Ghirlandaio – Peri-Grafis

Βιογραφικό

Ο Ντομένικο ντι Τομάζο Κουρράντι ντι Ντόφο Μπιγκόρντι (Domenico di Tommaso Curradi di Doffo Bigordi, ο επονομαζόμενος “Ντομένικο Τζιρλαντάιο” 1449-1494 Early Renaissance) ήταν απ’ τους διασημότερους, δημοφιλείς Φλωρεντινούς καλλιτέχνες της εποχής του. Γεννιέται στη Φλωρεντία γιός του Τομάζο Ντι Κουράντι Μπιγκόρντι, εμπόρου κοσμημάτων. Η πρώτη του ενασχόληση φυσικά, ήτανε χρυσοχόος κι απέκτησε το παρανόμι Τζιρλαντάγιο, επειδή έφτιαχνε θαυμάσια κομψά χρυσά ή ασημένια διαδήματα και στέμματα (Garland-Maker αγγλιστί), ιδιαίτερα αγαπητά στις νεαρές γυναίκες της πατρίδας του. Το 1460 κάτω από τη στήριξη της οικογένειας Βεσπούτσι, αρχίζει να δουλεύει ανεξάρτητος και φιλοτεχνεί για τ’ αφεντικά του σπουδαίες εργασίες στο ναό Ονισάντι της Φλωρεντία, συμπεριλαμβανομένου και του “Μυστικού Δείπνου“, το 1480.

Το 1475 εργάστηκε στο Σαν Τζιμινιάνο, στη τοπική εκκλησία και στα 1481-2 εργάστηκε στη Καπέλα Σιξτίνα, με ρωμαικά θέματα, επιδεικνύοντας υπέροχην ικανότητα στο να πλάθει όμορφες αρμονικές εικόνες με θαυμαστή επιλογή χρωμάτων. Εργάστηκε με τον Μποτιτσέλι, τον Περουτζίνο και τον Ροζέλι σε δυο φρεσκό εκεί, εκ των οποίων το ένα δε σώζεται. Η φήμη της τέχνης του, τον ακολούθησε κατά την επιστροφή του στη γενέτειρα, συμπεριλαμβανομένης και της εργασίας του στο Sala Dei Gigli στο Palazzo Vecchio (1483), φρεσκό και τοιχογραφίες για τη Sassetti Chapel στη Santa Trinità (1483-1485). Έφτιαξεν εκεί, στην ιδιωτική εκκλήσια της οικογένειας του τραπεζίτη Φραντζέσκο Σασέτι, 6 φρεσκό με σκηνές από τη ζωή του Αγίου Φραγκίσκου. Σε τούτες τις εργασίες φαίνεται η Ολλανδική επιρροή του Χιούγκο Βαν Ντερ Γκόες.
Το 1480 παντρεύεται τη Κονστάντζα Ντι Μπαρτολομέο Νούτσι κι απέκτησαν μαζί δυο γιούς: τον Μπαρτολομέο (1481) και τον Ριντόλφο* (1483-1561) που ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του στη ζωγραφική κι έγινε μάλιστα και φίλος με τον Ραφαήλ. Το 1485 πεθαίνει η σύζυγός του. Το 1488 παντρεύεται ξανά, την Αντόνια Ντι Σερ Πάολο Ντι Σιμόνε Πάολι. Στο τέλος της 10ετίας του ’80, φιλοτέχνησε πολλά Φλωρεντινά πορτραίτα, μεταξύ αυτών και το “Παππούς & Εγγόνι” και ποτέ κανείς, στο όνομα του ρεαλισμού, δε προσέδωσε τόση προσοχή ακόμα και στην ασχήμια, ακόμα και σε λεπτομέρειες που η στυλιζαρισμένη κι ωραιοποιημένη Πρώϊμη Αναγέννηση, θ’ απέκρυπτεν όσο γινότανε.