Ένα διήγημα που εξασφάλισα κατόπιν της ευγενικής και φιλικής προσφοράς του, από το νέο βιβλίο του Ηλία Φλωράκη  "13 Μετά Τα Μεσάνυχτα"

                                  Η Σοφίτα

     Ήταν μια συνηθισμένη μέρα της καθημερινότητας. Ο Βασίλης είχε ξυπνήσει νωρίς για να πάει στη δουλειά. Ένα αναγκαίο κακό. Το ξύπνημα κι η βουτιά στην πεζή πραγματικότητα. Όμως η ρουτίνα, ορισμένες φορές έχει και τη θετική της πλευρά. Έξω από τη στάση του Μετρό –ο Βασίλης δεν οδηγούσε ποτέ, το μυαλό του αποσπόταν πολύ εύκολα- ανάμεσα σε χαρακτήρες και κομπάρσους, το μάτι του εντόπισε εκείνη. Μόνη ανάμεσα στο πλήθος. Σήμερα όμως κάτι τον έσπρωξε να την πλησιάσει. Σκέφτηκε τί θα μπορούσε να της πει ο πιο θαρραλέος από τους ήρωές του. Ατάκες πέρασαν από μπροστά του σαν πασαρέλα. Σύγκρινε, ζύγισε κι άρπαξε αυτή που θεώρησε καλύτερη. Δεν γέμισε τον εαυτό του με θάρρος, απλά φόρεσε τον ήρωά του σαν στολή και προχώρησε κάνοντας πρόβα την ατάκα.
Πλησιάζοντάς την, εκείνη γύρισε και τον κοίταξε. Τον είχε προσέξει και κείνη, μες στη δική της ρουτίνα. Πολλές φορές. Στην ίδια στάση, στον ίδιο συρμό, στο διπλανό βαγόνι να πετάει κλεφτές ματιές.
 -"Καλημέρα. Με λένε Βασίλη κι έχω γοητευθεί από την παρουσία σου. Σε βλέπω κάθε μέρα στη στάση, την ίδια ώρα". Εκείνη φόρεσε ένα απαλό χαμόγελο κι η λάμψη στα μάτια της του έδωσε το κουράγιο να συνεχίσει. "Αν δεν σου είναι ενοχλητική η παρουσία μου, θα ήθελα να δεχτείς να βγούμε για καφέ μαζί. Θέλω πάρα πολύ να σε γνωρίσω" σκέφτηκε κι αμέσως μετά αναφώνησε: "Εεεεε, θα ήθελες να βγούμε για καφέ κάποια μέρα";
Εκείνη, με ένα συγκρατημένο ενθουσιασμό απάντησε μετά από μερικά δευτερόλεπτα υποτιθέμενης σκέψης.
«Κι εγώ σε έχω προσέξει. Θα το ήθελα να βγαίναμε για καφέ… κάποια μέρα».
Ο ήρωας ξαναπήρε τα ηνία. Εκείνος παρακολουθούσε.
«Δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από το τώρα. Έχεις κάτι σημαντικό να κάνεις; Σε περιμένει κάποιος; Εδώ δίπλα έχει ένα ήσυχο καφέ. Θάθελες …»
Αυτή την φορά οι λέξεις βγήκαν από το στόμα του. Αυτή τη φορά, η λάμψη έκπληξης ήταν στα δικά του μάτια.
«Θα το ήθελα. Αλλά σήμερα πρέπει να πάω νωρίς στη δουλειά.
Είχα αφήσει κάποιες εκκρεμότητες από χτες και πρέπει να τις
τελειώσω πριν έρθει το αφεντικό μου».
Ο Βασίλης απογοητεύτηκε φανερά. Περίμενε μια πιο εύκολη
εξέλιξη στο σενάριό του.
«Καταλαβαίνω. Θα περιμένω. Ίσως μια άλλη φορά».
Εκείνη το παρατήρησε.
«Αύριο; Την ίδια ώρα; Στο καφέ από πάνω;»
Ο ενθουσιασμός του αποτυπώθηκε στο χαμόγελό του. Δεν
μπόρεσε να το συγκρατήσει. Επανέλαβε το ραντεβού σημειώνοντάς το στο μυαλό του.
«Αύριο. Την ίδια ώρα».
Εκείνη την ώρα ήρθε ο συρμός του Μετρό. Εκείνη μπήκε
μέσα. Λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες του φωνάζει:
«Με λένε Ναταλία».
«Εμένα Βασίλη».
Του χαμογέλασε. Και κείνος. Αλλά ξέχασε να μπει στο βαγόνι.
Ήταν κάτι που αργότερα θα θυμόντουσαν και θα γελούσαν.
Η Σοφίτα ήταν παγωμένη. Ο Βασίλης καθόταν στο παλιό, ξύλινο γραφείο. Η παλιά γραφομηχανή βρισκόταν στο ασορτί κομοδίνο δίπλα του. Σκονισμένη. Είχε καιρό να την χρησιμοποιήσει, αλλά του άρεζε η συντροφιά της. Πολλές φορές την έπαιρνε
μπροστά του και ακουμπούσε απαλά τα πλήκτρα της σαν να την
χάιδευε. Η έλλειψη μελανοταινίας και το κόλλημα του μηχανισμού, όταν πληκτρολογούσε γρήγορα, ήταν ο βασικότερος λόγος
που την είχε αντικαταστήσει. Ο μαύρος, φορητός υπολογιστής,
είχε πάρει την θέση της βάζοντας μια μοντέρνα νότα στην καφέ
αντίκα, σαν χυμένη σταγόνα μελάνης.
Στην οθόνη του διάβαζε ξανά και ξανά την ίδια σελίδα, προσπαθώντας να εντοπίσει από πού πήγαζε η αίσθηση του ανικα-
νοποίητου.
«... η πόρτα του συρμού έκλεισε. Τα βλέμματα των δύο παιδιών
μείνανε κολλημένα μεταξύ τους μέχρι που το όχημα άρχισε να
κινείται. Τότε ο Χ συνειδητοποίησε ότι έπαιρνε το ίδιο μεταφορι-
κό μέσο και μόλις το είχε χάσει. Δεν είχε ζητήσει ούτε το τηλέφωνό της, σε περίπτωση που κάποιος από τους δύο δεν θα μπο-
ρούσε να είναι συνεπής στο ραντεβού τους. Είχε μαζέψει όλο του
το θάρρος για να μπορέσει να της μιλήσει και όταν το έκανε, το
αίμα κόπηκε στα πόδια και στο κεφάλι του. Και αυτό επηρέασε
την λειτουργία του εγκεφάλου του, τόσο που ξέχασε τις βασικές
λεπτομέρειες. Και το είχε προβάρει τόσες φορές στο σπίτι του
και με τόσες πιθανές εξελίξεις, που θεωρούσε αδύνατο να μην
έχει προβλέψει κάτι. Εκτός … εκτός ίσως από το αίμα που εξα-
τμίστηκε από τις φλέβες του μεμιάς κάνοντάς τον να παραπαί-
ει ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα της στιγμής. Το
βλέμμα της είχα καρφωθεί επίμονα πάνω του, κάνοντάς τον να
ξεχάσει τα βασικά. Πριν την ζητήσει να βγούνε για καφέ, έπρεπε
να συστηθεί. Η μοίρα όμως θα του έπαιζε σκληρό παιχνίδι. Την
κοπέλα δεν θα την ξαναέβλεπε ποτέ. Τουλάχιστον … όχι ζωντα-
νή. Ο συρμός, στην επόμενη στάση έπεσε θύμα τρομοκρατικής
επίθεσης. Ο συρμός που ξέχασε να μπει. Και μέσα στα θύματα,
ήταν και η αγαπημένη του. Η εικόνα της καθώς τον χαιρετούσε
έμεινε τραγικά χαραγμένη στην μνήμη του».
Στο σαλόνι, ο Βασίλης με την Ναταλία καθόντουσαν στον τρι-
θέσιο καναπέ. Η τηλεόραση μπροστά τους έπαιζε την ταινία
Doors, περισσότερο για να ακούγεται η μουσική τους. Πίσω τους
βρισκόταν ένα στρογγυλό τραπέζι για τα γεύματα, αν και τις πε-
ρισσότερες φορές τρώγανε στον καναπέ βλέποντας ταινία. Ακο-
λουθούσε η κουζίνα που ξεχώριζε από έναν λεπτό πάγκο σερβι-
ρίσματος. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με βιβλιοθήκες και ράφια με
αμέτρητα βιβλία, κουτιά ταινιών και αγαπημένων σειρών.
Ο Βασίλης είχε επιλέξει κάποια βιβλία και της τα έδειχνε. Όχι
τυχαία φυσικά. Ήταν τα δικά του βιβλία. Οι δικές του ιστορίες
που είχαν υλοποιηθεί και καταγραφεί στο χαρτί. Ιστορίες πα-
ράξενες που ο ίδιος είχε γράψει. Ιστορίες που κατά κάποιο εξω-
πραγματικό τρόπο, είχε ζήσει.
«Αυτό είναι από το τελευταίο μου βιβλίο. Περιέχει ιστορίες με
ονειρικές καταστάσεις, ταξίδια στο υποσυνείδητο, περιπλανήσεις
και αναζητήσεις των ηρώων μου σε άλλα επίπεδα».
«Πού βρίσκεις όλα αυτά τα θέματα; Πώς σκαρφίζεσαι τις ιστο-
ρίες σου;»
Κλασική γενική ερώτηση. Ειδικά από κάποιον που δεν τις έχει
διαβάσει, αλλά δείχνει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον.
«Μου έρχονται. Δεν ξέρω να στο εξηγήσω ακριβώς. Δεν είναι
ξεκάθαρο μέσα μου».
Η ίδια ερώτηση που τον παίδευε και αυτόν. Κοίταξε μέσα του,
αλλά δεν είδε τίποτα περισσότερο.
«Ίσως και να μην με ενδιέφερε ποτέ να αναζητήσω την πηγή ή
την αιτία της έμπνευσής μου. Αλλά νομίζω ότι οι εμπειρίες μου
είναι η βάση. Γεγονότα που ζω καθημερινά και η φαντασία μου
τα μαγειρεύει».
«Έχεις … γράψει και για μένα;»
Άλλη μια κλασική ερώτηση, ειδικά από τις κοπέλες που τον
τριγυρνούσαν κατά διαστήματα.
«Δανείστηκα τον τρόπο που γνωριστήκαμε. Αλλά αντίθετα από
εμάς, ο ήρωας δεν ξανασυνάντησε την αγαπημένη του».
«Την βρήκε μετά; Θα μου το δώσεις να το διαβάσω;»
«Μα καλά, μόνο ότι έχει σχέση με σας θέλετε να διαβάζετε;»
ήθελε να ρωτήσει αλλά δεν το έκανε. Όχι σ’ αυτήν. «Δεν βρεθή-
καν ποτέ. Η κοπελίτσα πέθανε στην επόμενη στάση από έκρηξη
βόμβας στο βαγόνι. Δεν θα σου το δώσω ακόμα. Δεν έχει τελειώ-
σει».
Το ύφος της έγινε πιο ναζιάρικο.
«Πέθανε; Πες μου τουλάχιστον πώς εξελίσσεται;»
«Λυπάμαι γλυκιά μου. Αλλά όταν μιλάω για τις ιστορίες μου,
ξεθυμαίνουν και μετά δεν έχω διάθεση να τις γράψω. Θα πρέπει
να περιμένεις. Εξάλλου έχεις τόσα να διαβάσεις που δεν νομίζω
ότι θα σου λείψει μια ιστορία».
«Δεν είναι μια απλή ιστορία. Μιλάει για μας. Έτσι δεν είναι;»
Ξανά από την αρχή. Άλλη μια προσπάθεια.
«Όχι. Καθόλου. Απλώς δανείστηκα ένα γεγονός από την ζωή μου
που ταίριαζε στην περίσταση. Δεν μιλάει για μένα ή για σένα».
Ο φωτισμός μέσα στην Σοφίτα ήταν χαμηλός. Το πορτοκαλί
φωτάκι του φορητού, βοηθούσε στην πληκτρολόγηση, αλλά τα
δάχτυλα του Βασίλη, βρισκόντουσαν μπλεγμένα ανάμεσα στα
μαλλιά του. Στήριζαν το κεφάλι του που ήταν βαρύ από τις λέ-
ξεις. Μια έκφραση απόγνωσης κυριαρχούσε στο πρόσωπό του,
αφού οι λέξεις αυτές δεν είχαν καμιά διάθεση να βγουν.
Σκιές ανθρώπων τριγυρνούσαν στους τοίχους. Έμοιαζαν να
τρεμοπαίζουν σαν να βγήκαν από τις φλόγες του τζακιού, ενώ οι
κινήσεις έμοιαζαν με ξέφρενο χορό. Κοροϊδευτικά γέλια ακου-
γόντουσαν μέσα στο δωμάτιο και τσιριχτές φωνές σαν εξώκοσμες
επικλήσεις.
Ξαφνικά, η πόρτα στα αριστερά άνοιξε και ένα άπλετο φως
έλουσε τον χώρο. Τα χέρια του Βασίλη, ενστικτωδώς κάλυψαν τα
μάτια. Οι σκιές και οι φωνές χάθηκαν μεμιάς, λες και πατήθηκε
διακόπτης.
«Άφησέ με. Προσπαθώ να γράψω».
Η φωνή του βγήκε δυνατή. Απότομη. Το φως εξαφανίστηκε.
Η Ναταλία ετοίμαζε το τραπέζι στο σαλόνι. Λευκό τραπεζομά-
ντιλο, καλό, πορσελάνινο σερβίτσιο και το φαγητό να μοσχομυ-
ρίζει στο φούρνο. Ο Βασίλης εμφανίστηκε από την μικρή πόρτα
ανάμεσα στις βιβλιοθήκες του δεξιού τοίχου.
«Τι θέλεις πάλι; Ακόμα δεν άρχισα να γράφω και με έχεις ση-
κώσει. Αφού σου είπα ότι θέλω να συγκεντρωθώ».
Η Ναταλία φορούσε τα καλά της κάτω από την ποδιά της κου-
ζίνας. Παρόλη την ένταση των ετοιμασιών, ήταν ήρεμη. Οι κινή-
σεις της ήταν μελετημένες και σταθερές. Όλα τα είχε υπό έλεγχο.
Εκτός από την διάθεση του Βασίλη.
«Το ξέρω αγάπη μου, αλλά σήμερα θα έρθουν οι γονείς μας.
Πρέπει να κάνεις μια εξαίρεση απόψε. Αν θες να γράψεις πρέπει
να το κάνεις μετά το φαγητό».
«Θα έρθουν οι γονείς μας». Προσπάθησε να εντοπίσει την εγ-
γραφή στις καταχωρίσεις του μυαλού του. Μάταια. «Στο καλό.
Σιχαίνομαι αυτές τις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Δεν μπορού-
σαμε να το κανονίσουμε για άλλη μέρα;»
Η Ναταλία χαμογέλασε.
«Εσύ γενικώς σιχαίνεσαι όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Και
δεν το έχουμε ξανακάνει. Σήμερα είναι οι επίσημοι αρραβώνες
μας. Το έχουμε κανονίσει εδώ και μήνες. Δεν μπορείς πλέον να
το αποφύγεις».
Καμιά δικαιολογία δεν μπορούσε να ξεφυτρώσει στο ευρηματι-
κό κατά τ’ άλλα μυαλό του. Έπρεπε να προσγειωθεί στην πραγ-
ματικότητα και γρήγορα.
«Συγνώμη αγάπη μου. Απλά το ξέχασα. Δεν θέλω να πιστεύεις
ότι θέλω να αποφύγω τις ευθύνες μου».
Την πλησίασε και φορώντας το γοητευτικό χαμόγελο ενός
ήρωά του, την αγκάλιασε και την φίλησε στο μάγουλο.
«Είπα ότι θα σε αποκαταστήσω και θα το κάνω».
Χιλιάδες ταινίες είχαν αποτυπώσει παρόμοιες σκηνές οικογε-
νειακής γαλήνης. Η αναπαράσταση μαρτυρούσε χρόνια μελέτης
της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
«Τότε μην παραπονιέσαι. Μερικά βήματα πρέπει να γίνουν με
τον παραδοσιακό τρόπο. Εξάλλου, μιας και είναι πρωτόγνωρη
εμπειρία για σένα, μπορεί να σου φανεί χρήσιμη σε κάποια ιστο-
ρία. Να μην την έχεις ζήσει πρώτα;»
Είχε αρχίσει να μαθαίνει όλες του τις δικαιολογίες και να τις
χρησιμοποιεί εναντίον του.
«Το ξέρεις ότι δεν γράφω κοινωνικά εργάκια. Αν καλούσα γο-
νείς και πεθερικά για φαγητό θα ήταν για να σκοτώσω κάποιον.
Και δεν θα ήταν οι γονείς μου».
Το αστείο δεν πέτυχε τον στόχο του. Ο ήρωάς του δεν είχε ρέντα.
«Καλά. Πάψε να ονειρεύεσαι και ετοιμάσου. Δεν έχουμε πολύ
χρόνο στην διάθεσή μας. Θα έρθουν όπου να ‘ναι».
Πέταξε την στολή και φόρεσε αυτή του καλού συζύγου.
Μερικές μέρες αργότερα, καθόντουσαν αγκαλιασμένοι μπρο-
στά στην τηλεόραση. Η Ναταλία έβλεπε μια χλιαρή ρομαντική
κομεντί. Ο Βασίλης όχι. Ήταν χαμένος στον κόσμο του κοιτώ-
ντας το ταβάνι.
«Τι έχεις καλέ μου; Τι σκέφτεσαι;»
Αναγκαστική προσγείωση.
«Σου έχω πει ότι σιχαίνομαι αυτή την ερώτηση. Σκέφτομαι
πολλά. Γιατί να πρέπει να επιλέξω μια σκέψη απλώς για να κά-
νουμε κουβέντα; Αν ήθελα να σου πω κάτι, θα το είχα κάνει και
χωρίς να με ρωτήσεις».
«Μην αρπάζεσαι. Μια ερώτηση έκανα. Απλώς βλέπω να σε
απασχολεί κάτι και σε ρώτησα. Κακό είναι;»
Η Ναταλία είχε πειραχτεί. Για μία ακόμα φορά. Και το επίκε-
ντρο μετατίθετο σε αυτήν. Ο Βασίλης άλλαξε το ύφος του με ένα
πιο ήρεμο. Ακολούθησε η φωνή του.
«Συγνώμη αγάπη. Απλά … δεν μπορώ να συγκεντρωθώ για να
γράψω. Όλα αυτά τα κοινωνικά, το σπίτι, η δουλειά. Κρατούν το
μυαλό μου εγκλωβισμένο στην πραγματικότητα και δεν μπορώ
να γράψω. Γυρίζω κουρασμένος και δεν έχω την διάθεση, όχι να
σκεφτώ, αλλά ούτε να φάω».
«Και τι θες να κάνουμε; Θες να παρατήσεις την δουλειά και να
αφοσιωθείς στο γράψιμο;»
Ελκυστική, ανομολόγητη ιδέα.
«Δεν είπα κάτι τέτοιο. Δεν γίνεται πλέον. Περιμένουμε παιδί.
Εξάλλου οι προτεραιότητές μου έχουν αλλάξει, από τότε που σε
παντρεύτηκα».
«Τότε να μην το έκανες αφού σε πείραζε τόσο».
«Μην το παίρνεις προσωπικά γλυκιά μου. Δεν σου ρίχνω το
φταίξιμο. Όταν αποφάσισα ότι θα κάνουμε οικογένεια, από την
στιγμή που σε παντρεύτηκα, ήξερα ότι θα άλλαζαν οι προτεραι-
ότητές μου. Απλά, δεν περίμενα ότι η πραγματικότητα θα με
επηρέαζε τόσο πολύ. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο γράψιμο.
Και μου λείπει».
Η Σοφίτα σκονισμένη και αραχνιασμένη. Μουντή και κρύα.
Ο Βασίλης καθόταν στο ξύλινο γραφείο. Μπροστά του, μερικές
λευκές σελίδες με ίχνη διασκορπισμένων, μαύρων λέξεων, που
έμοιαζαν απόλυτα με τα γκρίζα του μαλλιά και τις τελευταίες
διασκορπισμένες μαύρες τρίχες. Η παλιά γραφομηχανή παρα-
κολουθούσε από το κομοδίνο την πορεία του αφέντη της.
Ο φορητός είχε αποσυρθεί χρόνια τώρα. Τα μπαούλα, αφημέ-
να και αυτά στη λήθη. Από την βαριά πολυθρόνα μπροστά στο
γραφείο, αναδυόταν καπνός. Η μυρωδιά βαριά. Πούρο.
«Όλη αυτή η κατάσταση με έχει κουράσει. Τόσα χρόνια. Θέλω
να είμαι σωστός στην οικογένειά μου, αλλά … θέλω τον χρόνο
μου. Να μπορώ να κλείνομαι στον εαυτό μου και να χάνομαι.
Και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο χάνω και την διάθεσή μου. Και
έχω τόσα στο μυαλό μου που θέλω να δουλέψω».
Ένα νέο κύμα καπνού πορεύτηκε προς το ταβάνι, χορεύοντας
νωχελικά, λίγο προτού διαλυθεί.
«Και γιατί δεν το κάνεις; Γιατί δεν κλείνεσαι εδώ, για να δουλέψεις;»
«Δεν είναι τόσο εύκολο. Οι υποχρεώσεις ...»
«Χέσε τις υποχρεώσεις» ακούστηκε η φωνή εκνευρισμένη. «Εί-
ναι καιρός να ασχοληθείς και λίγο με τον εαυτό σου. Η κόρη
σου μεγάλωσε, σε λίγο θα παντρευτεί, η γυναίκα σου μπορεί να
μείνει λίγες ώρες μόνη της. Πλέκει μπροστά στην τηλεόραση και
δεν σε ενοχλεί. Δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις».
«Έχω μάθει να βρίσκομαι εκεί έξω. Εξάλλου η Ναταλία δεν είναι
πολύ καλά. Μπορεί να χρειαστεί κάτι. Θα πρέπει να είμαι εκεί».
«Η Ναταλία, οι υποχρεώσεις, ο κόσμος. Ένα σωρό δικαιολογί-
ες. Και πότε θα αρχίσεις να γράφεις εκείνο το μυθιστόρημα που
λέγαμε. Δεν ξεκίνησες καν να το δουλεύεις».
Νέες μαύρες λέξεις σχηματίστηκαν στο λευκό χαρτί. Ασυνάρ-
τητες, όμως τόσο σημαντικές.
«Δεν ξέρω. Ίσως να είναι αργά πλέον για να αρχίσω το γράψιμο».
«Δεν θα το αρχίσεις τώρα. Απλά θα το συνεχίσεις. Είσαι συγ-
γραφέας. Η πλευρά του πεζού οικογενειάρχη εκπλήρωσε με επι-
τυχία την αποστολή της. Είναι καιρός να συνέλθεις».
Και τότε, ένα εκτυφλωτικό φως μπήκε από την πόρτα. Ο Βασί-
λης κάλυψε τα μάτια του και δευτερόλεπτα αργότερα σηκώθηκε
από την καρέκλα του. Με δυσκολία κινήθηκε προς την πόρτα,
αφήνοντας για μία ακόμα φορά, την μοναξιά και την απομόνωση
που του πρόσφερε η άδεια Σοφίτα.
«Έρχομαι. Έρχομαι. Ακόμα δεν κάθισα. Τι θέλεις πάλι».
Η φωνή του δεν είχε την ένταση που επιθυμούσε. Ήταν πολύ
γέρος γι αυτό.
Στο πάτωμα του σαλονιού, η Ναταλία κείτονταν νεκρή. Τα
άσπρα της μαλλιά πάνω στην μπλε σκούρα μοκέτα θύμιζαν
αφρισμένη θάλασσα. Ο Βασίλης βγήκε από την πόρτα και έτρεξε
-όσο του επέτρεπαν τα πόδια του- κοντά της.
«Αγάπη μου … γυναίκα μου όμορφη …»
Κάθισε στο πάτωμα και την πήρε αγκαλιά. Δάκρυα πόνου άρ-
χισαν να τρέχουν στο ρυτιδιασμένο του πρόσωπο, χωρίς να έχει
φορέσει καμία στολή ρόλου.
Αντλώντας τις τελευταίες του δυνάμεις, ο Βασίλης κάρφωσε με-
ρικές σανίδες στην πόρτα σφραγίζοντάς την καλά. Τώρα κανένας
ίχνος φωτός δεν μπορούσε να την διαπεράσει, ταράσσοντας την
γαλήνη της Σοφίτας. Με τρεμάμενο από τα γηρατειά κορμί, έκα-
τσε με κόπο στην καρέκλα του.
Στην εντατική του νοσοκομείου, έξω από έναν θάλαμο, μια κο-
πέλα συζητάει με τον γιατρό.
«Νομίζεται ότι θα συνέλθει ποτέ γιατρέ;»
«Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά. Ο θάνατος της μητέρας
σας, πρέπει να κλόνισε πολύ το μυαλό του. Το πλήγμα ήταν
βαρύ γι’ αυτόν».
«Την αγαπούσε πολύ. Όλους μας αγαπούσε πολύ. Αλλά αν τον
πείραξε τόσο ο θάνατος της μητέρας μου, γιατί το βλέμμα του εί-
ναι τόσο ήρεμο; Μου δίνει την εντύπωση ότι χαμογελάει κιόλας».
Ο Βασίλης βρισκόταν στο κρεβάτι του θαλάμου. Σε κώμα. Το
βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο κενό. Ένα μικρό χαμόγελο ήταν
ζωγραφισμένο στα χείλι του. Και μια γαλήνη στο πρόσωπό του.
«Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ κυρία μου. Το μυαλό του αν-
θρώπου εφευρίσκει τρόπους για να αντιμετωπίζει τα δυσάρεστα
γεγονότα. Ίσως να απομονώθηκε σε κάποια γωνιά του μυαλού
του, πολύ οικεία, για να ξεφύγει από το πλήγμα της πραγματικό-
τητας. Το πιο πιθανό θα είναι να μην επιστρέψει ποτέ από εκεί».
Νεανικά χέρια γράφουν μανιωδώς. Σελίδες γεμίζουν με απί-
στευτο ρυθμό μαύρο μελάνι. Οι λέξεις ακολουθούν η μία την
άλλη χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Σκιές τριγυρίζουν στο δωμάτιο λες
βγαλμένες από το τζάκι. Φωνές και τσιρίδες συνοδεύουν τον ξέ-
φρενο ρυθμό τους. Ο Βασίλης κάθεται στο γραφείο του και γρά-
φει το καινούργιο του έργο. Το πρόσωπό του λάμπει κάτω από
τα μαύρα του μαλλιά. Ένα μικρό χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο
στα χείλι του. Σηκώνει το βλέμμα του για μια στιγμή την μορφή
στην πολυθρόνα μπροστά του. Σήμερα είχε μια απρόσμενη επί-
σκεψη. Η νεαρή γυναίκα φοράει ένα υπέροχο ταγέρ σαν ηρωίδα
του Χίτσκοκ. Οι λευκές γάμπες τονίζονται πάνω από τις μαύρες
γόβες. Το καπέλο με το πέπλο κρύβουν την εξερευνητική ματιά
της. Αλλά όχι για πολύ. Το πέπλο με μια αιθέρια κίνηση των
χεριών της οπισθοχωρεί, αποκαλύπτοντας το υπέροχο πρόσωπο
της Ναταλίας. Βγάζει μια μακριά λεπτή πίπα και ανάβει ένα τσι-
γάρο. Ο Βασίλης της χαμογελάει λίγο πριν επιστρέψει στα χαρ-
τιά του.
« ... ηφφ66σσσσρε44δξ»...

    Ένα διήγημα που εξασφάλισα κατόπιν της ευγενικής και φιλικής προσφοράς του, από το νέο βιβλίο του Ηλία Φλωράκη  "13 Μετά Τα Μεσάνυχτα"





----------------------------------------------------------------------------------------------------------