Le Guin-Kroeber Ursula: Μαστόρισσα Φανταστικής Μυθοπλασίας

Βιογραφικό

     Η Ούρσουλα Κρούμπερ-Λε Γκέν (Ursula Kroeber-Le Guin) ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας. Έγραψε θεωρητική φαντασία, συμπεριλαμβανομένων έργων ΕΦ που διαδραματίζονται στο σύμπαν της Hainish και τη σειρά φαντασίας Earthsea. Το έργο της εκδόθηκε 1η φορά το 1959 κι η λογοτεχνική της καρριέρα διήρκεσε σχεδόν 60 έτη, παράγοντας περισσότερα από 20 μυθιστορήματα και πάνω από 100 διηγήματα, εκτός από ποίηση, λογοτεχνική κριτική, μεταφράσεις και παιδικά βιβλία. Συχνά περιγράφεται ως συγγραφέας ΕΦ, έχει επίσης χαρακτηριστεί ως σημαντική φωνή στα αμερικανικά γράμματα. Η Le Guin είπε ότι θα προτιμούσε να ‘ναι γνωστή ως Αμερικανίδα μυθιστοριογράφος. Λίγοι Αμερικανοί συγγραφείς έχουνε κάνει έργο τόσο υψηλής ποιότητας σε τόσες πολλές μορφές. Το έργο της περιλαμβάνει 23 μυθιστορήματα, 12 τόμους διηγημάτων και νουβέλες, 11 τόμους ποίησης, 13 παιδικά βιβλία, 5 συλλογές δοκιμίων και 4 τόμους μετάφρασης. Οι σημαντικότεροι τίτλοι της έχουν μεταφραστεί σε 42 γλώσσες κι έχουνε παραμείνει σ’ έντυπη μορφή, πάνω από μισόν αι. Το μυθιστόρημα φαντασίας της A Wizard of Earthsea, το 1ο από σχετική ομάδα 6 βιβλίων κι 1 διηγήματος, έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
     Το 1ο μεγάλο έργο ΕΦ της Le Guin, The Left Hand of Darkness, θεωρείται πρωτοποριακό για τη ριζοσπαστική διερεύνηση των ρόλων των φύλων, της ηθικής και λογοτεχνικής πολυπλοκότητάς του. Τα μυθιστορήματά της The Dispossessed και Always Coming Home επαναπροσδιορίζουν το εύρος και το ύφος της ουτοπικής μυθοπλασίας. Η ποίησή της προσέλκυσε αυξανόμενο ενδιαφέρον κριτικών κι αναγνωστών για το τελευταίο μέρος της ζωής της. Η τελευταία της ποιητική συλλογή, So Far So Good, εκδόθηκε λίγο μετά το θάνατό της. Μεταξύ των πολλών διακρίσεων που έλαβε είναι το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου, 7 Βραβεία Hugo, 6 Βραβεία Nebula, το Βραβείο Howard Vursell Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών & Γραμμάτων, το Βραβείο PEN/Malamud και το Μετάλλιο Εθνικού Ιδρύματος Βιβλίου για Διακεκριμένη Συμβολή στα Αμερικανικά Γράμματα. Το 2000, ονομάστηκε Ζωντανός Θρύλος από τη Βιβλιοθήκη Κογκρέσσου και το 2016 εντάχθηκε στη σύντομη λίστα συγγραφέων που θα δημοσιευτούνε στη διάρκεια της ζωής τους από τη Βιβλιοθήκη Αμερικής. 3 απ’ τα βιβλία της ήταν φιναλίστ για το American Book Award και το Βραβείο Pulitzer. Η κριτική υποδοχή του έργου της επιβράβευσε την αυστηρότητα και τη προθυμία της να πάρει ρίσκα με μορφές που θεωρούνται απ’ ορισμένους ότι είναι εκτός λογοτεχνικής φαντασίας. Ο Χάρολντ Μπλουμ τη περιλαμβάνει στη λίστα των κλασσικών Αμερικανών συγγραφέων. Η Grace Paley, η Carolyn Kizer, ο Gary Snyder κι ο John Updike παινέσανε το έργο της κι έχουνε δημοσιευθεί πολλές κριτικές κι ακαδημαϊκές μελέτες γι’ αυτό. Το ντοκιμαντέρ Worlds of Ursula K. Le Guin, σε σκηνοθεσία Arwen Curry, κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 2018 κι αναμένεται βιογραφία της ζωής και του έργου της, από τη Julie Phillips.
     Η γραφή της είχε τεράστια επιρροή στον τομέα της θεωρητικής φαντασίας κι έχει αποτελέσει αντικείμενο έντονης κριτικής προσοχής. Έλαβε πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένων 8 Hugos, 6 Nebulas, 24 Βραβεία Locus και το 2003 έγινε η 2η γυναίκα που τιμήθηκε σα Grand Master των συγγραφέων ΕΦ και Φανταστικού των ΗΠΑ. Η Βιβλιοθήκη Κογκρέσσου ΗΠΑ την ονόμασε Ζωντανό Θρύλο το 2000 και το 2014 κέρδισε το Μετάλλιο Εθνικού Ιδρύματος Βιβλίου για Διακεκριμένη Συμβολή στα Αμερικανικά Γράμματα. Επηρέασε πολλούς άλλους συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένου του βραβευμένου με Booker Salman Rushdie, του David Mitchell, του Neil Gaiman και του Iain Banks. Μετά το θάνατό της το 2018, ο κριτικός John Clute έγραψε ότι  “είχε προεδρεύσει της αμερικανικής ΕΦ για σχεδόν μισόν αι.“, ενώ ο συγγραφέας Michael Chabon αναφέρθηκε σε αυτήν ως “η μεγαλύτερη Αμερικανίδα συγγραφέας της γενιάς της“.



     Γεννήθηκε στο Berkeley της Καλιφόρνια στις 21 Οκτώβρη 1929, από τη συγγραφέα Theodora Kroeber και τον ανθρωπολόγο Alfred Louis Kroeber. Έχοντας αποκτήσει μεταπτυχιακό στα γαλλικά, ξεκίνησε διδακτορικές σπουδές, αλλά τις εγκατέλειψε μετά το γάμο της το 1953 με τον ιστορικό Charles Le Guin. Άρχισε να γράφει με πλήρη απασχόληση στα τέλη της 10ετίας του 1950 και σημείωσε μεγάλη κριτική κι εμπορική επιτυχία με το A Wizard of Earthsea (1968) και το The Left Hand of Darkness (1969), που έχουνε περιγραφεί από τον Harold Bloom ως αριστουργήματά της. Για τον τελευταίο τόμο, κέρδισε το Βραβεία Hugo και Nebula για το καλύτερο μυθιστόρημα, κι έγινε η 1η γυναίκα που το ‘κανε. Ακολούθησαν αρκετά ακόμη έργα που διαδραματίζονται στη Earthsea ή στο σύμπαν του Hainish. Άλλα περιελάμβαναν βιβλία που διαδραματίζονται στη φανταστική χώρα της Ορσινίας, πολλά έργα για παιδιά και πολλές ανθολογίες. Η πολιτισμική ανθρωπολογία, ο ταοϊσμός, ο φεμινισμός και τα γραπτά του Carl Jung είχαν ισχυρή επιρροή στο έργο της. Πολλές από τις ιστορίες της χρησιμοποίησαν ανθρωπολόγους ή πολιτιστικούς παρατηρητές ως πρωταγωνιστές κι οι ταοϊστικές ιδέες για ισορροπία και γαλήνη έχουν εντοπιστεί σε πολλά γραπτά. Συχνά ανέτρεπε τυπικά υποθετικά μυθιστορήματα, όπως μέσω της χρήσης σκουρόχρωμων πρωταγωνιστών στο Earthsea, κι επίσης χρησιμοποίησε ασυνήθιστα στυλιστικά ή δομικά τεχνάσματα σε βιβλία όπως το πειραματικό έργο Always Coming Home (1985). Κοινωνικά και πολιτικά θέματα, συμπεριλαμβανομένης της φυλής, του φύλου, της σεξουαλικότητας και της ενηλικίωσης, ήταν εξέχοντα στο γράψιμό της. Διερεύνησε εναλλακτικές πολιτικές δομές σε πολλές ιστορίες, όπως στο φιλοσοφικό διήγημα The Ones Who Walk Away from Omelas (1973) και στο αναρχικό ουτοπικό μυθιστόρημα The Dispossessed (1974).
     Ο πατέρας της, Alfred Louis Kroeber, ήταν ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Berkeley Καλιφόρνια.  Η μητέρα της, Theodora Kroeber (γεννημένη Theodora Covel Kracaw), είχε μεταπτυχιακό δίπλωμα στη ψυχολογία, αλλά στράφηκε στη συγγραφή στα 60 της, αναπτύσσοντας επιτυχημένη καρριέρα ως συγγραφέας. Μεταξύ των έργων της ήταν το Ishi in Two Worlds (1961), βιογραφικός τόμος για τον Ishi, αυτόχθονα Αμερικανό που ‘χε μελετηθεί από τον Alfred Kroeber. Ο Ishi ήταν το τελευταίο γνωστό μέλος της φυλής Yahi αφού τα υπόλοιπα μέλη της πέθαναν ή (κυρίως) σκοτώθηκαν από λευκούς αποικιοκράτες. Η Le Guin είχε 3 μεγαλύτερους αδελφούς: τον Karl, που ‘γινε λογοτέχνης, τον Theodore και τον Clifton. Η οικογένεια είχε μια μεγάλη συλλογή βιβλίων κι όλα τα αδέλφια άρχισαν να ενδιαφέρονται για την ανάγνωση ενώ ήταν μικρά. Η οικογένεια Kroeber είχε αρκετούς επισκέπτες, συμπεριλαμβανομένων γνωστών ακαδημαϊκών όπως ο Robert Oppenheimer. Η Le Guin θα τονε χρησιμοποιήσει μετά ως μοντέλο για τον Shevek, τον φυσικό πρωταγωνιστή του The Dispossessed. Η οικογένεια μοίραζε το χρόνο της μεταξύ θερινού σπιτιού στη κοιλάδα της Νάπα και σπιτιού στο Μπέρκλεϊ στη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους.
     Η ανάγνωση της Le Guin περιελάμβανε ΕΦ και θεωρητική φαντασία: αυτή και τ’ αδέλφια της διάβαζαν συχνά τεύχη των Thrilling Wonder Stories κι Astounding Science Fiction. Ήτανε λάτρις των μύθων και των θρύλων, ιδιαίτερα της σκανδιναβικής μυθολογίας και των ιθαγενών αμερικανικών θρύλων που θα διηγούνταν ο πατέρας της. Άλλοι συγγραφείς που της άρεσαν ήταν ο Lord Dunsany κι ο Lewis Padgett. Aνέπτυξε επίσης πρώιμο ενδιαφέρον για τη γραφή. Έγραψε διήγημα όταν ήταν 9 κι υπέβαλε το 1ο της διήγημα στο Astounding Science Fiction όταν ήταν 11. Το κομμάτι απορρίφθηκε και δεν υπέβαλε τίποτ’ άλλο άλλα 10 έτη. Φοίτησε στο γυμνάσιο Berkeley. Έλαβε το πτυχίο Bachelor of Arts στην αναγεννησιακή γαλλική κι ιταλική λογοτεχνία από το Radcliffe College Πανεπιστημίου Χάρβαρντ το 1951 κι αποφοίτησε ως μέλος της Αδελφότητας Phi Beta Kappa. Ως παιδί ενδιαφερότανε για τη βιολογία και τη ποίηση, αλλά είχε περιοριστεί στην επιλογή της σταδιοδρομίας της λόγω των δυσκολιών της με τα μαθηματικά. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια κι απέκτησε πτυχίο Master of Arts στα γαλλικά το 1952. Λίγο μετά, άρχισε να εργάζεται για διδακτορικό και κέρδισε υποτροφία Fulbright για να συνεχίσει τις σπουδές της στη Γαλλία το 1953-4.


                                               Ο πατέρας της

     Το 1953, ενώ ταξίδευε στη Γαλλία με το Queen Mary, γνώρισε τον ιστορικό Charles Le Guin. Παντρεύτηκαν στο Παρίσι Δεκέμβρη του 1953. Σύμφωνα με τη Le Guin, ο γάμος σηματοδότησε το τέλος του διδακτορικού της. Ενώ ο σύζυγός της τελείωσε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Emory στη Γεωργία κι αργότερα στο Πανεπιστήμιο Αϊντάχο, η Le Guin δίδαξε γαλλικά: στο Πανεπιστήμιο Mercer, και στο Πανεπιστήμιο Αϊντάχο μετά τη μετακόμισή τους. Εργάστηκε επίσης ως γραμματέας μέχρι τη γέννηση της κόρης της Ελισάβετ το 1957.  2η κόρη, η Caroline, γεννήθηκε το 1959. Επίσης εκείνο το έτος, ο Charles έγινε εκπαιδευτής ιστορίας στο Portland State University και το ζευγάρι μετακόμισε στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, όπου γεννήθηκε ο γιος τους Theodore το 1964. Θα ζούσανε στο Πόρτλαντ για το υπόλοιπο της ζωής τους, αν κι η Le Guin έλαβε περαιτέρω επιχορηγήσεις Fulbright για να ταξιδέψει στο Λονδίνο το 1968 και το 1975.
     Η συγγραφική καρριέρα της ξεκίνησε τέλη της 10ετίας του ’50, αλλά ο χρόνος που αφιέρωσε φροντίζοντας τα παιδιά της περιόρισε το συγγραφικό της πρόγραμμα. Θα συνέχιζε να γράφει και να δημοσιεύει για σχεδόν 60 χρόνια. Εργάστηκε επίσης ως συντάκτης και δίδαξε προπτυχιακά μαθήματα. Υπηρέτησε στις συντακτικές επιτροπές των περιοδικών Paradoxa και Science Fiction Studies, εκτός από τη συγγραφή λογοτεχνικής κριτικής. Δίδαξε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Tulane, στο Bennington College και στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, μεταξύ άλλων. Τον Μάη του 1983, έδωσε εναρκτήρια ομιλία με τίτλο A Left-handed Commencement Address στο Mills College Όκλαντ Καλιφόρνια. Αναφέρεται ως Νο 82 στις 100 κορυφαίες ομιλίες του 20ού αι. της Αμερικανικής Ρητορικής και συμπεριλήφθηκε στη συλλογή μη μυθοπλασίας της Dancing at the Edge of the World.
     Αρνήθηκε το Βραβείο Nebula για την ιστορία της The Diary of the Rose το 1977, σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανάκληση της ιδιότητας μέλους του Stanisław Lem από τους συγγραφείς ΕΦ της Αμερικής. Απέδωσε την ανάκληση στη κριτική του Lem για την αμερικανική ΕΦ και τη προθυμία του να ζήσει στο Ανατολικό Μπλοκ κι είπε ότι αισθάνθηκε απρόθυμη να λάβει βραβείο για ιστορία πολιτικής μισαλλοδοξίας απ’ ομάδα που μόλις είχε επιδείξει πολιτική μισαλλοδοξία.  Είπε κάποτε ότι μεγάλωσε τόσο άθρησκη όσο ένα κουνέλι. Εξέφρασε ένα βαθύ ενδιαφέρον για Ταοϊσμό και Βουδισμό, λέγοντας ότι ο 1ος της έδωσε λαβή για το πώς να βλέπει τη ζωή στη διάρκεια των εφηβικών της χρόνων. Το 1997, δημοσίευσε μετάφραση του Tao Te Ching. Δεκέμβρη του 2009, παραιτήθηκε από την Ένωση Συγγραφέων σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας για την έγκριση του έργου ψηφιοποίησης βιβλίων της Google. “Αποφασίσατε ν’ ασχοληθείτε με το διάβολο“, έγραψε στην επιστολή παραίτησής της. “Υπάρχουν αρχές που εμπλέκονται, πάνω απ ‘όλα ολόκληρη η έννοια των πνευματικών δικαιωμάτων. Κι αυτά θεωρήσατε σκόπιμο να τα εγκαταλείψετε σε μια εταιρεία, με τους δικούς τους όρους, χωρίς αγώνα“. Σε ομιλία του στα Εθνικά Βραβεία Βιβλίου του 2014, επέκρινε την Amazon και τον έλεγχο που ασκούσε στην εκδοτική βιομηχανία, αναφέροντας συγκεκριμένα τη μεταχείρισή της στο Hachette Book Group στη διάρκεια διαμάχης για την έκδοση ebook. Η ομιλία της έλαβε ευρεία προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης εντός κι εκτός των ΗΠΑ και μεταδόθηκε δις από το National Public Radio.
     Το 1ο δημοσιευμένο έργο της ήτανε το ποίημα Folksong from the Montayna Province το 1959, ενώ το 1ο δημοσιευμένο διήγημά της ήτανε το An die Musik, το 1961 και τα 2 διαδραματίστηκαν στη φανταστική χώρα της, την Ορσίνια. Μεταξύ 1951-61 έγραψε επίσης 5 μυθιστορήματα, όλα τοποθετημένα εκεί, που απορρίφθηκαν από τους εκδότες μ’ αιτιολογία ότι ήταν απρόσιτα. Μερικά από τα ποιήματά της αυτής της περιόδου δημοσιεύθηκαν το 1975 στον τόμο Άγριοι άγγελοι. Έστρεψε τη προσοχή της στην ΕΦ μετά από μια μακρά περίοδο απόρριψης από τους εκδότες, γνωρίζοντας ότι υπήρχε αγορά γραφής που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως τέτοια. Η 1η της επαγγελματική δημοσίευση ήτανε το διήγημα April in Paris το 1962 στο Fantastic Science Fiction κι 7 άλλες ιστορίες ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, στο Fantastic or Amazing Stories. Μεταξύ αυτών ήτανε το The Dowry of Angyar, που εισήγαγε το φανταστικό σύμπαν του Hainish και το The Rule of Names και το The Word of Unbinding, που εισήγαγε τον κόσμο της Earthsea. Αυτές αγνοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό απ’ τους κριτικούς.



     Η Ace Books κυκλοφόρησε το Rocannon’s World, το 1ο δημοσιευμένο μυθιστόρημα της Le Guin, το 1966. 2 ακόμη μυθιστορήματα Hainish, Planet of Exile και City of Illusions δημοσιεύθηκαν το 1966 και το 1967, αντίστοιχα, και τα 3 βιβλία μαζί θα γίνουν γνωστά ως η 3λογία Hainish. Τα 2 πρώτα δημοσιεύτηκαν το καθένα ως το ήμισυ ενός “Ace Double“: 2 μυθιστορήματα δεμένα σε χαρτόδετο βιβλίο και πωλήθηκαν ως ενιαίος τόμος χαμηλού κόστους. Το City of Illusions δημοσιεύθηκε ως αυτόνομος τόμος, υποδεικνύοντας την αυξανόμενη αναγνώριση του ονόματος της. Αυτά τα βιβλία έλαβαν περισσότερη κριτική προσοχή από τα διηγήματά της, με κριτικές να δημοσιεύονται σε διάφορα περιοδικά ΕΦ, αλλά η κριτική ανταπόκριση ήταν ακόμα υποτονική. Τα βιβλία περιείχανε πολλά θέματα κι ιδέες που υπήρχαν επίσης στα πιο γνωστά μεταγενέστερα έργα της, συμπεριλαμβανομένου του αρχετυπικού ταξιδιού ενός πρωταγωνιστή που αναλαμβάνει τόσο ένα φυσικό ταξίδι όσο κι ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης, πολιτιστικής επαφής κι επικοινωνίας, αναζήτησης ταυτότητας και συμφιλίωσης αντιτιθέμενων δυνάμεων.
     Όταν δημοσίευσε την ιστορία της Nine Lives το 1968, το περιοδικό Playboy  τη ρώτησε αν θα μπορούσαν να τρέξουνε την ιστορία χωρίς το πλήρες όνομά της, στο οποίο η Le Guin συμφώνησε: η ιστορία δημοσιεύθηκε με το όνομα “U. K. Le Guin”. Αργότερα έγραψε ότι ήταν η 1η και μοναδική φορά που ‘χε βιώσει προκατάληψη εναντίον της ως γυναίκα συγγραφέας από έναν εκδότη κι ανακλούσε ότι φαινότανε τόσο ανόητο, τόσο γκροτέσκο, που απέτυχα να δει ότι ήταν επίσης σημαντικό. Σε μεταγενέστερες εκτυπώσεις, η ιστορία δημοσιεύθηκε με το πλήρες όνομά της. Τα επόμενα 2 βιβλία της έφεραν ξαφνική κι ευρεία κριτική αναγνώριση. A Wizard of Earthsea, που δημοσιεύθηκε το 1968, ήταν μυθιστόρημα φαντασίας γραμμένο αρχικά για εφήβους. Η Le Guin δεν είχε προγραμματίσει να γράψει για νεαρούς ενήλικες, αλλά της ζητήθηκε να γράψει μυθιστόρημα που απευθυνόταν σ’ αυτή την ομάδα από τον εκδότη των Parnassus Press, που την είδε σαν αγορά με μεγάλες δυνατότητες. Iστορία ενηλικίωσης που διαδραματίζεται στο φανταστικό αρχιπέλαγος της Earthsea, το βιβλίο έλαβε θετική υποδοχή τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Βρεττανία.
     Το επόμενο μυθιστόρημά της, The Left Hand of Darkness, ήταν ιστορία του σύμπαντος Hainish που εξερευνούσε θέματα φύλου και σεξουαλικότητας σε φανταστικό πλανήτη όπου οι άνθρωποι δεν έχουνε σταθερό φύλο. Το βιβλίο ήταν το 1ο της που ασχολήθηκε με φεμινιστικά ζητήματα και σύμφωνα με τη μελετήτρια Donna White, “εξέπληξε τους κριτικούς ΕΦ“. Κέρδισε τα: Βραβείο Hugo και Nebula για το καλύτερο μυθιστόρημα, καθιστώντας τη  1η γυναίκα που κέρδισε αυτά τα βραβεία και μια σειρά από άλλα βραβεία. Το A Wizard of Earthsea και το The Left Hand of Darkness έχουνε περιγραφεί από τον κριτικό Harold Bloom ως αριστουργήματά της. Κέρδισε ξανά το Hugo το 1973 για το The Word for World Is Forest. Το βιβλίο επηρεάστηκε από την οργή της Λε Γκεν για τον πόλεμο του Βιετνάμ και διερεύνησε θέματα αποικιοκρατίας και μιλιταρισμού: Αργότερα το περιέγραψε ως τη “πιο απροκάλυπτη πολιτική δήλωση που ‘χε κάνει σε φανταστικό έργο“. Συνέχισε ν’ αναπτύσσει θέματα ισορροπίας κι ενηλικίωσης στα επόμενα 2 μέρη της σειράς Earthsea, The Tombs of Atuan και The Farthest Shore, που δημοσιεύθηκαν το 1971 και το 1972, αντίστοιχα. Και τα 2 παινέθηκαν για τη γραφή τους, ενώ η εξερεύνηση του θανάτου ως θέμα στο 2ο κέρδισε επίσης επαίνους. Το μυθιστόρημά της του 1974 The Dispossessed κέρδισε πάλι τα βραβεία Hugo και Nebula για το καλύτερο μυθιστόρημα, καθιστώντας την το 1ο άτομο που κέρδισε και τα 2 βραβεία για καθένα από τα δύο βιβλία. Επίσης τοποθετημένη στο σύμπαν του Hainish, η ιστορία διερεύνησε τον αναρχισμό και τον ουτοπισμό. Η μελετήτρια Charlotte Spivack το περιέγραψε ως μετατόπιση της ΕΦ της προς τη συζήτηση πολιτικών ιδεών. Αρκετά απ’ τα διηγήματά της από τη περίοδο, συμπεριλαμβανομένης της 1ης δημοσιευμένης ιστορίας της, ανθολογήθηκαν αργότερα στη συλλογή του 1975 The Wind’s Twelve Quarters. Η μυθοπλασία της περιόδου 1966-1974, που περιελάμβανε επίσης τον Τόρνο του Ουρανού, το βραβευμένο με Hugo The Ones Who Walk Away From Omelas και το βραβευμένο με Nebula The Day Before the Revolution, είναι τα πιο γνωστά έργα της.

     Δημοσίευσε ποικιλία έργων στο 2ο μισό της 10ετίας ’70. Αυτό περιλάμβανε θεωρητική μυθοπλασία με τη μορφή του μυθιστορήματος The Eye of the Heron, που σύμφωνα με τη Le Guin, μπορεί να ‘ναι μέρος του σύμπαντος Hainish. Δημοσίευσε επίσης το Very Far Away from Anywhere Else, ρεαλιστικό μυθιστόρημα για εφήβους, καθώς και τη συλλογή Orsinian Tales και το μυθιστόρημα Malafrena το 1976 και το 1979, αντίστοιχα. Αν κι οι 2 τελευταίες διαδραματίζονται στη φανταστική χώρα της Orsinia, οι ιστορίες ήτανε ρεαλιστική φαντασία κι όχι ΕΦ. Η γλώσσα της νύχτας, συλλογή δοκιμίων, κυκλοφόρησε το 1979 και δημοσίευσε επίσης τους Άγριους Αγγέλους, 1 τόμο ποίησης, το 1975.
     Μεταξύ του 1979, όταν δημοσίευσε το Malafrena, και του 1994, όταν κυκλοφόρησε η συλλογή A Fisherman of the Inland Sea, έγραψε κυρίως για νεότερο κοινό. Το 1985 δημοσίευσε το πειραματικό έργο Always Coming Home.  Έγραψε 11 παιδικά εικονογραφημένα βιβλία, συμπεριλαμβανομένης της σειράς Catwings, μεταξύ 1979 και 1994, μαζί με το The Beginning Place, εφηβικό μυθιστόρημα φαντασίας, που κυκλοφόρησε το 1980. 4 ακόμη ποιητικές συλλογές εκδόθηκαν επίσης στην ίδια περίοδο, που έτυχαν θετικής υποδοχής. Επανεξέτασε επίσης το Earthsea, δημοσιεύοντας το Tehanu το 1990: ερχόμενο 18 έτη μετά το The Farthest Shore, που στη διάρκειά του οι απόψεις της είχαν αναπτυχθεί σημαντικά, το βιβλίο ήταν πιο ζοφερό σε τόνο από τα προηγούμενα έργα της σειράς κι αμφισβήτησε ορισμένες ιδέες που παρουσιάστηκαν σ’ αυτό. Έλαβε κριτικούς επαίνους, κέρδισε το 3ο Βραβείο Nebula για το καλύτερο μυθιστόρημα κι οδήγησε στην αναγνώριση της σειράς μεταξύ της λογοτεχνίας ενηλίκων.
     Επέστρεψε στον κύκλο Hainish τη 10αετία 1990 μετά από μακρά παύση με τη δημοσίευση μιας σειράς διηγημάτων, ξεκινώντας με το The Shobies’ Story το 1990. Αυτές οι ιστορίες περιελάμβαναν το Coming of Age in Karhide (1995), που διερεύνησε την ενηλικίωση και διαδραματίστηκε στον ίδιο πλανήτη με το The Left Hand of Darkness. Περιγράφηκε από τη μελετήτρια Sandra Lindow ως τόσο παραβατικά σεξουαλικό και τόσο ηθικά θαρραλέο που η Le Guin δεν θα μπορούσε να το γράψει στη δεκαετία του ’60“. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε τη σουίτα ιστοριών Four Ways to Forgiveness κι ακολούθησε το Old Music & the Slave Women, μια 5η, συνδεδεμένη, ιστορία το 1999. Κι οι 5 ιστορίες διερεύνησαν την ελευθερία και την εξέγερση μέσα σε κοινωνία σκλάβων. Το 2000 δημοσίευσε το The Telling, που θα ‘τανε το τελευταίο της μυθιστόρημα Hainish και το επόμενο έτος κυκλοφόρησε το Tales from Earthsea και το The Other Wind, τα 2 τελευταία βιβλία Earthsea. Το τελευταίο κέρδισε το Παγκόσμιο Βραβείο Φαντασίας για το καλύτερο μυθιστόρημα το 2002. Από το 2002 και μετά εκδόθηκαν αρκετές συλλογές κι ανθολογίες του έργου της. Σειρά από ιστορίες της από τη περίοδο 1994-2002 κυκλοφόρησε το 2002 στη συλλογή The Birthday of the World and Other Stories, μαζί με τη νουβέλα Paradises Lost. Ο τόμος εξέτασε αντισυμβατικές ιδέες για το φύλο, καθώς κι αναρχικά θέματα. Άλλες συλλογές περιελάμβαναν το Changing Planes, που κυκλοφόρησε επίσης το 2002, ενώ οι ανθολογίες περιελάμβαναν το The Unreal and the Real  και το The Hainish Novels and Stories, 2τομο σύνολο έργων από το σύμπαν του Hainish που κυκλοφόρησε από τη Βιβλιοθήκη Αμερικής.
     Άλλα έργα αυτής της περιόδου περιλαμβάνουν το Lavinia (2008), βασισμένο σε χαρακτήρα από την Αινειάδα του Βιργιλίου και τη 3λογία Annals of the Western Shore, που αποτελείται από τα Gifts (2004), Voices (2006) και Powers (2007). Αν και γράφτηκε για εφηβικό κοινό, ο 3ος τόμος, έλαβε το βραβείο Nebula για το καλύτερο μυθιστόρημα το 2009. Στα τελευταία της χρόνια, απομακρύνθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη μυθοπλασία και παρήγαγε σειρά από δοκίμια, ποιήματα και μερικές μεταφράσεις. Οι τελευταίες δημοσιεύσεις της περιελάμβαναν τις συλλογές μη μυθοπλασίας Dreams Must Explain Yourself και Ursula K Le Guin: Conversations on Writing και τον τόμο ποίησης So Far So Good: Final Poems 2014–2018, που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό της.



     Η Le Guin διάβαζε κλασσική και θεωρητική μυθοπλασία ευρέως στα νιάτα της. Αργότερα είπε ότι η ΕΦ δεν είχε μεγάλη επίδραση πάνω της μέχρι να διαβάσει τα έργα του Theodore Sturgeon και του Cordwainer Smith κι ότι είχε χλευάσει το είδος ως παιδί. Οι συγγραφείς που περιγράφει ως επιρροή περιλαμβάνουν τους Victor Hugo, William Wordsworth, Charles Dickens, Boris Pasternak και Philip Dick. Η Le Guin κι ο Dick φοίτησαν στο ίδιο γυμνάσιο, αλλά δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Περιέγραψε αργότερα το μυθιστόρημά της The Lathe of Heaven ως φόρο τιμής σ’ αυτόν. Θεωρούσε επίσης τον J.R.R. Tolkien και τον Leo Tolstoy ως υφολογικές επιρροές και προτιμούσε να διαβάζει Virginia Woolf και Jorge Luis Borges από γνωστούς συγγραφείς ΕΦ όπως ο Robert Heinlein, που τα γραπτά περιέγραψε ως της παράδοσης ο λευκός άνθρωπος κατακτά το σύμπαν.  Αρκετοί μελετητές δηλώνουν ότι η επιρροή της μυθολογίας, που απολάμβανε να διαβάζει ως παιδί, είναι επίσης ορατή σε μεγάλο μέρος του έργου της: π.χ. το διήγημα Η προίκα του Angyar περιγράφεται ως επανάληψη ενός σκανδιναβικού μύθου.
     Η πειθαρχία της πολιτιστικής ανθρωπολογίας είχε ισχυρή επιρροή στη γραφή της. Ο πατέρας της Alfred Kroeber θεωρείται πρωτοπόρος στον τομέα κι ήταν διευθυντής του Μουσείου Ανθρωπολογίας Πανεπιστημίου Καλιφόρνια: ως συνέπεια της έρευνάς του, η Le Guin εκτέθηκε στην ανθρωπολογία και τη πολιτιστική εξερεύνηση ως παιδί. Εκτός από μύθους και θρύλους, διάβασε τόμους όπως το The Leaves of the Golden Bough της Lady Frazer, ένα παιδικό βιβλίο προσαρμοσμένο από το The Golden Bough, μελέτη του μύθου και της θρησκείας από τον σύζυγό της James George Frazer. Περιέγραψε ότι η ζωή με τους φίλους και τους γνωστούς του πατέρα της της έδινε την εμπειρία του άλλου. Οι εμπειρίες του Ishi, ειδικότερα, την επηρεάσανε και στοιχεία της ιστορίας του έχουν εντοπιστεί σε έργα όπως το Planet of Exile, City of Illusions, The Word for World Is Forest και The Dispossessed.
     Αρκετοί μελετητές έχουνε σχολιάσει ότι η γραφή της επηρεάστηκε από τον Carl Jung και συγκεκριμένα απ’ την ιδέα των αρχέτυπων του. Συγκεκριμένα, η σκιά στο A Wizard of Earthsea θεωρείται ως αρχέτυπο της σκιάς από τη ψυχολογία του, αντιπροσωπεύοντας τη περηφάνεια, τον φόβο και την επιθυμία του Ged για εξουσία. Συζήτησε την ερμηνεία της γι’ αυτό και το ενδιαφέρον της για τα σκοτεινά και καταπιεσμένα μέρη της ψυχής, σε διάλεξη του 1974. Δήλωσε αλλού ότι δεν είχε διαβάσει ποτέ τον Jung πριν γράψει τα πρώτα βιβλία Earthsea. Άλλα αρχέτυπα, συμπεριλαμβανομένης της Μητέρας, του Animus και της Anima, έχουν επίσης εντοπιστεί στα γραπτά της, τα πλανητικά δάση που εμφανίζονται σε πολλαπλά έργα Hainish περιγράφονται ως μεταφορά για το μυαλό και του Jungian συλλογικό ασυνείδητο.
     Ο φιλοσοφικός ταοϊσμός είχε μεγάλο ρόλο στην κοσμοθεωρία της κι η επιρροή της ταοϊστικής σκέψης μπορεί να φανεί σε πολλές από τις ιστορίες της. Πολλοί από τους πρωταγωνιστές της, συμπεριλαμβανομένου του The Lathe of Heaven, ενσαρκώνουν το ταοϊστικό ιδεώδες του ν’ αφήνουμε τα πράγματα ήσυχα. Οι ανθρωπολόγοι του σύμπαντος Hainish προσπαθούν να μην ανακατεύονται με τους πολιτισμούς που συναντούν, ενώ απ’ τα 1α μαθήματα που παίρνει ο Ged  είναι να μη χρησιμοποιεί μαγεία εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητη. Η ταοϊστική επιρροή είναι εμφανής στην απεικόνιση της ισορροπίας στον κόσμο της Earthsea:το αρχιπέλαγος απεικονίζεται ως βασισμένο σε λεπτή ισορροπία, που διαταράσσεται από κάποιον σε καθένα από τα 3 πρώτα μυθιστορήματα. Αυτό περιλαμβάνει ισορροπία μεταξύ ξηράς και θάλασσας, που υπονοείται στ’ όνομα Earthsea, μεταξύ των ανθρώπων και του φυσικού τους περιβάλλοντος και μεγαλύτερη κοσμική ισορροπία, που οι μάγοι είναι επιφορτισμένοι να διατηρήσουν. Άλλη εξέχουσα ταοϊστική ιδέα είναι η συμφιλίωση των αντιθέτων, όπως το φως και το σκοτάδι, ή το καλό και το κακό. Σειρά από μυθιστορήματα της Χαΐνις, που μεταξύ τους κι οι Απόκληροι, διερευνήσανε τέτοια διαδικασία συμφιλίωσης. Στο σύμπαν της Γης, δεν είναι οι σκοτεινές δυνάμεις, αλλά η παρανόηση των χαρακτήρων για την ισορροπία της ζωής, που απεικονίζεται ως κακό, αντίθετα με τις συμβατικές δυτικές ιστορίες που το καλό και το κακό βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση.



     Αν κι είναι κυρίως γνωστή για τα έργα της θεωρητικής φαντασίας, έγραψε επίσης ρεαλιστική μυθοπλασία, μη μυθοπλασία, ποίηση και πολλές άλλες λογοτεχνικές μορφές κι ως εκ τούτου το έργο της είναι δύσκολο να ταξινομηθεί. Τα γραπτά της έλαβαν προσοχή από τους κριτικούς της παιδικής λογοτεχνίας και τους κριτικούς της θεωρητικής φαντασίας. Η ίδια είπε ότι θα προτιμούσε να είναι γνωστή ως Αμερικανίδα μυθιστοριογράφος. Η υπέρβαση των συμβατικών ορίων του είδους οδήγησε στη λογοτεχνική κριτική της να βαλκανοποιηθεί, ιδιαίτερα μεταξύ των μελετητών της παιδικής λογοτεχνίας και της θεωρητικής φαντασίας. Οι σχολιαστές έχουνε σημειώσει ότι τα μυθιστορήματα Earthsea έλαβαν ειδικά λιγότερη κριτική προσοχή επειδή θεωρηθήκανρ παιδικά βιβλία. Η ίδια διαφώνησε μ’ αυτή την αντιμετώπιση, περιγράφοντάς την ως ενήλικο σοβινιστικό γουρουνάκι. Το 1976, ο λογοτέχνης George Slusser επέκρινε την ανόητη ταξινόμηση των εκδόσεων που χαρακτηρίζει την αρχική σειρά ως παιδική λογοτεχνία, ενώ κατά τη γνώμη της Barbara Bucknall  μπορεί να διαβαστεί, όπως ο Τόλκιν, από 10άχρονα κι από ενήλικες. Αυτές οι ιστορίες είναι διαχρονικές γιατί ασχολούνται με προβλήματα που αντιμετωπίζονται σ’ οποιαδήποτε ηλικία.
     Αρκετά από τα έργα της έχουνε προϋπόθεση που προέρχεται από τη κοινωνιολογία, τη ψυχολογία ή τη φιλοσοφία. Ως αποτέλεσμα, η γραφή της περιγράφεται συχνά ως ήπια ΕΦ κι έχει περιγραφεί ως η προστάτιδα αγία αυτού του υπο-είδους. Αρκετοί συγγραφείς ΕΦ έχουν αντιταχθεί στον όρο ήπια ΕΦ, περιγράφοντάς τον ως έναν δυνητικά υποτιμητικό που χρησιμοποιείται για να απορρίψει ιστορίες που δε βασίζονται σε προβλήματα στη φυσική, την αστρονομία ή τη μηχανική κι επίσης να στοχεύσει στη γραφή γυναικών ή άλλων ομάδων που υποεκπροσωπούνται στο είδος. Η Le Guin πρότεινε τον όρο κοινωνική ΕΦ για ορισμένα απ’ τα γραπτά της, επισημαίνοντας παράλληλα ότι πολλές απ’ τις ιστορίες της δεν ήταν καθόλου ΕΦ. Υποστήριξε ότι ο όρος ήπια ΕΦ ήτανε διχαστικός κι υπονοούσε στενή άποψη για το τι συνιστά έγκυρη ΕΦ.
     Η επιρροή της ανθρωπολογίας μπορεί να φανεί στο σκηνικό που επέλεξε η Le Guin για πολλά απ’ τα έργα της. Αρκετοί από τους πρωταγωνιστές της είναι ανθρωπολόγοι ή εθνολόγοι που εξερευνούνε κόσμο ξένο προς αυτούς. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις ιστορίες που διαδραματίζονται στο σύμπαν Hainish, εναλλακτική πραγματικότητα που οι άνθρωποι δεν εξελίχθηκαν στη Γη, αλλά στο Hain. Οι Hainish στη συνέχεια αποικίσανε πολλούς πλανήτες, πριν χάσουνε την επαφή μαζί τους, δημιουργώντας ποικίλη αλλά σχετική βιολογία και κοινωνική δομή. Π. χ. περιλαμβάνουν τον Rocannon στο Rocannon’s World και τον Genly Ai στο The Left Hand of Darkness. Άλλοι χαρακτήρες, όπως ο Σεβέκ στο The Dispossessed, γίνονται πολιτιστικοί παρατηρητές στη διάρκεια των ταξιδιών τους σε άλλους πλανήτες. Τα γραπτά της εξετάζουνε συχνά εξωγήινους πολιτισμούς, κι ιδιαίτερα τους ανθρώπινους πολιτισμούς από πλανήτες εκτός της Γης στο σύμπαν Hainish. Ανακαλύπτοντας αυτούς τους εξωγήινους κόσμους, οι πρωταγωνιστές της και κατ’ επέκτασιν οι αναγνώστες, ταξιδεύουν επίσης στον εαυτό τους κι αμφισβητούν τη φύση αυτού που θεωρούν εξωγήινο κι αυτού που θεωρούν ιθαγενείς.
     Αρκετά από τα έργα της έχουν υφολογικά ή δομικά χαρακτηριστικά που ‘ταν ασυνήθιστα ή ανατρεπτικά. Η ετερογενής δομή του The Left Hand of Darkness, που περιγράφεται ως σαφώς μεταμοντέρνο, ήταν ασυνήθιστη για την εποχή της δημοσίευσής του. Αυτό ερχότανε σ’ έντονη αντίθεση με τη δομή της παραδοσιακής ΕΦ (κυρίως αντρικής συγγραφής), που ήταν απλή και γραμμική. Το μυθιστόρημα πλαισιώθηκε ως μέρος μιας έκθεσης που έστειλε στην Οικουμένη ο πρωταγωνιστής Genly Ai μετά τη παραμονή του στον πλανήτη Gethen, υποδηλώνοντας έτσι ότι ο Ai επέλεγε και παρήγγειλε το υλικό, αποτελούμενο από προσωπική αφήγηση, αποσπάσματα ημερολογίου, γεθενικούς μύθους κι εθνολογικές αναφορές. Το Earthsea χρησιμοποίησε επίσης αντισυμβατική αφηγηματική μορφή που περιγράφεται από τον μελετητή Mike Cadden ως ελεύθερος έμμεσος λόγος, που τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή δεν διαχωρίζονται άμεσα απ’ την αφήγηση, κάνοντας τον αφηγητή να φαίνεται συμπονετικός προς τους χαρακτήρες κι αφαιρώντας τον σκεπτικισμό απέναντι στις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός χαρακτήρα που αποτελούν χαρακτηριστικό πιο άμεσης αφήγησης. Ο Cadden προτείνει ότι αυτή η μέθοδος οδηγεί τους νεότερους αναγνώστες να συμπάσχουν άμεσα με τους χαρακτήρες, καθιστώντας την αποτελεσματική τεχνική για τη λογοτεχνία των νέων-ενηλίκων.



     Ορισμένα απ’ τα γραπτά της, αμφισβήτησαν τις συμβάσεις των επικών φαντασιώσεων και μύθων. Πολλοί απ’ τους πρωταγωνιστές ήτανε σκουρόχρωμα άτομα, σε σύγκριση με τους λευκούς ήρωες που χρησιμοποιούνται πιο παραδοσιακά. Μερικοί απ’ τους ανταγωνιστές, αντίθετα, ήτανε λευκοί, αλλαγή των φυλετικών ρόλων που ‘χει παρατηρηθεί από πολλούς κριτικούς. Σε συνέντευξή της το 2001, απέδωσε τη συχνή έλλειψη εικονογραφήσεων χαρακτήρων στα εξώφυλλα των βιβλίων της στην επιλογή μη λευκών πρωταγωνιστών. Εξήγησε αυτή την επιλογή λέγοντας: “Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο δεν είναι λευκοί. Γιατί στο μέλλον να υποθέσουμε ότι είναι”. Το βιβλίο της του 1985 Always Coming Home, που περιγράφεται ως το μεγάλο πείραμά της, περιελάμβανε ιστορία που ειπώθηκε από την οπτική γωνία ενός νεαρού πρωταγωνιστή, αλλά περιελάμβανε επίσης ποιήματα, πρόχειρα σχέδια φυτών και ζώων, μύθους κι ανθρωπολογικές αναφορές από τη μητριαρχική κοινωνία των Kesh, ενός φανταστικού λαού που ζει στη κοιλάδα της Νάπα μετά από καταστροφική παγκόσμια πλημμύρα.
     Το φύλο κι η σεξουαλικότητα είναι εξέχοντα θέματα σε πολλά έργα της. Το Αριστερό Χέρι του Σκότους, που δημοσιεύθηκε το 1969, ήταν από τα 1α βιβλία στο είδος που σήμερα είναι γνωστό ως φεμινιστική ΕΦ κι είναι η πιο διάσημη εξέταση του ανδρόγυνου. Η ιστορία διαδραματίζεται στον φανταστικό πλανήτη Gethen, που οι κάτοικοι είναι αμφιφυλόφιλοι άνθρωποι χωρίς σταθερή ταυτότητα φύλου, που υιοθετούν θηλυκά ή αρσενικά σεξουαλικά χαρακτηριστικά για σύντομες περιόδους του σεξουαλικού τους κύκλου. Το φύλο που υιοθετούνε μπορεί να εξαρτάται από το πλαίσιο και τις σχέσεις. Ο Gethen απεικονίστηκε ως κοινωνία χωρίς πόλεμο, ως αποτέλεσμα αυτής της απουσίας σταθερών χαρακτηριστικών φύλου, αλλά και χωρίς σεξουαλικότητα ως συνεχής παράγοντας στις κοινωνικές σχέσεις. Ο γκεθενικός πολιτισμός διερευνήθηκε στο μυθιστόρημα μες απ’ τα μάτια ενός Terran, που η αρρενωπότητα αποδεικνύεται εμπόδιο στη διαπολιτισμική επικοινωνία. Εκτός του κύκλου Hainish, η χρήση γυναίκας πρωταγωνίστριας στους τάφους του Atuan, που δημοσιεύθηκε το 1971, περιγράφηκε ως σημαντική εξερεύνηση της γυναικείας φύσης.
     Η στάση της απέναντι στο φύλο και το φεμινισμό εξελίχθηκε σημαντικά με τη πάροδο του χρόνου. Αν και το Αριστερό Χέρι του Σκότους θεωρήθηκε ως εξερεύνηση ορόσημο του φύλου, έλαβε επίσης κριτική επειδή δεν προχώρησε αρκετά. Οι κριτικοί επεσήμαναν τη χρήση αρσενικών αντωνυμιών φύλου για να περιγράψουν τους ανδρόγυνους χαρακτήρες του, την έλλειψη ανδρόγυνων χαρακτήρων που απεικονίζονται σε στερεοτυπικούς θηλυκούς ρόλους και την απεικόνιση της ετεροφυλοφιλίας ως κανόνα στο Gethen. Η απεικόνιση του φύλου στη Earthsea περιγράφηκε επίσης ως διαιώνιση της έννοιας ενός ανδροκρατούμενου κόσμου. Σύμφωνα με τη Εγκυκλοπαίδεια ΕΦ (Encyclopedia of SF), “έβλεπε τους άνδρες ως ηθοποιούς και πράττοντες στον κόσμο, ενώ οι γυναίκες παραμένουνε το ακίνητο κέντρο, το πηγάδι από το οποίο πίνουν”. Αρχικά υπερασπίστηκε το γράψιμό της. Σε δοκίμιο του 1976, Is Gender Necessary? έγραψε ότι το φύλο ήτανε δευτερεύον σε σχέση με το πρωταρχικό θέμα της πίστης. Επανεξέτασε αυτό το δοκίμιο το 1988 κι αναγνώρισε ότι το φύλο ήτανε κεντρικό στο μυθιστόρημα. Ζήτησε επίσης συγγνώμη για την απεικόνιση των Γκεθενίων αποκλειστικά σε ετεροφυλόφιλες σχέσεις.
     Η Le Guin απάντησε σ’ αυτές τις κριτικές στα επόμενα γραπτά της. Χρησιμοποίησε σκόπιμα θηλυκές αντωνυμίες για όλους τους σεξουαλικά λανθάνοντες Γκεθενιανούς στο διήγημά της του 1995, Coming of Age in Karhide και σε μια μεταγενέστερη επανέκδοση του Winter’s King, που δημοσιεύθηκε 1η φορά το 1969.  Το Coming of Age in Karhide ανθολογήθηκε αργότερα στη συλλογή του 2002, The Birthday of the World, που περιείχε 6 άλλες ιστορίες με ανορθόδοξες σεξουαλικές σχέσεις και γαμήλιες διευθετήσεις. Επανεξέτασε επίσης τις σχέσεις των φύλων στο Earthsea in Tehanu, που δημοσιεύθηκε το 1990. Αυτός ο τόμος περιγράφηκε ως επανεγγραφή ή επαναπροσδιορισμός των Τάφων του Ατουάν, επειδή η δύναμη κι η θέση της γυναίκας πρωταγωνίστριας Tenar είναι το αντίστροφο απ’ αυτό που ‘τανε στο προηγούμενο βιβλίο, που επικεντρώθηκε επίσης σ’ αυτή και τον Ged. Στη διάρκεια αυτής της μεταγενέστερης περιόδου σχολίασε ότι θεωρούσε το Μάτι του Ήρωνα, που δημοσιεύθηκε το 1978, ως το 1ο της έργο που επικεντρώνεται πραγματικά σε μια γυναίκα.



     Διερευνά την ενηλικίωση και την ηθική ανάπτυξη ευρύτερα, σε πολλά από τα γραπτά της. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε κείνα τα έργα που γραφτήκανε για νεότερο κοινό, όπως το Earthsea και το Annals of the Western Shore. Έγραψε σε δοκίμιο του 1973 ότι επέλεξε να εξερευνήσει την ενηλικίωση από τότε που ‘γραφε για εφηβικό κοινό: “Η ενηλικίωση… είναι μια διαδικασία που μου πήρε πολλά χρόνια. Το τελείωσα, όσο ποτέ άλλοτε, σε ηλικία περίπου 31 ετών κι έτσι αισθάνομαι αρκετά βαθιά γι’ αυτό. Το ίδιο κάνουνε κι οι περισσότεροι έφηβοι. Είναι η κύρια απασχόλησή τους, στη πραγματικότητα“. Είπε επίσης ότι “η φαντασία ήταν το πιο κατάλληλο μέσο για τη περιγραφή της ενηλικίωσης, επειδή η εξερεύνηση του υποσυνείδητου ήτανε δύσκολη χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της ορθολογικής καθημερινής ζωής“.
     Τα 3 πρώτα μυθιστορήματα Earthsea ακολουθούν μαζί τον Ged από τη νεότητα μέχρι τα γηρατειά και καθένα απ’ αυτά ακολουθεί επίσης την ενηλικίωση ενός διαφορετικού χαρακτήρα. Το A Wizard of Earthsea επικεντρώνεται στην εφηβεία του Ged, ενώ οι τάφοι του Atuan και The Farthest Shore εξερευνούν αυτόν του Tenar και του πρίγκηπα Arren, αντίστοιχα. Ένας Μάγος της Γης περιγράφεται συχνά ως Bildungsroman, που η ενηλικίωση του Ged είναι συνυφασμένη με το φυσικό ταξίδι που αναλαμβάνει μες απ’ το μυθιστόρημα. Για τον Mike Cadden το βιβλίο ήτανε πειστική ιστορία γι’ αναγνώστη τόσο νέο και πιθανώς τόσο ξεροκέφαλο όσο ο Ged κι ως εκ τούτου συμπονετικός προς αυτόν. Οι κριτικοί έχουνε περιγράψει το τέλος του μυθιστορήματος, όπου ο Ged δέχεται τελικά τη σκιά ως μέρος του εαυτού του, ως ιεροτελεστία. Η μελετήτρια Jeanne Walker γράφει ότι η ιεροτελεστία του περάσματος στο τέλος ήταν ανάλογη για ολόκληρη τη πλοκή του A Wizard of Earthsea κι ότι η ίδια η πλοκή παίζει το ρόλο ιεροτελεστίας διέλευσης για έφηβο αναγνώστη.
     Κάθε τόμος των Χρονικών της Δυτικής Ακτής περιγράφει επίσης την ενηλικίωση των πρωταγωνιστών του και περιλαμβάνει εξερευνήσεις της υποδούλωσης στη δική του δύναμη. Η διαδικασία της ενηλικίωσης απεικονίζεται σαν να βλέπει πέρα από τις στενές επιλογές που παρουσιάζονται στους πρωταγωνιστές από τη κοινωνία. Στα Δώρα, ο Orrec και ο Gry συνειδητοποιούν ότι οι δυνάμεις που διαθέτουν οι άνθρωποί τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν με 2 τρόπους: για έλεγχο και κυριαρχία ή για θεραπεία και φροντίδα. Αυτή η αναγνώριση τους επιτρέπει να κάνουνε 3η επιλογή και να φύγουν. Αυτή η πάλη με την επιλογή έχει συγκριθεί με τις επιλογές που αναγκάζονται να κάνουν οι χαρακτήρες στο διήγημά της The Ones Who Walk Away from Omelas. Ομοίως, ο Ged βοηθά την Tenar στους Τάφους του Atuan να εκτιμήσει τον εαυτό της και να βρει επιλογές που δεν είδε, οδηγώντας τη ν’ αφήσει τους τάφους μαζί του.
     Τα εναλλακτικά κοινωνικά και πολιτικά συστήματα είναι επαναλαμβανόμενο θέμα στα γραπτά της. Οι κριτικοί έχουνε δώσει ιδιαίτερη προσοχή στο The Dispossessed κι Always Coming Home, αν κι η Le Guin διερευνά σχετικά θέματα σε αρκετά έργα της, όπως στο “The Ones Who Walk Away From Omelas“. Οι Απόκληροι είναι αναρχικό ουτοπικό μυθιστόρημα, που σύμφωνα με τη Le Guin άντλησε από ειρηνιστές αναρχικούς, συμπεριλαμβανομένου του Κροπότκιν, καθώς κι από την αντικουλτούρα των 10ετιών του 1960 και του 1970. Έχει πιστωθεί με τη διάσωση του αναρχισμού από το πολιτιστικό γκέτο που ‘χει παραδοθεί και βοηθώντας να τον φέρει στο πνευματικό mainstream. Η συνάδελφος συγγραφέας Kathleen Ann Goonan έγραψε ότι το έργο της αντιμετώπισε το παράδειγμα της νησιωτικότητας προς τον πόνο των ανθρώπων, άλλων ζωντανών όντων και πόρων και διερεύνησε βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις που σέβονται τη ζωή.
     Το The Dispossessed, που διαδραματίζεται στους δίδυμους πλανήτες Urras και Anarres, παρουσιάζει σχεδιασμένη αναρχική κοινωνία που απεικονίζεται ως μια διφορούμενη ουτοπία. Η κοινωνία, που δημιουργήθηκε από εποίκους από το Urras, είναι υλικά φτωχότερη από τη πλούσια κοινωνία του Urras, αλλά πιο ηθικά και προηγμένη. Σε αντίθεση με τις κλασσικές ουτοπίες, η κοινωνία των Αναρών δεν απεικονίζεται ούτε τέλεια ούτε στατική. Ο πρωταγωνιστής Σεβέκ ταξιδεύει στην Ουράς για να συνεχίσει την έρευνά του. Παρ’ όλ’ αυτά, ο μισογυνισμός κι η ιεραρχία που υπάρχει στην εξουσιαστική κοινωνία του Urras απουσιάζει μεταξύ των αναρχικών, που βασίζουνε τη κοινωνική τους δομή στη συνεργασία και την ατομική ελευθερία. Το Μάτι του Ερωδιού, που δημοσιεύθηκε λίγα χρόνια μετά το The Dispossessed, περιγράφηκε ως συνέχιση της εξερεύνησης της ανθρώπινης ελευθερίας, μέσω μιας σύγκρουσης μεταξύ 2 κοινωνιών αντίθετων φιλοσοφιών: πόλη που κατοικείται από απογόνους ειρηνιστών και πόλη που κατοικείται από απογόνους εγκληματιών.



     Το Always Coming Home, που διαδραματίζεται στη Καλιφόρνια στο μακρυνό μέλλον, εξετάζει πολεμοχαρή κοινωνία, που μοιάζει με τη σύγχρονη αμερικανική, από την οπτική γωνία των Kesh, των ειρηνιστών γειτόνων της. Η κοινωνία αυτή έχει αναγνωριστεί από τους μελετητές ως φεμινιστική ουτοπία, που χρησιμοποιεί για να διερευνήσει το ρόλο της τεχνολογίας. Ο μελετητής Warren Rochelle δήλωσε ότι δεν ήταν ούτε μητριαρχία ούτε πατριαρχία: οι άνδρες κι οι γυναίκες απλώς είναι. Το The Ones Who Walk Away From Omelas, παραβολή που απεικονίζει κοινωνία που ο εκτεταμένος πλούτος, η ευτυχία κι η ασφάλεια έρχονται με κόστος τη συνεχιζόμενη δυστυχία ενός μόνο παιδιού, έχει επίσης διαβαστεί ως κριτική της σύγχρονης αμερικανικής. Το Word for World is Forest διερεύνησε τον τρόπο που η δομή της κοινωνίας επηρεάζει το φυσικό περιβάλλον. Στο μυθιστόρημα, οι ιθαγενείς του πλανήτη Athshe έχουνε προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους στην οικολογία του πλανήτη. Η αποικιοκρατική ανθρώπινη κοινωνία, αντίθετα, απεικονίζεται ως καταστροφική κι αδιάφορη. Απεικονίζοντάς το, επέκρινε επίσης την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, οδηγούμενη εν μέρει από την αποδοκιμασία της για τη παρέμβαση των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ.
     Άλλες κοινωνικές δομές εξετάζονται σ’ έργα όπως ο κύκλος ιστοριών Τέσσερις τρόποι συγχώρεσης και το διήγημα Η παλιά μουσική κι οι γυναίκες σκλάβες, που περιστασιακά περιγράφεται ως 5ος δρόμος προς τη συγχώρεση. Τοποθετημένες στο σύμπαν του Hainish, οι 5 ιστορίες μαζί εξετάζουνε την επανάσταση και την ανοικοδόμηση σε κοινωνία δουλοκτητών. Σύμφωνα με τη Rochelle, οι ιστορίες εξετάζουνε κοινωνία που ‘χει τη δυνατότητα να οικοδομήσει πραγματικά ανθρώπινη κοινότητα, που κατέστη δυνατή από την αναγνώριση των σκλάβων ως ανθρώπινα όντα από τους Ekumen, προσφέροντάς τους έτσι προοπτική ελευθερίας και τη δυνατότητα ουτοπίας, που επήλθε μέσω της επανάστασης. Η δουλεία, η δικαιοσύνη κι ο ρόλος των γυναικών στη κοινωνία διερευνώνται επίσης στα Χρονικά της Δυτικής Ακτής.
     Η Le Guin έλαβε ταχεία αναγνώριση μετά τη δημοσίευση του The Left Hand of Darkness το 1969 κι από τη 10ετία του 1970 ήταν από τους πιο γνωστούς συγγραφείς στον τομέα. Τα βιβλία της πουλήσανε πολλά εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφραστήκανε σε πιότερες από 40 γλώσσες. Αρκετά παραμένουνε σ’ έντυπη μορφή πολλές 10ετίες μετά τη 1η δημοσίευσή τους. Το έργο της έλαβε έντονη ακαδημαϊκή προσοχή. Έχει περιγραφεί ως η κορυφαία συγγραφέας ΕΦ της 10ετίας του 1970, η πιο συχνά συζητημένη και κατά τη διάρκεια της καρριέρας της, μελετήθηκε τόσο εντατικά όσο ο Φίλιπ Κ. Ντικ. Αργότερα έλαβε επίσης αναγνώριση από τους mainstream κριτικούς λογοτεχνίας: σε νεκρολογία, η Jo Walton δήλωσε ότι ήταν τόσο καλή που η επικρατούσα τάση δεν μπορούσε πλέον να απορρίψει την SF. Σύμφωνα με τη Donna White, ήτανε σημαντική φωνή στα αμερικανικά γράμματα, που η γραφή αποτέλεσε αντικείμενο πολλών τόμων λογοτεχνικής κριτικής, περισσότερων από 200 επιστημονικά άρθρα κι αρκετών διατριβών.
     Ήταν ασυνήθιστη στο να λάβει το μεγαλύτερο μέρος της αναγνώρισής της για τα 1α έργα της, που παρέμειναν τα πιο δημοφιλή της. Ένας σχολιαστής το 2018 περιέγραψε τάση προς τον διδακτισμό στα μεταγενέστερα έργα της, ενώ ο John Clute, γράφοντας στον Guardian, δήλωσε ότι η μεταγενέστερη γραφή της πάσχει απ’ την ανάγκη που ‘νιωθε σαφώς να μιλήσει υπεύθυνα στο μεγάλο ακροατήριό της για σημαντικά πράγματα. Ένας καλλιτέχνης που είναι υπεύθυνος μπορεί να ‘ναι καλλιτέχνης που φορά ακάνθινο στεφάνι. Δεν έτυχαν θετικής υποδοχής όλα τα έργα της. Το Ρόδο της Πυξίδας ήταν μεταξύ των τόμων που είχαν ανάμεικτες αντιδράσεις, ενώ η Εγκυκλοπαίδεια ΕΦ περιέγραψε το Μάτι του Ερωδιού ως υπερβολικά διαγραμματικό πολιτικό μύθο που η ημιδιαφανής απλότητα προσεγγίζει την αυτοπαρωδία. Ακόμη και το κριτικά καλοδεχούμενο Το αριστερό χέρι του σκότους, εκτός από τη κριτική από τις φεμινίστριες, περιγράφηκε από τον Alexei Panshin ως επίπεδη αποτυχία.
     Το γράψιμό της αναγνωρίστηκε απ’ τα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης κι από σχολιαστές. Οι Los Angeles Times σχολιάσανε το 2009 ότι μετά το θάνατο του Arthur Clarke, ήταν αναμφισβήτητα η πιο αναγνωρισμένη συγγραφέας ΕΦ στον πλανήτη και συνέχισε να τη περιγράφει ως πρωτοπόρο της λογοτεχνίας για νέους. Σε νεκρολογία, ο Clute τη περιέγραψε ως προεδρεύουσα της αμερικανικής ΕΦ για σχεδόν μισόν αιώνα κι ως έχουσα τη φήμη ως συγγραφέας της 1ης τάξης. Το 2016, οι New York Times τη περιέγραψαν ως τη μεγαλύτερη εν ζωή συγγραφέα ΕΦ της Αμερικής. Ο έπαινος για τη Le Guin επικεντρώθηκε συχνά στα κοινωνικά και πολιτικά θέματα που διερεύνησε το έργο της και για τη πεζογραφία της. Ο κριτικός λογοτεχνίας Harold Bloom τη περιέγραψε εξαιρετική στυλίστρια, λέγοντας ότι στα γραπτά της, κάθε λέξη ήταν ακριβώς στη θέση της και κάθε πρόταση ή γραμμή είχε απήχηση. Σύμφωνα με τον Μπλουμ, ήτανε οραματίστρια που ‘θεσε τον εαυτό της ενάντια σε κάθε βαρβαρότητα, διάκριση κι εκμετάλλευση. Οι New York Times τη περιέγραψαν ότι χρησιμοποιεί λιτό αλλά λυρικό ύφος για να διερευνήσει ζητήματα ηθικής σημασίας. Προλογίζοντας συνέντευξη το 2008, το περιοδικό Vice τη περιέγραψε ότι είχε γράψει μερικές από τις πιο στρεβλές ιστορίες ΕΦ των τελευταίων 40 ετών”.



     Οι συνάδελφοι συγγραφείς επαίνεσαν επίσης το γράψιμό της. Μετά το θάνατο της ο συγγραφέας Michael Chabon αναφέρθηκε σ’ αυτήν ως τον μεγαλύτερο Αμερικανό συγγραφέα της γενιάς της κι είπε ότι τον είχε τρομάξει με τη δύναμη της αχαλίνωτης φαντασίας. Η συγγραφέας Margaret Atwood χαιρέτισε τη λογική, έξυπνη, πανούργα και λυρική φωνή της κι έγραψε ότι η κοινωνική αδικία ήταν ισχυρό κίνητρο στη ζωή της. Η πεζογραφία της, σύμφωνα με τη Zadie Smith, ήτανε τόσο κομψή κι όμορφη όσο οποιαδήποτε γράφτηκε στον 20ό αι.. Η ακαδημαϊκός και συγγραφέας Joyce Carol Oates τόνισε την ειλικρινή αίσθηση δικαιοσύνης, ευπρέπειας και κοινής λογικής της και την αποκάλεσε από τις μεγάλες Αμερικανίδες συγγραφείς κι οραματίστρια καλλιτέχνιδα που το έργο της θα διαρκέσει πολύ. Η China Miéville τη περιέγραψε ως λογοτεχνικό κολοσσό κι έγραψε ότι ήταν συγγραφέας έντονης ηθικής σοβαρότητας κι ευφυΐας, πνεύματος κι οργής, ριζοσπαστικής πολιτικής, λεπτότητας, ελευθερίας και λαχτάρας.
     Οι διακρίσεις που ‘χει λάβει περιλαμβάνουνε πολυάριθμα ετήσια βραβεία για μεμονωμένα έργα. Κέρδισε 8 Βραβεία Hugo από 26 υποψηφιότητες κι 6 Βραβεία Nebula από 18 υποψηφιότητες, συμπεριλαμβανομένων 4 Βραβείων Nebula για το καλύτερο μυθιστόρημα από 6 υποψηφιότητες, περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα. Οι συνδρομητές του περιοδικού Locus ψήφισαν τη Le Guin για να λάβει 24 Βραβεία Locus. Τη στιγμή του θανάτου της ήτανε 3η για συνολικές νίκες, καθώς και 2η πίσω από τον Neil Gaiman για βραβεία μυθοπλασίας. Μόνο για τα μυθιστορήματά της κέρδισε 5 Βραβεία Locus, 4 Βραβεία Nebula, 2 Βραβεία Hugo κι 1 Βραβείο World Fantasy και κέρδισε καθένα απ’ αυτά και σε κατηγορίες μυθοπλασίας μικρού μήκους. Το 3ο της μυθιστόρημα Earthsea, The Farthest Shore, κέρδισε το 1973 το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου Νεανικής Λογοτεχνίας κι ήτανε φιναλίστ για 10 Μυθοποιητικά Βραβεία, 9 στη Φαντασία κι 1 για Υποτροφία. Η συλλογή της Unlocking the Air and Other Stories (1996) ήταν από τις 3 φιναλίστ για το Βραβείο Πούλιτζερ μυθοπλασίας του 1997. Άλλα βραβεία που κέρδισε είναι 3 Βραβεία James Tiptree Jr. και 3 Βραβεία Jupiter. Κέρδισε το τελευταίο Hugo 1 έτος μετά το θάνατό της για πλήρη έκδοση του Earthsea, εικονογραφημένο από τον Charles Vess. Ο ίδιος τόμος κέρδισε επίσης 1 Locus.
     Άλλα βραβεία και διακρίσεις έχουν αναγνωρίσει τη συμβολή της στη θεωρητική μυθοπλασία. Ψηφίστηκε ως Gandalf Grand Master Award από τη World Science Fiction Society το 1979. Η Ένωση Έρευνας ΕΦ της έδωσε το Βραβείο Pilgrim το 1989 για τις συνεισφορές της ζωής της στην υποτροφία SF και φαντασίας. Στο World Fantasy Convention του 1995 κέρδισε το World Fantasy Award for Life Achievement, κριτική αναγνώριση της εξαιρετικής υπηρεσίας στον τομέα της φαντασίας. Το Hall of Fame ΕΦ την εισήγαγε το 2001, στην 6η τάξη 2 νεκρών και 2 εν ζωή συγγραφέων. Οι συγγραφείς ΕΦ της Αμερικής την ονόμασαν 20η Grand Master το 2003: ήταν η 2η και κατά τη στιγμή του θανάτου από τις μόλις 6, γυναίκες που έλαβαν αυτή τη τιμή. Το 2013, της απονεμήθηκε το Βραβείο Eaton από το Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια Riverside, για επίτευγμα ζωής στην ΕΦ.
Αργότερα στη καρριέρα της, έλαβε επίσης επαίνους αναγνωρίζοντας τη συμβολή της στη λογοτεχνία γενικότερα. Τον Απρίλη του 2000, η Βιβλιοθήκη Κογκρέσου ΗΠΑ την ονόμασε Ζωντανό Θρύλο στη κατηγορία Συγγραφείς και Καλλιτέχνες για τη σημαντική συμβολή της στην πολιτιστική κληρονομιά της Αμερικής. Η Αμερικανική Ένωση Βιβλιοθηκών της απένειμε το ετήσιο Βραβείο Margaret Edwards το 2004 κι επίσης την επέλεξε για να παραδώσει την ετήσια διάλεξη May Hill Arbuthnot. Το βραβείο Edwards αναγνωρίζει ένα συγγραφέα κι ένα συγκεκριμένο σώμα έργου: η επιτροπή του 2004 ανέφερε τους 1ους 4 τόμους Earthsea, The Left Hand of Darkness και The Beginning Place. Η επιτροπή ανέφερε ότι η Le Guin έχει εμπνεύσει 4 γενιές νεαρών ενηλίκων να διαβάσουν όμορφα κατασκευασμένη γλώσσα, να επισκεφθούν φανταστικούς κόσμους που τους ενημερώνουν για τη δική τους ζωή και να σκεφτούν τις ιδέες τους που δεν είναι ούτε εύκολες ούτε ασήμαντες.
     Συλλογή έργων της δημοσιεύθηκε από τη Βιβλιοθήκη Αμερικής το 2016, τιμή που σπάνια δίνεται σε ζωντανούς συγγραφείς. Το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου απένειμε στη Le Guin το μετάλλιο για διακεκριμένη συμβολή στα αμερικανικά γράμματα το 2014, δηλώνοντας ότι είχε αψηφήσει τις συμβάσεις της αφήγησης, της γλώσσας, του χαρακτήρα και του είδους κι υπερέβη τα όρια μεταξύ φαντασίας και ρεαλισμού για να σφυρηλατήσει νέους δρόμους για τη λογοτεχνική μυθοπλασία. Η Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών & Γραμμάτων την έκανε μέλος το 2017. Στις 27 Ιουλίου 2021, τιμήθηκε από τη Ταχυδρομική Υπηρεσία ΗΠΑ με το 33ο γραμματόσημο της σειράς Literary Arts της Ταχυδρομικής Υπηρεσίας. Το γραμματόσημο διαθέτει πορτραίτο της συγγραφέως από φωτογραφία του 2006 σε εικόνα φόντου εμπνευσμένη από το βιβλίο της The Left Hand of Darkness. Το γραμματόσημο σχεδιάστηκε από τον Donato Gionacola.



     Η Le Guin είχε σημαντική επιρροή στον τομέα της θεωρητικής φαντασίας. Ο Jo Walton υποστήριξε ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διεύρυνση του είδους και στο να βοηθήσει τους συγγραφείς του είδους να πετύχουν mainstream αναγνώριση. Τα βιβλία Earthsea αναφέρονται ότι έχουν ευρύ αντίκτυπο, συμπεριλαμβανομένου του πεδίου της λογοτεχνίας. Η Άτγουντ θεωρεί το A Wizard of Earthsea από τις πηγές της λογοτεχνίας του φανταστικού κι οι σύγχρονοι συγγραφείς έχουνε πιστώσει το βιβλίο στην ιδέα σχολής μάγων, που μετά έγινε διάσημη από τη σειρά βιβλίων του Χάρι Πότερ και με τη διάδοση του τροπαρίου ενός αγοριού μάγου, επίσης παρόντος εκεί. Η ιδέα ότι τα ονόματα μπορούν ν’ ασκήσουνε δύναμη είναι θέμα στη σειρά Earthsea. Οι κριτικοί έχουνε προτείνει ότι αυτό ενέπνευσε τη χρήση της ιδέας απ’ τον Hayao Miyazaki στη ταινία του 2001 Spirited Away.
     Τα γραπτά της που διαδραματίζονται στο σύμπαν Hainish είχαν επίσης ευρεία επιρροή. Επινόησε τ’ όνομα ansible για στιγμιαία διαστρική συσκευή επικοινωνίας το 1966. Ο όρος υιοθετήθηκε μετά από αρκετούς άλλους συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένου του Orson Scott Card στη σειρά Ender και του Neil Gaiman σε σενάριο για επεισόδιο του Doctor Who. Η Suzanne Reid έγραψε ότι την εποχή που γράφτηκε το The Left Hand of Darkness, οι ιδέες της Le Guin για το ανδρόγυνο ήταν μοναδικές όχι μόνο στην ΕΦ, αλλά και στη λογοτεχνία γενικά. Ο τόμος αυτός αναφέρεται ρητά ότι αφήνει μεγάλη κληρονομιά. Συζητώντας το, ο κριτικός λογοτεχνίας Χάρολντ Μπλουμ έγραψε: “Η Λε Γκεν, πιότερο από τον Τόλκιν, έχει αναγάγει τη φαντασία σε υψηλή λογοτεχνία, για την εποχή μας“. Ο Μπλουμ ακολούθησε αυτό απαριθμώντας το βιβλίο στο The Western Canon (1994) ως έν απ’ τα βιβλία στην αντίληψή του για καλλιτεχνικά έργα που ήτανε σημαντικά κι επηρέασαν τον δυτικό πολιτισμό. Αυτή η άποψη επαναλήφθηκε στο The Paris Review, που έγραψε ότι “Κανένα μεμονωμένο έργο δεν έκανε περισσότερα για ν’ ανατρέψει τις συμβάσεις του είδους από το The Left Hand of Darkness“, ενώ ο White υποστήριξε ότι ήταν από τα σημαντικά έργα ΕΦ, σημαντικό όσο ο Frankenstein της Mary Shelley (1818).
     Οι σχολιαστές την έχουν επίσης περιγράψει ως επιρροή στον τομέα της λογοτεχνίας γενικότερα. Η κριτικός λογοτεχνίας Elaine Showalter πρότεινε ότι “έθεσε το ρυθμό ως συγγραφέας για τις γυναίκες που ξεμαθαίνουν τη σιωπή, το φόβο και την αμφιβολία για τον εαυτό τους“, ενώ ο συγγραφέας Brian Attebery δήλωσε ότι “μας εφηύρε: κριτικούς ΕΦ όπως εγώ, αλλά και ποιητές και δοκιμιογράφους και συγγραφείς εικονογραφημένων βιβλίων και μυθιστοριογράφους“. Η λογοτεχνική κριτική της Le Guin αποδείχθηκε επιδραστική. Το δοκίμιό της το 1973 From Elfland to Poughkeepsie οδήγησε σε ανανεωμένο ενδιαφέρον για το έργο του Kenneth Morris και τελικά στη δημοσίευση ενός μεταθανάτιου μυθιστορήματος του. Έπαιξε επίσης ρόλο στην εισαγωγή της θεωρητικής φαντασίας στο λογοτεχνικό mainstream υποστηρίζοντας δημοσιογράφους κι ακαδημαϊκές προσπάθειες που εξετάζουνε το είδος.
     Αρκετοί εξέχοντες συγγραφείς αναγνωρίζουνε την επιρροή της στη δική τους γραφή. Η Jo Walton έγραψε ότι ο τρόπος που έβλεπε τον κόσμο είχε τεράστια επιρροή πάνω μου, όχι μόνο ως συγγραφέα αλλά κι ως άνθρωπο. Άλλοι συγγραφείς που επηρέασε είναι ο νικητής του Βραβείου Booker Salman Rushdie, καθώς και τους David Mitchell, Gaiman, Algis Budrys, Goonan κι Iain Banks. Ο Μίτσελ, συγγραφέας βιβλίων όπως το Cloud Atlas, περιέγραψε το A Wizard of Earthsea ως έχον ισχυρή επιρροή πάνω του κι είπε ότι ένιωθε την επιθυμία να χειριστεί λέξεις με την ίδια δύναμη με την Ούρσουλα Λε Γκεν. Η Le Guin πιστώνεται επίσης με την έμπνευση αρκετών γυναικών συγγραφέων ΕΦ στη 10ετία του 1970, συμπεριλαμβανομένης της Vonda McIntyre. Όταν η McIntyre ίδρυσε εργαστήρι συγγραφέων στο Σιάτλ το 1971, η Le Guin ήταν από τους εκπαιδευτές. Η κινηματογραφίστρια Arwen Curry ξεκίνησε τη παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ για τη Le Guin το 2009, κινηματογραφώντας δεκάδες ώρες συνεντεύξεων με τη συγγραφέα καθώς και πολλούς άλλους συγγραφείς και καλλιτέχνες που ‘χουν εμπνευστεί απ’ αυτήν. Η Curry ξεκίνησε επιτυχημένη εκστρατεία crowdfunding για να ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ στις αρχές του 2016, αφού κέρδισε επιχορήγηση από το National Endowment for the Humanities.



     Τον Οκτώβρη του 2021 ανακοινώθηκε το βραβείο μυθοπλασίας Ursula K. Le Guin. Το βραβείο διαχειρίζεται το Ursula K. Le Guin Literary Trust κι επιτροπή κριτών. Το βραβείο ανέρχεται σε 25.000 δολλάρια και θ’ απονέμεται ετησίως σ’ ενιαίο βιβλίο ευφάνταστης μυθοπλασίας. Η εναρκτήρια λίστα των φιναλίστ ανακοινώθηκε στις 28 Ιουλίου 2022. Ο εναρκτήριος νικητής του βραβείου ανακοινώθηκε στις 21 Οκτώβρη 2022, στα γενέθλιά της.
     Τα έργα της Le Guin έχουνε προσαρμοστεί για το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο, τη τιβί  και τη σκηνή. Το μυθιστόρημά της The Lathe of Heaven του 1971 κυκλοφόρησε σε ταινία 2 φορές, το 1979 από το WNET με τη συμμετοχή της Le Guin και στη συνέχεια το 2002 από το A&E Network. Σε συνέντευξή της το 2008, είπε ότι θεωρούσε την εκδοχή του 1979 ως τη μόνη καλή προσαρμογή στον κινηματογράφο” του έργου της μέχρι σήμερα. Στις αρχές της 10ετίας του 1980 ο Hayao Miyazaki ζήτησε να δημιουργήσει κινούμενη προσαρμογή του Earthsea. Η Le Guin, που δεν ήταν εξοικειωμένη με τη δουλειά του και τα anime γενικά, αρχικά απέρριψε τη προσφορά, αλλά μετά δέχτηκε αφού είδε το My Neighbor Totoro. Το 3ο & 4ο βιβλίο Earthsea χρησιμοποιήθηκαν ως βάση του Tales from Earthsea, που κυκλοφόρησε το 2006. Αντί να σκηνοθετηθεί από τον ίδιο τον Miyazaki, σκηνοθετήθηκε από τον γιο του Gorō, γεγονός που την απογοήτευσε. Ήτανε θετική για την αισθητική της ταινίας, γράφοντας ότι μεγάλο μέρος της ήταν όμορφο, αλλά ήταν επικριτική για την ηθική αίσθηση της ταινίας και τη χρήση σωματικής βίας κι ιδιαίτερα τη χρήση ενός κακοποιού που ο θάνατος παρείχε την επίλυση της ταινίας. Το 2004, το Sci Fi Channel προσάρμοσε τα 2 πρώτα βιβλία της 3λογίας Earthsea ως μίνι σειρά Legend of Earthsea. Ήταν ιδιαίτερα επικριτική για τη μίνι σειρά, αποκαλώντας τη μακρυά από τη Earthsea που οραματίστηκε, αντιτιθέμενη στη χρήση λευκών ηθοποιών για τους κόκκινους, καφέ και μαύρους χαρακτήρες της.
     Το The Left Hand of Darkness προσαρμόστηκε για τη σκηνή το 1995 από το Lifeline Theatre του Σικάγο. Ο κριτικός Jack Helbig στο Chicago Reader έγραψε ότι η προσαρμογή είναι έξυπνη και καλοδουλεμένη, αλλά τελικά μη ικανοποιητική, σε μεγάλο βαθμό επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμπιεστεί περίπλοκο μυθιστόρημα 300 σελίδων σε 2ωρη σκηνική παρουσίαση. Το Paradises Lost προσαρμόστηκε σε όπερα από το πρόγραμμα όπερας του Πανεπιστημίου Ιλινόις. Η όπερα συντέθηκε από τον Stephen Taylor, το λιμπρέτο έχει αποδοθεί στη Kate Gale και στη Marcia Johnson. Δημιουργήθηκε το 2005, η όπερα έκανε πρεμιέρα τον Απρίλη του 2012. Η Le Guin περιέγραψε τη προσπάθεια ως όμορφη όπερα σε συνέντευξή της κι εξέφρασε την ελπίδα ότι θα υιοθετηθεί από άλλους παραγωγούς. Είπε επίσης ότι ήταν πιο ευχαριστημένη με τις σκηνικές εκδοχές, συμπεριλαμβανομένου του Paradises Lost, παρά με τις προσαρμογές της δουλειάς της στην οθόνη μέχρι κείνη την ημερομηνία. Το 2013, το Portland Playhouse και το Hand2Mouth Theatre παρήγαγαν έργο βασισμένο στο The Left Hand of Darkness, σε σκηνοθεσία και προσαρμογή του Jonathan Walters, με κείμενο γραμμένο από τον John Schmor. Το έργο άνοιξε στις 2 Μάη 2013 και διήρκεσε μέχρι τις 16 Ιουνίου 2013 στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.
     Η καρριέρα της σαν επαγγελματίας συγγραφέας διήρκεσε σχεδόν 60 έτη, από το 1959 ως το 2018. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγραψε περισσότερα από 20 μυθιστορήματα, περισσότερα από 100 διηγήματα, περισσότερους από 12 τόμους ποίησης, 5 μεταφράσεις και 13 παιδικά βιβλία.  Η γραφή της περιελάμβανε θεωρητική μυθοπλασία, ρεαλιστική μυθοπλασία, μη μυθοπλασία, σενάρια, λιμπρέτα, δοκίμια, ποίηση, ομιλίες, μεταφράσεις, λογοτεχνικές κριτικές, chapbooks και παιδική λογοτεχνία. Το 1ο δημοσιευμένο έργο της ήτανε το ποίημα Folksong from the Montayna Province το 1959, ενώ το 1ο δημοσιευμένο διήγημά της ήταν το An die Musik, το 1961. Η 1η της επαγγελματική δημοσίευση ήτανε το διήγημα Ο Απρίλης στο Παρίσι το 1962, ενώ το 1ο της μυθιστόρημα ήτανε το Rocannon’s World, που κυκλοφόρησε από την Ace Books το 1966. Οι τελικές δημοσιεύσεις της περιελάμβανανε τις συλλογές μη μυθοπλασίας Dreams Must Explain Yourself και Ursula K Le Guin: Conversations on Writing κι οι 2 κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό της. Άλλα έργα της περιλαμβάνουνε τους 6 τόμους της σειράς Earthsea και τα πολλά μυθιστορήματα του Hainish Cycle.



     Η Le Guin πέθανε στις 22 Γενάρη 2018, στο σπίτι της στο Πόρτλαντ, στα 88. Ο γιος της είπε ότι είχε κακή υγεία αρκετούς μήνες και δήλωσε ότι ήτανε πιθανό να ‘χε υποστεί καρδιακή προσβολή. Ιδιωτικά μνημόσυνα γι’ αυτήν πραγματοποιηθήκανε στο Πόρτλαντ. Δημόσιο μνημόσυνο, που περιλάμβανε ομιλίες από τους συγγραφείς Margaret Atwood, Molly Gloss και Walidah Imarisha, πραγματοποιήθηκε στο Πόρτλαντ στις 13 Ιουνίου 2018.

========================
 
                                               Οπτικό Πεδίο

     Οι αναφορές από το Ψυχή XIV έφταναν κανονικά, όλο ρουτίνα, μέχρι λίγο πριν αρχίσει η επιστροφή. Τότε, εντελώς ξαφνικά, ο Κυβερνήτης Ρότζερς μετέδωσε ότι είχαν εγκαταλείψει την επιφάνεια του πλανήτη, είχαν γυρίσει στο σκάφος, και άρχιζαν τις διαδικασίες αναχώρησης -82 ώρες και 18 λεπτά νωρίτερα. Το Χιούστον ζήτησε φυσικά εξηγήσεις, αλλά οι απαντήσεις από το Ψυχή ήταν αλλοπρόσαλλες. H καθυστέρηση των 220 δευτερολέπτων δεν βοηθούσε τα πράγματα. Το Ψυχή έχανε συνεχώς την επαφή. Μια φορά ο Ρότζερς είπε:
 -“Αν είναι να γυρίσουμε ποτέ, πρέπει να το κάνουμε τώρα“, απαντώντας προφανώς στις ερωτήσεις του Χιούστον, αλλά αμέσως μετά ακούστηκε ο Χιουζ να ζητά μια ένδειξη, ύστερα κάτι για μια δόση. Ο Ήλιος προκαλούσε παράσιτα κι η λήψη ήταν πολύ κακή. Η εκπομπή της φωνής σταμάτησε χωρίς ένδειξη τέλους.
     Η αυτόματη αποστολή πληροφοριών από το σκάφος συνεχίστηκε. Η αναχώρηση ήτανε κανονική. Κανονικά έφταναν κι οι πληροφορίες σ’ όλη την 26ήμερη διάρκεια της πτήσης που οι αστροναύτες την πέρασαν ναρκωμένοι με συμπυκνωμένη τροφή κι ορρό. Δεν υπήρχε μετάδοση ιατρικών πληροφοριών στις αποστολές Ψυχή. Ο μόνος σύνδεσμος με το πλήρωμα ήταν η ακουστική επαφή. Όταν δεν απάντησαν ούτε την Ημέρα 2, το μούδιασμα στο Χιούστον έγινε απελπισία.
     Οι αυτοματισμοί του σκάφους, με το χειρισμό του πληρώματος εδάφους, είχαν μόλις προσδιορίσει τη τροχιά επιστροφής του Ψυχή, όταν τα νεκρά μεγάφωνα είπαν ξαφνικά με τη φωνή του Χιουζ:
 -“Χιούστον, μπορείς να μου δώσεις ενδείξεις; Εδώ έχει οπτική παρεμβολή“.
     Προσπάθησαν να τονε κατευθύνουν, αλλά η μόνη προσπάθεια χειρισμού που ‘κανε ήτανε καταστροφική κι έφαγε πέντε ώρες στον έλεγχο κάτω για να τη διορθώσουν. Του είπαν να μην ανακατεύεται κι ότι θα προσγείωναν αυτοί το σκάφος. Σχεδόν αμέσως μετά έχασαν πάλι την ακουστική επαφή.
     Τα μεγάλα ανοιχτόχρωμα αλεξίπτωτα άνοιξαν πάνω από τον γκρίζο Ειρηνικό, σαν τριαντάφυλλα που έπεφταν αργά από τον ouρανό. Το σκάφος, αναμμένο από τη ταχύτητα, σήκωσε σύννεφο ατμού τη στιγμή που βυθίστηκε. Ανέβηκε ξανά στην επιφάνεια και λικνιζόταν ήσυχο στα βαθιά μεγάλα κύματα. Ο έλεγχος εδάφους είχε κάνει καλή δουλειά. Το σκάφος είχε κατέβει σε απόσταση γύρω στα πεντακόσια μέτρα από το Καλιφόρνια. Τα ελικόπτερα πέταξαν από πάνω, ετοιμάστηκαν οι σχεδίες, το σκάφος σταθεροποιήθηκε, η πόρτα άνοιξε. Κανείς δεν βγήκε έξω. Πήγαν μέσα και τους έβγαλαν.
     Ο κυβερνήτης Ρότζερς ήταν στη θέση του, ακόμα δεμένος και με τους ορρούς στο χέρι. Ήταν νεκρός περίπου 10 μέρες κι ήταν αυτονόητο γιατί οι υπόλοιποι δεν είχαν ανοίξει τη στολή του. Ο λοχαγός Τέμσκι έδειχνε σώος από φυσική άποψη, αλλά θαμπωμένος και ζαλισμένος. Δεν μιλούσε, ούτε ανταποκρινόταν στις οδηγίες. Χρειάστηκε να τον σηκώσουν για να τον μεταφέρουν έξω από το σκάφος, αν και δεν πρόβαλε καμμία αντίσταση. Ο δόκτωρ Χιουζ ήταν σε πλήρη κατάρρευση, αλλά είχε τις αισθήσεις του. Έδειχνε τυφλός.
 -“Παρακαλώ...”
 -“Μπορείς να δεις;”
 -“Ναι! Παρακαλώ, κλείστε μου τα μάτια“.
 -“Βλέπεις αυτό το φως που σου δείχνω; Τι χρώμα είναι, δόκτωρ Χιουζ;”
 -“Πολύχρωμο, λευκό, είναι πολύ έντονο“.
 -“Μπορείς να δείξεις προς τα πού είναι, παρακαλώ;”
 -“Είναι παντού. Είναι πάρα πολύ έντονο“.
 -“Το δωμάτιο είναι μάλλον σκοτεινό, δόκτορα Χιουζ. Τώρα, μπορείς να ξανανοίξεις τα μάτια σου, παρακαλώ;”
 -“Δεν είναι σκοτεινό“.
  -“Μμμ. Εδώ έχουμε πιθανή υπερευαισθησία. Ορίστε, πώς σου φαίνεται τώρα; Είναι αρκετά σκοτεινά για σένα;”
 -“Κάνε σκοτάδι!”
 -“Όχι, κάτω τα χέρια, σε παρακαλώ. Ηρέμησε. Καλά, θα ξαναβάλουμε τις κομπρέσσες“.
     Ο ανήσυχος άντρας ηρέμησε μόλις του σκέπασαν τα μάτια, και έμεινε ακίνητος, βαριανασαίνοντας. Το στενό του πρόσωπο, πλαισιωμένο από σκούρα γένια ενός μηνός, ήταν όλο ιδρώτα.
 -“Λυπάμαι“, είπε.
 -“Θα ξαναπροσπαθήσουμε αργότερα, όταν θα έχεις ξεκουραστεί“.
 -“Ανοίγεις τα μάτια σου, παρακαλώ; Το δωμάτιο είναι αρκετά σκοτεινό“.
 -“Γιατί το λετε αυτό ενώ δεν είναι σκοτεινό;”
 -“Δόκτορα Χιουζ, με δυσκολία διακρίνω το πρόσωπό σου. Έχω ένα πολύ αμυδρό κόκκινο φως στο φακό μου τίποτε άλλο. Μπορείς να με δεις;”
 -“Οχι. Με στραβώνει το φως!”
     Ο γιατρός αύξησε την ένταση του φωτός για να δει το πρόσωπο του Χιουζ, το σφιγμένο σαγόνι, τα ανοιχτά, παραζαλισμένα, τρομαγμένα μάτια.
 -“Ορίστε, τώρα είναι πιο σκοτεινά;” ρώτησε με το σαρκασμό της ανικανότητας.
 -“Όχι!” Ο Χιουζ έκλεισε τα μάτια. Είχε γίνει κάτασπρος. “Ζαλίζομαι“, μουρμούρισε. “Όλα γυρίζουν“. Ύστερα πήρε μια βαθειά ανάσα όλο αγωνία κι άρχισε να ξερνάει. Ο Χιουζ ήταν ανύπαντρος και δεν είχε κοντινούς συγγενείς. Ο πιο στενός του φίλος, απ’ όσο ξέρανε, ήταν ο Μπέρναρντ Ντησέλις. Είχαν εκπαιδευτεί μαζί. Ο Ντησέλις ήταν εμπειρογνώμων στο Ψυχή ΧΙΙ, την αποστολή που είχε ανακαλύψει την πολιτεία του Αρη, όπως ο Χιουζ ήταν στο XIV. Έφεραν αεροπορικώς τον Ντησέλις στο σταθμό ανάνηψης στη Πασαντένα και του έδωσαν εντολή να μπει μέσα και να μιλήσει με τον φίλο του. Η συνδιάλεξη φυσικά μαγνητοφωνήθηκε.

Ντ. Γειά σου, Τζέρρυ. Ντησέλις.
Χ. Μπάρνυ;
Ντ. Τι γίνεται;
Χ. Μια χαρά. Εσύ καλά;
Ντ. Φυσικά. Δεν ήταν περίπατος, ε;
Χ. Πώς είναι η Γκλόρια;
Ντ. Πέρασε τη φάση του -“Αντ Ρόντυ;” [γέλιο] Χριστούλη μου, ναι. Τώρα παίζει το -“Γκρηνσληβς”. Τουλάχιστον εκείνη λέει ότι είναι
το -“Γκρηνσληβς“.
Χ. Γιατί σε φέρανε σ’ αυτή την τρύπα;
Ντ. Για να σε δω.
Χ. Μακάρι να μπορούσα να ανταποδώσω τη φιλοφρόνηση.
Ντ. Θα μπορέσεις. Ακου. Με βεβαίωσαν τρεις διαφορετικοί οφθαλμίατροι, ή ό,τι στο διάολο είναι, οφθαλμολόγοι, ειδικοί για τα μάτια γενικά, ότι δεν τρέχει απολύτως τίποτε με τα μάτια σου. Τρεις ακαδημαϊκοί οφθαλμίατροι και ένας νευρολόγος, για την ακρίβεια. Σε πλήρη ομοφωνία. Και μοιάζουν εντελώς βέβαιοι γι’ αυτά που λένε.
Χ. Οπότε αυτό που φταίει είναι προφανώς το μυαλό μου.
Ντ. Με την έννοια κάποιας λαθεμένης λειτουργίας, μπορεί.
Χ. Τι έγινε ο Τζο Τέμσκι;
Ντ. Δεν ξέρω. Δεν τον είδα.
Χ. Τι σου είπαν γι’ αυτόν;
Ντ. Γι’ αυτόν δεν έχουν σαφή άποψη. Είπαν απλώς ότι έχει την τάση να δείχνει απόμακρος.
Χ. Απόμακρος! Χριστέ μου, έχεις δίκιο. Απόμακρος όπως ένας βράχος.
Ντ. Ο Τέμσκι; Αυτός ο χωρατατζής;
Χ. Μ’ αυτόν άρχισε.
Ντ. Τι άρχισε μ’ αυτόν;
Χ. Σ’ εκείνο το μέρος. Σταμάτησε να απαντάει.
Ντ. Τι συνέβη;
Χ. Αυτό που σου είπα. Σταμάτησε να απαντάει. Σταμάτησε να μιλάει. Σταμάτησε να προσέχει. Ο Ντουάιτ νόμισε ότι ήταν ίλιγγος. Ετσι το λένε ακόμα;
Ντ. Αναφέρθηκε και αυτό σαν πιθανότητα. Εγινε τίποτε το περίεργο, εκεί σ’ αυτό το μέρος;
Χ. Βρήκαμε το Δωμάτιο.
Ντ. Το Δωμάτιο; Ολα αυτά είναι γραμμένα στις αναφορές σου. Το είδα, όπως και μερικές ολογραφίες που πήρες. Φανταστικό. Τι στο δαίμονα είναι, Τζέρρυ;
Χ. Δεν ξέρω.
Ντ. Είναι κατασκευή;
Χ. Δεν ξέρω. Τι είναι όλη η Πόλη;
Ντ. Εχει κτιστεί, έχει κατασκευαστεί. Ετσι πρέπει να είναι.
Χ. Πώς το ξέρεις, πως είσαι σίγουρος αφού δεν ξέρεις τι την έφτιαξε; Ενα κοχύλι είναι “φτιαγμένο;” Αν δεν το ήξερες, αν δεν είχες καθόλου υπόβαθρο και δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιο έχει “φτιαχτεί”; Και γιατί; Τι σημαίνει; ‘Η ακόμα σκέψου ένα κεραμικό κοχύλι. ‘Η μια κερήθρα! ‘Η ένα ορυκτό κρύσταλλο.
Ντ. Ναι, σύμφωνοι. Αλλά τι γίνεται με εκείνα τα πράγματα, αυτές τις διαμορφώσεις που στις αναφορές σου τις λες “περιστερώνες”; Είδα τις ολογραφίες.Τι λες γι’ αυτά;
Χ. Εσύ τι λες για αυτά;
Ντ. Δεν ξέρω είναι περίεργα. Σκέφτηκα να περάσω τη διαμόρφωση του χώρου σε κομπιούτερ, ψάχνοντας για κάποιο σχέδιο που να φανερώνει πρόθεση… Εσύ δεν έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτά.
Χ. Οχι, εντάξει. Τι πληροφορίες όμως θα δώσεις στον υπολογιστή για την -“πρόθεση”;
Ντ. Μαθηματικές σχέσεις. Οτιδήποτε γεωμετρικό σχέδιο, κανονικότητα, κώδικα. Δεν ξέρω. Σαν τι έμοιαζε το μέρος, Τζέρρυ;
Χ. Δεν ξέρω.
Ντ. Κάθισες πολλή ώρα μέσα;
Χ. Συνεχώς, από την ώρα που το βρήκαμε.
Ντ. Εκεί πρόσεξες το πρόβλημα με τα μάτια σου; Πώς ξεκίνησε;
Χ. Τα πράγματα μου φαίνονταν θαμπά. Οπως όταν έχεις πονόματο. Ηταν χειρότερα έξω από το δωμάτιο. Κράτησε αρκετές μέρες. Μπορούσα ακόμα να διακρίνω τα πράγματα μέχρι που ανεβήκαμε στο σκάφος. Αλλά χειροτέρευε. Εβλεπα λάμψεις φωτός που αλλοίωναν την αίσθηση του βάθους, ζαλιζόμουνα. Ο Ντουάιτ κι εγώ ρυθμίσαμε τη πορεία, κάποιος απο μας ήταν καλά τον περισσότερο καιρό. Αλλά είχε αρχίσει να φέρεται περίεργα. Δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει τον ασύρματο, δεν άγγιζε τον υπολογιστή του σκάφους.
Ντ.. Τι πρόβλημα είχε αυτός;
Χ. Δεν ξέρω. Οταν του είπα για τα μάτια μου μου είπε ότι εκείνος είχε κάτι σαν κρίσεις τρεμουλιάσματος. Είπα πως θα ήταν καλύτερα ν´ανέβουμε στο πλοίο όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Είπε εντάξει, γιατί ο Τζο είχε αληθινά να μην λειτουργεί. Πριν απογειωθούμε άρχισε να ‘χει κάτι σαν κρίσεις. Σαν επιληψία -ο Ντουάιτ εννοώ. Οταν τελείωνε η κρίση, έτρεμε ολόκληρος αλλά έδειχνε λογικός. Μας απογείωσε καλά, αλλά αφού συνδέσαμε την άκατο στο σκάφος τον έπιασε κι άλλη κρίση και οι κρίσεις κρατούσαν όλο και πιο πολύ. Αρχισε να ‘χει και παραισθήσεις ανάμεσα στις κρίσεις. Του ‘δωσα μερικά ηρεμιστικά και τον έδεσα. Τον εξαντλούσε πολύ. Οταν κοιμήθηκα, δεν ξέρω, μπορεί να ‘χε πεθάνει από τότε.
Ντ. Οχι, πέθανε στον ύπνο του. Περίπου δέκα μέρες πριν φτάσετε στη Γη.
Χ. Αυτό δεν μου το είπαν.
Ντ. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτε, Τζέρρυ.
Χ. Δεν ξέρω. Αυτές οι κρίσεις που είχε, ήταν κάτι σαν υπερφόρτωση. Σαν να είχαν καεί όλες του οι ασφάλειες. Τον έκαψαν. Οσο ήταν σε κρίση, μιλούσε. Σαν σε ξεσπάσματα, σαν να γαύγιζε -σαν να προσπαθούσε να πει μια ολοκληρωμένη πρόταση μεμιάς. Οι επιληπτικοί δεν μιλάνε, έτσι δεν είναι, όταν έχουν κρίση;
Ντ. Δεν ξέρω. Η επιληψία ελέγχεται τόσο καλά τώρα που δεν λέγονται και πολλά γι’ αυτήν. Εντοπίζεται η προδιάθεση και θεραπεύεται αμέσως. Αν ο Ρότζερς είχε τέτοια προδιάθεση…
Χ. Ναι… Δεν θα είχε συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα. Για το Θεό, είχε έξι μήνες διάρκεια πτήσεων στο διάστημα.
Ντ. Εσύ πόσο είχες; Εξι μέρες;
Χ. Σαν εσένα. Μια βόλτα στο φεγγάρι.
Ντ. Τότε δεν φταίει αυτό. Νομίζεις...
Χ. Τι;
Ντ. Ενα είδος μικροβίου;
Χ. Διαστημική πανώλη; Αρειανός πυρετός; Μυστηριώδεις αρχαίοι ιοί που τρελλαίνουν αστροναύτες;
Ντ. Καλά, είναι γεγονός ότι ακούγεται χαζό. Αλλά κοίτα ‘δω, το Δωμάτιο ήταν σφραγισμένο. Και μου φαίνεται ότι όλοι εσείς…
Χ. Ο Ντουάιτ παθαίνει υπερφόρτωση του εγκεφάλου, ο Τζο γίνεται κατατονικός, εγώ αρχίζω να βλέπω διάφορα πράγματα. Τι σχέση έχουν όλα αυτά;
Ντ. Το νευρικό σύστημα.
Χ. Και γιατί να εμφανιστούν διαφορετικά συμπτώματα στον καθένα μας;
Ντ. Να, τα φάρμακα επηρεάζουν διαφορετικά τον κάθε άνθρωπο…
Χ. Λες να πέσαμε σε τίποτα καταραμένα ψυχότροπα Αρειανά μανιτάρια μέσα εκεί; Μα δεν υπάρχει τίποτε εκεί, είναι νεκρό, όπως και όλος ο υπόλοιπος Αρης. Το ξέρεις έχεις πάει και συ εκεί! Δεν υπάρχουν ούτε μικρόβια, ούτε ιοί, δεν υπάρχει ζωή εκεί, δεν υπάρχει, σου λέω.
Ντ. Αλλά μπορεί να υπήρχε κάποτε…
Χ. Γιατί το λες αυτό;
Ντ. Είναι εκείνο το Δωμάτιο. Κι η Πόλη που βρήκαμε.
Χ. Πόλη! Για τ’ όνομα του Θεού, Μπάρνι, μιλάς σαν εκείνους τους λαϊκούς δημοσιογράφους. Το ξέρεις πολύ καλά ότι όλο το κατασκεύασμα είναι ένα συγκρότημα σχηματισμών από λάσπη, απ’ όσο ξέρουμε. Δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε. Είναι πολύ περίεργο, οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές, δεν μπορούμε να κάνουμε συσχετισμούς. Δεν καταλαβαίνουμε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε, είναι κάτι έξω από τα όρια του ανθρωπίνου μυαλού. Πόλεις, Δωμάτια, όλα αυτά είναι απλώς αναλογίες που κάνουμε προσπαθώντας να βγάλουμε νόημα με δικούς μας όρους. Δεν υπάρχει νόημα. Μπορώ να το δω αυτό τώρα. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να δω!
Ντ. Τι βλέπεις, Τζέρρυ;
Χ. Αυτό βλέπω όταν ανοίγω τα μάτια μου!
Ντ. Τι;
Χ. Ολα όσα δεν υπάρχουν και όσα δεν μπορώ να καταλάβω. Ω! Εγώ…
Ντ. Ελα τώρα. Ησύχασε. Κοίτα, θα γίνεις καλά. Ολα θα πάνε καλά, Τζέρρυ, είσαι καλά.
Χ. [ασαφές] φως και το [ασαφές] προσπαθώ να δω αυτό που αγγίζω και δεν μπορώ [ασαφές] δεν καταλαβαίνω…
Ντ. Κρατήσου, εδώ είμαι. Κουράγιο φίλε.

     Ο Χιουζ, που είχε μπει στο διαστημικό πρόγραμμα σαν αστροφυσικός, είχε πολύ καλό φάκελλο, εξαίρετο για την ακρίβεια. Αυτό ενοχλούσε πολλούς από τους ανώτερούς του, για τους οποίους η υψηλή νοημοσύνη ήταν συνώνυμη με την αστάθεια και την απείθεια. Η καρριέρα του ήταν μέχρι στιγμής άψογη και η συμπεριφορά του άμεμπτη. Αλλά τώρα λεγόταν συχνά ότι στο κάτω κάτω ήταν ένας διανοούμενος. Τον Τέμσκι ήταν δυσκολότερο να τον καταλάβεις. Ήταν δοκιμαστής πιλότος, αξιωματικός της Στρατιωτικής Αεροπορίας και φανατικός του μπαίηζμπωλ, αλλά τώρα η συμπεριφορά του ήταν ακόμα πιο ακατανόητη από του Χιουζ.
     Το μόνο που έκανε ο Τέμσκι ήταν να κάθεται. Ήταν ικανός να φροντίζει τον εαυτό του και το έκανε. Δηλαδή, όταν πεινούσε κι έβρισκε τροφή, έτρωγε λίγο με τα δάχτυλά του. Όταν ήθελε να ανακουφιστεί, πήγαινε σε μια γωνιά και το έκανε. Όταν νύσταζε, ξάπλωνε στο πάτωμα και κοιμόταν. Έφεραν τη γυναίκα του να τον δει με την ελπίδα ότι θα έδειχνε κάποια ανταπόκριση. Μετά από πέντε λεπτά βγήκε έξω κλαίγοντας. Αφού ο Τέμσκι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί κι ο Ρότζερς, πεθαμένος όντας, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ούτε αυτός, ήταν φυσικό να κρεμαστούν όλοι πάνω στον Χιουζ και να του μεταφέρουν όλες τις ευθύνες.
     Αυτός δεν είχε τίποτε εκτός από κάτι σαν υστερική τύφλωση, έτσι όλοι περίμεναν ότι θα ‘πρεπε να απαντήσει λογικά στις ερωτήσεις και να εξηγήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Αυτό πάντως δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε, να το κάνει. Έφεραν έναν σύμβουλο ψυχίατρο, έναν διακεκριμένο γιατρό από τη Νέα Υόρκη που τον έλεγαν Σαπίρ. Του ζητήθηκε να δουλέψει και με τον Τέμσκι και με τον Χιουζ. Ήταν φυσικά αδιανόητο να ομολογηθεί ότι η αποστολή είχε καταλήξει σε αποτυχία (η λέξη -“φιάσκο” ούτε που τους περνούσε από το μυαλό) αλλά είχαν διαρρεύσει κάτι φήμες προς τον Τύπο παρά τα μέτρα ασφαλείας. Ανεύθυνοι δημοσιογράφοι ζητούσαν να μάθουν γιατί το πλήρωμα του Ψυχή XIV δεν είχε δώσει καμμιά συνέντευξη και πρόβαλλαν το “δικαίωμα” του αμερικανικού λαού να “μάθει” κ.λπ. Αναγκαστικά βγήκε μια ανακοίνωση για ένα νέο τεστ υγείας στο οποίο θα
υποβάλλονταν στο εξής οι αστροναύτες που είχαν κάνει πάνω από Δεκαπέντε μέρες στο Διάστημα, λόγω του τραγικού και απροσδόκητου θανάτου του Κυβερνήτη Ρότζερς από καρδιακή προσβολή κι έστειλαν μια ολόκληρη σειρά με άρθρα στις εφημερίδες σχετικά με τα σχέδια για μια “Μικρή Αμερική”, αποικιακή πόλη στον Αρη, για να διατηρήσουν τη θετική στάση του κοινού. Οι ενημερωμένοι φυσικά ήξεραν ότι το υπόλοιπο Πρόγραμμα Ψυχή κινδύνευε άμεσα. Και συμβούλεψαν τον δόκτορα Σαπίρ να κάνει τη διάγνωση και να θεραπεύσει τους αστροναύτες το ταχύτερο δυνατό. Ο Σαπίρ μίλησε με τον Χιουζ για μισή ώρα σχετικά με το φαγητό στο νοσοκομείο, το Πολυτεχνείο στη Καλιφόρνια και τη τελευταία κινέζικη αναφορά για την αποστολή τους στον Αλφα Κένταυρο, όλα πολύ απλά και καθημερινά. Μετά είπε:
 -“Τι ακριβώς βλέπεις, όταν κατηφορείς“.
 -“Είναι σαν να κοίταζα από μεγάλο ύψος, ή… προς ένα μεγάλο ύψος...”
 -“Είχες ποτέ ακροφοβία;”
 -“Διάολε, όχι. Ποτέ το ύψος δεν σήμαινε τίποτε για μένα. Τι είναι πάνω και τι κάτω, στο Διάστημα; Όχι, όχι, δεν σου δίνω τη σωστή εικόνα. Δεν υπάρχει εικόνα. Προσπάθησα να κοιτάζω πολύ, να μάθω πώς… να βλέπω… δεν το κατάφερα“.
     Έγινε μια παύση.
 -“Αυτό θέλει κουράγιο“, είπε o Σαπίρ.
 -“Τι εννοείς;” είπε ο αστροναύτης κοφτά.
 -“Να… όταν έχεις σημαντικότερο αισθητήριο, την όραση, να σου στέλνει ανύπαρκτα κι ακατανόητα σήματα, που έρχονται σε αντίφαση με τα σήματα όλων των άλλων σου αισθήσεων, της υφής, της ακοής, της αίσθησης ισορροπίας κ.λπ. όταν σου συμβαίνει αυτό, κάθε φορά που ανοίγεις τα μάτια σου κι όμως εσύ προσπαθείς όχι μόνο να προσαρμοστείς σ’ αυτό αλλά και να το διερευνήσεις.. Ακούγεται δύσκολο“.
 -“Γι’ αυτό συνήθως έχω τα μάτια μου κλειστά“, είπε ο Χιουζ στυφά. “Σαν αυτούς τους καταραμένους πίθηκους-που-δεν-βλέπουν-τίποτε“.
 -“Όταν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και κοιτάς ένα αντικείμενο που ξέρεις ότι υπάρχει, το χέρι σου για παράδειγμα, τι βλέπεις;“
 -“Κάτι θολό, κινούμενο αλλά συγκεχυμένο“.
 -“Γουίλιαμ Τζαίημς“, είπε ο Σαπίρ με ικανοποίηση. “Θυμάσαι για τι πράγμα μιλούσε; Πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένα μωρό“. Είχε ευχάριστη φωνή με απαλό τόνο και χαμηλή ένταση. Κανείς δεν θα μπορούσε να τον φανταστεί να κοροϊδεύει ή να ωρύεται. Κούνησε το κεφάλι του μερικές φορές, σκεφτόμενος όλες τις όψεις που παρουσίαζε αυτό που είχε πει ο Χιουζ.”Να μάθεις πώς να βλέπεις, είπες. Να μάθεις! Έτσι αισθάνεσαι γι’ αυτό που σου συμβαίνει;”
     Ο Χιουζ δίστασε, μετά είπε με μια ξαφνική, εμφανή αύξηση της εμπιστοσύνης του.
 -“Έτσι πρέπει. Τι άλλο μπορώ να κάνω; Προφανώς ποτέ δεν θα μπορέσω… να δω με τον τρόπο που έβλεπα παλιά. Κι όμως, βλέπω. Μόνο που αυτό που βλέπω δεν το καταλαβαίνω, δεν έχει νόημα. Δεν υπάρχουν περιγράμματα ούτε διακρίσεις, ούτε ανάμεσα στο κοντά και το μακρυά. Κάτι υπάρχει εκεί, μόνο που δεν βλέπω να πω τι, γιατί δεν υπάρχουν πράγματα. Ούτε σχήματα. Αντί για σχήματα, βλέπω μετασχηματισμούς. Μεταμορφώσεις. Έχουν καθόλου νόημα αυτά που λεω;”
 -“Νομίζω ναι“, είπε ο Σαπίρ. “Μόνο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψεις μια άμεση εμπειρία με λόγια. Αλλωστε η εμπειρία είναι καινούργια, μοναδική, εκπληκτική...”
 -“Και παράλογη. Αυτό είναι“. Ο Χιουζ τώρα μιλούσε με αληθινή ευγνωμοσύνη. “Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σου δείξω“, είπε σκεφτικά.
      Οι δύο αστροναύτες νοσηλεύονταν τώρα στο δέκατο όροφο ενός μεγάλου στρατιωτικού νοσοκομείου στο Μαίρυλαντ. Δεν τους επιτρεπόταν να απομακρυνθούν από αυτό τον όροφο κι οποιοσδήποτε ανέβαινε εκεί έμενε δέκα μέρες σε καραντίνα πριν ξαναγυρίσει στον έξω κόσμο. Η θεωρία της Αρειανής πανούκλας έπαιρνε κι έδινε αυτή την εποχή. Μετά από επιμονή του Σαπίρ, επιτρέψανε στον Χιουζ να ανέβει στη ταράτσα του κτιρίου.
(Μετά από αυτό, ο ανελκυστήρας απολυμάνθηκε σχολαστικά και τέθηκε σε ακινησία για τρεις μέρες).
     Ζήτησαν να φορά ο Χιουζ μια χειρουργική μάσκα. Κι ο Σαπίρ τον παρακάλεσε να μη φορέσει τα γυαλιά του. Πειθήνιος, ανέβηκε με το ασανσέρ με το στόμα και τη μύτη του σκεπασμένα και τα μάτια του ξεσκέπαστα, αλλά κλεισμένα σφιχτά. Η αλλαγή από το ημίφως του ασανσέρ στη ζεστή και σκονισμένη λιακάδα του Ιούλη πάνω στη ταράτσα δεν επηρέασε, απ’ όσο μπορούσε να καταλάβει ο Σαπίρ, εκείνα τα κλειστά μάτια. Ο Χιουζ δεν τα έκλεισε σφιχτότερα μπρος στο άπλετο φως, αν και σήκωσε το πρόσωπό του προς αυτό σαν να ένιωθε τη ζέστη ευχάριστα πάνω στο δέρμα του και πήρε μια βαθειά ανάσα μέσα από τη σφιχτή μάσκα.
 -“Έχω να βγω έξω από τον Μάρτη” είπε.
     Ήταν αλήθεια, φυσικά. Όλον αυτό τον καιρό ήταν μέσα σε διαστημική στολή ή μέσα σε δωμάτιο νοσοκομείου, αναπνέοντας κονσερβαρισμένο, τεχνητό αέρα.
 -“Έχεις αίσθηση προσανατολισμού;” ρώτησε ο Σαπίρ.
 -“Ούτε στο ελάχιστο. Νιώθω ακόμα πιο τυφλός, όταν είμαι έξω. Φοβάμαι ότι θα πέσω από τα κάγκελα“.
     Ο Χιουζ είχε αρνηθεί κάθε βοήθεια για να διασχίσει τους διαδρόμους και να μπει στο ασανσέρ, και προχώρησε ψηλαφώντας επιδέξια σ’ όλη τη διαδρομή με τα χέρια του. Τώρα, παρά το αστείο ότι θα πέσει από τα κάγκελα, άρχισε να εξερευνά το ρουφγκάρντεν. Ήταν έκθαμβος. Ένας δραστήριος άνθρωπος που μόλις βγαίνει από μακρόχρονη κράτηση. Ο Σαπίρ τον κοίταζε σκεπτικός. Τα χαμηλά έπιπλα ήταν επικίνδυνα γι’ αυτόν αλλά έμαθε γρήγορα πώς να τα ανιχνεύει. Το ψηλάφισμά του ήταν έξυπνο. Είχε χάρη στις κινήσεις του, αν κι ήταν βυθισμένος στο σκοτάδι της τυφλότητας του.
 -“Θα ανοίξεις τα μάτια σου;” είπε ο Σαπίρ με την απρόθυμη, κοφτή φωνή του.
     Ο Χιουζ σταμάτησε.
 -“Σύμφωνοι“, είπε. Αλλά στράφηκε προς το μέρος του Σαπίρ και το δεξί του χέρι υψώθηκε παρακλητικό. 0 Σαπίρ προχώρησε κι άφησε αυτό το χέρι να στηριχτεί πάνω του. Το πιάσιμο έγινε πιο σφιχτό, όταν ο Χιουζ άνοιξε τα μάτια του. Μετά ο Χιουζ τον άφησε, έκανε ένα βήμα προς τα πίσω, απλώνοντας και τα δυο του χέρια. Μια κραυγή βγήκε από μέσα του. Στράφηκε προς τα μπρος και προς τα πάνω, με το κεφάλι πίσω, με τα μάτια ορθάνοιχτα να ατενίζουν τον κενό ουρανό.
 -“Ω, Θεέ μου!” ψιθύρισε κι έπεσε σαν κεραυνοβολημένος.

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ l8ης ΙΟΥΛΙΟΥ. Σ. ΣΑΠΙΡ, Ζ. ΧΙΟΥΖ.

Σ. Γειά χαρά… Δεν θα κάτσω πολύ. Κοίτα, εκείνη η ιδέα μου δεν ήταν πολύ καλή. Η ταράτσα. Λυπάμαι. Δεν το φανταζόμουνα. Ούτε είχα το δικαίωμα… Μήπως προτιμάς να φύγω;
Χ. Οχι.
Σ. Εντάξει… Κοντεύω να τρελλαθώ κι εγώ. Μου χρειάζεται ένας καλός περίπατος. Συνήθως περπατάω αρκετά. Δύο μίλια μέχρι το γραφείο μου και το ίδιο στην επιστροφή. Κάνω και βόλτες. Ο,τι και να λένε η Νέα Υόρκη είναι πολύ όμορφη πόλη για περιπάτους. Αν ξέρεις να διαλέξεις τη διαδρομή σου. Ακου μια παράξενη ιστορία για τον Τζο Τέμσκι. Οχι ακριβώς ιστορία, δηλαδή, απλώς ένα περίεργο γεγονός. Ξέρεις ότι έγραψαν στο φάκελό του ότι είναι -“λειτουργικά κωφός”;
Χ. Κωφός;
Σ. Ναι, κωφός. Ξέρεις, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι. Πήγα να μιλήσω στο Τζο, να τον αγγίξω, ν’ αποκαταστήσω κάποια οπτική επαφή, οποιαδήποτε επαφή, να τον προσεγγίσω. Τίποτε. Είχα πολλούς ασθενείς που μου είπαν με πολλούς τρόπους -“δεν σε ακούω”. Μεταφορικά. Αλλά αν δεν είναι έτσι; Συμβαίνει πολλές φορές με τα μικρά παιδιά, τα λένε καθυστερημένα κι αποδεικνύεται τελικά ότι είχαν τριάντα, εξήντα ή ογδόντα τα εκατό απώλεια ακοής. Λοιπόν, μπορεί ο Τζο πράγματι να μη μπορεί να με ακούσει. Οπως ακριβώς εσύ δεν με βλέπεις.
Χ. [παύση σαράντα δευερολέπτων] Θέλεις να πεις πως ακούει άλλα πράγματα.
Σ. Είναι πιθανό.
Χ. [Παύση είκοσι δευτερολέπτων] Δεν μπορείς να κλείσεις τ’ αυτιά σου.
Σ. Αυτό ακριβώς σκέφτηκα κι εγώ. Πρέπει να ‘ναι δύσκολο, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, αυτό που σκέφτηκα ήταν, γιατί να μη το κάνω εγώ γι’ αυτόν: Να βάλω, ας πούμε, ωτασπίδες στ’ αυτιά του.
Χ. Πάλι δεν θα μπορούσε ν’ ακούσει.
Σ. Οχι, αλλά δεν θα ήταν τόσο απορροφημένος. Αν ήσουνα υποχρεωμένος να βλέπεις διαρκώς τα οραματά σου, δεν θα ήσουνα σε θέση να προσέχεις εμένα ή οτιδήποτε άλλο, δεν είν´ έτσι; Μπορεί να συμβαίνει το ίδιο με τον Τζο. Μπορεί να υπάρχει κάποιος ήχος, γι’ αυτόν που επισκιάζει τα πάντα.
Χ. [παύση είκοσι δευτερολέπτων] Μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από θόρυβος.
Σ. Φαντάζομαι πως δεν θα θέλεις να μιλήσεις για… πάνω στη ταράτσα… Καλά, σύμφωνοι.
Χ. Θάθελες να μάθεις τι είδα, έτσι δεν είναι;
Σ. Βέβαια, έχω τόσα πολλά ωραία πράγματα να κάνω εδώ εκτός από το να σου μιλάω. Διαβάζω ωραία βιβλία, κοιτάζω όμορφες γυναίκες. Το ξέρεις, διάολε, ότι τελικά θα στο πω, γιατί δεν έχω κανέναν άλλο να μπορώ να του μιλήσω.
Χ. Ελα τώρα, Ζεραίντ [παύση δέκα δευτερολέπτων] Σκατά. Με συγχωρείς, Σίντνεϋ. Αν δεν είχα και σένα να μιλάω, θα ‘χα κλατάρει εντελώς. Το
ξέρω αυτό. Είσαι πολύ υπομονετικός μαζί μου.
Σ. Αυτό που είδες εκεί πάνω, ό,τι κι αν είναι, σε ενοχλεί. Αυτός είναι ο ένας λόγος που θέλω να μάθω τι είναι. Αλλά διάολε, αν μπορείς να το αντιμετωπίσεις μόνος, έχει καλά. Αυτό είναι το νόημα, άλλωστε. Η περιέργειά μου είναι δικό μου πρόβλημα, όχι δικό σου!!! Ακου. Ας
αφήσουμε τη συζήτηση. Θα σου διαβάσω αυτό το άρθρο από το Science. Ο συνταγματάρχης σου ο Γουντ μου το ‘δωσε, είπε ότι μπορεί να σε ενδιαφέρει. Μιλά για τα ευρήματα στο μετεωρίτη της Αργεντινής. Οι συγγραφείς συνιστούν να χτενιστεί όλη η ζώνη των αστεροειδών για τα κατάλοιπα ενός διαστρικού στόλου που εξώκειλε στο ηλιακό μας σύστημα κάπου εξακόσια εκατομμύρια χρόνια πίσω. Φυσικά θα πρέπει να είχαν πάει πρώτα στον Αρη. Είναι τρελλοί αυτοί οι τύποι;
Χ. Δεν ξέρω. Διάβασέ μου το άρθρο.

     Ο Τέμσκι κοιμόταν βαθιά, κι ήταν πολύ εύκολο για τον Σαπίρ να του βάλει απ’ αυτές τις συνηθισμένες κέρινες ωτοασπίδες που χρησιμοποιούν όσοι πάσχουν από αϋπνία. Όταν ξύπνησε ο Τέμσκι, στην αρχή δεν έκανε τίποτε περίεργο. Ανακάθισε, χασμουρήθηκε, τεντώθηκε, ξύστηκε, κοίταξε τεμπέλικα γύρω του για να δει αν υπήρχε τίποτε πρόχειρο για φαΐ, με αυτό τον ήρεμο τρόπο που ο Σαπίρ μέσα του πίστευε πως δεν έμοιαζε με κανένα είδος ψυχωτικής συμπεριφοράς απ’ όσες ήξερε, αλλά και με κανένα είδος ανθρώπινης
συμπεριφοράς, τελικά. Ο Τέμσκι του θύμιζε ένα υγιές, ευχαριστημένο, ήμερο ζώο. Όχι χιμπατζή. Κάτι πιο ήρεμο, πιο νοήμον, ίσως ουραγκοτάγκο.
Αλλά ο ουραγκοτάγκος άρχισε να νιώθει περίεργα. Ο Τέμσκι κοίταξε γύρω του, αριστερά και δεξιά, νευρικός. Μπορεί να μη κοιτούσε, αλλά να
έστρεφε το πρόσωπό του προς τους ήχους που είχαν χαθεί. Η χαμένη χορδή, σκέφτηκε ο Σαπίρ. Ο Τέμσκι όσο πήγαινε γινόταν ολοένα και πιο ανήσυχος και καχύποπτος. Σηκώθηκε, κουνώντας ακόμα το κεφάλι ασταμάτητα. Κοίταξε όλο το δωμάτιο. Για πρώτη φορά εδώ και δεκαεφτά μέρες καθημερινής επαφής, είδε τον Σαπίρ. Το όμορφο πρόσωπό του τώρα ήταν συσπασμένο από ανησυχία ή απορία.
 -“Πού“, είπε, “πού...”
     Τα χέρια του πλησίασαν τα αυτιά του ψάχνοντας για την αιτία της σιωπής, βρήκαν τις ωτοασπίδες κι έβγαλαν τη μία. Αυτό ήταν αρκετό:
 -“Α!” είπε, και στάθηκε ακίνητος. Τα μάτια του ακόμα ήταν στραμμένα προς τη κατεύθυνση του Σαπίρ, αλλά δεν τον έβλεπε. Η έκφραση
του προσώπου του έγινε ήρεμη. Οι επόμενες προσπάθειες ήταν πιο επιτυχημένες. Αν και χαμένος στην αρχή, ο Τέμσκι ήταν συνεργάσιμος για όση ώρα είχε κουφαθεί τεχνητά και ανταποκρινόταν αμέσως στις προσπάθειες του Σαπίρ να επικοινωνήσει μαζί του με την αφή, με νοήματα και τελικά
γράφοντας. Μετά τη πέμπτη παρόμοια συνάντηση, ο Τέμσκι συμφώνησε να γίνουν μεγαλύτερες συναντήσεις που στη διάρκεια των θα χρησιμοποιούσε φάρμακο που θα νέκρωνε τις απολήξεις των ακουστικών του νεύρων για πέντε περίπου ώρες κάθε φορά.
     Στη διάρκεια της δεύτερης συνάντησης ζήτησε να δει τον Χιουζ. Ο Σαπίρ είχε ήδη πάρει οδηγίες να αφήσει τους δύο αστροναύτες να μιλήσουν μαζί αν ήταν δυνατόν. Υπήρχε ελπίδα ότι θα μπορούσαν να εκμαιευτούν περισσότερες πληροφορίες αν μιλούσαν ελεύθερα μαζί. Ήταν αναγκαίο για τον Χιουζ να γράφει, μιας κι ο Τέσκι είχε χάσει την ακοή του τεχνητά. Ξέροντας τυφλό σύστημα στη γραφομηχανή, διεκπεραίωνε αυτό το μέρος του διαλόγου πάνω σε μια φορητή συσκευή. Πάντως, δεν ήταν δυνατό να συσχετιστούν με επιτυχία όλα τα χαρτιά που βρέθηκαν στον σκουπιδοτενεκέ με τη μαγνητοταινία του προφορικού λόγου του Τέμσκι.
     Οι δύο άντρες συζήτησαν κύρια για το ταξίδι της επιστροφής, για την αρρώστια και το θάνατο του κυβερνήτη Ρότζερς, που ο Τέμσκι δεν τα θυμόταν. Ο Χιουζ τα περιέγραψε όλ’ αυτά όπως το είχε κάνει και στο παρελθόν, χωρίς νεότερες πληροφορίες. Δεν μίλησαν για το “Δωμάτιο” (Τη θέση Δ) ούτε για τις αναπηρίες τους, παρά μόνο στον πιο κάτω διάλογο.

Τ. Δεν είναι εσωτερικό, ή μήπως είναι;
Χ. Αν ήταν, οι ωτασπίδες θα καλυτέρευαν αυτό που ακούς.
Τ. Είναι αλήθεια, λοιπόν.
Χ. Διάολε, ναι.
Τ. Κοίτα, όταν μου πρωτόβαλαν τις ωτασπίδες στα αυτιά, όταν ξύπνησα και ήταν όλη αυτή η ησυχία, τρόμαξα αληθινά. Μου πήρε πολύ χρόνο για να γυρίσω από ‘κει που ήμουνα. Και δεν ήθελα και πολύ να γυρίσω. Αλλά όταν ο Σαπίρ άρχισε να μου λέει πόσος καιρός είχε περάσει και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στη Γη, ξέρεις, αυτό με τρόμαξε περισσότερο. Σκέφτηκα μήπως όλα αυτά ήταν ένα είδος, ας πούμε, παραίσθησης. Ξέρεις. Θεούλη μου, μήπως τρελλάθηκα; Αυτό με φόβιζε. Σαν να ήμουνα δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλά άρχισα να βάζω τα πράγματα κάτω, και είδα ότι αυτό δεν ήταν διχασμός προσωπικότητας, ήταν…
Χ. Μια αλλαγή.
Τ. Ακριβώς, με άλλαζε, με είχε αλλάξει. Είναι αλήθεια. Γιατί όταν μπορώ να ακούω, αυτό ακούω. Και όταν μπορείς να δεις, αυτό βλέπεις. Σωστά; Με άλλα λόγια, είναι αλήθεια. Πρέπει να κουφαινόμαστε και να τυφλωνόμαστε τεχνητά για να μην το βλέπουμε και να μην το ακούμε. Αυτό είναι, δεν είν’ έτσι;
[Οι τυπωμένες απαντήσεις του Χιουζ για το επόμενο κομμάτι δεν στάθηκε δυνατόν να βρεθούν στο υλικό του σκουπιδοτενεκέ].
Χ. …
Τ. Ω, όχι. Ωραίο. Μου πήρε πολύ καιρό, αλλά τώρα τουλάχιστον το ξέρω ότι ήταν πολύς καιρός, για να αρχίσω να το συλλαμβάνω. Στην αρχή δεν έβγαζα νόημα, Θεέ μου, στην αρχή είχα τρελλαθεί από το φόβο μου. Εσύ ή ο Ντουάιτ λέγατε κάτι, και γινόταν όλη αυτή η παρήχηση γύρω από τις φωνές σας, όπως βλέπεις ένα ουράνιο τόξο γύρω από ένα πρίσμα αλλά δεν μπορείς να δεις το πρίσμα. Ναι, αυτό πρέπει νάναι για σένα, έτσι δεν είναι; Είναι το ίδιο, μόνο που αφορά την ακοή, είναι σαν να μεταμορφώνεται οτιδήποτε ακούω σ’ αυτή τη μουσική, μόνο που δεν είναι μουσική, είναι… Στην αρχή όπως σου είπα, δεν ήξερα πώς να το ακούσω. Νόμιζα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον ασύρματο της στολής μου! Χριστέ μου! [γέλια] Δεν μπορούσα να ακολουθήσω το σχέδιο, ξέρεις, τους σχηματισμούς, τις μεταμορφώσεις. Ολα ήταν πολύ διαφορετικά. Αλλά μαθαίνεις. Οσο πιο πολύ ακούς, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις. Πολύ θάθελα να μπορούσες ν’ ακούσεις και συ. Ξέρεις, μου λες ότι έχουν περάσει δυο μήνες από τότε που φύγαμε από τον Αρη και τα ρέστα, και σκατά, το πιστεύω, αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Πραγματικά καμιά σημασία. Ετσι δεν είναι, Τζέρρυ;
Χ. …
Τ. Μακάρι να μπορούσα να δω τα πράγματα, όπως τα βλέπεις εσύ. Πρέπει να είναι καταπληκτικό. Αλλά ομολογώ πως μ´ αρέσει που με βγάζουν απ’ αυτή την κατάσταση έτσι, κάθε μέρα κι από λίγο. Νομίζω ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Ηταν πολύ για μένα, είχα, πως να στο πω, μπουχτίσει. Δεν είμαστε φτιαγμένοι σωστά, ίσως να μην είναι αρκετά δυνατοί. Τουλάχιστον στην αρχή. Δεν μπορούμε να τ’ αντέξουμε όλα μαζεμένα. Αυτό που θάθελα να κάνω όταν είμαι φευγάτος είναι να προσπαθήσω να γράψω μερικά από αυτά.
Χ. …
Τ. Οχι. Αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι μουσική. Κοίτα, δεν είναι μουσική, αυτός είναι απλώς ένας τρόπος για να το περιγράψω, επειδή είναι τόσο ωραίο. Νομίζω ότι θα μπορούσα να το πω το ίδιο καλά και με λέξεις. Ισως καλύτερα. Να πω τι σημαίνει.
Χ. …
Τ. Να φοβηθώ τι;

     Ο Μπέρναντ Ντησέλις κι η γυναίκα του έπαιρναν τον Χιουζ στο τηλέφωνο κάθε μια-δυο μέρες, αν κι η καραντίνα τους εμπόδιζε να ‘ρθουν να τον δουν. Στις 27 Ιουλίου ο Χιουζ κι ο Ντησέλις είχαν μια σημαντική συνομιλία σχετικά με το αποκαλούμενο -“Δωμάτιο”, τη θέση Δ της αποστολής του Ψυχή XIV. Ο Ντησέλις είπε:
 -“Αν δεν περιληφθώ στο πλήρωμα του δεκάξι για να δω αυτό το καταραμένο μέρος, θα μου στρίψει“.
 -“Θα πιστέψεις άμα δεις” παρατήρησε ο Χιουζ. Δεν ήταν τόσο αναστατωμένος όσο προηγουμένως, μιλούσε κοφτά και λίγο πικρόχολα. “Ακου, Τέρρυ. Υπήρχαν ποτέ μηχανήματα σ´αυτούς τους περιστερεώνες;“
 -“Οχι“.
 -“Χα. Να μια σαφής απάντηση! Νόμιζα ότι δεν θα δεχόσουν τίποτε σχετικά με τη θέση Δ εκτός από το ότι είναι ακατάληπτη για το ανθρώπινο μυαλό. Μαλακώνεις;“
 -“Οχι. Μαθαίνω“.
 -“Τι μαθαίνεις;“
 -“Πως να βλέπω“.
     Μετά από μια παύση ο Ντησέλις ρώτησε προσεκτικά:
 -“Να βλέπεις τι;”
 -“Τη θέση Δ. Αφού αυτό είναι το μόνο που μπορώ να δω“.
 -“Εννοείς ότι αυτό είναι που… όταν τα μάτια σου είναι ανοιχτά...”
 -“Οχι“. Ο Χιουζ μιλούσε κουρασμένα και διστακτικά. “Είναι πιο πολύπλοκο από αυτό. Δεν βλέπω τη θέση Δ. Βλέπω… τον κόσμο κάτω από το φως που εκπέμπει η θέση Δ… Ενα νέο φως. Ο άνθρωπος που πρέπει να ρωτήσεις είναι ο Τζο Τέμσκι. ‘Η, άκου, πέρασες τους περιστερεώνες στον Αλτζι όπως έλεγες;”
 -“Δυσκολεύτηκα να φτιάξω το πρόγραμμα“.
 -“Προφανώς θα δυσκολεύτηκες“, είπε ο Χιουζ μ´ ένα κοφτό γελάκι. “Στείλε το υλικό σε μένα. Θα το στήσω εγώ. Με δεμένα μάτια“.
     Ο Τέμσκι μπήκε στο δωμάτιο του Χιουζ ακτινοβολώντας.
 -“Τζέρρυ!” είπε, “το βρήκα“.
 -“Τι βρήκες;“
 -“Βρήκα τον τρόπο. Σε άκουσα. Οχι, δεν διάβασα τα χείλη σου. Πες μου κάτι με γυρισμένη τη πλάτη. Αντε!“
 -“Δηλητηρίαση από πτωμαϊνη“.
 -“Δηλητηρίαση από πτωμαϊνη. Εντάξει; Βλέπεις, σε ακούω. Αλλά δεν έχασα τη μουσική. Βρήκα τον τρόπο να το συνδυάσω“.
     Ξανθός και γαλανός ο Τέμσκι ήταν πάντα ωραίος άντρας. Τώρα ήταν θεσπέσιος. Ο Χιουζ δεν μπορούσε να τον δει (αν κι η κάμερα που ήταν κρυμμένη στη γρίλια του εξαερισμού και μπορούσε, και τον έβλεπε) αλλά άκουγε την πάλλουσα φωνή του κι ένιωσε συγκινημένος και φοβισμένος.
 -“Βγάλε τα γυαλιά σου, Τζέρρυ” είπε η σιγανή, παλλόμενη φωνή.
     Ο Χιούζ κούνησε το κεφάλι του.
 -“Δεν μπορείς να ζεις στο εσωτερικό σου σκοτάδι για πάντα. Βγες έξω. Δεν μπορεί να προτιμάς νάσαι τυφλός, Τζέρρυ“.
 -“Γιατί δεν μπορώ;”
 -“Γιατί είδες το φως“.
 -“Ποιο φως;”
 -“Το φως, το λόγο, την αλήθεια που διδαχτήκαμε να αντιλαμβανόμαστε και ν’ αναγνωρίζουμε“, είπε ο Τέμσκι με την ευγένεια της απόλυτης σιγουριάς και με μια ζεστασιά στη φωνή, μια ζεστασιά σαν λιακάδα.
 -“Φύγε!” είπε ο Χιουζ. “Φύγε Τέμσκι!”

     Δώδεκα βδομάδες είχαν περάσει από τότε που έπεσε το Ψυχή XIV. Κανείς από την ομάδα έρευνας δεν είχε εμφανίσει ύποπτα συμπτώματα. Ο Χιουζ δεν είχε χειροτερέψει κι ο Τέμσκι ήταν τώρα εντελώς καλά. Είχε βγει το ασφαλές συμπέρασμα πως αυτό που είχε προσβάλλει το πλήρωμα του Ψυχή XIV δεν ήταν μόλυνση από ιό, μικρόβιο, βακτηρίδιο ή άλλο φυσικό παράγοντα. Η υπόθεση που γινόταν κατ’ αρχήν δεκτή με αρκετές επιφυλάξεις από τη πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένου και του δόκτορα Σαπίρ, ήταν πως κάτι στη διάταξη των στοιχείων από τα οποία απαρτιζόταν το “Δωμάτιο”, η Θεση Δ, είχε προκαλέσει, στη διάρκεια της έντονης και μακρόχρονης μελέτης που είχαν αφιερώσει στη θέση, ένα βαθμό αποσύνθεσης των νοητικών κυμάτων και στους τρεις άνδρες, ανάλογης με την διαταραχή της νοητικής λειτουργίας που προκαλούν τα στροβοσκοπικά φώτα σε ορισμένες συχνότητες κ.λπ.
     Ακριβώς ποια στοιχεία του Δωματίου ήταν αναμεμιγμένα δεν ήταν ακόμα γνωστό, αν κι οι ολογραφίες είχαν εξεταστεί λεπτομερώς από εμπειρογνώμονες. Το Ψυχή XV επρόκειτο να ερευνήσει ακόμα πιο λεπτομερειακά τη Θέση, με κατάλληλα μέτρα προστασίας και διαρκή ακουστική σύνδεση των αστροναυτών με τη Γη. Τα ύποπτα στοιχεία της Θεσης Δ ήταν τόσο πολλά και τόσο αξεδιάλυτα αλληλένδετα ώστε ήταν πολύ δύσκολο για ένα μυαλό να προσπαθήσει να τα βάλει σε τάξη. Μερικοί Αρειανολόγοι ήταν σίγουροι ότι οι παράξενες ιδιότητες του Δωματίου ήταν απλώς ένα γεωλογικό φαινόμενο και πως αυτά που είχε να μας “πει” το Δωμάτιο, ήταν το είδος των πληροφοριών που δίνουν τόσο συνοπτικά κι όμορφα οι δακτύλιοι ενός δένδρου, τα στρώματα του εδάφους, οι γραμμές ενός φάσματος. Αλλοι ήταν εξίσου σίγουροι ότι νοήμονα όντα είχαν κατασκευάσει την Πόλη και ότι με τη μελέτη της κάτι μπορεί να μαθαίναμε για τη φύση τους και για τον τρόπο που δούλευε το μυαλό τους αυτό το ασύλληπτο μυαλό ηλικίας εξακοσίων εκατομμυρίων ετών (γιατί η ραδιοχρονολόγηση της Θέσης ήταν τώρα ακριβέστατη).
     Auτή η δουλειά πάντως φάνταζε τρομακτική. Ο Τ.Α. Νιούμαν του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν το τοποθέτησε σωστά:
 -“Οι αρχαιολόγοι έχουν συνηθίσει να αντλούν πληροφορίες από πολύ απλά πράγματα σπασμένα πήλινα κομμάτια, πυρόλιθους, έναν τοίχο εδώ, έναν τάφο εκεί. Αλλά τι γίνεται όταν το μόνο πράγμα που έχουμε από έναν αρχαίο πολιτισμό είναι κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο, πολύπλοκο όχι μόνο με τη τεχνολογική έννοια ας πούμε, ένα αντίτυπο του Αμλετ του Σαίξπηρ; Τώρα ας υποθέσουμε ότι οι αρχαιολόγοι που βρίσκουν αυτό το αντίτυπο του Αμλετ δεν είναι ανθρωποειδή, δεν έχουν βιβλία, ούτε θεατρικά έργα, δεν μιλούν, δεν γράφουν και δεν σκέπτονται όπως εμείς. Τι θα καταλάβουν απ’ αυτό το μικρό κατασκεύασμα, από τη προφανή πολυπλοκότητα και πολυσημαντότητά του, από την επανάληψη μερικών στοιχείων και τη μη επανάληψη άλλων, την ημικανονικότητα του μήκους των σειρών κ.λπ.; Πώς θα μπορέσουν να διαβάσουν τον Αμλετ;”
     Γι’ αυτούς που δέχονταν τη “θεωρία του Αμλετ”, το πρώτο προφανές βήμα θα ήταν η χρήση υπολογιστών, αρκετοί μάλιστα είχαν βαλθεί να αναλύσουν τα διάφορα δεδομένα της Θεσης Δ: Την επιφάνεια, το μέγεθος, το βάθος και τους σχηματισμούς των “περιστερεώνων”, τις αναλογίες του πρώτου, του μεσαίου και του τρίτου -“υπνοδωματίου”, τις περίεργες ακουστικές ιδιότητες του “Δωματίου” σαν συνόλου κι ούτω καθεξής. Κανένα από αυτά τα προγράμματα δεν είχε καταλήξει μέχρι τώρα σε σαφή ή αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη συνειδητού σχεδιασμού ή λογικού ειρμού.
Κανένα, δηλαδή, εκτός από το πρόγραμμα που έφτιαξαν ο Ντησέλις με τον Χιουζ στον νέο “Αλγεβρικό V” της ΝΑΣΑ που είχε δώσει σαφή αποτελέσματα, αν και κανείς δεν θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει λογικά. Πράγματι, αυτό το τυπωμένο αποτέλεσμα είχε προκαλέσει ρίγος στους αξιωματικούς της ΝΑΣΑ και γέλια σ’ αυτούς τους λίγους επιστήμονες που ο Ντησέλις το είχε δείξει πριν καταχωνιαστεί σαν πιθανό προϊόν απάτης και σίγουρη αιτία αμηχανίας. Το σύνολο του τυπωμένου αποτελέσματος παρατίθεται πιο κάτω.

RUN
ΠΕΡΙΣΤΕΡΕΩΝΕΣ ΘΕΣΗ Δ ΑΡΗΣ ΤΟΜΕΑΣ 9
ΝΤΗΣΕΛΙΣ – ΧΙΟΥΖ
ΘΕΟΣ
ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΛΟΣ ΕΙΣΑΙ ΘΕΟΣ
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΟΛΟΤΗΤΑΣ ΑΝΟΗΣΙΑ
ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΑΝΟΗΣΙΑ Α-ΝΟΗΣΙΑ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ
ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΛΗΨΗ ΟΔΗΓΙΑΣ
ΟΔΗΓΙΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΟΥΣ
ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ ΘΕΟΣ θΕΟΣ
END RUN

     Ο Σαπίρ πήγε και βρήκε τον Χιουζ ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, όπου τελευταία βρισκόταν τις περισσότερες ώρες, φορώντας τα μαύρα γυαλιά του. Έδειχνε χλωμός και άρρωστος.
 -“Νομίζω ότι το παρακάνεις“.
     Ο Χιουζ δεν απάντησε. Ο Σαπίρ κάθισε.
 -“Με στέλνουν πίσω στη Νέα Υόρκη“, είπε μετά.
     Ο Χιουζ δεν απάντησε.
 -“Ο Τέμσκι βγήκε, ξέρεις. Τώρα ταξιδεύει για τη Φλόριντα. Με τη γυναίκα του. Δεν μπόρεσα να
μάθω τι σκοπεύουν να κάνουν με σένα. Ζήτησα…” μετά από μια μακριά παύση συμπλήρωσε τη φράση του: “Ζήτησα να μείνω άλλες δυο βδομάδες εδώ κοντά σου. Δεν γινότανε“.
 -“Δεν πειράζει” είπε ο Χιουζ.
 -“Θέλω να κρατήσω επαφή μαζί σου, Ζεραίντ. Προφανώς δεν μπορούμε να αλληλογραφούμε. Αλλά υπάρχει και τηλέφωνο. Και κασέτες. Σου αφήνω εδώ ένα κασετόφωνο. Οταν θες να μιλήσεις, σε παρακαλώ να μου τηλεφωνείς. Αν δεν με βρίσκεις, μίλα στο κασετόφωνο. Δεν είναι το ίδιο, αλλά …”
 -“Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, Σίντνεϋ” είπε o Χιουζ σιγανά. “Μακάρι...” Μετά ένα λεπτό ανακάθισε. Πλησίασε τα χέρια του στο πρόσωπό του και έβγαλε τα γυαλιά. Εφάρμοζαν τόσο σφιχτά γύρω από τα μάτια, που του πήρε λίγη ώρα για να τα βγάλει. Όταν βγήκαν, χαμήλωσε τα χέρια του, και το βλέμμα του διασχίζοντας το δωμάτιο στάθηκε στον Σαπίρ. Τα μάτια του, με τις κόρες διασταλμένες από τη μακρόχρονη στέρηση του φωτός,
ήταν σχεδόν τόσο μαύρα όσο και τα γυαλιά.
 -“Σε βλέπω“, είπε. “Κρυφτούλι. Εγώ τα κάνω. Εσύ είσαι Αυτό. Θέλεις να μάθεις τι βλέπω;”
 -“Ναι“, είπε ο Σαπίρ μαλακά.
 -“Μια κηλίδα. Μια σκιά. Κάτι ατελές, στοιχειώδες, ένα εμπόδιο. Κάτι εντελώς ασήμαντο. Βλέπεις δεν κερδίζεις τίποτε με το να είσαι καλός άνθρωπος, ακόμα…”
 -“Κι όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου;”
 -“Το ίδιο. Ακριβώς το ίδιο. Μια ενόχληση, μια κοινοτοπία. Ένας λεκές στο οπτικό πεδίο“.
 -“Το οπτικό πεδίο. Τι είναι το οπτικό πεδίο;”
 -“Εσύ τι νομίζεις;” είπε ο Χιουζ πολύ σιγά και κουρασμένα. “Από τι αποτελείται η αληθινή όραση; Από τη πραγματικότητα, φυσικά. Εγώ επαναπρογραμματίστηκα για να συλλαμβάνω την πραγματικότητα, να βλέπω την αλήθεια. Βλέπω τον Θεό“. Σκέπασε το πρόσωπό του με τα χέρια του, καλύπτοντας τα μάτια του. -“Ήμουν ένας σκεπτόμενος άνθρωπος“, είπε. “Προσπαθούσα να είμαι ένας λογικός άνθρωπος. Αλλά σε τι χρησιμεύει η λογική, όταν μπορείς να δεις την αλήθεια; Βλέποντας πιστεύει κανείς…” Ξανασήκωσε τα μάτια προς τον Σαπίρ, αυτά τα σκοτεινά μάτια που δεν έβλεπαν αλλά διαπερνούσαν. “Αν θες πραγματικά μια εξήγηση, πήγαινε να ρωτήσεις τον Τζο Τέμσκι. Τώρα δεν μιλάει. Περιμένει την κατάλληλη
στιγμή. Αλλά αυτός είναι που μπορεί κάτι να σου πει. Και θα το κάνει, όταν έρθει η ώρα. Μπορεί να μεταφράζει αυτό που ακούει… να το μετατρέπει σε λέξεις. Είναι δυσκολότερο να γίνει με τις οπτικές παραστάσεις. Οι μυστικιστές πάντα δυσκολεύονταν να περιγράψουν τα οράματά τους. Εκτός από αυτούς που είχαν το Λόγο, αυτούς που άκουσαν τη Φωνή. Αυτοί συνήθως έμπαιναν αμέσως στη δράση, δεν είν’ έτσι; Ο Τέμσκι θα δράσει. Εγώ όχι. Αρνούμαι. Δεν θα κηρύξω. Δεν θα γίνω Ιεραπόστολος“.
 -“Ιεραπόστολος;”
 -“Δεν το βλέπεις; Δεν βλέπεις ότι αυτό ακριβώς είναι το Δωμάτιο; Ένα εκπαιδευτικό κέντρο, μια αίθουσα διδασκαλίας, ένα...”
 -“Ένα θρησκευτικό κέντρο; Μια εκκλησία;”
 -“Ναι, κατά κάποιον τρόπο. Ένα μέρος όπου διδάσκεσαι να βλέπεις τον Θεό, να ακούς τον Θεό, να γνωρίζεις τον Θεό. Και να αγαπάς τον Θεό. Ένα κέντρο προσηλυτισμού. Ένα μέρος όπου προσηλυτίζεσαι! Κι ύστερα θέλεις να βγεις και να κηρύξεις τη γνώση του Θεού στους άλλους -τους ειδωλολάτρες. Γιατί τώρα ξέρεις πόσο τυφλοί είναι και πόσο εύκολο είναι να βλέπεις. Όχι, όχι απλά εκκλησία. Ιεραποστολή. Η Αποστολή. Και μαθαίνεις την Αποστολή και φεύγεις από κει με μιαν Αποστολή. Δεν ήταν εξερευνητές. Ήταν Απόστολοι, που έφερναν την αλήθεια στις άλλες φυλές και στις μελλοντικές γενιές, σ’ όλους τους φτωχούς, καταραμένους ειδωλολάτρες που ζούσαν στο σκοτάδι. Ήξεραν την απάντηση, και ήθελαν να μάθουμε όλοι εμείς την απάντηση. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία, από τη στιγμή που θα μάθεις την απάντηση. Δεν έχει σημασία αν είσαι καλός ή κακός άνθρωπος, αν είμαι έξυπνος άνθρωπος ή βλάκας. Τίποτε σχετικά με μας δεν έχει σημασία, τίποτε εκτός από το ότι είμαστε φθαρτοί φορείς της μεγάλης αλήθειας. Η γη δεν έχει νόημα, τα αστέρια δεν έχουν νόημα, ο θάνατος δεν έχει νόημα, τίποτε δεν έχει νόημα. Μόνον ο Θεός“.
 -“Ένας εξωγήινος θεός;”
 -“Όχι ένας θεός. Ο Θεός. Ο ένας και αληθινός Θεός, που κατοικεί σε όλα τα πράγματα. Παντού, αιώνια. Έμαθα να βλέπω τον Θεό. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να ανοίξω τα μάτια μου, και βλέπω το Πρόσωπο του Θεού. Και θα ‘δινα και τη ζωή μου ακόμα μόνο και μόνο για να ξανάβλεπα
ένα ανθρώπινο πρόσωπο, ένα δέντρο, μια καρέκλα, μια κοινή, ξύλινη καρέκλα. Μπορούν να κρατήσουν τον Θεό τους, μπορούν να κρατήσουν το Φως τους. Θέλω τον κόσμο μου πίσω. Θέλω ερωτήσεις, όχι την Απάντηση. Θέλω πίσω τη δική μου ζωή και το δικό μου θάνατο! “

…Κατόπιν υποδείξεως του στρατιωτικού ψυχίατρου που ανέλαβε την περίπτωση του Ζεραίν Χιουζ όταν έδιωξαν τον Σαπίρ, ο Χιουζ μεταφέρθηκε σ’ ένα στρατιωτικό ψυχιατρείο. Μια κι ήταν γενικά ήσυχος και συνεργάσιμος ασθενής, δεν τον παρακολουθούσαν συστηματικά και μετά από έντεκα μήνες εγκλεισμού δυστυχώς έκανε μιαν επιτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, κόβοντας τις φλέβες του με το χερούλι ενός κουταλιού που είχε κλέψει από τη τραπεζαρία και το είχε λιμάρει στο σιδερένιο πλαίσιο του κρεβατιού. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτοκτόνησε τη μέρα ακριβώς που η Αποστολή Ψυχή XV ξεκίνησε από τον Αρη για τη Γη, φέρνοντας τα στοιχεία και τα δεδομένα που, όπως ερμηνεύτηκαν από τον Πρώτο Απόστολο… τώρα αποτελούν τα πρώτα κεφάλαια της Αποκάλυψης των Αρχαίων, τα ιερά κείμενα της Όσιας και Παγκοσμίου Εκκλησίας του Θεού φορέα φωτός για τους ειδωλολάτρες, μόνο δρόμο προς τη Μία Αιώνια Αλήθεια.

“Σκέφτηκα: Ανόητοι να προτιμάτε το σκοτάδι αφού γνωρίσατε το γνήσιο φως… Αλλά όπως έκανα τη τρέλλα τους να σχολιάσω κάποιος ψιθύρισε αυτό, Τη Βέρα ο Γαμπρός στη νύφη μοναχά τη δίνει.“

Τις προάλλες είδα την Αιωνιότητα Μοιάζει δαχτυλίδι από αγνό, ανέσπερο φως…
   —Henry Vaughan (1621 – 1695)
_______________________
Ursula Le Guin
The Field of Vision (1973)
Μτφρ.: Λίλη Ιωαννίδου