Χτες μες στο πλήθος της λεωφόρου, ένιωσα να με αγγίζει ένα μυστηριώδες Πλάσμα που πάντα επιθυμούσα να γνωρίσω και που γνώρισα αμέσως, παρά το γεγονός ότι δεν το 'χα ξαναδεί. Είχε κι εκείνος φαντάζομαι, ανάλογη επιθυμία για μένα, γιατί καθώς περνούσα, ήτανε τόσο ξεκάθαρο το σημάδι στα μάτια του, που έσπευσα να τον υπακούσω. Τον ακολούθησα με προσήλωση και σύντομα κατέβηκα πίσω του σε μιαν υπόγεια κατοικία, εκπληκτική σα θέαμα, με τέτοια πολυτέλεια που κανέν από τ' άλλα σπίτια του Παρισιού δε θα μπορούσε να χρησιμέψει σα παράδειγμα. Μου φάνηκε πράγματι αξιοπερίεργο που περνούσα τόσο συχνά απ' το μεγαλειώδες αυτό καταφύγιο χωρίς να 'χω ανακαλύψει την είσοδο. Επικρατούσεν εξαίσια, σχεδόν αποπνικτική ατμόσφαιρα, που έκανε να ξεχνά κανείς, σχεδόν στη στιγμή, όλες τις απαιτήσεις και τα προβλήματα της ζωής. Εκεί ανάπνευσα ένα σοβαρόν αισθησιασμό, σαν αυτό που νιώθουν όσοι καπνίζουν όπιο και παρασυρμένοι στην ακτή ενός μαγεμένου νησιού που βασιλεύει αιώνια ένα λαμπερό απόγευμα, αισθάνονται να γεννιέται μέσα τους, στους καταπραϋντικούς ήχους από μελωδικούς καταρράκτες, η επιθυμία να μη ξαναδούνε ποτέ τα σπίτια τους, τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους και να μη τους ξαναπετάξει ποτέ πέρα-δώθε, η καταιγίδα στα καταστρώματα των πλοίων.
     Υπήρχαν εκεί άντρες και γυναίκες με παράξενα πρόσωπα, προικισμένα με μια τόσο θανάσιμη ομορφιά, που μου φαινόταν ότι τους είχα δει χρόνια πριν και σε χώρες που δε μπορούσα να θυμηθώ και που μου ενέπνεαν παράξενη συμπάθεια και μιαν εξίσου παράξενη αίσθηση φόβου, που ανακαλύπτω συνήθως στα άγνωστα παρουσιαστικά. Αν ήθελα να ορίσω με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, την ασυνήθιστη έκφραση των ματιών τους, θα 'λεγα ότι δεν είχα ξαναδεί ποτέ τέτοια μαγική ακτινοβολία να εκφράζει πιο ζωντανά το φόβο της πλήξης και της επιθυμίας... της θνητής επιθυμίας να νιώσουνε ζωντανοί.
     Όσο για τον οικοδεσπότη μου και για μένα, ήμασταν ήδη όταν κάτσαμε σα καλοί φίλοι, σα να ξέραμε ο ένας τον άλλο από πάντα. Ήπιαμε ασταμάτητα ένα σωρό υπέροχα κρασιά και το παράξενο ήταν ότι μου φαινότανε πως έπειτα από αρκετές ώρες, ούτε 'γω ούτε κείνος ήμασταν μεθυσμένοι. Κάναμε όμως διάφορα διαλείμματα στις άφθονες σπονδές μας, παίζοντας χαρτιά, αυτή την υπεράνθρωπη απόλαυση κι οφείλω να πω πως είχα κερδίσει και χάσει τη ψυχή μου, καθώς παίζαμε με μιαν ηρωική απερισκεψία κι ευδιαθεσία. Η ψυχή είναι ένα τελείως αόρατο πράμα, συχνά άχρηστο και μερικές φορές σκέτος μπελάς, που δεν ένιωσα γι' αυτή την απώλεια κάτι παραπάνω από το συναίσθημα που μπορεί να 'χα, αν είχα χάσει για παράδειγμα, στο δρόμο το επισκεπτήριό μου. Περάσαμε ώρες καπνίζοντας πούρα, που η ασύγκριτη γεύση και το άρωμά τους προκαλούνε στη ψυχή νοσταλγία για άγνωστες απολαύσεις και θεάματα και ζαλισμένος απ' όές αυτές τις πικάντικες απολαύσεις, τόλμησα με μιαν οικειότητα που δε φάνηκε να τονε δυσαρεστεί, να φωνάξω υψώνοντας ένα κύπελο ξεχείλο με κρασί:
 -"Στην αθάνατη υγεία σου, παλιοτράγε"!
     Μιλήσαμε για το Σύμπαν, τη Δημιουργία του και τη μελλοντική καταστροφή του, για τις κυρίαρχες ιδέες του αιώνα -δηλαδή τη πρόοδο και τη τελειοποίηση- και γενικά για όλα όσα γοητεύουνε τους ανθρώπους. Σ' αυτό το θέμα η Υψηλότης Του ήταν ανεξάντλητη σ' ακαμάχητους αστεϊσμούς κι εκφραζόταν με μεγαλείο στην επιλογή των λέξεων και μεγαλοπρέπεια στο χιούμορ τέτοια, που δεν έχω ξανασυναντήσει σε κανέναν από τους πιο διάσημους λαμπρούς συνομιλητές της εποχής μας. Μου εξήγησε τον παραλογισμό διαφόρων φιλοσοφιών που είχαν μέχρι τώρα επικρατήσει και καταδέχτηκε μέχρι και να μ' εμπιστευτεί όσον αφορά σε μερικές θεμελιώδεις αρχές, που δεν έχω σκοπό να μοιραστώ με κανένα.
     Δε παραπονέθηκα διόλου για την άσχημη φήμη που 'χε σ' όλο τον κόσμο και με διαβεβαίωσε πως εκείνος ήταν απ' όλα τα πλάσματα που ενδιαφερότανε περισσότερο για την εξάλειψη της Δεισιδαιμονίας και μου ομολόγησε πως μόνο μια φορά είχε φοβηθεί αναφορικά με τη δύναμή του κι αυτό ήτανε τη μέρα που 'χεν ακούσει ένα κήρυκα, πιο οξύνου από το υπόλοιπο κοπάδι των ανθρώπων, να φωνάζει στον άμβωνά του:
 -"Αγαπητοί μου αδελφοί, μη ξεχνάτε ποτέ, όταν ακούτε να επαινούν τη πρόοδο της σοφίας, ότι το πιο αγαπημένο κόλπο του Διαβόλου είναι να σας πείσει πως δεν υπάρχει".
     Η ανάμνηση αυτού του σπουδαίου ρήτορα μας έφερε, όπως ήτανε φυσικό, στο θέμα των ακαδημαϊκών κι ο παράξενος οικοδεσπότης μου δήλωσε πως σε πολλές περιπτώσεις ενέπνευσε τις πένες, τις λέξεις και τις συνειδήσεις των παιδαγωγών κι ότι σχεδόν πάντα παρευρισκόταν αυτοπροσώπως, αν κι αόρατος, σ' όλες τις επιστημονικές συναντήσεις. Ενθαρρυμένος από τη τόση καλωσύνη, τονε ρώτησα αν είχε νέα του Θεού -και ποιός δεν έχει στιγμές ασέβειας;- ιδίως αφού ήτανε παλιός φίλος του Διαβόλου. Μου είπε μ' ένα τόνο ανέμελο, ανακατεμένο με μια βαθύτερη χροιά θλίψης:
 -"Χαιρετιόμαστε όταν συναντηθούμε", αλλά κατά τ' άλλα κείνος μιλούσε εβραϊκά. Ήτανε σχεδόν απίθανο, η Υψηλότης Του να 'χε παραχωρήσει ξανά, τόσο πολλήν ώρα ακρόασης σ' έναν απλό θνητό και φοβήθηκα μη τη καταχραστώ.
     Τελικά καθώς έπεσε το σκοτάδι, αυτή η διάσημη προσωπικότητα, που την έχουνε τραγουδήσει τόσοι ποιητές και την έχουν υπηρετήσει τόσοι φιλόσοφοι που εργάζονται για το Μεγαλείο Του χωρίς να το 'χουνε καταλάβει, μου 'πε:
 -"Θέλω να με θυμάσαι πάντα και να σου αποδείξω πως εγώ, που όλοι λένε τόσα άσχημα πράματα για μένα, είμαι αρκετά συχνά καλός διάβολος, για να χρησιμοποιήσω μιαν από τις κοινές σας εκφράσεις. Έτσι για να σε αποζημιώσω για την ανεπανόρθωτη απώλεια της ψυχής σου, θα σου χαρίσω το στοίχημα που θα κέρδιζες αν ήσουνα τυχερός... δηλαδή να 'χεις σ' όλη σου τη ζωή τη δυνατότητα της παραμυθίας και να κατακτήσεις τη παράξενη τρυφερότητα της μελαγχολίας που 'ναι η πηγή για όλες σου τις αρρώστειες και για όλες σου τις δυστυχίες. Όποια επιθυμία γεννηθεί μέσα σου, εγώ θα σε βοηθήσω να τη πραγματοποιήσεις. Θα διακριθείς στους κοινούς ομοίους σου. Τα χρήματα κι ο χρυσός και τα διαμάντια, τα ονειρεμένα παλάτια, θα 'ρθουν να σε αναζητήσουν εκείνα, να σου ζητήσουν να τα δεχτείς, χωρίς εσύ να 'χεις κάνει τη παραμικρή προσπάθεια για να τ' αποκτήσεις. Θα μπορείς ν' αλλάζεις κατοικία όσο συχνά επθυμείς. Θα 'χεις στη δύναμή σου όλες τις ηδονές χωρίς κούραση, σε χώρες που το κλίμα είναι πάντα καφτό κι οι γυναίκες μυρίζουνε σα λουλούδια". Και μ' αυτά σηκώθηκε και με αποχαιρέτησε μ' ένα γοητευτικό χαμόγελο.
     Αν δε φοβόμουν να ντροπιαστώ ενώπιον μιας τόσο μεγάλης ομήγυρης, μπορεί και να 'χα πέσει με τη θέλησή μου στα πόδια αυτού του γενναιόδωρου τζογαδόρου, για να τον ευχαριστήσω για την ανήκουστη γενναιοδωρία του. Αλλά μετά που τον άφησα, λίγο-λίγο μια αγιάτρευτη δυσπιστία τρύπωσε μέσα μου. Δε τολμούσα πια να πιστέψω σε μια τόσο τεράστια ευτυχία κι όταν έπεσα στο κρεβάτι, κάνοντας τη νυχτερινή μου προσευχή με ό,τι απέμεινε μέσα μου από άποψη πίστης, επαναλάμβανα συνεχώς στον ύπνο μου:
 -"Θεέ μου, Κύριέ μου, Θεέ μου! Κάνε να κρατήσει το λόγο του ο Διάβολος"!
______________________________________

Baudelaire Charles Pierre
"Joueur Généreux" (1852)
Μετ: Τζουλιάννα Μπαρουξή
_______________________________________

           Ὁ Βρυκόλακας

Καθὼς οἱ δαίμονες μὲ τ᾿ ἄγριο μάτι,
θὰ σοῦ ξανάρθω σιγὰ στὸ κρεβάτι
καὶ θὰ γλυστρήσω κοντά σου ἀχνός,
σὰν τὰ φαντάσματα τῆς νυκτός.

Ξανὰ θὰ σοῦ δώσω μελαχροινή μου
σὰν τὸ φεγγάρι ψυχρὸ τὸ φιλί μου
καὶ χάδια τέτοια σὰν τοῦ φιδιοῦ
ποὺ σέρνεται πλάι σὲ τάφο νεκροῦ.

Καὶ μόλις φέξει ἡ αὐγὴ πελιδνὴ
τὴ θέση μου θὰ ῾βρεις ἐκεῖ ἀδειανὴ
καὶ κρύα ὡς ποὺ νὰ ῾ρθει πάλι τὸ βράδυ.

Ὅπως οἱ ἄλλοι μ᾿ ἀγκαλιὲς καὶ χάδι...
στὴ νιότη σου καὶ στὴ ζωή σου ἐδῶ
θὰ βασιλέψω μὲ τὴ φρίκη ἐγώ.