ÐåæÜ

Ðïßçóç-Ìýèéá

Ï Dali & Åãþ

ÈÝáôñï-ÄéÜëïãïé

Äïêßìéá

Ó÷üëéá-Áñèñá

ËáïãñáöéêÜ

ÅíäéáöÝñïíôåò

ÊëáóóéêÜ

Áñ÷áßá Åëë Ãñáìì

ÄéáóêÝäáóç

ÐéíáêïèÞêç

ÅéêáóôéêÜ

Ðáãê. ÈÝáôñï

Ðëçñ-Ó÷ïë-Åðéêïéí.

Öáíôáóôéêü

Åñ. Ëïãïôå÷íßá

Ãëõðô./Áñ÷éô.

ÊëáóóéêÜ ÉÉ

 
 

ÊëáóóéêÜ ÉÉ 

Plath Sylvia: ËïãïäïóìÝíç Må Tï ×Üñï...


                Επιθυμþ πρÜγματα που θα με καταστρÝψουνε στο τÝλος.
                                  Το αφηρημÝνο σκοτþνει το συγκεκριμÝνο σþζει.
                         ΚαταλÜβαιναν πρÜγματα του πνεýματος στην Ιαπωνßα:
                                              ΞεκοιλιÜζονταν üταν κÜτι πÞγαινε στραβÜ.
  Βιογραφικü

     H Sylvia Plath (Σýλβια Πλαθ) Þταν Αμερικανßδα ποιÞτρια, μυθιστοριογρÜφος και διηγηματογρÜφος. Πιστþνεται τη προþθηση του εßδους της εξομολογητικÞς ποßησης κι εßναι πιüτερο γνωστÞ για το The Colossus & Other Poems (1960), Ariel (1965) και The Bell Jar,  ημι-αυτοβιογραφικü μυθιστüρημα που δημοσιεýθηκε λßγο πριν απ' την αυτοκτονßα της το 1963. Τα ΣυλλεχθÝντα ΠοιÞματα δημοσιεýθηκαν το 1981, που περιλÜμβαναν πριν αδημοσßευτα Ýργα. Για τη συλλογÞ αυτÞ τιμÞθηκε με το Βραβεßο Ποýλιτζερ στη ποßηση το 1982 κι Ýγινε η 4η που λαμβÜνει αυτÞ τη τιμÞ μετÜ θÜνατον.

     ΓεννημÝνη στη Βοστþνη, αποφοßτησε απü το Smith College της ΜασαχουσÝτης και το ΠανεπιστÞμιο Cambridge της Αγγλßας, που Þτανε φοιτÞτρια στο Newnham College. Η Πλαθ αργüτερα σποýδασε με τον Ρüμπερτ Λüουελ στο ΠανεπιστÞμιο Βοστþνης, μαζß με τους ποιητÝς Αν ΣÝξτον και Τζορτζ ΣτÜρμπακ. Παντρεýτηκε τον ποιητÞ Τεντ Χιουζ το 1956 κι Ýζησαν μαζß στις ΗΠΑ και στη συνÝχεια στην Αγγλßα. Η σχÝση τους Þταν ταραχþδης και στις επιστολÝς της, ισχυρßζεται κακοποßηση στα χÝρια του. Εßχανε 2 παιδιÜ πριν χωρßσουνε το 1962. ¹το κλινικÜ καταθλιπτικÞ το μεγαλýτερο μÝρος της ενÞλικης ζωÞς της κι αντιμετωπßστηκε πολλÝς φορÝς με ηλεκτροσπασμοθεραπεßα (ECT). ¸βαλε τÝλος στη ζωÞ της το 1963.
     ΓεννÞθηκε στις 27 Οκτþβρη 1932 στη Βοστþνη ΜασαχουσÝτης. Η μητÝρα της, Aurelia Schober Plath (1906-1994), Þταν Αμερικανßδα 2ης γενιÜς αυστριακÞς καταγωγÞς κι ο πατÝρας της, Otto Plath (1885-1940), Þταν απü το Grabow Γερμανßας. ¹ταν εντομολüγος και καθηγητÞς βιολογßας στο ΠανεπιστÞμιο της Βοστþνης που Ýγραψε Ýνα βιβλßο για τις μÝλισσες. Στις 27 Απρßλη 1935, γεννÞθηκε ο αδελφüς της, Warren. Το 1936 η οικογÝνεια μετακüμισε απü την 24 Prince Street στην Jamaica Plain, ΜασαχουσÝτη, στην 92 Johnson Avenue, Winthrop, ΜασαχουσÝτη. Η μητÝρα με τους παπποýδες της Plath απü τη πλευρÜ της, τους Schobers, ζοýσαν απü το 1920 σε τμÞμα του Winthrop που ονομÜζεται Point Shirley, τοποθεσßα που αναφÝρεται στη ποßησÞ της. Ενþ ζοýσε στο Winthrop, η 8χρονη Plath δημοσßευσε το 1ο της ποßημα στο παιδικü τμÞμα της Boston Herald. Τα επüμενα Ýτη δημοσßευσε πολλÜ ποιÞματα σε περιφερειακÜ περιοδικÜ κι εφημερßδες. Στα 11, Üρχισε να κρατÜ ημερολüγιο. Εκτüς απü το γρÜψιμο, Ýδειξε νωρßς πολλÜ υποσχüμενη ως καλλιτÝχνης, κερδßζοντας βραβεßο για τους πßνακÝς της απü τα Scholastic Art &; Writing Awards το 1947. Ακüμη και στα νιÜτα της, η Πλαθ οδηγÞθηκε φιλüδοξα να πετýχει.



     Ο ¼ττο Πλαθ πÝθανε στις 5 ΝοÝμβρη 1940, λßγο μετÜ τα 8α γενÝθλια της, απü επιπλοκÝς μετÜ τον ακρωτηριασμü ενüς ποδιοý λüγω διαβÞτη που δεν εßχε αντιμετωπιστεß. Εßχε αρρωστÞσει λßγο μετÜ τον θÜνατο ενüς στενοý φßλου του απü καρκßνο του πνεýμονα. Συγκρßνοντας τις ομοιüτητες μεταξý των συμπτωμÜτων του φßλου του και των δικþν του, πεßστηκε üτι κι αυτüς εßχε καρκßνο του πνεýμονα και δεν αναζÞτησε θεραπεßα μÝχρι ο διαβÞτης του να προχωρÞσει πÜρα πολý. ΜεγαλωμÝνη ως ΟυνιταριανÞ, βßωσε απþλεια πßστης μετÜ το θÜνατο του πατÝρα και παρÝμεινε αμφßθυμη σχετικÜ με τη θρησκεßα καθ' üλη τη διÜρκεια της ζωÞς της. Ο πατÝρας της θÜφτηκε στο νεκροταφεßο Winthrop στη ΜασαχουσÝτη. Μια επßσκεψη στον τÜφο του πατÝρα της την þθησε αργüτερα να γρÜψει το ποßημα ΗλÝκτρα στο μονοπÜτι της αζαλÝας.
     ΜετÜ το θÜνατο του Otto, η Aurelia μετακüμισε με τα παιδιÜ και τους γονεßς της στο 26 Elmwood Road, Wellesley, Massachusetts, το 1942. Η Plath σχολßασε στο "Ocean 1212-W", απ' τα τελευταßα Ýργα της, üτι τα πρþτα 9 Ýτη της "σφραγßστηκαν σαν πλοßο σε μπουκÜλι -üμορφο, απρüσιτο, ξεπερασμÝνο, Ýνας ωραßος, λευκüς ιπτÜμενος μýθος". Φοßτησε στο Bradford Senior High School, που εßναι τþρα Wellesley High School στο Wellesley της ΜασαχουσÝτης, απü üπου αποφοßτησε το 1950. ΑμÝσως μετÜ την αποφοßτησÞ της απ' το γυμνÜσιο, εßχε τη πρþτη της εθνικÞ δημοσßευση στο The Christian Science Monitor. Το 1950, φοßτησε στο Smith College, ιδιωτικü γυναικεßο κολλÝγιο φιλελεýθερων τεχνþν στη ΜασαχουσÝτη, üπου αρßστευσε ακαδημαúκÜ. Ενþ Þταν στο Smith, ζοýσε στο Lawrence House και πλÜκα μπορεß να βρεθεß Ýξω απü το παλιü της δωμÜτιο. ΕπιμελÞθηκε το The Smith Review. ΜετÜ το 3ο Ýτος, Ýλαβε πολυπüθητη θÝση ως προσκεκλημÝνη συντÜκτρια στο περιοδικü Mademoiselle, που σε διÜρκεια πÝρασε το μÞνα στη ΝÝα Υüρκη. Η εμπειρßα δεν Þταν αυτü που Þλπιζε και πολλÜ απü τα γεγονüτα που λÜβανε χþρα στη διÜρκεια κεßνου του καλοκαιριοý χρησιμοποιÞθηκαν αργüτερα ως Ýμπνευση για το μυθιστüρημÜ της The Bell Jar.



     ¹ταν Ýξαλλη που δεν συνÜντησε -εßχε κανονßσει ο εκδüτης, Cyrilly Abels- τον Ουαλλü ποιητÞ Dylan Thomas, ποιητÞ που το Ýργο του αγαποýσε, σýμφωνα τους φßλους της, πιüτερο απü την ßδια τη ζωÞ. Περιπλανιüτανε γýρω απü τη ταβÝρνα White Horse και το ξενοδοχεßο Chelsea 2 μÝρες, ελπßζοντας να τονε συναντÞσει, μα Þταν Þδη στο δρüμο για το σπßτι του. Λßγες εβδομÜδες μετÜ, Ýκοψε τα πüδια της για να δει αν εßχε αρκετü θÜρρος για να αυτοκτονÞσει. Στη διÜρκεια αυτÞς της περιüδου, δεν Ýγινε δεκτÞ σε σεμινÜριο γραφÞς του Πανεπιστημßου ΧÜρβαρντ με τον συγγραφÝα Frank O'Connor. ΜετÜ την ηλεκτροσπασμοθεραπεßα για κατÜθλιψη, Ýκανε τη 1η ιατρικÜ τεκμηριωμÝνη απüπειρα αυτοκτονßας στις 24 Αυγοýστου 1953, μπουσουλþντας κÜτω απü τη μπροστινÞ βερÜντα και παßρνοντας τα υπνωτικÜ χÜπια της μητÝρας της.
     ΕπÝζησε αυτÞς της απüπειρας, γρÜφοντας αργüτερα üτι υπÝκυψε μακÜρια στη περιστρεφüμενη μαυρßλα που ειλικρινÜ πßστευε üτι Þταν αιþνια λÞθη. ΠÝρασε τους επüμενους 6 μÞνες σε ψυχιατρικÞ περßθαλψη, λαμβÜνοντας πιüτερη θεραπεßα ηλεκτρσüκ ινσουλßνης υπü τη φροντßδα της Ruth Beuscher. Η διαμονÞ της στο νοσοκομεßο McLean κι η υποτροφßα Smith πληρþθηκαν απü την Olive Higgins Prouty, που επßσης ανÜρρωσε απü ψυχικÞ κατÜρρευση. Σýμφωνα με τον βιογρÜφο της Plath, Andrew Wilson, η Olive θα 'παιρνε τον Δρ Tillotson στο καθÞκον για τη κακÞ διαχεßριση της ηλεκτροσπασμοθεραπεßας, κατηγορþντας τον για την απüπειρα αυτοκτονßας της Sylvia. ΦÜνηκε ν' αναρρþνει καλÜ κι επÝστρεψε στο κολλÝγιο. ΓενÜρη του 1955, υπÝβαλε τη διατριβÞ της The Magic Mirror: A Study of the Double in Two of Dostoyevsky's Novels και τον Ιοýνιο αποφοßτησε απü το Smith με A.B.. ¹ταν μÝλος της ακαδημαúκÞς κοινωνßας τιμÞς Phi Beta Kappa και εßχε IQ περßπου 160.
     ¸λαβε υποτροφßα Fulbright για να σπουδÜσει στο Newnham College, Ýν απü τα 2 κολλÝγια μüνο για γυναßκες του Πανεπιστημßου Cambridge στην Αγγλßα, που συνÝχισε να γρÜφει ποßηση και να δημοσιεýει το Ýργο της στη φοιτητικÞ εφημερßδα Varsity. Στο Newnham, σποýδασε με τη Dorothea Krook, που την εßχε σε μεγÜλη εκτßμηση. ΠÝρασε τις χειμερινÝς κι ανοιξιÜτικες διακοπÝς του 1ου Ýτους ταξιδεýοντας σ' üλη την Ευρþπη.
Γνþρισε τον ποιητÞ Τεντ Χιουζ στις 25 ΦλεβÜρη 1956. Σε συνÝντευξÞ της στο BBC το 1961, που τþρα βρßσκεται στο Αρχεßο ¹χου ΒρεττανικÞς ΒιβλιοθÞκης, η Πλαθ περιγρÜφει πþς γνþρισε τον Χιουζ:

   "Εßχα διαβÜσει μερικÜ απ' τα ποιÞματα του Τεντ σ' αυτü το περιοδικü κι εντυπωσιÜστηκα πολý κι Þθελα να τονε γνωρßσω. ΠÞγα σ' αυτÞ τη μικρÞ γιορτÞ κι εκεß συναντηθÞκαμε... Τüτε εßδαμε πολλÜ ο Ýνας στον Üλλον. Ο Τεντ επÝστρεψε στο ΚÝιμπριτζ και ξαφνικÜ βρεθÞκαμε να παντρευüμαστε λßγους μÞνες αργüτερα... Συνεχßσαμε να γρÜφουμε ποιÞματα ο Ýνας στον Üλλο. Στη συνÝχεια, απλÜ μεγÜλωσε απ' αυτü, υποθÝτω, αßσθηση üτι κι οι δýο γρÜφαμε τüσο πολý και περνοýσαμε τüσο ωραßα κÜνοντÜς το, αποφασßσαμε üτι αυτü πρÝπει να συνεχιστεß".


     Η Πλαθ περιÝγραψε τον Χιουζ ως τραγουδιστÞ, αφηγητÞ, λιοντÜρι και περιπλανþμενο στον κüσμο με φωνÞ σα βροντÞ του Θεοý. Το ζευγÜρι παντρεýτηκε στις 16 Ιουνßου 1956, στο St George the Martyr, Holborn, στο δÞμο Camden του Λονδßνου, με τη μητÝρα της παροýσα και πÝρασαν το μÞνα του μÝλιτος στο Παρßσι και στο Benidorm της Ισπανßας. ΕπÝστρεψε στο Newnham τον Οκτþβρη για να ξεκινÞσει το 2ο Ýτος της. Στη διÜρκεια αυτÞς της περιüδου κι οι δýο Üρχισαν να ενδιαφÝρονται βαθιÜ για την αστρολογßα και το υπερφυσικü, χρησιμοποιþντας πßνακες ouija. Τον Ιοýνιο του 1957, μετακομßσανε στις ΗΠΑ κι απü ΣεπτÝμβρη δßδαξε στο Smith College, το alma mater της. Δυσκολεýτηκε να διδÜξει και να Ýχει αρκετü χρüνο κι ενÝργεια για να γρÜψει και στα μÝσα του 1958, το ζευγÜρι μετακüμισε στη Βοστþνη. ¸πιασε δουλειÜ ρεσεψιονßστ στη ψυχιατρικÞ μονÜδα του Γενικοý Νοσοκομεßου ΜασαχουσÝτης και, το βρÜδυ, συμμετεßχε σε σεμινÜρια δημιουργικÞς γραφÞς που Ýδωσε ο ποιητÞς Ρüμπερτ Λüουελ (που παρακολοýθησαν επßσης οι συγγραφεßς Αν ΣÝξτον και Τζορτζ ΣτÜρμπακ). Κι οι 2 ενθÜρρυναν τη Πλαθ να γρÜψει απü εμπειρßα και το 'κανε. ΣυζÞτησε ανοιχτÜ τη κατÜθλιψÞ της με το Lowell και τις απüπειρες αυτοκτονßαςμε τη Sexton, πους την οδÞγησε να γρÜψει απü μια πιο γυναικεßα προοπτικÞ. ¢ρχισε να θεωρεß τον εαυτü της πιο σοβαρÜ εστιασμÝνη ποιÞτρια και διηγηματογρÜφο. Εκεßνη την εποχÞ το ζεýγος συνÜντησε 1η φορÜ τον ποιητÞ W.S. Merwin, που θαýμαζε το Ýργο τους κι επρüκειτο να παραμεßνει δια βßου φßλος. Η Plath επανÝλαβε τη ψυχαναλυτικÞ θεραπεßα το ΔεκÝμβη, σε συνεργασßα με τη Beuscher.
     Το ζεýγος ταξßδεψε σ' ολüκληρο τον ΚαναδÜ και τις ΗΠΑ, μÝνοντας στην αποικßα καλλιτεχνþν Yaddo Saratoga Springs της ΝÝας Υüρκης στα τÝλη του 1959. Η Plath λÝει üτι Þταν εδþ που Ýμαθε να εßναι αληθινÞ στις δικÝς της παραξενιÝς, αλλÜ παρÝμεινε ανÞσυχη να γρÜψει εξομολογητικÜ, απü βαθιÜ προσωπικü κι ιδιωτικü υλικü. Το ζεýγος μετακüμισε πßσω στην Αγγλßα το ΔεκÝμβρη του 1959 κι Ýζησε στο Λονδßνο στν πλατεßα Chalcot 3, κοντÜ στη περιοχÞ Primrose Hill Regent's Park, üπου πλÜκα αγγλικÞ καταγρÜφει τη κατοικßα της. Η κüρη τους Φρßντα γεννÞθηκε τη 1η Απρßλη 1960 και τον Οκτþβρη δημοσßευσε τον Κολοσσü, τη 1η της ποιητικÞ συλλογÞ.



     ΦλεβÜρη του 1961, η 2η εγκυμοσýνη της κατÝληξε σε αποβολÞ. ΑρκετÜ απü τα ποιÞματÜ της, συμπεριλαμβανομÝνου του Parliament Hill Fields, αναφÝρονται σ' αυτü το γεγονüς. Σ' επιστολÞ προς το θεραπευτÞ της, Ýγραψε üτι ο Hughes τη χτýπησε 2 μÝρες πριν απ' την αποβολÞ. Τον Αýγουστο ολοκλÞρωσε το ημι-αυτοβιογραφικü μυθιστüρημÜ της The Bell Jar κι αμÝσως μετÜ, η οικογÝνεια μετακüμισε στο Court Green στη μικρÞ εμπορικÞ πüλη North Tawton. Ο Νικüλαος γεννÞθηκε ΓενÜρη του 1962. Στα μÝσα του 1962, το ζεýγος Üρχισε να κρατÜ μÝλισσες, που θα Þτανε θÝμα πολλþν ποιημÜτων.
     Τον Αýγουστο του 1961, το ζευγος νοßκιασε το διαμÝρισμα στην πλατεßα Chalcot, στην Assia (το γÝνος Gutmann) Wevill και τον David Wevill. Ο Hughes εντυπωσιÜστηκε αμÝσως με την üμορφη Assia, καθþς Þταν μαζß του. Τον Ιοýνιο του 1962, η Πλαθ εßχε Ýνα αυτοκινητιστικü ατýχημα, που το περιÝγραψε ως μßα απü τις πολλÝς απüπειρες αυτοκτονßας. Τον Ιοýλιο του 1962, ανακÜλυψε üτι ο Hughes εßχε σχÝση με την Assia Wevill. Τον ΣεπτÝμβρη, χþρισαν.
      Ξεκινþντας τον Οκτþβρη του 1962, γνþρισε μεγÜλη Ýκρηξη δημιουργικüτητας κι Ýγραψε τα περισσüτερα απü τα ποιÞματα που στηρßζεται τþρα η φÞμη της, γρÜφοντας τουλÜχιστον 26 απü τα ποιÞματα της μεταθανÜτιας συλλογÞς της ¢ριελ κατÜ τους τελευταßους μÞνες της ζωÞς της. Τον ΔεκÝμβρη του 1962, επÝστρεψε μüνη της στο Λονδßνο με τα παιδιÜ και νοßκιασε, με 5ετÞ μßσθωση, διαμÝρισμα στην οδü Fitzroy 23 -μüνο λßγους δρüμους απü το διαμÝρισμα της πλατεßας Chalcot. Ο William Butler Yeats ζοýσε κÜποτε στο σπßτι, που φÝρει μπλε πλÜκα αγγλικÞ για τον Ιρλανδü ποιητÞ. Η Πλαθ Þταν ευχαριστημÝνη απ' αυτü το γεγονüς και το θεþρησε καλü οιωνü.
     Ο βαρýς χειμþνας του 1962-1963 Þταν απü τους ψυχρüτερους των τελευταßων 100 ετþν. Οι σωλÞνες πÜγωσαν, τα παιδιÜ -2 ετþν κι 9 μηνþν- Þτανε συχνÜ Üρρωστα και το σπßτι δεν εßχε τηλÝφωνο. Η κατÜθλιψÞ της επÝστρεψε, αλλÜ ολοκλÞρωσε την υπüλοιπη ποιητικÞ συλλογÞ της, που θα δημοσιευüταν μετÜ το θÜνατü της (1965 στη Βρεττανßα, 1966 στις ΗΠΑ). Το μοναδικü της μυθιστüρημα, The Bell Jar, εκδüθηκε ΓενÜρη του 1963, με το ψευδþνυμο Victoria Lucas κι αντιμετωπßστηκε με κριτικÞ αδιαφορßα.
     Πριν απü το θÜνατü της, προσπÜθησε αρκετÝς φορÝς να αυτοκτονÞσει. Στις 24 Αυγοýστου 1953, πÞρε υπερβολικÞ δüση υπνωτικþν χαπιþν και στη συνÝχεια, τον Ιοýνιο του 1962, οδÞγησε το αυτοκßνητü της απü την Üκρη του δρüμου σε ποτÜμι, που αργüτερα εßπε üτι Þτανε προσπÜθεια να αυτοκτονÞσει.



     ΓενÜρη του 1963, μßλησε με τον John Horder, τον γενικü γιατρü της, και στενü φßλο που ζοýσε κοντÜ της. ΠεριÝγραψε το τρÝχον καταθλιπτικü επεισüδιο που βßωνε. ¹ταν σε εξÝλιξη για 6-7 μÞνες. Ενþ για το μεγαλýτερο μÝρος του χρüνου Þτανε σε θÝση να συνεχßσει να εργÜζεται, η κατÜθλιψÞ της εßχε επιδεινωθεß κι γßνει σοβαρÞ, που χαρακτηρßζεται απü συνεχÞ διÝγερση, αυτοκτονικÝς σκÝψεις και αδυναμßα να αντιμετωπßσει την καθημερινÞ ζωÞ. ΠÜλευε με την αûπνßα, Ýπαιρνε φÜρμακα τη νýχτα για να προκαλÝσει ýπνο και συχνÜ ξυπνοýσε νωρßς. ¸χασε 9 κιλÜ. Ωστüσο συνÝχισε να φροντßζει τη φυσικÞ της εμφÜνιση και δεν μιλοýσε προς τα Ýξω για αßσθημα ενοχÞς Þ αναξßας. Ο Horder της συνταγογρÜφησε αντικαταθλιπτικü αναστολÝα της μονοαμινοξειδÜσης, λßγες ημÝρες πριν απü την αυτοκτονßα της. Γνωρßζοντας üτι κινδýνευε με 2 μικρÜ παιδιÜ, λÝει üτι την επισκεπτüταν καθημερινÜ κι Ýκανε επßπονες προσπÜθειες για να εισαχθεß σε νοσοκομεßο. ¼ταν αυτü απÝτυχε, κανüνισε ιδιωτικÞ νοσοκüμα.
     Ο Hughes ισχυρßστηκε σε χειρüγραφο σημεßωμα προς τον κριτικü λογοτεχνßας Keith Sagar, που ανακαλýφθηκε το 2001, üτι τα αντικαταθλιπτικÜ που συνταγογραφÞθηκαν Þτανε βασικüς παρÜγοντας στην αυτοκτονßα της. Εßπε üτι εßχε προηγουμÝνως ανεπιθýμητη αντßδραση σε κÜποια συνταγογραφοýμενα χÜπια που 'χε πÜρει üταν ζοýσαν στις ΗΠΑ. ¼ταν επÝστρεψαν στην Αγγλßα, τα χÜπια πωλÞθηκαν με διαφορετικü üνομα και παρüλο που ο Hughes δεν κατονομÜζει ρητÜ τα χÜπια, ισχυρßστηκε üτι εßχαν συνταγογραφηθεß απü Ýναν νÝο γιατρü που δεν εßχε ιδÝα για τις δυσμενεßς επιπτþσεις. Οι σχολιαστÝς Ýχουν υποστηρßξει üτι επειδÞ τα αντικαταθλιπτικÜ μπορεß να χρειαστοýν ως και 3 βδομÜδες για να τεθοýνε σε ισχý, η συνταγÞ απü τον Horder δεν θα εßχε πλÞρη ισχý, ωστüσο, οι ανεπιθýμητες ενÝργειες των αντικαταθλιπτικþν μποροýν να ξεκινÞσουν αμÝσως.
     Η νοσοκüμα επρüκειτο να φτÜσει στις 9 το πρωß 11 ΦλεβÜρη 1963, για να τη βοηθÞσει με τη φροντßδα των παιδιþν της. Στην ÜφιξÞ της, δεν μποροýσε να μπει στο διαμÝρισμα, αλλÜ τελικÜ απÝκτησε πρüσβαση με τη βοÞθεια ενüς εργÜτη, του Charles Langridge. ΒρÞκανε τη Πλαθ νεκρÞ με το κεφÜλι της στο φοýρνο, Ýχοντας σφραγßσει τα δωμÜτια ανÜμεσα σ' αυτÞ και τα παιδιÜ της που κοιμüντουσαν, με ταινßα, πετσÝτες και πανιÜ. ¹τανε 30 ετþν.
     Οι προθÝσεις της Ýχουνε συζητηθεß. Κεßνο το πρωß, ρþτησε τον γεßτονÜ της στον κÜτω üροφο, τον ιστορικü τÝχνης Trevor Thomas (1907-1993), τι þρα θα Ýφευγε. ¢φησε επßσης Ýνα σημεßωμα που Ýγραφε "Call Dr. Horder", συμπεριλαμβανομÝνου του αριθμοý τηλεφþνου του γιατροý. Υποστηρßζεται πως Üναψε το αÝριο σε στιγμÞ που ο Τüμας θα μποροýσε να δει το σημεßωμα, αν και το αÝριο που διαφεýγει εßχε διαρρεýσει στον κÜτω üροφο κι επßσης Üφησε τον Τüμας αναßσθητο ενþ κοιμüταν. Ωστüσο, στη βιογραφßα της Giving Up: The Last Days of Sylvia Plath, η φßλη της, Jillian Becker, Ýγραψε: "Σýμφωνα με τον κ. Goodchild, αστυνομικü που συνδÝεται με το γραφεßο του ιατροδικαστÞ, η Plath εßχε σπρþξει το κεφÜλι της μακρυÜ στο φοýρνο αερßου κι εßχε πραγματικÜ σκοπü να πεθÜνει". Ο Horder πßστευε επßσης üτι η πρüθεσÞ της Þτανε σαφÞς. ΔÞλωσε üτι "Κανεßς που εßδε τη φροντßδα με την οποßα Þταν προετοιμασμÝνη η κουζßνα δεν θα μποροýσε να ερμηνεýσει την πρÜξη της ως οτιδÞποτε Üλλο εκτüς απü Ýναν παρÜλογο καταναγκασμü". Η Πλαθ εßχε περιγρÜψει τη ποιüτητα της απελπισßας της ως "τα νýχια της κουκουβÜγιας που σφßγγουνε τη καρδιÜ μου".



     Στο βιβλßο του για την αυτοκτονßα του 1972, The Savage God, ο φßλος και κριτικüς Al Alvarez ισχυρßστηκε üτι η αυτοκτονßα της Plath Þταν αναπÜντητη κραυγÞ για βοÞθεια και μßλησε, σε συνÝντευξÞ του στο BBC τον ΜÜρτη του 2000, για την αποτυχßα του ν' αναγνωρßσει τη κατÜθλιψÞ της, λÝγοντας üτι λυπÜται για την αδυναμßα του να της προσφÝρει συναισθηματικÞ υποστÞριξη: "Την απογοÞτευσα σ' αυτü το επßπεδο. ¹μουνα 30 ετþν κι ηλßθιος. Τι Þξερα για τη χρüνια κλινικÞ κατÜθλιψη; Χρειαζüταν κÜποιον να τη φροντßσει. Κι αυτü δεν Þτανε κÜτι που μποροýσα να κÜνω".
     ¸ρευνα πραγματοποιÞθηκε στις 15 ΦλεβÜρη και κατÝληξε στο συμπÝρασμα üτι η αιτßα θανÜτου Þταν αυτοκτονßα, δηλητηρßαση απü μονοξεßδιο του Üνθρακα. Ο Χιουζ Þτανε συντετριμμÝνος. Εßχανε χωρßσει για 6 μÞνες, λüγω της σχÝσης του με την Assia Wevill. Σε γρÜμμα προς παλιü φßλο της Πλαθ απü το Smith College, Ýγραψε: "Αυτü εßναι το τÝλος της ζωÞς μου. Τα υπüλοιπα εßναι μεταθανÜτια". Ο Wevill πÝθανε επßσης απü αυτοκτονßα, χρησιμοποιþντας μια σüμπα αερßου, 6 Ýτη μετÜ. Η ταφüπλακα της Πλαθ, στο προαýλιο της ενοριακÞς εκκλησßας του Αγßου ΘωμÜ του Αποστüλου του ΧÝπτονσταλ, φÝρει την επιγραφÞ που επÝλεξε ο Χιουζ γι' αυτÞν: "Ακüμη και μÝσα σε Üγριες φλüγες μπορεß να φυτευτεß ο χρυσüς λωτüς". Οι βιογρÜφοι αποδßδουνε τη πηγÞ του αποσπÜσματος στο ινδουιστικü κεßμενο, τη ΜπαγκαβÜτ Γκßτα Þ στο βουδιστικü μυθιστüρημα του 16ου αι. Ταξßδι στη Δýση που γρÜφτηκε απü τον Wu Cheng'en. Η κüρη της Plath, Frieda Hughes, εßναι συγγραφÝας και καλλιτÝχνης. Στις 16 ΜÜρτη 2009, ο γιος της Plath, Nicholas Hughes, αυτοκτüνησε στο σπßτι του στο Fairbanks στην ΑλÜσκα, μετÜ απü ιστορικü κατÜθλιψης.
     Η Πλαθ Ýγραψε ποßηση απü τα 8 της, με το 1ο της ποßημα να εμφανßζεται στο Boston Traveller. ΜÝχρι τη στιγμÞ που Ýφτασε στο Smith College, εßχε γρÜψει πÜνω απü 50 διηγÞματα και το Ýργο της εßχε δημοσιευθεß σε πολλÜ περιοδικÜ. Στο Smith, ειδικεýτηκε στην αγγλικÞ λογοτεχνßα και κÝρδισε üλα τα σημαντικÜ βραβεßα γραφÞς κι υποτροφßας, συμπεριλαμβανομÝνων λογοτεχνικþν βραβεßων για τη ποßησÞ της. ΕπιπλÝον, Ýλαβε μια θÝση θερινÞς συντÜκτριας στο περιοδικü νÝων γυναικþν Mademoiselle και κατÜ την αποφοßτησÞ της το 1955, κÝρδισε το Βραβεßο Glascock για το Two Lovers & a Beachcomber by the Real Sea. Αργüτερα, Ýγραψε για τη πανεπιστημιακÞ Ýκδοση Varsity. ΜÝχρι τη στιγμÞ που η Heinemann δημοσßευσε τη 1η της συλλογÞ, The Colossus & Other Poems in the UK στα τÝλη του 1960, η Plath εßχε επιλεγεß αρκετÝς φορÝς στο διαγωνισμü βιβλßου Yale Younger Poets κι εßχε τυπþσει το Ýργο της στο Harper's, The Spectator και The Times Literary Supplement. ¼λα τα ποιÞματα του The Colossus εßχανε τυπωθεß σε μεγÜλα αμερικανικÜ και βρεττανικÜ περιοδικÜ κι εßχε συμβüλαιο με το The New Yorker. ¹ταν, ωστüσο, η συλλογÞ της Ariel του 1965, που δημοσιεýθηκε μετÜ θÜνατο, που βασßζεται ουσιαστικÜ η φÞμη της. "ΣυχνÜ, το Ýργο της ξεχωρßζει για την Ýντονη σýζευξη των βßαιων Þ διαταραγμÝνων εικüνων και τη παιχνιδιÜρικη χρÞση της παρÞχησης και της ομοιοκαταληξßας".



     Το The Colossus Ýλαβε 0ολλÝς θετικÝς κριτικÝς στη Βρεττανßα, τονßζοντας τη φωνÞ της Plath ως νÝα κι ισχυρÞ, ατομικÞ κι αμερικανικÞ σε τüνο. Ο Peter Dickinson στο Punch αποκÜλεσε τη συλλογÞ πραγματικü εýρημα» και «συναρπαστικü να διαβαστεß, γεμÜτο καθαρü, εýκολο στßχο. Ο Bernard Bergonzi στη Manchester Guardian Ýγραψε üτι το βιβλßο Þταν εξαιρετικü τεχνικü επßτευγμα με βιρτουüζικη ποιüτητα. Απü τη στιγμÞ της δημοσßευσης, Ýγινε παρουσßα στη ποιητικÞ σκηνÞ. Το βιβλßο εκδüθηκε στην ΑμερικÞ το 1962 με λιγüτερο λαμπερÝς κριτικÝς. Ενþ η τÝχνη της επαινÝθηκε γενικÜ, η γραφÞ της θεωρÞθηκε απü ορισμÝνους κριτικοýς εκεßνη την εποχÞ ως περισσüτερο παρÜγωγο Üλλων ποιητþν.
     Το ημι-αυτοβιογραφικü μυθιστüρημα της Πλαθ -η μητÝρα της Þθελε να εμποδßσει την Ýκδοση- εκδüθηκε το 1963 και στις ΗΠΑ το 1971. ΠεριγρÜφοντας τη συλλογÞ του βιβλßου στη μητÝρα της, Ýγραψε: "Αυτü που 'κανα εßναι να συγκεντρþσω γεγονüτα απü τη δικÞ μου ζωÞ, μυθοπλασßα για να προσθÝσω χρþμα -εßναι πραγματικÜ Ýνας λÝβητας, αλλÜ νομßζω üτι θα δεßξει πüσο απομονωμÝνος αισθÜνεται Ýνας Üνθρωπος üταν υποφÝρει απü βλÜβη... ΠροσπÜθησα να φανταστþ τον κüσμο μου και τους ανθρþπους σ' αυτüν, üπως φαßνονται μες απ' τον παραμορφωτικü φακü ενüς βÜζου καμπÜνας". ΠεριÝγραψε το μυθιστüρημÜ της ως "αυτοβιογραφικü μαθητευüμενο Ýργο που 'πρεπε να γρÜψω για να απελευθερωθþ απü το παρελθüν". Η Πλαθ Ýβγαινε μ' Ýναν ανþτερο του ΓÝιλ ονüματι Ντικ Νüρτον sτη διÜρκεια του 1ου Ýτους. Ο Norton, που βασßζεται ο χαρακτÞρας του Buddy στο The Bell Jar, προσβλÞθηκε απü φυματßωση κι υποβλÞθηκε σε θεραπεßα στο σανατüριο Ray Brook. Ενþ τον επισκεπτüταν, Ýσπασε το πüδι της κÜνοντας σκι, περιστατικü που Þτανε φανταστικü στο μυθιστüρημα. Χρησιμοποßησε επßσης το μυθιστüρημα για να τονßσει το ζÞτημα των γυναικþν στο εργατικü δυναμικü στη 10ετßα του '50. Πßστευε ακρÜδαντα στις ικανüτητες των γυναικþν να 'ναι συγγραφεßς κι εκδüτριες, ενþ η κοινωνßα τις ανÜγκαζε να εκπληρþνουνε γραμματειακοýς ρüλους:

   "Τþρα για μÝνα το γρÜψιμο εßναι 1η απüλαυση στη ζωÞ. ΘÝλω χρüνο και χρÞμα για να γρÜψω και τα δýο πολý απαραßτητα. Δεν θα θυσιÜσω το χρüνο μου για να μÜθω στενογραφßα, επειδÞ δεν θÝλω καμμßα απü τις θÝσεις εργασßας που θα Üνοιγε η στενογραφßα, αν κι αυτÝς εßναι αναμφßβολα πολý ενδιαφÝρουσες για τα κορßτσια που τις θÝλουνε. Δεν θÝλω τις Üκαμπτες þρες ενüς περιοδικοý Þ μιας εκδοτικÞς εταιρεßας. Δεν θÝλω να πληκτρολογþ τα γρÜμματα Üλλων και να διαβÜζω τα χειρüγραφÜ τους. ΘÝλω να πληκτρολογÞσω το δικü μου και να γρÜψω το δικü μου. ¸τσι, η γραμματειακÞ εκπαßδευση εßναι εκτüς για μÝνα. Αυτü το ξÝρω καλÜ".
     (Το γρÜμμα της Σýλβια Πλαθ στη μητÝρα της, 10 ΦλεβÜρη 1955)


     Το 1963, μετÜ την Ýκδοση του The Bell Jar, Üρχισε να δουλεýει σ' Üλλο Ýργο, με τßτλο Double Exposure, που δεν εκδüθηκε ποτÝ. Σýμφωνα με τον Τεντ Χιουζ το 1979, Üφησε πßσω της Ýνα δακτυλüγραφο περßπου 130 σελßδων, αλλÜ το 1995 μßλησε μüνο για 60-70 σελßδες. Ο Olwyn Hughes Ýγραψε το 2003 üτι το χειρüγραφο μπορεß να 'τανε τα 2 πρþτα κεφÜλαια και δεν ξεπερνοýσε τις 60 σελßδες. Η μεταθανÜτια δημοσßευση της ¢ριελ το 1965 επιτÜχυνε την Üνοδü της σε φÞμη. Τα ποιÞματα της ¢ριελ σηματοδοτοýν απομÜκρυνση απ' το προηγοýμενο Ýργο της σε πιο προσωπικÞ αρÝνα ποßησης. Η ποßηση του Ρüμπερτ Λüουελ μπορεß να 'παιξε ρüλο σ' αυτÞ τη μετατüπιση, καθþς ανÝφερε το βιβλßο του Life Studies, 1959, ως σημαντικÞ επιρροÞ, σε συνÝντευξη λßγο πριν το θÜνατü της. Ο αντßκτυπος της ¢ριελ Þτανε δραματικüς, με τις σκοτεινÝς και δυνητικÜ αυτοβιογραφικÝς περιγραφÝς της ψυχικÞς ασθÝνειας σε ποιÞματα üπως: Τουλßπες, ΜπαμπÜς και Λαßδη ΛÜζαρος.
     Το Ýργο της εντÜσσεται συχνÜ στο εßδος της εξομολογητικÞς ποßησης και στο ýφος συγκριτικÜ με Üλλους συγχρüνους της, üπως ο Lowell και ο W.D. Snodgrass. Ο στενüς φßλος της, Αλ ¢λβαρεζ, που 'γραψε εκτενþς γι' αυτÞν, εßπε για τη μετÝπειτα δουλειÜ της: "Η περßπτωση της Πλαθ περιπλÝκεται απü το γεγονüς üτι, στο þριμο Ýργο της, χρησιμοποßησε σκüπιμα τις λεπτομÝρειες της καθημερινÞς της ζωÞς ως 1η ýλη για την τÝχνη της. ¸νας περιστασιακüς επισκÝπτης Þ Ýνα απροσδüκητο τηλεφþνημα, Ýνα κüψιμο, Ýνας μþλωπας, Ýνα μπωλ κουζßνας, Ýνα κηροπÞγιο -üλα γßνανε χρησιμοποιÞσιμα, φορτισμÝνα με νüημα, μεταμορφωμÝνα. Τα ποιÞματÜ της εßναι γεμÜτα αναφορÝς κι εικüνες που φαßνονται αδιαπÝραστες σ' αυτÞ την απüσταση, αλλÜ που θα μποροýσαν να εξηγηθοýν κυρßως σε υποσημειþσεις απü μελετητÞ με πλÞρη πρüσβαση στις λεπτομÝρειες της ζωÞς της. ΠολλÜ απ' τα μεταγενÝστερα ποιÞματÜ της ασχολοýνται μ' αυτü που ο κριτικüς αποκαλεß εγχþριο σουρρεαλιστικü που η Πλαθ παßρνει καθημερινÜ στοιχεßα της ζωÞς και διαστρεβλþνει τις εικüνες, δßνοντÜς τους σχεδüν εφιαλτικÞ ποιüτητα. Το ποßημÜ τη Morning Song απü την Ariel θεωρεßται απü τα καλýτερα ποιÞματÜ της για την ελευθερßα Ýκφρασης ενüς καλλιτÝχνη.


     Η συνÜδελφος εξομολογητικÞ ποιÞτρια και φßλη της Πλαθ, Αν ΣÝξτον, σχολßασε: "Η Σýλβια κι εγþ μιλοýσαμε εκτενþς για τη 1η μας αυτοκτονßα, λεπτομερþς και σε βÜθος -ανÜμεσα στα δωρεÜν πατατÜκια. Η αυτοκτονßα εßναι, τελικÜ, το αντßθετο του ποιÞματος. Η Σýλβια κι εγþ συχνÜ μιλοýσαμε αντßθετα. ΜιλÞσαμε για τον θÜνατο με καμμÝνη Ýνταση κι οι 2 μας τον τραβÞξαμε σαν σκþροι σε μια ηλεκτρικÞ λÜμπα, ρουφþντας τον. Εßπε την ιστορßα της 1ης αυτοκτονßας της με γλυκειÜ και τρυφερÞ λεπτομÝρεια κι η περιγραφÞ της στο The Bell Jar εßναι ακριβþς η ßδια ιστορßα". Η εξομολογητικÞ ερμηνεßα του Ýργου της οδÞγησε ορισμÝνους ν' απορρßψουν ορισμÝνες πτυχÝς του Ýργου της ως Ýκθεση συναισθηματικοý μελοδρÜματος. Το 2010, για παρÜδειγμα, ο Theodore Dalrymple ισχυρßστηκε üτι η Plath Þταν η προστÜτιδα αγßα της αυτοδραματοποßησης και της αυτολýπησης. ΡεβιζιονιστÝς κριτικοß üπως ο Tracy Brain Ýχουν, ωστüσο, επιχειρηματολογÞσει ενÜντια σε αυστηρÜ αυτοβιογραφικÞ ερμηνεßα του υλικοý της. Στις 16 ΓενÜρη 2004, η εφημερßδα The Independent στο Λονδßνο δημοσßευσε Üρθρο που κατÝταξε την ¢ριελ ως το 3ο καλýτερο βιβλßο σýγχρονης ποßησης μεταξý των 10 καλýτερων βιβλßων σýγχρονης ποßησης.
     Το 1971, οι τüμοι Winter Trees και Crossing the Water δημοσιεýθηκαν στη Βρεττανßα, συμπεριλαμβανομÝνων 9 προηγουμÝνως αθÝατων ποιημÜτων απü το πρωτüτυπο χειρüγραφο της Ariel. ΓρÜφοντας στο New Statesman, ο ποιητÞς Peter Porter Ýγραψε: "Η διÜσχιση του νεροý εßναι γεμÜτη απü τÝλεια υλοποιημÝνα Ýργα. Η πιο εντυπωσιακÞ εντýπωση εßναι μιας πρþτης τÜξεως καλλιτÝχνιδας στη διαδικασßα ανακÜλυψης της πραγματικÞς της δýναμης. Εßναι τÝτοιος ο Ýλεγχος της Πλαθ που το βιβλßο διαθÝτει μοναδικüτητα και βεβαιüτητα που θα 'πρεπε να το κÜνει τüσο διÜσημο üσο ο Κολοσσüς Þ η ¢ριελ". Τα ΣυλλεκτικÜ ΠοιÞματα, που δημοσιευθÞκανε το 1981, επιμελÞθηκαν και παρουσιÜστηκαν απü τον Τεντ Χιουζ, περιεßχανε ποßηση γραμμÝνη απü το 1956 μÝχρι το θÜνατü της. Η Πλαθ τιμÞθηκε μετÜ θÜνατον με το Βραβεßο Ποýλιτζερ για τη ποßηση. Το 2006, η Anna Journey, τüτε μεταπτυχιακÞ φοιτÞτρια στο Virginia Commonwealth University, ανακÜλυψε Ýνα προηγουμÝνως αδημοσßευτο σοννÝττο γραμμÝνο απü τη Plath με τßτλο Ennui. Το ποßημα, που γρÜφτηκε στη διÜρκεια των 1ων ετþν της στο Smith College, δημοσιεýθηκε στο ηλεκτρονικü περιοδικü Blackbird.



     Οι επιστολÝς της δημοσιεýθηκαν το 1975, επιμεληθÞκανε κι επιλÝχθηκαν απü τη μητÝρα της. Η συλλογÞ Letters Home: Correspondence 1950–1963 βγÞκε εν μÝρει ως απÜντηση στην Ýντονη αντßδραση του κοινοý στη δημοσßευση του The Bell Jar στις ΗΠΑ. Η Πλαθ Üρχισε να κρατÜ ημερολüγιο απü τα 11 και συνÝχισε να το κÜνει μÝχρι την αυτοκτονßα της. Τα ημερολüγιÜ της, ξεκινþντας απü το πρþτο Ýτος στο Smith College το 1950, δημοσιεýθηκαν το 1982 ως The Journals of Sylvia Plath, σ επιμÝλεια της Frances McCullough, με τον Ted Hughes ως σýμβουλο συντÜκτη. Το 1982, üταν το Smith College απÝκτησε τα υπüλοιπα περιοδικÜ της, ο ´Τεντ σφρÜγισε 2 απ' αυτÜ μÝχρι τις 11 ΦλεβÜρη 2013, 50Þ επÝτειο του θανÜτου της.
     Στα τελευταßα χρüνια της ζωÞς του, ο Hughes Üρχισε να εργÜζεται σε πληρÝστερη Ýκδοση των ημερολογßων της. Το 1998, λßγο πριν το θÜνατü του, αποσφρÜγισε τα 2 ημερολüγια και πÝρασε το Ýργο στα παιδιÜ του Frieda και Nicholas,που το Ýδωσαν στη Karen V. Kukil, που ολοκλÞρωσε την επεξεργασßα το ΔεκÝμβρη του 1999. Το 2000 η Anchor Books δημοσßευσε το The Unabridged Journals of Sylvia Plath. Πιüτερο απ' το μισü του νÝου τüμου περιεßχε υλικü που κυκλοφüρησε πρüσφατα. Η Αμερικανßδα συγγραφÝας Joyce Carol Oates χαιρÝτισε τη δημοσßευση σα γνÞσιο λογοτεχνικü γεγονüς. Ο Χιουζ αντιμετþπισε κριτικÞ για το ρüλο του στο χειρισμü των ημερολογßων: ισχυρßζεται üτι κατÝστρεψε το τελευταßο ημερολüγιο της Πλαθ, που περιεßχε καταχωρÞσεις απ' το χειμþνα του 1962 μÝχρι το θÜνατü της. Στον πρüλογο της Ýκδοσης του 1982, γρÜφει: "ΚατÝστρεψα το τελευταßο ημερολüγιü της επειδÞ δεν Þθελα τα παιδιÜ της να πρÝπει να το διαβÜσουν εκεßνη την εποχÞ θεωροýσα τη λÞθη ως ουσιαστικü μÝρος της επιβßωσης".
     Καθþς ο Χιουζ κι η Πλαθ Þταν νüμιμα παντρεμÝνοι τη στιγμÞ του θανÜτου της, ο Χιουζ κληρονüμησε το κτÞμα της, συμπεριλαμβανομÝνου üλου του γραπτοý Ýργου της. ¸χει καταδικαστεß επανειλημμÝνα επειδÞ Ýκαψε το τελευταßο ημερολüγιü της, λÝγοντας üτι δεν Þθελε τα παιδιÜ της να πρÝπει να το διαβÜσουν. Ο Χιουζ Ýχασε Ýν Üλλο περιοδικü κι Ýνα ημιτελÝς μυθιστüρημα κι Ýδωσε εντολÞ üτι συλλογÞ εγγρÜφων και περιοδικþν της Πλαθ δεν θα 'πρεπε να κυκλοφορÞσει μÝχρι το 2013. ¸χει κατηγορηθεß üτι προσπÜθησε να ελÝγξει τη περιουσßα για δικοýς του σκοποýς, αν και τα δικαιþματα απü τη ποßησÞ της τοποθετÞθηκαν σε λογαριασμü εμπιστοσýνης για τα 2 παιδιÜ τους.



     Η ταφüπλακÜ της Ýχει επανειλημμÝνα βανδαλιστεß απü κεßνους που θßγονται üτι το "Hughes" εßναι γραμμÝνο στη πÝτρα. ΠροσπÜθησαν να το σμιλÝψουν, αφÞνοντας μüνο τ' üνομÜ της. ¼ταν η ερωμÝνη του Hughes Assia Wevill αυτοκτüνησε σκοτþνοντας τη 4χρονη κüρη τους Shura το 1969, αυτÞ η πρακτικÞ εντÜθηκε. ΜετÜ απü κÜθε βλÜβη, ο Hughes αφαιροýσε τη κατεστραμμÝνη πÝτρα, μερικÝς φορÝς αφÞνοντας τη περιοχÞ χωρßς σÞμανση στη διÜρκεια της επισκευÞς. ΕξοργισμÝνοι πενθοýντες τονε κατηγορÞσανε στα ΜΜΕ üτι ατßμασε τ' üνομÜ της αφαιρþντας τη πÝτρα. Ο θÜνατος της Wevill οδÞγησε σε ισχυρισμοýς üτι Þτανε καταχρηστικüς και σ' αυτÞν.
     Η ριζοσπαστικÞ φεμινßστρια ποιÞτρια Robin Morgan δημοσßευσε το ποßημα Arraignment, που τονε κατηγüρησε ανοιχτÜ για τη δολοφονßα της Plath. Το βιβλßο της Monster (1972) περιελÜμβανε Ýνα κομμÜτι που μια συμμορßα οπαδþν της Plath φαντÜζεται να ευνουχßζει τον Hughes, να γεμßζει το πÝος του στο στüμα του και στη συνÝχεια να φυσÜ το μυαλü του. Ο Χιουζ απεßλησε να μηνýσει τη Μüργκαν. Το βιβλßο αποσýρθηκε απü τον εκδüτη, αλλÜ παρÝμεινε σε κυκλοφορßα μεταξý των φεμινιστριþν. ¢λλες φεμινßστριες απεßλησαν να τονε σκοτþσουνε στ' üνομÜ της και να επιδιþξουνε καταδßκη για φüνο. Το ποßημα της Πλαθ The Jailor, που η ποιÞτρια καταδικÜζει τη βαρβαρüτητα του συζýγου της, συμπεριλÞφθηκε στην ανθολογßα τηςMorgan το 1970 Sisterhood Is Powerful: An Anthology of Writings from the Women's Liberation Movement.
     Το 1989, με τον Χιουζ σε δημüσια επßθεση, μÜχη μαινüταν στις σελßδες επιστολþν της εφημερßδας The Guardian και της εφημερßδας The Independent. Στη 1η στις 20 Απρßλη 1989, ο Χιουζ Ýγραψε: "Το μÝρος üπου η Σýλβια Πλαθ πρÝπει να αναπαυθεß εν ειρÞνη: Στα χρüνια αμÝσως μετÜ το θÜνατü της, üταν με πλησßασαν μελετητÝς, προσπÜθησα να πÜρω στα σοβαρÜ τη προφανþς σοβαρÞ ανησυχßα τους για την αλÞθεια. ΑλλÜ Ýμαθα το μÜθημÜ μου νωρßς. Αν προσπαθοýσα πολý σκληρÜ να τους πω ακριβþς πþς συνÝβη κÜτι, με την ελπßδα να διορθþσω κÜποια φαντασßωση, Þτανε πολý πιθανü να κατηγορηθþ üτι προσπαθοýσα να καταστεßλω την ελευθερßα του λüγου. Σε γενικÝς γραμμÝς, η ÜρνησÞ μου να 'χω οιαδÞποτε σχÝση με τη Plath Fantasia θεωρÞθηκε σα προσπÜθεια καταστολÞς της ελευθερßας του λüγου... Η φαντασßα για τη Σýλβια εßναι πιüτερο απαραßτητη απü τα γεγονüτα. Ποý αφÞνει αυτü σεβασμü για την αλÞθεια της ζωÞς της και της δικÞς μου Þ για τη μνÞμη της, Þ για τη λογοτεχνικÞ παρÜδοση, δεν ξÝρω".
     Ακüμα αντικεßμενο εικασιþν και κατακραυγÞς το 1998, δημοσßευσε το Birthday Letters εκεßνο το Ýτος, τη δικÞ του συλλογÞ 88 ποιημÜτων για τη σχÝση του με τη Plath. Εßχε δημοσιεýσει πολý λßγα για την εμπειρßα του απü το γÜμο και την αυτοκτονßα της και το βιβλßο προκÜλεσε αßσθηση, θεωροýμενο ως η 1η ρητÞ αποκÜλυψÞ του κι Ýφτασε στη κορυφÞ των μπεστ-σÝλλερ. Δεν Þτανε γνωστü στη κυκλοφορßα του τüμου üτι εßχε καρκßνο τελικοý σταδßου και θα πÝθαινε αργüτερα κεßνο το Ýτος. Το βιβλßο κÝρδισε το Forward Poetry Prize, T.S. Eliot Prize for Poetry και το Whitbread Poetry Prize. Τα ποιÞματα, που γρÜφτηκαν μετÜ το θÜνατο της Πλαθ, σε ορισμÝνες περιπτþσεις πολý μετÜ, προσπαθοýν να βρουν λüγο που αυτοκτüνησε. Οκτþβρη του 2015, το ντοκιμαντÝρ του BBC Two Ted Hughes: Stronger Than Death εξÝτασε τη ζωÞ και το Ýργο του. ΠεριλÜμβανε ηχογραφÞσεις της Πλαθ ν' απαγγÝλλει τη δικÞ της ποßηση. Η κüρη τους Frieda μßλησε 1η φορÜ για τους γονεßς της



     Τα πρþιμα ποιÞματα της Πλαθ παρουσιÜζουν αυτü που 'γινε η τυπικÞ εικüνα της, χρησιμοποιþντας προσωπικÝς και βασισμÝνες στη φýση απεικονßσεις που περιλαμβÜνουνε π.χ., το φεγγÜρι, το αßμα, τα νοσοκομεßα, τα Ýμβρυα και τα κρανßα. ¹τανε κυρßως ασκÞσεις μßμησης ποιητþν που θαýμαζε, üπως ο Dylan Thomas, ο W.B. Yeats κι η Marianne Moore. ΤÝλη του 1959, üταν αυτÞ κι ο Hughes Þταν στην αποικßα συγγραφÝων Yaddo στην πολιτεßα της ΝÝας Υüρκης, Ýγραψε το επταμερÝς Ποßημα για γενÝθλια, απηχþντας τη σειρÜ Lost Son του Theodore Roethke, αν και το θÝμα εßναι η δικÞ της τραυματικÞ κατÜρρευση κι απüπειρα αυτοκτονßας στα 20. ΜετÜ το 1960 το Ýργο της μεταφÝρθηκε σε πιο σουρρεαλιστικü τοπßο σκοτεινü απü μια αßσθηση φυλÜκισης κι επικεßμενου θανÜτου, που επισκιÜστηκε απü τον πατÝρα της. Ο Κολοσσüς εßναι γεμÜτος με θÝματα θανÜτου, λýτρωσης κι ανÜστασης. ΜετÜ την αποχþρηση του Χιουζ, η Πλαθ παρÞγαγε, σε λιγüτερο απü 2 μÞνες, τα 40 ποιÞματα οργÞς, απελπισßας, αγÜπης κι εκδßκησης που βασßζεται κυρßως η φÞμη της.
     Η ποßηση τοπßου της, που Ýγραψε καθ' üλη τη ζωÞ της, Ýχει περιγραφεß ως «Ýνας πλοýσιος και σημαντικüς τομÝας της δουλειÜς της που συχνÜ παραβλÝπεται, μερικÜ απü τα καλýτερα απü τα οποßα γρÜφτηκαν για τους βÜλτους του ΓιορκσÜιρ. Το ποßημÜ της ΑνεμοδαρμÝνα ¾ψη ΣεπτÝμβρη του 1961 παßρνει τον τßτλο του απü το μυθιστüρημα της Emily Brontë, αλλÜ το περιεχüμενο και το στυλ του εßναι το ιδιαßτερο üραμα της Plath για το τοπßο Pennine. ¹ταν η δημοσßευση της ¢ριελ το 1965 που επιτÜχυνε την Üνοδü της στη φÞμη και βοÞθησε να εδραιωθεß η φÞμη της ως μßα απü τις καλýτερες ποιÞτριες του 20οý αι.. Μüλις δημοσιεýτηκε, οι κριτικοß Üρχισαν να βλÝπουνε τη συλλογÞ ως χαρτογρÜφηση της αυξανüμενης απελπισßας Þ της επιθυμßας θανÜτου της. Ο δραματικüς θÜνατüς της Ýγινε η πιο διÜσημη πτυχÞ της και παραμÝνει Ýτσι. Το Time and Life επανεξÝτασε τον μικρü üγκο της ¢ριελ μετÜ το θÜνατü της. Ο κριτικüς εßπε: "ΜÝσα σε μια βδομÜδα απ' το θÜνατü της, η διανοοýμενη Þτανε σκυμμÝνη πÜνω απü αντßγραφα ενüς παρÜξενου και τρομεροý ποιÞματος που 'χε γρÜψει στη διÜρκεια της τελευταßας Üρρωστης ολßσθησης προς την αυτοκτονßα. ΜπαμπÜς Þταν ο τßτλος του. Το θÝμα της Þταν η νοσηρÞ αγÜπη-μßσος της για τον πατÝρα της. Το στυλ του Þτανε τüσο βÜναυσο üσο Ýνα γκλομπ. ΕπιπλÝον, ο ΜπαμπÜς Þταν απλþς ο 1ος πßδακας φλüγας απü Ýνα λογοτεχνικü δρÜκο που τους τελευταßους μÞνες της ζωÞς του ανÝπνεε Ýνα φλεγüμενο ποτÜμι χολÞς στο λογοτεχνικü τοπßο... Στα πιο Üγρια ποιÞματÜ της, ΜπαμπÜς και Λαßδη ΛÜζαρος, ο φüβος, το μßσος, ο Ýρωτας, ο θÜνατος κι η ταυτüτητα της ßδιας της ποιÞτριας συγχωνεýονται σε μαýρη φωτιÜ με τη μορφÞ του πατÝρα της, και μÝσω αυτοý, με την ενοχÞ των Γερμανþν εξολοθρευτþν και τα βÜσανα των Εβραßων θυμÜτων τους. Εßναι ποιÞματα, üπως λÝει ο Ρüμπερτ Λüουελ στον πρüλογü του στην ¢ριελ, που παßζουνε ρþσικη ρουλÝτα με 6 φυσßγγια στον κýλινδρο". Στις 16 ΓενÜρη 2004, ο Independent στο Λονδßνο δημοσßευσε Üρθρο που κατÝταξε την ¢ριελ ως το 3ο καλýτερο βιβλßο σýγχρονης ποßησης μεταξý των T10 Best Modern Poetry Books.



     ΚÜποιοι στο φεμινιστικü κßνημα την εßδαν να μιλÜ για την εμπειρßα τους, ως σýμβολο της πληγωμÝνης γυναικεßας ιδιοφυÀας. Η συγγραφÝας Honor Moore περιγρÜφει την Ariel ως σηματοδοτþντας την αρχÞ ενüς κινÞματος, ξαφνικÜ ορατÞ ως γυναßκα στο χαρτß, σßγουρη και τολμηρÞ. Η Μουρ λÝει: "¼ταν η ¢ριελ της Πλαθ εκδüθηκε στις ΗΠΑ το 1966, οι Αμερικανßδες το παρατÞρησαν. ¼χι μüνον οι γυναßκες που συνÞθως διαβÜζουνε ποιÞματα, αλλÜ οι νοικοκυρÝς κι οι μητÝρες των εßχαν ξυπνÞσει τις φιλοδοξßες... Εδþ Þτανε γυναßκα, εξαιρετικÜ εκπαιδευμÝνη στη τÝχνη της, που τα τελευταßα ποιÞματα της χαρτογρÜφησαν ασυμβßβαστα τη γυναικεßα οργÞ, αμφιθυμßα και θλßψη, με φωνÞ που πολλÝς γυναßκες ταυτßστηκαν. ΟρισμÝνες φεμινßστριες απεßλησαν να σκοτþσουνε τον Χιουζ στο üνομα της Πλαθ. Το Smith College, alma mater της Plath, κατÝχει τις λογοτεχνικÝς εργασßες της στη βιβλιοθÞκη του Smith College. Η ΤαχυδρομικÞ Υπηρεσßα ΗΠΑ εισÞγαγε γραμματüσημο με την Plath το 2012. Μια πλÜκα αγγλικÞ καταγρÜφει τη κατοικßα της Πλαθ στη πλατεßα Chalcot 3, στο Λονδßνο. Η φωνÞ της ακοýγεται σε ντοκιμαντÝρ του BBC για τη ζωÞ της, που ηχογραφÞθηκε στο Λονδßνο στα τÝλη του 1962. Απü την ηχογρÜφηση του BBC η Elizabeth Hardwick Ýγραψε:

   "ΠοτÝ πριν δεν Ýμαθα τßποτα απü ποιητικÞ ανÜγνωση, εκτüς αν τα ροýχα, τα γÝνια, τα κορßτσια, η κακÞ Þ καλÞ κατÜσταση του ποιητÞ μποροýν να θεωρηθοýν εßδος γνþσης. ΑλλÜ αιφνιδιÜστηκα απ' την ανÜγνωση της Πλαθ. Δεν Þτανε κÜτι üπως θα μποροýσα να φανταστþ. Οýτε ßχνος του σεμνοý, υποχωρητικοý, χιουμοριστικοý Worcester της ΜασαχουσÝτης της Elizabeth Bishop. τßποτα απü τη καταπιεσμÝνη πεδιÜδα της Πενσυλβανßας της Marianne Moore. Αντ' αυτοý, αυτÜ τα πικρÜ ποιÞματα: -ΜπαμπÜς, Λαßδη ΛÜζαρος, Ο Αιτþν, Πυρετüς 103°- διαβÜστηκαν üμορφα, προβληθÞκανε σε γεμÜτο, παχουλü, τÝλειο λεξικü, αγγλικü, μαγευτικü ρυθμü, ολüγυρα, γρÞγορα, ρυθμισμÝνα και διαχωρισμÝνα. Η φτωχÞ υπολειπüμενη ΜασαχουσÝτη εßχε διαγραφεß. Το Ýκανα ξανÜ! Σαφþς, τÝλεια, κοιτÜζοντας κÜτω. Φαινüταν να στÝκεται σε συμπüσιο σαν τον Τßμωνα, κλαßγοντας: Αποκαλýψτε, σκυλιÜ κι αγκαλιÜ"!


     Η Γκουßνεθ ΠÜλτροου υποδýθηκε τη Πλαθ στη βιογραφικÞ ταινßα Sylvia (2003). ΠαρÜ τη κριτικÞ απü την Ελßζαμπεθ Σßγκμουντ, φßλη της Πλαθ και του Χιουζ, üτι απεικονßστηκε ως μüνιμο καταθλιπτικü και κτητικü Üτομο, παραδÝχτηκε üτι η ταινßα Ýχει ατμüσφαιρα προς το τÝλος της ζωÞς της που 'ναι σπαρακτικÞ στην ακρßβειÜ της. Η Frieda Hughes, τþρα ποιÞτρια και ζωγρÜφος, που Þταν 2 ετþν üταν πÝθανε η μητÝρα της, Þτανε θυμωμÝνη απ' τη δημιουργßα ψυχαγωγßας που χαρακτηρßζει τη ζωÞ των γονιþν της. Κατηγüρησε το κοινü üτι θÝλει να παρασυρθεß απü τις τραγωδßες της οικογÝνειας. Το 2003, η Frieda αντÝδρασε στη κατÜσταση με το ποßημα My Mother στο Tatler:

Τþρα θÝλουν να κÜνουνε ταινßα
για üποιον δεν Ýχει ικανüτητα
να φανταστεß το σþμα,
το κεφÜλι στο φοýρνο,

ορφανÜ παιδιÜ...
νομßζουν üτι
πρÝπει
να τους δþσω τα λüγια

της μητÝρας μου
Για να γεμßσει το στüμα
του τÝρατος τους,

Η κοýκλα αυτοκτονßας
της Σýλβια...


                         Σκßτσο της Πλαθ για τον Τεντ Χιοýζ

     Στο Ariel: Five Poems of Sylvia Plath (1971), ο Αμερικανüς συνθÝτης Ned Rorem Ýχει μελοποιÞσει για σοπρÜνο, κλαρινÝτο και πιÜνο τα ποιÞματα Words, Poppies In July, The Hanging Man, Poppies In October και Lady Lazarus.
     Αντλþντας επßσης απü την ¢ριελ, στα ¸ξι ποιÞματα της Σýλβια Πλαθ για σüλο σοπρÜνο (1975), ο Γερμανüς συνθÝτης Aribert Reimann Ýχει μελοποιÞσει τα ποιÞματα Edge, Sheep In Fog, The Couriers, The Night Dances και Words. Αργüτερα μελοποßησε το Lady Lazarus (1992), επßσης για σüλο σοπρÜνο.
     Το 5μερÝς Ýργο της ΦινλανδÞς συνθÝτριας Kaija Saariaho From the Grammar of Dreams για σοπρÜνο και mezzo a cappella εßναι δομημÝνο πÜνω σε Ýνα κολÜζ θραυσμÜτων απü το The Bell Jar και το ποßημα Paralytic. Το κομμÜτι ενορχηστρþθηκε επßσης απü τον συνθÝτη σ' Ýκδοση για σοπρÜνο κι ηλεκτρονικÜ (2002), που η τραγουδßστρια τραγουδÜ σε αλληλεπßδραση με ηχογραφημÝνο διπλü της δικÞς της φωνÞς. Αν και συντÝθηκε ως κομμÜτι συναυλßας, το From the Grammar of Dreams Ýχει επßσης σκηνοθετηθεß.
     Το Lorelei (1989) της Αμερικανßδας συνθÝτριας Juliana Hall για μÝτζο, κüρνο και πιÜνο εßναι μελοποßηση του ομþνυμου ποιÞματος της Plath. Η Χαλ εßχε προηγουμÝνως θÝσει το The Night Dances ως κßνηση του κýκλου της για σοπρÜνο και πιÜνο Night Dances (1987) με κεßμενα πÝντε γυναικþν ποιητþν και συνÝχισε να γρÜφει Ýναν κýκλο τραγουδιþν για σοπρÜνο και πιÜνο εξ ολοκλÞρου αφιερωμÝνο στη Plath, Crossing The Water (2011), που περιλαμβÜνει τα ποιÞματα Street Song, Crossing The Water, Rhyme κι Alicante Lullaby.
     Στον κýκλο της για σοπρÜνο και πιÜνο The Blood Jet (2006), η Αμερικανßδα συνθÝτρια Lori Leitman μελοποßησε τα ποιÞματα Morning Song, The Rival, Kindness και Balloons.

   "Δε μπορþ ποτÝ να διαβÜσω üλα τα βιβλßα που θÝλω. Δε μπορþ ποτÝ να 'μαι üλοι οι Üνθρωποι που θÝλω και να ζÞσω üλες τις ζωÝς τους. Δε μπορþ ποτÝ να εκπαιδεýσω τον εαυτü μου σε üλες τις δεξιüτητες που θÝλω. Και γιατß θÝλω; ΘÝλω να ζÞσω και να νιþσω üλες τις αποχρþσεις, τους τüνους και τις παραλλαγÝς της ψυχικÞς και σωματικÞς εμπειρßας που εßναι δυνατÝς στη ζωÞ μου".


ΡΗΤΑ:

Το να γεννιÝμαι γυναßκα εßναι η φοβερÞ τραγωδßα μου.

Ζηλεýω τους Üντρες. Ζηλεýω τη σωματικÞ ελευθερßα του ανθρþπου να ζÞσει μια διπλÞ ζωÞ.

Πüσο εýθραυστη πρÝπει να εßναι η ανθρþπινη καρδιÜ – Μια καθρεφτισμÝνη δεξαμενÞ σκÝψης.

Κλεßνω τα μÜτια μου και üλος ο κüσμος πÝφτει νεκρüς. Ανοßγω τα βλÝφαρÜ μου κι üλα αναγεννιοýνται.

Τι Ýκαναν τα δÜχτυλÜ μου πριν τον κρατÞσουν; Τι Ýκανε η καρδιÜ μου, με την αγÜπη της;

¹ταν Ýνα queer, αποπνικτικü καλοκαßρι, το καλοκαßρι που Ýπαθαν ηλεκτροπληξßα στους Rosenbergs και δεν Þξερα τι Ýκανα στη ΝÝα Υüρκη.

ΠρÝπει να υπÜρχουν αρκετÜ πρÜγματα που Ýνα ζεστü μπÜνιο δεν θα θεραπεýσει, αλλÜ δεν ξÝρω πολλÜ απü αυτÜ.

ΠοτÝ δεν αισθÜνομαι τüσο πολý τον εαυτü μου üσο üταν εßμαι σε Ýνα ζεστü μπÜνιο.

ΥπÜρχει κÜτι αποθαρρυντικü στο να βλÝπεις δýο ανθρþπους να τρελλαßνονται üλο και περισσüτερο ο Ýνας για τον Üλλον, ειδικÜ üταν εßσαι το μüνο επιπλÝον Üτομο στο δωμÜτιο.

Αν δεν περιμÝνεις τßποτα απü κÜποιον, δεν απογοητεýεσαι ποτÝ.

Αυτü που εßναι Ýνας Üντρας εßναι Ýνα βÝλος στο μÝλλον και αυτü που εßναι μια γυναßκα εßναι το μÝρος απü το οποßο εκτοξεýεται το βÝλος.

Τüτε απλÜ στÜθηκε εκεß μπροστÜ μου και συνÝχισα να τονε κοιτþ. Το μüνο πρÜγμα που μποροýσα να σκεφτþ Þταν ο λαιμüς και το στομÜχι της γαλοποýλας κι Ýνιωσα πολý κατÜθλιψη.

ΣκÝφτηκα πüσο παρÜξενο δεν μου εßχε περÜσει ποτÝ απü το μυαλü üτι Þμουν μüνο καθαρÜ ευτυχισμÝνη μÝχρι τα 9 μου.

¸τσι Üρχισα να σκÝφτομαι üτι ßσως Þταν αλÞθεια üτι üταν Þσουν παντρεμÝνος κι Ýκανες παιδιÜ Þταν σαν να σου Ýκαναν πλýση εγκεφÜλου και μετÜ κυκλοφοροýσες τüσο μουδιασμÝνος üσο Ýνας σκλÜβος σε κÜποιο ιδιωτικü, ολοκληρωτικü κρÜτος.


Το μüνο πρÜγμα που Þμουν καλÞ Þταν να κερδßζω υποτροφßες και βραβεßα κι αυτÞ η εποχÞ Ýφτανε στο τÝλος της.

Αν ο νευρωτικüς θÝλει δýο αμοιβαßα αποκλειüμενα πρÜγματα ταυτüχρονα, τüτε εßμαι νευρωτικÞ σαν τη κüλαση. Θα πετþ πÝρα-δþθε μεταξý ενüς αμοιβαßα αποκλειüμενου πρÜγματος κι ενüς Üλλου για το υπüλοιπο της ζωÞς μου.

¢ρχισα να καταλαβαßνω γιατß οι μισογýνηδες μποροýσαν να κÜνουνε τüσο ανüητες τις γυναßκες. Οι μισογýνηδες Þτανε σα θεοß: Üτρωτοι κι ασφυκτικÜ γεμÜτοι δýναμη. ΚατÝβηκαν και μετÜ εξαφανßστηκαν. Δεν θα μποροýσατε ποτÝ να πιÜσετε Ýναν.

ΚαταλÜβαιναν πρÜγματα του πνεýματος στην Ιαπωνßα. ΞεκοιλιÜζονταν üταν κÜτι πÞγαινε στραβÜ.

¼που κι αν καθüμουν -στο κατÜστρωμα ενüς πλοßου Þ σε Ýνα καφÝ του δρüμου στο Παρßσι Þ την Μπανγκüκ- καθüμουν κÜτω απü το ßδιο γυÜλινο βÜζο καμπÜνας, βρÜζοντας στον δικü μου ξινü αÝρα.

Πþς Þξερα üτι κÜποια μÝρα – στο κολÝγιο, στην Ευρþπη, κÜπου, οπουδÞποτε – το βÜζο της καμπÜνας, με τις ασφυκτικÝς παραμορφþσεις του, δεν θα κατÝβαινε ξανÜ;

Για το Üτομο στο βÜζο καμπÜνας, κενü και σταματημÝνο σαν νεκρü μωρü, ο ßδιος ο κüσμος εßναι το κακü üνειρο.

ΠÞρα μια βαθΕιÜ ανÜσα και Üκουσα την παλιÜ καυχησιολογßα της καρδιÜς μου: Εßμαι, εßμαι, εßμαι.

Θα Ýπρεπε, σκÝφτηκα, να υπÜρχει Ýνα τελετουργικü για να γεννηθεßς δýο φορÝς - μπαλωμÝνο, αναγομωμÝνο κι εγκεκριμÝνο για το δρüμο.

Μη μου μιλÜς για τον κüσμο που χρειÜζεται χαροýμενα πρÜγματα! Αυτü που θÝλει το Üτομο απü το Belsen - σωματικü Þ ψυχολογικü - εßναι κανεßς να μην λÝει üτι τα πουλιÜ εξακολουθοýν να κÜνουν tweet-tweet, αλλÜ η πλÞρης γνþση üτι κÜποιος Üλλος Þταν εκεß και ξÝρει το χειρüτερο, ακριβþς πþς εßναι.

ΜιλÜω στον Θεü, αλλÜ ο ουρανüς εßναι Üδειος.

ΒρÝχει. Μπαßνω στον πειρασμü να γρÜψω Ýνα ποßημα. ΑλλÜ θυμÜμαι τι Ýλεγε σε Ýνα απορριπτικü δελτßο: ΜετÜ απü μια Ýντονη βροχüπτωση, ποιÞματα με τßτλο ΒΡΟΧΗ ξεχýνονται απü üλη τη χþρα.

Μαζß μου, το παρüν εßναι για πÜντα, και το για πÜντα μετατοπßζεται, ρÝει, λιþνει. Αυτü το δεýτερο εßναι η ζωÞ. Και üταν φýγει, εßναι νεκρü. ΑλλÜ δεν μπορεßτε να ξεκινÞσετε απü την αρχÞ με κÜθε νÝο δευτερüλεπτο. ΠρÝπει να κρßνετε απü το τι εßναι νεκρü. Εßναι σαν κινοýμενη Üμμος... απελπιστικÞ απü την αρχÞ.

Το αßμα της αγÜπης αναβλýζει στην καρδιÜ μου με Ýναν αργü πüνο.

ΑπογοητευμÝνοι; Ναι. Γιατß; ΕπειδÞ εßναι αδýνατο για μÝνα να εßμαι ο Θεüς – Þ η παγκüσμια γυναßκα και Üνδρας – Þ οτιδÞποτε Üλλο. Εßμαι αυτü που αισθÜνομαι και σκÝφτομαι και κÜνω. ΘÝλω να εκφρÜσω την ýπαρξÞ μου üσο πληρÝστερα μπορþ, γιατß κÜπου πÞρα την ιδÝα üτι θα μποροýσα να δικαιολογÞσω το γεγονüς üτι εßμαι ζωντανüς με αυτüν τον τρüπο.

Αν δεν σκεφτüμουν, θα Þμουν πολý πιο ευτυχισμÝνος. Αν δεν εßχα σεξουαλικÜ üργανα, δεν θα ταλαντευüμουν στο χεßλος του νευρικοý συναισθÞματος και των δακρýων üλη την þρα.

ºσως üταν πιÜνουμε τον εαυτü μας να θÝλει τα πÜντα, εßναι επειδÞ εßμαστε επικßνδυνα κοντÜ στο να μην θÝλουμε τßποτα.

ΠρÝπει να πÜρω πßσω τη ψυχÞ μου απü σÝνα. Σκοτþνω τη σÜρκα μου χωρßς αυτη.

Εßμαι φτιαγμÝνη, ωμÜ, για την επιτυχßα.

ΚατÜ ειρωνικü τρüπο, η βιογραφßα του Henry James με παρηγορεß κι ανυπομονþ να του γνωστοποιÞσω τη μεταθανÜτια φÞμη του - Ýγραψε, με πüνο, Ýδωσε üλη του τη ζωÞ (κÜτι που εßναι περισσüτερο απü ü, τι θα μποροýσα να σκεφτþ να κÜνω - Ýχω τον Ted, θα Ýχω παιδιÜ - αλλÜ λßγους φßλους) και οι κριτικοß τον προσÝβαλαν και τον χλεýασαν, οι αναγνþστες δεν τον διÜβασαν.

Επιθυμþ τα πρÜγματα που θα με καταστρÝψουνε στο τÝλος.

Το αφηρημÝνο σκοτþνει, το συγκεκριμÝνο σþζει.


ΕΡΓΑ:

ΠοιητικÝς συλλογÝς
Ο Κολοσσüς και Üλλα ποιÞματα (1960, William Heinemann)
¢ριελ (1965, Faber and Faber)
Τρεις γυναßκες: ¸νας μονüλογος για τρεις φωνÝς (1968)
Διασχßζοντας το νερü (1971)
ΧειμωνιÜτικα δÝντρα (1971)
Η συλλογÞ ποιημÜτων (1981)
ΕπιλεγμÝνα ποιÞματα (1985)
Ariel: Η αποκατεστημÝνη Ýκδοση (2004)

ΣυλλογÞ πεζογραφßας και μυθιστορημÜτων
The Bell Jar, με το ψευδþνυμο "Victoria Lucas" (1963)
Letters Home: Correspondence 1950–1963 
Johnny Panic and the Bible of Dreams: Short Stories, Prose, and Diary Excerpts (1977, Faber and Faber)
Τα ημερολüγια της Σýλβια Πλαθ (1982)
The Magic Mirror (1989)
The Unabridged Journals of Sylvia Plath, (2000)
The Letters of Sylvia Plath, Volume 1 2017
The Letters of Sylvia Plath, Volume 2 2018
Η Μαßρη Βεντοýρα και το Ýνατο βασßλειο 2019



ΠαιδικÜ βιβλßα
The Bed Book, εικονογρÜφηση Quentin Blake 1976
The It-Doesn't-Matter Suit 1996
Η κουζßνα της κυρßας Cherry 2001
Collected Children's Stories 2001



======================


          ¢ριελ

Τþρα το κεφÜλι σου,
με συγχωρεßς, εßναι Üδειο.

¸χω εισιτÞριο για αυτü.
¸λα εδþ, γλυκειÜ μου,
Ýξω απü τη ντουλÜπα.

Λοιπüν,
ποια εßναι η γνþμη σου γι' αυτü;

Γυμνü σα χαρτß
να ξεκινÞσει...

ΑλλÜ σε εßκοσι πÝντε χρüνια
θα εßναι ασημÝνια,

σε πενÞντα, χρυσÜφι.
Μια ζωντανÞ κοýκλα,
üπου κι αν κοιτÜξεις.

Μπορεß να ρÜψει,
μπορεß να μαγειρÝψει,

μπορεß να μιλÞσει,
να μιλÞσει, να μιλÞσει...

Λειτουργεß,
δεν υπÜρχει τßποτα κακü μ' αυτü.

¸χεις μια τρýπα,
εßναι Ýνα κατÜπλασμα.

¸χεις Ýνα μÜτι,
εßναι μια εικüνα.

Αγüρι μου,
εßναι η τελευταßα σου λýση.

Θα το παντρευτεßς,
θα το παντρευτεßς, θα το παντρευτεßς...

Ο προσφεýγων

Πεθαßνοντας
Εßναι μια τÝχνη,
üπως üλα τα Üλλα.

Το κÜνω εξαιρετικÜ καλÜ.

Το κÜνω Ýτσι þστε
να αισθÜνεται σαν κüλαση.

Το κÜνω Ýτσι þστε
να αισθÜνεται πραγματικü.

ΥποθÝτω üτι θα μποροýσατε
να πεßτε üτι Ýχω μια κλßση.


   ΜπαμπÜς

¼χι ο Θεüς,
αλλÜ μια σβÜστικα

Τüσο μαýρη
που κανÝνας ουρανüς
δεν μποροýσε να τρßζει.

ΚÜθε γυναßκα λατρεýει
Ýνα φασßστα,

τη μπüτα στο πρüσωπο,
την ωμÞ,
ωμÞ καρδιÜ
ενüς κτÞνους σαν εσÝνα.


ΥπÜρχει Ýνα στοßχημα
στη χοντρÞ μαýρη καρδιÜ σου

κι οι χωρικοß δεν σε συμπÜθησαν ποτÝ.
Χορεýουν και σε πατÜνε.
ΠÜντα ξÝραν üτι Þσουν εσý.
ΜπαμπÜ, μπαμπÜ,
κÜθαρμα, τελεßωσα.


ΑγÜπη μου, üλη τη νýχτα
τρεμοπαßζω, off, on, off, on.
Τα σεντüνια γßνονται βαριÜ
σαν το φιλß ενüς λÜγνου...

    Καλοσýνη

Η γυναßκα τελειοποιεßται
νεκρÞ Της

Το σþμα φορÜει
το χαμüγελο της ολοκλÞρωσης,
Η
ψευδαßσθηση
μιας ελληνικÞς αναγκαιüτητας

ΡÝει στους ρüλους της τüγκας της,
γυμνÞ της

Τα πüδια φαßνεται να λÝνε:
¸χουμε φτÜσει τüσο μακρyÜ,
Ýχει τελειþσει.

ΚÜθε νεκρü παιδß κουλουριασμÝνο,
Ýνα λευκü φßδι,

Ýνα σε κÜθε μικρü

ΣτÜμνα γÜλακτος,
τþρα Üδεια.

¸χει διπλþσει τους
πßσω στο σþμα της
ως πÝταλα

Ενüς τριαντÜφυλλου
κοντÜ üταν ο κÞπος
σκληραßνει κι οσμÝς
αιμορραγοýν

απ' το γλυκü, βαθý λαρýγγι
του νυχτολοýλουδου.

Το φεγγÜρι
δεν Ýχει τßποτα να λυπÜται,
ΚοιτÜζοντας
απü την κουκοýλα
των οστþν της.
Εßναι συνηθισμÝνη
σε τÝτοια πρÜγματα.

Τα μαýρα της τρßζουν
και σÝρνονται...

         ΛÝξεις

Διασχßζοντας το νερü 

Αυτοß οι λüφοι εßναι πολý πρÜσινοι
και γλυκοß για να Ýχουν δοκιμÜσει αλÜτι.

Ακολουθþ το μονοπÜτι
των προβÜτων ανÜμεσÜ τους.
Ýνας τελευταßος γÜντζος με
φÝρνει
στη βüρεια üψη των λüφων
και το πρüσωπο εßναι πορτοκαλß βρÜχος

που δεν κοιτÜ τßποτα,
τßποτα Üλλο παρÜ Ýνας μεγÜλος χþρος

απü λευκÜ και κασσßτερα φþτα
και χλαλοÞ αργυροχüου

χτυπþντας και χτυπþντας
σ' Ýνα δυσεπßλυτο μÝταλλο...

       Βατüμουρο

ΑυτÜ τα ποιÞματα δεν ζουν:
εßναι μια θλιβερÞ διÜγνωση.

ΜεγÜλωσαν τα δÜχτυλα των ποδιþν
και των δακτýλων τους αρκετÜ,
Τα
μικρÜ μÝτωπÜ τους
διογκþθηκαν με συγκÝντρωση.

Αν Ýχαναν την ευκαιρßα
να περπατοýν σαν Üνθρωποι

δεν Þταν λüγω Ýλλειψης
της μητρικÞς αγÜπης...

          ΘνησιγενÞς

Τþρα εßμαι μια λßμνη.
Μια γυναßκα σκýβει πÜνω μου,
ψÜχνοντας
τις εκτÜσεις μου
γι' αυτü που πραγματικÜ εßναι.

Στη συνÝχεια στρÝφεται
σε αυτοýς τους ψεýτες,
τα κεριÜ Þ το φεγγÜρι.

Τη βλÝπω πßσω
και την αντανακλþ πιστÜ.

Με ανταμεßβει με δÜκρυα
και ταραχÞ των χεριþν.

Εßμαι σημαντικÞ γι 'αυτÞν.
¸ρχεται και φεýγει.

κÜθε πρωß εßναι το πρüσωπü της
που αντικαθιστÜ το σκοτÜδι.

ΜÝσα μου Ýχει πνßξει
Ýνα νεαρü κορßτσι
και μÝσα μου μια γριÜ

ανεβαßνει προς το μÝρος της
μÝρα με τη μÝρα,
σαν Ýνα τρομερü ψÜρι...

      ΚαθρÝφτης

Εßμαι Ýνα αßνιγμα σε εννÝα συλλαβÝς
¸νας
ελÝφαντας, Ýνα βαρý σπßτι,
Ýνα
πεπüνι που περπατÜ
σε δýο τρýπες.

Ω κüκκινα φροýτα,
ελεφαντüδοντο, εκλεκτÜ ξýλα!

Αυτü το καρβÝλι εßναι μεγÜλο
με το μαγιÜτικο φοýσκωμα του.

Τα χρÞματα εßναι νεüκοπα
σε αυτü το χοντρü πορτοφüλι.

Εßμαι Ýνα μÝσο, Ýνα στÜδιο,
μια αγελÜδα στο μοσχÜρι.

¸χω φÜει μια τσÜντα
πρÜσινα μÞλα,

ΕπιβιβÜστηκε στο τραßνο
δεν υπÜρχει αποβßβαση...

    ΜεταφορÝς

      ΧειμωνιÜτικα δÝντρα

Εßπατε üτι θα το σκοτþσετε
σÞμερα το πρωß.

Μη το σκοτþνετε.
Με τρομÜζει ακüμα,
η προεξοχÞ αυτοý του περßεργου,
σκοτεινοý κεφαλιοý, βηματισμοý

ΜÝσα απü το Üκοπο χορτÜρι
στο λüφο της φτελιÜς.

Εßναι κÜτι
για να κατÝχει Ýνα φασιανü,
Þ απλÜ να επισκεφθεß καθüλου.

Δεν εßμαι μυστικιστÞς:
δεν
εßναι σαν να νüμιζα
üτι εßχε πνεýμα.

Εßναι απλÜ στο στοιχεßο του.

Αυτü της δßνει μια βασιλεßα,
Ýνα δικαßωμα...

       Κολοσσüς

ΠοτÝ δεν θα μπορÝσω
να σε συναρμολογÞσω ολοκληρωτικÜ,
ΚÜθε κομμÜτι, üπως πρÝπει
κολλημÝνο και συναρμοσμÝνο.

Γκαρßσματα,
γρυλßσματα γουρουνιþν
και αισχρÜ κακαρßσματα
εξÝρχονται απü τα παχιÜ σου χεßλη..

Εßναι χειρüτερα κι απü σταýλο.
ßσως θεωρεßς τον εαυτü σου Ýνα μαντεßο,
επιστüμιο για τους νεκροýς,
Þ για κÜποια θεüτητα.

ΤριÜντα χρüνια τþρα
εßναι που μοχθþ
να στεγνþσω τις λÜσπες
απü το λαιμü σου.

Δεν Ýγινα σοφüτερη.
Αναρριχþμαι σε μικρÝς σκαλωσιÝς
με τα δοχεßα της κüλλας
και τους κουβÜδες με τη λαζολßνη

¸ρπω σαν μυρμÞγκι που θρηνεß
π
Üνω απü τις χορταριασμÝνες εκτÜσεις
των φρυδιþν σου
να επισκευÜσω τις τερÜστιες πλÜκες
του κρανßου σου
κ
αι να καθαρßσω τους γυμνοýς
λευκοýς τýμβους των ματιþν σου.

¸νας γαλÜζιος ουρανüς
βγαλμÝνος απü την ΟρÝστεια
ο
ρθþνεται σαν αψßδα απü πÜνω μας.
Ω πατÝρα, εßσαι απü μüνος σου
ρωμαλÝος κι ιστορικüς
σαν ΡωμαικÞ ΑρÝνα.

Στρþνω για το γεýμα μου
πÜνω σ' Ýνα λüφο
με μαýρα κυππαρßσια.
Τα διαμπερÞ σου κüκκαλα
κι ακÜνθινα μαλλιÜ
εßναι σκορπισμÝνα
μ
ε την γνωστÞ τους αναρχßα
στη γραμμÞ του ορßζοντα.

ΧρειÜζεται κÜτι πιο δυνατü
απü το χτýπημα ενüς κεραυνοý
γ
ια να δημιουργÞσει Ýνα τÝτοιο ερεßπιο.
Τις νýχτες, φωλιÜζω στο κÝρας της ΑμÜλθειας
τ
ου αριστεροý σου αυτιοý,
μακρυÜ απü τον Üνεμο,
μ
ετρþντας τα κüκκινα Üστρα
κι εκεßνα που Ýχουνε
το χρþμα του δαμÜσκηνου.

Ο Þλιος ανατÝλλει
απü την πýλη της γλþσσας σου.
Οι þρες μου νυμφεýονται τη σκιÜ.
Δεν αφουγκρÜζομαι πια
για το τρßξιμο μιας καρßνας
π
Üνω στις γυμνÝς πÝτρες
της αποβÜθρας...

Μαýρος Κüρακας στη βροχÞ

ΠÜνω στο ξερü κλαδß εκεß ψηλÜ
κουρνιÜζει Ýνας βρεγμÝνος μαýρος κüρακας
που στρþνει ξανÜ και ξανÜ
το φτÝρωμÜ του μες τη βροχÞ.

Δεν αναμÝνω Ýνα θαýμα
Þ
Ýνα ατýχημα
ν
α πυροδοτÞσουν την üραση
μες τα μÜτια μου,
οýτε ψÜχνω
πια
στον ανερμÜτιστο καιρü
κÜποιο σχÝδιο,

μüνο αφÞνω τα λεκιασμÝνα φýλλα
να πÝφτουν üπως πÝφτουν,
χ
ωρßς τελετÞ, Þ οιωνü.

Παρüλο που, το μολογþ,
κÜποιες φορÝς επιθυμþ,

ΚÜποια ανταπüκριση
απ' το βουβü ουρανü,

Δεν Ýχω στ` αλÞθεια παρÜπονο:
ΚÜποιο αμυδρü φως
μπορεß ακüμα
να ξεπηδÞσει λευκüπυρο
α
π' της κουζßνας το τραπÝζι
Þ τη καρÝκλα
σ
αν μια ουρÜνια φωτιÜ
που πüτε-πüτε κ
ατÝχει
τα πιο αμβλεßα αντικεßμενα

καθαγιÜζοντας Ýτσι
Ýνα διÜστημα
αλλιþς ασυνεπÝς
επιδßδοντÜς του γενναιοδωρßα, τιμÞ,
κÜποιος ßσως πει αγÜπη.
Οýτως Þ Üλλως
τþρα περπατþ ε
πιφυλακτικÞ
(γιατß θα μποροýσε να συμβεß
ακüμα και σ' αυτü το μουντü,
ερειπωμÝνο τοπßο) δýσπιστη

Παρ' üλ' αυτÜ συνετÞ,
αγνοþντας π
ως Ýνας Üγγελος
ßσως διαλÝξει να φεγγοβολÞσει

¢ξαφνα δßπλα μου.
Γνωρßζω μüνο πως Ýνας κüρακας

που τακτοποιεß τα μαýρα φτερÜ του
μπορεß να λÜμψει τüσο

þστε ν' αδρÜξει τις αισθÞσεις μου,
ν'` ανασηκþσει τ
α βλÝφαρÜ μου
και να μου παραχωρÞσει

μια σýντομη ανÜπαυλα απ' το φüβο

της απüλυτης ουδετερüτητας.
Με λßγη τýχη,

μοχθþντας επßμονα
μÝσα απ' αυτÞ την εποχÞ

της κüπωσης, θα συρρÜψω
Ýνα κÜποιο κßβδηλο, π
εριεχüμενο.
Τα θαýματα συμβαßνουν,

Αν σ` αρÝσει ν' αποκαλεßς
αυτÜ τα σπασμωδικÜ

τεχνÜσματα ακτινοβολßας θÜυματα.
Η αναμονÞ Üρχισε ξανÜ,

η μακριÜ αναμονÞ για τον Üγγελο,
Γι' αυτÞ τη σπÜνια, τυχαßα κÜθοδο...

Παπαροýνες Τον Οκτþβρη

Ακüμα και τα ηλιοφþτιστα σýννεφα
αυτü το πρωινü δεν καταφÝρνουν
να φτιÜξουν τÝτοιες φοýστες.
Οýτε και η γυναßκα στο ασθενοφüρο
Παρ' üλο που η κüκκινη καρδιÜ της
ανθßζει μες απ' το παλτü της
τüσο εκθαμβωτικÜ,

¸να δþρο, Ýνα δþρο αγÜπης
Απüλυτα απροσδüκητο
Απü Ýναν ουρανü
που χλομÜ και φλογισμÝνα
πυροδοτεß το μονοξεßδιο του Üνθρακα,
απü μÜτια  π
ροσηλωμÝνα και βαθýσκιωτα
κÜτω απü στρογγυλÜ καπÝλα.

Ω ΘεÝ μου, τι εßμαι εγþ
Για να ανοßξουν κραυγÜζοντας
αυτÜ τα αργοπορημÝνα στüματα
μÝσα σ' Ýνα δÜσος απü πÜγο,
σε μια αυγÞ απü αγριολοýλουδα;

           ¢ûπνος

Ο ουρανüς της νýχτας εßναι
σαν Ýνα φýλλο καρμπüν,
μπλε-μαýρο,
με τις πυκνοσημαδεμÝνες περιοχÝς των αστεριþν
π
ου αφÞνουν το φως να περνÜ,
απü τρýπα σε τρýπα
Ý
να φως οστÝινο,
λευκü σαν θÜνατος,
πßσω απü κÜθε πρÜγμα.

ΚÜτω απ' τα μÜτια των αστεριþν
και του φεγγαριοý το δαχτυλßδι
υ
πομÝνει την Ýρημο
του προσκεφαλιοý του,
η αυπνßα α
πλþνει τη λεπτÞ,
ερεθιστικÞ της Üμμο
προς üλες τις κατευθýνσεις
ξ
ανÜ και ξανÜ,
η παλιÜ, κοκκþδης ταινßα
π
ροβÜλλει ντροπÝς,
τις βροχερÝς ημÝρες
τ
ης παιδικÞς ηλικßας κι εφηβεßας,
κολλþδεις απü üνειρα,
γ
ονικÜ πρüσωπα πÜνω σε ψηλÜ Ýδρανα,
εναλλÜξ αυστηρÜ και βουρκωμÝνα,
Ý
νας κÞπος Üρρωστα τριαντÜφυλλα
που του Ýφερναν κλÜμμα.

Το μÝτωπü του ανþμαλο
σαν τσουβÜλι με πÝτρες.
Οι αναμνÞσεις σπρþχνονται
να βγουν στην επιφÜνεια
σαν ξεπερασμÝνοι σταρ του σινεμÜ.

¸χει πια ανοσßα στα χÜπια:
κüκκινα, μωβ, μπλε-
πως φωτßζουνε τη πλÞξη
ενüς απογεýματος
που δε λÝει να περÜσει!
Αυτοß οι ζαχαρÝνιοι πλανÞτες,
που η επßδρασÞ τους κÝρδισε γι' αυτüν.

Μια ζωÞ βαπτισμÝνη στη μη ζωÞ για λßγο
κ
αι το γλυκü, ναρκωμÝνο ξýπνημα
ενüς επιλÞσμονος βρÝφους.
Τþρα τα χÜπια εßναι εξαντλημÝνα
και ανüητα σαν κλασσικοß θεοß.

Τα χαζÜ νυσταλÝα τους χρþματα
δεν τον ωφελοýν.

Το κεφÜλι του εßναι
Ýνας μικρüς χþρο
απü γκρßζους καθρÝφτες.
ΚÜθε χειρονομßα δραπετεýει
ακαριαßα σ' Ýνα σοκκÜκι
απü συρρικνοýμενες προοπτικÝς
και η σημασßα του
σ
τραγγßζεται σα νερü
Ýξω απü την οπÞ
στην Üλλη Üκρη.

Ζει εκτεθειμÝνος
σε Ýνα ξεσκÝπαστο δωμÜτιο,
οι γυμνÝς σχισμÝς των ματιþν του
πÝτρωσαν ορθÜνοιχτες
σ
το ακατÜπαυστο ασταποβüλο
πετÜρισμα των καταστÜσεων.

Οληνυχτßς, στην γρανιτÝνια αυλÞ,
αüρατες γÜτες ο
ýρλιαζαν σαν γυναßκες
Þ σαν κατεστραμÝνα üργανα.

Μπορεß κιüλας να νιþσει
το φως της ημÝρας,
τη λευκÞ του αρρþστια,
ν
α ξεπροβÜλλει Ýρποντας
μ' Ýνα καπÝλο γεμÜτο
ασÞμαντες επαναλÞψεις.

Η πüλη εßναι Ýνας χÜρτης
με χαροýμενους σφυριχτÝς τþρα
κ
αι παντοý Üνθρωποι,
με τα μÜτια τους διÜφανα
–ασημß και Üδεια,
καλπÜζουν προς τις δουλειÝς τους στη σειρÜ,
λες κι Ýχουν πρüσφατα
υποστεß πλýση εγκεφÜλου.

 Η ΣελÞνη & Ο ºταμος

Αυτü εßναι το φως του μυαλοý,
ψυχρü και αστρικü

Τα δÝντρα του μυαλοý εßναι μαýρα.
Το φως εßναι μπλε.

Τα χüρτα αφÞνουν τον πüνο τους
στα πüδια μου σαν να ‘μουν Θεüς.

Χαúδεýουν τους αστραγÜλους μου
και ψÝλνουν τη ταπεινüτητÜ τους.

ΒρωμερÞ πνευματικÞ ομßχλη
ζει σ' αυτü το μÝρος

Που το χωρßζει απ' το σπßτι μου
μια σειρÜ απü ταφüπλακες.

Δεν βρßσκω πουθενÜ να πÜω.

Η σελÞνη δεν εßναι πüρτα,
εßναι Ýνα πρüσωπο απü μüνο του,

λευκü σαν γροθιÜ
και φοβερÜ θυμωμÝνο.

ΣÝρνει τη θÜλασσα πßσω της
σαν σκοτεινü Ýγκλημα,
εßναι αθüρυβη
μ
ε το ορθÜνοιχτο στüμα
της απüλυτης απελπισßας.
Εδþ ζω.

Τη ΚυριακÞ οι καμπÜνες
ξαφνιÜζουν τον ουρανü δυο φορÝς
ο
χτþ τερÜστιες γλþσσες
επιβεβαιþνουν την ΑνÜσταση.

Στο τÝλος,
αναφωνοýν με επισημüτητα
τα ονüματÜ τους.

Ο ßταμος δεßχνει προς τα πÜνω.
¸χει σχÞμα γοτθικü.

Τον διατρÝχει το βλÝμμα
και βρßσκει τη σελÞνη.

Η σελÞνη εßναι η μητÝρα μου.
Δεν εßναι γλυκειÜ σαν τη ΠαναγιÜ.

Απ' τον μπλε χιτþνα της
βγαßνουν μικρÝς νυχτερßδες και κουκουβÜγιες.

Πüσο θα ‘θελα να πιστÝψω
στην τρυφερüτητα.

Το πρüσωπο του αγÜλματος
απαλü απ' το φως των κεριþν,

ΓÝρνει μüνο σε μÝνα
τα ζεστÜ του μÜτια.

¸χω εκπÝσει.
Τα σýννεφα ανθßζουν

μπλε κι απüκοσμα
πÜνω απ' τα πρüσωπα των αστεριþν.

Στην εκκλησßα,
οι Üγιοι θα 'ναι üλοι θλιμμÝνοι,

θα αιωροýνται
με τα ευαßσθητα πüδια τους
πÜνω απ' κρýα στασßδια,

ια χÝρια και τα πρüσωπÜ τους
αυστηρÜ, γεμÜτα αγιüτητα.

Η σελÞνη δεν καταλαβαßνει απ' αυτÜ.
Εßναι τυφλÞ κι αγριεμÝνη.

και το Üγγελμα του ßταμου
εßναι σκοτεινιÜ,
σκοτεινιÜ και σιωπÞ...

Η Λαßδη ΛÜζαρος

Το Ýκανα ξανÜ.
ΚÜθε δÝκα χρüνια μια φορÜ
Το καταφÝρνω –

ΚÜτι σαν περιφερüμενο θαýμα,
το δÝρμα μου

Φωτεινü üπως αμπαζοýρ των ναζß,
Το δεξß μου πüδι

¸να πρες παπιÝ,
Το πρüσωπü μου Üμορφο, λεπτü
Εβραúκü λινü.

Ξετýλιξε τη γÜζα
ω εχθρÝ μου.
Προξενþ τον τρüμο; 

Η μýτη, οι κüγχες των ματιþν,
η πλÞρης σειρÜ των δοντιþν;

Η στυφÞ αναπνοÞ
Σε μια μÝρα θα χαθεß.

ΓρÞγορα, γρÞγορα η σÜρκα
Η φαγωμÝνη απü του τÜφου τη σπηλιÜ
Θα 'ναι πÜνω μου μια χαρÜ

Κι εγþ μια χαμογελαστÞ γυναßκα.
Εßμαι μονÜχα τριÜντα χρονþν.
Κι üπως η γÜτα
Ýχω να πεθÜνω εννιÜ φορÝς.

ΑυτÞ εßναι η νοýμερο «Τρßα».
Τι ανοησßα
Να εκμηδενßζεις κÜθε δεκαετßα.

Πüσα εκατομμýρια κλωστÝς.
Το πλÞθος μασουλþντας φυστßκια
Στριμþχνεται να τους δει

Να με ξετυλßγουν χÝρια πüδια
Το μεγÜλο στριπτßζ
Κυρßες και κýριοι

Ιδοý τα χÝρια μου
Ιδοý τα γüνατÜ μου.
Μπορεß να εßμαι κüκκαλο και πετσß,

Κι üμως εßμαι η ßδια
κι απαρÜλλαχτη γυναßκα.

Τη πρþτη φορÜ που συνÝβη
Þμουν στα δÝκα:

¹ταν ατýχημα.

Τη δεýτερη φορÜ εßχα σκοπü
Να κρατÞσει και να μην γυρßσω πßσω.
Λικνιζüμουν κλειστÞ

Καθþς κοχýλι.
¸πρεπε να με φωνÜξουν
και να με ξαναφωνÜξουν

Και να μαζÝψουν
πÜνωθÝ μου τα σκουλÞκια
σαν
λιπαρÜ μαργαριτÜρια.

Το να πεθαßνεις εßναι μια τÝχνη,
üπως κÜθε τι.

Το κÜνω εξαιρετικÜ καλÜ.

Το κÜνω Ýτσι που να μοιÜζει κüλαση.
Το κÜνω Ýτσι που να μοιÜζει αληθινü.
Μπορεßτε να πεßτε πως διαθÝτω κλßση σ αυτü.

Εßναι αρκετÜ εýκολο
να το κÜνω σ Ýνα κελλß.

Εßναι αρκετÜ εýκολο
να το κÜνω και να μεßνω κεß.

Εßναι η θεατρικÞ
επιστροφÞ μÝρα-μεσημÝρι
Στα ßδια μÝρη,
στο ßδιο πρüσωπο,
στην ßδια βÜρβαρη

εýθυμη κραυγÞ:

«Θαýμα»
Που μου δßνει τη χαριστικÞ βολÞ.
ΥπÜρχει επιβÜρυνση

Για να κοιτÜξετε τις ουλÝς μου,
υπÜρχει επιβÜρυνση

Για ν ακοýσετε τη καρδιÜ μου
-πρÜγματι χτυπÜει.

Και υπÜρχει επιβÜρυνση,
πολý μεγÜλη επιβÜρυνση

Για μια λÝξη
Þ Ýνα Üγγιγμα

¹ για λßγο αßμα,

Η Ýνα κομμÜτι απ τα μαλλιÜ μου
Þ τα ροýχα μου.

Λοιπüν, λοιπüν, χερ Ντüκτορ.
Λοιπüν, χερ εχθρÝ.

Εßμαι το Ýργο σου,
Εßμαι το τιμαλφÝς σου,
¸να μωρü σκÝτο χρυσÜφι

Που αναλýεται σε μια στριγκλιÜ.
Στριφογυρßζω και παßρνω φωτιÜ.
Μη νομßζεις πως υποτιμþ
το μÝγα ενδιαφÝρον σου.

ΣτÜχτη στÜχτη
Σκαλßζεις κι αναδεýεις.
ΣÜρκα, κüκαλα,
τßποτε δεν υπÜρχει εκεß 

Μια πλÜκα σαποýνι,
Μια βÝρα,
¸να σφρÜγισμα χρυσü.

Χερ ¾ψιστε,
χερ Εωσφüρε

Πρüσεξε
Πρüσεξε.

Απü τη στÜχτη βγαßνω
Με πορφυρÜ μαλλιÜ
Τ' αντρÜκια τα μασÜω
Τα κÜνω μια χαψιÜ

       Ερωτικü Ποßημα

Δεν εßναι εýκολο να εκφρÜσω
την αλλαγÞ που επÝφερες.

Αν εßμαι τþρα ζωντανÞ,
νεκρÞ Þμουνα τüτε,
Αν κι üπως μια πÝτρα,
αυτü δεν μ` ενοχλοýσε,
να μÝνω στη θÝση μου
ακολουθþντας τη συνÞθεια...


                    Δþρο Γενεθλßων

Τι εßναι αυτü, πßσω απ' το πÝπλο, ειν' üμορφο, ειν' Üσχημο;
ΤρεμολÜμπει, στÞθος Ýχει, Ýχει üρια;

Μοναδικü εßναι, εßμαι σßγουρη, σßγουρη εßμαι üτι εßναι ακριβþς αυτü που θÝλω.
ΣιωπηλÞ στα μαγειρÝματÜ μου να με κοιτÜζει το νιþθω, το νιþθω να σκÝπτεται

«ΑυτÞ εßναι που ενþπιüν της θα παρουσιαστþ,
ΑυτÞ εßναι η εκλεκτÞ, αυτÞ με τα μÜτια μαýρες κüχες και την ουλÞ;

Που το αλεýρι μετρÜει, που βγÜζει το περßσσιο,
Που κολλÜει στους κανüνες, στους κανüνες, στους κανüνες.

ΑυτÞ εßναι αυτü για την αναγγελßα;
ΘεÝ μου, τι πλÜκα!»

¼μως τρεμολÜμπει, δεν σταματÜ, και θαρρþ εμÝνα θÝλει.
Και κüκκαλα να ‘ταν δεν θα μ' Ýνοιαζε, Þ Ýνα μαργαριταρÝνιο κουμπß.

¸τσι κι αλλιþς, δþρα δεν θÝλω φÝτος.
Στο κÜτω κÜτω κατÜ λÜθος εßμαι ζωντανÞ.

Ευχαρßστως θα σκοτωνüμουν κεßνη τη φορÜ, με κÜθε δυνατü τρüπο.
Τþρα εßναι αυτÜ τα πÝπλα, σαν κουρτßνες τρεμολÜμπουν,

ΔιÜφανα σατÝν γεναριÜτικου παραθýρου
ΛευκÜ σαν στρωσßδια μωρουδßστικα, σπιθßζουνε με ανÜσα νεκρÞ.
Ω φßλντισι!

¸νας χαυλιüδοντος πρÝπει να ‘ναι εκεß, Ýνας φασματικüς κßονας.
Οýτε που με νοιÜζει τι ‘ναι, δεν το βλÝπεις;

Να μου το δþσεις δεν μπορεßς;
Μην ντρÝπεσαι – μικρü κι αν εßναι δεν με νοιÜζει.

Μην εßσαι κακüς, εßμαι Ýτοιμη για θηριωδßες εγþ.
Ας κÜτσουμε μαζß του, Ýνας απü κÜθε του πλευρÜ, αποθαυμÜζοντας τη λÜμψη,

Το λοýστρο, τα τüσα καθρεφτßσματÜ του.
Ας φÜμε το τελευταßο δεßπνο απ' αυτü, σαν απü νοσοκομεßου πιÜτο.

Γιατß δεν μου το δßνεις ξÝρω,
ΤρομοκρατημÝνος εßσαι

Ο κüσμος με μια στριγκλιÜ θ' ανατιναχτεß, μαζß και το κεφÜλι σου,
ΑνÜγλυφος, μπροýτζινος, μια ασπßδα αρχαúκÞ,

Θαýμα για τα δισÝγγονÜ σου.
Μην φοβÜσαι, δεν εßναι Ýτσι.

Θα το πÜρω απλþς κι Þσυχα παρÜμερα θα σταθþ.
Οýτε που θα μ' ακοýσεις να τ' ανοßγω, οýτε καν τρßξιμο χαρτιοý,

ΚορδÝλες δεν θα πÝσουν, οýτε επιφþνημα στο τÝλος.
Τüση διακριτικüτητα απü ‘μÝνα, μÜλλον, δεν περßμενες.

Μüνο αν Þξερες πως τα πÝπλα ‘κεßνα σκüτωναν τις μÝρες μου.
Για σÝνα εßναι μüνο διαφÜνειες, αερÜκι καθαρü.

¼μως θεÝ μου, τα σýννεφα βαμβÜκι εßναι λες.
ΣτρατιÝς ολüκληρες. Διοξεßδιο του Üνθρακα.

ΓλυκÜ, γλυκÜ εισπνÝω,
Τις φλÝβες μου με τ' αüρατα γεμßζω, με τα εκατομμýρια

Κüκκους πιθανοýς που τα χρüνια της ζωÞς μου αφαιροýν.
ΑσημοντυμÝνος εßσαι για την περßσταση. Αχ αριθμομηχανÞ –

Αδýνατο σου εßναι ν' αφÞσεις κÜτι να ξεφýγει,
αδýνατο πλÞρες να τ' αφÞσεις να ξεφýγει;

Σφραγßδα μωβ πρÝπει σ' üλα να πατÜς,

Να σκοτþνεις πρÝπει ü,τι μπορεßς;
ΥπÜρχει κÜτι που θÝλω σÞμερα, και μüνο εσý να μου το δþσεις μπορεßς.

ΣτÝκει στο παραθýρι μου, απÝραντο σαν τον ουρανü.
Απ' τα σεντüνια μου ανασαßνει, απü το ψυχρü επßκεντρο

¼που τσακισμÝνες ζωÝς πÞζουν και σκληραßνουν ιστορßα για να γßνουν.
Με το ταχυδρομεßο ας μην Ýρθει, δÜκτυλο με το δÜκτυλο.

Στüμα με στüμα ας μην Ýρθει, εξÞντα θα ‘μαι
¿σπου πλÞρες να παραδοθεß, ανÞμπορη κÜτι για να το κÜνω.

Μüνο Üσε το πÝπλο να πÝσει, το πÝπλο, το πÝπλο.
ΘÜνατος αν Þταν

Τη βαθιÜ βαρýτητÜ του θα θαýμαζα, τ' Üχρονα μÜτια του.
Τüτε θα Þξερα πως σοβαρÜ το 'χες πÜρει.

ΑρχοντιÜ θα υπÞρχε τüτε, τüτε θα ‘ταν γενÝθλια.
Και το μαχαßρι δεν θα τεμÜχιζε, θα μπηγüταν

ΑνÝγγιχτο και καθαρü σαν του μωροý το κλÜμα,
Και το σýμπαν απ' το πλευρü μου τüτε θα γλιστροýσε.

Το ερωτικü τραγοýδι του τρελοý κοριτσιοý

Κλεßνω τα μÜτια, χÜνεται üλη η πλÜση.
Τα βλÝφαρα ανοßγω και γεννιοýνται πÜλι üλα.
(Θαρρþ πως μÝσα στο μυαλü μου σ' Ýχω πλÜσει).

Χορü μπλε, κüκκινα αστÝρια Ýχουν στÞσει,
Κι ορμÜ στα ξαφνικÜ καλπÜζοντας το σκüτος.
Κλεßνω τα μÜτια και η πλÜση Ýχει σβÞσει.
Στ' üνειρο, με μÜγια στο κρεβÜτι μ' εßχες ρßξει,
ΕρωτοχτυπημÝνη, στο φιλß σου τρελλαμÝνη.
(Θαρρþ πως μÝσα στο μυαλü μου σ' Ýχω φτιÜξει).

ΚυλÜ ο Θεüς απü ψηλÜ, η Κüλαση αργοσβÞνει·
Και εφορμοýν τα σεραφεßμ και του διαβüλου οι φßλοι·
Κλεßνω τα μÜτια, και η πλÜση üλη κλεßνει.

Πως θα γυρνοýσες πßστεψα το εßχες τÜξει
¼μως γερνþ και το üνομÜ σου το ξεχνþ
(Θαρρþ πως μÝσα στο μυαλü μου σ' Ýχω φτιÜξει).

Πουλß φωτιÜς θα Ýπρεπε να ‘χω αγαπÞσει
Την Üνοιξη τουλÜχιστον αυτü θα ξαναρχüταν.
Κλεßνω τα μÜτια και η πλÜση üλη Ýχει σβÞσει
(Θαρρþ πως μÝσα στο μυαλü μου σ' Ýχω κλεßσει).

            Η Üλλη

¸ρχεσαι αργÜ, σκουπßζοντας τα χεßλη σου.
Τι Üφησα ανÝγγιχτο στο κατþφλι 

ΛευκÞ Νßκη,
ΠετÜς στους τοßχους μου ανÜμεσα;

Χαμογελþντας η μπλε αστραπÞ
Αξιþνει, σαν τσιγκÝλι, το βÜρος των μελþν του.

Η αστυνομßα σε λατρεýει, ομολογεßς τα πÜντα.
ΛαμπερÜ μαλλιÜ, μαýρο βερνßκι, η γνωστÞ επιτÞδευση,

Εßναι η ζωÞ μου τüσο ενδιαφÝρουσα;
Γι' αυτü γοýρλωσες τα μÜτια σου;

Γι' αυτü τα μüρια του αÝρα χÜνονται;
Δεν εßναι μüρια αÝρα, αιμοσφαßρια εßναι.

¢νοιξε την τσÜντα σου. Τι μυρωδιÜ εßναι αυτÞ;
Εßναι το πλεκτü σου,

Μüνο του πλÝκεται με ζÞλο,
Εßναι οι γλοιþδεις καραμÝλες σου.

¸χω το κεφÜλι σου στον τοßχο μου.
ΟμφÜλιοι λþροι, πορφυροß και λαμπεροß,

Στριγκλßζουν απü την κοιλιÜ μου σαν βÝλη, αυτÜ καβαλÜω.
Ω λÜμψη της σελÞνης, Ω Üρρωστη εσý,

ΚλεμμÝνα Üλογα, πορνεßες
Κυκλþνουν μια μαρμÜρινη μÞτρα.

Ποý πας
Και ρουφÜς την ανÜσα σαν απüσταση;

Θειþδεις μοιχεßες θρηνοýν σ' Ýνα üνειρο.
ΠαγωμÝνο γυαλß, πþς εισβÜλεις

ΑνÜμεσα σε εμÝνα κι εμÝνα.
ΓρατζουνÜω σαν γÜτα.

Το αßμα που τρÝχει εßναι φροýτο σκοτεινü—
Μια εντýπωση, Ýνα κοσμητικü.

ΧαμογελÜς.
¼χι, δεν εßναι μοιραßο.

Ο Νικ και το ΚηροπÞγιο

Εßμαι μεταλλωρýχος.
Καßει το φως, γαλÜζιο.

ΚερÝνιοι σταλακτßτες
στÜζουν και πÞζουν, δÜκρυα

που εκβÜλλει η γÞινη μÞτρα
üταν θανÜσιμα βαριÝται.
ΑÝρας μαýρη νυχτερßδα

με τυλßγει, τρýπια μαντÞλια,
ψυχρÜ φονικÜ.
Κολλοýν πÜνω μου σαν τα δαμÜσκηνα.

Αρχαßα σπηλιÜ,
ασβÝστιο
αποκρυσταλλωμÝνο,
αρχαßα αντιλαλιÜ.

Ακüμη κι οι σαýρες εßναι λευκÝς,

οι θρησκευüμενες.
Και τα ψÜρια, τα ψÜρια.
ΧριστÝ μου! πÜγου παγßδες

σαν κοφτερÝς λεπßδες
πιρÜνχας θρησκεßας
που μεταλαμβÜνει
τη πρþτη κοινωνßα
στις μýτες των δαχτýλων μου.

Το κερß
καταπßνει κι ανακτÜ
το μικρü του δÝμας,
το κßτρινü του αναθαρρεýει.

Αχ αγÜπη μου,
πþς βρÝθηκες εδþ;

Αχ, Ýμβρυο, θυμÜσαι,
ακüμα και στον ýπνο,
μικρü-μικρü σου τü'δωσα
πþς σταυρωτÜ κοιμüσουν.
Το αßμα θÜλλει καθαρü
μÝσα σου, ρουμπßνι μου.
Ο πüνος που σε ξýπνησε
δεν εßναι καν δικüς σου.

ΑγÜπη, αγÜπη μου
κρÝμασα στη σπηλιÜ μας
τριανταφυλλιÝς,

στρωσßδια αραχνοàφαντα
βικτωριανÜ κατÜλοιπα.
Ας γκρεμοτσακιστοýν τ' αστÝρια
στον σκοτεινü τους προορισμü,

¢σε του υδραργýρου
τα Üτομα τα παραλυτικÜ να στÜξουν
μÝσα στο τρομερü πηγÜδι.

Εσý εßσαι εκεßνος
ο στερεüς που πÜνω του στηρßζεται
με φθüνο το στερÝωμα.

Εσý εßσαι το μωρü στη φÜτνη...

       Απüκρυφο

Ο αÝρας εßναι Ýνας μýλος απü αγκßστρια
ΕρωτÞσεις χωρßς απÜντηση,
ΛαμπερÝς και μεθυσμÝνες σα μýγες
Που του φιλιοý τους το κεντρß εßναι αβÜσταχτο
ΜÝσα στις δυσþδεις μÞτρες του μαýρου αγÝρα
κÜτω απ' τα πεýκα το καλοκαßρι.

         ΘυμÜμαι

Τη νεκρÞ μυρωδιÜ του Þλιου
στις ξýλινες καμπßνες ,

Την ακαμψßα των ιστßων,
τα μακριÜ αλατισμÝνα σÜβανα.

Αν Ýχεις αντικρßσει μια φορÜ το Θεü,
ποια εßναι η γιατρειÜ;

Αν Ýχεις μια φορÜ κατακτηθεß
χωρßς να μεßνει οýτ' Ýνα κομμÜτι,
οýτε καν Ýνα δÜχτυλο
κι αναλωθεß,
Αναλωθεß απüλυτα,
στη πυρκαγιÜ του Þλιου,

ΜÝσα στο φως
απü βιτρþ αρχαßων καθεδρικþν

Ποια εßναι η γιατρειÜ;

Η üστια της μετÜληψης;
Το βÜδισμα πλÜι σε ακýμαντα νερÜ;
Η μνÞμη;

¹ να διακρßνεις τα λαμπρÜ ßχνη
Του Χριστοý στα πρüσωπα των τρωκτικþν,
Των δειλþν λουλουδοφÜγων,
εκεßνων π
ου Ýχουν τüσο ταπεινÝς ελπßδες,
þστε αισθÜνονται Üνετα

ΚαμπουριασμÝνη στο παστρικü σπιτÜκι της
ΚÜτω απü τις ακτßνες της αγρÜμπελης.
¢ραγε δεν υπÜρχει μεγÜλος Ýρωτας,
μüνο τρυφερüτητα;

ΘυμÜται η θÜλασσα
ε
κεßνον που βÜδισε πÜνω της;
Το νüημα διαρρÝει απü τα μüρια.
Οι καμινÜδες της πüλης αναπνÝουν,
το παρÜθυρο ιδρþνει,

Τα παιδιÜ σκιρτοýν στα κρεβÜτια τους.
Ο Þλιος ανθßζει, εßναι Ýνα γερÜνι.

Η καρδιÜ δεν Ýχει σταματÞσει...

      Λεσβßες

Λýσσα μες στη κουζßνα!
Οι πατÜτες συρßζουν.
Τüσο χολιγουντιανÞ, χωρßς παρÜθυρα,
η λÜμπα φθορισμοý αναβοσβÞνει
σαν φριχτÞ ημικρανßα,

σεμνüτυφες χÜρτινες κουρτßνες για πüρτες,
αυλαßες, μπουκλßτσες χÞρας.
Κι εγþ, αγαποýλα,
εßμαι παθολογικÞ ψεýτρα,

Και το παιδß μου, κοßτα τη,
με τα μοýτρα στο πÜτωμα,

μια μικρÞ αναστατωμÝνη μαριονÝτα
που κλωτσÜει μπας κι εξαφανιστεß,

μα εßναι μια σχιζοφρενÞς.
Το πρüσωπü της κüκκινο και Üσπρο,
Ýνας πανικüς,

Ýχωσες τα γατÜκια τη
σ' Ýνα τσιμεντÝνιο πηγÜδι

Ýξω απ' το παρÜθυρü σου
κι εκεß μÝσα χÝζουν,
ξερνÜνε και κλαßνε
και δεν μπορεß να τ' ακοýει.

Λες δεν την αντÝχεις,
εßναι κορßτσι το μπÜσταρδο.
Εσý Ýχεις κÜψει τις λÜμπες σου
σαν παλιü ραδιüφωνο

καθαρü απü φωνÝς κι ιστορßα,
το καινοýριο ε
ßναι γεμÜτο παρÜσιτα.
Λες θα 'πρεπε να πνßξω τα γατÜκια.
Τη βρþμα τους!

Λες θα ‘πρεπε να πνßξω το κορßτσι μου.
Θα κüψει τον λαιμü της στα δÝκα,
αν εßναι τρελλÞ στα δýο.

Το μωρü χαμογελÜει,
παχουλü σαλιγκÜρι,

Στους γυαλιστεροýς ρüμβους
του πορτοκαλß μουσαμÜ.

Θα μποροýσες να τον φας.
Αγüρι εßναι.

Λες ο Üντρας σου δεν σου φÝρεται καλÜ,
η Εβραßα του μαμÜ φυλÜει
το γλυκü του φýλο σα θησαυρü.

Εσý Ýχεις Ýνα μωρü, εγþ Ýχω δυο.
Θα 'πρεπε να κÜθομαι σ' Ýνα βρÜχο
Ýξω απ' την ΚορνουÜλη
να χτενßζω τα μαλλιÜ μου.

Θα 'πρεπε να φορÜω τιγρÝ εσþρουχα,
θα 'πρεπε να Ýχω εραστÞ.

Θα 'πρεπε να συναντηθοýμε σε μιαν Üλλη ζωÞ,
θα 'πρεπε να συναντηθοýμε στον Üνεμο,

Εγþ κι εσý.

Στο μεταξý βρωμÜει λßπος
και σκατü μωροý.

Εßμαι ναρκωμÝνη και βαρειÜ
απ' το τελευταßο μου ηρεμιστικü.

Η κÜπνα απ' το μαγεßρεμα,
η κÜπνα της κüλασης

κÜνει τα κεφÜλια μας να αιωροýνται,
δυο φαρμακερÜ αντßθετα Üκρα,

τα κüκκαλÜ μας, τα μαλλιÜ μας.
Σε φωνÜζω ΟρφανÞ, ορφανÞ.
Εßσαι Üρρωστη.

Ο Þλιος σε γεμßζει με Ýλκη,
ο Üνεμος με φυματßωση.

ΚÜποτε Þσουν üμορφη.
Στη ΝÝα Υüρκη, στο Χüλιγουντ,
οι Üντρες Ýλεγαν: "ΤÝλος;

¢τσα το μωρü, πολý ζüρικο"
¸παιζες, Ýπαιζες, Ýπαιζες
για την Ýξαψη.

Ο ανßκανος σýζυγος
πετÜγεται Ýξω για καφÝ.

Προσπαθþ να τον κρατÞσω μÝσα,
¸να γÝρικο κοντÜρι για τον κεραυνü,
¼ξινα λουτρÜ, ξεχýνονται
ουρανοκατÝβατα απü μÝσα σου.

Το σπρþχνει στην πλαστικÞ
λιθüστρωτη κατηφüρα,

Τραμ χτυπημÝνο.
Οι σπινθÞρες εßναι μπλε.

Οι μπλε σπινθÞρες ξεχýνονται,
ΣκÜνε σαν χαλαζßες
σε εκατομμýρια κομματÜκια.

Ω στολßδι μου!
Ω πολýτιμÞ μου!

Εκεßνη τη νýχτα η σελÞνη
¸συρε τον αιμÜτινο σÜκο της,
Üρρωστο ζ
þο
πÜνω απ' τα φþτα του λιμανιοý
κι ýστερα μεγÜλωσε κανονικÜ,
ΣκληρÞ κι απüμακρη κι ολüλευκη.
Η λÜμψη της Üμμου πÜγωνε το αßμα μου.
Τη μαζεýαμε στις χοýφτες μας,
τη λατρεýαμε,

τη δουλεýαμε σαν ζυμÜρι,
σαν κορμß μιγÜδας,

Τη μεταξωτÞ Üμμο.
¸νας σκýλος πÝρασε
και πÞρε τον σκυλßσιο σου σýζυγο.
Κι Ýφυγε.

Τþρα εßμαι σιωπηλÞ,
μßσος ω
ς τον λαιμü,
Παχý, παχý.
Δε βγÜζω τσιμουδιÜ.
Μαζεýω τις ωμÝς πατÜτες
σαν ροýχα καλÜ,

Μαζεýω τα μωρÜ,
Μαζεýω τα Üρρωστα γατιÜ.
Ω βÜζο με οξý,
Με Ýρωτα Ýχεις γεμßσει.
ΞÝρεις ποιον μισεßς.

Αυτüν που κρεμÜει την μπÜλα του
και την αλυσßδα στην αυλüπορτα

Που ανοßγει στη θÜλασσα
Και την οδηγεß μÝσα,
λευκÞ και μαýρη,

Κι ýστερα την ξερνÜ πßσω.
ΚÜθε μÝρα τον γεμßζεις ψυχÞ,
σαν κανÜτα.

Εßσαι τüσο εξαντλημÝνη.
Η φωνÞ σου σκουλαρßκι μου,
ΦτεροκοπÜει και ρουφÜει,
αιμοβüρα νυχτερßδα.

ΑυτÜ. ΑυτÜ.
ΚρυφοκοιτÜζεις πßσω απ' τη πüρτα,
ΘλιβερÞ στρßγκλα.
"¼λες οι γυναßκες εßναι πουτÜνες.

Δεν βγÜζω Üκρη".

ΒλÝπω τη χαριτωμÝνη σου διακüσμηση
Να σε σφßγγει σαν γροθιÜ μωροý
¹ σαν ανεμþνη,
εκεßνη την αγαπημÝνη

τη θαλασσινÞ,
εκεßνη την κλεπτομανÞ.

Εßμαι ακüμη ωμÞ.
ΛÝω πως μπορεß να ξανÜρθω.
Γι' αυτü εßναι τα ψÝμματα.

Οýτε στον Ζεν παρÜδεισü σου
δεν πρüκειται να συναντηθοýμε...

Η ΣελÞνη Και Το Κυπαρßσσι

Αυτü εßναι το φως του νου,
κρýο και πλανητικü.

Τα δÝντρα του νου εßναι μαýρα.
Το φως εßναι γαλÜζιο.

Η χλüη ξεφορτþνει τις λýπες της
στα πüδια μου σα να Þμουν ο Θεüς.

Βελονßζοντας τους αστραγÜλοýς μου
και ψιθυρßζοντας την ταπεινüτητÜ της.

Μια ομßχλη απü καπνοýς
και πνεýματα κατοικεß αυτüν τον τüπο.

Που τον χωρßζουν απü το σπßτι μου
επιτýμβιες πλÜκες.

Απλþς δε βλÝπω που μπορεß να πÜει κανεßς.
Η σελÞνη δεν εßναι πüρτα.
Εßναι Ýνα πρüσωπο για τον εαυτü της.

¢σπρη σαν κλεßδωση
και φοβερÜ αναστατωμÝνη.

ΤραβÜει τη θÜλασσα πßσω της
σαν Ýνα σκοτεινü κρßμα˙ εßναι Þσυχη

Με το χασμουρητü της απüλυτης απüγνωσης.
Ζω εδþ.

Δýο φορÝς την ΚυριακÞ οι καμπÜνες
εκπλÞττουν τον ουρανü-

Οχτþ μεγÜλες γλþσσες
επιβεβαιþνοντας την ΑνÜσταση.

Στο τÝλος νηφÜλια
χτυπÜνε τα ονüματÜ τους.

Το κυπαρßσσι δεßχνει προς τα πÜνω.
¸χει γοτθικü σχÞμα.
Τα μÜτια ανεβαßνουν μαζß του
κι ανακαλýπτουν τη σελÞνη.

Η σελÞνη εßναι η μητÝρα μου.
Δεν εßναι γλυκειÜ σαν τη Μαρßα.

Τα γαλÜζια της ενδýματα εξαπολýουν
μικρÝς κουκουβÜγιες και νυχτερßδες.

Πüσο θα 'θελα να πιστÝψω
στη τρυφερüτητα-

Το πρüσωπο του ομοιþματος,
γλυκýτερο απü τα κεριÜ.

Στýβοντας, πÜνω μου ειδικÜ,
τα Þπια του μÜτια.

¸πεσα πολý χαμηλÜ.
Σýννεφα ανθßζουν.

ΜυστικιστικÜ και γαλÜζια
πÜνω στο πρüσωπο των Üστρων.

ΜÝσα στην Εκκλησßα,
οι Üγιοι εßναι üλοι γαλÜζιοι.

ΕπιπλÝοντας με τα λεπτÜ τους πüδια
πÜνω απü τα στασßδια.

Τα χÝρια τους και τα πρüσωπÜ τους
Üκαμπτα απü την αγιüτητα.

Η σελÞνη δε βλÝπει τßποτα απü üλα αυτÜ.
Εßναι φαλακρÞ κι Üγρια.
Και το μÞνυμα που στÝλνει το κυπαρßσσι
εßναι νýχτα, νýχτα και σιωπÞ...

      ΦινιστÝρρε

Αυτü Þταν το τÝλος της γης:
τα τελευταßα δÜχτυλα,
αρθρωμÝνα και ρευματικÜ,

ΣτριμωγμÝνος στο τßποτα. Μαýρο
ΑδμονισμÝνοι γκρεμοß
κι η θÜλασσα εκρÞγνυται

Χωρßς πÜτο, Þ οτιδÞποτεσ
την Üλλη πλευρÜ του,

ΑσπρισμÝνη απü τα πρüσωπα των πνιγμÝνων.
Τþρα εßναι μüνο ζοφερü,
μια χωματερÞ βρÜχων

ΑπομεινÜρια στρατιþτες
απü παλιοýς, ακατÜστατους πολÝμους.

Τα θαλÜσσια κανüνια στο αυτß τους,
αλλÜ δεν κουνιοýνται.

¢λλοι βρÜχοι κρýβουν τις κακßες τους
κÜτω απü το νερü.

Οι γκρεμοß εßναι γεμÜτοι
με τρßφυλλα, αστÝρια και καμπÜνες

¼πως τα δÜχτυλα μπορεß να κεντÞσουν,
κοντÜ στο θÜνατο,

Σχεδüν πολý μικρü
για ν' ασχοληθþ με την ομßχλη.

Η ομßχλη εßναι μÝρος
των αρχαßων παραφυγßων

ΨυχÝς, κυλισμÝνες
στον θüρυβο της θÜλασσας.

ΜελανιÜζουν τους βρÜχους
και μετÜ τους ανασταßνουν.

Ανεβαßνουν χωρßς ελπßδα,
σαν αναστεναγμοß.

Περπατþ ανÜμεσÜ τους
και γεμßζουν το στüμα μου με βαμβÜκι.

¼ταν με ελευθερþσουν,
εßμαι γεμÜτη δÜκρυα.

Η Παναγßα των Ναυαγßων
βαδßζει προς τον ορßζοντα,

Οι μαρμÜρινες φοýστες της
ανατινÜχτηκαν ξανÜ σε δýο ροζ φτερÜ.

ΜαρμÜρινος ναýτης
γονατßζει στο πüδι της αφηρημÝνος,
και στο πüδι του

Μια χωριÜτισσα στα μαýρα
Προσεýχεται στο μνημεßο
του ναυτικοý που προσεýχεται.

Η Παναγßα των Ναυαγßων
εßναι τριπλÜσια σε μÝγεθος ζωÞς,

Τα χεßλη της γλυκÜ απü θεüτητα.
Δεν ακοýει τι λÝει ο ναýτης
Þ ο χωριÜτης

Εßναι ερωτευμÝνη
με την üμορφη αμορφßα της θÜλασσας.

Κορδüνια στο χρþμα του γλÜρου
φτερουγßζουν στα ρεýματα της θÜλασσας

Δßπλα στους πÜγκους των καρτ ποστÜλ.
Οι χωρικοß τα αγκυροβολοýν με κοχýλια.
¸νας λÝει:

"ΑυτÜ εßναι τα üμορφα μπιχλιμπßδια
που κρýβει η θÜλασσα,

ΜικρÜ κοχýλια φτιαγμÝνα σε κολιÝ
και κυρßες παιχνιδιþν.

Δεν Ýρχονται απü τον Κüλπο των Νεκρþν εκεß κÜτω,
Μα απü Üλλο μÝρος,
τροπικü και γαλÜζιο,

Δεν Ýχουμε πÜει ποτÝ.
ΑυτÝς εßναι οι κρÝπες μας.
ΦÜτε τα πριν κρυþσουν. "

Οι παπαροýνες του Ιοýλη

ΜικρÝς μου παπαροýνες,
μικρÝς φλüγες της κολÜσεως,

εσεßς δεν πληγþνετε κανÝναν;
ΑναβοσβÞνετε.
Μα δεν μπορþ να σας ακουμπÞσω.

ΒÜζω τα χÝρια μου ανÜμεσα στις φλüγες.
Μα τßποτα δεν καßει.

Με εξουθενþνει που σας βλÝπω
να αναβοσβÞνετε με τον τρüπο αυτü,

Ýτσι ζαρωμÝνες και κοκκινωπÝς που εßστε,
σαν το δÝρμα ενüς στüματος.

Ενüς στüματος που αιμορραγεß.
ΜικρÝς αιματηρÝς φοýστες!
ΥπÜρχουν ορισμÝνες οσμÝς
που δεν μπορþ να ακουμπÞσω.

Ποý εßναι το οπιοýχο σας
κι οι εμετικÝς σας κÜψουλες;

ΜακÜρι να μποροýσα να αιμορραγÞσω,
Þ τουλÜχιστον να κοιμηθþ!

ΜακÜρι το στüμα μου να ζευγÜρωνε
με Ýναν πüνο σαν και αυτüν!

Þ μακÜρι οι χυμοß σας να κυλοýσαν μÝσα μου,
σ' αυτÞν την γυÜλινη κÜψουλα

και να μεßνω ακßνητη, βαριεστημÝνη.
ΑλλÜ Üχρωμη. ¢χρωμη...

         ΜαινÜδα

ΚÜποτε Þμουν συνηθισμÝνη:
Δßπλα στη φασολιÜ
του πατÝρα μου καθüμουν
Τρþγοντας τα δÜχτυλα της σοφßας
Τα πουλιÜ κατÝβαζαν γÜλα.
¼ταν βροντοýσε κρυβüμουνα
κÜτω απü μια πÝτρα επßπεδη...

Η μÜνα των στομÜτων δε μ` αγÜπησε.
Ο γÝρος συρρικνþθηκε
þσπου Ýγινε μια κοýκλα.
Ω, εßμαι πια μεγÜλη
δεν γßνεται να πÜω πßσω:
Των πουλιþν το γÜλα εßναι ποýπουλα,
Τα φýλλα της φασολιÜς
μουγκÜ σαν χÝρια.

Λßγα Ýχει να κÜνεις αυτü το μÞνα.
Οι νεκροß ωριμÜζουνε
μÝσα στ` αμπελüφυλλα.
Μια κüκκινη γλþσσα
υπÜρχει ανÜμεσÜ μας.
ΜητÝρα, κρατÞσου Ýξω
απ' την αυλÞ μου,
Γßνομαι κÜποιος Üλλος.

Σκυλßσια μορφÞ, μακελÜρη:
ΤÜισÝ με τα μοýρα του σκüτους.
Τα βλÝφαρα δε λÝνε να κλεßσουν.
Ο χρüνος ξετυλßγει
την ατÝλειωτη λÜμψη του
απ' τον μεγαλüπρεπο
ομφαλü του Þλιου.
ΠρÝπει να τη καταπιþ üλη.

ΚυρÜ, ποιοß εßν' αυτοß οι Üλλοι
μες στου φεγγαριοý την δεξαμενÞ–
Σε μεθυσμÝνη νÜρκη,
τα μÝλη τους σε συμπλοκÞ;
Μαýρο εßναι το αßμα
κÜτω απü αυτü το φως..
Πες μου τ` üνομÜ μου.


 

 

Web Design: Granma - Web Hosting: Greek Servers