Μάικλ Μούρκοκ

                                     Βιογραφικό

     Ο Μάικλ Μούρκοκ γεννήθηκε στο Μίτσαμ του Σάρεϊ, προάστιο του Λονδίνου. στην Αγγλία, 18 Δεκέμβρη 1939. Παραγωγικότατος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, αλλά και λογοτέχνης. Έζησε τους βομβαρδισμούς του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κάτι που αποτυπώνεται σε πολλά από τα μυθιστορήματα του. Στα έντεκα του χρόνια έγραφε χειρόγραφα για το περιοδικό των Παρανόμων και συνέχισε να γράφει σε περιοδικά μικρής κυκλοφορίας μέχρι το 1962. Σ' ηλικία 17 ετών συνέγραψε περιπέτειες του Ταρζάν κι αργότερα συνέβαλε στην ίδρυση της Sexton Blake Library. Υπήρξε συντάκτης του βρετανικού περιοδικού ΕΦ, "New Worlds", από τον Μάη του 1964 μέχρι τον Μάρτη του 1971 κι έπειτα ξανά, το 1976 μέχρι το 1996. Ενθάρρυνεν επίσης το Νέο Κύμα στην Αγγλία κι έμμεσα στις ΗΠΑ. Έγραψεν επίσης μερικά βιβλία με το ψευδώνυμο Τζέημς Κόλβιν. Το πιο πρόσφατο Breakfast Ιn Τhe Ruins, λογοτεχνικό κείμενο, μιλούσε για τον ...πρόωρο θάνατό του και πολλοί αναγνώστες το πίστεψαν. Το 1967 με τη νουβέλα του Behold Τhe Man, κέρδισε το Βραβείο Νεμπιούλα για τη καλύτερη νουβέλα της χρονιάς. Το πιο γνωστό του έργο είναι το Elric Οf Melniboné το οποίο δέχτηκε πολλές σειρές συνέχειας.
     Όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο, οι γονείς του τον έγραψαν στο κολέγιο Πίτμαν με σκοπό να μάθει στενογραφία, όπου έμαθε δακτυλογραφία, γεγονός που τον βοήθησε να ολοκληρώνει τα συγγραφικά του πονήματα σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Εκτός των περιοδικών επιστημονικής φαντασίας, έγραφε και σε fanzine που αφορούσαν τη ροκ μουσική, της οποίας ήταν οπαδός. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα, γνωρίζοντας τον Πίτερ Γκριν, μετέπειτα διάσημο κιθαρίστα των Fleetwood Mac. Στα 17 του χρόνια έγινε συντάκτης του περιοδικού Tarzan's Adventures, όπου δημοσίευσε περισσότερες από δέκα ιστορίες του Σόγιαν, αλλά αφού μάλωσε με τον εκδότη απολύθηκε. Συνέχισε να παίζει κιθάρα σε μπαρ του Σόχο, ενώ ταυτόχρονα έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Ο Χρυσός Δρόμων, επηρεασμένος από τον Μέρβιν Πικ και τον Μπέρτολτ Μπρεχτ.
     Στις αρχές των 60’ς ταξίδεψε στην Ευρώπη με ωτοστόπ, φτάνοντας μέχρι τη Σουηδία. Ξεκίνησε να γράφει ιστορίες επιστημονικής φαντασίας για το περιοδικό SF Adventures το 1962, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά της ιδέα του πολυσύμπαντος, ενός όρου που αναφέρεται σε όλα σχεδόν τα έργα του, με πρωταγωνιστή τον Αιώνιο Πρόμαχο, ένα ον που μάχεται στον ατελείωτο πόλεμο ανάμεσα στο Νόμο και το Χάος. Οι δύο αυτές κοσμοθεωρίες, προσωποποιούνται στις μορφές Θεών και θνητών, οι οποίοι προσπαθούν να θέσουν το πολυσύμπαν υπό την κυριαρχία τους. Οι πολυάριθμες ενσαρκώσεις του Αιώνιου Πρόμαχου, υπηρετούν την εκάστοτε παράταξη χωρίς να γνωρίζουν τις πραγματικές τους επιθυμίες, μέχρις ότου να βρουν τον σωστό δρόμο για την ανθρωπότητα.
     Από το 1964 ως το 1971 υπήρξε επιμελητής και συντάκτης του περιοδικού New Worlds και θέλοντας να αναδείξει συγγραφείς με καλλίτερη λογοτεχνική ικανότητα σε σύγκριση με τους λογοτέχνες του φανταστικού μέχρι τότε, ξεκίνησε να δημοσιεύει διηγήματα συγγραφέων όπως ο Μπράιαν Άλντις, ο Τζέιμς Γκράχαμ Μπάλαρντ, ο Σάμιουελ Ντέλανι, ο Νόρμαν Σπίνραντ, ο Τζον Χάρισον, όπως κι ο ίδιος, προκαλώντας το Νέο Κύμα του είδους.
     Στην επόμενη 20ετία, έγραψε περισσότερα από 70 μυθιστορήματα, έργο που χωρίζεται συνήθως σε 3λογίες. Έγινε διάσημος για τους κύκλους του Έλρικ του Μελνιμπονέ, του Κόρουμ, του Χόκμουν, του Ερεκόζε, κ.α.. Πέραν της λογοτεχνίας του φανταστικού, έγραψε νουβέλες ΕΦ, όπως στον κύκλο του Τζέρι Κορνίλιους, το πρώτο βιβλίο του οποίου με τίτλο Το Τελικό Πρόγραμμα γυρίστηκε στην ομώνυμη ταινία. Ακολούθησε η τριλογία Χορευτές στο Τέλος του Χρόνου από το 1972-76, όπως κι ο κύκλος του Όσβαλντ Μπάσταμπλ, ο οποίος ολοκληρώθηκε το 1981. Αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 1966, το διήγημα του Ιδού ο Άνθρωπος είχε κερδίσει το βραβείο Nebula για τη καλύτερη νουβέλα της χρονιάς.
     Τη 10ετία του '70 επέστρεψε στη μουσική σκηνή συνεργαζόμενος με τους Hawkwind, γράφοντας γι' αυτούς τα κομμάτια "The Wizard Blew His Horn", "Standing at the Edge", "Warriors", "Sonic Attack", "Psychosonia" και "Coded Languages". Επίσης, έγραψε τους στίχους για τα κομμάτια "Black Blade" και "Veteran of the Psychic Wars" των Blue Öyster Cult. Στα τέλη των 70’ς έγραψε έργα τα οποία ξεφεύγουν από τον τομέα του Φανταστικού κι εμπεριέχουν στοιχεία σάτιρας, κοινωνικού δράματος κι ιστορικού μυθιστορήματος. Μεταξύ αυτών, η Γκλοριάνα, η Ανικανοποίητη Βασίλισσα του 1978, Το Σκυλί του Πολέμου κι ο Πόνος του Κόσμου του 1981, το Μπορντέλο της Ρόζενστρασε του 1982 κι Η Πόλη των Ανοιξιάτικων Άστρων του 1986.
     Στα μέσα των 80’ς έγραψε νέα βιβλία πάνω στον κύκλο του Έλρικ, όπως τα Ο Έλρικ στο Τέλος του Χρόνου (1984), Το Μαργαριταρένιο Κάστρο (1989) κι Η Εκδίκηση του Ρόδου (1991). Το 1997, ήταν ένας από τους επίτιμους προσκεκλημένους στο Worldcon στο San Antonio του Τέξας, καθώς επίσης κι επίτιμος καλεσμένος στο World Fantasy Convention. Το 2000, κέρδισε το βραβείο 'Howie' World Fantasy, για το συνόλικό του έργο και για τον ίδιο λόγο το 2004 κέρδισε το Βραβείο Utopiales, στη Ναντ της Γαλλίας.


                              Ο Μούρκοκ το 2012

     Κατά το παρελθόν, ο Μούρκοκ υπήρξε παντρεμένος με τη συγγραφέα Χίλαρι Μπέιλι και την Τζιλ Ρίτσις. Διαμένει μαζί με την σύζυγο του Λίντα στο Τέξας των ΗΠΑ ενώ μεγάλο διάστημα κάθε έτους μένει στο Παρίσι. Τη δεκαετία του '90, μετακόμισε στο Τέξας των ΗΠΑ, αλλά το 2004 ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει και να εγκατασταθεί πάλι μόνιμα στην Ευρώπη, κατά προτίμηση, Γαλλία ή Ισπανία. Έχει δηλώσει ότι είναι αναρχικός και πραγματιστής. Το 2008, η εφημερίδα The Times τονε συμπεριέλαβε στη λίστα της με τους 50 καλλίτερους Βρετανούς συγγραφείς μετά το 1945.

=======================

                                   Η Μεγάλη Απάτη

     Ο Νέστωρ Μάχνο, αναρχικός ήρωας της Ουκρανίας, πήρε από το μπαρ άλλο ένα ποτήρι αψέντι και κοίταξε έξω, στην εγκαταλελειμμένη οδό Βοναπάρτη.
 -«Για μένα» είπε «λένε ότι πέθανα στα μέσα της δεκαετίας του '30. Μη τα παίρνουμε κι όλα τοις μετρητοίς, λοιπόν, έτσι;»
 -«Σε καταλαβαίνω απόλυτα» είπε ο Σιντ Βίσιους, ο μπασίστας των Σεξ Πίστολς.
     Όλα ήταν ήσυχα κείνο το απόγευμα στο ΚαφεΧέντριξ. Οι Ρομαντικοί Νεκροί ένιωθαν όλοι πολύ άσχημα. Ψυχική κατάπτωση, άραγε; Αν και κάθε φορά που τα τίναζε κι άλλος ένας νεαρός ήρωας ή ηρωίδα υπήρχε γενική αίσθηση ικανοποίησης.
 -«Εκτός αυτού» είπε ο Μπράιαν Τζόουνς, κιθαρίστας των Ρόλινγκ Στόουνς «έχουμε τώρα κι όλους αυτούς τους θανάτους της δεύτερης και τρίτης γενιάς του ροκ, που είναι όλοι σα να βγήκανε με καρμπόν. Κι υπάρχουν κάποιοι για τους οποίους πολύ αμφιβάλλω αν ήταν πραγματικά μάρτυρες της ιδεολογίας τους».
 -«Για ποια ιδεολογία μιλάς;» είπε ο Σιντ και βούτηξε ένα κομμάτι πίτα.
 -«Ξέρεις τώρα, "Οι Ωραίοι Χαμένοι", "Οι Νεκροί Καταφρονεμένοι", "Οι Τραγικές Φυσιογνωμίες". Όλοι αυτοί». Ο Τζόουνς ήταν ασαφής. Προφανώς είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που τα πρωτοσκέφτηκε όλ' αυτά. Ο Σιντ συμπέρανε πως ο Μπράιαν ήταν απλώς αναστατωμένος. Ίσως τον είχε πιάσει πάλι η έμμονη ιδέα του ότι του φάγανε τη κιθάρα. Ο Τζαίημς Ντην πλησίασε κουτσαίνοντας.
 -«Όλ' αυτά είναι τρίχες. Η ανία μας έχει καταντήσει σ' αυτό το χάλι, μάγκες. 'Ασε και τ' άλλο. Που οι οπαδοί μας νομίζουν ότι πεθάναμε γι' αυτούς».
 -«Μάλλον εξαιτίας τους πεθάναμε». Όλοι γύρισαν να δουν αυτόν που μίλησε. Ήταν ένας απ' τους πιο παλιούς θαμώνες του ΚαφεΧέντριξ κι απ' τους πιο σεβάσμιους. Ο Ιησούς Χριστός χαμογέλασε πικρά. «Πιο εύκολα πιστεύει κανείς σε νεκρούς παρά σε ζωντανούς. Κι όταν είσαι νεκρός δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια για να σταματήσεις το μύθο. Αυτό έχω καταλάβει εγώ. Σε θέλουν νεκρό, αδερφέ μου». Αρκετά κεφάλια κατένευσαν. Αρκετά χέρια σήκωσαν ποτήρια και τα 'φεραν σε χλωμά χείλη.
 -«Πάντα σε κουρντίζουν να κάνεις αυτό που θέλει το κοινό» είπε ο Κηθ Μουν, ντράμερ των Χου, «ακόμα κι όταν δεν το κάνεις με τη θέλησή σου. Περιμένουν βία τους δίνεις βία. Περιμένουν έναν τραγικό θάνατο ορίστε, λοιπόν, τους τον έδωσα». Ο Τζων Μπόναμ, ντράμμερ των Λεντ Ζέπελιν, κούνησε το κεφάλι του. Κάτι ήξερε κι αυτός.
 -«Έτσι είναι ο κόσμος του σόου μπίζνες» είπε ο Μάχνο. «Η πίεση σε συνθλίβει. Κουβαλάς στη πλάτη σου τα όνειρα τόσων ανθρώπων. Ασχέτως αν εσύ δε ζητάς τίποτα παραπάνω από μια καλύτερη ζωή».
 -«Κι όλοι περιμένουν να λύσεις και το δικό τους πρόβλημα» είπε ο Χέντριξ. Ο Μάχνο αναφώνησε:
 -«Αυτό δεν είναι αναρχισμός. Χρόνια ολόκληρα τους φωνάζεις να μην ακολουθούν αρχηγούς κι ηγήτορες κι εκείνοι σε θαυμάζουν και λένε "τι ωραία που τα λες!" και "μπράβο! τι ωραίο σύνθημα!". Κι ύστερα έρχονται και σε βρίσκουν και σε ρωτούν, "Αρχηγέ, τι να κάνω στη ζωή μου";».
 -«Σ' όλα μου τα βιβλία έκανα νύξεις για σοσιαλισμό, κομμουνισμό κι αναρχισμό» είπε ο Ιούλιος Βερν. «Χρειάστηκε να 'ρθει η δεκαετία του '80 για ν' αρχίσουν να με καταλαβαίνουν».
 -«Κι εμένα, πολύ που με καταλάβαιναν στη δεκαετία του '60, που φώναζα ότι θα 'θελα, προτού πεθάνω, ν' ακούσω το θρήνο μιας πεταλούδας» συμπλήρωσε με περίσσεια πίκρα ο Τζιμ Μόρισον, ο τραγουδιστής των Ντορς.
 -«Νομίζουν ότι Αναρχισμός σημαίνει κάποιο είδος επίθεσης, ανταρσίας ή εξέγερσης. Δεν αντιλαμβάνονται πως σημαίνει συνειδητοποίηση, αυτοσυγκράτηση κι αυτοπειθαρχία. Ούτε αφέντης, ούτε σκλάβος. Καλά να πάθουμε που γίναμε ήρωες». Ο Μιχαήλ Μπακούνιν είχε κι απόψε τα κέφια του.
 -«Μη μου πεις ότι δε σ' άρεσε λιγάκι» του 'πε ο Μάχνο και του γέμισε το ποτήρι.
 -«Μερικές στιγμές μονάχα. Τέλος πάντων, είναι κάτι που άμα αρχίσει δε σταματά».
 -«Πόσο θα 'θελα να 'χα ζήσει χωρίς να με ξέρει κανείς, σαν απλός άνθρωπος» είπε ο Χριστός. «Δε θα μου ήταν καθόλου δυσάρεστο, σας διαβεβαιώ».
 -«Ε, δεν είχατε και τόσους πολλούς δημοσιογράφους στον καιρό σου» είπε ο Σιντ. «Όμως είχες πάρει κι εσύ πολύ ψηλά τον αμανέ, παραδέξου το».
 -«Εσένα όμως δε σου 'πε κανείς ότι είσαι γιος του Θεού».
 -«Εμένα μ' είπαν Αντίχριστο» είπε ο Μάχνο.
 -«Έτσι αποκαλούσε τον εαυτό του ο Τζώνυ Ρότεν, ο τραγουδιστής μας» είπε ο Σιντ.
 -«Κι εμένα μου 'δωσαν αυτό το όνομα» είπε ο "Μεγάλος Μοναχικός", ο Νίτσε, «όχι από το ομώνυμο βιβλίο μου, αλλά γιατί έβριζα τους παπάδες και την οργανωμένη θρησκεία. Και τους πλούσιους». Ο Ιησούς αναστέναξε:
 -«Τίποτα, εγώ φταίω, αδέρφια».
 -«Εγώ πάντως σε παραδέχομαι» είπε ο Μπράιαν Επστάιν, ο ατζέντης των Μπήτλς. «θα πρέπει να 'σαι πολύ σπουδαίος για να σηκώσεις στις πλάτες σου τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων».
 -«Λέτε να 'μαστε στη Κόλαση;» αναρωτήθηκε η αδικοχαμένη πανκ τραγουδίστρια Μία Ζαπάτα. Καμιά απάντηση.
 -«Όλα μια συνωμοσία ήταν». Ο Μαρκ Μπόλαν των Τρεξ έσιαξε το μεταξωτό του πουκάμισο.
 -«Μόλις φύγει ο πόνος έρχεται η ηδονή» είπε ο Σωκράτης. Ο Αλμπέρ Καμύ τους έκλεισε το μάτι.
 -«Ακούστε τον μεγάλο. Πασχίζουμε να κάνουμε τον θάνατο να φαίνεται κάτι ανώτερο, σημαντικό, ιδανικό. Μη τους κατηγορούμε τους ανθρώπους. Αυτή ήταν η μοίρα μας κι η αποστολή μας». 
 -«Πρέπει ν' αποδεχτούμε το πεπρωμένο μας» είπε ο Νίτσε.
 -«Και ποιο είν' αυτό; Ο πρόωρος θάνατος;» ρώτησε ο Σιντ. Ήταν σχετικά καινούριος στο ΚαφεΧέντριξ.
 -«Τρέλα ή αυτοκτονία;» μίλησε ο Νίτσε.
 -«Απεικονίζουμε το θάνατο σα κάτι ευγενές και ρομαντικό». Τον Μπάυρον τον έπιασε πάλι ο βήχας. Η ελονοσία που είχε κολλήσει στο Μεσολόγγι τονε παίδευε ακόμη. «Δε ξέρω καν τι ιδέα έχουν για μένα. Μ' είπαν δαίμονα. Στην Ελλάδα πάντως με λάτρεψαν. Ο θάνατος, αδέρφια, είναι κάτι σάπιο, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό». Στην άλλη άκρη του καφενείου, ο Τζην Βίνσεντ, τραγουδιστής του ροκ εν ρολ, έβαλε τα κλάματα.
     Ο Νέστωρ Μάχνο ξαναγέμισε το ποτήρι του με αψίνθι και το κατέβασε μονοκοπανιά. Ο Σιντ τον πλησίασε διστακτικά.
 -«Σου άρεσε καμιά συναυλία μας;» τον ρώτησε.
 -«Όχι όλα όσα συνέβαιναν εκεί. Στην αρχή, είχα μεγάλες ελπίδες και περίμενα πολλά από σας ξέρεις, το κοινό θα μπορούσε να ξεσηκωθεί ύστερα από μια συναυλία κι όλα τα καθάρματα αυτού του κόσμου να τα πάρει και να τα σηκώσει». Ο Μάχνο ξαναβούλιαξε στην πολυθρόνα του. «Αλλά, δυστυχώς ...τίποτα... απολύτως τίποτα».
 -«Μην απελπίζεσαι, φίλτατε» τον έκοψε ο Σέλλεϋ. «Λένε ότι το πανκ κίνημα θ' αναβιώσει».
 -«Τελικά, εσείς οι ροκάδες ποτέ δεν πειράξατε τα ιερά και τα όσια» είπε με παράπονο ο Μάχνο. «Ίσα που βοηθούσατε το κατεστημένο να τα 'κονομήσει».
'Αλλη μια βραδιά γεμάτη πίκρα στο ΚαφεΧέντριξ.
 -«Πρέπει κανείς να πεθαίνει μόνος του, ολότελα μόνος του, αλλά και να ζει μόνος του» είπε η τραγουδίστρια της μοναξιάς Τζάνις Τζόπλιν. «Δεν έχουμε εναλλακτική λύση» πρόσθεσε.
 -«Διάβασες το βιβλίο μου "Ο Μοναδικός Και Το Δικό Του"»;» τη ρώτησε ο Στίρνερ.
 -«Οι δικοί μου αναρχικοί ήταν πάντα αθεράπευτα ρομαντικοί» είπε ο Ιούλιος Βερν. «Πού είναι η Ούλρικε Μάινχοφ; Δεν την είδα καθόλου απόψε».
 -«Οι ήρωές σου, φίλε μου Βερν, δεν ήταν ποτέ ολοκληρωμένοι αναρχικοί» τον έκοψε ο Μάχνο. «Ήταν όλοι τόσον εξιδανικευμένοι, που θα μπορούσες να τους θεωρήσεις υποκατάστατα θρησκείας. Τα 'χουμε ξαναπεί αυτά. Βαρέθηκα πια. Μπούχτισα». 
     Ο Σίντ έχασε πάλι στα χαρτιά. Πήγε στο παράθυρο και κοίταξε έξω, τη γκρίζα ομίχλη της αιωνιότητας.
 -«Μη στεναχωριέσαι νεαρέ» τον παρηγόρησαν ταυτόχρονα ο Μπάυρον κι ο Τζίμι Χέντριξ, ενώ λίγο πιο πέρα ο Έλβις Πρίσλεϋ έπαιρνε πάλι τα χάπια του. «Δεν τα πήγες κι άσχημα, ξέρεις. Τι λες για κονκάρδες "Ο Σιντ είναι αθώος" ή "Ο Σιντ ζει";»
 -«Σήμερα ο θάνατος φέρνει πολύ χρήμα» είπε ο Σέλλεϋ. «Όχι όπως παλιά... αν και, δε λέω, βοήθησε στις πωλήσεις των ποιημάτων μου. Ποιος ξέρει τι θα 'καναν άμα πέθαινα σήμερα. Πόστερς Σέλλεϋ. Στυλό Σέλλεϋ».
 -«Εγώ δεν είχα καθόλου πρόβλημα μάρκετινγκ» είπε ο Χριστός. «Οι οπαδοί μου όλο αυξάνονταν».
 -«Ας μην ήμουν εγώ και θα 'βλεπες τι θα 'σουνα σήμερα» είπε ο Απόστολος Παύλος.
 -«Είσαι σνομπ» του είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ.
 -«Χωρίς τις μεσοαστικές τάξεις δεν θα ήσασταν τίποτα» είπε ο Χριστός.
 -«Δε καταλάβαινουμε τίποτε». Είπανε τατόχρονα ο Σιντ κι Ο Μάχνο  ο Κ 
Ο Σιντ άρχισε να τραγουδάει το «Αναρχία στο Ηνωμένο Βασίλειο».
 -«Οι πολιτικά αγράμματοι αρχίζουν τις επαναστάσεις» είπε ο Μάχνο. «Κι οι πολιτικά εγγράμματοι τις χάνουν». 
 -«Πολύ κρύο κάνει εδώ μέσα» είπε ο ποιητής Ντύλαν Τόμας.
 -«Τι θα 'κανες αγάπη μου» είπε η Νάνσυ στον Σιντ «άμα ξαναζωντανεύαμε;»
 -«Θα σε πήδαγα!»
 -«Εγώ θα γινόμουν μηδενιστής» είπε ο Μάχνο και σήκωσε το ποτήρι του:
 -«Ας πιούμε στην υγεία ενός ακόμη βαρετού απογεύματος μέσα στ' άπειρα της αιωνιότητας».
 -«'Αει γαμήσου!» είπε ο Σιντ. Πήγε προς τη πόρτα και προσπάθησε να την ανοίξει.
 -«Λυπάμαι, φίλε» είπε ο Σέλλεϋ. «Η πόρτα αυτή εδώ και χιλιάδες χρόνια ανοίγει μόνον από έξω, ποτέ από μέσα. Κατάλαβες; Αδιέξοδο. Πλήρες αδιέξοδο».
____________________________________________________________

"The Great Rock 'n' Roll Swindle" (1987)
Μετφρ: Παύλος Παυλίδης