Σήμερα μου συνέβησαν δυο πραγματάκια και μου μάθανε κάτι, που ως τώρα ήταν εμπρός στα μάτια μου, σχεδόν το 'χα στο στόμα, ίσως μάλιστα και να 'χε περάσει από το νου μου μ' άλλες μορφές. Σήμερα όμως το 'δα πλέρια και καθάρια. Σήμερα, κύριες και κύριοι, έχει μπόλικο τίποτε, από τα τίποτε τα καθημερινά μας. Έχει δυο ΤΡΟΜΕΡΑ τίποτε, τόσο συνήθη, που στο τέλος θα εκπλαγούμε όλοι μας. Αρχινώ λοιπόν.
     Σήμερα το πρωί θέλησα να κουρευτώ. Πρέπει να σας πω πως έχω γενικά κοντά μαλλιά και καραφλίτσα. Ήτανε κάποτε σκούρα, μα τώρα, ελέω χρόνου, έχουνε γκριζάρει. Ποτέ δεν τ' αφήνω να φτάσουνε πάνω από δυο πόντους το πολύ. Τότε τα κόβω παρά πολύ κοντά, σχεδόν πέντε χιλιοστά και πάει με τη ...ψιλή, που λένε. Καμιά απολύτως δυσκολία για κουρέα ή κομμωτή. Είχα λοιπόν, την ηλίθια εντύπωση, -γιατί τελικά, περί μεγάλης ηλιθιότητας πρόκειται να σκέφτεσαι συ γι' άλλους ακόμα και στ' απλά πράγματα- πως θα 'μουν η χαρά των κομμωτών, η δίψα των κουρέων και το ήρεμο θύμα τους, καθώς θα μου παίρνανε τα ωραία μου λεφτά με μηδέν κόπο και τέχνη.
     Έχω εντοπίσει τρία τέτοια μαγαζιά: το ένα κάπως μακριά από τη γειτονιά μου και τ' άλλα δυο πολύ-πολύ κοντά. Πήγα λοιπόν στο πλησιέστερο: "Δε βαριέσαι βρε αδερφέ! Σιγά! Τι εδώ τι εκεί;" Να σας δώσω και τιμές παρακαλώ, έτσι για να ξέρετε: έντεκα ευρώ το δίπλα, εννιά το μακρινό, -αλλά κι ενάμιση ευρώ το μετρό, ίσον δεκάμιση συνολικά- και το άλλο δεν ήξερα μέχρι σήμερα. Πήγα λοιπόν στο κοντινό μου: "Ας πάει στο καλό το μισό ευρώ!" Χαχα! Έλα όμως που 'χε φόρτον εργασίας ο τύπος κι εγώ βιαζόμουν -το γιατί, είναι μια εντελώς μα εντελώς άλλη ιστορία, που μάλλον δε θα θέλετε ν' ακούσετε και δεν είναι επί του παρόντος-, έτσι σκέφτηκα να πάω στο άλλο που αγνοούσα. "Έντεκα ο ένας, ο άλλος πόσο ρε γαμώτο; Δώδεκα άντε πες δεκατρία. Ας πάει στο καλό".
     Πάω λοιπόν εκεί. Τρομερή πωλησιακή υποδοχή! Από υπόκλιση μέχρι και καφεδάκι -που ως ήταν φυσικό δε πρόλαβα, μα και δεν είχα τη δυνατότητα να πιω, έτσι όπως ήμουνα τυλιγμένος. Τέλος πάντων! Με ρωτήσανε τ' όνομα μου και το γράψανε προσεκτικά. Σκέφτηκα: "Ποπό σύστημαααααα!". Με ρώτησαν αν ήθελα λούσιμο κι εγώ φυσικά είπα όχι. 'Ασκοπο, μιας και μετά θα κάνω μπάνιο, έχοντας εικόνα πως δε θα 'κανα πια και Τη Κόμμωση κι έπειτα, ξέρω πως το λούσιμο χρεώνεται έξτρα κι εν προκειμένω -είχα λάβει το μήνυμα ότι θα το πλήρωνα ήδη παπορίσιο το κούρεμα- ήταν εντελώς μα εντελώς άχρηστο.
     Δεν είμαι τσιγκούνης λόγω τιμής, αλλά ενώ χαλάω πολλά για έστω μιαν ηλίθια διασκέδασή μου, δεν εννοώ να ξοδεύω κι εντελώς άσκοπα. Επέμενε ο τύπος, επέμενα κι εγώ και τελικά -όπως συμβαίνει πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις- κέρδισα εγώ, σαν πελάτης που 'χει πάντα δίκιο! Μ' έβαλε στη καρέκλα και τον είδα να με κοιτά ερευνητικά, προσπαθώντας να μαντέψει τι ακριβώς θα μπορούσε να κάνει με τα μαλλιά μου. Όταν απογοητεύτηκε, με ρώτησε τι θα επιθυμούσα.
 -"Θέλω κούρεμα εντελώς κοντό και παντού το ίδιο παρακαλώ". Έπιασα την απογοήτευση στο βλέμμα του.
 -"Παντού τα ίδια; Δε θέλετε κανένα σχεδιάκι; Τίποτε";
 -"Όχι! Παντού-παντού τα ίδια και κοντά. Πέντε χιλιοστά το πολύ..." Χαχαα!
     Έτσι λοιπόν με μεγάλη του απογοήτευση, με κούρεψε κι αυτό φυσικά δε κράτησε πάνω από πέντε λεπτά. Όλοι σκοτωθήκανε να μ' εξυπηρετήσουνε και μόλις τελείωσε, μου ξαναπροτείνει το λούσιμο. Πάλι αρνούμαι κι όταν έφτασε η ώρα να πληρώσω, έμεινα ...κάγκελο! Δεκάξη ευρώ παρακαλώ -κι ούτε καν να μου δοθεί η απόδειξη! Τι συμπεράσματα βγάζουμε κύριες και κύριοι! Τίποτα λέτε; Να το πάρουμε από τη πλευρά του κομμωτή πρώτα!
     Ξέρετε τι είναι, κυρίες και κύριοι, να 'χεις σπουδάσει την ανωτάτη κομμωτική και να 'χεις ανοίξει μια μαγαζάρα ίσαμε το αεροδρόμιο, να 'χεις ένα κάρο βοηθούς και χλίδα κάργα και να 'ρχεται ένα τσόλι λίγδικο και να σου λέει: "Κούρεψε με με τη ψιλή", χωρίς ούτε καν ένα-δυο λουσιματάκια; Δεν είναι μόνο ότι φτύνει τη τέχνη σου στα μούτρα, είναι κι ότι δε μπορείς να δικαιολογήσεις τη τελική τιμή. Νιώθει λοιπόν πικρία κι από τα δυο! Βέβαια εδώ να κάνουμε και μια παραδοχή: 'Αλλοι θα νιώσουνε πικρία πιότερο από το ένα κι άλλοι πιότερο από τ' άλλο, μα τούτο είναι άλλο ζήτημα. Έπειτα είναι σα να σου φτύνει στα μούτρα εκτός της τέχνης κι όλο αυτό το υπέροχο δόμημα. Όλο αυτό το μαγαζί με τους δούλους να στέκονται σούζα. Αλλά φτάνει με τον κουρέα κι ας πάμε κι από τη πλευρά του πελάτη!
     Εγώ ένιωσα πικρία, γιατί ξέρω πως ζήτησα λίγα και φτηνά κι εκείνος με υπερφόρτωσε μ' ένα σωρό άχρηστα πραγματάκια. Ας πούμε ο καφές. Στα καλύτερα μαγαζιά έχει περίπου τρία ευρώ, αλλά έχει και κίνηση έχει και παρεούλα. Έχεις απ' ολα! Εκεί ούτε καν μπόρεσα να τονε πιω. Έπειτα, όλ' αυτά τα τσακίσματα, μόνο χρόνο μου τρώγανε, παρά οτιδήποτε άλλο. Και τέλος, δεν ήθελα λούσιμο ρε παιδάκι μου! Θα 'κανα μπάνιο μετά, για να ξεπλύνω και τις τρίχες, που οι αναθεματισμένες ό,τι και να σου βάλει ο κουρέας (και πιστέψτε με: Έβαλε ένα κάρο- θα περάσουν μέσα σου και θα θέλεις οπωσδήποτε πλύσιμο εκτός κι αν είσαι λάτρης του ...ξυσίματος. Ζήτησα κάτι πολύ απλό. Κάτι που θα μπορούσα να το κάνω και μόνος αν μπορούσα κι η μάνα μου επίσης, χωρίς γνώση της τέχνης του κομμωτή. Έτσι δεν ήμουνα διατεθειμένος να πληρώσω δεκάξι ευρώ -αν πούμε τρία ο καφές, πάλι ακριβό βγαίνει στα δεκατρία.
     Έτσι, τι θα γίνει; Απλά δε θα ξανάπαω εκεί για κούρεμα. Αν τυχόν πάω, θα 'ρθει κοντά μου αναγκαστικά, υποχωρητικά, μόνο γιατί είμαι πελάτης. Η σχέση μας λοιπόν με τον κουρέα αυτόν πάει, τελμάτωσε! Δε μπορεί να με κόψει αυτός, μάλλον λόγω ανάγκης, μπορώ όμως άνετα να κόψω εγώ εκείνον. Αν τώρα, κάποιος θέλει καλό και δύσκολο κούρεμα, με περιποιήσεις, να του συστήσω το συγκεκριμένο κομμωτήριο και τότε ίσως οι δυο τους συνάψουνε σχέση πιο εποικοδομητική! 
     Υώρα η δεύτερη μεγάλη μου εκπληκτική ανακάλυψη! Μέχρι σήμερα πίστευα πως είχα ένα πολύ αγαπημένο μου φαγητό, ένα λατρεμένο μου φαγητό: τις μπάμιες και μάλιστα, τις μπάμιες της μάνας μου. Είναι αλήθεια ότι δεν το γεύομαι αρκετά συχνά αυτό το φαγητό, γιατί αρέσει σε λίγους κι έτσι το αποφεύγει καθείς να το μαγειρέψει. Κάθε όποτε είχε μπάμιες...έπαιρνα φρέσκο ψωμάκι, μιαν όμορφη φέτα τυρί, ελίτσες κι έριχνα μπόλικο ξύδι και τις έτρωγα μετά βουλιμιάς. Όλα τούτα μαζί! Σήμερα όμως έκανα ένα λάθος που τελικά ήτανε σημαντικό: Ξέχασα να πάρω φρέσκο ψωμάκι. Ήμουνα και κάπως στεναχωρημένος κι έτσι αναγκάστηκα να φάω το αγαπημένο μου φαΐ -από τη μάνα μου, το επισημαίνω- μ' όλα τ' αλλά οκέι, εκτός του ψωμιού. Είχε ένα φραντζολάκι σπίτι, μα ήτανε χτεσινό κι είχε γίνει ...πέτρα. Κόντεψα να σπάσω τα δόντια μου! Τελικά, μη σας πολυλογώ, κατέβασα με το ζόρι τις αγαπημένες μου μπάμιες χωρίς να τις απολαύσω!
     Τρομερή ανακάλυψη! Τελικά, δεν ήταν οι μπάμιες το αγαπημένο μου φαΐ; Μήπως ήταν όλο αυτό το σύνολο; 'Αρα, ποιο είναι το αγαπημένο μου φαΐ; Χμμ... Εδώ το συμπέρασμα είναι προφανές: Είχα προετοιμαστεί να φάω μπάμιες αγαπημένες, από την αγαπημένη μου μάνα, που τις πέτυχε τέλεια! Όλα ήταν εκεί, εκτός ενός μόνο παράγοντα, που 'ταν αρκετός να μου χαλάσει το σύνολο! 'Αρα, μαλακίες έλεγα τόσο καιρό, πως οι μπάμιες είναι το αγαπημένο μου φαΐ! Το αγαπημένο μου φαΐ είναι αυτό το σύνολο! Έστω κι ένα μόνο πραματάκι να λείπει, τότε πάει...! Το αγαπημένο μου φαΐ, λοιπόν, είναι οι μπάμιες με μπόλικο ξυδάκι, με φρέσκο ψωμάκι, με τυρί φέτα τελεμέ κι ελίτσες πράσινες ή τσακιστές! Τώρα το περιέγραψα ακριβώς. Από δω και πέρα δε θ' αφήσω τίποτε απ' όλ' αυτά, στη τύχη. Θα παλέψω να υπάρχουν όλα απαραίτητα, για να μπορώ να τ' απολαύσω!
     Αυτά είχα να πω. Δε ξέρω αν σας ευχαρίστησα. Προσοχή: Να ζητάτε ακριβώς ο,τι θέλετε κι από κει που μπορούν και θέλουν να σας το δώσουν ακριβώς, μ' ευχαρίστηση, με το ακριβές αναλογούν αντίτιμο, αυτό που και σεις είστε σε θέση να διαθέσετε!

                                                                       Νοέμβρης 2002