Joseph Priestley (1733-1804)
                                              
     Ο Τζότζεφ Πρίστλεη ήτανε γιος υφασματέμπορα από το Λιντς και γεννήθηκε κει στις 13 Μάρτη 1733. Μετά από το θάνατο της μητέρας του το 1740, έζησε με τη θεία του, πρόσωπο με ισχυρές θρησκευτικές αντικομφορμιστικές απόψεις. Παρακολούθησε κει τη μέση εκπαίδευση, αλλά μετά 3 έτη η κακή του υγεία τον ανάγκασε να επιστρέψει το σπίτι. Ήταν λαμπρός μαθητής και με τη βοήθεια των τοπικών δασκάλων, έδειξεν ικανός στη φυσική, τη φιλοσοφία, την άλγεβρα, τα μαθηματικά και στις γλώσσες. Αφότου βελτιώθηκε η υγεία του, μπήκε στη νεοϊδρυθείσα Ακαδημία Daventry Αντικομφορμιστών στο Northamptonshire, όπου μελέτησεν ιστορία, επιστήμες και φιλοσοφία. Εκεί διάβασε Hartley "Παρατηρήσεις Ενός Ανθρώπου" (1749) κι επηρεάστηκε βαθιά από τις απόψεις του, σχετικά με την ελευθερία και την έννοια της ανθρώπινης τελειοποίησης μέσω της καλής εκπαίδευσης.
     Το 1755 γίνηκεν υπουργός στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία στην Αγορά Needham. 3 έτη αργότερα μετακινήθηκε προς το Nantwich του Τσέσαϊρ. Ίδρυσεν επίσης ένα μικρό σχολείο όπου ανέπτυξε τις ιδέες του σχετικά με την εκπαίδευση. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την έρευνα, πώς η επιστήμη θα μπορούσε να βελτιώσει τη ποιότητα της ανθρώπινης ζωής. Το 1761, διορίστηκε ως δάσκαλος στην Ακαδημία Warrington στο Lancashire. Εκεί συνέγραψε βιβλίο με θέμα τη φιλελεύθερη εκπαίδευση για την αστική κι ενεργό ζωή (1765). Στο βιβλίο τόνισε τη σημασία της επιστήμης, των τεχνών, των μοντέρνων γλωσσών και της ιστορίας κι υποστήριξε πως μέχρι τότε, ήταν καλύτερα στημένες από τους κατέχοντες, για κείνους τους σπουδαστές που θάθελαν σταδιοδρομία στη βιομηχανία και το εμπόριο. Ακολούθησε βιβλίο για τις επιστήμες, την ιστορία και τη παρούσα κατάσταση της ηλεκτρικής ενέργειας (1767). Εκεί πρόβαλε θεωρία πως η ιστορία της επιστήμης ήτανε σημαντική επειδή επέδειξε πώς η ανθρώπινη νοημοσύνη ανακαλύπτει και κατευθύνει τις δυνάμεις της φύσης, καθώς επίσης κι επεξηγώντας τη γενική πρόοδο της ανθρωπότητας.
     Έπειτα έστρεψε τη προσοχή του στη πολιτική. Το 1768, δημοσιεύεται το βιβλίο του "Οι Πρώτες Βασικές Αρχές Διακυβέρνησης & Η Φύση Της Πολιτικής, Αστικής & Θρησκευτικής Ελευθερίας". Στο βιβλίο υποστήριξε την ανάπτυξη ενός πολιτικού συστήματος που μεγιστοποιεί την αστική ελευθερία. Σε μια δήλωση που σκοπόν είχε να επιδράσει στην εργασία του Jeremy Bentham, κι για τις ιδέες του σχετικά με τον Ενωτισμό (Unitarianism, βλ. παρακάτω), έγραψε: "Τα αγαθά, η ευημερία κι η ευτυχία της πλειοψηφίας των μελών ενός κράτους, είναι τα μεγάλα πρότυπα από τα οποία πρέπει τελικά να προσδιοριστεί κάθε πράγμα σχετικά με κείνο το συγκεκριμένο κράτος". Αυτά τα 3 βιβλία τράβηξαν τη προσοχή των Richard Price & Benjamin Franklin. Κι οι δυο γίνανε φίλοι με τον Priestley κι ενθαρρύνανε την εργασία του στις επιστήμες και τη πολιτική. Μετά από μακροχρόνιες συζητήσεις μαζί τους, έγραψε το άρθρο με τίτλο "Το Κράτος Της Δημόσιας Ελευθερίας Γενικά & Ιδιαίτερα Των Αμερικανικών Υποθέσεων" (1774). Το άρθρο επιτέθηκε στη βρετανική κυβέρνηση για τη στέρηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών στους αποίκους.
     Οι πολιτικές πεποιθήσεις του τονε κατέστησαν μη δημοφιλή στη βρετανική κυβέρνηση. Οι θρησκευτικοί ηγέτες ενδιαφέρθηκαν επίσης για τις απόψεις που εκφράστηκαν απ' αυτόν στα βιβλία του, όπως η "Ιστορία Της Διαφθοράς Του Χριστιανισμού" (1782) κι η "Ιστορία Των Πρωταρχικών Απόψεων Σχετικά Με Τον Ιησού Χριστό" (1786). Τα βιβλία ανέπτυξαν επίσης τις ιδέες του σχετικά με τον Ενωτισμό. Περιλάμβαναν επίσης επιθέσεις σε τέτοια δόγματα όπως τη παρθενογέννεση και την ιερή τριάδα. Πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά George ΙΙΙ, πείστηκαν πλέον ότι ο Priestley ήταν άθεος. Εκείνος μεταβαίνει στο Μπέρμιγχαμ όπου γίνεται φίλος μ' επιχειρηματίες κι επιστήμονες όπως οι, John Wilkinson, Josiah Wedgwood, Matthew Boulton και james Watt. Εκτιμώντας ότι η επιστημονική εργασία του, -η ανακάλυψη του οξυγόνου πχ.-, χαιρετίστηκε μ' ενθουσιασμό, οι θρησκευτικές και πολιτικές απόψεις του εξακολουθούσαν να του δημιουργούν εμπόδια. Ο ίδιος μαζί με τον φίλο του Richard Price, έγιναν ηγέτες μιας ομάδας ατόμων που έγινε γνωστή ως "Λογικοί Αποστάτες" (Rational Dissenters). Στη κυβέρνηση, αυτά ήταν επικίνδυνα άτομα.
     Η εχθρότητα προς αυτόν αυξήθηκε το 1791, όταν έγραψεν άρθρο υπερασπίζοντας τη γαλλική επανάσταση. Εκεί υποστήριξε πως, θεωρεί ότι τα γεγονότα στη Γαλλία αυξήσανε τη πιθανότητα της "καθολικής ειρήνης και της καλής θέλησης μεταξύ όλων των εθνών" δεδομένου ότι κατέστησε πιθανή μιαν "αυτοκρατορία του λόγου". Οι προβλέψεις του πως η γαλλική επανάσταση ανακοίνωσεν αλλαγή στο ρόλο της μοναρχίας, εκνεύρισαν τον βασιλιά George ΙΙΙ και τους υποστηρικτές του, ιδιαίτερα η άποψη πως ο μελλοντικός μονάρχης θαναι ο "πρώτος υπάλληλος των υπηκόων του κι υπεύθυνος σ' αυτούς". Αυτό του χάρισε το παρατσούκλι "Πυρίτιδα" αφότου εξέφρασε την άποψη ότι πρέπει να τοποθετηθεί "κάτω από την παλαιά οικοδόμηση των λαθών και των δεισιδαιμονιών". Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το "Ένας Πολιτικός Διάλογος Πάνω Στις Γενικές Αρχές Διακυβέρνησης". Στο βιβλίο αυτό εξέφρασε παρόμοιες πολιτικές ιδέες με κείνες που εκφράστηκαν από τον Tom Paine στα "Δικαιώματα Του Ατόμου".
     Αργότερα στο ίδιον έτος, συμμετείχε στη διαμόρφωση Συνταγματικής Κοινωνίας στο Μπέρμιγχαμ. Οι Tories στη πόλη κάναν εμπρηστικές ομιλίες επιτιθειμένοι στις πολιτικές ιδέες του κι αυτό οδήγησεν έναν όχλο που σπάζει το σπίτι του και που καταστρέφει το μεγαλύτερο μέρος των χειρογράφων, των βιβλίων και του επιστημονικού εξοπλισμού του. Μετά από τις ταραχές του Μπέρμιγχαμ, μετακομίζει στο Λονδίνο όπου
διδάσκει Ιστορία κι Επιστήμες στο νέο κολλέγιο, Hackney. Δοκίμασε πολλήν εχθρότητα και στο Λονδίνο για τις πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις του και το 1794 αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Αμερική. Εγκαταστάθηκε στη Πενσυλβανία και κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών έγραψε διάφορα βιβλία για τον Unitarianism. Kαθιέρωσε επίσης τη πρώτην Ενωτικήν Εκκλησία στην Αμερική.  Πέθανε στις 6 Φλεβάρη, του 1804, σ' ηλικία 71 ετών.
-------------------------------------

1). Από το βιβλίο του "Έκθεση Πρωταρχικών Βασικών Αρχών Διακυβέρνησης" (1768):

   ..."Στα προηγμένη κράτη, αν οποιαδήποτε στιγμή τα σφάλματα των κυβερνήσεων ήταν μεγάλα και προφανή αν οι υπουργοί ακολουθούσαν χωριστούς δρόμους από τα συμφέροντα του λαού, αν παραβιάζονταν κατάφωρα τα δικαιώματά του, τότε οι ηγέτες εκείνοι δε θαχανε δίπλα τους κανένα πραγματικό φίλο, παρά μόνο κάποιους γλοιώδεις συκοφάντες που θα τους ...καθησυχάζανε, προσδοκώντας προσωπικόν όφελος και που θα εγκαταλείπανε το ...καράβι λίγο πριν βουλιάξει. Ο λαός δε, θαχε όλα τα δίκια του κόσμου, να νιώθει αγανακτισμένος και να βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στην εξέγερση. Αν αυτά όλα τα δεινά, αυξάνονταν καθημερινά, στο όνομα του Θεού, τότε ο κίνδυνος μιας επανάστασης θατανε πιο ορατός κι οι φόβοι που θατανε δυνατό να τη διώχνανε, σαφώς λιγότεροι. Ναι, πολλές φορές, μερικοί κρατικοί λειτουργοί, παραβιάζουνε τους κανόνες, συνεπεία, υπερεκτίμησης και κακής χρήσης, της δύναμης που τους έχει δοθεί"...

2). Ο Michael Faraday στο άρθρο του επ' ευκαιρία του εορτασμού της 100ετηρίδας από τη γέννηση του Πρίστλευ, το 1833, αναφέρει μεταξύ άλλων:

   "Ο Δρ Priestley είχε κείνη την ελευθερία του νου κι εκείνη την ανεξαρτησία του δόγματος και των προδικασμένων εννοιών, από οι οποίες τα άτομα τόσο συχνά υποκύπτουν και μεταφέρονται από πλάνη σε πλάνη, γιατί τα μάτια τους δεν ανοίγουνε να δούνε τι είναι κείνη η πλάνη. Ο Δρ Priestley έκανε τις μεγάλες ανακαλύψεις του κυρίως συνεπεία ακριβώς αυτού του νου, που μπορούσε να κινηθεί μ' εξαιρετικήν ευχέρεια, μεταξύ του καλού παλαιού και του καλού νέου κι έτσι να τους δώσει χώρο, ενώ επίσης τα κακά αυτών ναχει το πολιτικό, ηθικό κι ανθρώπινο προσωπικό σθένος, να τα καταργήσει. Τέλος με τόλμη μπορούμε πια να ισχυριστούμε, πως ο Δρ Πρίστλευ, έκαμε ό,τι έκαμε, γιατί δεν είχε μέσα του ίχνος προκατάληψης".

..........................................................

                                      Ενωτικοί (Unitarians)

     Η Eνωτική Kοινωνία καθιερώθηκε το 1791. Ο όρος Eνωτικός άρχισε να χρησιμοποιείται στην Ευρώπη στην αρχή του 17ου αιώνα. Ο John Biddle (1615-62) θεωρείται ο πρώτος υπουργός που καθιέρωσε μιαν Eνωτική Kοινότητα στη Μεγάλη Βρετανία. Ένας άλλος πρώτος υποστηρικτής ήταν ο Theophilus Lindsey (1723-1808), ο οποίος έχτισε το παρεκκλησι στην οδό Essex στο Λονδίνο το 1778. Εντούτοις ήταν ο αντικονφορμιστής υπουργός κι επιστήμονας, Priestley, κείνος που ‘γινε ο σημαντικότερος υπερασπιστής του Unitarianism στο 18ο αιώνα στην Αγγλία. Αφότου καταστράφηκε το σπίτι του από ένα μαινόμενον όχλο το 1791, ο Priestley μετανάστευσε στην Αμερική. Oι Unitarians έπαιρναν την ιδιότητα μέλους τους σε μεγάλο βαθμό από τα επιστημονικά επαγγέλματα κι η προοπτική τους έτεινε ναναι λογική κι ατομικιστική. Οι αρχικές προθέσεις της κίνησης ήταν να ενωθούν όλες οι ομάδες αντικονφορμιστών αλλά αυτό κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Δεν υπάρχει καμία συνολική δογματική πεποίθηση σχετικά με την οποία όλο το Unitarians να συμφωνεί.
     Στη πραγματικότητα, η σημαντικότερη πτυχή του Unitarianism είναι το δικαίωμα των ατόμων ν' αναπτύξουν τις θρησκευτικές απόψεις τους. Επομένως ο δεσμός μεταξύ τους συνίσταται περισσότερο στον αντιδογματισμό τους απ' ό,τι σ' οποιαδήποτε ομοιομορφία πεποιθήσεων. Εντούτοις, οι Unitarians τείνουν να θεωρήσουν πως ο Ιησούς Χριστός ήταν ανθρώπινος θρησκευτικός ηγέτης που ακολουθείται αλλά που δε λατρεύεται. Υποστήριζαν ότι ο Ιησούς είναι το "μεγάλο υπόδειγμα που οφείλουμε ν' αντιγράψουμε προκειμένου να τελειοποιηθεί η ένωσή μας με το Θεό". Θεωρούσαν ότι τα κοινωνικά κακά δημιουργήθηκαν ανθρώπινα κι ότι δεν τα επέβαλλεν ο Θεός, επομένως θα μπορούσαν να θεραπευθούν από ανθρώπινες προσπάθειες. Ήταν ισχυροί υποστηρικτές της δημοκρατίας και του ότι κάθε κοινότητα πρέπει να ρυθμιστεί χωρίς εξωτερικό έλεγχο. Αυτό περιέλαβε τη δύναμη να επιλεχτούν και ν' απαλλαχθούν οι υπουργοί.
     Τέλη του 18ου κι αρχές του 19ου αι., το κίνημα προσδιορίστηκε πιότερο με την εκστρατεία για κοινωνική και πολιτική μεταρρύθμιση. Ενωτικοί όπως οι: Joseph Priestley, Jeremy Bentham, Robert Wedderburn, Harriet Martineau, James Martineau και John Stuart Mill ήταν όλοι υποστηρικτες της καθολικής ψήφου. 'Αλλοι κύριοι ριζοσπάστες της περιόδου όπως ο Tom Paine κι ο Thomas Muir περιγραφτήκανε κι αυτοί από τους κριτικούς τους ως Unitarians. Μετά από τη δημοσίευση του Paine των "Δικαιωμάτων Του Ατόμου", οι θρησκευτικοί ριζοσπάστες στο Λονδίνο διαμόρφωσαν την Eνωτική Κοινωνία για να προωθήσουν αιτίες κοινοβουλευτικής μεταρρύθμισης. Οι Ενωτικές Κοινότητες αναπτύχθηκαν κυρίως στις μεγάλες βιομηχανικές πόλεις όπως το Μάντσεστερ, το Μπέρμιγχαμ και το Λιντς. Η αύξηση ήταν αργή κι από το 1851 υπήρξαν μόνο 229 κοινότητες με περίπου 30.000 μέλη. Εντούτοις, είχαν ιδιαίτερη επιρροή εξαιτίας των επαφών τους, στη βρετανική βιομηχανία (Josiah Wedgwood, John Marshall, Thomas Ashton, Samuel Fielden, George Courtauld, Samuel Courtauld, Peter Taylor, Samuel Oldknow, Henry Tate, Charles Booth, κ.λπ...) και στο Κοινοβούλιο (John Fielden, Robert Hyde Greg και Peter Alfred Taylor).
     Ο James Martineau, -αδελφός της Harriet Martineau-, ήταν ο ηγέτης των στο μέσο του 19ου αιώνα. Στο βιβλίο του "Η Λογική Της Θρησκευτικής Έρευνας" (1836), υποστήριξε πως "ο λόγος είναι η τελευταία έκκληση, το ανώτατο δικαστήριο, στη δοκιμή του οποίου ακόμη κι ο Δημιουργός πρέπει να παρουσιαστεί". Ο William Gaskell, Eνωτικός υπουργός στο Μάντσεστερ και σύζυγος της μυθιστοριογράφου Elizabeth Gaskell, ήταν άλλη μια σημαντική ηγετική φυσιογνωμία σε κείνη τη περίοδο.
     Στο 19ο αιώνα οι Unitarians δραστηριοποιήθηκανε πολύ ζωηρά, στό κίνημα για βιομηχανική μεταρρύθμιση, δημόσια υγεία, μεταρρύθμιση στις φυλακές, μετριοπάθεια, δικαιώματα γυναικών και κατάργηση της σκλαβιάς. Οι ενωτικοί μεταρρυθμιστές περιλάμβαναν τους: Edwin Chadwick, Florence Nightingale, Jenkin Lloyd Jones και Charles Booth. Στη θρησκευτικήν απογραφή του 1851 υπήρχαν 3.153.490 προτεστάντες αντικονφορμιστές. Εκεί περιλαμβάνονταν και 37.156 Unitarians.

___________________

Elizabeth 'Bessie' Rayner Parkes-Belloc

   Elizabeth 'Bessie' Rayner Parkes-Belloc

     Κόρη του δικηγόρου Joseph Parkes και της Elizabeth, γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου 1829, στο Μπέρμιγχαμ. Ο παππούς της ήταν ο Joseph Priestley, επιστήμονας -ανακάλυψε το οξυγόνο, μεταξύ άλλων- και πολιτικός μεταρρυθμιστής που αναγκάστηκε να αφήσει τη χώρα το 1794. Ο πατέρας της ήταν επίσης Ενωτικός με ριζοσπαστικές πολιτικές απόψεις κι ήταν στενός φίλος μεταρρυθμιστών όπως οι, Henry Brougham & John Stuart Mill. Το υπόβαθρό της ήταν έτσι, Ενωτικό, ριζοσπαστικό, φιλελεύθερο και φυσικά με τις φεμινιστικές τάσεις, ιδιαίτερα ανεπτυγμένες. Είχεν επίσης σαν υπόβαθρο ήδη, το πολιτικό και φιλικό προς τον παππού της περιβάλλον.
     Παρά τις ριζοσπαστικές τους ιδέες, οι γονείς της ήτανε πεισμένοι πως η μοναχοκόρη τους έπρεπε να λάβει τη καθιερωμένη βασική εκπαίδευση, πράγμα πουφερε πολλές τριβές μεταξύ τους, ιδιαίτερα με τον πατέρα. Το 1832, όταν ήταν ακόμα μικρή, η οικογένειά της μετακόμισε στο Λονδίνο, στη μεγάλη George Street, στο Γουέστμινστερ. Στα 11 της γράφτηκε για ένα χρόνο σ' ένα μικρόν Ενωτικό σχολείο για κορίτσια που 'τανε διευθυντής ο William Field, στο Leam του Warwickshire. Όμως επειδή ο αδερφός της κι αυτή, ήτανε φιλάσθενα παιδάκια, η οικογένεια πέρασε λίγο χρονικό διάστημα στο Hastings, για τον θεραπευτικά απαραίτητο θαλασσινόν αέρα. Ο αδερφός της Priestley, πέθανεν αργότερα, το 1950 κι έμεινεν αυτή το μονάκριβο παιδί της οικογένειας.
     Το 1846, συνάντησε τη Barbara Leigh Smith (μετέπειτα Bodichon: Βλ. παρακάτω), η οποία διηύθυνε ένα προοδευτικό σχολείο στο Λονδίνο. Οι δυο γυναίκες έγιναν στενές κι ισόβιες φίλες. Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών έγραψε διάφορα άρθρα για τα δικαιώματα των γυναικών, συμπεριλαμβανομένων των παρατηρήσεων-υποδείξεων στην εκπαίδευση των κοριτσιών ("Remarks Οn Τhe Education Οf Girls" 1856). Οι δυο τους μαζί θεωρήσανε πως υπήρχεν ανάγκη για ένα περιοδικό για τις μορφωμένες γυναίκες και το 1858 ίδρυσαν το "The Englishwoman's Review". Η Parkes έγινε συντάκτης και στα επόμενα έτη κατέστησε το περιοδικό διαθέσιμο στους 'στρατευμένους' συγγραφείς, στους γυναικολόγους κι επέκτεινε τις ευκαιρίες για την είσοδο των γυναικών στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μαζί δημιούργησαν επίσης κι ένα γραφείο απασχόλησης γυναικών, δίνοντας έτσι νέες ευκαιρίες κι ανοίγοντας νέους ορίζοντες στο εμβρυακόν ήδη, γυναικείο κίνημα. Μεταξύ του κύκλου των φίλων και γνωστών της ήσαν οι, Elizabeth Gaskell, Anna Jameson, George Eliot, Matilda Savoy, Adelaide Procter, Lisa Craig, Thackeray Trollope και Dante Gabriel Rossetti.

....................................................

 Barbara Leigh Smith-Bodichon

Barbara Leigh Smith-Bodichon

     Η Barbara Bodichon, κόρη του Benjamin Leigh Smith και της Anne Longden, γεννήθηκε το 1827, Ο πατέρας της προερχόταν από γνωστήν Ενωτική ριζοσπαστικήν οικογένεια. Ο παππούς της είχεν εργαστεί στενά στο Κοινοβούλιο με τον William Wilberforce στην εκστρατεία του ενάντια στο δουλεμπόριο κι είχε υποστηρίξει τη γαλλική επανάσταση, ενώ ο προπαππούς της είχε ευνοήσει τους αμερικανούς αποίκους ενάντια στη βρετανική κυβέρνηση. Η οικογένεια είχε συγγένειαν επίσης με τη Fany Smith, μητέρα της Florence Nightingale.
     Όταν γεννήθηκεν, ο πατέρας της ήταν ένας ριζοσπαστικός βουλευτής κι η μητέρα της, ηλικίας μόλις 17 ετών, θεωρήθηκεν αποπλανημένη από κείνον κι όλο το γεγονός αποτέλεσε σκάνδαλο κείνη την εποχή. Οι γονείς της μπορεί να μη παντρευτήκανε ποτέ, μα ζήσανε μαζί καλά, εκτός γάμου, μέχρι τον θάνατο της μητέρας από φυματίωση, όταν η μικρή Barbara ήτανε μόλις 7 ετών. Το πατρικό σπίτι τους, ήτανε τόπος συνάντησης για όλους τους ριζοσπάστες βουλευτές αλλά και για τους πολιτικούς πρόσφυγες, πράγμα που επέτρεψε στη μικρή ...'επαναστάτρια' να κάνει ένα κύκλο γνωριμιών, από την αφρόκρεμα αλλά και τη ποικιλία των πολιτικών τάσεων. Το κυριώτερον όμως ήτανε πως ο πατέρας της ήταν υπέρμαχος των γυναικείων δικαιωμάτων κι ανάθρεψε τη μικρή του κόρη, με τον ίδιο τρόπο που μεγάλωσε και τ' άλλα παιδιά του, αγόρια και κορίτσια.
     Η μικρή παρακολούθησε το ίδιο σχολείο με τ' αδέλφια της, τρίφτηκε και γαλουχήθηκε με τ' άλλα παιδιά της εργατικής τάξης και στην ηλικία των 20 ετών, ο πατέρας της της προσέφερε ένα ετήσιον εισόδημα 300 λιρών, όπως είχε κάνει και με τ' άλλα του παιδιά. Πράγμα ασυνήθιστο μεν για την εποχή, ωστόσο της παρείχε την άνεση ναναι ανεξάρτητη από την οικογένειά της. Εκείνη χρησιμοποίησε μέρος των χρημάτων αυτών, για να στήσει το προοδευτικό της σχολείο κι επέλεξε την Elizabeth Whitehead για ναναι ο σχολικός επικεφαλής καθηγητής του σχολείου της Πριν προχωρήσουνε στην ίδρυση του -σχολείο που μετέπειτα έγινε γνωστό ως Σχολείο Πόρτμαν- έκαναν ειδικήν έρευνα στα σχολεία του Λονδίνου και στη μέθοδο διδασκαλίας αυτών. Αποφάσισαν από κοινού, να δημιουργήσουν ένα πειραμάτικο, μικτής εκπαίδευσης σχολείο, χωρίς θρησκευτικές, πολιτικές ή ταξικές διαφορές κι απαιτήσεις.
     Το 1850 κινήθηκε δυνατά για να πετύχει τη νομική, πολιτική κι εκπαιδευτική αναβάθμιση των γυναικών. Αυτή λοιπόν η εκστρατεία, συμπεριλάμβανε και τη συγκρότηση άρθρων και δημοσιευμάτων κι η συγγραφέας Caroline Norton διαδραμάτισεν επίσης σημαντικό ρόλο σ' αυτό. Η Barbara έδωσε τα στοιχεία σε μιαν επιτροπή Βουλής των Κοινοτήτων που εξέτάζε τη νομική θέση των παντρεμένων γυναικών. Αυτό επέφερε μιαν επιτυχία. Η επιτροπή της Βουλής των Κοινοτήτων ψήφισε διασυζυγικό νόμο που επέτρεπε το διαζύγιο μέσω δικαστηρίων κι όχι όπως ίσχυε πρώτα μέσω δαπανηρών κι αργών διαδικασιών στο κοινοβούλιο.  Η Barbara ήταν ιδιαίτερα ευτυχής που αυτή η νέα πράξη προστάτευσε επίσης τα δικαιώματα ιδιοκτησιών των διαζευγμένων γυναικών, αλλά ήταν και πολύ επικριτική με ένα νομικό σύστημα, που απέτυχε να προστατεύσει την ιδιοκτησία, τις θέσεις και τις αποδοχές των παντρεμένων γυναικών.
     Το 1857 η Barbara συνέγραψε το "Γυναίκες & Εργασία" όπου υποστήριξε πως η εξάρτηση μιας παντρεμένης γυναίκας στο σύζυγό της ήταν υποβιβασμός της. Με δεδομένο το νεαρό της ηλικίας της, ερωτεύτηκε τον John Chapman, συντάκτη της "Επιθεώρησης Του Γουεστμίνστερ". Οι διαφορές τους όμως στις πεποιθήσεις κατέστησαν αδύνατο τον γάμο μεταξύ τους. Έτσι, όταν γνώρισε τον Eugene Bodichon, ένα ριζοσπάστη, γάλλο, πρώην υπάλληλο του στρατού, έστερξε να ενδώσει και να τονε παντρευτεί. Αυτός την υποστήριξεν ολόψυχα στις ενέργειες και τους αγώνες της, για τα δικαιώματα των γυναικών. Το 1958 μαζί με τη φίλη της Μπέσι Παρκς ιδρύσανε το περιοδικό, που αναφέρεται κι ανωτέρω. Ήταν οι δυο τους που αποφασίσανε πως ήτανε πια καιρός για περαιτέρω κλιμάκωση των αγώνων τους, για το γυναικείο κίνημα. Μετά τη παρουσίαση του ψηφίσματος στη Βουλή των Κοινοτήτων, η Μπάρμπαρα περιόδευσε μιλώντας σε συνεδριάσεις για το θέμα τούτο, σ' όλη τη χώρα. Αυτή η περιοδεία, με τις φλογερές ομιλίες της, αποφέρανε πολλές γυναίκες σαν υποστηρίκτριες και μεταξύ τους και τη Lydia Becker, μελλοντικήν ηγέτιδα του κινήματος.
     Συνέγραψεν επίσης άρθρα, όχι μόνο για το δικαίωμα της ψήφου στις γυναίκες, αλλά και για τη βελτίωση της εκπαίδευσής τους κι εν γένει για τα δικαιώματά τους. Μαζί με την Emily Davies προσπαθήσανε να συγκεντρώσουνε τ' απαιτούμενα κεφάλαια, για να στήσουνε το πρώτο κολέγιο γυναικών στο Καίμπριτζ. Καταφέρανε λοιπόν ν' ανοίξουνε το κολέγιο Girton, το 1878, αλλά δε κατάφεραν να πετύχουνε την αναγνώρισή του από το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Έτσι οι απόφοιτές του, δεν είχανε την αναγνώριση του πτυχίου τους, πράγμα που επετεύχθη μόλις το 1948! δηλαδή 70 χρόνια μετά.
     Μόλις τη προηγούμενη χρονιά, το 1877, η Μπάρμπαρα, είχεν αρχίσει να νοσεί από μιαν ασθένεια που της έφερνε παράλυση. Αν κι είχε τη θέληση να συνεχίσει την εκστρατεία της για τη τελική νίκη, άρχισε πια να μη μπορεί να μετακινείται. Διατήρησε μέσα της τη φλόγα της μαχήτριας αλλά τελικά, όλο το υπόλοιπο της ζωής της έμεινεν ανενεργή, μέχρι τον θάνατό της, το 1891. Μετά τον θάνατό της, άφησε ένα πολύ μεγάλο μέρος των χρημάτων της στο Κολέγιο Girton, για να μπορέσει να συνεχίσει τη λειτουργία του.
................................................

Parkes ...συνέχεια

     Από το 1962, άρχισε σταδιακά ν' απομακρύνεται από την εργασία της για το περιοδικό, λόγω υγείας. Θεωρούσεν αγχωτικά όλα τούτα τα άρθρα. Εντωμεταξύ, μετά ένα κύκλο αγνωστικισμού, κάπου μεταξύ 1861-4, επιστρέφει στη Ρωμαιοκαθολικήν Εκκλησία. Μεταβολή που μπορεί να οφείλεται στον θάνατο της φίλης της Adelaide Procter. Συνέχισε να δημοσιεύει στα τεύχη, άρθρα και δοκίμια αφορώντα στην εργασία των γυναικών, ("Essays Οn Women's Work" 1866), -αλλά ίσως με λιγότερη ζέση. Εκεί υποστήριζε πως οι νόμοι της χώρας βασιστήκανε στην υπόθεση πως οι γυναίκες στηρίζονται από τους συζύγους ή τους πατεράδες τους, αλλά με την έλλειψη των ανδρών στη χώρα, αυτό ήτανε το λιγότερο πιθανό να συνέβαινε. Επομένως πρότεινε πως ήταν απαραίτητο να βελτιωθούν τα πρότυπα της εκπαίδευσης για τα κορίτσια. Το 1866, η Parkes μαζί με τη Bodichon κινήθηκαν υπέρ της διαμόρφωσης μιας Επιτροπής Για Το Δικαίωμα Ψήφου Των Γυναικών, για πρώτη φορά παγκοσμίως (Women's Suffrage Committee). Αυτή η επιτροπή οργάνωσε κι απέστειλε την αίτηση ψήφου των γυναικών στο κοινοβούλιο, την οποία ο John Stuart Mill παρουσίασε στη Βουλή των Κοινοτήτων εξ ονόματός τους.
     Σε μια παρατεταμένην επίσκεψη στη Γαλλία το 1867, για να ξεσκάσει σε διακοπές, έπειτα από μιαν ερωτικήν απογοήτευση, συναντά τον γάλλο δικηγόρο Louis Belloc. Ερωτευτήκανε τρελά κι αποφάσισανε να παντρευτούν αμέσως. Κι οι δυο οικογένειες αντισταθήκανε στον γάμο αυτό, γιατί ο Belloc ήταν νεότερος της, 13 έτη, αλλά χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η Barbara Bodichon τη συμβούλεψεν επίσης ενάντια σ' αυτή την απόφαση, με αποτέλεσμα η φιλική τους σχέση να δοκιμαστεί για κάμποσο, χωρίς όμως να τις χωρίσει τελικά, αλλά ο γάμος έγινε. Μετά από 5 ευτυχή και θυελλώδη ερωτικά χρόνια μαζί, σε μια κατοικία στο La Celle St, κοντά στο Παρίσι, ο Louis Belloc πεθαίνει ξαφνικά από ηλίαση, το 1872. Στην οικογένεια του συζύγου της, βρήκε έναν συμπονετικό λογοτεχνικό και θρησκευτικό κύκλο με τον οποίο κράτησε στη στενή επαφή, ακόμα και μετά το θάνατο του άντρα της. Η πεθερά της, Louise Swanton Belloc ήταν ιδιαίτερος φίλος και σύμβουλός της.
     Η Bessie επιστρέφει στο Λονδίνο με τα δυο παιδιά τους τη Μαρί (Marie Belloc Lowndes, βλ. παρακάτω) και τον Χιλέρ (Hilaire Belloc, βλ. παρακάτω), μετέπειτα λογοτέχνες κι οι δυο. Δεν ενδιαφέρθηκε πλέον για τα δικαιώματα των γυναικών. To 1878 μετακομίζουν από τη χλιδή του Λονδίνου, στο φτωχό, ήρεμο κι ανέξοδο Slindon, κοντά στο Arundel στο Σάσσεξ, όπου τελικά επρόκειτο να ζήσει όλο το υπόλοιπο της ζωής της. Διέμειναν αρχικά σ' ένα εξοχικό (τώρα οικία Dower) κι ύστερα στο Hill, που το μετονόμασε σε Grange. Εδώ παρουσίασε ο γιος της την αμερικανίδα σύζυγό του, Elodie Hogan.

.............................

   Marie-Adelaide Belloc-Lowndes

Marie-Adelaide Belloc-Lowndes

     Kόρη του Louis Belloc, ενός γάλλου δικηγόρου και της Elizabeth Rayner Parkes, (κόρη του ριζοσπάστη του Μπέρμιγχαμ, Joseph Parkes κι εγγονή του Joseph Priestley). Γεννήθηκε στο Marylebone του Λονδίνου στην Αγγλία 5 Αυγούστου 1868. Μετακομίσανε στη Γαλλία όμως το 1872, λόγω θανάτου του πατέρα και μεγάλωσε κεί, και πιο συγκεκριμένα στο La Celle-Saint-Cloud. Όπως κι ο αδελφός της, Hillaire Belloc, έτσι κι αυτή, ήτανε ταλαντούχα συγγραφέας, αδιάφορη με τα πολιτικά και δημοσίεψε τη πρώτη ιστορία μόλις 16 ετών. Για να καταφέρει να δημοσιέψει, έπιασε δουλειά σαν δημοσιογράφος στη "PALL-MALL AVENUE" το 1884. Ακολούθησαν κι άλλα μυθιστορήματα που γίνανε καλώς αποδεκτά από κοινό και κριτικούς.
     Το 1896 παντρεύτηκε τον Frederic Lowndes, συντάκτη των "TIMES". Το 1908 ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας, Cicely Hamilton, ίδρυσε την WWSL (Ένωση Συγγραφέων Γυναικών Για Tη Χειραφέτηση Της Γυναίκας). Το WWSL δήλωσε πως αντικείμενό του ήταν "να πετύχει τη καθιέρωση δικαιώματος ψήφου για τις γυναίκες κι αντιμετώπισή τους με ίσους όρους σε σχέση με τους άντρες". Η Belloc ήταν από τις πρωτεργάτριες. Τον Γενάρη του 1913, δημοσίεψε την ιδιαίτερα επιτυχή νουβέλα, "Ο Νοικάρης" (The Lodger), στο περιοδικό "McLURE'S".
     Η αντίδραση στο φεμινιστικό κίνημα και μάλιστα με τρελή μανία, εμφανίστηκε στο ανατολικό Λονδίνο, στα τέλη του 1888. Πολλές νέες γυναίκες σφάχτηκαν άγρια από ένα καθ' έξη δολοφόνο, που άφηνε στον τόπο του εγκλήματος ή έστελνε στις εφημερίδες, σημειώματα με παρατσούκλι "Τζακ Ο Αντεροβγάλτης" (Jack The Reaper) και κατάφερε να προκαλέσει πανικό στο κοινό χωρίς ποτέ να συλληφθεί. Η περίπτωση την ενέπνευσε να γράψει τη νουβέλα, βασισμένη στο κλίμα του φόβου αυτού. Τα πρώτα της βιβλία, τα υπέγραφε ως άντρας με τ' όνομα Philip Curtin Hedges. Τώρα σα παντρεμένη, υπέγραψε τον "Νοικάρη" ως Marie Belloc-Lowndes.
     Χρησιμοποιήθηκε από τη WWSL, αν κι η φεμινιστική προπαγάνδα του είναι λεπτότατη: "...η ιδιοκτήτρια δεν άργησε ν' ανακαλύψει πως ο νοικάρης της είχε έν' αλλόκοτο είδος φόβου κι απέχθεια κατά των γυναικών.  ...άκουγε συχνά τον κ. Sleuth να διαβάζει μεγαλοφώνως αποσπάσματα από τη Βίβλο, που ήταν πολύ προσβλητικά στο φύλο της..." Τελικά το άτομο που συμπαθούσε αυτά τ' αποσπάσματα, αποδεικνύεται κακοήθης δολοφόνος γυναικών. Το βιβλίο έγινε ανάρπαστο καθώς πούλησε περισσότερα από 1.000.000 αντίτυπα (μετέπειτα έγινε και ταινία σε τρεις τουλάχιστον βερσιόν, μια από τις οποίες ήταν από κάποιον, -νεαρό τότε-, 'Αλφρεντ Χίτσκοκ κι ήταν η πρώτη του "χιτσκοκική" ταινία) και θεωρείται σαν η καλύτερη δουλειά της Mrs Belloc-Lowndes (έτσι υπέγραφε από κάποιο σημείο κι ύστερα).
      Έγραψε κι άλλα σπουδαία μυθιστορήματα κυρίως εγκλήματος ή φανταστικού είδους. Στις 23 Μάρτη 1925 πεθαίνει η μητέρα της, στο Σλίντον του Σάσεξ. Το 1934 εκλέγεται μέλος στη Λέσχη Καθολικών Συγγραφέων Εν Ζωή. Ήτανε πολύ περήφανη απ' αυτό το γεγονός καθώς επίσης κι από τ' ό,τι ήτανε μαζί με τον αδερφό της, οι μόνοι εναπομείναντες στη ζωή, συγγενείς του Τζόζεφ Πρίστλεϋ.
     Έγραφε με πένα από καλάμι και λέγανε πως έμοιαζε με τη βασίλισσα Βικτορία.
     Πέθανε στις 14 Νοέμβρη 1947, σ' ηλικία 79 ετών.
..................................................

      
                    Hilaire Belloc
Hilaire Belloc

     Γιος του Louis Belloc και της Elizabeth 'Bessie' Rayner Parkes-Belloc, γεννήθηκε κοντά στο Παρίσι το 1870. Αν κι ασπάστηκε τον καθολικισμό από Unitarianism, παρέμεινε πολιτικός ριζοσπάστης. Η οικογένεια Belloc μετακόμισε στην Αγγλία όταν ήταν 2 ετών. Μετά τη βασικήν εκπαίδευση στο Μπέρμιγχαμ, υπηρέτησε στο γαλλικό στρατό. Επέστρεψε στην Αγγλία το 1892 και μπήκε στο κολλέγιο της Οξφόρδης. Πήρε μεγάλο βαθμό αλλά απογοητεύτηκε όταν δεν του προσφέρθηκε μια υποτροφία. Πεπεισμένος ότι ήταν απορριμμένος λόγω των καθολικών θρησκευτικών απόψεών του, πήγε σε μια περιοδεία διαλέξεων των ενωμένων κρατών. Επίσης δημοσίευσε δυο βιβλία του με στίχους το 1896.
     Επιστρέφει στην Αγγλία και το 1902 πολιτογραφείται βρετανός υπήκοος και μέλος της φαβιανής κοινωνίας, μαζί με τους νέους φίλους του, G. B. Shaw και Η. C. Wells που τον βοήθησαν να πιάσει δουλειά σ' εφημερίδες να γράφει τις καθημερινές ειδήσεις και να αναλαμβάνει ομιλίες-διαλέξεις. Τελικά έγινε λογοτεχνικός συντάκτης ενός περιοδικού. Το 1906 Belloc αγόρασεν οικόπεδο στο χωριουδάκι Shipley, κοντά στο Horsham για 900 λίρες. Αυτό περιελάμβανε σπίτι, πέντε στρέμματα αγρού και το Slindon. Οι Belloc ανέπτυξαν μια βαθιάν αγάπη για το Σάσσεξ και κατά τη διάρκεια των επόμενων 30 ετών έγραψε πολλά άρθρα και διάφορα βιβλία γι' αυτό.
     Μετά τη μετακίνησή του εκεί, έγινεν ο φιλελεύθερος υποψήφιος για το νότιο Salford και στη γενική εκλογή του 1906, εκλέχτηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων. Απογοητεύθηκε από τον Henry Cambell-Bannerman και την έλλειψη της κυβέρνησής του ριζοσπαστισμού. Ανατράπηκε ιδιαίτερα από την κυβερνητική αποτυχία ν' ακυρωθεί ο εκπαιδευτικός νόμος του 1902. Αν κι η μητέρα του κι η αδελφή του, ήταν ισχυροί υποστηρικτές των δικαιωμάτων των γυναικών, εκείνος είχε τις ισχυρές αντιρρήσεις ενάντια στη ψήφο των γυναικών. Έγραψε ότι:

   "Αντιτάσσομαι στο να ψηφίζουν κι οι γυναίκες όπως οι άντρες. Το ονομάζω ανήθικο, επειδή αν σκεφτώ να φέρω τη γυναίκα κάποιου ή τη μητέρα του ή την αδελφή του, στον πολιτικό χώρο, σημαίνει πως διαταράσσω τις σχέσεις των δυο φύλων".

     Κέρδισε μια μικρή νίκη στο νότο Salford τον Ιανουάριο του 1910 αλλά την έχασε στη δεύτερη γενική εκλογή του Δεκέμβρη. Επέστρεψεν έτσι πάλι στη δημοσιογραφία και για δυο χρόνια έγραψε για διάφορες εφημερίδες. Έγινε συντάκτης της πολιτικής εβδομαδιαίας έκδοσης, "Αυτόπτης Μάρτυρας" κι επιτέθηκε στη πολιτική διαφθορά με βιβλία του, το 1911. Με τους συνεισφέροντες φίλους, όπως οι Shaw, Wells, Μaurice Baring και Chesterton, πουλούσε πάνω από 100.000 αντίτυπα εβδομαδιαίως. Εκεί προσπάθησε να εκθέσει παραδείγματα πολιτικής δωροδοκίας, συμπεριλαμβανομένου του σκανδάλουLloyd George-Marconi. Όταν παράτησε τη Βουλή των Κοινοτήτων, απομακρύνθηκε κι από τους παλιούς του φίλους στη φαβιανή κοινωνία κι απέσυρε την υποστήριξή του στις μεταρρυθμίσεις που αυτοί πρεσβεύανε. Στο βιβλίο του "Το Δουλικό Κράτος" (1912) επιτέθηκε στα προγράμματα ευημερίας όπως τα επίπεδα κοινωνικής ασφάλειας και βασικών μισθών.
     Υπήρξε κορυφαίος δημοσιογράφος, ισχυρός πολιτικός φιλόσοφος, μα υπήρξε κι επίσης επιτυχημένος μυθιστοριογράφος, ιστορικός κι ισχυρός υποστηρικτής της συμμετοχής της Μεγάλης Βρετανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στρατολογήθηκε από τον Charles Masterman, προϊστάμενο του γραφείου πολεμικής προπαγάνδας (WPB), για να βοηθήσει και να υποστηρίξει τη πολεμική προσπάθεια. Αυτό περιλάμβανε την εκπόνηση δυο χαρτών της Ευρώπης (1915) για το WPB. Με την αρχή του πολέμου ο Jim Allison, διευθυντής διαφημίσεων, αποφάσισε να στήσει ένα νέο περιοδικό, "Γη & Ύδωρ". Ήταν εβδομαδιαίο κι ασχολήθηκε αποκλειστικά με τον πόλεμο. Ο Belloc έγινε στρατιωτικός ανταποκριτής και κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών έκανε συχνά ταξίδια στο δυτικό μέτωπο. Έλαβε επίσης τους λεπτομερείς απολογισμούς όσων συνέβαιναν, από τους φίλους στο βρετανικό στρατό. Το περιοδικό έκαμε μεγάλην επιτυχία και μέσα σε μερικούς μήνες είχε κυκλοφορία πάνω από 100.000 αντίτυπα.
     Ο Belloc ήτανε πάντα εχθρικός στη γερμανική φυλή αλλά στην εμπόλεμη περίοδο, οι απόψεις του γίναν εξαιρετικά δημοφιλείς. Έγραψε στους αναγνώστες του πως ο πόλεμος ήτανε μια διαφωνία μεταξύ της ειδωλολατρικής βαρβαρότητας και του χριστιανικού πολιτισμού. Οι εκτιμήσεις του για τα θύματα των γερμανών ήταν συχνά ιδιαίτερα διογκωμένες κι έκανε συνεχώς ανακριβείς εκτιμήσεις για το πότε περίπου θα τελείωνε ο πόλεμος. Εμπιστεύτηκε στο φίλο του, Chesterton, ότι "είναι μερικές φορές απαραίτητο να φερθεί κανείς απαίσια προς όφελος του έθνους". Έχασε πολλούς φίλους κατά τη διάρκεια του πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των: Blackwood, Cecil Chesterton, Edward Horner και Raymond Asquith.
     Ο γιος του, Louis Belloc, που υπηρετούσε στη Βασιλικήν Αεροπορία, σκοτώθηκε βομβαρδίζοντας ένα καραβάνι μεταφορών τον Αύγουστο του 1918. Μετά από τον πόλεμο, έγραψε βιβλίο που προτείνει το ρωμαϊκό καθολικισμό, την Ευρώπη και την πίστη (1920). Δημοσίευσε επίσης μια σειρά ιστορικών βιογραφιών: Oliver Cromwell (1927), james ΙΙ (1928), Richelieu (1930), Wolsey (1930), Cranmer (1931), Napoleon (1932) και Charles ΙΙ (1940).
     Το 1942 υπέστη ένα εγκεφαλικό. Κράτησεν όμως για 11 έτη και τελικά πέθανε στις 16 Ιουλίου 1953, σ' ηλικία 83 ετών.

...................................

Parkes ...συνέχεια

     Πέραν όμως των αγώνων της για τη χειραφέτηση των γυναικών, υπήρξε και λογοτέχνις. Στην αρχή ξεκίνησε καριέρα στη δημοσιογραφία, γράφοντας στις τοπικές εφημερίδες και στα ριζοσπαστικά περιοδικά. Επίσης έδωσε για να τυπωθούνε τα ποιήματα, τα δοκίμια και τ' απομνημονεύματά της. Ένα μεγάλο μέρος της ποίησής της γράφτηκε νωρίς στη δημιουργική ζωή της κι είναι συνεπώς αυτή ενός νέου συγγραφέα που πειραματίζεται με τις μορφές και τα θέματα και που προσπαθεί να βρεί τη ποιητική φωνή της.
     Τα ποιήματα σ' αυτή τη περίοδο είναι πολυποικίλα κι απλά, μπαλάντες, άλλα είναι απλά αφιερώματα σε φίλους/ες κι άλλα είναι ποιητικές μουσικές φωνές, ωδές στον κύκλο της ζωής ή του θανάτου ή στον κόσμο της τέχνης. Διέπεται κι εκείνη από το ισχυρό τότε, ρεύμα των ρομαντικών ποιητών της εποχής, αν και διακρίνει κανείς ένα θολό σύννεφο στους στίχους της, ένα συγκαλυμένο πρόσωπο, φανταστικό, νεραϊδοπαρμένο, μυστηριώδες και φορές-φορές, παιδιάστικο. Όπως έχει αποδειχτεί πια, η απλότητα στις ιδέες και στη γλώσσα, σε συνδυασμό με την αμεσότητα του στίχου, πετυχαίνει τις καλύτερες επιδράσεις στο κοινό. Χωρίς παρακαλώ τούτο να σημαίνει πως η απλότητα κείνη, στερεί από τα πονήματα, το βάθος, το πλούτος και τη ποιότητα των νοημάτων. Μια ιδέα της ίδιας λίγο πριν πεθάνει, για το που θαναι η κατάλληλη τελευταία κατοικία της, περιγράφεται σε τούτο το τετράστιχό της με τίτλο: "Τελευταία Κατοικία".

           Που θα με πλαγιάσετε; Μακριά, πολύ μακριά,
           Όπου τα πρώτα φύλλα της 'Ανοιξης
           θα παίζουνε χορεύοντας.
           Λεύκες ψηλές σα βίγλες που θα κοιτούνε πέρα,
           συντροφιά μου.
           Κείνοι που αγάπησα στη ζωή,
           με παραδίδουνε γλυκά στον Αιώνιο Ύπνο.

     Η Elisabeth 'Bessie' Rayner Parkes-Belloc πέθανε στο Slindon του Σάσσεξ, στις 23 Μάρτη 1925, πλήρης ημερών, σ' ηλικία 96 ετών.

--------------------------------------

                                   Διάφορα Παραλειπόμενα

     Σε πολλά βιβλία γράφτηκε πως το 1859 συνεστήθη πρώτη φορά μια ομάδα γυναικών μ' επικεφαλής τις δυο φίλες Μπάρμπαρα και Μπέσι, στο Langham, στο Λονδίνο κι ήταν ουσιαστικά ο πρώτος φεμινιστικός πυρήνας παγκοσμίως. Ανάλογο κίνημα εμφανίστηκε και στην Αμερική λίγον αργότερα. Αυτό λοιπόν το κίνημα που επέδωσε και ψήφισμα στη Βουλή των Κοινοτήτων, υπογεγραμμένο από πάνω από 1500 γυναίκες, έθεσε τις βάσεις για να κλιμακωθεί το γυναικείο κίνημα παγκοσμίως. Ξύπνησε σιγά-σιγά τις γυναίκες, μια-μια, από το λήθαργο αιώνων, με αιτήματα, τη ψήφο και την αποκατάσταση της περιουσίας τους, είτε σαν σύζυγοι, είτε και σαν διαζευγμένες. Αυτά τελικά με τη πάροδο των ετών γίνανε πραγματικότητα. Εκτός όμως αυτών, η Μπάρμπαρα, ίδρυσε κι ένα τρίτης βαθμίδας κολέγιο κι επίσης άνοιξε ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας κι αποκατάστασης ανέργων γυναικών. Με τούτα, θέλω να δώσω έμφαση στο γεγονός πως δεν αρκέστηκε στα λόγια τα παχιά, μα προχώρησε και σ' έργα και μάλιστα δραστικά και μάλιστα σε μιαν εποχή που δε σήκωνε και πολλά-πολλά τέτοια. Τελικά ήταν η άλλη μεγάλη φεμινίστρια που κατάφερε να δει το έργο σιγά-σιγά να υλοποιείται: η Christabel Pankhurst.
     Γιατί δεν έγραψα τότε το κείμενο τούτο για τη Μπάρμπαρα, παρά το 'γραψα για τη Μπέσι; Καταρχήν να θυμίσω πως δεν έγραψα τίποτα εγώ. Είναι βιογραφικά συλλεγμένα από το Διαδίκτυο κι εγώ απλά τα μετάφρασα και τα 'βαλα σε μια σειρά. Έβαλα όμως πρώτη τη Μπέσι Παρκς, γιατί πραγματικά ήταν ένα φαινόμενο. Η Μπάρμπαρα ήταν αγωνίστρια, ναι, είχε ένα εισόδημα σταθερό κι αγωνιζότανε για κάτι που πίστευε. Αξιοθαύμαστο. Πλην όμως ήτανε σκληρή κι ατσάκιστη, πράγμα όχι απαραίτητα κακό και μάλιστα σύνηθες σε αγωνιστές. Απλά εμένα μου την εμφανίζει ως "υπεράνθρωπο", πράμα που σίγουρα δεν ήταν. Ερωτεύτηκε λέει κάποιον κι έπρεπε να τονε παρατήσει γιατί δε ταιριάζαν οι ιδέες τους.
     Η Μπέσι αντίθετα ήτανε πιο ανθρώπινη. Όταν ερωτεύτηκε τη κτύπησε κατακούτελα και ξέχασε τα πάντα. Όταν δε, έχασε τον άνθρωπό της τόσο νέο και τόσο ξαφνικά, έχασε πολύ από το ενδιαφέρον της για ζωή. Μαζεύτηκε, χωρίς να παραιτηθεί εντελώς, μα δεν ήτανε πια η ίδια. Η κόρη της δε, παίρνοντας λίγη από τη φλόγα της, συνέχισε, μα όχι έντονα κι όχι για πολύ. Η Μπέσι επίσης ήταν εγγονή του μεγάλου και πολύ Πρίστλευ, αλλά δεν είναι μόνον αυτό, υπήρξε λογοτέχνις κι έβγαλε και δυο παιδιά επίσης λογοτέχνες. Ο γιος της πήγαινε κόντρα, μα ήτανε θαυμάσιος δημοσιογράφος. Ήταν εκείνος που ξεσκέπασε το "Σκάνδαλο Μαρκόνι" που κανονικά έπρεπε να φέρει ως ενόχους δωροδοκίας τον Λόυντ Τζωρτζ και τη κυβέρνησή του, μα τελικά οι δικαστές κρίνανε πως δε μπορούσε να στηριχτεί τέτοια κατηγορία. Να πως είχεν η ιστορία, με λίγα λόγια:

     Τον Αύγουστο του 1911, ο Χέρμπερτ Άσκουϊθ (Herbert Asquith), μέλος της κυβέρνησης του Λόυντ Τζωρτζ, ενέκρινε σχέδιο που θα κάλυπτε με ασύρματους, όλη τη χώρα. Ρώτησε τον Γενικό Διευθυντή Ταχυδρομείων, Χέρμπερτ Σάμιουελ (Herbert Samuel), αν έχει υπόψη του καμιάν εταιρεία για να της αναθέσει το έργο. Εκείνος του συνέστησε τη Marconi Wireless Telegraph Company. Εκείνη την εποχή, πρόεδρός της ήταν ο Godfrey Isaacs, στενός φίλος του Σάμιουελ κι αδερφός του Sir Rufus Isaacs, γενικού εισαγγελέα στη Κυβέρνηση. Η μετοχή της Μαρκόνι τότε κόστιζε περίπου 2 λίρες. Χωρίς να δημοσιοποιηθεί η σύμβαση, μέχρι τον Μάρτη του 1912, είχε ξεπεράσει τις 6 λίρες. Τον Απρίλη που δημοσιοποιήθηκεν η σύμβαση, η μετοχή ξεπέρασε τις 9 κι ο Χιλέρ Μπελόκ υποψιάστηκε τη βρώμια. Ερεύνησε σε βάθος το θέμα αυτός και το επιτελείο του και βρήκανε πολλά και χαριτωμένα. Φυσικά τα δημοσίεψε στον "Αυτόπτη Μάρτυρα". Να μη τα πολυλογούμε, όταν μετά από καιρό έγινε δικαστήριο, δεν κρίθηκε αξιόποινος πράξη κι η Κυβέρνηση του Λόυντ Τζωρτ βγήκε "λάδι". Τούτα τα λέω, γιατί πολλοί και πολλές λένε πως μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια.

     Στο Στέκι, φιλοξενείται ένα θαυμάσιο διήγημα της κόρης της Μπέσι, της Μαρί Μπελόκ Λόουντς, όπως θαχετε ίσως διαπιστώσει.
     Τα έγγραφα, στα αρχεία του Girton, τακτοποιήθηκαν, καταμετρήθηκαν και συγκεντρώθηκαν το 1985. Σας θυμίζω πως είναι το πρώτο σχολείο που ανήκε στη 3βάθμια εκπαίδευση και δεχότανε μόνο κορίτσια. Σ' αυτά λοιπόν τα αρχεία, υπάρχουν ένα σωρό επιστολές, άρθρα, χειρόγραφα της Μπέσι και της Μπάρμπαρα κι άλλα ενδιαφέροντα έγγραφα της τότε εποχής. Και να σκεφτεί κανείς πως μεγάλος αριθμός εγγράφων καταστράφηκε το 1870 από τον γαλλοπρωσικό πόλεμο. Τώρα τούτα τ' αρχεία τα 'χουν αγοράσει οι εγγονές της Μπέσι, Elizabeth Iddesleigh και Susan Lowndes Marques, από το 1982. Σήμερα πια, μπορεί κανείς να τα δει, μόνο κατόπιν ειδικής άδειας και φυσικά αν πρόκειται για σοβαρό ερευνητή.
     Τελειώνοντας το εδώ κείμενο, -γιατί θ' ακολουθήσουνε μερικά ποιήματα της Μπέσι-, θέλω να προσθέσω, πως υπήρξε καλή γυναίκα, καλή σύζυγος κι ερωτευμένη, καλή αγωνίστρια όσο μπόρεσε, καλή μητέρα και καλή λογοτέχνις. Παρακατώ θα παραθέσω μερικά ποιήματά της. Άλλη μια φορά το καταφχαριστήθηκα πάρα πολύ, γράφοντας και μαθαίνοντας.

------------------------------------

             Στο Μπέρμιγχαμ

Αγαπημένο μου και καπνισμένο Μπέρμιγχαμ,
αν και για πολύ άφησα τα δρομάκια σου,
καρδιά κι ελπίδα μου ήταν μ' αυτά τα πλήθη,
συντρόφων-συμπατριωτών μου, που καθημερνά
βρίσκοντας πάντα χώρο, στα σοκάκια τριγυρνάν
για να χαθούν στις σκέψεις και τα νέα σχέδιά τους
για τη ζωή, τη δράση της, μέσα στα πεπρωμένα τους.

Καθείς μεγάλη φέρει μνήμη, που με κόπον αποκτήθηκε
από παλιά, για τη πρώτη από τις πιο μεγάλες νίκες,
κι η εντολή θα παραδίδεται χέρι-χέρι αξεχώριστα,
κι η πάλη θα περνά απ' τον πατέρα ως στον γιο.
Επομένως, γενναία πόλη μου πες σε κείνους, -τους καλύτερους αυτών:
-"Ξεσηκώστε με μεγάλες ενέργειες, τις καθησυχασμένες μάζες".

Έτσι, κάθε προσπάθεια, σαν ανοιξιάτικη σταλιά σ' έτοιμο χώμα,
κι ως κατεργάζεται ακούραστα το μέταλλο μ' υπομονή,
έτσι μπορεί, πέρ' από τις κοινωνικές τάξεις, να πεταχτεί
μια δυνα,η ευγενής, κι ό,τι αξίζει πράγματι, να διασωθεί.

    Μουσική

Γλυκειά σπάζει η μελωδία,
σε πάλλοντα κύματα
με στιβαρόν ήχο που μαγεύει,
αρμονία αντηχεί
στους πράσινους λόφους
κι αφήνει δυνατόν αντίλαλο,
μουσική παντού, γλυκειά συναυλία!

Τα πουλιά τη ξαναλένε,
στα δάση βαθιά
κι ανοίγουνε τ' άνθη
τα πέταλά τους με χαρά,
να την ακούσουν οι άνεμοι
τη μεταφέρουνε, χαϊδεύοντας
τ' ανοιξιάτικο γρασίδι
ή ριγώντας το πέλος των κυμάτων,
στην ακτή με τα βότσαλα!

Μουσική, όλες οι στιβαρές,
ανθρώπινες φωνές,
που δυναμώνουν απαιτώντας:
"Αγάπη, Ειρήνη, Αλήθεια",
σμίγουνε, πάλλοντας
μιαν ιερή χορδή και σαν ένα σώμα,
συνθέτουν ευγνώμον θυμίαμα,
μέχρι πάνω, ψηλά στον Θεό.