Συστολή
Τι όμορφα που 'ναι τα παραμύθια!
Ο μόχθος,
οι πλούσιες μεγάλες σελίδες, προπαντός αυτές,
οι μικρές αλήθειες
τα χλιδάτα φορέματα κι οι γενναίες πράξεις!
κι οι μετά τα μεσάνυχτα απογειώσεις,
Τι όμορφα που 'ναι τα παραμύθια!
αληθινά,
μόνον αυτά με παίρνουν από το χέρι στιβαρά,
σθεναρά,
εκεί που οι καλές νεράιδες επεμβαίνουνε,
καλύπτουνε τον ελλιπή βίο,
εκεί που σκληροί κι απαίσιοι λυγίζουνε και μετανιώνουνε
με μικρά ανδραγαθήματα,
και το συναρπαστικό ταξιδάκι εγγίζει το αίσιο τέλος,
με μικρά παθήματα,
η ζωή ξαναχτυπά τη πόρτα κι εισβάλλει χρωματιστή
χρωματίζετ' η ζωή
με δάκρυα και γέλια...
με γέλια και δάκρυα...
Γενάρης '05
Αντινομίες
Με τούτες τις απόπειρες,
το νου μου αποπήρες
και το κακό σου το 'σπειρες
μες στου μυαλού τις σπείρες.
Γι' αυτά που σε ξεχώρισα,
για κείνα και σε χώρισα.
Θυσιάζα στη Μούσα
όποτε σε γαμούσα,
μα συ 'θελες τον Πάνα
να σου αλλάζει πάνα.
Γι' αυτά που με ξεχώρισες
για κείνα και με χώρισες.
Εμείς χώρια δε κάναμε
κι αντάμα δε προκάναμε,
ετούτο το προάστιο,
ήταν πολύ τερ-άστειο...
Για κείνα που τα μπλέξαμε
γι' αυτά και τα ξεμπλέξαμε!
Αύγουστος '05
Φωτεινό
Επίγραμμα ερρήθη
θερμότητα εκλύθη
η συστολή δε πείθει
και το χαρτί εψήθη
Τα σχόλια αήθη
από βοώντα πλήθη
με χαλαρά τα ήθη
και η οργή εκλήθη
Η βρώμα δεν επλύθη
σειρά δεν εκρατήθη
δίκαιο δεν ετίθη
και σκέψη δεν ελύθη
Τέτοια ο κόσμος βρίθει
στη στάχτη εμυήθη
γνωστό το παραμύθι
χιλιάδες τέτοιοι μύθοι
Στη κεφαλή οι λίθοι
και πέρασμα στη λήθη
κι αυτός που το 'βουλήθη
στο Σατανά πωλήθη
Μακάβριο
Μαύρο μου χάλι
με τη κετόνη
που με σκοτώνει
και φεύγει πάλι
Βράγχια βρεγμένα
-εν τη αμύ(ί)νη-
με νικοτίνη
μόνο για μένα
Μυαλό με ζάλη
με αλκόολη
-που πίνουμ' όλοι-
μαύρο μου χάλι
Μαύρο μου χάλι
σπαθί και λόγος
-που λέει ο λόγος-
μας τα 'παν' κι άλλοι
Μακάρι το μακάβριο
ν' άρχιζεν από αύριο
κι η όμορφή μου χίμαιρα
ν' άρχιζεν από σήμερα
Σεπτέμβρης '05
Χρόνια Μου...
Χρόνια μου
σεις που περάσατε
βόσκοντας χορτάρι
σε πλαγιές αχαρτοπεριγράφητες
σεις που λημεριάσατε
σε τσιμεντένιες ραχούλες
που κρυφτήκατε
σε σπηλιές υγρές και σκότεινες...
Χρόνια μου
σεις που λιαστήκατε
αραχτά ξαπλωμένα
που μορφήνατε τα πάθη μου
-λάθη μου-
που τριγυρίσατε
αυτό το ένα
το μοναδικό πάντα τριαντάφυλλο
που 'χει πολλά χρώματα κι αρώματα...
Χρόνια μου
χρόνια πόθοι-μόχθοι μου
σε σας μιλώ
που τώρα σκύβετε περνώντας
που τα χείλια κολλάτε στη πηγή
λέω... σας ξέρω
σας θυμάμαι όλα ένα προς ένα
με τα μικρά σας ονόματα...
Ιούνης '06
Τέρμα (Χάι Κου διασκευασμένο από ένα ξένο στίχο)
Βλέφαρα πέπλα.
Ανοιχτά κοιτούν το παν,
κλειστά, τ' όνειρο.
Τέλμα
Κυλίστηκα πολύ
στης Τέχνης την ιλύ,
το βλέπετε κι εσείς
είμαι της Τέχνης υς!
Φλεβάρης '07
Κορίνα
τί κρίμα να τη λεν κορίνα
όταν ο Ήλιος χαμογελά στα Κρίνα
κι οι Λέξεις θυμο-νιές τσαλαβουτάνε
στο λούκι του θνητού ονόματός της
μια Στέλλα που πια δε τη ζητάνε
μιαν Ανθό που κορφολόγησεν Ιππότης
μια Μαριά με το ξεπάρθενο τσεμπέρι
μια Βαγγελιώ χωρίς καλό χαμπέρι
όμως στ' αλήθεια, θα 'σαι η κορίνα
που μάτωσε πάνω στις όχθες του κλαβιέ
που μέτρησεν επ-ακριβός τη θειά-Σελύνει
και που τη βρήκε λήγει... Ω κορίνα!
χωρίς εδώ, χωρίς εκεί κι αν(επ)εσθήτος
ενύσταξεν ο Ήλιος δίχως Λέξεις
που θυμονιές σκασμένες από δίψα
πνίγονται μες στο κρίμα σου κορίνα
Μάρτης '07
Ουρανία
Πού τρέχει ο λογισμός σου
ολονυχτίς απ' το παράθυρο
στο καναπέ του σαλονιού
κι απ' το τραπεζάκι της κουζίνας
στ' άστρα.
Δεν κουράστηκες να κλώθεις
την ίδια πυζάμα
με τα λουλουδάκια
που μάζευες μικρή πριν τον μαΐστρο.
Σε κοιτάζω και δακρύζει η ψυχή μου
η παράστασή σου τόσον άρτια
Μη λογαριάζεις άλλο χειμώνα
στις πέτρες.
Καιρός να τυλιχτείς στις φλόγες
και να επιστρέψεις άφθαρτη
άχραντη κι όπως παλιά
ξανά στο πατρικό σου.
Ιούνης '07
Πεπτωκώς
Κοίτα τώρα που μάθαμε να ζητάμε λίγα
να τα ζητάμε με τον άρτιο τρόπο
με τη σωστή ζέση
τη γλυκειάν επιμονή
Τώρα που μάθαμε επιτέλους να ζούμε με λίγα
ίσα να θρέφουμε τους ιστούς μας
ίσα να στέκουμε ορθοί
να ταγίσουμε την οικογένεια των αδερφών μας
Ίσα-ίσα τώρα ήτανε
που δεν έπρεπε να ξεμείνουμε
από πυρομαχικά
Ίσα-ίσα τώρα ήτανε
που δεν έπρεπε ν' αλλάξουν
οι κανόνες
Ίσα-ίσα τώρα ήτανε
που δεν έπρεπε να πέσει ο λιμός
τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται
Δεκέμβρης '07
Δισάκι
Μες στο μικρό δισάκι μου, λεφτά, χαρτιά, βιβλία
μ' ένα μικρούλι ψάχνοντας στυλό, μιαν αρχή
και στη τσεπούλα τη κρυφή, μονάχα 'γω το ξέρω,
κρυμμένη μες στο βάθος της, ολάκερη ψυχή.
Έρμο δισάκι, σκοτεινό, τί σ' έχω 'γω στο χέρι
και τόσα χρόνια που πατώ μαζί μου σε τραβώ;
Μου έγινες ασήκωτο κι ας είσαι σα φτερό,
μου έγινες αβάσταχτο, κανείς τους δε το ξέρει.
Μες στο δισάκι το μικρό, χαρτιά, λεφτά, βιβλία,
το τέλος εντοπίζοντας, σ' ένα μικρό στυλό
και στη τσεπούλα τη κρυφή, κανένας δε το ξέρει,
χωμένο μες στο βάθος της, ολάκερο το βιό.
Έρμο δισάκι, θα σε βρουν σιμά μου σα χαθώ,
κομμάτι αναπόσπαστο μιας άφαντης ζωής.
Το βάρος σου ελάχιστο, μα πόσα 'χει χωρέσει;
Όλο το περιεχόμενο, το ξέρω μόνο 'γω!
Δεκέμβρης '07
Ανάσα
Γεννήθηκα
κι απ' ό,τι μου 'πανε μετά
έβγαλα τη πρώτη μου κραυγή
το πρώτο κλάμα αμέσως
με τη πρώτη μου ανάσα
Όλοι χαρήκανε που 'μουν υγιής
Ξεκίνησα
να μεγαλώνω ανηφορίζοντας
κι ώσπου να πιάσω μια κορφή
να βρω πεδιάδα
σκέφτηκα να κρατήσω την ανάσα μου
μέχρι τότε
Διαπίστωσα
πως ακόμα μέχρι σήμερα
που εξακολουθώ να ψάχνω
ανηφορίζοντας ακόμα
πάνω από τα μισά της διαδρομής
δεν έχω καταφέρει να βρω λόγο
να ξανασάνω
Αναρωτιέμαι
τάχα τί πρώτο θα 'ρθει
χαλάρωση ή θάνατος
ελπίζω μόνο να μην είναι
που η πρώτη μου μετά τόσο καιρό ανάσα
να 'ναι κείνη η τελευταία...
Κωμειδύλλιον
Ράγισ' η καρδιά σα τσόφλι
όταν σ' είδε στο κατώφλι
να με χαιρετάς σα πρώτα
τότε, πριν αλλάξεις ρότα
και σαλπάρεις με τη πρύμνη
απ' τις κλίνης μας τη λίμνη.
Δίχως να το θέλω, δίχως,
με λαμπάδιασεν ο ήχος
της φωνής της λατρεμένης,
της λαχτάρας της χαμένης,
δίχως να το θέλω, αλήθεια,
μου σπαρτάρισαν τα στήθια.
Τί κοιτάς με τόση Γνώση;
Τη καρδιά μου 'χεις αλώσει.
Τώρα βλέπεις τα συντρίμμια,
αποφάγι απ' τ' αγρίμμια...
