Η μόνη ανωμαλία είναι η ανικανότητα να ερωτευθείς.



Πόσο λάθος είναι μια γυναίκα να περιμένει έναν άντρα να φτιάξει
           τον κόσμο που θέλει, αντί να τον δημιουργήσει μόνη της.



Αναβάλλω τον θάνατο ζώντας, υποφέροντας,
                                  κάνοντας λάθη, ρισκάροντας, δίνοντας, χάνοντας.

        Βιογραφικό

     Γαλλο-κουβανή συγγραφέας, παθιασμένη, ταξιδεύτρια και διηγηματογράφος-δοκιμιογράφος, που ξόδεψε πάνω από 40 χρόνια, στο μεγάλο ταξίδι της αυτογνωσίας κι έγινε πασίγνωστη για τούτον ακριβώς. Πίστευε πως την ελευθερία, μας τη χαρίζει μόνο το μακρύ κι επίπονο ταξίδι προς την αυτογνωσία. Θεωρείται από πολλούς ως η νονά ή, όπως το έθεσε η ίδια, η ιέρεια της γυναικείας ερωτικής γραφής και γράφοντας για ένα συλλέκτη μ' ένα δολάριο τη σελίδα κινδύνευσε να συλληφθεί, να καταδικαστεί και να φυλάκιστεί λόγω των δρακόντειων νόμων περί αιδούς της 10ετίας του '40. Παρά τον κίνδυνο και το τόσον αναγκαίο εισόδημα, δεν πήρε στα σοβαρά την ερωτική της γραφή -είπε ότι "έγραφε για να διασκεδάσει, υπό τη πίεση ενός πελάτη" κι ότι τη πίστευε. Το στυλ προήλθε από τη δουλειά των ανδρών αλλά όταν τελικά δημοσιεύτηκαν τα Δέλτα της Αφροδίτης και Μικρά Πουλάκια τη 10ετία του '70, έγιναν best seller κι έδωσαν στ' όνομά της φήμη που επιβίωσε για μια γενιά.
   "Είναι εντάξει για μια γυναίκα, να 'ναι πάνω απ' όλα άνθρωπος. Εγώ ήμουν πρωτίστως γυναίκα". 



     Η Αναΐς Νιν (Angela Anais Juana Antolina Rosa Edelmira Nin y Culmell) γεννήθηκε στις 21 Φλεβάρη 1903 στο Νεϊγί στη Γαλλία. Πατέρας της ήταν ο συνθέτης-πιανίστας Joaquin Nin γεννημένος στη Κούβα, όπου επέστρεψεν αργότερα, μα μεγαλωμένος στην Ισπανία, και μητέρα της η Rosa Culmell y Vigaraud, γαλλο-κουβανο-δανικής καταγωγής, κλασσική αοιδός και πολύ κοινωνική. Γεννημένη σε οικογένεια καλλιτεχνών, η Γάλλο-Κουβανή συγγραφέας, δε θα μπορούσε φυσικά να ξεφύγει από τα δίχτυα της Τέχνης και της Δημιουργικότητας Ανακάλυψε το πάθος της για τη συγγραφή σε αρκετά νεαρή ηλικία. Η γραφή της ώριμης περιόδου της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ρηξικέλευθη, καθώς αποτύπωνε με γλαφυρό τρόπο τη σκανδαλώδη ερωτική ζωή της, στη μορφή ημερολογίου. Έγραφε δίχως περιορισμούς κι ηθικούς φραγμούς. Κατέκτησε το χώρο της πεζογραφίας, γράφοντας σύντομες ιστορίες κι ερωτική λογοτεχνία. Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα αποτελούσε η αυτοβιογραφική διάθεση των ιστοριών της. Πρόκειται για μια γυναίκα που έζησε τη ζωή στο έπακρο. Μια ζωή ελεύθερη, αλλά και με πάθη.



     Μετά από μια κοσμοπολίτικη παιδική ζωή, η Ρόζα χωρίζοντας με το σύζυγο, εγκαθίσταται στη Ν. Υόρκη, το 1914, μαζί με τα 3 της παιδιά, -είχεν άλλους 2 γιους, γιατί ο άντρας της την εγκατέλειψε. Η Νιν ήταν αυτοδίδακτη, περνώντας πολύ χρόνο κατά τη νεότητά της, σε ταξίδια και διαβάζοντας σε βιβλιοθήκες. Έγραφε από μικρή, κυρίως στα γαλλικά κι άρχισε να γράφει στ' αγγλικά, μετά τα 17 της. Στην Αμερική φοίτησε σε δημόσιο σχολείο, μέχρι τα 16. Ήταν εξαιρετική μαθήτρια και γρήγορα κατάφερε να μάθει την αγγλική γλώσσα άπταιστα και στο γραπτό, αλλά και στον προφορικό λόγο. Ωστόσο παράτησε το σχολείο, για να γίνει χορεύτρια. Εκτός των άλλων, πόζαρε κι ως μοντέλο για καλλιτέχνες, για να κερδίσει τα προς το ζην, ενώ παράλληλα έκανε μαθήματα φλαμένκο με τον Francisco Miralles Arnau.



     Στα 20 της στη Νέα Υόρκη γράφεται να σπουδάσει Τέχνη, σε καθολικό σχολείο, μα αποβάλλεται. Ξεκινά να δουλεύει σα μοντέλο και χορεύτρια και μετά ήρθε ο έρωτας στη ζωή της, στα 23 παντρεύεται τον τραπεζίτη και καλλιτέχνη, Hugh Parker Guiler, που αργότερα έγινε γνωστός σαν παραγωγός ταινιών, με το όνομα Ian Hugo. Όταν άρχισε να γράφει μυθιστοριογραφία, μετακόμισε με τον σύζυγό της στο Παρίσι και συνδέθηκε με την ομάδα της Βίλας Σερά. Η καρριέρα της ως συγγραφέας ξεκίνησε το 1932 και συνεχίστηκεν αργότερα μ' αρκετά βιβλία. Εκεί δημοσιεύει το πρώτο της βιβλίο, μια μελέτη στον D.H. Lawrence, που την ολοκλήρωσε σε 16 μόλις μέρες.Σημαντικό ρόλο κι επίδραση είχε στη ζωή της ο αμερικανός συγγραφέας, Χένρι Μίλερ. Γνωριστήκανε το 1932 και ξεκινήσανε μια μακράς διάρκειας σχέση, επηρεάζοντας ο ένας τον άλλο τόσο στη τέχνη του όσο και στη ζωή του. Του χρηματοδότησε μάλιστα και το πρώτο του βιβλίο, "Ο Τροπικός Του Καρκίνου", που έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία. Όταν η σχέση τους διακόπηκε, τονε κατηγόρησε πως τρέφει άποψη μειωτική για όλες τις γυναίκες, πως "τις βλέπει σα μια τρύπα, μια βιολογική ντροπή".


                                           Mε τον Χιού

     Είναι ευρέως γνωστό ότι η Νιν άρχισε να γράφει ερωτικά στις αρχές της 10ετίας του 40 για έναν συλλέκτη πελάτη ή προστάτη που ο πράκτορας ήταν ένας άνδρας ονόματι Barnett Ruder στη Ν. Υόρκη. Σύμφωνα με το ημερολόγιό της, ο Χένρι Μίλερ συνάντησε τον Ρούντερ το 1940 και του προσφέρθηκε μια δουλειά που θα του πλήρωνε 100$ το μήνα για να γράψει περίπου 100 σελίδες ειδικά γι' αυτόν -κυρίως για το σεξ. Ο Μίλερ ήταν σε σοβαρή ανάγκη για χρήματα, δέχτηκε. Άρχισε να γράφει με τη κατανόηση ότι ο Ρούντερ έστελνε το έργο του σ' ένα συλλέκτη που χρηματοδότησε την επιχείρηση, αν κι ο Μίλερ υποψιαζόταν ότι ο ίδιος ο Ρούντερ ήταν στη πραγματικότητα ο συλλέκτης. Η γραφή σύντομα έγινε αγγαρεία κι ένιωσε σκλάβος. Όταν ο Doubleday του πρόσφερε συμβόλαιο για ένα βιβλίο για την Αμερική, το οποίο τελικά έγινε The Air-Conditioned Nightmare, ο Miller εγκατέλειψε εντελώς την ερωτική γραφή.


                                       Με τον Χιού πάλι

     Η Νιν, που ήταν επί χρόνια ερωμένη και προστάτιδά του, συμφώνησε να χρηματοδοτήσει τη περιοδεία του στις ΗΠΑ για το νέο βιβλίο. Για να συγκεντρώσει χρήματα, πρότεινε να δείξει στο Ruder μια αναθεωρημένη έκδοση του ημερολογίου της του 1932, το οποίο περιείχε τα σεξουαλικά φορτισμένα αποσπάσματα σχετικά με την αρχή της σχέσης της Nin με τον Miller και τη σύζυγό του June. Επίσης, κόλλησε μια από τις πιο δημοφιλείς φωτογραφίες της Λουβσιέν στο εξώφυλλο. Δεν ήταν περίεργο που το έκανε, κι η καρριέρα της στη λογοτεχνική πορνεία, όπως την αποκαλούσε, ξεκίνησε.


                               Με τον Χένρι Μίλλερ το 1932

     Στις αρχές της 10ετίας του '40, επέστρεψε στη Ν. Υόρκη και δημοσιεύσεν έργα της με δικά της έξοδα. Με τον όλο κατανόηση για τις εξωσυζυγικές της δραστηριότητες, σύζυγο, απόλαυσεν έναν ευτυχή κι ήρεμο γάμο που κράτησε πάνω από 50 χρόνια. Ωστόσο, στη Καλιφόρνια, διατηρούσεν ακόμα ένα... σύζυγο, τον Rupert Pole και μαζί του έζησε 25 χρόνια. Δηλαδή η ζωή της από ένα σημείο και μετά, μοιράζονταν μεταξύ των δυο. Στις 10ετίες '40 & '50, έκανε γνωριμίες με πολλούς νέους συγγραφείς της εποχής, μεταξύ αυτών οι: Robert Duncan, Gore Vidal & James Leo Herlihy. Με τον Όττο Ρανκ, έναν άλλον εραστή της, ξεκίνησε να μελετά ψυχανάλυση, μετά από μερικές συνεδρίες ως ασθενής του Ρενέ Αλαντί, αλλά και του Καρλ Γιούνγκ για σύντομο διάστημα, κι εργάζεται κι ως λαϊκή ψυχαναλύτρια. Αρκετά αργότερα, το 1936, όταν κυκλοφορεί το πρώτο της μυθιστόρημα House of Incest, κάνει εκτενή αναφορά στην αιμομικτική σχέση που υπήρξε με τον πατέρα της.



     Μεταξύ 1940-42 παρήγαγε τουλάχιστον 850 σελίδες ερωτικής, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται όσα γράφτηκαν από μια ομάδα λογοτεχνών φίλων που συγκέντρωσε για να αυξήσει τον αριθμό των σελίδων. Η Νιν, που σπάνια κατέστρεφε κανένα από τα γραπτά της, κράτησε τα καρμπόν για περισσότερα από 30 έτη. Στη 10ετία του '70, ο εραστής της από το Λος Άντζελες, Ρούπερτ Πόλε, ένιωσε ότι υπήρχε ένα μπεστ σέλερ που χάθηκε στο αρχείο της. Η Νιν, η οποία απέρριψε την ερωτική γραφή ως μίμηση ανδρών πορνογράφου, απέρριψε την ιδέα της δημοσίευσής της, φοβούμενη ότι θα έβλαπτε τη θέση της στη λογοτεχνία. Αλλά ο Pole ήταν επίμονος, και μετά από μια μακρά περίοδο κακομεταχείρισης, την έπεισε να αφήσει τον John Ferrone να προσφέρει μια επαγγελματική γνώμη.
     Σχεδόν έν έτος μετά, ο Ferrone διάβασε την ιστορία The Hungarian Adventurer σε μια επίσκεψη στον Pole και στη Nin στο Λος Άντζελες. Ήταν πεπεισμένος ότι ο Pole είχε δίκιο για τον ερωτικό κι ότι η Nin είχε άδικο. Είπε στη Nin ότι η ερωτική της παράσταση δεν μιμείται καθόλου την αντρική γραφή, αλλά μοναδικά γυναικεία, πλούσια, όμορφα γραμμένη, λογοτεχνική και πρωτοποριακή. Η Nin συμφώνησε να αφήσει τον Harcourt να δημοσιεύσει το ερωτικό έργο κι είπε στον Ferrone ότι μπορούσε να το επεξεργαστεί όπως νόμιζε καλύτερα. Ο Ferrone πήρε ολόκληρη τη συλλογή μαζί του πίσω στη Ν. Υόρκη και ξεκίνησε το τεράστιο έργο να ξετυλίξει τις περίπλοκες και μπερδεμένες ιστορίες και να τις μετατρέψει σε συνεκτικές ιστορίες. Επειδή η Nin ήταν σοβαρά άρρωστη με καρκίνο μέχρι τότε, δεν μπορούσε να ζητήσει τη γνώμη ή τις εξηγήσεις της κι ήταν εντελώς μόνος του.



     Η αρχική συλλογή, Το Δέλτα της Αφροδίτης, δημοσιεύτηκε μόνο μήνες μετά το θάνατο της το 1977. Έγινε αμέσως κριτική κι εμπορική επιτυχία, παραμένοντας στη λίστα των best-seller των New York Times για 36 βδομάδες κι όπως σημείωσε αργότερα ο Ferrone, "Περισσότερα δικαιώματα θα εισρεύσουν από τις πωλήσεις της Delta παρά από όλα τα προηγούμενα βιβλία της Νιν μαζί". και το Cosmopolitan είπε ότι ήταν "ευρηματικό, σοφιστικέ κι άκρως κομψή κακία". Το Little Birds, ο 2ος τόμος του Nin Εrotica, που επίσης επιμελήθηκε ο Ferrone, γνώρισε παρόμοια επιτυχία 2 έτη μετά. 
     Ωστόσο, ακόμα και μέχρι το 1960 παρέμενε σχετικώς άγνωστη, μέχρι που δημοσίευσε τα Ημερολόγιά της, έργο που λογίζεται ως πρωτόλειο, δεδομένου ότι άρχισε να το κρατά από τα 11. Το δημοσιευμένο κομμάτι απ' αυτά -10 ολόκληροι τόμοι- καλύπτει τις χρονιές από το 1934 μέχρι το 1974, όπου εμφανίζεται ανάγλυφα, η πορεία της ως γυναίκα και καλλιτέχνις, με μια διαύγεια και διορατικότητα, ως προς τις αναλύσεις, αξιοθαύμαστη. Δημοσίευσε τον 1ο τόμο όταν ήταν ήδη 63 κι εκτός από βιογραφικό έργο, πρόκειται και για μιαν αναμφισβήτητα καλλιτεχνικήν εργασία. Κάθε τόμος έχει έν ενοποιημένο, ομογενές και πλήρες θέμα. Σκηνές κι άτομα, ζωηρά, πράγμα που εμφανίζεται σαφώς στους διαλόγους κι οι μακροσκελείς παρατηρήσεις, αντιπαραβάλλονται μ' αινιγματικά σχόλια. Παρόλο που χαρακτηρίστηκε ναρκισσίστρια, η φεμινιστική τάση της, μαζί με την αέναη αναζήτηση της αυτογνωσίας, τη κάναν ελκυστικήν ομιλήτρια για διαλέξεις, στ' αμερικανικά πανεπιστήμια. Βέβαια δεν υπήρξε ποτέ ακτιβίστρια στο φεμινιστικό κίνημα και δε πίστεψε ποτέ στις αλλαγές των πολιτικών συστημάτων, επειδή: "Τα συστήματα είναι φθαρτά, έτσι νιώθω, πως οι μεγάλες αλλαγές θα προέλθουν από μεγάλη συλλογικήν αλλαγή στις ανθρώπινες συνειδήσεις".
     Οι τελευταίοι τόμοι δημοσιεύτηκαν μετά θάνατον, στις αρχές της 10ετίας του '80. Είχε πεθάνει στις 14 Γενάρη 1977, στο Λος Άντζελες.
  "Πιστεύω μόνο στη φωτιά. Φωτιά. Ζωή. Όντας μες στη φωτιά, έβαλα φωτιά και σ' άλλους. Ποτέ θάνατος. Φωτιά και ζωή. Παιγνίδια".

ΡΗΤΑ:

 * Πόσο λάθος είναι για μια γυναίκα να περιμένει έναν άντρα να φτιάξει τον κόσμο που θέλει, αντί να τον δημιουργήσει μόνη της.

 * Η μόνη ανωμαλία είναι η ανικανότητα να ερωτευθείς.

 * Ο μόνος αλχημιστής που μπορεί να τα μετατρέψει όλα σε χρυσάφι είναι ο έρωτας. Το μοναδικό ξόρκι εναντίον του θανάτου, των γηρατειών, της ρουτίνας είναι ο έρωτας.

 * Η ζωή συρρικνώνεται ή μεγεθύνεται σε αναλογία με το θάρρος του καθενός.

 * Η χειρότερη στιγμή των ασθενών μου ήταν όταν ανακάλυπταν ότι ήταν κύριοι της τύχης τους. Δεν ήταν πια θέμα καλής ή κακής τύχης. Όταν δεν μπορούσαν πια να κατηγορήσουν τη μοίρα, απελπίζονταν.

 * Πέταξε τα όνειρά σου στο άπειρο σαν χαρταετό, και δεν ξέρεις τι θα φέρουν πίσω, μια καινούργια ζωή, έναν καινούργιο φίλο, μια καινούργια αγάπη ή μια καινούργια χώρα.

 * Μη ψάχνεις το γιατί  -στην αγάπη δεν υπάρχει γιατί ούτε λογική ούτε εξήγηση ούτε λύση.

 * Τα πράγματα δεν τα βλέπουμε όπως είναι, τα βλέπουμε όπως εμείς είμαστε.

 * Αυτός δεν χρειάζεται όπιο. Έχει το χάρισμα της ονειροπόλησης.

 * Αναβάλλω τον θάνατο ζώντας, υποφέροντας, κάνοντας λάθη, ρισκάροντας, δίνοντας, χάνοντας.

 * Πιστεύω μόνο στη φωτιά. Φωτιά. Ζωή. Όντας μες στη φωτιά, έβαλα φωτιά και σ' άλλους. Ποτέ θάνατος. Φωτιά και ζωή. Παιγνίδια...


=========================


                                    Το Οικοτροφείο

     Αυτή η ιστορία συνέβη στη Βραζιλία εδώ και πολλά χρόνια, μακριά από τη πόλη, που ακόμα επικρατούσαν αυστηρές καθολικές συνήθειες. Τ' αγόρια των καλών οικογενειών πηγαίνανε σ' οικοτροφεία ιησουιτών που συνεχίζανε τις σκληρές συνήθειες του μεσαίωνα. Τ' αγόρια κοιμόνταν σε ξύλινα κρεβάτια, ξυπνούσανε τα χαράματα, παρακολουθούσανε τη λειτουργία χωρίς να φάνε πρωινό, εξομολογιώνταν καθημερινά και διαρκώς τα παρακολουθούσανε και τα κατασκοπεύανε. Η ατμόσφαιρα ήταν αυστηρή κι αβάσταχτη. Οι παπάδες τρώγανε μόνοι τους σχηματίζοντας μιαν αύρα αγιοσύνης τριγύρω τους. Η ομιλία κι οι χειρονομίες τους ήτανε στιλιζαρισμένες.
     Ανάμεσά τους υπήρχεν ένας πολύ μελαχρινός ιησουίτης με κάμποσο ινδιάνικον αίμα μέσα του, είχε μέτωπο σάτυρου, μεγάλα αφτιά κολλημένα στο κεφάλι, διαπεραστικά μάτια, μισάνοιχτο στόμα απ' όπου τρέχανε σάλια συνεχώς, πυκνά μαλλιά και μυρωδιά ζώου. Κάτω από το μακρύ καφέ ράσο του, τ' αγόρια συχνά διακρίνανε φούσκωμα που οι μικρότεροι δε μπορούσαν να εξηγήσουνε κι οι μεγάλοι γελούσαν μ' αυτό, πίσω από τη πλάτη του. Αυτό το φούσκωμα πεταγόταν απρόσμενα, οιαδήποτε στιγμή -όταν διαβάζανε στη τάξη Δον Κιχώτη ή Ραμπελαί ή μερικές φορές, όταν παρακολουθούσεν απλά τ' αγόρια κι ιδιαίτερα ένα συγκεκριμένο αγόρι, το μόνο ανοιχτόμαλλο σ' ολάκερο το σχολείο, με μάτια και δέρμα κοριτσιού.
     Του άρεσε να παίρνει αυτό το αγόρι κοντά του και να του δείχνει βιβλία από την ιδιωτική του συλλογή, που περιλάμβανε εικόνες αγγείων των Ίνκας, μ' αναπαραστάσεις αντρών να στέκουν όρθιοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Το αγόρι ρωτούσε ένα σωρό πράματα κι ο γεροπαπάς του απαντούσε με υπεκφυγές. 'Αλλες φορές οι εικόνες ήταν εντελώς σαφείς: ένα μακρύ όργανο έβγαινε από τη μέση κάποιου άντρα και χωνόταν από πίσω σ' έναν άλλο.
     Αυτός ο παπάς στην εξομολόγηση πίεζε τ' αγόρια μ' ερωτήσεις. Όσο πιο αθώα δείχνανε, τόσο πιο φοβερές ερωτήσεις τους έκανε από τα σκοτεινά του μικροσκοπικού εξομολογητηρίου. Τα γονατισμένα αγόρια δε μπορούσαν να δουν τον παπά να κάθεται στο εσωτερικό του. Η χαμηλή φωνή του, έβγαινε από το καγκελόφραχτο παράθυρο ρωτώντας:
 -"Είχες ποτέ ερωτικές φαντασιώσεις; Σκέφτεσαι τις γυναίκες; Έχεις ονειρευτεί ποτέ γυναίκα γυμνή; Τι κάνεις τη νύχτα στο κρεβάτι σου; Έχεις αγγίξει ποτέ το κορμί σου; Το έχεις χαϊδέψει ποτέ; Τι κάνεις το πρωί μόλις ξυπνήσεις; Είσαι σε στύση; Κοιτάζεις τ' άλλα αγόρια όταν ντύνονται ή στο μπάνιο;"
     Όποιο αγόρι δεν είχεν ιδέα για όλα τούτα, μάθαινε γρήγορα τι περιμέναν από κείνο κι οι ερωτήσεις το κάνανε ξεφτέρι. Όποιο αγόρι είχε γνώσεις ηδονιζότανε καθώς εξομολογιόταν με λεπτομέρειες τις συγκινήσεις και τα όνειρά του. Κάποιο αγόρι ονειρευόταν κάθε νύχτα. Αγνοούσε πως έμοιαζε η γυναίκα, πως ήτανε φτιαγμένη, είχε δει όμως ινδιάνους να κάνουν έρωτα σε λάμα που μοιαζε λεπτεπίλεπτον ελάφι. Ονειρευότανε πως έκανε κι αυτό έρωτα σε λάμα και ξυπνούσε το πρωί μούσκεμα. Ο γεροπαπάς ενθάρρυνε τέτοιες εξομολογήσεις. 'Ακουγε μ' ατέλειωτην υπομονή. Επέβαλλε παράξενες τιμωρίες. Κάποιο αγόρι που αυνανιζότανε συνεχώς, το πρόσταζε να πηγαίνει μαζί του στο παρεκκλήσι όταν δεν υπήρχε ψυχή και να βυθίζει το πέος του στο αγίασμα, για να εξαγνιστεί. Αυτή η τελετή γινόταν μ' απόλυτη μυστικότητα τη νύχτα.
     Υπήρχε κι ένα πολύ άγριο αγόρι που μοιαζε με μαυριτανό μικρό πρίγκηπα: σκούρο πρόσωπο, ευγενικά χαρακτηριστικά, βασιλική κορμοστασιά κι όμορφο κορμί, τόσον απαλό ώστε κανένα του κόκαλο δε διακρινόταν, αδύνατο κι αστραφτερό κορμί αγάλματος. Αυτό το αγόρι επαναστατούσε στη καθιερωμένη συνήθεια να φορά νυχτικό. Ήτανε συνηθισμένο να κοιμάται γυμνό και το νυχτικό το πνιγε, το στραγγάλιζε. Κάθε νύχτα λοιπόν το φορούσε όπως τ' άλλα αγόρια και μετά το βγαζε κρυφά κάτω από τις κουβέρτες και τελικά αποκοιμιότανε χωρίς αυτό.
     Κάθε νύχτα ο γεροιησουίτης έκανε τον γύρο του, για να δει μήπως κανέν αγόρι πήγαινε στο κρεβάτι άλλου ή αυνανιζόταν ή μιλούσε στα σκοτεινά στον γείτονά του. Όταν πλησιάζε το κρεβάτι του απείθαρχου, ανασήκωνε σιγά και προσεκτικά τα σκεπάσματα και κοιτούσε το γυμνό κορμί του. Αν το αγόρι ξυπνούσε το μάλωνε:
 -"Ήρθα να δω αν κοιμάσαι πάλι χωρίς νυχτικό". Αν κοιμόταν όμως, ικανοποιόταν αργοπορώντας τη ματιά στο νεανικό, παρμένο από τον ύπνο, κορμί.
     Κάποτε στο μάθημα της ανατομίας, ενώ στεκόταν όρθιος στην έδρα και το σαν κορίτσι, ξανθό αγόρι πλάι του. είδανε καθαρά το φούσκωμα κάτω από το ράσο του, όλοι.
 -"Πόσα κόκαλα έχει το ανθρώπινο σώμα;" ρώτησε κείνος το ξανθό αγόρι.
 -"Διακόσια οχτώ", απάντησεν ήρεμα το ξανθό αγόρι.
 -"Ο πατήρ Ντόμπο όμως έχει διακόσια εννιά!" ακούστηκε η φωνή ενός άλλου αγοριού από το πίσω μέρος της αίθουσας.
     Λίγο μετά τούτο το περιστατικό, τ' αγόρια πήγαν εκδρομή για το μάθημα της βοτανικής. Τα δέκα χάσανε τον δρόμο τους. Μαζί και το ντελικάτο ξανθό αγόρι. Βρεθήκανε μόνα τους σ' ένα δάσος, μακριά από τους δασκάλους και τα υπόλοιπα παιδιά. Καθίσανε να ξεκουραστούνε και να καταστρώσουνε σχέδιο δράσης. Φάγανε βατόμουρα. Κανείς δε ξέρει πως άρχισαν. Ύστερα από λίγο το ξανθό αγόρι βρέθηκε στο γρασίδι, ξεγυμνωμένο μπρούμυτα και τ' άλλα εννιά περάσαν από πάνω του, παίρνοντάς το σα πόρνη, βάρβαρα. Τα έμπειρα αγόρια χώνονταν στον κώλο του για να ικανοποιήσουνε τον πόθο τους, ενώ τα λιγότερο έμπειρα, τρίβονταν ανάμεσα στα μπούτια του με τη τρυφερή σα γυναίκας επιδερμίδα. Φτύνανε στις παλάμες τους και σαλιώνανε το πέος τους. Το ξανθό αγόρι ούρλιαζε, χτυπιότανε κι έκλαιγε, μα τ' άλλα το κρατούσανε σφιχτά και το ξεθέωσαν ώσπου χορτάσανε.
__________________________________________

                                          Το Δαχτυλίδι

     Οι ινδιάνοι του Περού συνηθίζουν ν' ανταλλάζουνε δαχτυλίδια στους αρραβώνες, δαχτυλίδια που βρίσκονται στη κατοχή τους πολλά χρόνια. Συχνά τούτα τα δαχτυλίδια μοιάζουν μ' αλυσίδες.
     Ένας πανέμορφος ινδιάνος ερωτεύτηκε μια περουβιανή ισπανικής καταγωγής, αλλά συνάντησε την άγριαν αντίδραση από τη πλευρά της οικογένειάς της. Οι ινδιάνοι είχανε τη φήμη πως είναι τεμπέληδες κι εκφυλισμένοι κι ότι γεννούσαν ασθενικά κι ανασφαλή παιδιά, κυρίως όταν το αίμα τους έσμιγε με σπανιόλικο.
     Παρά την αντίδραση, το νεαρό ζευγάρι γιόρτασε τους αρραβώνες του με τους στενούς του φίλους. Ο πατέρας της κοπέλας εμφανίστηκε στη διάρκεια του γλεντιού και τους απείλησε πως αν ποτέ συναντούσε τον ινδιάνο να φορά το δαχτυλίδι που μόλις του δωσεν η κόρη του, θα το αποσπούσε από το δάχτυλό του με τον πιο άγριο τρόπο κι αν χρειαζότανε θα του κοβε και το δάχτυλο. Το περιστατικό χάλασε το γλέντι. Όλοι γυρίσανε σπίτια τους και το νεαρό ζευγάρι χώρισε με την υπόσχεση να συναντηθούνε μυστικά.
     Έπειτα από πολλές δυσκολίες, σμίξανε ξανά κάποια βραδιά και ριχτήκαν με πυρετό στα φιλιά, ώρα πολλή. Η γυναίκα είχε ξεσηκωθεί από τα φιλιά του. Ήταν έτοιμη να του δοθεί, νιώθοντας πως αυτή η βραδιά ίσως ήταν η τελευταία που θα βρισκότανε μαζί του, γιατί ο θυμός του πατέρα της κάθε μέρα μεγάλωνε. Ο ινδιάνος όμως ήταν αποφασισμένος να μη τη κάνει δική του στα κρυφά. Εκείνη τότε παρατήρησε πως δε φορούσε το δαχτυλίδι στο δάχτυλό του. Η ματιά της έγινε ερωτηματική. Εκείνος της είπε στο αφτί:
 -"Το φορώ κει που δε φαίνεται. Το φορώ κει που κανείς δε μπορεί να το δει και μ' εμποδίζει να κάνω έρωτα σε σένα ή σε οιαδήποτε άλλη γυναίκα μέχρι να παντρευτούμε".
 -"Δε καταλαβαίνω", είπεν η κοπέλα, "που 'ναι το δαχτυλίδι";
     Τότε κείνος πήρε το χέρι της και το ακούμπησε στο απόκρυφο μέρος ανάμεσα στα πόδια του. Στην αρχή τα δάχτυλά της νιώσανε το πέος του, έπειτα τα οδήγησε και νιώσανε το δαχτυλίδι στη βάση του. Όμως στο άγγιγμα των δαχτύλων της το πέος του σηκώθηκε κι εκείνος ούρλιαξε γιατί το δαχτυλίδι τον έσφιγγε και του προξενούσε πόνο.
     Η κοπέλα σχεδόν λιποθύμησε από φρίκη. Ήταν σα να θελε κείνος να σκοτώσει και ν' ακρωτηριάσει τον πόθο μέσα του. Ταυτόχρονα όμως στη σκέψη του δεμένου και σφιγμένου από το δαχτυλίδι της πέους, ερεθίστηκε τρομερά σεξουαλικά, τόσον ώστε το κορμί της άναψε κι έγινε ευαίσθητο σε κάθε είδους ερωτικές φαντασιώσεις. Εξακολουθούσε να τον φιλά, παρά τις ικεσίες του να σταματήσει γιατί πονούσε όλο και πιο πολύ.
     Λίγες μέρες αργότερα, ο ινδιάνος υπέφερε και πάλι, μα δε μπορούσε να πετάξει από πάνω του το δαχτυλίδι. Έπρεπε να φωνάξουνε γιατρό για να του το βγάλει. Η γυναίκα ήρθε πάλι και του πρότεινε να κλεφτούν. Εκείνος δέχτηκε. Ανεβήκανε στ' άλογα και ταξιδέψαν μιαν ολάκερη νύχτα μαζί, ως τη πιο κοντινή πόλη. Εκεί την έκρυψε σ' ένα δωμάτιο και πήγε να βρει δουλειά σε κάποιο αγρόκτημα. Εκείνη δεν άφησε το δωμάτιο ώσπου να κουραστεί ο πατέρας της να τη ψάχνει. Μόνον ο νυχτοφύλακας της πόλης ήξερε για τη παρουσία της. Ο φύλακας ήταν νέος και την είχε βοηθήσει να κρυφτεί. Από το παράθυρό της τον έβλεπε να περπατά πάνω-κάτω, κρατώντας τα κλειδιά των σπιτιών και να φωνάζει:
 -"Η νύχτα είναι καθαρή κι όλη η πόλη είναι ήσυχη".
     Όταν κάποιος γύριζε σπίτι του αργά, χτυπούσε τις παλάμες, καλώντας τον φύλακα. Ο φύλακας του άνοιγε τη πόρτα. Όσο ο ινδιάνος βρισκότανε στη δουλειά του, ο φύλακας κι η γυναίκα κουβεντιάζαν αθώα. Της διήγηθηκε για ένα έγκλημα που χε διαπραχτεί πρόσφατα στο χωριό: Οι ινδιάνοι που αφήνανε τα βουνά και τις δουλειές τους στ' αγροκτήματα και κατεβαίνανε στη ζούγκλα, γίνονταν άγρια θεριά. Στα πρόσωπά τους αλλάζανε τα χαρακτηριστικά από λεπτά κι ευγενικά σε χοντρά και κτηνώδη.
     Μια τέτοια μεταμόρφωση είχε συμβεί και σε κάποιον ινδιάνο που υπήρξε κάποτε ο πιο όμορφος άντρας του χωριού, ευγενικός, σιωπηλός, με παράξενο χιούμορ και συγκρατημένον αισθησιασμό. Είχε κατέβει στη ζούγκλα και πλούτισε κυνηγώντας. Τώρα ξαναγύρισε, είχε νοσταλγήσει το σπιτικό του. Γύρισεν όμως πάμφτωχος και περιπλανιότανε σαν αλήτης. Κανείς δε τον αναγνώριζε, κανείς δε τονε θυμόταν. 'Αρπαζε λοιπόν ένα κοριτσάκι από το δρόμο και του ξέσκισε τα γεννητικά όργανα με το μακρύ μαχαίρι που χρησιμοποιούσε για να γδέρνει τα ζώα. Δε το χε βιάσει, μόνο έχωσε το μαχαίρι στην ήβη της και τη κομμάτιασε. Ολόκληρο το χωριό αναστατώθηκε. Δε μπορούσαν ν' αποφασίσουν με ποιο τρόπο να τονε τιμωρήσουνε Σκεφτήκαν ν' αναβιώσουνε για χάρη του ένα πανάρχαιο ινδιάνικο έθιμο. Θ' ανοίγανε πληγές στο σώμα του και θα ρίχνανε κερί, ανακατεμένο με κάποιο οξύ που ξέραν οι ινδιάνοι, ώστε οι πόνοι του να πολλαπλασιαστούν. Μετά θα τον μαστίγωναν μέχρι θανάτου.
     Καθώς ο φύλακας διηγιόταν αυτή την ιστορία στη γυναίκα, επέστρεψεν ο εραστής της από τη δουλειά. Την είδε σκυμμένη από το παράθυρο να κοιτάζει τον φύλακα. Έτρεξε πάνω στο δωμάτιό της και παρουσιάστηκε μπροστά της με τα μαύρα μαλλιά ανάκατα ριγμένα στο πρόσωπό του, με τα μάτια να στράφτουν από θυμό και ζήλεια. 'Αρχισε να τη βλαστημά και να τη βασανίζει μ' ερωτήματα κι αμφιβολίες. Από το περιστατικό με το δαχτυλίδι, το πέος του είχεν αποκτήσει ευαισθησία. Η ερωτική πράξη συνοδευόταν από πόνους κι έτσι δε μπορούσε να την απολαμβάνει όσο συχνά ήθελε. Το πέος του πρηζότανε και τονε πονούσε για μέρες. Πάντα φοβότανε πως δεν ικανοποιούσε την ερωμένη του κι ότι ίσως αγαπούσε κάποιον άλλο. Όταν είδε τον ψηλό φύλακα να της μιλά, τονε συνεπήρε η σιγουριά πως φλερτάρανε πίσω από τη πλάτη του. Θέλησε να τη πονέσει, θέλησε να τη κάνει με κάποιο τρόπο να υποφέρει σωματικά, όπως είχεν υποφέρει κι εκείνος για χάρη της. Την ανάγκασε να κατέβει μαζί του στο κελάρι που φυλάγανε τους κάδους των κρασιών κάτω από τα δοκάρια της οροφής.
     Έδεσε ένα σχοινί σ' ένα δοκάρι. Η γυναίκα νόμιζε πως θα τη χτυπούσε. Δε μπορούσε να καταλάβει γιατί της ετοίμαζε τη τροχαλία. Έπειτα της έδεσε τα χέρια κι άρχισε να τραβά το σχοινί ώσπου το κορμί της σηκώθηκε στον αέρα, όλο το βάρος του κρεμάστηκε από τους καρπούς της κι ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Έκλαιγε κι ορκιζόταν ότι του χει μείνει πιστή, αυτός όμως είχε γίνει έξαλλος. Όταν εκείνη λιποθύμησε καθώς τράβηξε κι άλλο το σχοινί, ήρθε στα συγκαλά του. Τη κατέβασε κι άρχισε να τη φιλά και να τη χαϊδεύει. Κείνη άνοιξε τα μάτια της και του χαμογέλασε. Ο άντρας άρχισε να τη ποθεί κι έπεσε πάνω της. Περίμενε να του αντισταθεί γιατί ύστερα από τον πόνο που χε τραβήξει, θα τανε θυμωμένη, αλλά δε πρόβαλε καμμιάν αντίσταση.
     Συνέχισε να του χαμογελά.
     Όταν άγγιξε την ήβη της τη βρήκε κάθυγρη. Τη πήρε παράφορα κι εκείνη ανταποκρίθηκε με την ίδιαν έξαψη.
     Ήταν η πιο όμορφη νύχτα απ' όσες περάσανε μαζί, ξαπλωμένοι στο κρύο πάτωμα του κελαριού, μες στο σκοτάδι.

"Τα Ερωτικά" (διηγήματα)
Εκδόσεις:  ΕΞΑΝΤΑΣ (400 σελίδες)
Μετάφραση: Γεράσιμου Μάρκου
_________________________________

                            Χένρι & Τζουν

  ...Ο Χένρι είναι μεθυσμένος. Βλέπει ότι πληγώθηκα. Κουνάω το κεφάλι και προσπαθώ να τα ξεχάσω όλα. Τον κοιτάζω. Η γη τρέμει. Από παντού ακούγονται τα γέλια κι οι φωνές των φοιτητών. Στο ξενοδοχείο Anjou πλαγιάζουμε όπως οι λεσβίες, ρουφάμε και θηλάζουμε ο ένας τον άλλο. Και πάλι. Και πάλι. Ώρες ολόκληρες ηδονής. Η επιγραφή του ξενοδοχείου και τα κόκκινα φώτα λάμπουν μέσα στο δωμάτιο. Όλα είναι μια ατελείωτη θέρμη.
 -"Αναΐς", λέει ο Χένρι, "έχεις τα πιο όμορφα οπίσθια του κόσμου".
     Χέρια, δάχτυλα, χάδια, εκσπερματώσεις, κραυγές ηδονής. Μαθαίνω πώς να παίζω με το κορμί του Χένρι, πώς να τον ερεθίζω, πώς να εκφράζω τον πόθο μου. Ξεκουραζόμαστε. Ένα λεωφορείο γεμάτο φοιτητές περνάει. Τρέχω και στέκομαι στο παράθυρο. Ο Χένρι κοιμάται. Θα ήθελα να πήγαινα στο χορό των φοιτητών, να τα γευόμουν όλα, να τα δοκίμαζα όλα. (...)