Hopper Edward (1882-1967) Realism 
Βιογραφικό
Ο πιο γνωστός αμερικανός ρεαλιστής καλλιτέχνης του μεσοπολέμου που κάποτε δήλωσε: "Το κάτι δε βγαίνει από το τίποτε". Αυτό προσφέρει μιαν ένδειξη στην ερμηνεία της εργασίας ενός καλλιτέχνη που 'ταν όχι μόνον έντονα μοναχικός, αλλά που 'κανε τη μοναξιά και την ενδοσκόπηση, σημαντικά θέματα στη ζωγραφική του.
Γεννήθηκε στη μικρή πόλη Hudson River του Nyack, της Πολιτείας Νέας Υόρκης, στις 22 Ιουλίου 1882, από οικογένεια μεσαίας τάξης. Ο πατέρας του είχε παντοπωλείο, που εργαζόταν κι ο ίδιος μερικές φορές όταν σχολούσε από το σχολείο. Το 1899 αποφασίζει να γίνει καλλιτέχνης, αλλά οι γονείς του τον έπεισαν να στραφεί στο εμπόριο, επειδή αυτό φαινόταν να προσφέρει ασφαλέστερο μέλλον. Παρακολούθησε αρχικά την εμπορική σχολή της Νέας Υόρκης, αλλά την επόμενη χρονιά κιόλας, γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Είχε δάσκαλο τον William Merritt Chase (1849-1916), -ένας κομψός μιμητής του Sargent. Διδάχτηκεν επίσης κι από τον Robert Henri (1869-1929), -ένας από τους πατέρες του αμερικανικού ρεαλισμού.
Αυτοπροσωπογραφία
Μάθαινε με αργό ρυθμό κι έτσι παρέμεινε στη σχολή 7 έτη. Το 1906 μετέβη στο Παρίσι να συνεχίσει τις σπουδές του, με τη στήριξη των γονιών. Συναρπαστική χρονική στιγμή για τη Μοντέρνα Τέχνη, μα τούτο τον επηρέασεν ελάχιστα. Εκεί, όπως λέει κι ίδιος, δε συνάντησε ...κανένα. Ακουστά είχε τη Γερτρούδη Στάιν μα όχι και τον Πικάσο, πήγαινε στα καφέ τη νύχτα, είδε και μερικές θεατρικές παραστάσεις, μα γενικά το Παρίσι δεν είχεν ιδιαίτερην επίδραση πάνω του.
Μετά μερικούς μήνες εκεί, επισκέφτηκε Λονδίνο, 'Αμστερνταμ, Βερολίνο και Βρυξέλλες. Επηρεάστηκε δε, πολύ, από τον πίνακα του Ρέμπραντ, "Νυχτερινή Περιπολία". Ξαναεπισκέφτηκε την Ευρώπη άλλες 2 φορές, -1909 και 1910. Στη 2η επίσκεψη πήγεν επίσης Ισπανία και Γαλλία. Μετά απ' αυτά, αν κι επρόκειτο να παραμείνει ανήσυχος ταξιδιώτης, δε ξαναπάτησε ποτέ το πόδι του στην Ευρώπη. Μελέτησε ευρωπαϊκή λογοτεχνία και μάλιστα τόσο καλά ώστε μπορούσε πλέον να διαβάζει Βερλαίν στο πρωτότυπο.
Απέτυχε να προσελκύσει οποιαδήποτε προσοχή όταν παρουσίασε κάποια έργα του, σε μια μικτή έκθεση, το επόμενο έτος κι αυτή η αποτυχία τον έριξε ψυχολογικά. Το 1913 πραγματοποίησε τη πρώτη πώληση έργου του. Το 1920 διοργάνωσε τη πρώτη σόλο έκθεσή του, στο Whitney Studio Club, αλλά δε πούλησε κανένα έργο. Ήταν ήδη 37 ετών χωρίς κάτι το ιδιαίτερο κι αποφάσισε να στραφεί στις υδατογραφίες. Αυτά τα έργα πουλήθηκαν ευκολότερα. Εγκατεστημένος πια στο Γκρήνουιτς, που επρόκειτο να 'ναι η βάση του για το υπόλοιπο της ζωής του, το 1923 ανανέωσε τη φιλία του με τη συμφοιτήτρια και γειτόνισσα του, Jo Nivison. Εκείνη ήτανε 40 κι εκείνος 42 και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκαν. Η μακροχρόνια και σύνθετη σχέση τους επρόκειτο να 'ναι η σημαντικότερη της ζωής του καλλιτέχνη. Σκληρά πιστή στο σύζυγό της, αισθάνθηκε πολλές φορές καταπίεση απ' αυτόν. Ειδικότερα, θεώρησε ότι δεν έκανε τίποτα για να ενθαρρύνει την ανάπτυξή της ως ζωγράφο, αντίθετα προσπάθησε να την αποτρέψει.
Το ζεύγος μάλωνε συχνά και σκληρά και σε μερικές περιπτώσεις μεταξύ τους υπήρχε βία. Από την άλλη μεριά όμως, η παρουσία της ήταν ουσιαστική στην εργασία του, κυριολεκτικά, μιας και ποζάριζε για κάθε γυναικεία φιγούρα στους πίνακές του. Έτσι στη 2η προσωπική του έκθεση, το 1924, στη Rehn Gallery της Νέας Υόρκης, ξεπουλά. Η φήμη του αρχίζει κι εξαπλώνεται στην Αμερική. Το 1929, περιλήφθηκε στο μουσείο της 2ης Έκθεσης Μοντέρνας Τέχνης, "Πίνακες 19 Εν Ζωή Αμερικανών Καλλιτεχνών" και τον επόμενο χρόνο ο πίνακάς του "Το Σπιτι Στις Ράγιες" μπήκε στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου, σα δώρο από τον εκατομμυριούχο συλλέκτη Stephen Clark. Tην ίδια χρονιά το Μουσείο Whitney αγόρασε τo "Πρωϊνο Kυριακής", η ακριβότερη πώληση του μέχρι τότε. Το 1933 οργανώνεται αναδρομική έκθεση του, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης κι επαναλήφθηκε το 1950, από πληρέστερη αναδρομική παρουσίαση στο Whitney.
Υπήρξεν εικονογραφικός ποιητής που κατέγραψε την απεραντοσύνη της Αμερικής. Μερικές φορές εξέφρασε τις πτυχές αυτές στη παραδοσιακή ενδυμασία, όπως, παραδείγματος χάριν, στις εικόνες του φάρων και σκληρών τοπίων της Νέας Αγγλίας. Μερικές φορές η Νέα Υόρκη ήταν το πλαίσιό του, μ' εύγλωττα cityscapes, παρουσιάζοντας συχνά εγκαταλειμμένες οδούς τη νύχτα. Ζωγράφισε ξενοδοχεία, μοτέλ, τρένα, εθνικές οδούς κι επιθύμησεν επίσης να ζωγραφίσει δημόσια σημεία συναθροίσεων: εστιατόρια, θέατρα, κινηματογράφους και γραφεία. Αλλά ακόμη και σ' αυτά τα έργα, τόνισε το θέμα της μοναξιάς. Καθώς τα έτη περνούσαν, έβρισκε τα κατάλληλα θέματα, όλο και περισσότερο δύσκολα κι αισθάνθηκε συχνά ανίκανος να ζωγραφίσει.
Όταν η σύνδεση μεταξύ εξωτερικού κόσμου κι εσωτερικού του αισθήματος και φαντασίας έσπασε, διαπίστωσε πως πια ήταν ανίκανος να δημιουργήσει. Ειδικότερα, η άνοδος του Αφηρημένου Εξπρεσσιονισμού τον αποδυνάμωσε καλλιτεχνικά, γιατί αποδοκίμαζε πολλές πτυχές αυτής της νέας τεχνοτροπίας. Πέθανε 15 Μάη 1967, απομονωμένος -άν όχι ξεχασμένος- σ' ηλικία 85 ετών κι η Jo πέθανε δέκα μήνες αργότερα.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Αυτοπροσωπογραφία
Μαύρη Κεφαλή
Ακρωτήρι Κοντ Απόγευμα
Ακρωτήρι Κοντ Βραδάκι
Λεωφορείο
Κυκλικό Θέατρο
Πρωϊνό Κυριακής
Παλάτι
Διανυχτερεύον Φαρμακείο
Αέριο
Αίθουσα Ξενοδοχείου
Δωμάτιο Ξενοδοχείου
Οροφή
Πρωϊνός Ήλιος
Νυχτοβάτες
Ταινία Στη Νέα Υόρκη
Νύχτα Στο Γραφείο
Πενσυλβάνια: Καρβουνόπολη
Δρομάκι
Σούρουπο Στον Σταθμό
Σπίτι Στις Ράγιες
Εξοχή
Δωμάτιο Στη Θάλασσα
Τουριστικά Δωμάτια
Ιστορίες Ηλιόφωτος
Καλοκαιρινή Αυτοσυγκέντρωση
Κυριακή
Γυναίκα Στον Ήλιο
Corn Hill 1930
