Hunt – Peri-Grafis

Βιογραφικό

Ο Γουίλλιαμ Χόλμαν Χαντ (William Holman Hunt, 1827-1910, Victorian Art), γεννήθηκε στο Λονδίνο 2 Απρίλη 1827 και το 1844 γράφτηκε σπουδαστής στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών Λονδίνου, όπου και συνάντησε τους Μιλέ & Ροσσέτι και για κάμποσο διάστημα, μοιράστηκε ατελιέ μαζί τους. Ιδρύσανε μαζί τη ΠροΡραφαηλική Αδελφότητα, που στόχο είχε να επαναπροσδιορίσει την Βρεττανική ζωγραφική και να τη ανυψώσει ‘κεί που όφειλε να ‘ναι (βάσει σκεπτικού τους προφανώς). Ο τεχνοκριτικός και συγγραφέας της εποχής, Τζον Ράσκιν, υποστήριξε θερμά την ιδέα κι εφοδίασε την απόπειρά τους μ’ όλο το θεωρητικό υπόβαθρο που απαιτούνταν.

Ο Χαντ πίστευε πως η ανανέωση της τέχνης, έπρεπε να ‘ναι συνδεδεμένη με τα θρησκευτικά, ηθικά πρότυπα κι ιδεώδη και τούτην ακριβώς τη πεποίθησή του την έκανε επίκεντρο όλης του της εργασίας και της προσπάθειας. Χρησιμοποίησε βιβλικά θέματα και για το σκοπό τούτο, επισκέφτηκε κάμποσες φορές τη Παλαιστίνη, φτιάχνοντας το “Απολωλός Ερίφιον” (1856) & το “Πρόσφυγες Στον Ναό” (1860). Επίσης άντλησε θεματογραφία, από τη Βρεττανική παράδοση και τους μύθους τους βασισμένους στους Σαίξπηρ & Κητς και μέσα τους εισήγαγε έναν εσώτερο συμβολισμό, τέτοιον ώστε κι η κάθε παραμικρή λεπτομέρεια του πίνακα, να μεταδίδει μήνυμα, το οποίο όμως δε μπορεί να γίνει ορατό κι αντιληπτό, από τους σημερινούς παρατηρητές των έργων του.

Τη 3ετία 1866-8 έζησε κι εργάστηκε στη Φλωρεντία. Αποτέλεσμα τούτου, ο πίνακας “Φλωρεντία: Πόντε Βέκιο”. Αρχικά, η Βικτωριανή Αγγλία απέρριψε τα έργα του. Ο πίνακας, π. χ., “Το Ξύπνημα Της Συνείδησης” (1853) σκανδάλισε το κοινό, γιατί ναι μεν ήτανε κοινό μυστικό, πως ένας Βικτωριανός άντρας μπορούσε να διατηρεί ερωμένη, αλλά κάτι τέτοιο δε το λέγανε φωναχτά κι έπειτα… “ποιός ήταν αυτός ο …Χαντ να κατηγορεί τους άλλους;”! Όταν το κοινό επιτέλους ωρίμασε τόσον, ώστε να δεχτεί και μάλιστα μετ’ επαίνων τον καλλιτέχνη, η δουλειά του γίνηκε… ακριβοθώρητη. Το 1905, έλαβε …”ψήφον εμπιστοσύνης” και το βιβλίο του “Προ-Ρραφαηλιτισμός & Προ-Ρραφαηλιτική Αδελφότητα” αποτελεί έγκυρη καταγραφή, τούτης της μεγάλης του στιγμής.

Οι πίνακές του ήταν αξιοσημείωτοι για τη μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, το ζωντανό χρώμα και τον περίτεχνο συμβολισμό. Αυτά τα χαρακτηριστικά επηρεάστηκαν από τα γραπτά του John Ruskin και του Thomas Carlyle, σύμφωνα με τους οποίους ο ίδιος ο κόσμος πρέπει να διαβάζεται ως σύστημα οπτικών σημείων. Για τον Hunt ήταν καθήκον του καλλιτέχνη να αποκαλύψει την αντιστοιχία μεταξύ σημείου και γεγονότος. Από όλα τα μέλη της Προραφαηλιτικής Αδελφότητας, ο Hunt παρέμεινε πιο πιστός στα ιδανικά τους καθ ‘όλη τη διάρκεια της καρριέρας του. Ήταν πάντα πρόθυμος να μεγιστοποιήσει τη λαϊκή απήχηση και τη δημόσια προβολή των έργων του.
Τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη ζωγραφική επειδή η μειωμένη όραση σήμαινε ότι δεν μπορούσε να πάρει το επίπεδο ποιότητας που ήθελε. Τα τελευταία μεγάλα έργα του, The Lady of Shalott και μια μεγάλη έκδοση του The Light of the World ολοκληρώθηκαν με τη βοήθεια του βοηθού του, Edward Robert Hughes.