Σήμερα όλες οι ιστορίες είναι λυπητερές και ζητώ ήδη συγγνώμη που θα σας λυπήσω, αλλά εντάξει δεν είναι πάντα όλες οι ώρες για διασκέδαση, είναι και για ενημέρωση και για προβληματισμό. Έτσι πάμε γοργά να ξεφυλλίσουμε αυτές τις ιστορίες των ασμάτων αυτών και να πάμε παραπέρα.
     Ελάτε να σας πω μιαν ιστορία, μιαν ιστορία φρίκης και στο τέλος θα τη κλείσω μ' ένα τραγούδι.
     Είστε έτοιμοι;
     Πάμε λοιπόν:

     Πριν ακριβώς 39 χρόνια σαν σήμερα, ένας Γενάρης, μια Δευτέρα, 29 ο μήνας το έτος όμως 1979, είναι πρωί κατά τις 8.30 π.μ. περίπου κι ο γνωστός μας τραγουδιστής Μπόμπι Γκέλντοφ, είναι σ' ένα ραδιοφωνικό σταθμό του Georgia State University με όνομα WRAS να δώσει συνέντευξη κι ενώ τα λένε με τον ραδιοπαραγωγό-εκφωνητή, ηχεί δίπλα του το τέλεξ, που ξεκινά ένα έκτακτο δελτίο τύπου...
     Αρκετά μακριά από κει, στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, κατά τις 7 το πρωί, ένας πατέρας ξεκινά για τη δουλειά του κι η κόρη του 16 ετών, η Μπρέντα Ανν Σπένσερ, του ζητά να μη πάει στο Λύκειο σήμερα γιατί δεν νιώθει καλά. Ο πατέρας εγκρίνει και φεύγει...
     Η μικρή κοιτά κάμποση ώρα από το παραθύρι της, κάτι παιδάκια που παίζαν έξω, περιμένωντας ν' ανοίξει το σχολειό τους (Grover Cleveland Elementary School, San Diego Unified School District) να μπούνε, Ένας φύλακας κι ο ίδιος ο Διευθυντής είναι κι εκείνοι απέξω και προσέχουνε. Η μικρή χαζεύει όλα αυτά τα χρωματιστά μπουφανάκια κι ακούει όλες αυτές τις χαρούμενες κραυγούλες που βγάζουν όλα τα πιτσιρίκια όταν παίζουν. Ξάφνου μουλαρώνει, πιάνει το Ruger 10/22 ημιαυτόματο, με διόπτευση τηλεφακό και 500 σφαίρες, που της είχε πάρει δώρο ο μπαμπάς τα Χριστούγεννα, -ενώ του είχε ζητήσει ένα ραδιόφωνο- ανοίγει το παράθυρό της κι ανοίγει πυρ κατά... παντός υπευθύνου απέναντι. Σκοτώνει τον φύλακα Mike Suchar και τον διευθυντή Burton Wragg, -κι οι δυο πεθάνανε στη προσπάθειά τους να προστατέψουνε τα παιδιά- τραυματίζει κι οχτώ παιδάκια κι όταν φτάνει επί τόπου ένας αστυνόμος τονε τραυματίζει κι αυτόν.


                  Ρούγκερ ημιαυτόματο με τηλεφακό 10/22

     Μετά από 30 περίπου πυροβολισμούς, ταμπουρώνεται στο σπίτι κι αρνείται να βγει έξω, για κάμποσες ώρες. Έχοντας ρίξει περίπου 300 σφαίρες, η Spencer οχυρώθηκε μέσα στο σπίτι της και παρέμεινε εκεί για αρκετές ώρες. Η πολιορκία οργανώνεται, καταφθάνουνε δυνάμεις της Αστυνομίας κι ένας "Μεσολαβητής-Διαπραγματευτής" στον οποίο είπε πως είχε σκοπό τελικά να ξεμπουκάρει πυροβολώντας και πως πυροβολούσε γιατί "ήτανε τόσον εύκολοι στόχοι". Τελικά, γύρω στις 3.30’ το απόγευμα, βγήκε από το σπίτι, άφησε το τουφέκι της στην άσφαλτο και παραδόθηκε. Οι αστυνομικοί βρήκανε σωρούς άδειων μπουκαλιών από μπύρα κι ουίσκυ στο σπίτι, αλλά η Brenda δεν ήταν υπό την επήρρεια αλκοόλ την στιγμή της σύλληψής της..




     Πριν όμως γίνει αυτό, είχε προλάβει να συνομιλήσει μ' ένα δημοσιογράφο στο τηλέφωνο, όστις τη ρώτησε γιατί το έκανε αυτό; Κι η μικρή Μπρέντα Ανν Σπένσερ, απάντησε ψυχρά κι αμετανόητα:
 -"Δε γουστάρω τις Δευτέρες. Αυτό ζωντάνεψε, λίγο, τη μέρα"!!!

     Το τέλεξ είχε εκτυπώσει την είδηση στο ραδιοσταθμό κι ο Μπόμπι καθώς ήτανε πιο κοντά το πήρε στα χέρια του, το διάβασε και φρίκαρε! Όπως είπε ο ίδιος αργότερα:

   "Έκανα μια ραδιοφωνική συνέντευξη στην Ατλάντα με τον Johnnie Fingers κι υπήρχε μια μηχανή τέλεξ δίπλα μου. Το διάβασα και μου βγήκε. Το να μη γουστάρει κανείς τις Δευτέρες σαν αιτία για να κάνει κάτι τόσο φρικτό, είναι λίγο περίεργο. Σκεφτόμουνα γι' αυτό στο δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο και μου 'ρθε φλασιά: "Κάποιο τσιπάκι στο κεφάλι της υπερφόρτωσε", κι ο δημοσιογράφος που τη ρώτησε "Πες μου γιατί;" Κι αμέσως τα σημείωσα κάπου. Ήταν μια τόσο παράλογη πράξη. Ήταν η εντ(ρ)ελώς παράλογη πράξη κι αυτή ήταν η εντ(ρ)ελώς παράλογη αιτία για να κάνει ό,τι έκανε. Έτσι, ίσως έγραψα το εντ(ρ)ελώς παράλογο τραγούδι για να το τονίσω. Δεν ήτανε προσπάθεια να εκμεταλλευτώ τη τραγωδία".




     Ποιά ήταν όμως η Μπρέντα Ανν Σπένσερ;
     Για να δούμε μαζί τι πληροφορίες υπάρχουνε στο διαδίκτυο; Στη Βικι πιο συγκεκριμένα, απ΄ όπου έχω κι ήδη αντλήσει κι όσα σας έχω πει μέχρι τώρα.



     Γεννήθηκε στις 3 Απρίλη 1962, ήτανε κοντούλα, 1.57, μ' έντονα πυρόξανθα μαλλιά. Η Brenda σ' ηλικία 16 ετών ήταν μικροκαμωμένη, όμορφη κοπελίτσα με μακριά, λαμπερά κατακόκκινα μαλλιά. Είχε καλλιτεχνική «ματιά» κι ήταν μια εξαιρετική φωτογράφος, έχοντας διακριθεί σε πολλούς σχετικούς διαγωνισμούς. Παρ’ όλο που ήταν ένα έξυπνο παιδί, αντιμετώπιζε προβλήματα προσαρμογής στο σχολείο, το οποίο έδειχνε να μην την ενδιαφέρει καθόλου, κάνοντας πολλές φορές τους καθηγητές της να αναρωτιούνται αν κοιμόταν μέσα στην τάξη. Λόγω των πολλών και αδικαιολόγητων απουσιών της από το σχολείο -και σύμφωνα με τον σχετικό νόμο για μαθητές που απέχουν από την υποχρεωτική εκπαίδευση- η Brenda στάλθηκε σε ειδικό σχολείο για προβληματικά παιδιά. Έδειχνε μιαν απέχθεια για τους αστυνομικούς κι είχε εκφράσει σε συμμαθητές της την επιθυμία να σκοτώσει έναν, όπως και το ότι ήθελε, κάποια μέρα, να κάνει κάτι που θα την έφερνε στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Πριν το Συμβάν είχεν ήδη δηλώσει πως ήτανε γκέι από τα γεννοφάσκια της και διέμενε όπως προείπα, ακριβώς απέναντι από το εν λόγω δημοτικό σχολείο.


                                Ο πατέρας Γουάλλας

     Όταν χωρίσαν οι γονείς της έμεινε με τον πατέρα Γουάλλας Σπένσερ σε απόλυτη φτώχεια, όμως, δεν ήταν παρά εικονική, καθώς ο πατέρας της Brenda δεν αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Το σπίτι δεν είχε ούτε καν τα απολύτως απαραίτητα έπιπλα και, πατέρας και κόρη, μοιράζονταν ένα μονό στρώμα στο -σπαρμένο με άδεια μπουκάλια μπύρας- πάτωμα του σαλονιού..
     Στο σχολείο της ήταν εντελώς αδιάφορη και μάλιστα οι καθηγητές της αναρωτιόντουσαν αν την είχε πάρει ο ύπνος ή όχι, παρόλο που 'χε μεγάλην έφεση στη Φωτογραφία κι είχε κερδίσει το 1ο βραβείο στο διαγωνισμό της Humane Society. Αργότερα κι όσο ήταν υπό κράτησιν, της έγιναν διάφορα τεστς που έδειξαν ότι είχε ένα τραύμα στον κροταφικό λοβό του εγκεφάλου της, πράγμα που αποδόθηκε από πτώση με το ποδήλατο. Έδειξε δε εχθρική κι αμετανόητη στους αστυνομικούς όσο τους μιλούσε για το Συμβάν κι ισχυρίστηκε πως ήθελε να κάνει κάτι ώστε να τη δείξει η Τιβι.



     Στις αρχές του 1978, το προσωπικό σε μία από τις εγκαταστάσεις για προβληματικούς μαθητές στο οποίο είχε παραπεμφθεί για σκασιαρχείο, ενημέρωσε τους γονείς της ότι ήταν αυτοκτονική. Εκείνο το καλοκαίρι, η Μπρέντα που ήταν γνωστή για κυνήγι πουλιών στη γειτονιά, συνελήφθη για πυροβολισμούς από τα παράθυρα του Δημοτικού με ένα πυροβόλο όπλο ΒΒ, και μικροδιαρρήξεις. Τον Δεκέμβρη, μια ψυχιατρική αξιολόγηση που έκανε ο υπεύθυνος αναστολής της, συνέστησε να εισαχθεί σε ψυχιατρικό νοσοκομείο για κατάθλιψη, αλλά ο πατέρας της αρνήθηκε να δώσει άδεια. Όταν αργότερα ρωτήθηκε γιατί πιστεύει πως ο πατέρας της, αγοράσε το όπλο αντί (όπως ισχυρίστηκε η ίδια), του ραδιοφώνου που του ζήτησε, είπε πως πιστεύει πως της το πήρε για να τη... βοηθήσει να αυτοκτονήσει.


            Εδώ αφήνει το όπλο κάτω και παραδίδεται 3.30 μμ

     Ήδη από τον προηγούμενο χρόνο είχε ψηφιστεί η Πράξη του 1978, περί Νεανικής Εγκληματικότητας, σύμφωνα με τις διατάξεις της οποίας, παιδιά ηλικίας από 13 ετών και πάνω, θα ήταν δυνατόν να δικάζονται από δικαστήρια ενηλίκων, αν τους είχε απαγγελθεί κατηγορία για φόνο, και θα αντιμετώπιζαν τις ίδιες ποινές. Ο νόμος αυτός κατέρριψε την πεποίθηση 150 χρόνων στην αμερικανική ιστορία, πως τα παιδιά ήταν εύπλαστα και θα μπορούσαν να αναμορφωθούν και να σωθούν. Τώρα επικρατούσε η άποψη πως υπήρχαν παιδιά τόσο επικίνδυνα για την κοινωνία, που θα έπρεπε να κρατηθούν μακριά της για όλη τους τη ζωή.
     Σύμφωνα με αυτήν την νομοθετική πράξη, η Brenda Ann Spencer δικάστηκε ως ενήλικας, ομολόγησε δύο φόνους κι επιθέσεις με πυροβόλο όπλο και καταδικάστηκε σε απροσδιόριστη ποινή που, σύμφωνα με το αμερικανικό δίκαιο σήμαινε ότι θα εξέτιε από 25 χρόνια έως ισόβια, με την ποινή να εξετάζεται κατά διαστήματα. Οδηγήθηκε στις γυναικείες φυλακές της California, στο Chino. Στην διάρκεια της φυλάκισής της διαγνώστηκε με επιληψία και κατάθλιψη. Επίσης ανακαλύφθηκε μια βλάβη στον δεξιό λοβό του εγκεφάλου της, η οποία αποδόθηκε σε χτύπημα κατά την πτώση από το ποδήλατό της, όταν ήταν μικρότερη. Στην φυλακή εργαζόταν στο τμήμα επισκευής ηλεκτρονικού εξοπλισμού.
     Παρόλο που ήταν εξαιρετικά σπάνιο το να δίνεται δυνατότητα αίτησης για επανεξέταση αναστολής κι απονομής χάριτος, στη Καλιφόρνια πριν από το 2011, εκείνη έτυχε 4 τέτοιων εξετάσεων αίτινες απορρίφθησαν όλες. Επικαλέστηκε τα πάντα: Στη 1η, το 1993 είπε: "Ήθελα να αυτοκτονήσω, αλλά επειδή φοβόμουν ήθελα να κάνω κάτι ώστε να με πυροβολήσουν οι αστυνομικοί" αποδεδειγμένο ψέμμα, καθώς ήτανε καλά προφυλαγμένη στο σπίτι της, και "Ήμουν υπό την επήρρεια αλκοόλ και ναρκωτικών ουσίων", επίσης αποδεδειγμένο ψέμμα, καθώς δε βρέθηκε τίποτα στον οργανισμό της.


                  Στη Τελευταία Ακρόαση Χάριτος το 2011

     Στην ακρόαση του 2001 η Brenda, 1η φορά, ισχυρίστηκε ότι ο πατέρας της τη χτυπούσε και τη κακοποιούσε σεξουαλικά από τα 9 της, γεγονός που ο ίδιος αρνήθηκε κατηγορηματικά αλλά οι πράξεις του θα μπορούσαν να θεωρηθούν ύποπτες. Ένα χρόνο μετά την κάθειρξη της κόρης του, παντρεύτηκε την πρώην συγκρατούμενή της, που είχε μόλις αποφυλακιστεί. Το όνομά της ήταν Sheila, ήταν νεότερη από τη Brenda και παντρεύτηκε τον Wallace αφού έμεινε έγκυος με το παιδί του. Όσοι την έβλεπαν, σχολίαζαν ότι έμοιαζε συγκλονιστικά με τη Brenda. Η Sheila εγκατέλειψε τον Γουάλας και τη κόρη της μετά από λίγα χρόνια γάμου. Οι ισχυρισμοί της Brenda για κακοποίηση από τον πατέρα της δεν λήφθηκαν υπόψη. Ο πρόεδρος της επιτροπής δεν το δέχτηκε ως αληθές, δεδομένου πως δεν είχε ποτέ ξαναναφερθεί κι αναφέρθηκε 22 χρόνια μετά, άρα αμφέβαλλε για τούτο. Το 2005 όταν μια φίλη της αποφυλακίστηκε, εκείνη αυτοτραυματίστηκε κι αμέσως διεγνώσθη ως ψυχωτική κι ανίκανη να κυκλοφορήσει ελεύθερη. Το 2009, για 3η φορά, η Brenda καταθέτει αίτηση αναστολής της ποινής της, η οποία απορρίπτεται κι αυτή. Καθοριστική για την απόρριψη ήταν η έκθεση ενός εισαγγελέα του San Diego o οποίος, αναφερόμενος σ’ ένα περιστατικό του 2005 (η Brenda, αποκαρδιωμένη από την αποφυλάκιση της αγαπημένης της, χαράσσει με αιχμηρό αντικείμενο τις λέξεις «κουράγιο» και «περηφάνεια» στο δέρμα της), υποστηρίζει πως είναι ψυχωσική κι επικίνδυνη τόσο για τον εαυτό της όσο και για τους άλλους.
     Η Brenda Spencer εξακολουθεί να εκτίει την απροσδιόριστη ποινή της με δικαίωμα επανεξέτασης της αίτησης αποφυλάκισής της το 2019.
     Σήμερα βρίσκεται ακόμα στο California Institution για γυναίκες στο Τσίνο.

     Ακριβώς 10 χρόνια μετά 29 Γενάρη 1982, συνέβη ένα ίδιο περιστατικό σ' ένα άλλο σχολείο με το ίδιο όνομα: Cleveland Elementary, στο Στόκτον της Καλιφόρνια. Οι ομοιότητες που παρουσίασε το συμβάν ήτανε μια σκληρή υπενθύμηση του προγενέστερου για τους επιζήσαντες και τους συγγενείς των εμπλεκομένων, Εδώ όμως υπήρξανε 5 νεκροί μαθητές και 30 τραυματίες!


                                  Το Δημοτικό τότε..

     Το Δημοτικό Σχολείο Cleveland έκλεισε το 1983, μαζί με άλλα σχολεία της περιοχής, λόγω μειωμένων εγγραφών μαθητών. Σήμερα στεγάζει την Ακαδημία Επιστημών Magnolia. Στην είσοδο έχει στηθεί ένα μικρό μνημείο, στη μνήμη των θυμάτων.


                     Το μνημείο των 2 πεσόντων επί τόπου



                        Οι 2 νεκροί σχολικοί φύλακες



                          Το σημείο τώρα πια είναι μνημείο νεκρών!

     O Μπομπ Γκέλντορφ είναι Ιρλανδός πολυβραβευμένος μουσικός με σημαντική κοινωνική κι οικολογιή δράση. Γεννήθηκε στο Δουβλίνο 5 Οκτώβρη 1951. Ορφάνεψε απο μικρός και γι'αυτό ασχοληθηκε με τη μουσική για να επιζήσει και να μορφώσει την αδελφή του. Δούλεψε στο μεροκάματο, έκανε τον φοτηγατζή, τον πλανόδιο τραγουδιστή κι άλλα επαγγέλματα, μέχρι που επέστρεψε στην Ιρλανδία κι έγινε δημοσιογράφος.


                                       Μπομπ Γκέλντοφ

     Ο Μπόμπι Γκέλντοφ, αρχηγός του συγκροτήματος Boomtown Rats, εμπνεύστηκε όπως είπε από αυτό το περιστατικό κι έγραψε το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο έγινε Νο 1 για 4 βδομάδες στα τσαρτς της Βρεττανίας κι ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του γκρουπ στη πατρίδα Ιρλανδία, ήτανε το δεύτερο Νο1 που πετύχαινε το γκρουπ κι έγινε το 6ο καλύτερο κομμάτι στη Βρεττανία για το 1979, αλλά δε μπήκε καν στη 40άδα των ΗΠΑ. παρόλο που ακόμα παίζεται στα ραδιόφωνα (εκτός του Σαν Ντιέγκο) και παρά τις προσπάθειες της οικογένειας Σπένσερ να το απαγορέψει.


                                      The BoomTown Rats

     Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως η Brenda έγραψε στον Geldof από τη φυλακή, ευχαριστώντας τον που την «έκανε διάσημη»!

Ντοκυμαντέρ

I Don't Like Mondays

Written by Bob Geldof 1979

The silicon chip inside her head
Gets switched to overload
And nobody's gonna go to school today
She's going to make them stay at home
And daddy doesn't understand it
He always said she was as good as gold
And he can see no reason
'Cause there are no reasons
What reason do you need to be sure

Oh, oh, oh tell me why
I don't like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
I want to shoot
The whole day down

The Telex machine is kept so clean
As it types to a waiting world
And mother feels so shocked
Father's world is rocked
And their thoughts turn to their own little girl
Sweet sixteen ain't that peachy keen
Now, it ain't so neat to admit defeat
They can see no reasons
'Cause there are no reasons
What reason do you need oh, woah

Tell me why
I don't like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
I want to shoot
The whole day down
Down, down
Shoot it all down

All the playing's stopped in the playground now
She wants to play with her toys a while
And school's out early and soon we'll be learning
And the lesson today is how to die
And then the bullhorn crackles
And the captain tackles
With the problems and the how's and why's
And he can see no reasons
'Cause there are no reasons
What reason do you need to die, die

Oh, oh, oh and the silicon chip inside her head
Gets switched to overload
And nobody's gonna go to school today
She's going to make them stay at home
And daddy doesn't understand it
He always said she was as good as gold
And he can see no reason
'Cause there are no reasons
What reason do you need to be sure

Tell me why
I don't like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
Tell me why
I don't like, I don't like, I don't like Mondays
Tell me why
I don't like, I don't like, (tell me why) I don't like Mondays
Tell me why
I don't like Mondays
I want to shoot, the whole day down, uh, uh, uh

Δε Γουστάρω Τις Δευτέρες

Ένα τσιπάκι "χτύπησε" στη κεφαλή της,
φόρτωσε πλήθος βλαβερών ηλεκτρονίων
κι έτσι κανείς σχολείο σήμερα δε πάει
Θα τους κρατήσει με το ζόρι πάντα σπίτι
κι ο μπαμπάς χαμπάρι δε θα πάρει.
Αυτός πάντα την έλεγε χρυσάφι του
και δε μπορεί να δει καμιάν αιτία
γιατί δεν υπάρχει σίγουρα αιτία
Τι αιτία δηλαδή η σιγουριά, έχει χρεία;

Ω Ω Ω πες μου γιατί;
Τις Δευτερες δε γουστάρω!
Πες μου γιατί
Τις Δευτερες δε γουστάρω!
Θέλω να σκοτώσω πέρα ως πέρα,
ολάκερη αυτή τη κωλομέρα

Το τέλεξ ήτανε ξεκάθαρο, λαμπίκο
καθώς εκτύπωνε στο κόσμο που περίμενε
κι η μάνα ήτανε σοκαρισμένη
ο κόσμος του πατέρα πάγωσε
κι οι σκεψεις τους στραφήκαν στο μικρό κοριτσάκι
Γλυκά δεκάξι όχι και τόσο ρόδινα
Τώρα, δε μπορεί να δει την ήττα.
Δεν μπορούν να δούν' καμμιάν αιτία
γιατί όντως δεν υπάρχει μια αιτία
Τί χρείαν έχουμε από αιτία!

Ω Γιεα πες μου γιατί;
Τις Δευτερες δε γουστάρω!
πες μου γιατί;
Τις Δευτερες δε γουστάρω!
Πες μου γιατί
Τις Δευτερες δε γουστάρω!
Θέλω να σκοτώσω πέρα ως πέρα,
ολάκερη αυτή τη κωλομέρα
σκοτώσω σκοτώσω σκοτώσω
Να σκοτώσω τα πάντα

Τώρα όλα τα παιγνίδια σταματήσαν στον παιδότοπο
Θάθελε να παίξει με τα παιγνίδια της λιγάκι
και το σχολείο έκλεισε νωρίς
κι όλοι θα πάρουνε το μάθημά τους σήμερα
κι αυτό θάναι πως να πεθαίνεις
και τότε κροταλίσαν οι κάλυκες
κι ο αστυνόμος έρχεται κατάφατσα
με τα προβλήματα, τα "πως" και τα "γιατί"
και δε μπορεί να δει καμμιάν αιτία
γιατί ακριβώς δεν υπάρχει αιτία
τί λόγο χρειάζεται κανείς για να πεθάνει...
πεθάνει... πεθάνει...

Ένα τσιπάκι "χτύπησε" στη κεφαλή της,
φόρτωσε πλήθος βλαβερών ηλεκτρονίων
κι έτσι κανείς σχολείο σήμερα δε πάει
Θα τους κρατήσει με το ζόρι πάντα σπίτι
κι ο μπαμπάς χαμπάρι δε θα πάρει.
Αυτός πάντα την έλεγε χρυσάφι του
και δε μπορεί να δει καμιάν αιτία
γιατί δεν υπάρχει σίγουρα αιτία
Τι αιτία δηλαδή η σιγουριά, έχει χρεία;

πες μου γιατί;
Τις Δευτερες δε γουστάρω!
πες μου γιατί;
Τις Δευτερες δε γουστάρω!
Πες μου γιατί
Τις Δευτερες δε γουστάρω!
Θέλω να σκοτώσω πέρα ως πέρα,
ολάκερη αυτή τη κωλομέρα αχ αχ αχ αχ

I Don't Like Mondays

=================

     Σήμερα οι ιστορίες είναι λυπητερές. Είναι 2 σε ένα τραγούδι. Η 1η αφορά στη καλλιτέχνιδα που το ερμήνευσε και το έκανε κλασσικό και μοναδικό, κι η 2η το ίδιο το τραγούδι. Η Ερμηνεύτρια είναι η Μπίλι Χολιντέη και ξεκινώ από κει. (στα σχόλια, θα έχω και φωτογραφίες). Πάμε...
     Η Μπίλι Χόλιντεϊ (Billie Holiday, 7/4/1915-17/7/1959) ήτανε διακεκριμένη Αμερικανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός της τζαζ. Πιότερο γνωστή για τις ερμηνείες της σε συνθέσεις άλλων μουσικών και τις φωνητικές ικανότητές της, η ίδια έγραψε περιορισμένο αριθμό τραγουδιών, ορισμένα από τα οποία συγκαταλέγονται στα κλασικά του τζαζ ρεπερτορίου, όπως τα "Lady Sings the Blues" και "God Bless the Child". Χαρακτηρίζεται συχνά ως η επιφανέστερη τραγουδίστρια στην ιστορία της τζαζ, λαμβάνοντας υπόψη και την επίδραση που άσκησε σε μεταγενέστερους καλλιτέχνες. Ερμήνευσε επίσης τραγούδια του μπλουζ ρεπερτορίου. Θεωρείται πως οι εγκάρδιες ερμηνείες της βρίσκονται στον αντίποδα των περισσότερο χαρούμενων αυτοσχεδιασμών της Έλλα Φιτζέραλντ.
     Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ και μεγάλωσε στη πόλη της Βαλτιμόρης. Σε επίσημα έγγραφα εμφανίζεται με μία πληθώρα παραλλαγών του πραγματικού ονόματός της. Ήταν γνωστή κυρίως ως Eleanora Fagan, σύμφωνα με το επώνυμο της μητέρας της, ωστόσο σε νοσοκομειακά έγγραφα αναφέρεται ως Eleanor Harris (ή Elinore στο πιστοποιητικό γέννησής της). Σε παιδική ηλικία απέκτησε το παρωνύμιο Μπίλι, ενώ βαπτίστηκε με το όνομα Eleanor Gough. Παράλληλα ήταν γνωστή ως Ματζ (Madge). Σε εφηβική ηλικία άρχισε να χρησιμοποιεί συστηματικά το όνοματ Μπίλι, πιθανώς λόγω της εκτίμησης που έτρεφε για την ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Μπίλι Νταβ (Billie Dove), ενώ αργότερα υιοθέτησε το επώνυμο του πατέρα της, ελαφρά παραλλαγμένο (Halliday), με το οποίο ξεκίνησε την επαγγελματική σταδιοδρομία της στο τραγούδι. Ο τζαζ μουσικός Λέστερ Γιανγκ τής έδωσε επίσης το γνωστό παρωνύμιο Lady Day.



     Τα παιδικά της χρόνια χαρακτηρίστηκαν από έντονες δυσκολίες. Ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια αρνούμενος να αναγνωρίσει την πατρότητα της Χόλιντεϊ, κάτι που τελικά έκανε μόνο μετά την πρώτη επαγγελματική επιτυχία της. Ο ίδιος ήταν επίσης μουσικός, παίζοντας κιθάρα σε μεγάλες ορχήστρες (big bands), καθώς και στην ορχήστρα του Φλέτσερ Χέντερσον. Στην αυτοβιογραφία της περιγράφει την κακομεταχείρισή της από συγγενείς με τους οποίους αναγκάστηκε να συμβιώσει όταν η μητέρα της εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, ενώ για σύντομο χρονικό διάστημα φυλακίστηκε για πορνεία. Η ενασχόλησή της με το τραγούδι ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, τραγουδώντας σε μικρούς χώρους του Μπρούκλιν.
     Ο μουσικός παραγωγός και κυνηγός ταλέντων Τζον Χάμοντ ήταν ο πρώτος που διέκρινε τις δυνατότητές της κι οργάνωσε τις πρώτες ηχογραφήσεις της, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με τον Μπένι Γκούντμαν. Από το 1935 ηχογραφούσε συστηματικά, αποκτώντας σταδιακά ένα ευρύτερο ακροατήριο. Υπήρξε από τις πρώτες Αφροαμερικανίδες τραγουδίστριες που συμμετείχαν σε ορχήστρα λευκών, συνεργαζόμενη με τον Άρτι Σο (Artie Shaw) το 1938 και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940 αποτελούσε μία από τις δημοφιλέστερες τραγουδίστριες. Την ίδια περίοδο, πολλά προβλήματα σημάδευαν την προσωπική ζωή της, σε αντιδιαστολή με την επιτυχημένη επαγγελματική εξέλιξή της. Άρχισε να χρησιμοποιεί ναρκωτικές ουσίες καταδικαζόμενη σε φυλάκιση το 1947, ενώ συνδέθηκε συχνά με συντρόφους που την κακομεταχειρίστηκαν. Σε συνδυασμό με την εξάρτηση από το οινόπνευμα, η υγεία της επιδεινώθηκε. Συνέχισε να τραγουδά και να περιοδεύει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ωστόσο η φωνή της τραχύνθηκε εμφανώς από τις καταχρήσεις. Πέθανε από κίρρωση του ήπατος σε ηλικία 44 ετών και σε δεινή οικονομική κατάσταση, έχοντας απωλέσει τα κέρδη της από τη μουσική.



     Μετά το θάνατό της τη ράνανε με ένα σωρό γκράμι, όλα πολύ μετά (από το 1987) κι όλα για συνολική προσφορά στο τραγούδι, κι επίσης μπήκε σε πολλά Χολ Οφ Φέημ.

     Τώρα το τραγούδι, έχει κι αυτό τη δική του θλιβερή ιστορία, Λίγο υπομονή ακόμα... Πάμε...
     Το Strange Fruit είναι τραγούδι της Μπίλι Χόλιντεϊ. Κυκλοφόρησε ως Β' πλευρά σε δίσκο γραμμοφώνου, αφού λόγω των στίχων του θεωρείτο αδύνατο να αναφέρεται ως Α' πλευρά. Είναι το πρώτο τραγούδι για τα δικαιώματα του πολίτη που κυκλοφόρησε σε δίσκο. Οι στίχοι του καταγγέλλουν το λυντσάρισμα δυο μαύρων Αμερικάνων στον νότο των ΗΠΑ. Η ερμηνεία του από την Χόλιντεϊ συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο Grammy Hall of Fame το 1978. Συμπεριλαμβάνεται επίσης στον κατάλογο Songs of the Century.
Οι στίχοι του τραγουδιού προέρχονται από το ποίημα Bitter Fruit του Άμπελ Μίροπολ, ενός καθηγητή γυμνασίου του Μπρονξ. Ο Μίροπολ ήταν εβραίος από τη Ρωσία και μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από φόβο για αντίποινα χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Λιούις Άλλαν (Lewis Allan).
     Το ποίημα εκφράζει την φρίκη του Μίροπολ βλέποντας τη φωτογραφία του Λώρενς Μπέιτλερ (Lawrence Beitler), με τον Τόμας Σιπ (Thomas Shipp) και τον Άμπραμ Σμιθ (Abram Smith), δυο μαύρους που είχαν λιντσαριστεί και κατόπιν κρεμαστεί σε δέντρο στο Μάριον της Ιντιάνα. Κυκλοφόρησε τους στίχους το 1936 στο περιοδικό The New York Teacher και το μελοποίησε μόνος του, αφού κανένας μουσικός δεν ήταν διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Το τραγούδι αρχικά σημείωσε μικρή επιτυχία κι ο Μίροπολ μαζί με τη γυναίκα του και μια μαύρη τραγουδίστρια, τη Λώρα Ντάνκαν, το ερμήνευσαν στο Madison Square Garden.



     Ο Μπάρνεϊ Τζόζεφσον, ιδρυτής του νυκτερινού κέντρου Cafe Society στη Νέα Υόρκη, γοητευμένος από το τραγούδι, το πρότεινε στη Μπίλι Χόλιντεϊ, η οποία και το ερμήνευσε στο κέντρο του. Παρόλο τον φόβο από αντίποινα που διέτρεχε, η Χόλιντεϊ το τραγουδούσε σε κάθε της παράσταση και πρότεινε μάλιστα στη δισκογραφική της εταιρεία Κολούμπια να το ηχογραφήσει. Η Κολούμπια αρνήθηκε κι η Χόλιντεϊ απευθύνθηκε στον φίλο της, τον Μιλτ Γκάμπλερ που είχε τη δισκογραφική εταιρεία Commodore Records κι ηχογραφούσε κομμάτια εναλλακτικού ρεπερτορίου της τζαζ. Τελικά η ηχογράφηση έγινε, αφού προηγουμένως η Columbia έδωσε γραπτή άδεια μιας ημέρας στη Χόλιντεϊ για την ηχογράφηση σε ξένο στούντιο. Ο δίσκος έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της Χόλιντεϊ.
     Το strange fruit έχει ως θέμα του τα δυο ανθρώπινα σώματα που κρέμονται σε δέντρο, μια σκηνή φρίκης εν μέσω της ειδυλλιακής φύσης των νότιων πολιτειών. Καταδικάζει το ποδοπάτημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων τόσον έντονα, αλλά συγχρόνως και με τόσον απαλό τρόπο, που σε συνδυασμό με την σχεδόν άυλη καθαρή φωνή της Χόλιντεϊ μοιάζει να ακούγεται από κάποιον άλλο, ουράνιο κόσμο.
     Η Χόλιντεϊ δήλωσε χαρακτηριστικά:

    «Τη πρώτη φορά που το τραγούδησα νόμισα ότι κάναμε μεγάλο λάθος. Είχα τελειώσει κι επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Δεν ακουγόταν τίποτα. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί, και με μιας όλοι άρχισαν να χειροκροτούν από παντού και να ζητωκραυγάζουν».

     Ο Μπάρνει Τζόζεφσον αντιλήφθηκε τη δύναμη της επιρροής του τραγουδιού και πρότεινε στη Χόλιντεϊ να κλείνει με αυτό κάθε παράστασή της. Όταν έφτανε η ώρα για το strange fruit, οι σερβιτόροι σταματούσανε, τα φώτα σβήναν, ενώ ένας προβολέας έμενε να φωτίζει τη Χόλιντεϊ στη σκηνή. Εκείνη συνήθιζε να το τραγουδά με κλειστά μάτια και τα χέρια σε στάση προσευχής.
     Το τραγούδι έγινε ύμνος του αντι-λυντσαριστικού κινήματος κι επηρέασε το κίνημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων της 10ετίας 1950-60.
     Το Δεκέμβρη του 1999, το περιοδικό Time το επέλεξε ως «τραγούδι του αιώνα». Το 2002 η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου το περιέλαβε στις 50 κυριότερες ηχογραφήσεις του καταλόγου National Recording Registry.
     Αξίζει να σημειωθούνε 2 πράγματα, πριν κλείσω την ιστορία:
   1ον, η φράση strange fruit, έχει επικρατήσει ως ένα είδος ιδιωματισμού όταν κάποιος θέλει να μιλήσει για λυντσάρισμα, είτε ακόμα κι ως απόπειρα και...
   2ον, Ο δάσκαλος που έγραψε το τραγούδι, κάτω από το ψευδώνυμο Lewis Allan, ο Abel Meeropol, είναι ο ίδιος που υιοθέτησε τους 2 γιους των "κατασκόπων της ατομικής βόμβας" Julius & Ethel Rosenberg μετά την εκτέλεση τους το 1953. Τα αγόρια, τώρα μεσήλικες, βοηθούνε στην εξιχνίαση της υπόθεσης, φωτίζοντας τον πυρετώδη κόσμο της τέχνης και της πολιτικής στην οποία μεγάλωσαν.
     Τώρα ήρθε η ώρα ν' απολαύσουμε παρέα αυτό το τραγούδι...
     Πάμε!

Strange Fruit

Στίχοι-Μουσική: Lewis Allan (Abel Meeropol)
1η εκτ.: Λώρα Ντάνκαν 1936 (ανεπίσημα στη Μάντισον Σκουερ)
2η εκτ.: Billie Holiday 1939 (επίσημη ηχογράφηση, εδώ)

Southern trees bear a strange fruit
Blood on the leaves and blood at the root
Black body swinging in the southern breeze
Strange fruit hanging from the poplar trees

Pastoral scene of the gallant south
The bulging eyes and the twisted mouth
Scent of magnolia sweet and fresh
And the sudden smell of burning flesh!

Here is a fruit for the crows to pluck
For the rain to gather, for the wind to suck
For the sun to rot, for a tree to drop
Here is a strange and bitter crop.

Παράξενα Φρούτα

Βγάζουν παράξενα φρούτα τα δέντρα του νότου,
με αίμα στα φύλλα κι αίμα στις ρίζες,
μαύρα κορμιά αιωρούνται στην αύρα του τόπου,
παράξενα φρούτα κρέμονται στις λεύκες.

Ειδυλλιακή σκηνή απ' την ευγένεια του νότου:
τα πεταγμένα μάτια, τα στόματα στρεβλά,
το άρωμα της μανόλιας φρέσκο και γλυκύ
και ξάφνου, οσμή σάρκας που 'χει καεί!

Εδώ 'ναι τα φρούτα, τροφή στα κοράκια,
βροχή τα μουσκεύει κι αέρας τα σείει,
ηλιός τα σαπίζει, απ' τα δέντρα τα ρίχνει.
Εδώ ΄ναι μια παράξενη, πικρότατη σοδειά.

Strange Fruit

==================

     Το 1972 έχει μπει αρκετά συνοφρυωμένο από πλευράς καιρού αλλά και γενικότερης πολιτικής κατάστασης. Δικτατορία, αστυνομοκρατία, αυταρχικό, ανελεύθερο και γκρίζο πολιτικό σκηνικό. Η νεολαία ξενερωμένη από την κακόγουστη ελαφρολαική "κουλτούρα" την βρίσκει σε live ροκ συναυλίες με δημοφιλή ψυχεδελικά ροκ και ποπ συγκροτήματα της εποχής όπως τους Socrates drank the conium (μ’ επικεφαλής ένα χίπυ από τον Πειραιά, τον Αντώνη Τουρκογιώργη), τους Πελόμα Μποκιού (με επικεφαλής ένα νεαρό τραγουδιστή ονόματι Βλάση Μπονάτσο με φωνή ίδια με του Steve Winwood κι ήχο Santana) και τους πιο σοφτ Poll (με επικεφαλής κάποιο Κώστα Τουρνά, σπεσιαλίστα στις power ballads και στίχο επηρεασμένο από τα παιδιά των λουλουδιών). Οι φαβορίτες, τα μακριά μαλλιά και το παντελόνι καμπάνα στη μόδα. Το αστέρι του Νίκου Ξυλούρη αρχίζει να μεσουρανεί παράλληλα με το φούσκωμα του ολοένα και ριζοσπαστικοποιούμενου αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος (λίγο πριν τα γεγονότα της Νομικής), ενώ ο Διονύσης Σαββόπουλος μαζί με τον Ευγένιο Σπαθάρη, τη Σαμίου, τη Γλέζου και τα Μπουρμπούλια, κάνει ονειρικές εμφανίσεις στο ΡΟΝΤΕΟ και το ΚΥΤΤΑΡΟ, κοντά στη πλατεία Βικτωρίας. Στο πρωτάθλημα προπορεύεται ο Παναθηναικός με νωπές τις δάφνες από το Γουέμπλευ, ενώ ο πανίσχυρος ΠΑΟΚ του Κούδα και του Σαράφη απειλεί ν’ αφαιρέσει τη 2η θέση από τον Ολυμπιακό. Στο σχολείο κάθε πρωί είχαμε αυστηρό έλεγχο για το μήκος των μαλλιών μας.
     Οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι την εποχή εκείνη, περνούσαν την μεταβατική τους περίοδο από ΣΕΚ σε ΟΣΕ Α.Ε., από ντηζελοκίνηση / ατμοκίνηση (η δεύτερη κυρίως σε εμπορικά δρομολόγια) σε πλήρη ντηζελοκίνηση, ενώ οι κανονισμοί ασφάλειας της κυκλοφορίας βελτιώνονταν σταδιακά κι αργά, ύστερα από κτηθείσα πείρα από αιματηρά δυστυχήματα τύπου Δερβενίου. Ο τότε υπουργός της χούντας (επί των Μεταφορών) Φθενάκης είχε εξαγγείλει την εντός 5ετίας εξαφάνιση του ατμού και τη μετατροπή του άξονα Αθηνών - Θεσσαλονίκης σε ηλεκτροκινούμενο σιδηρόδρομο με ταχύτητες 300 χλμ/ώρα (προ TGV όλα αυτά) !!! Τα ραδιοτηλέφωνα και γενικά τα συστήματα επικοινωνίας αμαξοστοιχίας-εδάφους ήταν terra incognita για τον ΟΣΕ. Αυτό σαν εισαγωγή στον περιβάλλοντα χώρο της εποχής.
     Η Κυριακή 16 Γενάρη 1972 ξημέρωσε γεμάτη παγωνιά από το πρωί. Ήτανε μια πράγματι συννεφιασμένη Κυριακή. Στο Θεσσαλικό κάμπο έπεφτε χιονόνερο από το πρωί. Ο κόσμος όμως ήτανε ξαναμμένος με το επικείμενο ντέρμπυ του πρωταθλήματος που θα γινότανε το ίδιο απόγευμα στο στάδιο Καραϊσκάκη, μεταξύ των 2 αιωνίων αντιπάλων, του Ολυμπιακού που ηγείτο ο μεγάλος Δεληκάρης και του Παναθηναικού στον οποίο μεσουρανούσε ο Μίμης Δομάζος. Αυτό σαν εισαγωγή στον περιβάλλοντα χώρο κείνης της αποφράδας μέρας.
     Στο ΜΘ 2 Πειραιώτες μηχανοδηγοί, ονόματι Σταματίου και Πολίτης κάθονται στα χειριστήρια της ALCO A323 που άστραφτε φρεσκοβαμμένη από τη Γενική Επισκευή που μόλις είχε περάσει στο ΚΕΠ, με την υψηλή ποιότητα δουλειάς του Εργοστασίου Πειραιά που εγγυόταν η διοίκηση του μηχανικού μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου Ηρακλή Τσάκαλου. Οι Πειραιώτες μάστορες ξεκινούν αργά με την 323 και κατευθύνονται προς τον ΝΕΣΘ όπου προσκολλώνται στη σύνθεση που μόλις πριν λίγο είχε φτάσει ελαφρώς καθυστερημένη από το Μόναχο, με προορισμό Αθήνα: στη φημισμένη υπερταχεία απολύτου προτεραιότητας ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΕΞΠΡΕΣ, που δρομολογιακά χαρακτηρίζονταν ως αμαξοστοιχία 2.
     Γύρω στις 13.30 και με 10λεπτη περίπου καθυστέρηση το ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ εγκαταλείπει το Νέο Επιβατικό Σταθμό Θεσσαλονίκης. Μετά το Πλατύ, η μονή γραμμή διευρύνει τη καθυστέρηση κι ενώ ο ουρανός σκοτεινιάζει ολοένα και πιότερο, η αμαξοστοιχία 2 φθάνει με παραπάνω από 20 λεπτά καθυστέρηση στη Λάρισα. Κανονικά εκεί έπρεπε να κάνει υπέρβαση στην ταχεία αμαξοστοιχία 22, πλην όμως ο σταθμάρχης Λάρισας έδιωξε την 22 προς Παλαιοφάρσαλο (για την ακρίβεια γραμμή ελευθέρα μέχρι Ορφανά), για να μη φεσωθεί λίγα λεπτά (πρώτο παιγνίδι της μοίρας).
     Στη Λάρισα εκείνη την ώρα έχει υπηρεσία ελιγμών ένας βολιώτης μηχανοδηγός. Μόλις η 2 σταματά στο σταθμό, πηγαίνει δίπλα στη καμπίνα της ALCO και πιάνει για 1 λεπτό την κουβέντα με τους μηχανοδηγούς. Βλέπει ότι έχουν αναμμένο δίπλα τους ένα ραδιοφωνάκι που μεταδίδει το 1ο ημίχρονο του αγώνα Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού. Μάλιστα ο Σταματίου τονε κερνά τσιγάρο και τονε ρωτά τα προγνωστικά του για το παιγνίδι. Τη συζήτηση διακόπτει ο ήχος της σφυρίχτρας του σταθμάρχη της Λάρισας που προαναγγέλει την αναχώρηση της αμαξοστοιχίας 2 ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΕΞΠΡΕΣ για Λιανοκλάδι - Αθήνα (επόμενες σταθμεύσεις του). Το τραίνο μετά από ένα κοφτό σφύριγμα της ALCO γκαζώνει σιγά - σιγά κι εξαφανίζεται στον ήδη σκτεινιασμένο λόγω καιρού ορίζοντα, προς νότο.
     Την ίδια περίπου στιγμή ή μάλλον λίγο αργότερα, ο σταθμάρχης Παλαιοφαρσάλου διώχνει την αμαξοστοιχία 121 Πειραιώς - Θεσσαλονίκης, πιό γνωστή σαν "πόστα", από τον σταθμό Παλαιοφαρσάλου με γραμμή ελευθέρα προς Ορφανά. Η 121 έχει ξεκινήσει τις 9.30 περίπου από την Αθήνα με επικεφαλής την ντηζελάμαξα ALCO A207 + 2 επίκουρες κλειστές φορτάμαξες + όχημα σκευοφόρος-ταχυδρομείο Ιταλικής κατασκευής AVIS + 2 επιβατάμαξες BREDA REGGIANE (η 1η ήταν το λεγόμενο "όχημα μόνον δι' οπλίτας"). Στο όχημα των οπλιτών επιβιβάστηκαν καμμιά 30ριά φαντάροι από τη Θήβα που πήγαιναν με μετάθεση σε μονάδες της Βορείου Ελλάδος. Κανονικά στο Παλαιοφάρσαλο προβλεπόταν η διασταύρωση της 121 με την 2, η οποία θα περνούσε διέλευση τον σταθμό.
     Θυμίζω πως εκείνη την εποχή οι εντολές ήταν αυστηρές να μη καθυστερεί ή σταθμεύει άσκοπα σε μη προβλεπόμενο σταθμό η υπερταχεία. Λόγω της ημίωρης περίπου καθυστέρησης της 2 όμως ο σταθμάρχης αποφάσισε να διώξει την 121, καθώς μάλιστα πίσω (από πλευρά Δομοκού) πλησίαζε το ανερχόμενο ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ (αμαξοστοιχία 1), θεωρώντας ότι η διασταύρωση πρέπει να μετατεθεί, ώστε τα δύο ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ να διασταυρώνονταν στον Παλαιοφάρσαλο. Πράγματι η 121 φεύγει και φθάνει στα Ορφανά, όπου καθηλώνεται για διασταύρωση με τη προπορευόμενη (κακώς) του 2 αμαξοστοιχία 22.
     Ταυτόχρονα ο σταθμάρχης Δοξαρά Παπαδόπουλος ενημερώνεται από τον σταθμάρχη Λάρισας ότι η 2 ξεκίνησε από Λάρισα προς νότο. Εκείνη τη στιγμή προκύπτει το πρόβλημα που θα γίνει η διασταύρωση 121 και 2: στα Ορφανά ή τον Δοξαρά. Σε περίπτωση που γινόταν στα Ορφανά, θα επρόκειτο για τριπλή διασταύρωση + υπέρβαση μεταξύ των αμαξοστοιχιών 2, 121, 22. Ο σταθμός Ορφανών είχε μία αμφίαιχμο παρακαμπτήριο και μία μόρτα. Στη τηλεφωνική επικοινωνία Παπαδόπουλου (σταθμάρχη Δοξαρά) - Γκέκα (σταθμάρχη Ορφανών) ανακύπτει αγεφύρωτη διαφωνία μεταξύ των δύο για το σημείο της διασταύρωσης:
 -"Δεν μπορώ να κάνω ελιγμούς και παλινδρομήσεις στα Ορφανά, δε χωράνε τα τραίνα" λέγεται ότι είπε ο Γκέκας.
 -"Δεν μπορώ κανονιστικά να σταματήσω την υπερταχεία για να περιμένει τη πόστα στο Δοξαρά και συνεπώς η διασταύρωση πρέπει να γίνει στα Ορφανά, πολλώ μάλλον που η υπερταχεία είναι καθυστερημένη" λέγεται ότι αντείπε ο Παπαδόπουλος.
     Ακολουθεί τσακωμός και μεσολάβηση του Ρυθμιστή Κυκλοφορίας Αθηνών (ΡΚΑ) Χαλιώτη που αρχικά πείθεται να γίνει η διασταύρωση στο Δοξαρά και στη συνέχεια μεταπείθεται από τον ανένδοτο Παπαδόπουλο και προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Γκέκα για να του πεί να κρατήσει το τραίνο. Ελα όμως που ο Γκέκας για να πιέσει να γίνει η διασταύρωση στο Δοξαρά, δίνει το σινιάλο αναχώρησης στην 121 πριν ξαναεπικοινωνήσει με τον ρυθμιστή που θα του ‘λεγε πως άλλαξε τελικά γνώμη. Έντρομος ο ρυθμιστής επικοινωνεί με τον Παπαδόπουλο στο Δοξαρά για να του ζητήσει να κρατήσει εκεί το ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ.
     Όμως ο Παπαδόπουλος στο μεταξύ, βέβαιος ότι τελικά η διασταύρωση θα γίνει στα Ορφανά, είχε βγεί έξω κι έδωσε ελευθέρα διέλευση στη προσεγγίζουσα στον σταθμό υπερταχεία 2. Μόλις μαθαίνει από το τηλέφωνο ότι κι ο Γκέκας έδιωξε την 121 τρελαίνεται. Ο Γκέκας από την πλευρά του κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει την 121: Ανοίγει τον σημαφόρο εισόδου από Δοξαρά για να δεί ο μηχανοδηγός της 121 ότι περιμένει τραίνο αντιθέτως και να σταματήσει. Ατυχώς όμως η μηχανή είχε περάσει τον σημαφόρο και φαίνεται ότι ούτε ο προϊστάμενος της 121 πήρε χαμπάρι σχετικά, ώστε να υποψιαστεί ότι κάτι τρέχει.
     Αμέσως ο Γκέκας αναζητεί αυτοκίνητο για να προσπαθήσει να πλησιάσει το τραίνο, μα μέχρι να το βρει καθυστερεί κι οι αγροτικοί χωματόδρομοι δεν προσεγγίζουνε τη σιδηροδρομική γραμμή. Τα δύο τραίνα καλπάζουν προς τη θανατηφόρα τους συνάντηση χωρίς καμμία δύναμη να μπορεί να τα σταματήσει.
     Ενας βοσκός σ 'ένα ύψωμα βλέπει απο ψηλά τα δύο τραίνα να κινούνται το ένα εναντίον του άλλου, ακριβώς μετά τη δεξιά στροφή της παλιάς γραμμής που παρέκαμπτε από αριστερά το βουναλάκι, στο οποίο σήμερα έχει διανοιχτεί το τούνελ της νέας χάραξης. Αμέσως βγάζει τη κάπα του και κάνει σήμα στους μηχανοδηγούς του ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ να σταματήσουν. Αυτοί νομίζουν ότι τους χαιρετά και τον χαιρετούν κι αυτοί.
     Είναι το τελευταίο πράγμα που πρόλαβαν να κάνουν.
     Απορροφημένοι όπως φαίνεται από τη μετάδοση του ποδοσφαιρικού αγώνα δεν είδανε στην ανοιχτή καμπύλη την 121 να ‘ρχεται ώστε τουλάχιστον να πεδήσουν έγκαιρα, ακαριαία κι ό,τι βγει. Βλέπετε, η …συνάντηση τους μελλότανε να γίνει κοντά σε καμπύλη στροφή με ενδιάμεσα λοφάκια, άρα μηδέν ορατότητα σε βάθος…
     Από την άλλη μεριά ο βοηθός μηχανοδηγός Σακελαρίου της 121, έχοντας δεχτεί παράπονα από τον προϊστάμενο της αμαξοστοιχίας νωρίτερα ότι το τραίνο είχε πρόβλημα θέρμανσης, είχε αφήσει τη θέση του αριστερά κι είχε μπει στο μηχανοστάσιο να δει την ατμογεννήτρια. Έτσι ο μηχανοδηγός Σύρμας που καθότανε δεξιά και δεν είχε ορατότητα προς τα αριστερά απ 'όπου ερχόταν η 2 δεν προειδοποιήθηκε ούτε αυτός έγκαιρα για να φρενάρει τουλάχιστον.
     Ετσι λοιπόν γύρω στις 16.45, εκεί στη Χ.Θ. 318+900 τα 2 τραίνα τρέχοντας με 100 χλμ/ώρα το ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ και 80 χλμ/ώρα η πόστα, μέσα σ 'ένα πρωτοφανή κι ανατριχιαστικό θόρυβο που ακούστηκε στα πέριξ σαν έκρηξη, αγκαλιάστηκαν θανάσιμα σε μια τρομακτική μετωπική σύγκρουση που όμοιά της στην Ελλάδα δεν έχει ξαναγίνει, από πλευράς σφοδρότητας –κι ούτε να ξαναγίνει άμποτες.
     Η Χ.Θ. 318+900 γέμισε μονομιάς συντρίμια, παλιοσιδερικά, κομματιασμένες ανθρώπινες σάρκες κι αίμα. Κυριολεκτικά το χώμα βάφτηκε κόκκινο.
     Η 323 καβάλησε την 207 και ουσιαστικά την έλυωσε ενώ κι ο δικός της θάλαμος οδήγησης ισοπεδώθηκε στη κυριολεξία.
     Διαμελισμένοι φρικτά βρέθηκαν οι 2 μηχανοδηγοί της 2, καθώς και το ραδιοφωνάκι τους (τι ειρωνεία), ενώ ο Σύρμας με τον Σακελλαρίου δεν βρέθηκαν ποτέ.
     Είναι χαρακτηριστικό ότι το φορείο του γερμανικού κλινοθεσίου που ήταν 2ο στη σύνθεση του ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ καβάλησε τον υπερτροφοδότη της Α207.
     21 νεκροί και πολλοί βαριά τραυματίες έβαψαν με το αίμα τους τη περιοχή και στη συνέχεια τα συντρίμια πήραν φωτιά.
     Το wagon-restaurant / pullman υπ 'αριθμ. 704, το καμάρι της τέως Διεθνούς Εταιρείας Κλιναμαξών, κάηκεν ολοσχερώς μαζί μ’ όσους επιβάτες ήσαν σ 'αυτό.
     Σκοτώθηκαν κι αρκετοί στρατιώτες από το "όχημα μόνον δι 'οπλίτας" της πόστας.
     Σκηνές τρόμου και οιμωγές πόνου υποδέχτηκαν τους 1ους που σπεύσανε στον τόπο του ατυχήματος.
     Τη 1ην αμαξοστοιχία βοηθείας που ‘φτασε επί τόπου από τη Λάρισα την έσυρε μια ατμάμαξα ΘΓ.
     Επί 3 μέρες τα συνεργεία από Θεσσαλονίκη κι Αθήνα πολεμούσαν να αποκολλήσουνε τα βαγόνια, να καθαρίσουνε τα συντρίμια και να βγάλουνε τους νεκρούς και τους τραυματίες.
     Οι διηγήσεις του Ευθ. Κοντόπουλου είναι ανατριχιαστικές. Έφερε μεγάλο βάρος της επιχείρησης αποκατάστασης, στην οποία χρησιμοποιήθηκε ο αμερικάνικος ατμήλατος γερανός του ΜΑΙ.
     Σα συνέπεια του δυστυχήματος αυτού ήταν η άμεση εντολή του τότε αντιπροέδρου της χουντικής κυβέρνησης Στ. Παττακού ν’ αγοράσει ο ΟΣΕ και να εγκαταστήσει στα τραίνα του τα ραδιοτηλέφωνα, όπερ κι εγένετο. Κι είναι το μόνο καλό που βγήκε τελικά απ’ αυτό.
     Ο Γκέκας πήγε 15 χρόνια φυλακή, ενώ ο Παπαδόπουλος απλώς ετέθη εκτός υπηρεσίας.

     Εδώ υπάρχει ένα φουλ ντοκυμαντέρ με πλήρες ρεπορτάζ και στοιχεία:

Ντοκυμαντέρ

     Αρχικά, πολλοί είχαν μιλήσει για σαμποτάζ, αλλά δεν ανακαλύφθηκε τίποτα σχετικό από τις ανακρίσεις.
     Σήμερα η Χ.Θ. 318+900 με το προσκυνητάρι έχει ερημώσει αφού δεν περνούν από κει τα τραίνα. Πολλοί βοσκοί της περιοχής που ήσανε παρόντες τότε, όμως, διηγούνται ότι κάποιες φορές τα απογέματα κοντά στο σημείο της τραγωδίας νομίζουν ότι ακούνε τον βόμβο της 323 και της 207 να πλησιάζουν απειλητικά.
     Μύθος, φαντασία ή παραίσθηση άραγε;
     Πριν λίγα χρόνια στην Αμαλία, λίγο πριν γκρεμιστεί το κτίριο του ΟΣΕ που φιλοξενούσε παλιούς φακέλους για να γίνει το ΣΚΑ. ο Φράνκι έψαξε να βρεί και να γλιτώσει τους φακέλλους των παλιών ατυχημάτων του ΟΣΕ με τα σχετικά πορίσματα. Τους βρήκε όλους σχεδόν εκτός από ένα που επιμελώς είχε αφαιρεθεί. Ήτανε του Δοξαρά. 21 νεκροί ψάχνουν όμως ακόμα τη δικαίωση και την απάντηση σ ' ένα τεράστιο γιατί...
   ...και  φωτογραφίες απο το σημείο της τραγωδίας, βέβαια το τοπίο εκεί έχει αλλάξει ριζικά μετά τη παραλλαγή χάραξης που ‘γινε στη περιοχή.










      Από τις στήλες των εφημερίδων της εποχής




Το σημείο τότε, λίγο πιο μετά με προσκυνητάρι και κάμποσο μετά με τη νέα γραμμή

     Αυτή η ανατριχιαστική ιστορία, τέλειωσεν εδώ. Όμως το τραγούδι που θα τη συνοδεύσει δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή του, άρα δεν τελειώσαμε ακόμα. Υπομονή κι έρχεται κι αυτό στην ώρα του.
     Ο Γιάννης Ρίτσος αδράχνει την ευκαιρία και γράφει ένα θαυμάσιο ποίημα, που αφορά, κυρίως μεν, στην ιστορίαν αυτή, αλλά με την επιδέξια πέννα του της δίνει κολοσσιαίες προεκτάσεις.
     Άειντε και ντέ, επιτέλους! Ως πότε;
     Σπίτι δε χτίσαμε με τα τόσα χρόνια δουλειάς, μήτε καν σύνταξη δεν έχουμεν εξασφαλίσει, μήπως λοιπόν να πάρουμε καμμιά βαριά και να τα κάνουμε πουτάνα όλα;
     Δε ξέρω, ξέρω πως... "ο κόκκορας λαλεί μακριά"!!!
     Προδοσία ή ελπίδα; Στο χέρι μας είναι... δηλαδή στη βαριά μας, ούτως ειπείν!
     Κάντε τον παραλληλισμό με τους επιβάτες των τρένων και με τους μηχανοδηγούς τους... απολαμβάνοντας ένα θαυμάσιο τραγούδι.
     Πάμε παρέουλα...
     Ε άντε ντε!! (Πώς διάλο πέρασε από τη λογοκρισία δε κατάλαβα)!

Άιντε Και Ντε

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
1η εκτ.: Γιάννης Πουλόπουλος (1972)
Άλμπουμ: "11 Λαϊκά Του Γιάννη Ρίτσου"

Άιντε και ντε
άιντε και ντε
άιντε και ντε
άιντε ντε
άιντε και ντε

Άιντε το τραίνο πήγαινε
όρθιος ο μηχανοδηγός
με το κασκέτο του στραβά
καλό τιμόνι κουμαντάριζε
μες στη καπνιά
μες στη βραδιά
με μπλούζα σα λυκοπροβιά
ασίκης μηχανοδηγός
με το μικρό μουστάκι του
καλό τιμόνι οδήγαγε
το τραίνο για τον ουρανό
άιντε και ντε...

Κι όλο στον ουρανό το τραίνο πήγαινε
άιντε και νύχτωνε
πίσω του δάσος ορφανό
άφηνε μιαν ουρά καπνό
στο ματωμένο δειλινό
άιντε ντε

Άιντε και ντε...
μες στην πετσέτα το ψωμί και το κρομμύδι
ώρα για σχόλασμα παιδιά
ένας σπουργίτης μοναχά
τα ψίχουλα τσιμπολογά
άιντε και ντε...

Άιντε και ντε...
άιντε τα τραίνα βούλιαξαν
ένα μονάχο καταμόναχο
έξω απ’ τις ράγες πήγαινε
με τους νεκρούς του θερμαστές
και τους νεκρούς εισπράχτορες
μια μαλακιάν ουρά καπνό
άφηνε μες στον ουρανό
μεγάλο δάσος ορφανό
μια μαλακιάν ουρά καπνό
στο μαραμένο δειλινό
άιντε και ντε...

Άιντε και ντε...
κάψα και σίδερο

Να μια, να δυο, να κι άλλη μια
λοστοί ξινάρια και σφυριά
κι ο δυναμίτης στη βραχόπετρα
στα μάτια σου πέτρα μουγκή
στα μάτια σου πέτρα σκληρή
σπίτι δεν έχτισες εσύ
με τη δουλειά σου τη βαρειά
χτίστο λοιπόν με τη βαριά
να δυο, να τρεις να κι άλλη μια
κι ο κόκορας λαλεί μακριά
άιντε και ντε...

Άιντε Και Ντε

===============

     H ιστορία του τραγουδιού αυτού είναι μάλλον λυπητερή. Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά πως ξεκίνησε ο θρύλος της Llorona ή από που προέρχεται. Αν κι οι ιστορίες ποικίλλουν από πηγή σε πηγή, από περιοχή ή χώρα, ένα κοινό νήμα είναι πως το πνεύμα μιας καταδικασμένης μητέρας που ‘πνιξε τα παιδιά της και τώρα στην αιωνιότητα τα ψάχνει σε ποταμούς και λίμνες.
Στη Γουατεμάλα πρώτα, είναι ένας αστικός παλιός θρύλος, που μιλά για το φάντασμα μιας γυναίκας, που τριγυρίζει κάποιες φορές τις νύχτες φορώντας λευκά και θρηνεί τα χαμένα παιδιά της και λέγεται μάλιστα πως φέρνει κακοτυχία σ' όποιον τύχει να 'ναι κοντά και να την ακούσει. Το ψηλό, λεπτό πνεύμα, λέγεται ότι ήταν ευλογημένο με φυσική ομορφιά κι είχε μακριά μαύρα μαλλιά. Φορώντας ένα λευκό φόρεμα, περιπλανιέται στα ποτάμια και στα ρυάκια, θρηνεί στη νύχτα και ψάχνει για παιδιά για να τα σύρει, ουρλιάζοντας, στον υγρό τάφο. Το φάντασμα αυτό είναι H Μοιρολογίστρα (La Llorona), μια πανέμορφη κοπέλλα που τη λέγανε Μαρία κι έπνιξε τα παιδιά της -σαν άλλη Μήδεια- θέλοντας να εκδικηθεί τον άπιστο άντρα της, που τη παράτησε για μια νεότερη κι ομορφώτερη κοπέλλα. Όμως μόλις κατάλαβε τί είχε κάνει, θόλωσε και πνίγηκε κι η ίδια. Ο μύθος συνεχίζει όμως πως και καλά στο Καθαρτήριο ήρθε σε αντιπαράθεση με τα ήδη ευρισκόμενα εκεί παιδιά της -ή κατ' άλλους, τα έχασε και δεν τα βρήκε εκεί- κι έτσι τελικά δεν της επετράπη η είσοδος στο επέκεινα και καταδικάστηκε να τριγυρνά ανάμεσα στον ζώντα κόσμο κι αυτό των ψυχών, θρηνώντας και ψάχνοντας τα πνιγμένα της παιδιά, σαφώς μετανοημένη αλλά πια ήτανε πολύ αργά. Οι γονείς λένε αυτή την ιστορία στα μικρά τους για να τα φοβερίσουνε και να μη κυκλοφοράνε τις νύχτες μοναχά τους έξω. Σε άλλες εκδοχές μύθου-φοβέρας, λένε πως παίρνει τα περιπλανώμενα παιδιά, κι αφού τους ζητήσει γονατιστή και κλαμμένη συχώρεση, τα πνίγει για να συμπληρώσει τα δικά της χαμένα παιδιά. Λέγεται επίσης πως βγαίνει κάποια πολύ προχωρημένα δειλινά και τριγυρίζει κοντά σε λίμνες και ποτάμια και φωνάζει θρηνητικά "¡Ay mis hijos!": "Αχ παιδάκια μου!". Ο μύθος έτσι ως ακούγεται θυμίζει τον σκωτσέζικο μύθο της Μπάνσι (Banshee). Μερικοί μάλιστα πιστεύουνε πως όποιος ακούσει το θρήνο της μαρκάρεται από το Χάρο.
     Άλλος μύθος, πάλι Λατινικής Αμερικής, αναφέρει σα Μοιρολογίστρα τη La Malinche, μια γυναίκα της φυλής των Nahua, που χρησίμευε σαν διερμηνέας κι ερωμένη του Κορτέζ, γέννησε τα παιδιά του κρυφά μα τη προδώσαν οι Ισπανοί Κονκισταδόρες κι ο Κορτές τηνε παράτησε για να παντρευτεί μιαν Ισπανίδα κυρία. Έτσι, σκότωσε τα παιδιά της για να τον εκδικηθεί, -μολονότι δεν υπάρχουνε στοιχεία να τεκμηριώνουνε κάτι τέτοιο. Η περηφάνεια της φυλής της, (Αζτέκικη) την οδήγησε στην εκδίκηση λένε, και πως μετά την απώλειά της, κατακτήθηκε όλος ο πολιτισμός των Αζτέκων, -η ιστορία κάνει παραλληλισμό στο μύθο με την απώλεια της Μοιρολογίστρας και τη προδοσία της, με τη κατάκτηση όλου του Νέου Κόσμου.
     Οι Chumash, από την άλλη, (λαός ιθαγενής γνήσιος Αμερικανικός, που άνθιζε παλιά στη περιοχή της Καλιφόρνια (από το San Luis Obispo, Santa Barbara, Ventura και Los Angeles, κι εκτεινόταν από το Morro Bay στο βορρά ως τo Malibu στο νότο, καλύπταν επίσης και 3 νησιά,  Santa Cruz, Santa Rosa και San Miguel κι ένα μικρό νησάκι το Anacapa, που το κατείχαν εποχιακά, ανάλογα τις ανάγκες του κυνηγιού και του ψαρέματος), έχουνε το δικό τους μύθο για τη Μοιρολογίστρα. Λένε πως επικοινωνούσε με τα nunašɨš (πνεύματα από την Άλλη Μεριά) και τη φωνάζανε "maxulaw" ή "mamismis". Οι Κούμας πιστεύουνε και στα 2: και στα πνεύματα από την Άλλη Μεριά και στη Μοιρολογίστρα και λένε πως ακούγεται το κλάμα της maxulaw κυρίως πάνω στα δέντρα τις νύχτες και πως αυτό το κλάμα είναι προφητεία θανάτου και τη περιγράφουνε σα μια γάτα με επιδερμίδα από ακατέργαστο και τραχύ δέρμα.
     Στην Ελλάδα ένα παρόμοιο μύθο έχουμε με τη Λάμια, ήτις τα ‘φτιαξε με το Δία και γέννησε τα παιδιά του, αλλά όταν το 'μαθεν η Ήρα, έξω φρενών σκότωσε τα παιδιά της Λάμιας κι αυτή τρελλαμένη και προσπαθώντας να εκδικηθεί τριγυρίζει θρηνώντας τις νύχτες και κλέβει τα παιδιά των άλλων. Επίσης ένας παραλληλισμός μπορεί να γενεί και με τη Μήδεια, αν κι εδώ δεν έχουμε φάντασμα και μοιρολόγι.
     Ας δούμε τον καθαυτό μύθο της Γουατεμάλα, πιο αναλυτικά. Η Llorona, γεννήθηκε σε μιαν αγροτική οικογένεια, σ’ ένα ταπεινό χωριό και βαφτίστηκε Μαρία. Αναπάντεχη η ομορφιά της, προσείλκυε τη προσοχή πλούσιων και φτωχών ανδρών πιότερο απ’ όλες τις γυναίκες της περιοχής. Λένε πως περνούσε τις μέρες της στο ταπεινό περιβάλλον των αγροτών, αλλά τα βράδια, με το καλύτερο λευκό φόρεμα της πρόσφερε συγκίνηση στους άντρες που τη θαύμαζαν.
     Οι νεαροί άνδρες με αγωνία περίμεναν την άφιξη της και χαιρόταν για τη προσοχή που λάμβανε. Ωστόσο, η Llorona είχε δύο μικρούς γιους που κάνανε δύσκολο για κείνη να περνά τα βράδια της έξω και συχνά να τους αφήνει μόνους, ενώ η ίδια συνευρισκότανε με τους κυρίους κατά τις βραδινές ώρες. Μια μέρα τα δύο μικρά αγόρια βρεθήκανε πνιγμένα στο ποτάμι. Μερικοί λένε ότι πνίγηκαν από αμέλεια της, αλλά άλλοι λένε ότι μπορεί να έχουν πεθάνει από το χέρι της.
     Ο θρύλος του Μέξικο λέει πως η Llorona ήταν μια γυναίκα γεμάτη ζωή κι έρωτα, που παντρεύτηκε πλούσιον άνδρα ο οποίος τη γέμισε δώρα και προσοχή. Ωστόσο, όταν εκείνη του χάρισε δύο γιους, ο ίδιος άρχισε ν’ αλλάζει, έγινε γυναικάς κι έπινε αλκοόλ, συχνά αφήνοντας τη για μήνες. Δεν νοιαζότανε για την όμορφη Μαρία και τη κατέστρεψε, όποτε κείνη άρχισε να αισθάνεται δυσαρέσκεια προς τα αγόρια.
     Ένα βράδυ, ενώ η Μαρία ήταν βόλτα με τα παιδιά της σ’ ένα σκιερό μονοπάτι κοντά στο ποτάμι, ο σύζυγός της ήρθε με άμαξα και με μια κομψή κυρία δίπλα του. Σταμάτησε και μίλησε στα παιδιά του, αλλά αγνόησε τη Μαρία και στη συνέχεια έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Μετά από αυτό η Μαρία βρέθηκε σε φοβερή οργή, και στράφηκε στα παιδιά της και τα πέταξε στο ποτάμι. Αυτά εξαφανιστήκανε κάτω απ’ το ρεύμα και συνειδητοποιώντας τι είχε κάνει, έτρεξε για να τα σώσει, αλλά ήτανε πολύ αργά. Η Μαρία έπεσε σε απαρηγόρητη θλίψη κι έτρεχε στους δρόμους ουρλιάζοντας και θρηνώντας.
     Η όμορφη Llorona τα θρηνούσε μέρα και νύχτα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν έτρωγε και περπατούσε κατά μήκος του ποταμού με το λευκό νυφικό της, ψάχνοντας για τα αγόρια της, ελπίζοντας ότι θα επιστρέψουνε σ’ αυτήν. Έκλαιγε ασταμάτητα, περιπλανώμενη στις όχθες του ποταμού και το φόρεμά της ήτανε πια λερωμένο και σχισμένο. Συνέχιζε ν’ αρνείται τροφή, μέχρι που έμοιαζε με σκελετό. Τελικά πέθανε στις όχθες του ποταμού.
     Λίγο καιρό μετά το θάνατό της, το ανήσυχο πνεύμα της, άρχισε να εμφανίζεται στις όχθες του ποταμού Santa Fe όταν έπεφτε το σκοτάδι. Το κλάμα κι ο θρήνος της έγινανε κατάρα της νύχτας κι οι άνθρωποι άρχισαν να φοβούνται να βγουν έξω όταν νύχτωνε.
     Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της Γιορόνα, της Μοιρολογίστρας, αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα. Το τραγούδι που ξεπήδησε απ' αυτόν ή απ' αυτούς τους μύθους, με παραδοσιακό στίχο και με μουσική από τον Μεξικανό Jose Alfredo Jimenez, τραγουδιόταν από στόμα σε στόμα, από τα μέσα του 19^ου αιώνα, σε σχεδόν ολάκερη τη Λατινική Αμερική. Στίχοι μπαίναν, στίχοι βγαίναν, κι αναλόγως τη κατάσταση και τον εκάστοτε μύθο, έτσι που αν όντως τους καταγράψω όλους θέλω μιαν Ιλιάδα, που λέει ο λόγος. Επίσης προστίθεντο και στίχοι επαναστατικοί, από τις κατά καιρούς ταραχές, (χαρακτηριστικά αναφέρω πως ακούστηκε και στην επανάσταση του Μέξικο με πολιτιικοποιημένο στίχο) και τελικά το πλέον σημερινό τραγούδι, ελάχιστα θυμίζει τον αρχικό θρύλο. Έχουνε μπλεχτεί πολιτικά, ερωτικά και θρηνητικά. Πρώτος που το τραγούδησε επίσημα και κατεγράφη είναι ο Μεξικανός τραγουδιστής Ραφαέλ το 1968 και η 2^η εκτέλεση η πιο αξιομνημόνευτη, μας ήρθε από την εξαίρετη Χαβέλα Βάργκας, το 1993 που το άλωσε πραγματικά και το ‘κανε κτήμα της. Μοναδική ερμηνεία, μοναδική μουσική και μουσικότητα, μοναδική θλίψη βγαίνει απ’ τα χείλη και στίχο-στίχο σταλάζει στο πάτωμα, μοναδική φόρτιση, ένα τέλειο μουσικό δόμημα.


Πίνακας Πικάσσο εμπνευσμένος από το άσμα, με τίτλο: "Η Θρηνούσα Γυνή"

     Θα τελειώσω αυτή την ιστορία λέγοντας πως σε μια συντομευμένη αλλά ακόμα πιο φορτισμένη εκτέλεση, το άσμα αυτό ακούγεται πάλι από τη Βάργκας, στη ταινία «Φρίντα» με πρωταγωνίστρια τη Σάλμα Χάγιεκ σαν Φρίντα Κάλο, και Άλμπερτ Μολίνα σαν Ντιέγκο Ριβέρα -μοναδικές ερμηνείες κι οι 2 τους-,  και πιο συγκεκριμένα στη σκηνή της δολοφονίας του Τρότσκυ –καθώς Τρότσκυ και Κάλο είχανε συνδεθεί με στενή φιλία και τον έκρυβε σ’ ένα από τα σπίτια της.
     Τώρα τέλειωσεν η ιστορία κι είναι καιρός να ακούσουμε το θαυμάσιο τραγούδι, από την αείμνηστη πλέον Χαβέλα Βάργκας, τη μεγάλη εκδοχή του! Πάμε παρεούλα λοιπόν…

             La Lliorona

Μουσική: Jose Alfredo Jimenez (Μεξικό)
Στίχοι: Παραδοσιακό του Μεξικό, (Ισθμός Τεουαντεπέκ)
1η εκτ.: Στόμα-στόμα από τα μέσα του 19ου αιώνα
2η εκτ.: Raphael 1968
3η εκτ.: Chavela Vargas 1993
νη εκτ.: πάρα πολλοί και πάρα πολλές...

No sé qué tienen las flores, llorona,
Las flores del camposanto
No sé qué tienen las flores, llorona,
Las flores del camposanto

Que cuando las mueve el viento, llorona,
Parece que están llorando.
Que cuando las mueve el viento, llorona,
Parece que están llorando.

Ay de mí, llorona; llorona, tú eres mi yunca*
Ay de mí, llorona; llorona, tú eres mi yunca.

Me quitarán de quererte, llorona,
Pero de olvidarte, nunca.
Me quitarán de quererte, llorona,
Pero de olvidarte, nunca.

A un Santo Cristo de fierro, llorona,
Mis penas le conté yo;
A un Santo Cristo de fierro, llorona,
Mis penas le conté yo;

Cuáles no serían mis penas, llorona,
Que el Santo Cristo lloró.
Cuáles no serían mis penas, llorona,
Que el Santo Cristo lloró.

Ay de mí, llorona; llorona de un campo lirio.
Ay de mí llorona; llorona de un campo lirio.

El que no sabe de amores, llorona,
No sabe lo que es martirio.
El que no sabe de amores, llorona,
No sabe lo que es martirio.

Dos besos llevo en el alma, llorona,
Que no se apartan de mí:
Dos besos llevo en el alma, llorona,
Que no se apartan de mí:

El último de mi madre, ay llorona,
Y el primero que te di.
El último de mi madre, ay llorona,
Y el primero que te di.

Ay de mí, llorona; llorona, llévame al río.
Ay de mí, llorona; llorona, llévame al río.

Tapáme con tu rebozo, llorona,
Porque me muero de frío.
Tapáme con tu rebozo, llorona,
Porque me muero de frío.

Todos me dicen el negro, llorona,
Negro pero cariñoso.
Todos me dicen el negro, llorona,
Negro pero cariñoso.

Yo soy como el chile verde, llorona,
Picante pero sabroso.
Yo soy como el chile verde, llorona,
Picante pero sabroso.

Ay de mí, llorona, llorona, llorona; llévame al río,
Tapáme con tu rebozo, llorona,
Porque me muero de frío.

Si porque te quiero quieres, llorona,
Quieres que te quiera más,
Si ya te he dado la vida, llorona,
¿Qué más quieres? ¿Quieres más?

         Η Μοιρολογίστρα

Δε ξέρω τι έχουνε τ άνθη, Μοιρολογίστρα,
Τ' άνθη του κοιμητηρίου.
Δε ξέρω τι έχουνε τ' άνθη, Μοιρολογίστρα,
Τ' άνθη του νεκροταφείου.

Μα όποτ' αγέρας τα σείει, Μοιρολογίστρα,
Μοιάζουνε σα να θρηνούν.
Μα όποτ' αγέρας τα σείει, Μοιρολογίστρα,
Μοιάζουνε σα να θρηνούν.

Aχ, Μοιρολογίστρα μου,
είσαι η yunka* μου!
Aχ, Μοιρολογίστρα μου,
είσαι η yunka μου!

Μου πήραν την αγάπη σου, Μοιρολογίστρα.
Μα ποτέ δεν θα σε λησμονήσω.
Μου πήραν την αγάπη σου, Μοιρολογίστρα.
Μα ποτέ δεν θα σε λησμονήσω.

Σ' ένα σιδερένιο Χριστό, Μοιρολογίστρα,
μίλησα για τους καημούς μου.
Σ' ένα σιδερένιο Χριστό, Μοιρολογίστρα,
μίλησα για τους καημούς μου.

Κι ήτανε τέτοιοι οι καημοί, Μοιρολογίστρα,
που 'κλαψε και ο Χριστός.
Κι ήτανε τέτοιοι οι καημοί, Μοιρολογίστρα,
που 'κλαψε και ο Χριστός.

Αχ Μοιρολογίστρα μου.
Μοιρολογίστρα στον αγρό από κρίνα.
Αχ Μοιρολογίστρα μου.
Μοιρολογίστρα στον αγρό από κρίνα.

Αυτός που δε ξέρει απ' αγάπη, Μοιρολογίστρα,
δε ξέρει τί 'ναι βάσανο.
Αυτός που δε ξέρει απ' αγάπη, Μοιρολογίστρα,
δε ξέρει τί 'ναι βάσανο.

Δύο φιλιά κουβαλώ στη ψυχή, Μοιρολογίστρα,
που ποτέ δεν αποχωρίζομαι.
Δύο φιλιά κουβαλώ στη ψυχή, Μοιρολογίστρα,
που ποτέ δεν αποχωρίζομαι.

To τελευταίο που μου 'δωσ' η μάννα,
αχ Μοιρολογίστρα μου,
και το πρώτο που δωσα σ' εσέ.
To τελευταίο που μου 'δωσ' η μάννα,
αχ Μοιρολογίστρα μου,
και το πρώτο που δωσα σ' εσέ.

Aχ Μοιρολογίστρα μου,
Μοιρολογίστρα, πάρε με στο ποτάμι.
Aχ Μοιρολογίστρα μου,
Μοιρολογίστρα, πάρε με στο ποτάμι.

Σκέπασέ με με τη κάπα σου, Μοιρολογίστρα,
γιατί πεθαίνω στο κρύο.
Σκέπασέ με με τη κάπα σου, Μοιρολογίστρα,
γιατί πεθαίνω στο κρύο.

Όλοι με φωνάζουνε Μαύρο, Μοιρολογίστρα,
σκοτεινό αλλά τρυφερό.
Όλοι με φωνάζουνε Μαύρο, Μοιρολογίστρα,
σκοτεινό αλλά τρυφερό.

Είμαι σαν το πράσινο τσίλι, Μοιρολογίστρα,
καυτερό αλλά νόστιμο.
Είμαι σαν το πράσινο τσίλι, Μοιρολογίστρα,
καυτερό αλλά νόστιμο.

Aχ Μοιρολογίστρα μου,
Μοιρολογίστρα, πάρε με στο ποτάμι.
Σκέπασέ με με τη κάπα σου, Μοιρολογίστρα,
γιατί πεθαίνω στο κρύο.

Αν, επειδή σ' αγαπώ, με θέλεις,
Μοιρολογίστρα,
θέλεις να σ' αγαπήσω πιότερο,
Αν σου 'χω ήδη δώσει τη ζωή μου,
Μοιρολογίστρα,
Τι άλλο θες; Θέλεις πιότερο;

La Lliorona

* yunka είναι μια σούπα που φτιάχνεται από κοτόπουλο και στάρι. Είναι πολύ νόστιμη και τη τρώνε για να πάρουνε δύναμη, άρα μεταφορικά είναι σα να της λέει: "είσαι η δύναμή μου, είσαι αυτή με κάνει δυνατό, να ζω" κλπ


Τα  Α',  Β',  Γ',  Δ'  ΜΕΡΗ πριν

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 5ου ΜΈΡΟΥΣ... η συνέχεια ΕΔΩ!