 |
 |
|||
|
|||
 |
|||
 |
Óá÷ôïýñçò Ìßëôïò: ÈëéììÝíïò Êïñõäáëëüò... |
|
Απ' το πρωß κοιτÜζω προς τα πÜνω Ýνα πουλß καλýτερο απ' το πρωß χαßρομαι Ýνα φßδι τυλιγμÝνο στο λαιμü μου ΣπασμÝνα φλυτζÜνια στα χαλιÜ πορφυρÜ λουλοýδια τα μÜγουλα της μÜντισσας üταν ανασηκþνει της μοßρας το φουστÜνι κÜτι θα φυτρþσει απ' αυτÞ τη χαρÜ Ýνα νÝο δÝντρο χωρßς ανθοýς Þ Ýνα αγνü νÝο βλÝφαρο Þ Ýνας λατρεμÝνος λüγος που να μη φßλησε στο στüμα τη λησμονιÜ ¸ξω αλαλÜζουν οι καμπÜνες Ýξω με περιμÝνουν αφÜνταστοι φßλοι σηκþσανε ψηλÜ στριφογυρßζουνε μιÜ χαραυγÞ τß κοýραση-τß κοýραση κßτρινο φüρεμα -κεντημÝνος Ýνας αετüς- πρÜσινος παπαγÜλος -κλεßνω τα μÜτια- κρÜζει πÜντα πÜντα πÜντα η ορχÞστρα παßζει κßβδηλους σκοποýς τß μÜτια παθιασμÝνα τß γυναßκες τß Ýρωτες τß φωνÝς τß Ýρωτες φßλε αγÜπη αßμα φßλε φßλε δþσ' μου το χÝρι σου τß κρýο ¹τανε παγωνιÜ δεν ξÝρω πια την þρα που πÝθαναν üλοι κι Ýμεινα μ' Ýναν ακρωτηριασμÝνο φßλο και μ' Ýνα ματωμÝνο κλαδÜκι συντροφιÜ Ο ΣωτÞρας Μετρþ στα δÜχτυλα των κομμÝνων χεριþν μου τις þρες που πλανιÝμαι στα δþματα αυτÜ τ' ανÝμου δεν Ýχω Üλλα χÝρια αγÜπη μου κι οι πüρτες δε θÝλουνε να κλεßσουν κι οι σκýλοι εßναι ανÝνδοτοι Με τα γυμνÜ μου πüδια βουτηγμÝνα στα βρþμια αυτÜ νερÜ με τη γυμνÞ καρδιÜ μου αναζητþ (üχι για μÝνα) Ýνα γαλανü παρÜθυρο πþς χτßσανε τüσα δωμÜτια τüσα βιβλßα τραγικÜ δßχως μια χαραμÜδα φως δßχως μιÜ αναπνοÞ οξυγüνου για τον Üρρωστο αναγνþστη Αφοý κÜθε δωμÜτιο εßναι και μιÜ ανοιχτÞ πληγÞ πþς να κατÝβω πÜλι σκÜλες που θρυμματßζονται ανÜμεσα απ' το βοýρκο πÜλι και τ' Üγρια σκυλιÜ να φÝρω φÜρμακα και ρüδινες γÜζες κι αν βρω το φαρμακεßο κλειστü κι αν βρω πεθαμÝνο το φαρμακοποιü κι αν βρω τη γυμνÞ καρδιÜ μου στη βιτρßνα του φαρμακεßου ¼χι üχι τÝλειωσε δεν υπÜρχει σωτηρßα Θα μεßνουν τα δωμÜτια üπως εßναι με τον Üνεμο και τα καλÜμια του με τα συντρßμια των γυÜλινων προσþπων που βογγÜνε με την Üχρωμη αιμορραγßα τους με χÝρια πορσελÜνης που απλþνονται σε μÝνα με την ασυχþρετη λησμονιÜ ΞÝχασαν τα δικÜ μου σÜρκινα χÝρια που κüπηκαν την þρα που μετροýσα την αγωνßα τους Η ΠληγωμÝνη 'Ανοιξη Η πληγωμÝνη 'Ανοιξη τεντþνει τα λουλοýδια της οι βραδινÝς καμπÜνες τη κραυγÞ τους κι η κÜτασπρη κοπÝλα μÝσα στα γαρßφαλα συνÜζει στÜλα-στÜλα το αßμα απ' üλες τις σημαßες που πονÝσανε απü τα κυπαρßσσια που σφÜχτηκαν για να χτιστεß Ýνα πýργος κατακüκκινος μ' Ýνα ρολüγι και δυο μαýρους δεßχτες κι οι δεßχτες σα σταυρþνουν θα 'ρχεται Ýνα σýννεφο κι οι δεßχτες σα σταυρþνουν θα 'ρχεται Ýνα ξßφος το σýννεφο θ' ανÜβει τα γαρßφαλα το ξßφος θα θερßζει το κορμß της Αστεροσκοπεßο ΔιαρρÞχτες του Þλιου δεν εßδαν ποτÝ τους πρÜσινο κλωνÜρι δεν Üγγιξαν φλογισμÝνο στüμα δεν ξÝρουν τß χρþμα Ýχει ο ουρανüς Σε σκοτεινÜ δωμÜτια κλεισμÝνοι δεν ξÝρουν αν θα πεθÜνουν παραμονεýουν με μαýρες μÜσκες και βαριÜ τηλεσκüπια με τ' Üστρα στην τσÝπη τους βρωμισμÝνα με ψßχουλα με τις πÝτρες τþν δειλþν στα χÝρια παραμονεýουν σ' Üλλους πλανÞτες το φως Να πεθÜνουν Να κριθεß κÜθε 'Ανοιξη απü τη χαρÜ της απü το χρþμα του το κÜθε λουλοýδι απü το χÜδι του το κÜθε χÝρι απ' τ' ανατρßχιασμα του το κÜθε φιλß Τα Δþρα ΣÞμερα φüρεσα Ýνα ζεστü κüκκινο αßμα σÞμερα οι Üνθρωποι μ' αγαποýν μια γυναßκα μου χαμογÝλασε Ýνα κορßτσι μοý χÜρισε Ýνα κοχýλι Ýνα παιδß μοý χÜρισε Ýνα σφυρß ΣÞμερα γονατßζω στο πεζοδρüμιο καρφþνω πÜνω στις πλÜκες τα γυμνÜ ποδÜρια των περαστικþν εßναι üλοι τους δακρυσμÝνοι üμως κανεßς δεν τρομÜζει üλοι μεßναν στις θÝσεις που πρüφτασα εßναι üλοι τους δακρυσμÝνοι üμως κοιτÜζουν τις ουρÜνιες ρεκλÜμες και μια ζητιÜνα που πουλÜει τσουρÝκια στον ουρανü Δυο Üνθρωποι ψιθυρßζουν τß κÜνει; τη καρδιÜ μας καρφþνει; ναι τη καρδιÜ μας καρφþνει þστε λοιπüν εßναι ποιητÞς ¸νας ναýτης ψηλÜ στα κÜτασπρα ντυμÝνος τρÝχει μες στο φεγγÜρι Κι η κοπÝλα απ' τη γης με τα κüκκινα μÜτια λÝει Ýνα τραγοýδι που δε φτÜνει ως το ναýτη ΦτÜνει ως το λιμÜνι φτÜνει ως το καρÜβι φτÜνει ως τα κατÜρτια Μα δε φτÜνει ψηλÜ στο φεγγÜρι Ορυχεßο Σου γρÜφω γεμÜτη τρüμο μÝσα απü μιÜ στοÜ νυχτερινÞ φωτισμÝνη απü μιαν ελÜχιστη λÜμπα σα δαχτυλÞθρα Ýνα βαγüνι περνÜει απü πÜνω μου προσεχτικÜ ψÜχνει τις αποστÜσεις του μη με χτυπÞσει εγþ πÜλι Üλλοτε κÜνω πως κοιμÜμαι Üλλοτε πως μαντÜρω Ýνα ζευγÜρι κÜλτσες παλιÝς γιατß Ýχουν üλα γýρω μου παρÜξενα παλιþσει Στο σπßτι χτες καθþς Üνοιξα τη ντουλÜπα Ýσβησε τα πιÜτα σπÜζουν μüλις κανεßς τ' αγγßξει φοβÜμαι κι Ýχω κρýψει τα πηροýνια τα μαλλιÜ μου Ýχουν γßνει κÜτι σα στουπß το στüμα μου Üσπρισε και με πονÜει τα χÝρια μου εßναι πÝτρινα τα πüδια μου εßναι ξýλινα με τριγυρßζουν κλαßγοντας τρßα μικρÜ παιδιÜ δεν ξÝρω πþς γßνηκε και με φωνÜζουν μÜνα ΘÝλησα να σου γρÜψω για τις παλιÝς μας τις χαρÝς üμως Ýχω ξεχÜσει να γρÜφω για πρÜγματα χαροýμενα Να με θυμÜσαι Ο Ουρανüς ΠουλιÜ μαýρες σαÀτες τÞς δýσκολης πßκρας δεν εßν' εýκολο πρÜμα ν' αγαπÞσετε τον ουρανü πολý μÜθατε να λÝτε πως εßναι γαλÜζιος ξÝρετε τις σπηλιÝς του το δÜσος τους βρÜχους του; Ýτσι καθþς περνÜτε φτερωτÝς σφυρßχτρες ξεσκßζετε τη σÜρκα σας πÜνω στα τζÜμια του κολλοýν τα ποýπουλÜ σας στην καρδιÜ του Και σαν Ýρχεται η νýχτα με φüβο απ' τα δÝντρα κοιτÜτε τ' Üσπρο μαντßλι το φεγγÜρι του τη γυμνÞ παρθÝνα που ουρλιÜζει στην αγκαλιÜ του το στüμα της γριÜς με τα σÜπια τα δüντια του τ' Üστρα με τα σπαθιÜ και με τους χρυσοýς σπÜγγους την αστραπÞ τον κεραυνü τη βροχÞ του τη μακριÜ ηδονÞ του γαλαξßα του Η ΣκηνÞ ΑπÜνω στο τραπÝζι εßχανε στÞσει Ýνα κεφÜλι απü πηλü τους τοßχους τους εßχαν στολßσει με λουλοýδια απÜνω στο κρεβÜτι εßχανε κüψει απü χαρτß δυο σþματα ερωτικÜ στο πÜτωμα τριγýριζαν φßδια και πεταλοýδες Ýνας μεγÜλος σκýλος φýλαγε στη γωνιÜ ΣπÜγγοι διασχßζαν το δωμÜτιο δε θα 'ταν φρüνιμο κανεßς να τους τραβÞξει Ýνας απü τους σπüγγους Ýσπρωχνε τα σþματα στον Ýρωτα Η δυστυχßα απ' Ýξω Ýγδερνε τις πüρτες Η Νοσταλγßα Γυρßζει Η γυναßκα γδýθηκε και ξÜπλωσε στο κρεβÜτι Ýνα φιλß ανοιγüκλεινε πÜνω στο πÜτωμα οι Üγριες μορφÝς με τα μαχαßρια αρχßσαν να ξεπροβÜλλουν στο ταβÜνι στον τοßχο κρεμασμÝνο Ýνα πουλß πνßγηκε κι Ýσβησε Ýνα κερß Ýγειρε κι Ýπεσε απ' το καντηλÝρι Ýξω ακοýγονταν κλÜματα και ποδοβολητÜ 'Ανοιξαν τα παρÜθυρα μπÞκε Ýνα χÝρι Ýπειτα μπÞκε το φεγγÜρι αγκÜλιασε τη γυναßκα και κοιμÞθηκαν μαζß ¼λο το βρÜδυ ακουγüταν μιÜ φωνÞ: Οι μÝρες περνοýν το χιüνι μÝνει Η ΠηγÞ ΦεγγÜρι πεθαμÝνο μου για ξαναβγÝς και πÜλι θÝλω να δω το αßμα σου δεν Ýκαιγες λυχνÜρι φþτιζες το φοβισμÝνο πρüσωπο θÝλω να δω το φοβισμÝνο πρüσωπο τþρα πÜλι και πÜλι τüτε üλο το σþμα μου Þταν μια πληγÞ φεγγÜρι μια πηγÞ και φþτιζε της νýχτας το σκοτÜδι ΦεγγÜρι πεθαμÝνο μου θÝλω να δω το αßμα σου τþρα πÜλι και πÜλι Το Μαρτýριο Μοσχοβολοýσε το φεγγÜρι σκýλοι μ' Üσπρα λουλοýδια στο κεφÜλι περνοýσανε στο δρüμο εκστατικοß κι ο δρüμος κÜτω Ýφεγγε απü κρýσταλλο και μÝσα φαßνονταν τα σφυριÜ και τα μαχαßρια ΜÝσα στα χÝρια μου Ýσπασα το κρýσταλλο Και τüτε εßδα το κüκκινο το σýννεφο να μεγαλþνει ν' ανÜβει την καρδιÜ μου και τ' Üλλο το γκρßζο σα καπνüς ν' αδειÜζει απü μÝσα μου να φεýγει Το ΑεροπλÜνο Δεν αγαπþ το αεροπλÜνο πÜντα θα 'χουμε ανÜγκη απü ουρανü η ωραßα γυναßκα αγαπÜει τη πßσσα πÜντα θα 'χουμε ανÜγκη απü ουρανü Η γυναßκα στÜθηκε στη ΜεγÜλη Πüρτα πÜντα θα 'χουμε ανÜγκη απü ουρανü το παιδß απ' το Στενü ΠαρÜθυρο βγÞκε κι Ýμεινε μετÝωρο στο Κενü ΤÝλειωσε τÝλειωσε το εκτüπλασμÜ μου πÜντα θα 'χουμε ανÜγκη απü ουρανü δε θα σας ταρÜζω πια με τα üνειρÜ μου πÜντα θα 'χουμε ανÜγκη απü ουρανü Οýτε üμως θα με ξεσκßζετε με τα σýρματÜ σας πÜντα θα 'χουμε ανÜγκη απü ουρανü δεν αγαπþ το αεροπλÜνο πÜντα θα 'χουμε ανÜγκη απü ουρανü Γýριζε στους δρüμους ο τρελüς λαγüς γýριζε στους δρüμους ξÝφευγε απ' τα σýρματα ο τρελüς λαγüς Ýπεφτε στις λÜσπες ΦÝγγαν τα χαρÜματα ο τρελüς λαγüς Üνοιγε η νýχτα στÜζαν αßμα οι καρδιÝς ο τρελüς λαγüς Ýφεγγε ο κüσμος Βοýρκωναν τα μÜτια του ο τρελüς λαγüς πρÞσκονταν η γλþσσα βüγγαε μαýρο Ýντομο ο τρελüς λαγüς θÜνατος στο στüμα Η γÜτα Þρθε σα φωνÞ απü Ýναν ορßζοντα φοβισμÝνο Ýβρεχε και πρησμÝνα üνειρα βογγοýσαν ολη νýχτα το πρωß ο Üνθρωπος πλýθηκε και ξυρßστηκε üπως πÜντα και γýρω του χτυποýσαν τα σφυριÜ üπως πÜντα στο δρüμο καθþς Ýβγαινε απÜντησε μιαν αγßα ντυμÝνη στα βυσσινιÜ εßχε πεθÜνει πÜνω στον τροχü πριν απü εκατοντÜδες χρüνια ο γαλατÜς τον εßδε και τον χαιρÝτησε Ýπειτα τον χαιρÝτησε ο ταχυδρüμος κι ýστερα τι ν' απüγινε αυτüς ο Üνθρωπος τα ροýχα του κυκλοφορÞσανε σ' εφημερßδες το Ýνα του μÜτι το κρατοýσε κι Ýπαιζε Ýνα μικρü κορßτσι μαýρα αυτοκßνητα μεταφÝρανε τα κομμÝνα μÝλη του και η καρδιÜ του αερüστατο γελοýσε στο κενü Ο Στρατιþτης-ΠοιητÞς Δεν Ýχω γρÜψει ποιÞματα μÝσα σε κρüτους μÝσα σε κρüτους κýλησε η ζωÞ μου Τη μιαν ημÝρα Ýτρεμα την Üλλην ανατρßχιαζα μÝσα στο φüβο μÝσα στο φüβο πÝρασε η ζωÞ μου Δεν Ýχω γρÜψει ποιÞματα δεν Ýχω γρÜψει ποιÞματα μüνο σταυροýς σε μνÞματα καρφþνω Τοπßο ¸να κορßτσι πνßγεται μÝσα στο μαýρο εγþ ανεβαßνω σ' Ýναν Üσπρο ουρανü ΜÝσα στον Ýρημο χιονιÜ Ýνας παπÜς κατÜμαυρος μÝσα στην παγωνιÜ λßγα μαýρα πουλιÜ σ' Ýνα κλαδß κι Ýνα μüνο λουλοýδι και μιÜ φωνÞ: -Εγþ ανεβαßνω σ' Ýναν Üσπρο ουρανü μÝσα στο μαýρο πνßγεται Ýνα κορßτσι Το Πρωß Και Το ΒρÜδι Το πρωß βλÝπεις το θÜνατο να κοιτÜζει απ' το παρÜθυρο τον κÞπο το σκληρü πουλß και την Þσυχη γÜτα πÜνω στο κλαδß Ýξω στο δρüμο περνÜει τ' αυτοκßνητο-φÜντασμα ο υποθετικüς σωφÝρ ο Üνθρωπος με τη σκοýπα τα χρυσÜ δüντια γελÜει και το βρÜδυ στον κινηματογρÜφο βλÝπεις ü,τι δεν εßδες το πρωß το χαροýμενο κηπουρü το αληθινü αυτοκßνητο τα φιλιÜ με το αληθινü ζευγÜρι üτι δεν αγαπÜει το θÜνατο ο κινηματογρÜφος Ο ΚαθρÝφτης στη Νüρα ΑναγνωστÜκη Σα γýρισε ο καθρÝφτης μου στον ουρανü φÜνηκε Ýνα φεγγÜρι μισοφαγωμÝνο απü τα κüκκινα μυρμÞγκια της φωτιÜς κι Ýνα κεφÜλι πλÜι του να καßει κι αυτü μÝσα σε πýρινη βροχÞ να λÜμπει το κεφÜλι να φÝγγει καθþς το Ýπαιρνε το Ýκανε κÜρβουνο η φωτιÜ να ψιθυρßζει: -Τα δÝντρα καßνε φεýγουνε σαν τα μαλλιÜ ο Üγγελος χÜνεται με καψαλισμÝνα τα φτερÜ κι ο πüνος σκýλος με σπασμÝνο πüδι μÝνει μÝνει Ο ΠοιητÞς Σα θα με βροýνε πÜνω στο ξýλο του θανÜτου μου γýρω θα 'χει κοκκινßσει πÝρα για πÝρα ο ουρανüς μια υποψßα θÜλασσας θα υπÜρχει κι Ýν' Üσπρο πουλß, απü πÜνω, θ' απαγγÝλλει μÝσα σ' Ýνα τρομακτικü τþρα σκοτÜδι, τα τραγοýδια μου. Το ΧρυσÜφι ΚÜποτε θα σταματÞσουμε σα μιÜ γαλÜζια Üμαξα μες στο χρυσÜφι δε θα μετρÞσουμε τα μαýρα Üλογα δε θÜ 'χουμε τßποτα ν' αθροßσουμε δε θÜ 'χουμε πια τßποτα για να μοιρÜσουμε κρατþντας Ýνα ξýλο θα περÜσουμε μες απ' τη μαýρη τρýπα του Þλιου που θα καßει ΚυριακÞ Κýματα ΚυριακÞς τα μÜτια μου κýματα μοναξιÜς τα χÝρια μου τρßζουν απü ýπνο αθþο τα δüντια μÝσα στη καρδιÜ μου το πεθαμÝνο το παιδß δεν ξενιτεýεται πÜει κρατþντας Ýνα κüκκινο σκυλÜκι μÝσα στο μαντßλι τÝρατα περπατοýν ανÜποδα στα üνειρα φυσÜει Ýνας Üγριος αÝρας πÜνω απ' τις λεμονÜδες πετÜει μια νυχτερßδα σαν πικραμÝνο ευαγγÝλιο μ' Ýνα μαýρο πανß μßα γυναßκα σκεπÜζει το φεγγÜρι Η ΦεγγαρÜδα Απü αßμα πουλιþν πλημμυρισμÝνο κρυμμÝνο μÝνει το φεγγÜρι πüτε πßσω απü δÝντρα πüτε πßσω απü θηρßα πüτε πßσω απü σýννεφα με θüρυβο που ξεκουφαßνει κÜτι θÝλουν να πουν εßναι ακüμα καλοκαßρι üμως μιÜ μυρωδιÜ απü θειÜφι δεν Ýχει οýτε καρÝκλα να καθßσεις κι οι καρÝκλες Ýφυγαν στον ουρανü Ο Ýνας να μιλÜει για Ýνα ΜÜρτυρα κι ο Üλλος ν' απαντÜει για Ýναν ποντικü Ο Ýνας να μιλÜει για Ýναν 'Αγιο κι ο Üλλος ν' απαντÜει για Ýνα σκýλο και εßναι τüτε που μÝσα στη μαυρßλα εßδα τον ΠοιητÞ ολομüναχο και γýρω του να λÜμπει το κενü Το ΚεφÜλι Του ΠοιητÞ ¸κοψα το κεφÜλι μου τü 'βαλα σ' Ýνα πιÜτο και το πÞγα στο γιατρü μου -"Δεν Ýχει τßποτε", μου εßπε, "εßναι απλþς πυρακτωμÝνο ρßξε το μÝσα στο ποτÜμι και θα ιδοýμε" τü ριξα στο ποτÜμι μαζß με τους βατρÜχους τüτε εßναι που χÜλασε τον κüσμο Üρχισε κÜτι παρÜξενα τραγοýδια να τρßζει φοβερÜ και να ουρλιÜζει το πÞρα και το φüρεσα πÜλι στο λαιμü μου γýριζα Ýξαλλος τους δρüμους με πρÜσινο εξαγωνομετρικü κεφÜλι ποιητÞ Το ΠρÜσινο Απüγεμα Εκεßνο το πρÜσινο απüγεμα ο θÜνατος εßχε βÜλει, στüχο την αυλÞ μου απ' το νεκρü μου το παρÜθυρο με το βελοýδινü μου μÜτι τον Ýβλεπα να τριγυρνÜει γýριζε και παρÜσταινε τον κουλουρτζÞ γýριζε και παρÜσταινε τον λαχειοπþλη και τα παιδιÜ τßποτα δεν υποπτεýονταν Ýπαιζαν με πιστüλια και τσßριζαν αυτüς πÜλι γýριζε και πλησßαζε και πÜλι μÜκραινε κι Ýφευγε ýστερα ξαναρχüταν στο τÝλος αγριεýτηκε Üρχισε να ουρλιÜζει Ýβαψε τα μÜτια και τα νýχια του φοýσκωσε τα βυζιÜ του Üρχισε να μιλÜει με ψιλÞ φωνÞ Ýκανε σα γυναßκα... τüτε εßναι που Ýφυγε οριστικÜ ψιθυρßζοντας: -Δεν εßχα τýχη σÞμερα αýριο θα ξανÜρθω Τα Χελιδüνια Μου Δε σας γνωρßζω εφÝτος καημÝνα χελιδüνια μου πετÜτε Üραγε üπως Üλλοτε Þ μÞπως σε ρüδες πÜνω να κυλÜτε üμως το μÜτι σας γιατß Ýτσι μεγÜλωσε τερÜστιο τερÜστιο και πορφυρü μονÜχα ο ουρανüς σÜς Ýχει απομεßνει μα νÜ 'ναι για σας τþρα Ουρανüς; Θα πÜψω πια να γρÜφω ποιÞματα Ýριξες το χρυσü σου δαχτυλßδι στην αμμουδιÜ με το νεκρü κρανßο κι üλα τα βουλιαγμÝνα καρÜβια κι ο καπετÜνιος ζωντανüς κι οι ναýκληροι να χαμογελÜνε εßπα θα πÜψω πια να γρÜφω ποιÞματα και στο παρÜθυρο του σπιτιοý μου του προγονικοý ο πατÝρας μου κι η μητÝρα μου κουνÜνε τα μαντÞλια τους και χαιρετÜνε τα ποιÞματÜ μου üμως δεν μπüρεσαν να τα διαβÜσουν Ýχουν ξεχÜσει να διαβÜζουν λÝνε το κÜπα Üλφα και το δÝλτα Ýψιλον κι εσý μου εßπες ψÝματα στον τüπο αυτü του κüκκινου γελαστοý κρανßου γι' αυτü κι εγþ σε γÝλασα και με πιστÝψατε κατÜρα με τις εφτÜ σκιÝς πÜντα θα γρÜφω ποιÞματα Σαν Πανηγýρι * Η Κυρα-ΛÝνη üλη μÝρα τραγουδÜει δεν το καταλαβαßνει üτι κλαßει * ΚÜθε βρÜδυ η μÜνα μου με ταÀζει χþμα Ýγινα καθþς φαßνεται πουλß ιστορικü * νεκρü πουλß ακονßζω τα μαχαßρια μου η Ιστορßα (βλÝπετε) δεν κÜνει διÜκριση νεκρüς Þ ζωντανüς. * ΕυλογημÝνη ΚυριακÞ καταραμÝνη μÝρα που μ' Ýνα χτýπημα ο θεοκüπος μ' Ýσπασε στα δυο. Κßτρινα αερüπλοια ξÜφνου γεμßσανε τον ουρανü Üλλα μικρÜ κι Üλλα μεγÜλα κßτρινοι σκελετοß κουνÜγανε τα χÝρια και ουρλιÜζανε üπως και κßτρινες κανÜρες μαζß μ' αστÝρια κßτρινα που δεν τα γνþριζαν και τα μισοýσαν απü τη γη κοßταζαν κßτρινοι οι αστροναýτες δεν το περßμεναν Ο ΑΓΓΛΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ DANTE GABRIEL ROSSETI ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ 'Ακου! Σου Ýλεγα τüτε την αλÞθεια την Þξερα τüτε την αλÞθεια -¼χι, μου Ýλεγες τα πουλιÜ φυτρþνουν τα γουροýνια πετÜνε τα λουλοýδια περπατÜνε οι Üνθρωποι, λÝνε πÜντα ψÝματα σου Ýδειχνα Ýνα πουλß Ýλεγες -Εßναι λουλοýδι σου Ýδειχνα Ýνα λουλοýδι üχι, Ýλεγες -Εßναι πουλß κι οι Üνθρωποι λÝνε πÜντα ψÝματα τþρα εγþ βλÝπω το φεγγÜρι αυτü το σπασμÝνο σπαστικü παιδß που ο Ιοýλιος Βερν Ýλεγε κÜποτε: -Οι Üνθρωποι θα το κατοικÞσουν βλÝπω αυτü το μεγÜλο χιονισμÝνο φÝρετρο που ρßχνουν κÜθε μÝρα με κρüτο πÜνω του πρüκες κι επιμÝνουνε να τ' ονομÜζουν ΓΗ ßσως να εßχες δßκιο τüτε γι' αυτü μπüρεσες κι Ýζησες γι' αυτü μπüρεσα κι Ýζησα Οι Απομεßναντες ¼μως υπÜρχουν ακüμα λßγοι Üνθρωποι που δεν εßναι κüλαση η ζωÞ τους υπÜρχει το μικρü πουλß ο κιτρινολαßμης η Fraülein Ramser και πÜντοτε του Þλιου οι απομεßναντες οι ερωτευμÝνοι με Þλιο Þ με φεγγÜρι ψÜξε καλÜ βρες τους, ΠοιητÞ! κατÜγραψÝ τους προσεχτικÜ γιατß üσο παν και λιγοστεýουν λιγοστεýουν Η ΛÜμψη -"ΠετÜς;" τον ρþτησε αυτüς που κρατοýσε το μαχαßρι. Ο Üλλος σιγÜ-σιγÜ δεν πÜταγε πια το χþμα, -"¼μως" εßπε ο πρþτος, "εγþ μπορþ κι Ýτσι που ανεβαßνεις να σ' το καρφþσω το μαχαßρι". Και τüτε με μια λÜμψη ο Üλλος και μ' Ýνα σφýριγμα εκκωφαντικü σα σφαßρα πυροβüλου χÜθηκε, εξαφανßστηκε μÝσα στο διÜστημα. ¸κπληκτος κοßταζε ο απομεßνας το Üχρηστο πια χÝρι του. ΕκτοπλÜσματα ΜÝσα στον τÜφο μου Περπατþ ταραγμÝνος τα πÜνω κÜτω τα πÜνω κÜτω ακοýω τα πρÜγματα τριγýρω να ουρλιÜζουν ιδÝες-αυτοκßνητα αυτοκßνητα-ιδÝες ανθρþποι περνÜνε μιλοýνε, γελÜνε για μÝνα λÝνε αλÞθειες λÝνε ψευτιÝς για μÝνα, για μÝνα! -Μη, τους φωνÜζω μη μιλÜτε για τις νεκρÝς αγÜπες μου θα ξυπνÞσουν θα σας βγÜλουν τα μÜτια! ΑσÜη ¼ταν ανÝβαινες στο βουνü εσý κατÝβαινες στη πεδιÜδα να κυνηγÜς ψυχÝς να κυνηγÞσεις Üσπρες πεταλοýδες και τις περνÜς σε ασημÝνια ψιλÜ σýρματα γιατß ο ßδιος εßσαι συ αυτüς που ανεβαßνει κι αυτüς που κατεβαßνει δεν εßναι λοιπüν η πεταλοýδα, πεταλοýδα η πεθαμÝνη δεν εßναι πεθαμÝνη οýτε ο τÜφος, τÜφος της -ΑσÜη! σου φþναξα λοιπüν üπως σου Ýλεγα εγþ τις σκÜλες κατεβαßνοντας εγþ ο ßδιος τις σκÜλες ανεβαßνοντας και λßγο Ýλειψε να τσακιστοýμε εγþ τραβþντας για τον Ουρανü εγþ πÝφτοντας κατακüρυφα φωνÜζοντας κι οι δυü μαζß: -ΑσÜη ΕσμÝ! ΕσμÝ ΑσÜη! ¼ταν ¼ταν κλεßνω τα μÜτια ξεκινÜει απü μακριÜ η αγαπημÝνη Ýρχεται και με κοιτÜζει üταν σβÞνω το φως Ýρχεται ο θÜνατος και μου φιλÜ τα χÝρια. Η Αγßα Χ. ¹ταν εκεßνο το φθινüπωρο απüγεμα στο μικρü σκοτεινü δρüμο, δεν υπÞρχε καν. Γιατß αν υπÞρχε κι οι στρατιþτες που ξεπετÜχτηκαν τÝσσερις μÞνες κι οýτε που ξαναφÜνηκε πια. Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΡΟ Και να που φÜνηκε ο ΑνδρÝας Εμπειρßκος στον Πüρο τα δÜχτυλÜ του κßτρινα τσιγÜρα να καßνε σαν κεριÜ γýρω-γýρω στα τραπÝζια τσιγÜρα πÜνω στις καρÝκλες τσιγÜρα παντοý κι Üγρια κüκκινα ποδÞλατα να περπατÜνε. Ωραßος σαν αετüς ο Εμπειρßκος τα μÜτια του να καßνε. -Πþς απ' τον Πüρο, ΑντρÝα; εσý πÜντα πÞγαινες στην 'Aνδρο. -Κι εσý Μßλτο, Ýπρεπε να Þσουνα στην ¾δρα, γιατß στον Πüρο; Και τüτε Ýσκασε εκεßνο το ωραßο το φοβερü γÝλιο του πετÜχτηκαν τρομαγμÝνα τα σπουργßτια Ýνα σýννεφο σπουργßτια πÝρα απ' το θÜνατü του. Ο Νεκρüς Τις ΓιορτÝς Εδþ και πολλÜ χρüνια σαν πλησιÜζουν τα Χριστοýγεννα (αυτüς) ο νεκρüς γεννιÝται μÝσα μου δε θÝλει δþρα δε θÝλει χρÞματα πÜγο και χρüνια χιüνια και πÜγο σκισμÝνα ροýχα αχνÜ παποýτσια ο χρυσüς νεκρüς θα βγει Ýξω δεν τον γνωρßζει κανÝνας τον αλÞτη νεκρü θα κÜτσει στο πικρü καφενεßο να πιεß τον καφÝ του κι ýστερα πÜλι σε λßγες μÝρες Þσυχα θα πεθÜνει (ο νεκρüς) üταν Ýρθει ο χρüνος κι üλες οι ρüδες κüκκινες üπως πρþτα θα γυρßζουν πÜλι. 'Ονειρο ¸να μικρü σε μια κοýνια Ýιναι πεθαμÝνο. Μια μαυροφüρα (πιθανþς η μÜνα του) αρχßζει να περπατÜει. -Δες, λÝω, εßναι πεθαμÝνο κι üμως περπατÜει. ΗσυχÜστε Πρωß πρωß καθþς Ýβγαινα απü το σπßτι μου, εßδα το αγγελτÞριο του θανÜτου μου. «Τον αγαπημÝνο μας φßλο...» Ýγραφε. ¿στε λοιπüν δεν εßχα συγγενεßς. ΠÞρα γρÞγορα Ýνα ταξß κι ανÝβηκα στην ΚηφισιÜ. Σ' üλο τον δρüμο υπÞρχαν τερÜστια πανþ που γρÜφαν: «ΠΕΣΑΝ ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ», «ΠΕΣΑΝ ΤΑ ΦΡΑΓΜΑΤΑ». Στην ΚηφισιÜ εßχα ραντεβοý με τον ΔιÜβολο. Καθοταν σ' Ýνα καφενεßο και με μια μαýρη βοýρτσα βοýρτσιζε τα ροýχα του. -ΕντÜξει, μου εßπε, εßναι üλα κανονισμÝνα. Σας εξασφαλßσαμε ακüμα και νερü. ΗσυχÜστε ΗσυχÜστε ΗσυχÜστε Ο ΜεγÜλος ΚαθρÝφτης ¸νας κρýος αγÝρας φýσηξε μες απ' τα πρüσωπα του ΜεγÜλου ΚαθρÝφτη μου. Τα πÞρε ýστερα ο Þλιος κι ησýχασαν Εßναι μÝσα στον καθρÝφτη, ζωντανοß μαζß και νεκροß: Ο Ντýλαν Τüμας φοýσκωσε, Ýβγαλε μια κραυγÞ κι Ýσκασε με κρüτο. Οι στßχοι του üμως μεßναν ανÝπαφοι, ωραßοι, μαζß με τους δικοýς μου αγκαλιÜζονται. Ο ΚÜφκα Ýβγαλε μες απ' τα μÜτια του δυο ψÜρια και δυο αναμμÝνα κÜρβουνα. Τα πÝταξε κατ' επÜνου μας για να μας κÜψει. Η αγßα üπως κι Üλλοτε εßναι δεμÝνη πÜνω στον τροχü που γυρßζει. ΤρÝχουν τα αßματÜ της. Στο τÝλος τους παßρνει üλους ο διÜβολος κι ησυχÜζουν. LYNNE ΘυμÜστε τüτε που Ýγραφα για τα δαιμονισμÝνα πορτοκÜλια; στον Πüρο βρÝθηκε η Lynne Ýνα κορßτσι απü την γηραιÜ Αλβιüνα üμως ξαφνικÜ Ýκλεισε το μπαρ βλÝπω üνειρα φριχτÜ στον Πüρο μπαρ και μπαρÜκια και τα κουμπαρÜκια. Αν δεν βρει αλλοý δουλειÜ η Lynne θα γυρßσει πßσω στα ζþα και τα θηρßα της και την αγαπþ Lynne, Lynne, πþς Ýτσι αναποδογýρισε ο κüσμος Πüρος, θερμοκρασßα 43o κÜτι το πρωτοφανÝς! και τüτε καληνýχτα σας. Τα ΝησιÜ Ο ¸ρωτας εßναι ο θÜνατος καθþς περιμÝνω μÝρες και μÝρες για να γυρßσεις Ýτσι που τριγυρßζεις τα νησιÜ νησιÜ θανÜτου καθþς περιμÝνω τüσες ημÝρες κι þρες θανÜτου για να γυρßσεις γιατß Ýρωτας εßναι ο θÜνατος απ' του θανÜτου τα νησιÜ να ξαναρθεßς. ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ Εßναι τα λυπημÝνα Χριστοýγεννα 1987 εßναι τα χαροýμενα Χριστοýγεννα 1987 ναι, τα χαροýμενα Χριστοýγεννα 1987! σκÝπτομαι τüσα δυστυχισμÝνα Χριστοýγεννα... Α! ναι εßναι πÜρα πολλÜ. Πüσα δυστυχισμÝνα Χριστοýγεννα πÝρασε ο Διονýσιος Σολωμüς πüσα δυστυχισμÝνα Χριστοýγεννα πÝρασε ο Νßκος Εγγονüπουλος πüσα δυστυχισμÝνα Χριστοýγεννα πÝρασε ο ΜπουζιÜνης πüσα ο ΣκλÜβος πüσα ο ΚαρυωτÜκης πüσα δυστυχισμÝνα Χριστοýγεννα πÝρασε ο Σκαλκþτας πüσα πüσα ΔυστυχισμÝνα Χριστοýγεννα των Ποιητþν. Στο Βαπüρι Ο αδýνατος ευγενικüς κýριος με το βυσσινß πüδι φαßνεται πολý ευτυχισμÝνος αντßθετα με το κοριτσÜκι που κλαßει διαρκþς γιατß η μαμÜ του δεν του αγορÜζει το μικρü ανεμιστηρÜκι κι εγþ πελιδνüς ποιητÞς «πρÜσινος Þλιος τα δÝντρα καßνε» κÜποτε θα περπατÞσω επß των υδÜτων üπως ο Ιησοýς Χριστüς. ¼μως επß του παρüντος εßμαι πολý κουρασμÝνος και σας Χαιρετþ πÝρα-για-πÝρα üπως ο Καραγκιüζης. Ο Περßπατος ΒÜδιζα κατÜ μÞκος της ακτÞς μια βαριÜ συννεφιÜ σκÝπαζε τον ουρανü τα κýματα γκρßζα κι ανατριχιαστικÜ κýματα γκρßζα σκÜζαν στη παραλßα μια δýναμη μ' Ýσπρωχνε να κÜνω στροφÞ ν' αρχßσω να περπατÜω πÜνω στα κýματα μαýρες γÜτες περπατοýσανε και η ψυχÞ μου Þταν νεκρÞ. ¼μως ξαφνικÜ Ýνας Þλιος Ýσκισε τα σýννεφα. η θÜλασσα Ýγινε πÜλι γαλÜζια ζωντÜνεψε πÜλι η ψυχÞ μου κι εξακολοýθησα τον περßπατü μου. Ιοýλιος 1999 -¸, ΜÜρκο Πüλο μου φþναξε τüτε «ο Χριστüς» Üδεια η Φωκßωνος ΝÝγρη μονÜχα εμεßς οι δýο εßχαμε μεßνει και τα σκυλιÜ. Η ΜητÝρα ¸ψαχνα να βρω το σπßτι μου. Οι δρüμοι Þταν γεμÜτοι ερεßπια μοναχÜ τοßχους πεσμÝνους και πÝτρες Ýβλεπες κι οýτε Ýνας Üνθρωπος δεν φαινüταν. Και τüτε φÜνηκε η Üρρωστη μητÝρα. ΠοτÝ δεν Þταν τüσο καλÜ, γεμÜτη ενÝργεια και δýναμη, με πÞρε απ' το χÝρι και βρεθÞκαμε Εγþ Ýκλαιγα, Ýκλαιγα γοερÜ... Κι αυτÞ: Μη κλαις, ο καθÝνας μας με τη σειρÜ του. ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ ΚαημÝνε Νßκο τß ζωÞ Þταν κι αυτÞ κατατρεγμÝνος απü τους ΚατσιμπαλÞδες οι πλοýσιοι φτýναν πÜνω στη φτþχεια σου üμως εσý καλÜ Ýκανες Ýπινες τα ουζÜκια σου κι üλους αυτοýς τους μοýντζωνες και πριν να φýγεις πρüφτασες κι αρπÜχτηκες απü Ýνα κÜτασπρο σýννεφο απü ψηλÜ τþρα απü το σýννεφο αυτü κοιτÜζεις την αθανασßα σου. Στο Καφενεßο Με Τις Λßρες Στο καφενεßο Ýρχεται ο χοντρüς νονüς μου με τις λßρες Οýτε μια δεν εßναι για σÝνα, λÝει γιατß δεν Ýγινες ο βαφτιστικüς μου που περßμενα. Τüτε λÝω κι εγþ στο γκαρσüνι, πλÜι μου -ΦÝρε μου Ýνα φλιτζÜνι με μελÜνι. Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ ΤΟΥ ΠΟΡΟΥ ΚÜθε χρüνο κατÜ το μÞνα Αýγουστο εισβÜλλει στο προαýλιο του Μοναστηριοý του Πüρου η μαýρη πεταλοýδα του Μοναστηριοý πετÜει απü πÝτρα σε πÝτρα τα παιδιÜ προσπαθοýν να την πιÜσουν αλλÜ δεν το κατορθþνουν εßναι η 'Αγια-Πεταλοýδα του Μοναστηριοý του Πüρου πετÜει απü πÝτρα σε πÝτρα μüνο για λßγες μÝρες κι ýστερα χÜνεται για να ξαναεμφανιστεß πÜλι τον Üλλο Αýγουστο η 'Αγια μαýρη-Πεταλοýδα του Μοναστηριοý του Πüρου... Ο Μαýρος Κüκορας ΓÝλασε ο μαýρος κüκορας üταν του εßπαν πως θα τον σφÜξουν üταν üμως Þρθε η þρα η κακÞ του þρα Ýκλαψε ο μαýρος κüκορας Ýκλαψε ο μαýρος κüκορας Ο ΓÜμος Που Δεν Εγινε Ο θλιβερüς γÜμος που δεν Ýγινε αναποδογýρισαν τα βÜζα σπÜσαν τα λουλοýδια τα στÝφανα πÞραν φωτιÜ και τα πετροβολÞσαν με κουφÝτα. Το Σπßτι Μου ¸ψαχνα να βρω το σπßτι μου... Γýρω ΠÝφταν μεγÜλα αγκωνÜρια απü τους τοßχους των Üλλων σπιτιþν που γκρεμßζονταν και εßναι θαýμα πþς δεν πÝφταν πÜνω μου. Προχωροýσα λοιπüν μÝσα στο βουητü και το κακü και να, ξαφνικÜ βρÝθηκα μπροστÜ στο σπßτι μου, που Þταν ακüμη üρθιο. ΣτÜθηκα λοιπüν στην εξþπορτα και καθþς προχþρησα προς τη μεγÜλη πüρτα του σαλονιοý, εßδα το Χριστü, μÝσα σε λÜμψη, με τα χÝρια απλωμÝνα στα πλÜγια να με κοιτÜζει αυστηρÜ. Ανατρßχιασα, κοπÞκαν τα πüδια μου, Ýγειρα και Ýπεσα κÜτω λιπüθυμος.
Η Αγρýπνια
¼λοι κοιμοýνται κι εγþ ξαγρυπνþ περνþ σε χρυσÞ κλωστÞ ασημÝνια φεγγÜρια και περιμÝνω να ξημερþσει για να γεννηθεß Ýνας νÝος θεüς μες στην καρδιÜ μου την παγωμÝνη απü Üγρια φαντÜσματα και τη μαýρη πßκρα. Οι Εχθροß Της 'Ανοιξης ¸ρχεται φÝτος κουρασμÝνη η 'Ανοιξη (να) κουβαλÜει τüσα χρüνια τα λουλοýδια πÜνω της. Σκοτεινοß Üνθρωποι στις γωνιÝς την παραμονεýουν για να την τσακßσουν. ΑυτÞ üμως με κρüτο ανÜβει Ýνα-Ýνα τα λουλοýδια της στα μÜτια τους τα ρßχνει (για) να τους στραβþσει. Ο 'Αγιος ΤρελÜ ποντßκια ροκανßζουν το χλωμü μυαλü του üλο λÝει να πÜρει Ýνα αυτοκßνητο να πÜει στον τüπο που Ýζησε ο ÝρωτÜς του üμως πÜντα στο ßδιο μÝρος μÝνει γιατß τρελÜ ποντßκια Ýχουν ροκανßσει το χλωμü μυαλü του. Τα Γαρßφαλα ΑυτÜ τα αιματþδη γαρßφαλα που στολßζουν το γραφεßο μου μου θυμßζουν το αßμα που Ýβγαζα στα νιÜτα μου üταν Üλλοι πολεμοýσαν και Üλλοι γλÝνταγαν στην καταραμÝνη χþρα. Το Επεισüδιο ΞÜφνου μια ομÜδα μαýρων σκýλων üρμησε πÜνω στη σκηνÞ. -Αυτü δεν το 'χαμε προβλÝψει, οýρλιαξε πανικüβλητος ο θεατρßνος. Η ΛησμονημÝνη (6ο μÝρος) Η λησμονημÝνη εßναι ο στρατιþτης που σταυρþθηκε η λησμονημÝνη εßναι το ρολüγι που σταμÜτησε η λησμονημÝνη εßναι το κλωνÜρι που Üναψε η λησμονημÝνη εßναι η βελüνα που Ýσπασε η λησμονημÝνη εßναι ο επιτÜφιος που Üνθισε η λησμονημÝνη εßναι το χÝρι που σημÜδεψε η λησμονημÝνη εßναι η πλÜτη που ανατρßχιασε η λησμονημÝνη εßναι το φιλß που αρρþστησε η λησμονημÝνη εßναι το μαχαßρι που ξαστüχησε η λησμονημÝνη εßναι η λÜσπη που ξερÜθηκε η λησμονημÝνη εßναι ο πυρετüς που Ýπεσε Ο Σταθμüς ΜÝσα στον ýπνο μου üλο βρÝχει, γεμßζει λÜσπη τ' ονειρü μου εßναι ενα σκοτεινü τοπεßο και περιμÝνω Ýνα τραßνο. Ο σταθμÜρχης μαζεýει μαραγαρßτες που φýτρωσαν πÜνω στις ρÜγιες γιατß Ýχει πολýν καιρü να 'ρθει τραßνο σε τοýτο το σταθμü και ξÜφνου πÝρασαν τα χρüνια κÜθομαι πßσω απ' Ýνα τζÜμι μÜκρυναν τα μαλλιÜ, τα γÝνεια σα να 'μαι Üρρωστος πολý κι üμως με παßρνει πÜλι ο ýπνος σιγÜ-σιγÜ Ýρχεται εκεßνη κρατÜει στο χÝρι Ýνα μαχαßρι με προσοχÞ με πλησιÜζει το μπÞγει στο δεξß μου μÜτι! ΠοιÞματα (1945-1971) ¸νας μεγÜλος ουρανüς γεμÜτος χελιδüνια τερÜστιες αßθουσες δωρικÝς κολþνες τα πεινασμÝνα τα φαντÜσματα καθισμÝνα σε καρÝκλες στις γωνιÝς να κλαßνε τα δωμÜτια με τα νεκρÜ πουλιÜ ο Aßγιστος το δßχτυ ο Kþστας ο Kþστας ο ψαρÜς ο πονεμÝνος Ýνα δωμÜτιο γεμÜτο τοýλια πολýχρωμα που ανεμßζουνε νερÜντζια σπÜνε τα τζÜμια στα παρÜθυρα και μπαßνουν μÝσα ο Kþστας σκοτωμÝνος ο OρÝστης σκοτωμÝνος ο AλÝξης σκοτωμÝνος σπÜνε τις αλυσßδες στα παρÜθυρα και μπαßνουν μÝσα ο Kþστας ο OρÝστης ο AλÝξης Üλλοι γυρßζουνε στους δρüμους απü το πανηγýρι με φþτα με σημαßες με δÝντρα φωνÜζουν τη Mαρßα να κατÝβει κÜτω φωνÜζουν τη Mαρßα να κατÝβει απü τον Oυρανü τ' Üλογα τ' AχιλλÝα πετοýν στον ουρανü βολßδες συνοδεýουνε το πÝταμÜ τους ο Þλιος κατρακυλÜει απü λüφο σε λüφο και το φεγγÜρι εßναι Ýνα πρÜσινο φανÜρι γεμÜτο οινüπνευμα τüτε νυχτþνει η σιωπÞ τους δρüμους και βγαßνει ο τυφλüς με το μπαστοýνι του παιδιÜ τον ακoλουθÜνε στις μýτες των ποδιþν δεν εßναι ο Oιδßποδας εßναι ο Hλßας της λαχαναγορÜς παßζει μιαν εξαντλητικÞ θανÜσιμη φλογÝρα εßναι ο νεκρüς Hλßας της λαχαναγορÜς. χωρßς τßτλο «Tον Ýστησαν εκεß üπου φυσÜει ο πιο Üγριος Üνεμος τον Ýταξαν στις παγωνιÝς του δþσαν Ýνα φüρεμα μαýρο και μια γραβÜτα κüκκινη Ýναν μαýρο Þλιο τρυπημÝνο με καρφß να στÜζει Ο ΕλεγκτÞς ¸νας μπαξÝς γεμÜτος αßμα
|
 |
Βιογραφικü