Βιογραφικό και το "Ποπ Αρτ" του ΕΔΩ.



                                     Το Πρόγευμα Της Χήρας

     Ο Κίλιαν άφησε τη κουβέρτα του στον Γκέιτζ -δεν τη χρειαζόταν άλλο πια, ούτως ή άλλως- αφήνοντάς τον να κείτεται εκεί. Κάποια στιγμή ξάπλωσε στο ανάχωμα ενός μικρού ρυακιού, πάνω σ' ένα μικρό κολπίσκο κάπου στο ανατολικό Οχάιο. Ύστερα ξεκίνησε και δεν σταμάτησε για σχεδόν ένα μήνα να κινείται προς τα εμπρός, πηδώντας λάθρα πάνω σε φορτηγά-βαγόνια τραίνων. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού του 1935, πηγαίνωντας, μαζί με τα εμπορεύματα, βόρεια κι ανατολικά, έχοντας στο νου του ακόμα, να πάει να δει την αγαπημένη ξαδέρφη του Γκέιτζ στο New Hampshire. Δεν ήταν εκεί όμως. Ο Κίλιαν τώρα, δεν θα τη συναντούσε ποτέ -δεν ήτανε γραφτό. Δεν ήξερε καν πού βρισκότανε τώρα. Έκατσε στο New Haven για λίγο, αλλά δεν έμεινε.
     Ένα πρωί, μισοσκόταδο ακόμα, πήγε 'κεί που 'χε ακούσει, πως ήτανε πέρασμα φορτηγών τραίνων κι οι ράγες τους τους ήτανε παντού όσο έπιανε το μάτι του, τοξωτές. Τα τραίνα έπρεπε να κόβουν αρκετά τη ταχύτητά τους -σχεδόν σαν ακίνητα- κι εκεί περίμενε ξαπλωμένος σ' ένα ανάχωμα. Ένα αγόρι με στραπατσαρισμένο και βρώμικο μπουφάν ξάπλωσε κοντά του, στη βάση του αναχώματος. Ακούστηκε ο ήχος της αμαξοστοιχίας για τα βορειοανατολικά, να πλησιάζει αγκομαχώντας, ο Κίλιαν σηκώθηκε και τρέχοντας παράλληλα με το τραίνο, σκαρφάλωσε λαχανιασμένος σ' ένα άδειο φορτηγό-βαγόνι. Το αγόρι πήδηξε κι αυτό στο ίδιο βαγόνι, ακριβώς πίσω του. Ταξίδεψαν μαζί για λίγο στο σκοτάδι, τα βαγόνια τρανταλίζονταν πέρα-δώθε κι οι σιδερένιες ράγιες του τραίνου, ηχούσανε ρυθμικά στις σιδηροτροχιές. Ο Κίλιαν άρχισε να νυστάζει, νανουρισμένος απ' όλη αυτή τη περιοδική κίνηση και τον πήρε ο ύπνος.
     Ξύπνησε απ' τ' αγόρι που τραβούσε την αγκράφα της ζώνης του. Του γύρεψε ένα κοσπενταράκι, μα ο Κίλιαν ήτανε τελείως άφραγκος κι αν είχε, δε σκόπευε να το σπαταλήσει έτσι. Έπιασε το αγόρι από τα μπράτσα κι έσπρωξε τα χέρια του μακρυά με λίγη προσπάθεια, σκάβοντας τα νύχια του στο μαλακό κάτω μέρος των καρπών του αγοριού και τραυματίζοντάς τα επίτηδες. Ο Κίλιαν του 'πε ν' απομακρυνθεί στελνοντάς το στην άλλη άκρη του βαγονιού. Είπε στο αγόρι ότι έμοιαζε καλό παιδί, γιατί ήθελε να 'ναι έτσι; Του ζήτησε να τονε ξυπνήσει μόλις το τραίνο σταματήσει στο Γουέστφιλντ. Το παιδί κάθισε ήσυχα στην άλλη πλευρά του βαγονιού, με το ένα γόνατο στο στήθος και τα χέρια του τυλιγμένα εκεί και δεν είπε τίποτα. Που και που μια λεπτή γραμμή γκρίζου πρωινού φωτός έπεφτε σε ένα από τα πηχάκια στον τοίχο του βαγονιού και γλιστρούσε αργά προς τα πάνω, στο πρόσωπο του αγοριού και στα φλογισμένα από μίσος μάτια του. Ο Κίλιαν αποκοιμήθηκε ξανά με το παιδί να τον αγριοκοιτάζει ακόμα.
     Όταν ξύπνησε, το αγόρι έλειπε. Είχε φωτίσει μέχρι τότε, αλλά ακόμα ήταν αρκετά νωρίς κι έκανε πολύ κρύο, οπότε όταν στάθηκε στη μισάνοιχτη συρώμενη πόρτα του βαγονιού, του κόπηκε η ανάσα χνωτίζοντας με σύννεφα παγωμένων ατμών το χώρο. Κράτησε την άκρη της πόρτας με το ένα χέρι και τα δάχτυλα που ήταν έξω τα νιωσε να κρυσταλλιάζουνε γρήγορα, από το ισχυρό, παγωμένο ρεύμα του αέρα. Υπήρχε ένα σχίσιμο στη μασχάλη του πουκαμίσου του κι ο κρύος αέρας έμπαινε κι από κει. Δεν ήξερε αν το Γουέστφιλντ ήταν ακόμα μπροστά του ή όχι, αλλά ένιωθε πως είχε κοιμηθεί πολύ περισσότερο απ' όσο έπρεπε -πιθανότατα το είχε προσπεράσει. Μάλλον εκεί ήτανε που πήδηξε το αγόρι.
     Μετά το Γουέστφιλντ δεν θα υπήρχαν άλλες στάσεις μέχρι το τραίνο να σταματήσει στο Νόρθαμπτον κι ο Κίλιαν δεν ήθελε να πάει εκεί. Στάθηκε στη πόρτα με τον κρύο άνεμο να τον παγώνει. Μερικές φορές φανταζότανε πως είχε πεθάνει με τον Γκέιτζ και περιπλανιόταν από τότε σαν φάντασμα. Δεν ήταν αλήθεια, όμως. Μικρά πράγματα του το θυμίζανε συνεχώς. όπως ο λαιμός του ο πιασμένος και πονεμένος από τον τρόπο που κοιμόταν, ή ο κρύος αέρας που περνούσε από τη τρύπα του πουκαμίσου του.
     Ένας φύλακας του σιδηροδρόμου, που τονε λέγανε Λίμα, είχε πιάσει τον Κίλιαν και τον Γκέιτζ να κοιμούνται μαζί κάτω από τη κοινή κουβέρτα τους, κρυμμένοι σ' ένα υπόστεγο. Τους είχε ξυπνήσει με κλωτσιές και τους είχε διατάξει κοφτά να πάρουνε δρόμο. Όταν δεν ανταποκρίθηκαν άμεσα στις προσταγές του, χτύπησε τον Γκέιτζ στο πίσω μέρος του κεφαλιού με το γκλομπ, ρίχνωντάς τον στα γόνατα. Τις επόμενες μέρες, όταν ο Γκέιτζ ξυπνούσε τα πρωινά, έλεγε στον Κίλιαν ότι τον έβλεπε διπλό. Το θεώρούσε αστείο, κάθόταν εκεί που βρισκότανε για λίγο, γυρνούσε το κεφάλι του σαν σβούρα, από τη μια μεριά στην άλλη και γελούσε βλέποντας τον κόσμο να διπλασιάζεται. Έπρεπε να ανοιγοκλείνει πολλές φορές και να τρίβει τα μάτια του καλά, πριν καθαρίσει η όρασή του ξανά.
     Ύστερα, τρεις μέρες μετά από αυτό που συνέβη με τον Λίμα, ο Γκέιτζ άρχισε να πέφτει. Υποτίθεται θα περπατούσαν μαζί και τότε ο Κίλιαν διαπίστωνε ξαφνικά ότι περπατούσε μόνος. Κοιτούσε πίσω κι έβλεπε τον Γκέιτζ να κάθεται στο έδαφος, με πρόσωπο κατάσπρο σαν κερί, γεμάτο πανικό. Σταμάτησαν σ' ένα μέρος του πουθενά, όπου δεν υπήρχε τίποτα ολόγυρα, να ξεκουραστούνε μια μέρα, αλλά δεν έπρεπε να σταματήσουν, ο Kίλιαν έπρεπε να είχε επιμείνει να μη σταματήσουν. Έπρεπε να είχανε πάει κάπου που να υπήρχε σίγουρα γιατρός. Τώρα το ήξερε πια καλά. Το επόμενο πρωί ο Γκέιτζ ήταν νεκρός με μάτια ορθάνοιχτα και πρόσωπο με ακόμα ζωγραφισμένη την έκπληξη πάνω στα χλωμιασμένα χαρακτηριστικά του, εκεί στο ανάχωμα του κολπίσκου.
     Μέρες αργότερα, ο Kίλιαν άκουσε άλλους άντρες να μιλάνε στις πρόχειρες κατασκηνώσεις, για έναν αστυνομικό του σιδηροδρόμου που τονε λέγανε Λίμα Σλιμ. Από τις περιγραφές τους μάντεψε πως αυτός ήταν ο άνθρωπος που είχε χτυπήσει τον Γκέιτζ. Ο Λίμα Σλιμ είχε πυροβολήσει συχνά λαθρεπιβάτες ή καταπατητές. Μια φορά είχε αναγκάσει απειλώντας τους με τ' όπλο του, μερικούς άνδρες να πέσουν από ένα τρένο που έτρεχε με ογδόντα χλμ./ώρα. Ο Λίμα Σλιμ ήτανε διάσημος για τα πράγματα που είχε κάνει. Διάσημος σε αλήτες όπως αυτός, φυσικά, έτσι κι αλλιώς. Υπήρχε ένας άλλος, επίσης φύλακας σιδηροδρόμων, στον σταθμό του Νόρθαμπτον, που τον έλεγαν Άρνολντ Τσοκ. Μερικοί ισχυρίζονταν ότι ήτανε τόσο κακός όσο κι ο Λίμα Σλιμ -ίσως χειρότερος-, γι' αυτό ο Κίλιαν δεν ήθελε να πάει εκεί.
     Έπειτα από πολλήν ώρα στεκάμενος στη μισάνοιχτη συρώμενη πόρτα του βαγονιού, ένιωσε το τραίνο να επιβραδύνει. Ο Κίλιαν δεν ήξερε γιατί, δεν είχε καλή ορατότητα εκεί που στεκόταν και δεν υπήρχε καμμιά πόλη μπροστά που φαίνεται. Ίσως πλησίαζαν έναν διακόπτη αλλαγής σοδηροτροχιών. Αναρωτήθηκε αν το τραίνο θα σταματούσε εντελώς, αλλά δεν σταμάτησε και μετά από μερικά δευτερόλεπτα με ελαττωμένη ταχύτητα, με μια σειρά γρήγορων βίαιων κραδασμών, άρχισε να επιταχύνει ξανά. Ο Κίλιαν πήδηξε. Δεν πήγαινε τόσο σιγά πια, χτύπησε δυνατά το αριστερό του πόδι πέφτωντας κι ένα χαλίκι γλίστρησε κάτω από τη φτέρνα του. Το πόδι στραμπουλίχτηκε από το βάρος της πτώσης του κι ένας οξύς πόνος διαπέρασε τον αστράγαλο του. Δεν φώναξε ακόμα κι όταν έπεσε με τη μούρη πάνω σε μια βρεγμένη βούρτσα.
      Ήταν Οκτώβρης ή Νοέμβρης τάχα, ο Κίλιαν δεν ήξερε ακριβώς και στο δάσος δίπλα στις γραμμές του τραίνου ήταν ένα χαλί από νεκρά φύλλα σε χρώματα σκουριάς και βουτύρου, που κουτσαίνοντας τα προσπέρασε. Τα φύλλα δεν είχανε πέσει ακόμα όλα από τα δέντρα. Πού και πού υπήρχε μια λάμψη από κατακόκκινο ή με ραβδώσεις από μωβ-πορτοκαλί. Μια ψυχρή κι υγρή λευκή ομίχλη είχε πέσει χαμηλά στο έδαφος ανάμεσα στους κορμούς της σημύδας και της ερυθρελάτης. Κάθισε σ' ένα βρεγμένο κούτσουρο για λίγο και μάλαξε τον αστράγαλό του απαλά με τα χέρια, μέχρι που ο ήλιος ανέβηκε πιο ψηλά, διαλύοντας τη πρωινή ομίχλη. Τα παπούτσια του ήταν σκισμένα και πιασμένα με βρώμικες λουρίδες και τα δάχτυλα των ποδιών του ήτανε τόσο κρύα που είχανε σχεδόν μουδιάσει. Ο Γκέιτζ είχε καλλίτερα παπούτσια, αλλά του τα είχε αφήσει, -όπως είχε αφήσει τη κουβέρτα. Προσπάθησε τότε να προσευχηθεί πάνω στο πτώμα του Γκέιτζ, αλλά δεν μπόρεσε να θυμηθεί τίποτα από την Αγία Γραφή, εκτός από μια πρόταση που έγραψε κάποτε η Μαρία, κρατώντας όλα αυτά τα πράγματα στη καρδιά της κι αυτή ήταν από τη γέννηση του Ιησού και δεν είχε τίποτα να κάνει με ένα νεκρό.
     Είχε ζεστάνει η μέρα, αν κι ήταν ακόμα δροσιά κάτω από τις σκιές των πεύκων, όταν ο Kίλιαν στάθηκε επιτέλους. Ακολούθησε το μονοπάτι μέχρι που ο αστράγαλος του πόνεσε πολύ άσχημα για να συνεχίσει κι έπρεπε να καθίσει στο ανάχωμα να ξεκουραστεί ξανά. Τώρα είχε πρηστεί άσχημα κι όταν το πάτησε με το βάρος του, ένιωσε έναν πικρό, ηλεκτρικό πόνο να περνά μέσα από το κόκκαλο. Πάντα εμπιστευόταν τον Γκέιτζ να ξέρει πότε να πηδήξει από ένα βαγόνι. Είχε εμπιστοσύνη στον Γκέιτζ που έδειχνε να ξέρει τα πάντα.
     Υπήρχε ένα λευκό αγροτικό σπίτι ανάμεσα στα δέντρα. Ο Κίλιαν το είδε, σκέφτηκε τον πόνο στον αστράγαλο, αλλά μετά σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε ξανά στα δέντρα. Στον κορμό ενός κοντινού πεύκου, κάποιος είχε σπάσει λίγο φλοιό, είχε σκαλίσει ένα Χ στο ξύλο κι είχε τρίψει κάρβουνο στο Χ, ώστε να ξεχωρίζει μαύρο. Δεν υπήρχαν μυστικά σήματα hobo όπως είπανε κάποιοι, ή αν υπήρχαν, ο Kίλιαν δεν ήξερε τι ήταν κι ούτε ο Γκέιτζ. Ένα Χ σαν αυτό, όμως, μερικές φορές σήμαινε ότι θα μπορούσε να πάρει κάτι για φαγητό σ' ένα μέρος. Ένιωθε ήδη έντονα ένα τεράστιο κενό στο στομάχι.
 -"Γεια σας, κυρία", είπε ο Kίλιαν. "Πεινάω. Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να φάω κάτι. Ίσως μια μπουκιά φρυγανιά".
 -"Δεν έχεις φάει πουθενά πρωινό";
 -"Όχι, κυρία".
 -"Δίνουνε πρωινό στην Ευλογημένη Καρδιά. Δεν το ξέρεις";
 -"Κυρία, δεν ξέρω καν που είναι".
     Τονε κοίταξε για λίγο σκεπτική. Έπειτα αποφάσισε...
 -"Θα σου κάνω ένα τοστ. Μπορείς επίσης να έχεις κι αυγά αν θες. Τα θες";
 -"Καλά. Υποθέτω ότι αν τα φτιάχνατε, δεν θα τα πετούσα στο δρόμο".
     Αυτό έλεγε πάντα ο Γκέιτζ όταν του προσφέρονταν περισσότερα από όσα ζητούσε κι έκανε τις νοικοκυρές να γελάνε, αλλά εκείνη δεν γελούσε, ίσως επειδή δεν ήταν ο Γκέιτζ και δεν ακουγόταν το ίδιο προερχόμενο από αυτόν. Αντίθετα, εκείνη έγνεψε για άλλη μια φορά κι είπε:
 -"Εντάξει. Σκούπισε τα πόδια σου στο-" Κοίταξε τα παπούτσια του μένοντας σιωπηλή για μια στιγμή. "Δες! Αυτά τα παπούτσια... Μόλις μπεις, βγάλε αυτά τα παπούτσια κι άστα δίπλα στη πόρτα".
 -"Μάλιστα κυρία".
     Κοίταξε ξανά κι είδε τρία κορίτσια πριν ανέβει τα σκαλιά, αλλά ήτανε γυρισμένα με τη πλάτη και δεν του δώσανε σημασία. Μπήκε κι έβγαλε τα παπούτσια του, περνώντας το παγωμένο κουρέλι τους στα βρώμικα γυμνά πόδια του. Υπήρχε μια περίεργη αίσθηση ενοχλητικού τσιμπήματος στον αστράγαλο κάθε φορά που πατούσε το αριστερό του πόδι. Μέχρι να καλοκάτσει υπήρχαν ήδη αυγά που χοχλάζανε στο τηγάνι.
 -"Ξέρω πώς κατέληξες στη πίσω πόρτα μου. Ξέρω γιατί σταμάτησες στο σπίτι μου. Για τον ίδιο λόγο που όλοι οι άλλοι άντρες σταματούν εδώ", είπε, κι εκείνος σκέφτηκε πως επρόκειτο να του πει κάτι για το δέντρο με το Χ πάνω, αλλά εκείνη δεν το έκανε. Συνέχισε: "Είναι επειδή το τραίνο πάει λίγο πιο αργά μπαίνοντας σ' αυτή τη διασταύρωση, ένα τέταρτο του μιλίου πίσω μας κι όλοι πηδάτε για να μη χρειαστεί να δείτε τον Άρνολντ Τσοκ στο Νόρθαμπτον. Αυτό δεν είναι; Πήδηξες κι εσύ στη διασταύρωση";
 -"Ναι κυρία".
 -"Εξ αιτίας του Άρνολντ Τσοκ";
 -"Ναι κυρία. Άκουσα πως είναι κάποιος που θα 'θελες ν' αποφύγεις...".
  -"Ίσα μόλις έχει τη φήμη που έχει, λόγω του επωνύμου του. Ο Άρνολντ Τσοκ δεν αποτελεί κίνδυνο για κανέναν. Είναι γέρος και χοντρός κι αν κάποιος από σας το 'βαζε στα πόδια, πιθανότατα θα λιποθυμούσε στη προσπάθεια να σας πάρει στο κυνήγι. Όχι πως έχει τρέξει και ποτέ. Μπορεί να τρέξει κάπου, αν άκουγε ότι πουλάνε δυο μπιφτέκια μια δεκάρα ", είπε. "Άκου τώρα: Αυτό το τραίνο πάει με 30 χιλιόμετρα την ώρα όταν περνα τη διασταύρωση. Δεν καθυστερεί καθόλου. Το να πηδάς από 'κεί είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το να μπεις στο σταθμό του Νόρθαμπτον".
 -"Ναι, κυρία", είπε κι έτριψε το αριστερό του πόδι.
 -"Ήτανε κι ένα γκαστρωμένο κορίτσι που προσπάθησε να πηδήξει εκεί πέρυσι, έπεσε σ' ένα δέντρο κι έσπασε το λαιμό της. Ακούς";
 -"Ναι κυρία".
 -"Ένα γκαστρωμένο κορίτσι. Ταξίδευε με τον άντρα της. Θα 'πρεπε να τη περάσεις τη διασταύρωση. Ενημέρωσε και τους άλλους ότι είναι καλλίτερα να μένουνε στο τραίνο μέχρι αυτό να σταματήσει τελείως. Εδώ είναι τα αυγά σου. Σου αρέσει και μαρμελάδα σ' αυτό το τοστ";
 -"Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, κυρία. Ευχαριστώ κυρία. Δεν μπορώ να σας πω πόσο όμορφα μου μυρίζει αυτό".
     Ακούμπησε στον πάγκο της κουζίνας κρατώντας τη σπάτουλά της και τον κοίταζε να τρώει. Δεν μίλησε, αλλά έτρωγε λαίμαργα και γρήγορα κι όλο αυτό το διάστημα τον κοίταζε και δεν είπε τίποτα.
 -"Λοιπόν", είπε όταν τελείωσε. "Θα βάλω μερικά ακόμη στο τηγάνι για σένα".
 -"Δεν πειράζει. Ήταν αρκετά..."
 -"Δεν τα θέλεις"; Δίστασε, αβέβαιος πώς ν' απαντήσει, ήτανε πολύ δύσκολη ερώτηση. "Τα θέλει!", είπε στον εαυτό της κι έριξε άλλα δυο αυγά στο τηγάνι.
 -"Φαίνομαι τόσο πεινασμένος";
 -"Δεν είναι σωστή η λέξη που περιγραφεις τον εαυτό σου. Έμοιαζες αδέσποτο σκυλί έτοιμο να ορμήξει σε σκουπιδοντενεκέδες, να βρεί κάτι να φάει".
     Όταν του 'βαλε το πιάτο μπροστά, της είπε:
 -"Αν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να σας το ξεπληρώσω, κυρία, θα χαρώ να το κάνω".
 -"Σ' ευχαριστώ. Δεν κάνει τίποτα".
 -"Μακάρι να σκεφτείτε κάτι. Εκτιμώ που μου ανοίξατε τη κουζίνα σας έτσι απλά. Δεν είμαι κανάς παταχτσής αλήτης. Δεν με τρομάζει η δουλειά".
 -"Από πού είσαι";
 -"Μισούρι".
 -"Σε νόμιζα νότιο. Έχεις αστεία προφορά. Πού πας";
 -"Δεν ξέρω", είπε.
     Δεν τον ρώτησε τίποτα άλλο, στάθηκε στον πάγκο με τη σπάτουλα της και τον ξανάκοίταξε όσο έτρωγε. Μετά βγήκε έξω και τον άφησε μόνο στη κουζίνα. Όταν τελείωσε αυτός, κάθισε στο τραπέζι αβέβαιος για το τί να κάνει ή αν έπρεπε να φύγει. Ενώ προσπαθούσε ν' αποφασίσει, εκείνη επέστρεψε, κρατώντας ένα ζευγάρι χαμηλές μαύρες μπότες στο ένα χέρι, ένα ζευγάρι μαύρες κάλτσες στο άλλο.
 -"Βάλε αυτές και δες αν ταιριάζουν", είπε.
 -"Όχι, κυρία. Δεν μπορώ... "
 -"Μπορείς και θα το κάνεις. Φόρα τες! Τα πόδια σου φαίνονται στο σωστό νούμερο..."
     Φόρεσε τις κάλτσες και τράβηξε τις μπότες πάνω τους. Απαλά πέρασε και το αριστερό του πόδι, αλλά εξακολουθούσε να πονά ενοχλητικά ο αστράγαλος. Αναστέναξε βαθιά.
 -"Συμβαίνει κάτι σ' αυτό το πόδι;", τονε ρώτησε.
 -"Το στραμπούληξα μάλλον".
 -"Πήδηξες απ' το τραίνο στη διασταύρωση";
 -"Ναι κυρία".
     Κούνησε το κεφάλι της με λύπη.
 -"Κι άλλοι θα πεθάνουν εκεί. Όλ' αυτά από φόβο για έναν παχύ γέρο μ' έξι δόντια στο στόμα".
     Οι μπότες ήτανε λίγο χαλαρές, ίσως ένα νούμερο πιο μεγάλες. Ένα φερμουάρ υπήρχε στο εσωτερικό κάθε μπότας. Το δέρμα ήταν μαύρο και καθαρό και μόνο λίγο γρατζουνισμένο στις άκρες. Μοιάζανε σαν να μην είχανε φορεθεί σχεδόν καθόλου πριν.
 -"Πώς σου είναι";
 -"Καλές. Δεν μπορώ να τις έχω όμως. Είναι καινούργιες".
 -"Λοιπόν, δεν μου κάνουν καλό κι ο άντρας μου δεν τις χρειαζεται πια. Πέθανε τον Ιούλιο".
 -"Συγγνώμη... λυπάμαι..."
 -"Κι εγώ... πολύ", είπε χωρίς καμμία αλλαγή στο πρόσωπό της. "Θα 'θελες λίγο καφέ; Δεν σου πρόσφερα καφέ... ".
     Μη παίρνοντας απάντηση κατάλαβε... σερβίρισε δυο φλυτζάνια κι έκατσε στο τραπέζι.
 -"Πέθανε σε ατύχημα με φορτηγό", είπε. "Ήταν ένα φορτηγό WPA, που ξέφυγε από τη πορεία του. Δεν ήταν ο μόνος που πέθανε. Μαζί του σκοτώθηκαν άλλοι πέντε άνδρες. Ίσως διάβασες γι' αυτό. Το γράψανε πολλές εφημερίδες".
     Δεν απάντησε, ένευσε αρνητικά.
 -"Οδηγούσε ο σύζυγός μου. Κάποιοι είπανε πως έφταιγε αυτός, που ήταν απρόσεκτος στο τιμόνι. Το ερεύνησαν. Υποθέτω πως ίσως έφταιγε αυτός". Σώπασε για λίγο και μετά είπε: "Το μόνο καλό με το θάνατό του είναι ότι δεν χρειάζεται να κυκλοφορεί μ' αυτή την ενοχή πάνω του. Ζούσε πάντα με την ενοχή πως έφταιγε σε κάτι -οτιδήποτε κάτι. Τον έτρωγε μέσα του ήδη, κι αυτό το τελευταίο θα τον είχε διαλύσει".
     Ο Kίλιαν θα 'θελε να 'ταν ο Γκέιτζ εδώ, εκείνος θα 'ξερε τι να πει. Θα τη πλησίαζε στο τραπέζι και θα της άγγιζε το χέρι. Ο Κίλιαν αντίθετα, καθότανε μες στις μπότες του νεκρού, παλεύοντας μέσα του... Τελικά ξέσπασε δακρυσμένος:
 -"Τα πιο τρομερά πράγματα συμβαίνουν στους καλλίτερους ανθρώπους, στους πιο ευγενικούς και τις περισσότερες φορές, χωρίς να υπάρχει λόγος. Είναι απλά μια ηλίθια τύχη. Αν δεν ξέρετε με βεβαιότητα ότι ήτανε δικό του λάθος, γιατί να νιώσετε χάλια νομίζοντας ότι ήταν; Είναι ήδη αρκετά δύσκολο να χάσεις κάποιον που σημαίνει τόσα για σένα, χωρίς όλ' αυτά".
 -"Καλά. Προσπαθώ να μη το σκέφτομαι", είπε. "Μου λείπει, αλλά ευχαριστώ τον Θεό κάθε βράδυ, για τα δώδεκα χρόνια που περάσαμε μαζί. Ευχαριστώ τον Θεό για τις κόρες του. Βλέπω τα μάτια του στα δικά τους".
 -"Ναι", είπε.
 -"Δεν ξέρουν τί να κάνουνε. Ποτέ δεν ήτανε τόσο μπερδεμένες".
 -"Ναι", ξανάπε.
     Κάθισαν για λίγο στο τραπέζι και τότε η γυναίκα είπε:
 -"Κοιτάς το νούμερό σου παντού; Μπορώ να σου χαρίσω ένα από τα πουκάμισά του κι ένα παντελόνι, μαζί με τις μπότες".
 -"Όχι, κυρία. Δεν θα 'νιωθα καλά, παίρνοντας πράγματα από 'σας που δεν μπορώ να πληρώσω".
 -"Σταμάτα αυτό το βιολί τώρα. Δεν μιλάμε για αμοιβή εδώ. Ψάχνω κάθε μικρό κομμάτι καλού που μπορεί να βγει από 'να τόσο κακό πράγμα. Θα 'θελα να σου τα δώσω. Αυτό θα με έκανε να νιώσω καλλίτερα!", είπε και του χαμογέλασε.
     Είχανε γκριζάρει λίγο τα μαλλιά της, τα 'χε πιασμένα σε κώτσο πίσω, αλλά εκεί που καθότανε τώρα φωτιζόταν από μια υγρή λιακάδα που τρύπωνε από κάποιο απ' τα παράθυρά της και τότε πρόσεξε πρώτη φορά, ότι τα μαλλιά της ήτανε λευκόξανθα σαν τις κόρες της. Σηκώθηκε, κι αυτή ξαναβγήκε. Όσο έλειπε, εκείνος καθάρισε τα πιάτα. Η γυναίκα επέστρεψε σύντομα κρατώντας ένα χακί παντελόνι και τιράντες, ένα χοντρό και βαρύ καρό πουκάμισο και μια χοντρή φανέλλα. Τον οδήγησε στο υπνοδωμάτιο που ήτανε πίσω απ' τη κουζίνα και τον άφησε να ξεντυθεί...

     Το πουκάμισο ήταν μεγάλο και χαλαρό κι είχε μιαν αμυδρή αντρική μυρωδιά, όχι δυσάρεστη στα ρουθούνια του, επίσης μιαν ελαφριά μυρωδιά καπνού πίπας. Ο Κίλιαν είχε δει μια πίπα φτιαγμένη από κορμό καλαμποκιού, στο τζάμι πάνω από τη σόμπα. Βγήκε με τα βρώμικα και σκισμένα ρούχα του παραμάσχαλα, νιώθοντας καθαρός, φρέσκος και πιο συνηθισμένος άνθρωπος, έχοντας και γεμάτο στομάχι. Εκείνη καθότανε στο τραπέζι κρατώντας ένα από τα παλιά του παπούτσια. Χαμογελούσε αμυδρά και ξεκολλούσε το λασπωμένο περιτύλιγμα με λινάτσα γύρω του.
 -"Αυτά τα παπούτσια έχουνε τραβήξει πολλά και κερδίσανε με το παραπάνω τη ξεκούρασή τους", είπε ο Kίλιαν. "Ντρέπομαι πολύ για τον τρόπο που τους φέρθηκα".
     Σήκωσε το κεφάλι της και χωρίς να μιλήσει τονε κοίταξε στοχαστικά. Κοίταξε το παντελόνι του. Είχε τυλίξει τις μανσέτες του παντελονιού πάνω από τους αστραγάλους.
 -"Δεν ήμουνα σίγουρη αν ήταν στο νούμερό σου ή όχι", είπε. "Νόμιζα πως ήσουνα πιο σωματώδης, αλλά δεν το πέτυχα. Σκέφτηκα ότι ίσως μόνο η μνήμη μου να κάνει εκείνον μεγαλύτερο".
 -"Λοιπόν, ήτανε τόσο μεγάλος, όσο θυμάστε".
 -"Μοιάζει να γίνεται μεγαλύτερος", είπε. "Όσο απομακρύνομαι απ' αυτόν".
     Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να επιστρέψει αυτά που της χρωστούσε για τα ρούχα και το φαγητό. Του είπε ότι το Νορθάμπτον ήτανε τρία μίλια κι έπρεπε να πάει τώρα, γιατί πιθανότατα θα πεινούσε ξανά μέχρι να φτάσει εκεί και θα υπήρχε σίγουρα ένα μεσημεριανό γεύμα στην Ευλογημένη Καρδιά της Παναγίας, όπου μπορούσε να πάρει ένα μπολ με φασόλια και μία φέτα ψωμί. Του είπε πως υπήρχε ένα Χούβερβιλ στην ανατολική πλευρά του ποταμού Κονέκτικατ, αλλά αν πήγαινε, τον συμβούλεψε να μη μείνει πολύ, γιατί συχνά κάναν έφοδο και συχνά άντρες συλλαμβάνονταν για καταλήψεις δημοσίων χώρων. Στη πόρτα, είπε ότι ήταν καλλίτερο να συλληφθεί στο σταθμό του τραίνου παρά να προσπαθήσει να πηδήξει νωρίς από το βαγόνι με κανα φορτηγό-τραίνο που πήγαινε πολύ γρήγορα. Είπε ότι δεν ήθελε να πηδήξει από άλλα τραίνα, εκτός από τα σταματημένα, ή απλώς σαν επιβάτης τους. Μπορεί να του τύχει κάτι χειρότερο από ένα στραμπουληγμένο αστράγαλο την επόμενη φορά. Έγνεψε καταφατικά και ρώτησε ξανά αν μπορούσε να κάνει κάτι για κείνη. Είπε ότι του είχε ήδη πει τί θα μπορούσε να κάνει για κείνη.
     Ήθελε να της πιάσει το χέρι. Ο Γκέιτζ θα της έπιανε το χέρι και θα υποσχόταν να προσευχηθεί για κείνη και τον άντρα που 'χε χάσει. Ήθελε να μπορούσε να της πει για τον Γκέιτζ. Ο Kίλιαν διαπίστωσε ωστόσο, πως αδυνατούσε να σηκώσει τα χέρια του να της αγγίξει το χέρι ή να την αγγίξει με οποιονδήποτε τρόπο και δεν εμπιστεύτηκε τη σπασμένη φωνή του για να μιλήσει. Συχνά συνθλίβοταν από την ευπρέπεια των άλλων, που δεν είχανε σχεδόν τίποτα κι οι ίδιοι. Μερικές φορές ένιωθε τη καλωσύνη τους τόσον ισχυρή, που νόμιζε ότι θα του ράγιζε κάποιο λεπτό εσωτερικό κομμάτι.
     Καθώς διέσχιζε την αυλή στο δρόμο, με τα νέα του ρούχα, έριξε μια ματιά στα δέντρα κι είδε τα δυο κορίτσια ανάμεσα στις φτέρες. Στέκονταν τώρα κι η καθεμιά τους κρατούσε ένα μπουκέτο με ξεθωριασμένα παλιά λουλούδια και κοιτούσανε στο χώμα. Σταμάτησε και τις παρακολουθούσε, περίεργος για το τί κάνανε, τί ήτανε στο έδαφος πέρα ​​απ' τις φτέρες που δεν μπορούσε να δει. Καθώς στεκόταν εκεί κι οι δύο γύρισαν το κεφάλι -πρώτα το μεγαλύτερο κορίτσι και μετά η μικρότερη αδερφή της, όπως πριν- και τον κοίταξανε.
     Ο Κίλιαν χαμογέλασε αβέβαια και διέσχισε κουτσαίνοντας την αυλή, προς το μέρος τους. Πέρασε μέσα από τις δροσερές υγρές φτέρες για να τις πλησιάσει. Λίγο πριν από το σημείο που στέκονταν τα κορίτσια υπήρχε ένα κομμάτι καθαρισμένου εδάφους και στο έδαφος ένας μαύρος σάκκος. Στο σάκκο ήτανε ξαπλωμένο ένα τρίτο κορίτσι, το νεότερο απ' τα τρία, φορώντας ένα λευκό φόρεμα με δαντέλες ραμμένες στο γιακά και στα μανίκια. Τα λευκά κοκκαλιάρικα χέρια της ήτανε διπλωμένα στο στήθος της κρατώντας σφιχτά ένα μικρό μπουκέτο. Τα μάτια της ήτανε κλειστά. Οι μύες στο πρόσωπό της έτρεμαν καθώς πάλευε να μη χαμογελάσει. Δεν ήταν πάνω από πέντε ετών. Ένα στεφάνι από ξερές μαργαρίτες γύρω από τα ξανθά μαλλιά της. Ένας σωρός από νεκρά μαραμένα λουλούδια στα πόδια της, μια Βίβλος ανοιχτή στο πλευρό της.
 -"Η αδερφή μας, Κέιτ, είναι νεκρή", είπε το μεγαλύτερο κορίτσι.
 -"Τώρα θα 'χουμε την ανάστασή της", είπε η μεσαία κόρη.
     Η Κέιτ έμενε πολύ ακίνητη πάνω το σάκκο. Τα μάτια της παρέμειναν κλειστά, αλλά έπρεπε να δαγκώνει τα χείλη για να μη χαμογελάσει.
 -"Θέλετε να παίξετε;" ρώτησε η μεσαία κόρη. "Θέλετε να παίξετε μαζί μας το παιχνίδι; Θα μπορούσατε να ξαπλώσετε. Θα μπορούσατε να είστε ο νεκρός, θα μπορούσαμε να σας σκεπάσουμε με λουλούδια, να διαβάσουμε από τη Βίβλο και να ψάλλουμε το "Πιο κοντά ο Θεός μας σε σένα".
 -"Εγώ θα κλάψω", είπε το μεγαλύτερο κορίτσι. "Μπορώ να κάνω τον εαυτό μου να κλάψει όποτε θέλω".
     Ο Κίλιαν κοντοστάθηκε. Κοίταξε το κορίτσι στο έδαφος και μετά τις δυο πενθούσες. Είπε στο τέλος:
 -"Δεν πιστεύω πως αυτό είναι το είδος του παιχνιδιού μου. Δεν θέλω να είμαι ο νεκρός".
     Το μεγαλύτερο κορίτσι τονε κοίταξε πάνω ως κάτω κι ύστερα κατά πρόσωπο.
 -"Γιατί;", ρώτησε. "Θα σας ταίριαζε γάντι ο ρόλος...".

==========================

                         Η Γραφομηχανή Της Σεχραζάτ

     Ο πατέρας της Έλενας κατέβαινε στο υπόγειο κάθε βράδυ, μετά τη δουλειά, για όσο μπορούσε να θυμηθεί και δεν ανέβαινε παρά μόνο όταν γέμιζε τρεις σελίδες στην ηλεκτρική γραφομηχανή IBM, που 'χε αγοράσει στο κολλέγιο, όταν ακόμα πίστευε ότι κάποτε θα ήτανε διάσημος συγγραφέας. Είχε πεθάνει εδώ και τρεις μέρες πριν η κόρη του ακούσει τη γραφομηχανή, τη συνηθισμένη ώρα: ένα εκρηκτικό και γοργό πληκτρολόγημα, που ακολουθούσε σιωπή αναμονής κι ακουγότανε μόνο το ηλίθιο γουργούρισμα της μηχανής.
     Η Έλενα κατέβηκε τα σκαλιά στο σκοτάδι, με τα τρεμάμενα πόδια της να μη μπορούν να τη κρατήσουν. Το μηχάνημα της IBM γέμιζε το σκοτάδι που μύριζε μούχλα, έτσι η ίδια η θλίψη έδειξε να δονείται με ηλεκτρικό ρεύμα, όπως πριν από μια καταιγίδα. Έφτασε στη λάμπα δίπλα στη γραφομηχανή του πατέρα της και την άναψε ακριβώς τη στιγμή που ο επιλογέας ξέσπασε σ' ένα άλλο φρενήρες πληκτρολόγημα. Ούρλιαξε και μετά ούρλιαξε ξανά σαν είδε τα πλήκτρα να κινούνται μόνα τους, η χρωμιωμένη γραφίδα να χτυπά επίμονα στον άδειο πίνακα.
     Τη πρώτη φορά που η Έλενα είδε τη γραφομηχανή να δουλεύει μόνη της, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να 'χε λιποθυμήσει από το σοκ. Η μητέρα της παραλίγο να λιποθυμήσει κι αυτή, όταν η Έλενα της την έδειξε, το επόμενο βράδυ. Όταν η γραφομηχανή άρχισε να χτυπά και να γράφει, η μητέρα της Έλενας σήκωσε τα χέρια ψηλά φωνάζοντας με τρεμάμενα κάτω τα πόδια της. Η Έλενα έπρεπε να τη πιάσει από το μπράτσο για να μην πέσει. Αλλά σε λίγες μέρες το συνήθισαν και μετά ήτανε κάτι... συναρπαστικό. Η μητέρα της είχε την ιδέα να προσθέσει χαρτί, λίγο πριν ξεκινήσει η γραφομηχανή στις 8 μμ. Η μητέρα της ήθελε να δει τί τους έγραφε, αν ήταν ένα μήνυμα γι' αυτές από 'δω και πέρα, όπως: "Ο τάφος μου είναι κρύος. Σ' αγαπώ και μου λείπεις", π.χ. Ήταν όμως ακόμα ένα μικρό διήγημά του. Δεν ξεκινούσε καν από την αρχή. Ξεκινούσε από τη μέση κι ακριβώς στη μέση μιας πρότασης. Ήταν η μητέρα της Έλενας, που σκέφτηκε να καλέσει τις τοπικές ειδήσεις.
     Ένας παραγωγός από το κανάλι, που ήρθε για να δει τη γραφομηχανή, έμεινε μέχρι να ενεργοποιηθεί το μηχάνημα κι έγραψε μερικές προτάσεις, στη συνέχεια σηκώθηκε κι ανέβηκε φουριόζος τις σκάλες. Η μητέρα της Έλενας έσπευσε να τον ακολουθήσει, γεμάτη αγωνιώδεις ερωτήσεις.
 -"Τηλεχειριστήριο", είπε ο παραγωγός, χαμηλόφωνα. Κοίταξε πίσω πάνω από τον ώμο της με μια χαμένη έκφραση. "Πότε θάψατε τον άντρα σας, κυρία";
 -"Πριν από μα εβδομάδα. Τί τρέχει με 'σας";
     Κανείς απ' τους άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς δεν ενδιαφέρθηκε. Ο τύπος στην εφημερίδα είπε ότι δεν είναι ενδιαφέρον θέμα και δεν είναι το αντικείμενό τους. Ακόμα και κάποιοι συγγενείς τους υποψιάστηκαν ότι ήταν μια κακόγουστη φάρσα. Η μητέρα της Έλενας πήγε για ύπνο κι έμεινε εκεί για αρκετές εβδομάδες, καταβεβλημένη από μια τρομερή ημικρανία, απογοητευμένη και συγκεχυμένη. Και στο υπόγειο, κάθε βράδυ, η γραφομηχανή δούλευε, γεμίζοντας λέξεις στο χαρτί με θορυβώδικα πληκτρολογήματα.
     Η κόρη του νεκρού παρακολουθούσε την ΙBM. Έμαθε πότε πρέπει της βάζει νέο χαρτί, έτσι ώστε κάθε βράδυ το μηχάνημα να γράφει τρεις νέες σελίδες στο διήγημα, όπως ακριβώς όταν ζούσε ο πατέρας της. Στη πραγματικότητα, το μηχάνημα φάνηκε να την περιμένει κάθε βράδυ, να ηχεί μ' έναν ευχάριστο τρόπο, ως τη στιγμή που θα 'χε ένα καινούριο ​​φύλλο χαρτί, να το γεμίσει με μελανίσιες λέξεις.
     Πολύ καιρό μετά, που κανείς άλλος δεν σκεφτότανε τη γραφομηχανή, η Έλενα συνέχισε να πηγαίνει στο υπόγειο τη νύχτα, να' ακούει ραδιόφωνο, να διπλώνει ρούχα και να περνά νέο φύλλο χαρτιού στην IBM όταν ήταν απαραίτητο. Ήταν ένας απλός τρόπος για να της περνά η ώρα, ανόητος και γλυκός, μάλλον σαν να επισκεπτότανε τον τάφο του πατέρα της κάθε μέρα για να αφήσει λίγα φρέσκα λουλούδια.
     Επίσης, της άρεσε να διαβάζει τις ιστορίες όταν τελείωναν. Ιστορίες για μάσκες και μπέιζμπολ, πατέρες και τα παιδιά τους... και φαντάσματα. Μερικές απ' αυτές ήταν ιστορίες φαντασμάτων. Της άρεσαν περισσότερο. Δεν ήταν αυτό το πρώτο πράγμα που έμαθε σε κάθε κύκλο μαθημάτων γι' αυτόματη γραφή; Γράψε γι' αυτό που ξέρεις; Το φάντασμα στη μηχανή έγραφε για νεκρούς με μεγάλη εξουσία.
     Μετά από κάμποσο καιρό, οι κορδέλες για τη γραφομηχανή ήτανε διαθέσιμες μόνο με ειδική παραγγελία. Τότε ακόμη κι η IBM σταμάτησε να τις φτιάχνει. Η γραφομηχανή είχε πια φθαρεί. Την αντικατέστησε, αλλά μετά η κορδέλλα γραφής άρχισε να κολλάει. Ένα βράδυ, σταμάτησε με θόρυβο, δεν μπορούσε να προχωρήσει κι ένας λιπαρός καπνός άρχισε να βγαίνει από κάτω στον πάτο του μηχανήματος. Η γραφομηχανή χτυπούσε γράμμα το γράμμα, το ένα πάνω στο άλλο, μ' ένα είδος τρελλής μανίας, μέχρι η Έλενα να καταφέρει να σηκωθεί και να τη κλείσει. Τη πήγε σε κάποιον που ήξερε να επισκευάζει παλιές γραφομηχανές κι άλλες συσκευές. Της την επέστρεψε σε άψογη κατάσταση λειτουργίας, αλλά δεν έγραψε ποτέ ξανά μόνη της. Στις τρεις εβδομάδες που 'μεινε στο μαγαζί του μάστορα, έχασε το συνήθειό της.
     Σαν μικρό κορίτσι, η Έλενα είχε ρωτήσει τον πατέρα της γιατί πήγαινε στο υπόγειο κάθε βράδυ για να κάνει ό,τι έκανε και της είχε απαντήσει ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί αν δεν έγραφε. Το να γράφει ζέσταινε τη φαντασία του για τη δημιουργίας μιας βραδιάς γεμάτης γλυκά όνειρα. Τώρα την ανησηχούσε η ιδέα πως ο θάνατός του μπορεί να ήταν ανήσυχος, άυπνος και ταραγμένος. Αλλά δεν υπήρχε καμμιά διαβεβαίωση γι' αυτό.
     Ήταν τότε στα είκοσι όταν πέθανε η μητέρα της -μια δυστυχισμένη γριά, αποξενωμένη όχι μόνον από την οικογένειά της αλλά κι από ολόκληρο τον κόσμο- που αποφάσισε να φύγει, πράγμα που σήμαινε να πουλήσει το σπίτι κι ό, τι υπήρχε σ' αυτό. Δεν είχε αρχίσει ακόμα καλά-καλά να τακτοποιεί την ακαταστασία στο υπόγειο, όταν βρέθηκε να κάθεται στα σκαλιά, ξαναδιαβάζοντας τις ιστορίες που 'χε γράψει ο πατέρας της μετά το θάνατό του. Στη ζωή του, είχε εγκαταλείψει τη πρακτική της υποβολής του έργου του σε εκδότες, είχε κουραστεί από την απόρριψη. Αλλά η μεταθανάτια δουλειά του φαινότανε στο κορίτσι πολύ πιο... ζωντανή από τη προηγούμενη δουλειά του κι οι ιστορίες του για στοιχειά και το αφύσικο φαίνονταν ιδιαίτερα συναρπαστικές. Τις επόμενες βδομάδες, συγκέντρωσε τα καλλίτερά του σ' ένα μόνο βιβλίο κι άρχισε να το στέλνει στους εκδότες. Οι περισσότεροι είπαν ότι δεν υπήρχε αγορά για νέους συγγραφείς χωρίς φήμη, αλλά με τη πάροδο του καιρού άκουσε από έναν εκδότη, ένα μικροκαμωμένο τύπο που είπε ότι του άρεσαν, πως ο πατέρας της είχε μια καλή αίσθηση για το υπερφυσικό.
 -"Δεν είχε;" του απάντησε ενθουσιασμένα αυτή...
_____________________

    Η σελίδα αναγνώρισης εδώ θα μπορούσα να 'ναι πρώτη. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ ν' ανταποδώσω το ενδιαφέρον σας είναι με τη προσφορά αυτής της επιπλέον ιστορίας. Ιστορία που την άκουσα πρώτη φορά από φίλο μου στις εκδόσεις. Αγνοούσε τις πολύ σημαντικές λεπτομέρειες, οπότε δεν μπορώ να σας πω πού εκδόθηκε τελικά το βιβλίο ή πότε ή πραγματικά, κάτι περισσότερο σχετικά μ' αυτή τη περίεργη συλλογή. Μακάρι να 'ξερα περισσότερα. Ως άνθρωπος που γοητεύεται από το Φανταστικό, θα 'θελα ν' αποκτήσω ένα αντίγραφο. Δυστυχώς, ο τίτλος κι ο συγγραφέας του απίθανου αυτού βιβλίου δεν είναι γνωστά.