Watteau – Peri-Grafis

Βιογραφικό

Ο Ζαν Αντουάν Βαττώ, (Jean-Antoine Watteau, 1684-1721, Rococo), Υπήρξε ο μεγαλύτερος Γάλλος ζωγράφος του 18ου αι., καταξιώθηκε καλλιτεχνικά, στη φάση της μετάβασης απ’ τον αυστηρό Κλασσικισμό της εποχής του Λουδοβίκου ΙΣΤ’, στο πιο αιθέριο και διακοσμητικό στυλ, το Ροκοκό. Δημιούργησε νέο είδος ζωγραφικής, που ονομάστηκε Ερωτική Πανδαισία (Fece Galante), με σκηνές έντονου λυρισμού και θέματα, τη μουσική, τις γιορτές, τους χορούς και τις ερωτοτροπίες σ’ επιβλητικά τοπία και κήπους. Σ’ αυτή τη σκηνή ανέμελης θεατρικότητας, αντιλαμβάνεται κανείς, νότα μελαγχολίας για τον εφήμερο χαρακτήρα της ζωής και του έρωτα. Μοναχικός αριστοκράτης. Μας είν’ άγνωστο, αν και πως, ενθαρρύνθηκε από τους γονείς του στο να διαλέξει το δρόμο της ζωγραφικής. H ζωή του απείχε πολύ απ’ αυτή που απεικόνιζε. Είχε πολλούς οπαδούς και θαυμαστές, κανείς όμως δε κατάφερε ν’ αγγίξει τη ποιητικότητα και τη φίνα ατμόσφαιρα των έργων του.

Δε γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία γέννησης, ξέρουμε σίγουρα όμως πως βαπτίστηκε στις 10 Οκτώβρη 1684, στη Βαλανσιέν, πόλη της Βόρειας Γαλλίας. Ήτανε 2ος από τους 4 γιους του Jean-Philippe Watteau (1660-1720) και της Michelle Lardenois (1653-1727) και θεωρήθηκε ότι ήταν βαλλωνικής καταγωγής. Οι Watteau ήταν αρκετά ευκατάστατη οικογένεια, αν κι ο Jean-Philippe, στεγαστής 2ης γενιάς, λέγεται ότι ήτανε φιλόνικος. Δείχνοντας πρώιμο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική, ο μικρός Jean μπορεί να μαθήτευσε κοντά στον Jacques-Albert Gérin, τοπικό ζωγράφο, και τα 1α καλλιτεχνικά του θέματα ήτανε τσαρλατάνοι που πουλούσανε κομπογιαννίτικα φάρμακα στους δρόμους της Valenciennes.

Μετά από περίοδο που πέρασε ως ζωγράφος σκηνής και με κακή υγεία, βρήκε εργασία σ’ εργαστήρι στη Pont Notre-Dame, κάνοντας αντίγραφα δημοφιλών ειδών ζωγραφικής στη φλαμανδική κι ολλανδική παράδοση. Ήταν εκείνη τη περίοδο που ανέπτυξε τη χαρακτηριστική τεχνική του που μοιάζει με σκίτσο. Στα 11 του λοιπόν αρχίζει μαθήματα στο ατελιέ μάλλον τοπικού ζωγράφου, του Ζακ-Αλμπέρ Ζερέν. Το 1702, πηγαίνει στο Παρίσι, μαζί με τον ζωγράφο Μενταγιέ. Σύντομα μένει μόνος και κερδίζει τη ζωή του σαν αντιγραφέας. Την επόμενη χρονιά, εργάζεται σαν βοηθός του ζωγράφου Κλοντ Ζιλό, για περίπου 4 χρόνια.

Το 1707, εργάζεται σαν βοηθός του διακοσμητή Κλοντ Οντράν, διευθυντή του Ανακτόρου Λουξεμβούργου και διακοσμούνε το Μέγαρο Όπερας. Εν τω μεταξύ έχει την ευκαιρία να “σπουδάσει” από τις συλλογές των Τιτσιάνο, Ρούμπενς, Μπρίγκελ, Correggio κι άλλων προγενεστέρων καλλιτεχνών που φιλοξενούνται εκεί και μάλλον επηρεάζεται απ’ αυτούς. 2 χρόνια μετά, αποτυγχάνει στο διαγωνισμό για το Βραβείο της Ρώμης. Πουλά ένα πίνακα με στρατιωτικό θέμα και μ’ αυτά τα χρήματα επιστρέφει στη Βαλανσιέν, για 1 χρόνο. Την επόμενη χρονιά, επιστρέφει στο Παρίσι και φιλοξενείται από τον έμπορο τέχνης Σιρουά, για 2 χρόνια. Αυτός του αγοράζει μερικούς πίνακες με στρατιωτικά επίσης θέματα.

Το 1712, η Βασιλική Ακαδημία τον καλεί να γίνει μέλος της. 5 χρόνια μετά παρουσιάζει το έργο Άφιξη Στα Κύθηρα που γίνεται δεκτό μ’ ενθουσιασμό κι εκεί θεωρείται δημιουργός νέου καλλιτεχνικού είδους. Την επόμενη χρονιά συγκατοικεί με τον φίλο του, Φλαμανδό ζωγράφο Βλέγκελς, στο Παρίσι, μέχρι και το 1719, που προσβάλλεται από φυματίωση και μεταβαίνει στην Αγγλία να λάβει θεραπευτικές οδηγίες από τον διάσημο γιατρό της εποχής, Ρίτσαρντ Μηντ.
Το 1720 επιστρέφει στο Παρίσι κι εγκαθίσταται στο σπίτι του γαμπρού του Σιρουά, Ζερσέν. Ζωγραφίζει μεγάλη ταμπέλα για τον Ζερσέν, που ‘ναι και το τελευταίο έργο του, Με Την Υπογραφή: Ζερσέν και μετακομίζει λόγω υγείας, στο Νοζάν-Σιρ-Μαρν.