέμμα μελαγχολικό
ποιος θα πει το μυστικό,
στη ζωή μας τη χαμένη
_________________________

Το Λέει Και Το Τραγούδι...
                                                          Στίχοι: Λίλη Ιακωβίδου
O ζωντανός ο χωρισμός,
-το λέει και το τραγούδι-
παρηγοριά δεν έχει,
από την ώρα που 'φυγες
έχει βουρκώσει ο ουρανός
και θλίψη σιγοβρέχει.

Παρηγοριά έχει ο θάνατος,
-το λέει και το τραγούδι-
και λησμοσύνη ο χάρος,
πέτρα που δε μετακυλά
κι ασήκωτο μολύβι
του χωρισμού το βάρος.

Kοιτάζω την εικόνα σου,
παιδί μου αγαπημένο
παρηγοριά για να βρω
και το γλυκό χαμόγελο
της ζωγραφιάς σου κάνει
τον πόνο μου πιο μαύρο.

Η αγάπη πάντα είναι διπλή,
-το λέει και το τραγούδι-
μα ο καημός περίσσος,
άξαφνα μες στη μοναξιά
πληγώνει και τρομάζει
σα ψέμα και σα μίσος.

O ζωντανός ο χωρισμός,
το λέει και το τραγούδι
παρηγοριά δεν έχει,
από την ώρα που 'φυγες
παιδί μου αγαπημένο
ο νους σε σένα τρέχει.
______________________

Μεθυσμένη Πολιτεία
                                                        Στίχοι: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Μεθυσμένη πολιτεία
με σημάδεψες βαθιά
είχα κάποτε μι' αγάπη
και τη πήρ' η συννεφιά
μες στην έρημη πλατεία
τ’ όνειρό μου το παλιό
μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ

Μεθυσμένη πολιτεία
μια κορνίζα αδειανή
μια λατέρνα είν' η ζωή μου
με ξεκούρδιστη φωνή
πάνε κι έρχονται σα πλοία
οι αναμνήσεις στον καιρό
μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ

Μεθυσμένη πολιτεία
κάποιας άλλης εποχής
σε γυρεύω στο τραγούδι της βροχής
μια παλιά φωτογραφία
στο συρτάρι το κλειστό
μεθυσμένη πολιτεία σ' αγαπώ.
______________________

                 Μικρές Νοθείες
                                                                            Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Ποτέ του δε κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει μ' ό,τι, περίσσεψε από 'να σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησεν ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ' άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο-πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ' τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα 'κανε μία από τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

          Μη Φύγεις

Μη φύγεις άμα δε γυρίσεις
ψέμα οι χρησμοί του δράματος
δεν έχει τίποτα να λύσεις
όλα ζωή και θάνατος

Αυτό που νιώθω όταν γελάω
εσύ το νιώθεις όταν κλαις
κι όσα με ζόρια εγώ περνάω
εσύ τα βλέπεις αμμουδιές

Μονάχα αυτό κατάλαβα
απ' όλο το ταξίδι
πως όσο αλλάζουμε ζωή
τόσο μένουμε ίδιοι

δεν έχω κάτι να σου πω
τι να σου εξηγήσω
νύχτα με παίρνουν τα όνειρα
νύχτα με φέρνουν πίσω

Τα καλοκαίρια μόνο ξέρουν
να μας γλυκαίνουν τους καιρούς
κι όσα τα δυο μας μάτια θέλουν
αυτά μας κάνουν κυνηγούς

Τώρα τα βλέπω όλα απλά
σαν αλητάκος σκύλος
όπως γελάνε τα παιδιά
και όπως σκάει ο ήλιος
_____________________

          Αρετούσα
                                                          Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Σ' έχω ψάξει στη γη των αγγέλων
εκεί που τ' όνειρο ζει
απ' το ποτέ ως το μέλλον
στην αιώνια στιγμή

Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου
εκεί που τ' όνειρο ζει
ένα φιλί έλα δώσμου
ένα μόνο φιλί

Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά
Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά

Στης σελήνης το αρχαίο πηγάδι
εκεί που τ' όνειρο ζει
μου 'χες χαρίσει ένα χάδι
μου 'χες δώσει μια ευχή

Θα σε ψάχνω στο τέλος του χρόνου
στην αρχή τ' ουρανού
μ' ένα τραγούδι του δρόμου
Θα σε ψάχνω παντού
_______________________

             'Αννα
                                                                Στίχοι: Γιάννης Καλαμίτσης
'Αννα, δεν είναι η βροχή
που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή
κι αν τ' αρνηθείς θα είναι ψέμα.

Ξέρω το δάκρυ το καφτό,
άμα το δω σε μάτια ξένα.
'Αννα, γιατί να σου κρυφτώ,
είμαι μονάχος σαν κι εσένα.

'Αννα, οι άνθρωποι πονούν
και τους φοβίζει το σκοτάδι.
Πόσοι γι' αγάπη δεν μιλούν
για να περάσουν ένα βράδυ.

Πόσοι δε λένε "Σ' αγαπώ"
και το ξεχνάνε μόλις φέξει.
'Αννα, ποτέ δε θα στη πω
αν δε τη νιώσω αυτή τη λέξη.

Έλα λοιπόν και μη ντραπείς
μα σε παρακαλώ μονάχα:
πες ό,τι θες, όμως μη πεις
πως μ' έχεις αγαπήσει τάχα.

'Ανθρωποι Μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν μονάχοι
σα το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα π' απλώνει
κι αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

'Ανθρωποι μονάχοι
σα ξερόκλαδα σπασμένα,
σα ξωκλήσια ερημωμένα,
ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι
σα ξερόκλαδα σπασμένα
σα ξωκλήσια ερημωμένα,
σαν εσένα, σαν εμένα...
_____________________

Τρία Ρουμπαγιάτ
                                                            Στίχοι: Ομάρ Καγιάμ
Σήκω και δώσε μου κρασί
τα λόγια είναι χαμένα
Απόψε το χειλάκι σου
θα 'ναι το παν για μένα

Κι όσο για τα ταξίματα
και για τα κρίματά μου
τα βλέπω σα τα κατσαρά
μαλλιά σου μπερδεμένα

Για 'κείνα που δεν έκανα
και που 'χω καμωμένα
Αν έχω τη ζωή σωστά
είτε στραβά παρμένα

Αυτό θα 'ν' το μαράζι μου
κρασί λοιπόν, ποιος ξέρει
μη βγαίνει τούτ' η αναπνοή
στερνή φορά από μένα

Όταν θελήσει η μοίρα μου
τον κόσμο αυτό ν' αφήσω
και κάθ' ελπίδα για ζωή
απ' τη καρδιά μου σβήσω

Μια κούπα από τη στάχτη μου
να φτιάξετε συντρόφοι
σαν θα γεμίζει με κρασί
μπορεί να ξαναζήσω
__________________________

Αγάπη Που 'γινες Δίκοπο Μαχαίρι
                                                                  Στίχοι: Μιχάλης Κακογιάννης
Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι
κάποτε μου 'δινες, μόνο τη χαρά
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ
δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά

Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια
τ' αστέρια σβήνουνε όταν με θωρεί
σβήστε τα φώτα σβήστε το φεγγάρι
σα θα με πάρει τον πόνο μου μη δει
____________________________

Συ Μου Χάραξες Πορεία
                                                                 Στίχοι: Απόστολος Καλδάρας
Δυο φιλιά σου κι ένα χάδι
ένα πικραμένο βράδυ
μου ταράξαν της ψυχής μου τη γαλήνη.
Παραδόθηκα σε σένα,
δε λογάριασα κανένα
κι είπα τώρα ό,τι θέλει ας γίνει.

Συ μου χάραξες πορεία,
εσύ γλυκιά μου αμαρτία.

Πως την έπαθα δε ξέρω,
ξέρω μόν' ότι υποφέρω
όλη νύχτα πάνω στο κρεβάτι,
να ζητάω, -για φαντάσου-,
τα παράνομα φιλιά σου
και να μη μπορώ να κλείσω μάτι.

Όμως σκέπτομαι για λίγο
να καθίσω ή να φύγω,
αφού ξέρω απ' τους δυο μας τι θα μείνει.
Να ποιο θα 'ναι το φινάλε,
πόνοι, δάκρυα και βάλε,
μα θα μείνω κι ό,τι θέλει ας γίνει.
__________________________

      'Ασμα Ασμάτων
                                                             Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Τι ωραία που είναι η αγάπη μου
με το καθημερινό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

-Κοπέλες του 'Αουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;
-Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πια το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είναι η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ' αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

-Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;
-Την είδαμε στη παγερή πλατεία
μ' έναν αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στη καρδιά.
__________________________________

Ταξίδι Στα Κύθηρα
                                                                       Στίχοι: Ελένη Καραΐνδρου
'Αρρωστη καρδιά
δε βρίσκει γιατρειά
στη λησμονιά
χάνεται στ' αγιάζι
μέσα στο βοριά
στα ξένα μακριά

Κι όλο περιμένει
πάλι τη στιγμή
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί
θαλασσινό πουλί
στα όνειρά μας

Σ' άγγιξε ξανά
του κόσμου η παγωνιά
κι η ερημιά
πώς να τη γιατρέψεις
τη παλιά πληγή
βαθιά μες στη ψυχή
______________________________

       Πάει Η Αγάπη Μου
                                                                     Στίχοι: Γιάννης Καραλής
Πάει η αγάπη μου, πάει με άφησε
μόνη σε κάποια γωνιά
να 'τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα,
αχ να 'τανε πρωταπριλιά.

Κάποιο παγκάκι κοιτάζω στο πάρκο
και χίλια θυμάμαι φιλιά,
όρκοι κομμάτια και πίκρα στα μάτια
δε λέει να σβήσει η φωτιά.

Πάει το όνειρο πάει η ελπίδα
χαμένη και πού να σε βρω
ήταν μια μέρα θυμάμαι τ' Απρίλη
που χάθηκες στο δειλινό.
__________________________

         Εφτά Ζωές
                                                            Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Είναι κορμιά που μένουνε
για πάντα σταυρωμένα
κι άλλα που απομένουνε
εξόριστα στη γη.
Είναι κορμιά που ανθίζουνε
στον ύπνο τους κρυμμένα
κι εκείνα που ραγίζουνε
στου 'Αδη το φιλί.

Εφτά ζωές το σώμα σου
το γύρεψα στα ξένα
το πόθησα, το λάτρεψα
το άπιαστο φιλί
Εφτά ζωές το σώμα σου
ταξίδευε σε μένα
στα όνειρα το γιάτρευα
το 'χανα στη ζωή.

Είναι κορμιά που αλλάζουνε
τις νύχτες διχασμένα
Είναι κορμιά που μοιάζουνε
δωμάτια κλειστά
Είναι κορμιά που ζύγωσαν
το τέλος γιατρεμένα
είναι κορμιά που ρίζωσαν
και κάρπισαν βουβά.

      Ερωτικό

Με μισάνοιχτα χείλη
σε πήρε ο ύπνος
Ποιον κοιτάς, που μιλάς, που ξεχνάς
σε ποιον κήπο;
Τα κλειστά σου τα μάτια,
τα χέρια, ο λαιμός
τα τυλίγει μιας πρόωρης άνοιξης φως
Ησυχία. Η ανάσα σου μόνο
σαν ήχος χρυσός

Το σεντόνι τραβήχτηκε λίγο απ' το σώμα
Τέτοια αγάπη γυμνή,
τόσο ωραία ακόμα
Ξαγρυπνά στα μικρά σου τα στήθη, στον ώμο
Τα φτερά της γυμνάζοντας
πέρα απ' τον κόσμο
Η Σιωπή.
Ο βαρύτιμος του Έρωτα, Λόγος

Ποιο άραγε όνειρο τώρα το κορμί σου αθωώνει
Και χαϊδεύει το πρόσωπο
και τα όμορφα φρύδια
Και κοιτά τα σημάδια μου,
τα γυμνά σου στολίδια
Πως αγάπησα, Θεέ μου,
τα ίχνη του χρόνου πάνω στο δέρμα
Ησυχία.
Πως χτυπά δυνατά της αγάπης μου η φλέβα
__________________________________

Ο Κουρασμένος Δρόμος Μου
                                                                         Στίχοι: Βαγγέλης Κορακάκης
Ήρθα και φεύγω μόνος μου
είμαι καπνός κι αγέρας
ο κουρασμένος δρόμος μου
ήταν χαρά μιας μέρας

Ήταν χαρά που κράτησε
όσο κρατάει ένα χάδι
και πριν προλάβω να χαρώ
την έχασα το βράδυ

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
μες στη καρδιά της μπόρας
τα όνειρα κι ο τόπος μου
ήταν χαρά μιας ώρας

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
γι' αλλού πανιά ανοίγω
ο κουρασμένος δρόμος μου
ήταν χαρά για λίγο
______________________

Ήταν Πέντε, Ήταν Έξι...
                                                                  Στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ήταν πέντε, ήταν έξι κι έγινεν εφτά
το παράπονο με πήρε κι έκλαψα πικρά,
έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό
το ρολόι μου δείχνει οχτώ

Διάβασα τα γεγονότα και τη κοσμική
για ποδόσφαιρο για φόνους και πολιτική
στην Ασία φασαρίες πείνα κι ερημιά
το ρολόι μου δείχνει εννιά

Μια γειτόνισσα απλώνει ρούχα καθαρά
πλένει με μια νέα σκόνη κι είναι αστραφτερά
με τραγούδια για τη φτώχεια και τη ξενιτιά
ρετιρέ παίρνω στη Κηφισιά

Τα λουλούδια δε μυρίζουν είναι πλαστικά
ένα φίλο και μι' αγάπη είχα μια φορά
τώρα βρέχει
κάποιος τρέχει
δε μπορώ να δω
το ρολόι σταμάτησε 'δω

Ένας Κόμπος Η Χαρά Μου

'Ασε με πάλι να σου πω
για χρόνια περασμένα
για τα τραγούδια που αγαπώ
τα παραπονεμένα

Ένας κόμπος η χαρά μου
κι όμως αν θα 'ρθεις
στάλα-στάλα θα στη δώσω
για να δροσιστείς

'Ασε με πάλι να ρωτώ
ο χρόνος τι θα φέρει
ο ήλιος και ο κεραυνός
μου στήσανε καρτέρι

Ήθελα Να 'μουνα Πουλί

Ήθελα να 'μουνα πουλί
να 'μουν χελιδονάκι
να σ' αγαπώ την άνοιξη
και το καλοκαιράκι.

Ήθελα να 'μουν σύννεφο
τον κόσμο να γυρίζω
κι όταν σε καίει ένας καημός
εγώ να σε δροσίζω.

Ήθελα να 'μουν αετός
να μη με πιάνει μπόρα
να σ' αγαπώ μες στη ζωή
κάθε στιγμή και ώρα.
____________________

       'Αδειοι Οι Δρόμοι
                                                               Στίχοι: Μαρία Κουγιουμτζή
'Αδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
δεν έρχονται ούτε κι οι φίλοι
πετάει ο αγέρας κουρελόχαρτα
για ελευθερία και ειρήνη

Όμως εγώ δεν είμαι ελεύθερος
δεν έχει ειρήνη η ψυχή μου
στεγνό το σώμα από έρωτα
έρημη χώρα η ζωή μου

'Αδειοι οι δρόμοι που ερχόσουνα
στη πολιτεία τη χαμένη
και η αγάπη μες στο στήθος μου
σα τραυματίας ανασαίνει

Στο κρύο σπίτι η τηλεόραση
να δείχνει φόνους κι εκτελέσεις
κι εγώ χτυπώ ένα μαύρο τύμπανο
με παραισθητικές ενέσεις
___________________________

         Σε Θέλω
                                                                  Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Σε θέλω κι έχω κουραστεί
Τους ίδιους τοίχους να κοιτάω
Εγώ που σ' είχα εμπιστευτεί
Πάνω σε κρίσιμη στιγμή
Τώρα κλεφτά σε συναντάω.

Αλλιώς το είχα φανταστεί
Κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει
Το σχέδιο δεν με καλύπτει
Μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί
Αλλιώς το είχα φανταστεί.

Ένας καφές τη Κυριακή
Ό,τι απαιτώ απ' τη ζωή σου
Περνάω φάση τραγική
Να μπαίνει βάση η λογική
Στις συναντήσεις μου μαζί σου.

Αυτή Η Νύχτα Μένει

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού, κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα, πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι
και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ' άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου 'γνεφ' η καρδιά, πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
__________________________________

Κανένας Δε Χαϊδεύει Σαν Εσένα
                                                                             Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα
ο ήλιος μόνo, ο ήλιος ο ζεστός
σε χρόνια παιδικά και ξεχασμένα
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο κορμί, το χάδι στη ψυχή
κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα
και άνθρωποι αχάιδευτοι με ράγισαν και μένα
ο κόσμος είναι, αγάπη μου, σκληρός
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα
θα ήτανε παράδεισος η γη
και όλα τα παιδιά ευτυχισμένα 
κι οι γέροι όλοι χαμογελαστοί.
Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα
θα ήτανε μουσεία οι φυλακές
κι οι πόλεμοι στα εικονογραφημένα
εφιάλτες από άλλες εποχές.

Κανένας όμως, μάτια μου θλιμμένα
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.
_________________________________

Μαυρομαλλούσα Κοπελιά
                                                          Στίχοι: Κώστας Κοτούλας
Μαυρομαλλούσα κοπελιά
το φιλί σου στο νερό
να μη πέσει τ' αλμυρό.
Θα γίνει η θάλασσα γλυκιά,
το φιλί σου το γλυκό
θα μ' αφήσει νηστικό.

'Ασπρο πουλί θαλασσινό
μαρτυρά τον ουρανό,
τα νερά και το βουνό.
Δίχτυ πλεγμένο με κλωστή
ασημένια και χρυσή
με κρατά στη κουπαστή.

Μαυρομαλλούσα κοπελιά
χίλια όρη θα διαβώ
ώσπου να σε ξαναδώ.
Μοιάζεις με θάλασσα πλατιά
σα γελάς το πρωινό,
με πετάς στον ουρανό.

'Ασπρο πουλί θαλασσινό,
μαρτυρά τον ουρανό,
τα νερά και το βουνό.
Αν έρθουν άνθρωποι κακοί,
κάτι θα τους πω στ' αφτί
για μι' αγάπη δυνατή.

Βάρκα Χωρίς Πανιά

Μονάχος μου περνώ
στα κύματα μετρώ
πόσες μέρες λείπεις μακριά μου
'Αδειασεν ο γιαλός
κι έρημος μονάχος
γλάρους έχω μόνο συντροφιά μου
 
Βάρκα χωρίς πανιά,
μακριά απ' τη στεριά
μ' άφησες να δένω μες στο κύμα
Βάρκα χωρίς κουπιά
σε θάλασσα πλατιά
βούλιαξε η αγάπη μας -τι κρίμα
 
Περνούσαμε καλά
βαρκάδα κι αγκαλιά
και τα βράδια βόλτα στην πλατεία
Μόνος μου θα χαθώ
λιμάνι πώς θα βρω
στ' ανοιχτά με βρήκε η τρικυμία

Με Πνίγει Τούτη Η Σιωπή

Πικρό το βράδυ σκυθρωπό
αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια