Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν

                                  Βιογραφικό

     Ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν (Manuel Vázquez Montalbán) γεννήθηκε στη Βαρκελώνη στις 14 Ιουνίου 1939 κι υπήρξε πολυγραφότατος εργάτης του λόγου: δημοσιογράφος, κοινωνιολογογράφος, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, δοκιμιογράφος, ανθολόγος, συντάκτης προλόγων, ευθυμογράφος, κριτικός, -έχει γράψει και μιούζικαλ- αλλά και γαστρονόμος κι είναι από τους πιο διάσημους Ισπανούς συγγραφείς.
     Υπήρξε μοναχοπαίδι μιας μοδίστρας κι ενός μέλους του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Καταλονίας, τον οποίο και δεν γνώρισε παρά μόνο όταν ήτανε 5 ετών λόγω της φυλάκισής του. Ο ίδιος απετέλεσε μέλος του κόμματος αυτού, αφότου είχε περάσει από το Frente de Liberación Popular και πριν καταλήξει στη Πρωτοβουλία για την Καταλονία (Iniciativa per Catalunya). Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και δημοσιογραφία στην Σχολή Δημοσιογραφίας της ίδιας πόλης.
     Το 1962 ένα πολεμικό συμβούλιο τονε καταδίκασε σε 3 χρόνια φυλάκιση λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Στη φυλακή της Λιέιδα έγραψε το 1ο του βιβλίο, το δοκίμιο Informe sobre la información. Μετά την αποφυλάκισή του ξεκινά τη δημοσιογραφική του καριέρα στο περιοδικό Triunfo κάτω από το ψευδώνυμο Sixto Cámara. Από τότε συνεργάστηκε με πολλά έντυπα μέχρι τον θάνατό του. Το 1966 απέκτησαν με την γυναίκα του, την ιστορικό Άνα Σαλιές, τον μοναδικό τους γιο, Ντανιέλ Βάθκεθ Σαλιές (Daniel Vázquez Sallés).
     Το 1967 έκδωσε τη 1η του ποιητική συλλογή, με τίτλο Una educación sentimental που την ακολούθησε το 1969 το Movimientos sin éxito. Τον ίδιο χρόνο εμφανίζεται το μυθιστόρημα Recordando a Dardé. Το 1973 γεννιέται ο πιο γνωστός του λογοτεχνικός χαρακτήρας, ο ντετέκτιβ Πέπε Καρβάλιο, στο μυθιστόρημα Yo maté a Kennedy.



      Το ντεμπούτο του στην ποίηση το έκανε το 1963 με το Una educación sentimental και συμπεριλήφθηκε από τον Ζουζέπ Μαρία Καστελιέτ στην συλλογή Nueve novísimos poetas españoles. Στη συλλογή Memoria y deseo συγκέντρωσε όλη την ποιητική του παραγωγή από το 1967 μέχρι το 1983 για να προσθέσει στην ίδια συλλογή αργότερα μια επέκταση μέχρι το 1990 με το pero el viajero que huye en Memoria y deseo. Τα τελευταία ποιητικά έργα που θα δημοσιεύσει θα είναι ο τόμος Ciudad το 1997 κι η συλλογή ερωτικής ποίησης Ars Amandi το 2001. Ο ποιητικός του λόγος χαρακτηρίζεται από την ειρωνεία και διακατέχεται πάντα από μια κριτική και αυτοβιογραφική τάση.
     Τα χαρακτηριστικά του ποιητικού του λόγου εμφανίζονται και στα μυθιστορήματά του. Πέραν γνωστής σειράς που έχει ως πρωταγωνιστη  το γνωστό αστυνομικό χαρακτήρα Πέπε Καρβάλιο -πρωταγωνιστής μιας σειράς 20 αστυνομικών ιστοριών- που τον έκαναν κυρίως γνωστό στο ευρύ κοινό, ξεχωρίζουν διάφορα μυθιστορήματα. Το μυθιστόρημα El Pianista (1985) αναφέρεται στον ρόλο του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία, ενώ το Los alegres muchachos de Atzavaraτου 1987, (Τα χαρούμενα αγόρια της Ατζαβάρα σε ελληνική μετάφραση του Τάσου Ψάρρη το 2010) αποτελεί μια ραδιογραφία της ανερχόμενης κοινωνικής ελίτ της δεκαετίας του 1980 μετά την πολύχρονη δικτατορία του Φράνκο.[2] Στο Γκαλίντεθ του 1991, (σε ελληνική μετάφραση της Βάσως Συνοδινού) αναφέρεται στο πραγματικό γεγονός της απαγωγής, βασανισμού και δολοφονίας, το 1956, του Χεσούς ντε Γκαλίντεθ, εκπροσώπου της εξόριστης κυβέρνησης των Βάσκων και εξόριστου, τότε, στις Ηνωμένες Πολιτείες[3]. Στο El estrangulador (Ο Στραγγαλιστής σε ελληνική μετάφραση του Χάρη Παπαγεωργίου) σκιαγραφεί τον σύγχρονο άνθρωπο μέσα από την αφήγηση ενός τρελού και, τέλος, στο Erec y Enide του 2002 (Ερέκ και Ενίντ, οι δοκιμασίες του έρωτα στην ελληνική μετάφραση της Βιβής Φωτοπούλου) περιγράφει τις περίπλοκες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μ'' έντονη ανάδειξη του ατομισμού.
     Ο Μονταλμπάν δημιούργησε μία από τους πιο επιτυχημένους χαρακτήρες του λεγόμενου αστυνομικού "μαύρου μυθιστορήματος" της ισπανικής λογοτεχνίας. Μέσω της λογοτεχνικής σειράς με πρωταγωνιστής τον Πέπε Καρβάλιο -τον οποίον έφτασε μέχρι τη Κίνα-, χάρισε στη λογοτεχνία ένα ευρύ κοινωνικοπολιτικό, ιστορικό και πολιτισμικό χρονικό του τελευταίου τρίτου του 20ού αιώνα. Κάθε μέρος της σειράς έχει άμεση σχέση με τα ιστορικά γεγονότα της εποχής στην οποία διαδραματίζεται ενώ παράλληλα είναι το όχημα της έκφρασης των γαστρονομικών τάσεων του συγγραφέα.
     Έγραψε πληθώρα δοκιμίων που σχετίζονται με μια ευρεία γκάμα θεμάτων. Το πρώτο του δοκίμιο, Informe sobre la Información αποτελεί ακόμη μια από τις καλύτερες ισπανικές μελέτες σχετικές με την δημοσιογραφία. Πολύ γνωστά έγιναν τα Crónica sentimental de España του 1971, Los demonios familiares de Franco του 1978, Un polaco en la corte del rey Juan Carlos του 1996, μια αφήγηση γύρω από την τελευταία περίοδο κυβέρνησης του Φελίπε Γκονθάλεθ, Y Dios entró en La Habana (Και ο θεός μπήκε στην Αβάνα στην ελληνική μετάφραση της Αγγελικής Αλεξοπούλου), γύρω από την Κουβανική Επανάσταση και τον Φιδέλ Κάστρο, Marcos: el señor de los espejos (Μάρκος. Η επανάσταση κι οι καθρέφτες στην ελληνική μετάφραση της Λήδας Παλλαντίου) και La Aznaridad, όπου περιγράφει τη 1η θητεία του Χοσέ Μαρία Αθνάρ ως πρωθυπουργό της Ισπανίας.
     Οι εκδόσεις Debate εξέδωσε όλο το δημοσιογραφικό έργο του σε 3 τόμους που ακολουθούν τις 3 περιόδους της δημοσιογραφικής του παραγωγής. 1ος παρουσιάζεται ο ρόλος του ως αρθρογράφος μεταξύ 1960 και 1973, με τις διάφορες δυσκολίες στον φαλαγγικό τύπο και τη καταδίκη του από το καθεστώς. Εκείνη τη περίοδο εργάστηκε στο περιοδικό Siglo 20 που έκλεισε μετά από υπουργική εντολή, στο Hogares modernos, στις εφημερίδες Tele/eXprés και Triunfo όπου κι έγινε γνωστός με τα πρωτοποριακά του ρεπορτάζ.
     Ο 2ος έχει τον τίτλο Del humor al desencanto (1974-1986) και περιγράφει τη χιουμοριστική του προσέγγιση στα πράγματα με τη συνεργασία των σκιτσογράφων Φόρχες, Περίκ και των λογοτεχνών Μαρούχα Τόρρες, Ζοάν ντε Σεγάρα και Χουάν Μαρσέ. Ο 3ος τόμος τιτλοφορείται Las batallas perdidas (1987-2003) και διαγράφει το προφίλ του ως αναγνωρισμένο πλέον δημοσιογράφο με αρθρογραφίες στις εφημερίδες El País, Avui κι Interviú. Ο Βάθκεθ Μονταλμπάν έλαβε πολλά βραβεία κατά τη διάρκεια της ζωής του:

1991 Εθνικό Βραβείο Πεζογραφίας, για το Galíndez.
1991 Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, για το Galíndez.
1994 Βραβείο της Κριτικής, για το El estrangulador.
1994 Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας "Ennio Flaiano" για το Autobiografía del general Franco.
1995 Εθνικό Βραβείο Ισπανικών Γραμμάτων.

             Το 1995 του αποδόθηκε το Εθνικό Βραβείο Ισπανικών γραμμάτων για τη προσφορά του. Πέθανε στις 18 Οκτώβρη 2003, στα 64 του, από ανακοπή καρδιάς ενώ βρισκότανε στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ, στο ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα του μετά από μία σειρά διαλέξεων στην Αυστραλία.  Η ανταπόκριση του κοινού σ' όλο τον κόσμο και της διεθνούς κριτικής, επιβεβαιώνουν ότι, παρά το φαινομενικό 'τοπικισμό' της, η γραφή του καταφέρνει να μας κάνει κοινωνούς παγκοσμίων αξιών. Θεωρείται πως ήταν ο πιο ενθουσιώδης άνθρωπος στον κόσμο, από τους ανθρώπους που τον έχουνε συναναστραφεί κι ήταν όντως από τα πιο γελαστά κι ευχάριστα άτομα. Μετά θάνατο δόθηκε το όνομά του σε οδό στο προάστειο Χετάφε της Μαδρίτης, σε πλατεία στη γειτονιά του Ραβάλ της Βαρκελώνης και στο Σαν Μπαουδίλιο ντε Λιοβρεγάτ, σε πολιτιστικό κέντρο στη Βαλβιδρέρα και σε γυμνάσιο στο Σαν Αντριάν ντε Μπεζός. Το σύνολο του έργου του, που 'χει μεταφραστεί σε 24 γλώσσες.

=====================

Πρόλογος
     Μια συλλογή συνταγών που αυτοχαρακτηρίζονται ως 'ανήθικες', δημιουργεί την υποχρέωση κάποιων εξηγήσεων, όχι υπερβολικών, για να μη βρεθεί ο αναγνώστης στην άβολη κι άδικη θέση του συνδαιτήμονα, που του προσφέρουν ακόμα και τις ανηθικότητες, μασημένες. Θα μπορούσαν να παρατεθούν εκατό, χίλιες, ένα εκατομμύριο... όλες οι πιθανές συνταγές. Πρέπει πρώτα να δηλωθεί πως η ηθική δεν είναι απόλυτη μα σχετική αξία κι ως εκ τούτου, είναι κι αυτή ανήθικη. Προτείνοντας καθεμιά από τις συνταγές αυτές, είναι σα να ποντάρουμε στη δυνατότητα μιας άλλης ηθικής, ηδονιστικής που απευθύνεται στους οπαδούς της άμεσης ευδαιμονίας, που βασίζεται στη χρήση αλλά και στη κατάχρηση αθώων γνώσεων: να ξέρει κανείς να μαγειρεύει, να ξέρει να τρώει, να θέλει να γνωρίσει την αγάπη. Κάθε συνταγή προέρχεται από διαφορετικό τύπο ανηθικότητας. Μια συνταγή επινοήθηκε για 4 άτομα, άλλη για 6 κι άλλη ακόμα και για 8. Πρόκειται για την υποκρισία της οικογενειακής συνταγής που δεν αποκλείει ποτέ τελείως το σκαμπρόζικο χάδι της και τον υπνάκο της. Όλες όμως μπορούν να προσαρμοστούν για 2, το πολύ 3 συνδαιτήμονες. Είναι ο αριθμός, που αν ξεπεραστεί, η ανηθικότητα μεταβάλλειται σ' εκδρομή με πούλμαν. Μια άλλη θεώρηση που επιβάλλεται παραπέμπει στην ηδονή. Κάθε ηδονή είναι απολαυστικά ανήθικη, γιατί μόνον η οδύνη είναι ηθική, όπως το 'πε κι ο Θωμάς ο εκ Κέμπης στο έργο του "Περί Μίμησης Του Χριστού".

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΔΥΝΗ
     Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ανήθικο όταν επιδιώκεται η συνάθροιση ή ο συνδυασμός δυο τόσον ακραίων ηδονών, όπως η ηδονή του καλού φαγητού κι η ηδονή του καλού έρωτα. Στόχος μας δεν είναι να λεπτολογήσουμε περί μιας ανύπαρκτης αφροδισιακής κουζίνας, αλλά να θεωρήσουμε το συντροφικό φαγοπότι σα μια κατάσταση που 'ναι από μόνη της αφροδισιακή, κυρίως αν η αλχημεία των εδεσμάτων ανταποκρίνεται στην αλχημεία των συνδαιτημόνων. Το καλό φαγητό και κυρίως το καλό ποτό, χαλαρώνουνε τους σφιγκτήρες της ψυχής, αποπροσανατολίζουνε τη κουλτούρα της καταπίεσης και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση μιας δυνατότητας επικοινωνίας που δε πρέπει να σπαταληθεί.
     Με αφετηρία τη φιλοσοφική τούτη θεώρηση, παρουσιάζω τις ανήθικες συνταγές μου σα πρόσχημα για μια νέαν απελευθέρωση. Υπάρχει, πάντως, κάποια διασύνδεση μεταξύ συνταγής, που διαλέγω κι ερωτικής κατάστασης που τη συσχετίζω. Όπως υπάρχουν οι συνειρμοί ιδεών, έτσι δημιουργούνται κι εδώδιμοι συνειρμοί μεταξύ περιεχόμενου πιάτου και δυνατοτήτων που προσφέρει η κλίνη. Αποφεύγουμε π.χ. κάθε προσπάθεια συνδυασμού κροκέτας χοιρινού και μήλου, με ξανθή σύντροφο, με χλωμή και νωχελική σάρκα κι αραιά δόντια. Αυτό που ταιριάζει εξαιρετικά μ' αυτό τον τύπο συντρόφου, είναι τα συκωτάκια πουλιών ογκρατέν με σπανάκι, που τρώγονται με σχετική παραίτηση.
     Ο αναγνώστης θα παρατηρήσει διαβάζοντας το σχολιασμένο συνταγολόγιό μου, πως επιχειρώ μερικές φορές να ξεφύγω από τις σεξουαλικές σχέσεις άντρα-γυναίκας, όχι γιατί δεν είμαι οπαδός, αλλά γιατί θεωρώ πως είναι θεμιτό κι αναγνωρισμένο από τη κοινωνική πραγματικότητα, ν' αναφερθώ και στην ύπαρξη άλλων σχέσεων. Αν υπάρχει στη κοινωνία μια ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα, θα 'τανε παράλογο να υποτεθεί πως οι μόνοι γαστρονομικο-σεξουαλικοί συνδυασμοί που μπορούν να γίνουν, είναι ετεροφυλοφιλικοί. Επιστράτευσα όλη μου τη φαντασία και τις έρευνες, για να προσφέρω κι ομοφυλοφιλικές παραλλαγές που σχετίζονται με συνταγές που θα μπορούσαν να 'ναι καθαρά ετεροφυλοφιλικές. Μάλιστα θα μπορούσα να καταρτίσω κατάλογο προϊόντων που προσφέρονται περισσότερο από άλλα, για μια ομοφυλοφιλική κουζίνα και στη συνέχεια να τα κατανείμω καταλλήλως μεταξύ ομοφυλοφίλων αντρών και γυναικών.
     Αφήνω αυτή τη φροντίδα στους ειδικούς της ψυχής και του σώματος. Το κάθε δόγμα έχει τους διδάκτορές του που 'ναι σε θέση να καταλάβουνε καλύτερα από μένα τα πιστεύω και τις εξιλαστήριες δεήσεις τους.
{ ... . ... }
     Εξυπακούεται πως όλες οι συνταγές που παρουσιάζω είναι καρποί της αυθαίρετης επιλογής μου. Ο συγγραφέας αποφασίζει για ό,τι αφορά στις ιδεοληψίες και τις λέξεις, ανάμεσα σ' ένα σχεδόν απεριόριστο δυναμικό ιδεοληψιών και λέξεων. Πολλές από τις συνταγές αυτές μπορεί να τις γευτεί κανείς και στα εστιατόρια. 'Αλλες ανήκουν στην Ιστορία της Γαστρονομίας μάλλον, παρά στη σημερινή πραγματικότητά της, όπως το περιβόητο Προσκεφάλι Της Ωραίας Αυγής, του Μπριγιά Σαβαρέν. Ήθελα να διαδώσω τη συνήθεια του μαγειρέματος, -παρ' όλο που 'μαι κι οπαδός της εστίασης και των εστιατορίων- με τη πρόθεση ν' αποκομίσει κανείς ύστερα, τους καρπούς του έρωτα ή των σεξουαλικών του εκφράσεων, ή του έρωτα και των σεξουαλικών του εκφράσεων, πράγμα που δεν είναι ταυτόσημο. Γι' αυτό θα γίνεται συχνά αισθητή η πρόταση ή η προϋπόθεση πως πρέπει πρώτα να χωθεί στις κατσαρόλες πριν βουτήξει μέσα στα σεντόνια του. Δεν ειναι θέμα πειθούς, μήτε καταμερισμός οικιακών εργασιών. Μαγειρεύοντας το ελιξίριο, ελέγχεις όλη τη διαδικασία κι είναι μεγαλύτερη η ευχαρίστηση που αποκομίζεις οταν την ολοκληρώνεις.
     Δεδομένου του κύματος ηθικού συντηρητισμού που μας έχει κυριεύσει, οφείλω να δηλώσω πως κανέν από τα εδέσματα δεν είναι φορέας ΑΙDS κι επομένως όλα μπορούν να καταναλωθούνε χωρίς πνευματικά προφυλακτικά.

{ ... . ... }

ΕΙΣΟΔΟΙ & ΕΞΟΔΟΙ (ορεκτικά & επιδόρπια)
     Όσον αφορά στον τίτλο αυτού του τμήματος του βιβλίου, θα πρέπει τουλάχιστον να μου αναγνωριστεί ελαφρυντικό αμφιβολίας. Πρόκειται άραγε γι' αδέξιον υπαινιγμό ή για την απλή διαπίστωση πως αυτά που παλιά αποκαλούσαν στα ισπανικά "εισόδους" δηλαδή τα ορεκτικά, έχουνε σήμερα μεταβληθεί σε πλήρη γεύματα ή βασικά πιάτα γιατί στο τέλος της 2ης 1000ετίας μ. Χ., η ανθρωπότητα έχει γίνει λιτοδίαιτη. Αν ο Απίκιος, ο ρωμαίος γαστρονόμος που λάνσαρε την εξεζητημένη κουζίνα και την ερωτική κουζίνα, άνοιγε τα μάτια του, θα ξαναπέθαινε από προσβολή οπτικής αναιμίας. Ωστόσο είναι θεμιτό να δοθεί η εξής συμβουλή: ένα γεύμα που μαγειρεύεται με σεξουαλικό στόχο πρέπει να συνοδεύεται από τον ανάλογο χρόνο τραπεζιού που δε πρέπει να συντομεύεται μήτε να παρατείνεται.
     Γεύμα που διαρκεί πολύ απομακρύνει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας. Γι' αυτό ένα από τα ορεκτικά που προτείνω περιλαμβάνει και διευκολύνει την έξοδο, μετατρέποντας μια κατάσταση τραπεζιού σε κατάσταση κρεβατιού ή οποιουδήποτε άλλου πρόσφορου μέρους ή επίπλου. Αυτή είναι κι η ιδέα του γενικού αυτού τίτλου. Εξαρτάται από την επιτακτικότητα και τη φαντασία του πιο ενεργού μέλους του ζεύγους, αν το πιάτο που 'χει επιλεγεί απαιτεί χρόνο για να το γευτούν οι συνδαιτήμονες (Προσκεφάλι) ή αν η δοκιμή του είναι ένα πρόσχημα, όπως Ο Πειρασμός Του Γιάνσον. Περί ορέξεως, ουδείς λόγος.

1η).                         ΑΒΓΑ ΤΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ

                  για 1 άτομο με εξασθενημένο οργανισμό

1 μικρό κομματάκι βούτυρο
1 φέτα ωμό ζαμπόν
1 κουταλιά της σούπας καραμελωμένη ζάχαρη
1 κουταλιά της σούπας ξίδι
1 κουταλιά ππέρι καγιέν
3 αβγά (τουλάχιστον)

     Σοτάρετε τη φέτα του ζαμπόν στο βούτυρο. Προσθέστε αμέσως τη κουταλιά της καραμελωμένης ζάχαρης και το ξίδι και βάλτε τα σε πυρίμαχο σκεύος. Σπάστε τ' αβγά πάνω από το ζαμπόν και πασπαλίστε μ' άφθονο πιπέρι καγιέν. Τά βάζετε στο φούρνο μέχρι να ψηθούν τελείως τ' αβγά και σερβίρετε αμέσως.

     Οι αρχαίοι θεωρούσαν τ' αβγά, πηγή αντρισμού και δε χυδαιολογώ υπαινισσόμενος τους όρχεις, αλλά τ' αβγά ως πρωταρχικό κύτταρο ζωής. Περιλαμβάνονταν πάντα στις τροφές για τους ασθενείς, από τότε που οι άνθρωποι, από φόβο, αποκτήσανε φαντασία και μετάβαλλαν κάθε αίτιο σε φάρμακο, όπως ακριβώς το 'να κακό διώχνει τ' άλλο και το 'να δηλητήριο είναι το αντίδοτο του άλλου. Το αβγό πηγή ζωής, αφηρημένη και συνάμα συγκεκριμένη γονιμότητα, έγινε σεξουαλική φαντασίωση, εξαιρουμένων των αβγών της μουρούνας και της στρουθοκαμήλου.
     Στη περίπτωση, τώρα, που μας απασχολεί, το παρασκεύασμα παρουσιάζει το πλεονέκτημα πως συνδυάζει τ' αβγά με το πιπέρι καγιέν, χωρίς να πέφτει στη κακογουστιά των σφιχτών αβγών με πάπρικα, που κάποτε είδα σ' ένα σιδηροδρομικό σταθμό της ηπειρωτικής Ισπανίας. Μοιάζαν αβγά ανίκανα και χολερικά, όπως όλα τα βραστά αβγά, με μεταμφίεση οργισμένης πάπρικας.

{ ... . ... }

3η).                    ΚΑΤΣΙΚΙΣΙΟ ΤΥΡΙ ΣΤΗ ΣΧΑΡΑ

                                      για 6 άτομα

6 ξερά κεφαλάκια κατσικίσιο τυρί
1 κουταλιά ελαιόλαδο
   φρεσκοαλεσμένο πιπέρι
   φρυγανισμένο ψωμί

     Κόβετε το κάθε κεφαλάκι στη μέση, ώστε να σχηματιστούνε 2 λεπτοί δίσκοι και τους αλείφετε με το ελαιόλαδο κι από τις δυο μεριές. Τους ψήνετε στη θράκα ή στη σχάρα του φούρνου για 5 λεπτά. Σερβίρετε το τυρί πασπαλισμένο με φρεσκοαλεσμένο πιπέρι και το συνοδεύετε με φρυγανισμένο ψωμί.

     Ιδανικό πιάτο για το καλοκαίρι και για ένθερμους οπαδούς της φυσικής κι ελαφράς διατροφής. Ιδεώδες για αθλητικούς ανθρωπιστές και για ομοφυλόφιλους άντρες ώριμης ηλικίας, μολονότι πρέπει να πάρει κανείς προφυλάξεις, αμέσως μετά το φαΐ, γιατί το κατσικίσιο τυρί προκαλεί ρέψιμο κι είναι μεγάλος εχθρός του φιλιού, ακόμα κι αν το φιλί είναι σοφά δοσμένο.
    Εκτός απ' ορισμένες γνωστές εξαιρέσεις που δε προτίθεμαι να πω, οι λεσβίες έχουν απροκάλυπτα εχθρική κυρίως στάση απέναντι σε οιανδήποτε τροφή που 'χει κάποια σχέση με τη κατσίκα, ζώο που περιφρονούν λόγω του συγχρωτισμού του με τους φαλλοκράτες και των πολυάριθμων αποδείξεων που καταδεικνύουν τη τάση της κατσίκας να ερωτεύεται το βοσκό κι αντιστρόφως.
     Κατά τη θερινή περίοδο, σε πολλά εστιατόρια των αυτοκινητοδρόμων, είναι πια της μόδας να σερβίρουνε σαλάτες με ζεστό φρέσκο κατσικίσιο τυρί. Αυτό είναι άλλο πράγμα. Είναι πιάτο καιροσκοπικό, νοστιμότατο, αλλά χωρίς προβλέψιμο μέλλον. Το κατσικίσιο τυρί στη σχάρα, αντίθετα, είναι πατρογονικό πιάτο, δεόντως εκλεκτικό ή οικουμενικό ώστε ν' αντέξει στη σκληρή δοκιμασία κάθε μεταμοντερνισμού.

{ ... . ... }

Χη).                         ΠΑΤΕ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑΣ ΜΕ ΕΛΙΕΣ

400 γρ. στήθος γαλοπούλας: 150 αλεσμένα και τ' άλλα κομμένα σε λεπτές
        λουρίδες
2 αβγά
2 κουταλιές γάλα
125 γρ. ψίχα φρέσκου ψωμιού
       αλάτι, πιπέρι, μπαχάρι
2 κουταλιές κονιάκ
2 κουταλιές ψιλοκομμένος μαϊντανός
2 κουταλιές ψιλοκομμένο κρεμμύδι
1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένη
1 λουκάνικο
500 γρ. παχύ λαρδί σε φέτες
125 γρ. μαύρες ελιές χωρίς κουκούτσι, κομμένες στα τέσσερα
1 κλωνάρι θυμαριού
1 φύλλο δάφνης

     Ετοιμάζετε στο μίξερ πουρέ, με τ' αβγά, το γάλα, το ψωμί, το πιπέρι, μια πρέζα μπαχάρι, το κονιάκ, το μαϊντανό, το σκόρδο και το κρεμμύδι. Μετά ανακατεύετε τον πουρέ με την αλεσμένη γαλοπούλα και τη γέμιση του λουκάνικου. Στρώνετε τον πάτο μιας φόρμας για πατέ, με τις φέτες από λαρδί. Από πάνω στρώνετε τη μισήν αλεσμένη γέμιση, μια στρώση από λουρίδες γαλοπούλας και τις κομμένες ελιές και μετά την υπόλοιπη γέμιση. Από πάνω βάζετε μικρά κομμάτια λαρδί, θυμάρι και δάφνη. Σκεπάζετε τη φόρμα και τη βάζετε σε μπαίν μαρί. Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς περίπου μιάμισην ώρα. Σερβίρετε την επόμενη μέρα.

     Όπως κάθε έδεσμα προκλητικά πλούσιο σε θερμίδες και που μελλοντικά θα καταλήξει να τρώγεται μόνο στα εστιατόρια ειδικά για τους ακόλαστους κι αυτούς που 'χουνε τάσεις αυτοκτονίας, τα πατέ που 'χουν ως υλικά, κρέατα τόσο θρεπτικά, όσο το λαρδί μ' όλο του το πάχος, δε πρέπει να προσφέρονται παρά μόνο σε λιπόσαρκα ζευγάρια ή σε ζευγάρια που δεν επηρεάζονται από τον δεσπόζοντα ρατσισμό έναντι της παχυσαρκίας. Εξαίρετον έδεσμα για ανθρώπους καλά ριζωμένους στη γη, γιατί το πιάτο αυτό έχει κάτι το βαθιά γήινο και πολύ πιο οικείο από το "Νεσκαφέ", παρά τη προσπάθεια που καταβάλλουν οι διαφημιστές του Νεσκαφέ για να μας πείσουν πως έχει γεύση παιδικής ηλικίας που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είδους παιδικήν ηλικία είχαν οι διαφημιστές. Τα πατέ ταιριάζουνε καλύτερα σε κείνες τις λεπτές και λυγερές γυναίκες που φοράνε διακριτικά, άρωμα Rochas κι έχουνε στητούς αλλά στρογγυλούς ώμους. Για τις γυναίκες με οστεώδεις ώμους, ταιριάζει θαυμάσια το γκούλας ή οποιοδήποτε άλλο πιάτο που τρώγεται με πηρούνι και δε χρειάζεται ιδιαίτερα το μαχαίρι. Οι κοκαλιάρικοι ώμοι, που καταλήγουν νωχελικά μπράτσα, υποδηλώνουν φαινομενικά ασυνεχείς ψυχολογίες, παρ' όλο που πρέπει να δείχνει κανείς  κάποια δυσπιστία όσον αφορά στα φαινόμενα, γιατί δεν υπάρχει ανθρώπινη συμπεριφορά χωρίς κάποια δόση θεατρικότητας και στις μέρες μας το 'Ακτορς Στούντιο βάζει παντού τη σφραγίδα του. Το πατέ δεν είναι κατάλληλο πιάτο για ζευγάρια που βρίσκονται υπό την επήρρεια του 'Ακτορς Στούντιο. Το πατέ γαλοπούλας με ελιές θα προσφερόταν ιδιαίτερα, π. χ., για γκάμα γυναικών που βρίσκεται μεταξύ της Μαρίας Καθάρες και της Ντελφίν Σεϋρίγκ, ιδίως σε κείνες τις μετρημένες περιόδους που η Σεϋρίγκ ήτανε λίγο πιο γεμάτη.
________________________________________________

Τίτλος πρωτοτύπου: Las Recetas Immorales (1981)
Μετάφραση: Σ. Μ.
Εκδόσεις "ΣΤΑΧΥ"