Μου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, κάποτε μάλιστα έπαιζα συστηματικά. Τώρα πια βέβαια, λόγω ηλικίας δε παίζω, αλλά βλέπω όσο μπορώ και προφταίνω. Είναι λοιπόν λογικό να ξέρω μερικά πράματα γι' αυτό το άθλημα. Έτσι κάποτε που κουβέντιαζα με κάποιο προσφιλές μου πρόσωπο, θέλοντας να του δώσω να καταλάβει, μίλησα ποδοσφαιρικά.
Όλοι κι όλες θα 'χετε ακούσει για κείνους τους διπλούς αγώνες που γίνονται και στις δυο έδρες εναλλάξ, μεταξύ δυο αντιπάλων, αθροίζονται τ' αποτελέσματα των δυο αγώνων και προκρίνεται κείνη η ομάδα που πέτυχε συνολικά, τα περισσότερα τέρματα. Αυτό μου 'δωσε τροφή τότε, για ένα παράδειγμα περί οπαδών κι έπειτα μου 'δειξε κάτι, που μέχρι τότε δεν είχα μπορέσει να καταλάβω.
Ας το δούμε λοιπόν μαζί:
Έχουμε λοιπόν δυο αγώνες με δυο ομάδες έστω περίπου ισοδύναμες. Θα παίξουνε πρώτα στην έδρα της μιας κι έπειτα στης άλλης, εξασφαλίζοντας ένα είδος δικαιοσύνης. Γιατί στην έδρα της, κάθε μια απ' αυτές θα 'χει πλεονεκτήματα. Θα 'χει το περιβάλλον της (μελέτες έχουν δείξει ότι νιώθουν καλύτερα, όλα τα έμβια όντα στο χώρο τους, απ' ότι αν ήταν κάπου αλλού), θα 'χει το κοινό της κατά συντριπτική πλειοψηφία (πράμα που σημαίνει ότι θα 'χει ανάλογη ψυχολογική υποστήριξη, αλλά και θα μπορεί να τρωθεί επίσης ψυχολογικά, ο αντίπαλος, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος που 'ναι η τελική επικράτηση) και θα 'χει κάπως ευνοϊκή διαιτησία (έστω ένα 60-40% που κι αυτό πάει ανάλογα με την έδρα και παίζει κι αυτό το ρόλο του).
Αυτό λοιπόν είναι ένα είδος δικαίου, δηλαδή να παίξουν οι δυο ομάδες και στις δυο έδρες. Δε νομίζω να υπάρχει καμία αμφιβολία σ' αυτό. Αρκεί φυσικά να τηρηθούν οι κανόνες. Όλοι όσοι παρατέθηκαν άνω.
Εγώ όμως αγαπώ το καλό ποδόσφαιρο. Θέλω να βλέπω καλό θέαμα κι έτσι όταν πάω στο γήπεδο και δε παίζει καλά η ομάδα μου, δε μπορώ να την υποστηρίζω τυφλά. Ειδικά μάλιστα αν η ..."εχθρική" ομάδα παίζει καλύτερα. Τότε δε μπορώ παρά να παραδεχθώ το σωστό. Όταν λοιπόν πήγαινα στο γήπεδο κι έβλεπα κάποιος αντίπαλος να τρώει μια κλωτσιά τέτοια που θα μπορούσε να χάσει ακόμα και το πόδι του, εκνευριζόμουν με τον παίκτη μας. Κι όταν ο καημένος ο διαιτητής τολμούσε να σημειώσει τη παράβαση κι άκουγε τα εξ αμάξης από τους οπαδούς μας, εγώ μιλώντας στους δίπλα έλεγα:
-"Ρε παιδιά, τι λέτε τώρα; Εδώ κόντεψε να τονε σκοτώσει!" και πιο πολύ εκνευριζόμουν όταν μου απαντούσαν... εντελώς μα εντελώς τυφλά και φανατικά:
-"'Ασε μας ρε φίλε... εδώ είναι μπάλα, δεν είναι κατηχητικό!"
Ακόμα πιότερο επαναστατούσα όταν ένας αντίπαλος χάιδευε απλώς έναν δικό μας παίκτη κι όλο το γήπεδο σηκωνότανε στο πόδι, ζητώντας τη κεφαλή του επί πίνακι κι όταν ο κακόμοιρος ο διαιτητής δεν έδινε τίποτε και τ' άκουγε, έλεγα:
-"Μα καλά ρε παιδιά δεν έγινε τίποτε! Είπαμε και πριν, εδώ είναι μπάλα δεν είναι κατηχητικό!" τότε εισέπραττα κάτι εχθρικά βλέμματα τέτοια, που μου κόβανε το αίμα για περαιτέρω αντιδράσεις. Ωστόσο ναι... επαναστατούσα ακούγοντας το:
-"Ρε φίλε μπας κι είσαι με τους άλλους";
Έτσι λοιπόν δεν είχα καταλάβει, γιατί δε μπορούμε να 'μαστε οπαδοί κάποιου πράγματος και παράλληλα να 'μαστε δίκαιοι μ' αυτό; Ε λοιπόν, είπα αυτό το παράδειγμα σε κείνο το προσφιλές μου πρόσωπο με σκοπό να δείξω πως όλοι μας τελικά, είμαστε οπαδοί σ' όλους τους τομείς της ζωής μας, αναλόγως τα θέλω και τα πιστεύω μας κι ότι μα ότι και να μας πούνε δεν αλλάζουμε και δε βλέπουμε κάπως πιο αποστασιοποιημένα κι άρα πιο δίκαια τα πράματα. Αλλά μόλις το εκστόμισα τότε, είδα!
Είδα πως ήμουν ...άδικος εγώ! Γιατί αν όντως κατάφερνα (λέμε τώρα) να πείσω πολλούς από τους γύρω μου οπαδούς, πως έπρεπε να δούνε πιο δίκαια τα πράματα, διατάρασσα αυτή την ευαίσθητη ισορροπία, που 'ναι εντέλει και το σκεπτικό αυτών των διπλών αναμετρήσεων. Αν εμείς είμαστε δίκαιοι με τον αντίπαλο μέσα στην έδρα μας, πρώτα του δίνουμε περισσότερη δύναμη και δεύτερα την αφαιρούμε από τη δική μας ομάδα. Κι αυτό θα 'τανε καλό, θα μου πείτε κι ευκταίο να συνέβαινε, αλλά δυστυχώς κανείς και τίποτε δε μας διασφαλίζει ότι ΚΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΘΑ ΔΡΑΣΟΥΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ!!!
Έτσι, είναι δίκαιο λοιπόν, ν' αδικούμε μερικές φορές διατηρώντας μιαν ισορροπία που 'ναι τόσον απαραίτητη κι ευαίσθητη!
Αν τώρα θελήσω, αυτό το παράδειγμα από το ποδοσφαιρικό χώρο, να το μεταφέρω στη ...πραγματική ζωή, έχω να πω πως αν έχω ένα καλό φίλο ή ένα στενά δικό μου άτομο, πρέπει να το υποστηρίξω σε μια πιθανή αντιπαράθεση με κάποιον άλλο. Όχι ότι θα 'μαι δίκαιος σε οικουμενική βάση, -αν και παίζει κι αυτό μιας και μπορεί όντως να 'χει δίκιο τελικά-, αλλά θα του 'χω εξασφαλίσει την απαραίτητη μεταξύ τους ισορροπία. Γιατί και τον δικό μου άνθρωπο θα υπερασπίσω και φυσικά ο αντίπαλος θα υπερασπιστεί από τους δικούς του.
Είναι απλά μια άποψη κι ήθελα να τη καταθέσω. Αυτό απαντά και στην ερώτηση: "Πότε μπορώ να 'μαι άδικος ενώ πράττω δίκαια; Κι αντιστρόφως: Πότε μπορεί να 'μαι δίκαιος ενώ αδικώ;" με τη παραδοχή φυσικά πως η δικαιοσύνη είναι μια έννοια σχετική κι ότι οικουμενικά αντικειμενικό δεν υφίσταται σ' αυτό τον κόσμο.
Νοέμβρης 2002
