Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι...
Το πιο φυσιολογικό
Το πιο δειλό
Το πιο απάνθρωπο
Το πιο απαίσιο
Η μούχλα των συναισθημάτων...
Ρίψασπις
Τη τελευταία σφαίρα
την έριξα χτες
σημαδεύοντας ένα σχίνο
Ο εχτρός προσποιείται
πως δεν το ξέρει
μα ήδη με παίζουνε στα ζάρια
ποιός θα πάρει τις αρβύλες μου
Τώρα ξάπλωσα τ' ανάσκελα
απολαμβάνοντας το γελαστό φεγγάρι
Τ' όπλο τ' άφησα δίπλα
μου πάγωνε τα χέρια...
μου τσάκιζε τη σκέψη...
Ο Βαγγέλης Αργεί Πάντα...
Χλωμά τα φώτα στο στενό
το βράδυ πέφτει σκοτεινό
κι οι στάλες της βροχής, λερές
κυλάν στα ρείθρα χαρωπές.
Η αγάπη καιροφυλακτεί
κραδαίνοντας ένα φιλί
και η χαρά, θέλει δεν θέλει
προσμένει τον Βαγγέλη.
Μη ψάχνεις να τη ξαναβρείς,
δεν έχεις και τη θέλεις.
Την έχασες; Μη φοβηθείς:
Την έχει ο Βαγγέλης.
Δίκαιη Πόλις
’πλωσ' τα ρούχα στον αγέρα
ξερίζωσε τα χόρτα στην αυλή
φύτεψε μια φασολιά ως τ' άστρα
κι άρμεξε τη γελάδα
Βάλε λεφτά στη μηχανή
κόψε τα νύχια σου
βάλε κάτι να τσιμπήσουμε
και κέρνα ένα ποτήρι κέφι
Σςςς μη κάνεις θόρυβο
βάδιζε στα δεξιά
κλώτσα το σκυλί που κλαίει
Έι! Ποιός τραγουδά κει πέρα;
Ανατροπή
Βαρέθηκα να γράφω
προτιμώ να μαλακίζομαι
θυμούμενος πρόσφατα όνειρα
άδει κυλώντας το σπέρμα
Βαρέθηκα να διαβάζω
μ' αρέσει πια καλλίτερα
να σχίζω συμμετρικά τις φλέβες
σ' αιμάτινα γοητευτικά σχήματα
Βαρέθηκα ν' ακούω λόγια
επιλέγω ν' ακούω πορδές
έχουνε μια τίμια ποιότητα
σε σκλαβώνουνε μυστικά
Βαρέθηκα να βλέπω
προτιμώ να αισθάνομαι
να μυρίζω τον ιδρώτα
και το έδεσμα του κόλπου
που με ξαναγεννά άνθρωπο
Βαρέθηκα να βαριέμαι
διασκεδάζω βγάζοντας γλώσσα
στα σαλιγκάρια που κυνηγώ ξέπνοος
Μη με περιμένεις το βράδυ...
Χάικου 3
Απ' τη σελήνη
μέγα κουράγιο παίρνει
φτωχός ποιητής
Υπό του ήλιου
και το σύννεφο σκόνης
ψευτογυαλίζει
Πήραν χαμπάρι
πως είμαστε πεσμένοι
κοράκια σμάρι
Το ψηλό βουνό
ρίχνει το σκιάδι του
κατάντη του ήλιου
Χτίσανε φωλιά
στο γείσο της οροφής
ελπίδες-πουλιά
Με μια σταγόνα
γινομένου έρωτα
ξεπλένω τ' άστρα
Παίξε στο πιάνο
ερωτική συμφωνία
για δυο δάχτυλα
Όταν κοιμάμαι
λοξοδρομάω στ' άστρα
σα κλέφτης σπίνος
Χάικου 4
Χυμώδης νέα
τρίβοντας τα στήθια της
πυρπολεί τη γη
Ο σοφός γέρος
τη νια φωτιά σβύνει
με στάχτη παλιά
Ο μεστός βλάκας
δε ξέρει τι να κάνει
με τα κάρβουνα
Δένεις τα μαλλιά
με κορδέλλα βαμμένη
από το αίμα μου
Μη με ξυπνήσεις
αν είναι να μισέψεις
άσε τ' όνειρο
Εύχομαι πάντα
να 'χουν τα ζάρια σου
έξι εξάρια
Μάλλον τα νέφη
αφήσαν τη σελήνη
απόψε γυμνή
Ξαστράφτει στο φως
ετούτο το σημάδι
απ' το μαχαίρι
Πιείτε Ένα Ποτήρι Για Τους Νεκρούς...
Αυτός που για γιορτή στολίστηκε:
χλωμός κι ασάλευτος, ο Χάρος τον λιμπίστηκε
λυγμός στη νύχτα τούτη
θρηνώ τη νύχτα τούτη
Στο νυφικό κρεββάτι τον πλαγιάσανε
κρύο σαν πέτρα κι οι άσσοι κάτω σκάσανε
στου Χάρη το μπαρμπούτι
του Χάρου το μπαρμπούτι
Βάλτ' ένα ρόδο στη καράφα τη σπασμένη
τώρα που πια κανείς δεν τον προσμένει
κρίμα! και τ' άδικο περίσσεψε
το κρίμα και το άδικο περίσσεψε
Στο κάδρο μια χλωμή φωτογραφία
στραγγίστε τις μποτίλιες κι άλλη μία
πάει ο Χάρης τώρα, μίσεψε
έφυγ' ο Χάρης, πάει, τώρα μίσεψε
Ένα Τσιγάρο...
Πέθανα τότε...
Χρόνια τώρα
η γεύση είναι αλλιώς
παρατηρώ βαθιά
δεν ακούω τίποτα
περιφέρομαι σκόπιμα
χωρίς εμβρίθεια
δε λαχταρώ
δεν αγγίζομαι
Ζω θαμμένος...
Χρόνια τώρα
ξέρω πως ήτανε
πριν ξεφουσκώσουνε
τα μπαλλόνια
και λίγο μετά
που έσκασε
το τελευταίο πυροτέχνημα
λαχταρούσα
τον ήχο αγγίγματος
Έχω πεθάνει...
Χρόνια τώρα
κι απλά περιμένω
να το ακούσω
στις ειδήσεις των εννιά...
Αλλαγή
Τα πέταλά μου ένα-ένα ξεκολλήσανε
και το κοτσάνι ξώμεινε ξεράδι.
Τρίζουν τα κόκκαλά μου που σαπίσανε
πρωί και μεσημέρι μου και βράδυ.
Μεσάνυχτα βαθιά κι οι μεντεσέδες
βροντάνε, τάχα ποιός να με ζητά;
Βαρέθηκα να πηλαλώ μες στους μπαξέδες
ψάχνοντας τα μαλλιά σου τα λυτά.
Εσύ για πάντα όμορφη και νέα
σαν τότε που σε πήρα αγκαλιά
και τώρα στης νυχτιάς τη σιγαλιά
μου λείπει η γλυκειά σου η παρέα.
Αύριο το πρωί αν θα ξυπνήσω
και ξαναδώ τον ήλιο να γελά
ευτύς το παραθύρι μου θα κλείσω
να καρτερώ χωρίς ελπίδα δε φελά
το αίμα μου σταλιά θα κατουρήσω
θα κατεβάσω της ψυχής μου τα ρολλά.
Αγάπη
Αγάπη ώριμη σα φρούτο
ατέλειωτη αγάπη κι ίμερη
όμορφη γλυκειά μικρή αγάπη
Εσένα λέω
εσένα που γυρνάς και φεύγεις
ασάλευτη και διάφανη
βραχύβια κι απούσα
Υπερβολική μου αγάπη
ανούσια, σκασμένο ρόδι,
δοξάρι μου σπασμένο
Αγάπη που γλυστράς
μες στις σκιές της πάχνης
εσένα το λέω αγάπη
που χωράς μέσα στη τσέπη μου
Καλή μου, ήμερη αγάπη
έτσι πολύ αγάπησα
τα βήματά σου καθώς φεύγεις
κι από τότε
δεν έχω σταματήσει να βαδίζω
Όταν σε πρωτόδα
ερωτεύτηκα τα μάτια μου
και σε κοιτούσα συνεχώς
έφυγες κι έμεινα τυφλός
να βαδίζω στη τύχη με το μπαστούνι μου
Στην ’κρη
Πιάσε ένα φρούτο λησμονιάς
απάνω μου να ρίξεις
να σε ξεχάσω γρήγορα
αν είναι να μ' αφήσεις.
Γύρνα και ρίξε μια ματιά
ίσως να τ' απολαύσεις
ώριμη αγάπη κι άπιαστη
το λες και θες να κλάψεις
κι απ' έξω να περάσεις.
Γύμνωσέ μου τη ψυχή σου
ίμερο μη φοβηθείς
ώριμη μου αγάπη ορκίσου
το πρωί ν' αναληφθείς,
αλλ' απόψε αναστήσου!
Ο Θρίαμβος Του Θάνατου
Μες στο λιβάδι
κορυδαλλός μικρούλης
θλιμμένος άδει.
Το βράχο τρυπά
του τζίτζικα η λαλιά
με πολλή τέχνη.
Οι πεταλούδες
στ' ανέμου το φύσημα
αλλάζουν θέση.
Γελά στη πόρτα
λύκος, στο σπίτι φτωχού
που τρώει χόρτα.
Κι ο Θάνατος
περνά καταπίνοντας
στιγμές πρωινού.
(Όλ' αυτά είναι παιδιά ενός ...κατώτερου Θεού μεταξύ 15 κι 6χ ετών. Τώρα πια δε μπορώ να 'χω μεγάλην ακρίβεια και δε νομίζω πως χρειάζεται μιας κι είναι κατά κάποιο τρόπο ...αποκηρυγμένα (εκτός των ...αρτίων μου φυσικά)! Η μόνη αξία που 'χουν είναι ...ενθυμητική για μένα κι όπως να το κάνουμε, είναι κομμάτι από τη ζωή και τον εαυτό μου που δε θα μπορούσα ποτέ να παραλείψω).
