Σήμερα το... μενού έχει ελληνικές επιτυχίες, που όμως έχουνε και μιαν ιστορία πίσω τους. Δεν υπάρχει χρονική σειρά ή αλφαβητική, η μόνη σειρά που υπάρχει είναι αυτή που τα 'στησα ένα-ένα. Πάμε λοιπόν...
----------------------------------------------------

Οι Ιστορίες

   1η). Κάθεσαι αμέριμνος και πίνεις το καφεδάκι σου, τραβάς αρειμάνιες τζούρες από τη τσιγαριά σου, βλέπεις ένα επεισοδιάκι από μια καλή, δημοφιλή σειρά, αλλά κάπου λες, να ρίξεις μια ματιά στο ΦΜ, μπας κι έβαλε λάικ κανείς σε καμμιά πατάτα, ή χλεύασε καμμιά μαγκιά κι εκεί που διαπιστώνεις, ότι δεν έγινε αυτό που φοβήθηκες και ξεκινάς να επιστρέψεις πίσω, ένας φίλος πετά ένα τραγούδι. Αυτό το τραγούδι, κουδουνίζει στα αυτιά σου μια νοσταλγία, ορμάς και βάζεις ένα λάικ και ξαφνικά, δακρύζεις. Γιατί στ' αυτιά σου έρχεται η φωνή του πατέρα που το σιγοτραγουδούσε, όταν ήσουνα παιδάκι, ένα τραγούδι, που ωστόσο δεν είναι γνωστό. Αμέσως λες να τρέξεις στο Γιουτούμπι να το ψάξεις, πεπεισμένος ήδη πως θα το βρεις. Μάταια όμως, δυστυχώς, προς το παρόν, δεν υπάρχει. Απογοήτευση! Κι εκεί που λες να κλείσεις, το μάτι σου αρπάζει έν άλλο άσμα, που δεν το ήξερες, αλλά ήξερες το στιχουργό του. Το πατάς, από περιέργεια, και τσουπ, ακούγεται ο ήχος μιας κλειδωνιάς, που σου ανοίγει μιαν ιστορία, έτσι απλά.
     Πριν ξεκινήσω να λέω, πρέπει να πω πως άκουγα στο ράδιο μικρός με πολλήν ευχαρίστηση το στιχουργό-κομφερανσιέ, γιατί ήταν ευφυέστατος, είχε πολύ χιούμορ, είχε θαυμάσια φωνή και τον απολάμβανα πραγματικά. (Επίσης το βιογραφικό δεν το έφτιαξα εγώ, οπότε δεν φταίω για ότι υπάρχει εκεί.) Κι ήμουνα κάτω από 10 ετών τότε.
     Ήταν Η Κυριακή και το Πρόγραμμά της:
   10-11 τα τραγούδια της Λύρα (μουσική τίτλων, Βαγγέλη Παπαθανασίου "Το Ρολόι" Γιώργος Ρωμανός) με τραγούδια του Νέου κύματος
   11-12 τα τραγούδια της Columbia, με τα λαϊκά της εποχής
   12-13 Νέα Ταλέντα, με το Γιώργο Οικονομίδη
     Μεσολαβούσανε κάτι περίεργα που βαριόμουνα, μέχρι την εκπομπή της κυρίας Μαρίας Δημητρέα-Ζαχαριουδάκη, με νέα από το θεατρικό χώρο, με συνεντεύξεις ηθοποιών, σκηνοθετών κλπ και φυσικά με σκηνές από θεατρικά που παίζονταν κείνη την εποχή -πράμα που περίμενα εξ αρχής, εδώ που τα λέμε, το τι παρέλασε από το αυτί μου τότε, δε λέγεται...
     Και φυσικά μετά... η μανία με τη μπάλα! Τα ματς τότε αρχίζανε 2.30-3.00 μ.μ. το πολύ. Ενδέχεται να μη θυμάμαι καλά το ακριβές πρόγραμμα, αλλά μέσες άκρες έτσι περίπου ήτανε και δεν αναφέρω καν τα πρωινά με τη Θεία Λένα, γιατί τις Κυριακές δεν είχε Θεία Λένα (Αντιγόνη Μεταξά), -όταν πέθανε κείνη, ανέλαβαν οι Λήδα Κροντηρά κι η Άντα Γεωργίου.
     Τώρα πάμε να γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, με 1ο το στιχουργό:
     Ίσως η μεγαλύτερη προσωπικότητα του καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, υπήρξε ο μεγάλος Γιώργος Οικονομίδης. Ήταν ο πιο γνωστός κονφερανσιέ (παρουσιαστής εκδηλώσεων κι εκπομπών, διασκεδαστής) επίσης ηθοποιός, τραγουδιστής, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος ,στιχουργός και «κυνηγός ταλέντων. Ήταν ο πρώτος (ίσως κι ο τελευταίος) που συνέβαλε αποφασιστικά στη ποιότητα του θεάματος-ακροάματος. Έγραψε στίχους σε εκατοντάδες τραγούδια από τα οποία πάρα πολλά έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους μεγάλους συνθέτες του ελαφρού τραγουδιού (Σουγιούλ, Μωράκης, Μουζάκης, Γούναρης, Μαρκέας, Σπάθης, Πλέσσας, Ζαχά, Καπνίσης, Κατσαρός κλπ) αλλά και σχεδόν όλους τους μεγάλους τραγουδιστές της εποχής.
     Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916 κι ήταν το μεγαλύτερο παιδί από τα 3 του Σοφοκλή και της Μαρίας. Τα άλλα του αδέλφια λέγονταν Νίκος και Νίκη. Σπούδασε νομικά αλλά γρήγορα τονε τράβηξε η ”παρουσίαση”. Μυήθηκε κι «εκπαιδεύτηκε» ως κονφερανσιέ στη περίφημη «Μάντρα» του Αττίκ όπου και κέρδισε τα πρώτα του χειροκροτήματα. Ξεκίνησε τις παρουσιάσεις σε θέατρα, σε διάφορα κέντρα διασκεδάσεως κι αναψυκτήρια ή σε εκδηλώσεις στα τέλη της 10ετίας του '30ς. Το 1940 έγραψε τους στίχους στο τραγούδι «Στη Ρώμη» (Κορόϊδο Μουσολίνι) που όπου ακουγόταν, αναπτέρωνε το ηθικό όλων των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου (οι στίχοι του δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Βραδυνή»). Το τραγούδι ήταν ιταλικό με τίτλο «Reginella Campagnola (η χωριατοπούλα Ρετζινέλα) και τη μουσική του την είχε γράψει ο Eldo di Lazzaro.
     Συνεργάστηκε με τον Κώστα Πρετεντέρη και μαζί γράψανε πληθώρα θεατρικών επιθεωρήσεων που γίνανε μεγάλες επιτυχίες. Στις αρχές του 1950 ο Οικονομίδης, εκτός από πολύ δημοφιλής στα βαριετέ και στις πίστες, ήταν κι ο πιο επιτυχημένος και δημοφιλής άνθρωπος του ραδιοφώνου, ο 1ος πραγματικός σταρ που έβγαλε αυτό το μέσο στην Ελλάδα, κυρίως με τα νέα ταλέντα του κι όχι μόνο. Ξεκίνησε τις εκπομπές του στο ραδιόφωνο (Ε.Ι.Ρ.) και κάθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι η φωνή του έδινε μέσω της εκπομπής του «Χαρούμενα Ταλέντα»την ευκαιρία σε νέα παιδιά με φωνή, φιλοδοξίες κι όνειρα να τραγουδήσουνε μπρος στο κοινό και ν' αναδείξουν το ταλέντο τους! Η περίφημη φράση του όταν άνοιγε τις εκπομπές του ”Φίλοι μου αγαπημένοι, γεια σας και χαρά σας", ήταν το σήμα κατατεθέν του. Από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές ανεδείχθησαν πάρα πολλοί τραγουδιστές όπως η Νάνα Μούσχουρη, ο Χάρρυ Κλυνν, η Τζένη Βάνου, ο Πάνος Τζανετής, ο Γιάννης Βογιατζής, ο Κώστας Χατζής, η Πόπη Αστεριάδη, ακόμα κι η Καίτη Γαρμπή με τη Λιάνα τότε, που συμμετείχαν ως «Αδερφές Γαρμπή». Αναδείχθηκε ο πιο δημοφιλής και ταλαντούχος παρουσιαστής του ραδιοφώνου και χαρακτηριστικό είναι ότι την ώρα της εκπομπής του υπήρχε τεράστια κοσμοσυρροή σε πεζοδρόμια, καφενεία κι όπου υπήρχαν ραδιόφωνα! Επίσης όταν ήρθε η τηλεόραση, ήταν για 7-8 χρόνια το πιο δημοφιλές πρόσωπό της.
     Ήτανε φίλαθλος του ΠΑΟ και το 1958 έγραψε τους στίχους του ύμνου της ομάδας ενώ κατηφόριζε τη Λεωφ. Αλεξάνδρας με τον Γιώργο Μουζάκη που έγραψε τότε τη μουσική, μετά από νίκη της ομάδας τους επί του Απόλλωνα. Επίσης έγραψε τους στίχους στον «Ύμνο της 21 Απριλίου 1967» σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού και τον τραγούδησαν σε 1η εκτέλεση ο «αριστερός» και τραγουδιστής της «Ρωμιοσύνης» και του «Αξιον Εστί» Γρηγόρης Μπιθικώτσης κι η Βίκυ Μοσχολιού. Η φήμη του αμαυρώθηκε από το γεγονός αυτό κι από τ' ό,τι μετείχε σε διάφορες εκδηλώσεις της τότε κυβέρνησης ως παρουσιαστής στο Παναθηναϊκό Στάδιο , ενώ άλλοι καλλιτέχνες που μετείχαν κι αυτοί, όπως η Μαρινέλλα, ο Τόλης Βοσκόπουλος, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γρηγόρης Μπηθικώτσης, η Τζένη Βάνου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ζωή Κουρούκλη, η Κλειώ Δενάρδου,η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Γιάννης Βογιατζής, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Κώστας Βουτσάς, ο Τώνης Μαρούδας, η Νάντια Κωνσταντοπούλου, η Ρένα Ντορ, η Βίκυ Λέανδρος, η Σοφία Βέμπο, ο Σώτος Παναγόπουλος, ο Σταμάτης Κόκοτας -και τόσοι άλλοι- σήμερα είναι στο απυρόβλητο.
     Ο αδελφός του Νίκος ήταν στέλεχος του Κ.Κ.Ε. κι ήταν συντάκτης στην εφημερίδα ”Ριζοσπάστης” έχοντας τη στήλη ”Έμμετρος Ρίζος”. Διώχθηκε για τις πολιτικές του πεποιθήσεις στα χρόνια του Εμφυλίου και της Δικτατορίας. Έλαβε μέρος σε αρκετές ελληνικές ταινίες, παρουσίασε ”άπειρες” φιλανθρωπικές εκδηλώσεις χωρίς ποτέ να ζητήσει έστω μια δραχμή κι έκανε ο ίδιος μεγάλες δωρεές σε διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Επίσης βάφτισε αρκετά ορφανά παιδάκια, αναλαμβάνοντας τα έξοδά τους έως ότου υιοθετηθούν.
     Πέθανε στις 22 Απριλίου 1985 σε ηλικία 69 ετών. Ήταν παντρεμένος με την Λιάνα Βιτσώρη (στιχουργός κι ηθοποιός που αποσύρθηκε πολύ νωρίς από το θέατρο -κόρη των ηθοποιών, Νίτσας Τσαγανέα και Γ. Βιτσώρη) που πέθανε το 1996. Η κόρη του Μαριλένα, είναι επίσης συνθέτρια και τραγουδίστρια. Ασχολήθηκε από πολύ μικρή με τη μουσική και το τραγούδι και στη συνέχεια χάραξε «μοναχική» πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο, την οποία έχουν επαινέσει καταξιωμένοι μουσικοί, όπως οι Σταμάτης Σπανουδάκης, Στέφανος Κορκολής, Βλάσης Μπονάτσος, Λία Βίσση και πολλοί άλλοι με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Σε δήλωσή της ανέφερε:

   «Η ζωή της οικογένειάς μου μοιάζει με το φινάλε της ταινίας “Ενας ήρωας με παντούφλες”: ο Βασίλης Λογοθετίδης βλέπει το άγαλμά του λουσμένο στα φώτα, ενώ ο ίδιος ζει χωρίς φως στο σπίτι του. Στη ταινία παίζει κι η γιαγιά μου Νίτσα Τσαγανέα -υποδύεται τη γυναίκα του. Η γιαγιά μου έφυγε με παράπονα, καθώς την είχανε ξεχάσει. Ομοίως κι ο πατέρας μου, που βοήθησε πολλούς καλλιτέχνες και δεν του άξιζε τέτοια συμπεριφορά. Θα σας πω για τον Χάρρυ Κλυνν, που ο πατέρας μου βάφτισε Κλυνν -από το όνομα ενός σαπουνιού της εποχής. Ο πατέρας μου τον στήριξε στα πρώτα του βήματα. Μάλιστα, ο Κλυνν έμενε και στο σπίτι μας. Όταν όμως αρρώστησε και του ζήτησε τη βοήθειά του για να εμφανιστεί στο “Αλσος”, εκείνος έδειξε αχάριστη συμπεριφορά. Για να έρθει του έβγαλε τη ψυχή. Κι η Νάνα Μούσχουρη, που ξεκίνησε από τον πατέρα μου -τότε ο Οικονομίδης είχε αγοράσει όργανα στους μουσικούς της- δεν έχει αναφερθεί ποτέ στον πατέρα μου! Ο Οικονομίδης δεν ήταν μόνον ο παρουσιαστής που άφησε εποχή με την ατάκα “Φίλοι μου αγαπημένοι, γεια σας και χαρά σας”, αλλά και στιχουργός μεγάλων επιτυχιών -είχε γράψει μάλιστα και τον ύμνο του Παναθηναϊκού. Βοηθούσε πλειάδα καλλιτεχνών και από τα ραδιοφωνικά του “Ταλέντα” κι από τις παραστάσεις του στο “Αλσος” χωρίς να είναι μάνατζέρ τους. Μόνον όμως η Μαρία Φαραντούρη είπε “πέρασα από τα Ταλέντα του Οικονομίδη και “με βοήθησε πολύ ο πατέρας σου”».

     Κι αφού τελειώσαμε με τον ένα, ας πάμε και στην άλλη, το άλλο σκέλος αυτής της ιστορίας. Μια τραγουδίστρια, που την ανακάλυψεν αυτός, την έκανε σταρ αλλά δείτε παρακάτω... μόνο να ξέρετε, λιγότερα υπάρχουνε γι' αυτήν στοιχεία και πάλι δεν ευθύνομαι εγώ...
     Η Μάριον Σίβα (Ζαχαρούλα Μπούρμπουλα, Μυτιλήνη 1939 - Αθήνα 15 Αυγούστου 1981) ήταν Ελληνίδα τραγουδίστρια κι ηθοποιός. To 1962 αναδείχθηκε νικήτρια στο διαγωνισμό τραγουδιού του Δήμου Αθηναίων, με το τραγούδι του Μωράκη "Αθήνα, Άνθρωποι & Θεοί". Ακολούθησε η συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Συνεργάστηκε με πολλά διάσημα ονόματα της εποχής της, όπως την Καίτη Μπελίντα, το Γιώργο Οικονομίδη (ο οποίος την ανακάλυψε στη Θεσσαλονίκη) και τη Μαρινέλλα. Εξαιτίας κάποιου άτυχου έρωτα έφυγε από την Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε στην Αμερική τη δεκαετία του '70.
     Στα τραγούδια που ερμήνευσε, συμπεριλαμβάνονται τα "Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά" (με το Σταύρο Κουγιουμτζή), "Όταν ήμουνα παιδί", "Έρχεσαι και φεύγεις", "Η Κυριακή", "Το γαϊδουράκι", "Έχω απόψε ραντεβού" κι άλλα.
     Αυτοκτόνησε πέφτοντας από το μπαλκόνι του σπιτιού της στην Αθήνα, στις 15 Αυγούστου 1981. Ήταν παντρεμένη με έναν ελληνοαμερικανό. Η κηδεία της έγινε στις 17 Αυγούστου στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου.
     Πάει κι αυτόοοοο. Λοιπόν ο μεγάλος έρωτας που της στοίχισε τόσο πολύ, ήταν ο ανωτέρω κονφερανσιέ. Που ενώ αγαπηθήκανε τρελλά, -υπήρξε η μούσα του, κι αυτός ήταν ο μέντοράς της-, παντρεύτηκε άλλην. Τελικά όλοι οι έρωτες δεν είναι για τραγούδια, αλλά όλα τα τραγούδια είναι έρωτας. Την ανάγκασε να φύγει στις ΗΠΑ, να παντρευτεί κι αυτή κάποιον, αλλά ουσιαστικά ποτέ δε τονε ξεπέρασε. Βαρέθηκε, γύρισε Ελλάδα και κάποια στιγμή, είδε κι απόειδε και πήδησε κάτω...
     Θα κλείσω το στόρυ λέγοντάς σας πως το τραγούδι που τράβηξε τη προσοχή μου στο Γιουτούμπι, όσο έψαχνα το άλλο, ήταν αυτό του Κουγιουμτζή: "Αν Δεις Στον Ύπνο Σου Ερημιά", που μέχρι σήμερα νόμιζα ήτανε 1η εκτέλεση Νταλάρα κι από περιέργεια το πάτησα και ξετυλίχτηκε όλο αυτό το κουβάρι. Ωστόσο δε διάλεξα αυτό, για να το βάλω εδώ, αλλά έν εξαιρετικά θαυμάσιο, μελωδικό ντουέτο του μοιραίου -ας πω- ζεύγους, μεσούσης της σχέσης και του μεσουρανήματός των. Δώστε βάση πως δένουνε τα δυο και πως κάνει μπαμ ο έρωτας όταν υπάρχει.
Πάμε παρεούλα...

Και Περπατώ

Στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης
Μουσική: Γιάννης Κανελλίδης
1η εκτ.: Μάριον Σίβα & Γιώργος Οικονομίδης 1963 (45αράκι)
2η εκτ.: Αλέκα Κανελλίδου

Τα παραθύρια έχουν κλείσει από νωρίς
ή με τον ήλιο συντροφιά μου ή χωρίς
Και περπατώ
και περπατώ χωρίς εσένα
και σε ζητώ
και σε ζητώ στα περασμένα

Στην ερημιά μ’ έχεις αφήσει πονεμένο
κι άλλη καμιά αγάπη πια δεν περιμένω
Μια στιγμή δεν πέρασε για μένα
Μια στιγμή χωρίς να σε σκεφτώ
Και περπατώ
και περπατώ χωρίς εσένα
και σε ζητώ
και σε ζητώ στα περασμένα

Φτωχή ψυχή, τι θα ωφελήσει λίγο φως
στη μοναξιά μου το σκοτάδι ειν' αδελφός
Μια στιγμή δεν πέρασε για μένα
Μια στιγμή χωρίς να σε σκεφτώ
Και περπατώ
και περπατώ χωρίς εσένα
και σε ζητώ
και σε ζητώ στα περασμένα

Και Περπατώ
==========================

   2η.) Τί ιστορία να πεις γι' αυτό το άσμα, που είναι μια ιστορία μόνο του. Γράφτηκε από τον Νίκο Γκάτσο, μελοποιήθηκε από τον Σταύρο Ξαρχάκο, για τις ανάγκες της κάργα επιτυχημένης σειράς "Ρεμπέτικο" κι έτυχε μιας σπάνιας ερμηνείας από τη καταπληκτική Σωτηρία Λεονάρδου. Η ιστορία αναφέρει:

   "Στις αρχές της δεκαετίας του '80 ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης κι ο παραγωγός Τάκης Ζερβουλάκης σχεδιάζουν τη δημιουργία μιας ταινίας που να διατρέχει την ιστορία του ρεμπέτικου λαϊκού τραγουδιού. Πρόκειται για μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες ταινίες του νεώτερου ελληνικού κινηματογράφου, με θέμα το οδοιπορικό μιας τραγουδίστριας του ρεμπέτικου, με στοιχεία από τη ζωή της Μαρίκας Νίνου, από τη γέννησή της στη Σμύρνη, ως το θάνατό της στην Αθήνα. Όπως προκύπτει και από το θέμα της ταινίας, η μουσική παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και συνοδεύει, υπογραμμίζει και διαπερνά όλη την υπόθεση. Διόλου τυχαία, λοιπόν η συνεργασία με δύο κορυφαίους εκπροσώπους του ελληνικού τραγουδιού, τον Ξαρχάκο και τον Γκάτσο. Οι δύο δημιουργοί έχουν συμπράξει κατά το παρελθόν, στους δίσκους " Ένα Μεσημέρι " (1966), " Νυν και Αεί " (1974) και σε κάποια τραγούδια για τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη, έχουν όμως να συνεργαστούν σχεδόν μια 10ετία.
     Συνθέτης και στιχουργός παραλαμβάνουν το σενάριο του Φέρρη και στηρίζουνε σ' αυτό τη θεματολογία των τραγουδιών τους. Ο Ξαρχάκος δίνει μελωδίες στον Γκάτσο κι εκείνος γράφει τους στίχους στα μέτρα των μελωδιών. Έτσι, προκύπτουν τα τραγούδια: Μάνα μου Ελλάς, Στης πίκρας τα ξερόνησα, Μπουρνοβαλιά, Εμένα λόγια μη μου λες, Στην Αμφιάλη, Το δίχτυ, Στη Σαλαμίνα και Το Πρακτορείο. Κατ΄ εξαίρεσιν, ένα τραγούδι ξεκινά από στίχο του Γκάτσου. Πρόκειται για το Καίγομαι-Καίγομαι, το οποίο ο στιχουργός γράφει δοκιμάζοντας μια γραφομηχανή για να δει αν αποτυπώνεται καλά το μελάνι στο χαρτί και δεν το βρίσκει καθόλου σημαντικό! Παρά ταύτα, αποφασίζει να δώσει το τραγούδι στον Ξαρχάκο για μελοποίηση, λέγοντάς του:
 -"Να δεις πόσο θα αρέσει στον κόσμο αυτό το τραγούδι, που στιχουργικά είναι ένα τίποτα".
     Το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στο συνολικό υλικό, το οποίο συμπληρώνουν δύο διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών: Τα παιδιά της Άμυνας και Ιμιτλερίμ, ένα τραγούδι σε στίχους Κώστα Φέρρη: Στου Θωμά και 3 ορχηστικά θέματα.
     Τα τραγούδια αποδίδουν ο Τάκης Μπίνης από τα παλιά, με τη χαρακτηριστική φωνή του (Στη Σαλαμίνα και το συγκλονιστικό Δίχτυ, για το οποίο όμως ο συνθέτης επικρίθηκε, ότι βασίστηκε στο παλιό αρχοντορεμπέτικο του Μ. Σουγιούλ, Το Μονοπάτι)˙ ο Κώστας Τσίγκος (Στου Θωμά, Εμένα λόγια μη μου λες, Στην Αμφιάλη)˙ εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας, ο Νίκος Δημητράτος (Μάνα μου Ελλάς, Τα παιδιά της Άμυνας και Στης πίκρας τα ξερόνησα) κι η πρωτοεμφανιζόμενη Σωτηρία Λεονάρδου (μοναδική στο Καίγομαι-Καίγομαι και στην Μπουρνοβαλιά)˙ τέλος ο ίδιος ο Σταύρος Ξαρχάκος σε μια υπέροχη ερμηνεία στο Πρακτορείο.
     Ταινία και δίσκος βγαίνουν στην αγορά παράλληλα, τον χειμώνα του 1983 και δημιουργούν αίσθηση. Ο δίσκος είναι τόσο σημαντικός ώστε αμέσως αυτονομείται από την εικόνα και διαγράφει εντυπωσιακή πορεία. Τα τραγούδια του δίσκου όλα σχεδόν, γνωρίζουνε τεράστιαν απήχηση κι απανωτές επανεκτελέσεις. Πρόκειται για τραγούδια με σαφείς αναφορές στο ρεμπέτικο, τόσο μουσικά όσο στιχουργικά, που, ωστόσο, διαμορφώνουνε πολύ προσωπική πρόταση. Νομίζω ότι δίκαια τα τραγούδια αυτά κι ο δίσκος συνολικά, μπορούν να χαρακτηριστούν κλασικά, από τα ελάχιστα της τελευταίας 20ετίας και βάλε.
     Τέλος, να αναφέρουμε ότι την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση της ορχήστρας αναλαμβάνει ο ίδιος ο Ξαρχάκος κι ότι η ζωγραφιά στο εξώφυλλο του δίσκου είναι του Γ. Τσαρούχη."

     Διάλεξα κι εδώ την εκδοχή της σειράς. Για να ακούσουμε αυτό το... τίποτα, κατά τ' άλλα αλάνθαστε, κύριε Νίκο:

Καίγομαι-Καίγομαι

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
1η εκτ.: Σωτηρία Λεονάρδου 1983
Άλμπουμ: "Ρεμπέτικο" 1983

Όταν γεννιέτ' ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Καίγομαι-καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι-πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθειά

Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα ‘χα σα βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου ‘δωκες
να σου τη κάμω γέλιο

Καίγομαι-καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι-πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθειά

Μα συ βαθιά στη κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι

Καίγομαι-καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι-πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθειά

Καίγομαι - Καίγομαι

Απο την "Ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού" σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη. Έρευνα και μουσική επιμέλεια: Θέσια Παναγιώτου, άλλο ένα κομμάτι.

Βαριά Χτυπούν Τα Σήμαντρα

Τραγουδούν: Χρυσούλα Χριστοπούλου Γιώργος Ξηντάρης
Νίκος Μαραγκόπουλος Γιώργος Μπαγιώκας
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
1η εκτέλεση: Πρόδρομος Τσαουσάκης

Βαριά χτυπούν τα σήμαντρα
πέρα στα παραπήγματα
κι ένας κατάδικος γεμάτος πόνο
μες στο τραγούδι του ζητάει παρηγοριά

Είναι τα λόγια του πικρά
για την αγάπη που μιλά
πως εγκλημάτησε για μια κακούργα
όταν τη βρήκε αγκαλιασμένη μια βραδιά

Βαριά χτυπούν τα σήμαντρα
κι ακούς τα παραπήγματα
ένα γλυκό σκοπό κάποιας αγάπης
που για χατίρι της εγίνηκε φονιάς

Βαριά Χτυπούν Τα Σήμαντρα
====================================

   3η). Καιρός και για μιαν ιστορία ενός άλμπουμ, παρά άσματος καλλίτερα, από τα πιο θαυμάσια που έβγαλε η ελληνική δισκογραφία, στη πιο αγαπημένη μου 10ετία: τα 70'ς!
     Είναι 1974 κι ο Χρήστος Λεοντής, διαλέγει ένα κύκλο ποιημάτων από τον εξαιρετικο κι ερωτικότατο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, τα δίνει στο μεγάλο μας στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο να τα μεταφέρει σε μέτρο και ρίμα, διαλέγει 2 μοναδικές φωνές της εποχής: Μανώλη Μητσιά και Τάνια Τσανακλίδου, βάζει τη μουσική του και φτιάχνει το δίσκο "Αχ Έρωτα". Συνεπικουρούμενης και της εξαίρετης ενορχήστρωσης, μας δίνει ένα δίσκο που έχει περάσει στο Πάνθεον της Ελληνικής Δισκογραφίας...
     Ο Παπαδόπουλος είναι αυτός πού πάλι το 1969 έχει τη ποιητική απόδοση στα Ελληνικά και του δίσκου "12 Τραγούδια Του Λόρκα" κι είναι αυτός που έχει φέρει πολύ κοντά τον συγκεκριμένο παγκόσμιο ποιητή στο Ελληνικό κοινό κι η βασική αιτία για τη γνωριμία μαζί του από τον πολύ τον κόσμο!
     Στο συγκεκριμένο τραγούδι που ακούγεται, καθώς και σ' ένα άλλο, το "Αβάσταχτο Να Σ΄ Αγαπώ", είναι φανερό το πεσιμιστικό νόημα που απορρέει από το ποίημα και προφανώς αναφέρεται σε κάποιον δύσκολο, πολύ δύσκολο, στην εκπλήρωσή του, έρωτα, πολύ πιθανόν εμπνευσμένο από προσωπικό έρωτά του.
     Κι αν ακούστηκε ότι οι απόγονοι από το σόι του Λόρκα είχαν εγείρει αξιώσεις πνευματικών δικαιωμάτων ή κάτι ανάλογο, αναφέρω ότι ολόκληρο το σόι του δεν είναι άξιο να αναφέρεται σε αυτόν, το πιο αποστολικό πλάσμα που γνώρισε ποτέ ο Σαλβαντόρ Νταλί. Είναι γνωστός πλέον εδώ και περίπου 20 έτη, ο σκοτεινός ρόλος, που 'παιξαν όλοι οι συγγενείς Α΄ Βαθμού και στη σύλληψη, αλλά και στο θάνατο του ποιητή και στην εξαφάνιση της σορού του, εκεί στου "Βυθνάρ Το Ρέμα", αλλά και στις μετέπειτα έρευνες που γίνανε, όχι μόνο για τα γεγονότα της φυγής του, αλλά και σε οτιδήποτε είχε να κάνει με τον ίδιο τον ποιητή.
     Στο δίσκο αυτόν υπάρχει επίσης κι ένα τραγούδι που δεν έχει να κάνει με τον τίτλο του δίσκου, το "Μέρα Γεμάτη Θλίψη", πολύ μεγάλο τραγούδι και πού η απόδοσή του στα Ελληνικά δεν έγινε από τον Παπαδόπουλο λένε.
     Να αναφέρω επίσης ότι ο δίσκος αυτός ήταν από τους πολύ λίγους δίσκους του 1974 (από τους πολλούς αξιόλογους δίσκους που εκδόθηκαν απ' όλες τις εταιρίες τη χρονιά κείνη) που διασωθηκανε κι έγιναν αμέσως γνωστοί στον κόσμο, καθώς τα τραγούδια του μεταδίδονταν ανελλιπώς από το ραδιόφωνο (ίσως όχι όλα αλλά έστω κι έτσι), ενώ κι οι Μητσιάς και Τσανακλίδου δεν παρέλειπαν ν' αναφέρονται συχνά στη κορυφαία αυτή συμμετοχή τους. (Κατά τη γνώμη μου κι από πάσαν άποψη, δεν απέχω πολύ να το θεωρώ αν όχι το πιο Κορυφαίο, τουλάχιστον από τα πιο κορυφαία ελληνικά τραγούδια.
     Αλλά πόλλά είπα και για το Λόρκα θα μιλήσω πάλι, άλλη φορά. Τώρα ας πάμε να το ακούσουμε απαλά... ξημέρωμα Κυριακής... παρεούλα...

Στου Βελονιού Την Άκρη

Ποίηση: Federico Garcia Lorca.
Απόδοση: Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Μουσική: Χρήστος Λεοντής.
1η εκτ.: Μανώλης Μητσιάς,
Άλμπουμ: "Αχ Έρωτα" 1974.

Στον αγέρα - στον αγέρα παν'
της αγάπης μου οι στεναγμοί
στον αγέρα - στον αγέρα παν'
και στα μάτια μου φέρνουν βροχή.

Σταλαγματιά το δάκρυ
κι εσύ που καρτερώ
στου βελονιού την άκρη
στης νύχτας το φτερό.

Στον αγέρα - στον αγέρα παν
οι ελπίδες μου σαν τα πουλιά
στον αγέρα - στον αγέρα παν
μα δε βρίσκουν να χτίσουν φωλιά.

Στου Βελονιού Την Άκρη
================================

   4η). Ένα πολύ εύστοχα διατυπωμένο τραγούδι για την Αθήνα της εποχής εκείνης. 18 ετών έσπευσα ν αγοράσω τις κασέτες, (διπλός δίσκος αφού), και μου άρεσε πάρα πολύ. Ο Νταλάρας δηλαδή κυρίως και τονε συνέλεγα. Τώρα, 40 χρόνια μετά, θαρρώ μπορεί να ξανατραγουδηθεί το ίδιο άσμα και γι' αυτό το ρίχνω στο Στέκι μου. Άλλωστε είναι από τη 10ετία που αγαπώ πιότερο... ('70-'79)!

Αθήνα

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Χρήστος Γκάρτζος
1η εκτ.: Γιώργος Νταλάρας
Άλμπουμ: "Οι Μάηδες Οι Ήλιοι Μου" 1978

Ξέρω μια πόλη που η άσφαλτος καίει
και δέντρου σκιά δε θα βρεις,
μεγάλη ιστορία, προγόνοι σπουδαίοι,
λυχνάρι και τάφος της γης

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς.
Αθήνα, Αθήνα, πεθαίνω μαζί σου,
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ.

Ξέρω μια πόλη στη νέα Σαχάρα
μιαν έρημο όλο μπετό,
οι ξένοι οι στόλοι λαθραία τσιγάρα,
παιδιά που δεν ξέρουν κρυφτό.

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς.
Αθήνα, Αθήνα, πεθαίνω μαζί σου,
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ.

Ξέρω μια πόλη στη γη της Αβύσσου,
κουρσάρων κι ανέμων νησί,
στης Πλάκας τους δρόμους πουλάς το κορμί σου
για ένα ποτήρι κρασί.

Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς.
Αθήνα, Αθήνα πεθαίνω μαζί σου,
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ.

Αθήνα
================================

   5η). Θα βάλω ένα αγαπημένο άσμα από ένα αγαπημένο ντουέτο, ενός αγαπημένου ποιητή...
     Ο δίσκος "Νίκος Καββαδίας S/S IONION 1934" κυκλοφόρησε το 1986 από τους Ξέμπαρκους (Ηλίας Αριώτης & Νότης Χασάπης) 2 ερασιτέχνες μουσικοί από το Ναύπλιο, με τη παρώτρυνση της Δ. Γαλάνη, προτείνουν έναν καινούργιο και καθαρό ήχο.

   «Πήραν δυο κιθάρες κι απάγγειλαν μελωδικά τα ποιήματα του Καββαδία. Έτσι, σαν ν' ακούς δυο φωνές μέσα από την κουκέτα ενός φορτηγού στ΄ ανοιχτά κάποιας μεγάλης θάλασσας», σημειώνει χαρακτηριστικά η Δ. Γαλάνη.

     Όπως κι ο Μικρούτσικος εντάσσουν τα ποιήματα στη μουσική φόρμα της μπαλάντας κι όπως η Κωχ καταφέρνουν να «ζωγραφίσουν» με χρώματα ζωηρά κι έντονα ένα τοπίο θαλασσινό. Και προσθέτω πως μόνο σ' ένα τραγούδι ακούεται ντραμ. Μαντολίνο, κιθάρα κυρίως...

William George Allum

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Ξέμπαρκοι
1η εκτ.: Ξέμπαρκοι (Ηλίας Αριώτης, Νότης Χασάπης)
Άλμπουμ: "Νίκος Καββαδίας S/S IONION 1934" 1986

Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
ένα πολύ παράξενο Εγγλέζο θερμαστή,
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.

Όλοι 'λεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία
κι όσοι είχανe στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια,
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στη κοιλιά, που χόρευε γυμνή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...

Και λέγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχεν αγαπήσει
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή
κι εκείνη τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε αναίσθητη γυναίκα και κοινή.

Τότε προσπάθησε αυτός να διώξει από το νου του
τη ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.

Πολλές φορές στα σκοτεινά, τον είδανε τα βράδια
με βότανα στο στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...
Του κάκου, γνώριζεν αυτός -καθώς το ξέρουμ' όλοι-
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...

Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky
μ' ένα μικρό το βρήκανε στα στήθια του σπαθί.
Ο πλοίαρχος είπε: "Θέλησε το στίγμα του να σβήσει"
και διάταξε στη θάλασσα τη κρύα να κηδευτεί.

William George Allum
==============================

   6η). Ένα από τα αγαπημένα ελληνικά, της εφηβείας μου, ήταν αυτό του Χρήστου Λεοντή -τη κοπέλλα δεν την είχα ακόμα ακούσει τότε- με τον εξαίρετο Μανώλη Μητσιά... Γενικά ο Μητσιάς είχε κι έχει κάτι στη φωνή του που μου τη "σβουρίζει" που λένε, μου τη δίνει. Σκεφτείτε πως μερικά τραγούδια του, τα 'χουνε πει, -θεωρητικά- ισχυρότερα και... καλλίτερα ονόματα, ωστόσο η δική του ερμηνεία τα κυριεύει..
Είναι μια ερωτική ιστορία, που συνταιριάζει με ένα φυσικό φαινόμενο, προσδίδοντας έτσι ένα μύθο με τρόπο μελωδικό. Λατρεμμένο τραγούδι και πάμε παρεούλα...

Το Στρείδι Και Το Μαργαριτάρι

Στίχοι: Κωστής Σκαλιώρας
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
1η εκτ.: Μανώλης Μητσιάς & Τάνια Τσανακλίδου
Άλμπουμ: "Παραστάσεις"1975

Ο νιός αφέντης απ' το Τούνεζι*,
μαύρος σαν του βυθού το στρείδι,
αυτός που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτα
είχε ένα μάτι, μάτι, μάτι
είχε ένα μάτι σαν αχάτης
Αυτός που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτα,
που πιάστηκε στα δίχτυα του έρωτά της.

Λευκή, λευκότερη κι απ’ την αυγή
Η Λεωνόρα, ινφάντη** απ’ τη Καστίλη
Το δέρμα της λουλούδι της μανόλιας
τ’ αυτάκι της σαν το κοχύλι
στα δίχτυα πιάστηκε κι αυτή του έρωτα
στα δίχτυα πιάστηκε κι αυτή του έρωτά του,
του νιού από το Τούνεζι,
μαύρου σαν του βυθού το στρείδι
που γίνεται χλωμός μόλις τη δει.

Το στρείδι ανοίγει, ανοίγει τρυφερά
κι έπειτα μέσα του τη κλείνει
λευκή, λευκότερη κι απ’ την αυγή
με χείλη που έτρεμαν πολύ
εκείνη τον γλυκοφιλεί.

Μα παραμόνευαν απ’ το Καστέλι
οι τρεις δικοί της αδελφοί
αστράψαν ξαφνικά τα βέλη
κι ο νιός από το Τούνεζι
πάει τον κατάπιε η θάλασσα.

Μαύρος σαν στρείδι αυτός μαζί της
στην άβυσσο κατρακυλά
Με τη καλή του αγκαλιά,
τη σεντεφένια*** κοπελιά

Στης θάλασσας τα βάθη ο μαύρος
σα στρείδι έμεινε κλειστό
Κι εκείνη έγινε μαργαριτάρι
Χλωμότερο απ’ το θάνατο.

    * Τούνεζι         = Γενικά οι ακτές της Τυνησίας
  ** ινφάντη          = ισπανικός τίτλος για πριγκηποπούλα, βασιλοπούλα
*** σεντεφένια  = καλυμμένη με σεντέφι=σκληρό, λευκό κι ιριδίζον υλικό, που καλύπτει την εσωτερική πλευρά θαλασσινών οστράκων και χρησιμοποιείται ως διακοσμητικό υλικό

Το Στρείδι Και Το Μαργαριτάρι
============================== 

   7η). Το τραγούδι είναι παρτιζάνικο από τον εμφύλιο στην Ισπανία από άγνωστο στιχουργό κι έχει πολύ μεγάλη ιστορία. Είναι το "Sin Pan" που εμφανίστηκε γύρω στα 1936. Στην Ελλάδα εμφανίστηκε το 1942 στα συσσίτια του Ερυθρού Σταυρού όπου σατιρίζονταν διάφορες "ατασθαλίες" πάλι με στίχους αγνώστων που περίμεναν στις ουρές. Επίσης, το τραγούδι αυτό έλεγε "θα παραπονεθώ" κι όχι "θα πάω να το πω". Μιας κι υπήρχε επί τόπου κουτί παραπόνων, πάγια διαδικασία των δημοσίων αρχών κι οργανισμών από τότε όπως και σήμερα.
     Για ακούστε τους στίχους... σας θυμίζουνε τίποτα;

Πατάω Ένα Κουμπί

Στίχοι-Μουσική: άγνωστον
1η εκτ.: άγνωστον 1942
2η εκτ.: (εδώ) Πάνος Τζαβέλλας 1980

Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια "νιξ" φαΐ*.
(* nichts στα γερμανικά σημαίνει τίποτα)
Θα πάω να το πω
στον Έρυθρο Σταυρό,
πως είσαστε συνέταιροι κι οι δυό.

Εσύ με το ρολό,
που κλέβεις το χυλό
και κάνεις τα φαγάκια με φελό!
Κι εσύ κυρά ξανθιά,
που κλέβεις τα γλυκά
κι αφήνεις τα παιδάκια νηστικά.

Θα πάω να το πω
στον Ερυθρό Σταυρό,
πως είσαστε συνέταιροι κι οι δυο.
Κι εσύ ο φαφλατάς
τα όσπρια βουτάς
και νηστικό τον κόσμο τον κοιτάς.
Με πόση απονιά
κι εσύ ομορφονιά,
που κλέβεις το χαρούπι του ντουνιά.

Θα πάω να το πω
στον Ερυθρό Σταυρό,
πως είσαστε συνέταιροι κι οι δυο.
Και "ντύνεστε" παρά
και λίρες με ουρά,
κι ο κόσμος έχει μαύρη συμφορά.
Μα και γερμανικές
κονσέρβες μερικές,
βουτάτε με "μασιέν" αρπαχτικές.

Θα πάω να το πω
στον Έρυθρο Σταυρό,
πως είσαστε συνέταιροι κι οι δυό.

Πατάω Ένα Κουμπί
==================================

   8η). Άλλη μια όμορφη ιστορία είναι κι αυτή για το αυτό ελληνικό τραγουδάκι. Πάμε να τη δούμε παρέα.
     Είμαστε στο 2001, έχει ήδη μπει το νερό που λέμε, στο αυλάκι, για να γίνει ένας δίσκος, σε στίχους και μουσική του Μιχάλη Δέλτα κι ερμηνείες της Τάνιας Τσανακλίδου. Δε γνωρίζονται μεταξύ τους κι έτσι κανονίζουνε μια συνάντηση, στο σπίτι της, για να πούνε κάποιες λεπτομέρειες για τον επικείμενο δίσκο.
     Βάζουνε κάτι ποτηράκια, τα τσακάνε, κι έρχονται στα μεράκια, με αποτέλεσμα να καταλήξουν αγκαλιασμένοι, δακρυσμένοι, να λένε τα σώψυχά τους στο καναπέ του σαλονιού της. Κράτησε κάμποσην ώρα αυτό κι έτσι μάλιστα ξεκίνησε κι ένα δέσιμο μεταξύ τους. Προς το χάραμα, αποχαιιρετιούνται κι ο Μιχάλης μπαίνει στο ασανσέρ, πατά το κουμπί του ισογείου, βγάζει μαγεμένος το μπλοκάκι του κι από τον 5ο όροφο, που έμενε η Τάνια, μέχρι να φτάσει κάτω, είχε γράψει ένα τραγουδάκι. Ο ίδιος αργότερα είπε, πως ποτέ στη ζωή του δεν είχε γράψει γρηγορώτερα, ένα τραγούδι. Το άσμα λοιπόν αυτό το ονόμασε "Πέμπτος Όροφος" και φυσικά συμπεριελήφθη στο δίσκο που ετοιμάσανε λίγον αργότερα, με συνολικό τίτλο: "Το Χρώμα Της Μέρας".
     Το τραγουδάκι λοιπόν εκείνο, είναι κι αυτό που θα ακούσουμε παρέα! Απολαύστε το!

Πέμπτος Όροφος

Στίχοι-Μουσική: Μιχάλης Δέλτα
1η εκτ.: Τάνια Τσανακλίδου 2001
Άλμπουμ: "Το Χρώμα Της Μέρας"

Έσβησες πίσω απ' τη πόρτα.
Απ' τον πέμπτο στο ισόγειο κατεβαίνω
και μετρώ κάθε όροφο,
κάθε τοίχο λευκό,
κάθε σημάδι της καινούριας σου ζωής.
Πόσο μου φτάνει που είσαι εκεί.

Δεν μπορώ,
δεν αντέχω να σ`αφήσω.
Η ψυχή μου επιστρέφει
και τα μάτια σου φιλά
και μαζί σου ξενυχτά
καθώς κοιμάσαι,
καθώς βαθαίνει το σκοτάδι
που αγαπήσαμε κι οι δυο.

Έσβησες πίσω απ' τους ήχους.
Απ' τον πέμπτο στο ισόγειο
είναι χρόνος αρκετός
για να υπάρξω άνθρωπος,
για να διασχίσω τη καρδιά μου,
έχοντας εσένα για Θεό.

Δεν μπορώ,
δεν αντέχω να σ`αφήσω.
Απ`τον πέμπτο στο ισόγειο
στο ασανσέρ με τον καθρέφτη,
απ' τα μάτια σου κερδίζω
κι ανοίγω σ`έναν κόσμο μαγικό.
Απ' αυτή την ευτυχία, σου χαρίζω.

Πέμπτος Όροφος
===============================

   9η). Άλλη μια όμορφη ιστορία για ένα τραγούδι θα σας πω (ίσως τελικά και να μην ισχύει, αλλά είναι όμορφη) κι αυτή έχει και θαυμασμό και πλάκα!
     Το 1959 ο Ντίμης Δαδήρας σκηνοθετεί τη ταινία "Το Νησί Των Γενναίων" (ΟΛΥΜΠΙΑ FILM) με πρωταγωνιστές τη Τζένη Καρέζη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Την μουσική της ταινίας γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις κι έχει υποσχεθεί στη Τζένη ένα τραγούδι. Ο καιρός περνά, τα γυρίσματα κοντεύουνε να τελειώσουνε και το τραγούδι τίποτα. Έχουν αραιώσει τα γυρίσματα πλέον, κι η Τζένη ανεβοκατεβαίνει αραιά και που, βρίσκωντας χρόνο να το ρίξει και λιγάκι έξω. Ένα βράδυ έχουνε βγει και στο δρόμο συναντάνε μια παρέα, που τους πληροφορεί πως στο τάδε σπίτι έχει πάρτι και τους παίρνει μαζί, -αυτήνε και τον τότε άντρα της Ζάχο Χατζηφωτίου, όστις τα διηγείται. Στο σπίτι που πάνε είναι κι ο Μάνος Χατζηδάκις, Κάποια στιγμή, η Τζένη τονε πλησιάζει και τονε ρωτά για το τραγούδι, Αυτός της απαντά:
-"Σιγά καημένη πως κάνεις έτσι";
-"Βρε αύριο πετάω στις δέκα το πρωί, για κάτω και θα το θελα",
-"Ε ωραία, πέρνα από το σπίτι το πρωί να στο δώσω".
     Την άλλη μέρα το πρωί, στις 7 περικαλώ, νάσου η Τζένη στο σπίτι του Μάνου. Χτυπά μια, χτυπά δυο, χτυπά τρεις, τίποτε. Χτυπά και δυνατότερα τσατισμένη κι ακούει από μέσα τον ήχο από κάτι κατσάρια να σούρνωνται. Ανοίγει ο Μάνος με τη τσίμπλα στο μάτι.
-"Τί θες χριστιανή μου πρωινιάτικα; Στον ύπνο σου μ' έβλεπες";
-"Δεν είπαμε ρε Μάνο να περάσω να πάρω το τραγούδι";
-"Ααα το τραγούδι ναι... εντάξει, Φτιάξε ένα καφέ".
-"Βρε Μάνο θα χάσω το αεροπλάνο".
-"Τί ώρα πετάς";
-"Δέκα",
-"Ε εντάξει προφταίνεις".
     Αμέσως κάθεται στο πιάνο του με το τσιγαρο στο στόμα κι αρχίζει να παίζει νότες και να γράφει σ' ένα χαρτί, ενώ η Τζένη τρέμουσα και φρίττουσα φτιάχνει καφέ. Του τονε φέρνειι κι εκείνος τη βάζει να κάνει ένα "Α Α Α Α" παίζοντας μια νότα στο πιάνο. Την ακούει και της λέει:
-"Εντάξει, το 'χεις".
     Συνεχίζει τη μελωδία, η Τζένη τονε παρακολουθεί μαγεμένη και σε δέκα λεπτάκια της ώρας είχε φτιάξει αυτό το αριστούργημα:

Μην Το Ρωτάς Τον Ουρανό

Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις
Στίχοι: Γιάννης Ιωαννίδης & Παναγιώτης Κοκοντίνης
1η εκτ.: Τζένη Καρέζη 1959 που το ερμηνεύει μοναδικά.
2η εκτ.: Μαίρη Λω 1959 επίσης, από την εταιρεία Fidelity
3η εκτ.: Brenda Lee με τίτλο "All Αlone Αm I" 1962
Στίχοι: Arthur Altman
(Έφτάσε 3η θέση αμερικανικού TOP-100 Νοέμβρη 1962 κι 7η στα charts της Μ. Βρετανίας Φλεβάρη 1963)

Λόγο στο λόγο
και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος
και νυχτωθήκαμε
σβήσε το δάκρυ
με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο
μέσα απ' τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει

Ό,τι μας βρήκε
κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι
κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ
με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο
μες απ' τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει

Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό  η Καρέζη

All Alone Am I η Μπρέντα Λη
================================

  10η). Μια αληθινή ιστορία από το "Σαμιωτάκι"!!!
   Τις 1ες 10ετίες του 20ού αιώνα τα «ζυθοπωλεία», λαϊκότερα «μπιραρίες» ή απλά «μπίρες», συναγωνίζονταν τις ταβέρνες. «Οι ιππόται της ταβέρνας εξελίχθησαν εις ιππότας των ζυθοπωλείων», έγραφε ο Τίμος Μωραϊτίνης, εννοώντας πως εκεί μεταφέρονταν πλέον ο κουτσαβακισμός κι ο τραμπουκισμός, ο παλικαρισμός με τις νέες πλέον μορφές του. Από τις πλέον ξακουστές ήταν η «Μπίρα του “ΠΙΚΙΝΟΥ”». Λειτουργούσε στο ισόγειο ενός παραδοσιακού κτιρίου στο Θησείο, το οποίο σώζεται ως τις μέρες μας. Έμεινε στην ιστορία αφού έγινε ρεμπέτικο τραγούδι λόγω της δολοφονίας του Πίκινου, γνωστού μάγκα και ρεμπέτη της εποχής.
     Το «Πίκινος» ήταν παρατσούκλι, στη πραγματικότητα λεγότανε Κωνσταντίνος Ααρών κι ήταν γεννημένος το 1894. Σύμφωνα με όσα αφηγήθηκε αργότερα ο γνωστός ρεμπέτης Κώστας Ρούκουνας, «σαν ετούτο τον Πίκινο ούτε που θα υπάρξει τέτοιος άνθρωπος. Τέτοιο άντρα είναι δύσκολο στα χρόνια μας να βρεις. Κουβαρντάς, μπεσαλής, παλικάρι κι ας τον έφαγε ένας χαμένος. Το ‘λεγε η ψυχή του».
     Προς τη δυτική πλευρά της Ακρόπολης, από το Θησείο και τα Πετράλωνα μέχρι τον Βοτανικό, ήκμαζε το ρεμπέτικο στοιχείο. Το τροφοδοτούσαν οι πρόσφυγες που είχαν εγκατασταθεί στους διάφορους συνοικισμούς γύρω από τις κατοικημένες περιοχές (Αεριόφωτος, Ασυρμάτου, Παλαιών Σφαγείων κ.ά.). Σημαντικοί ρεμπέτες κατοικούσαν ή εργαζόντουσαν στη περιοχή κι ανάμεσά τους ο Ρούκουνας, πους εργαζότανε στη Μπιραρία του Πίκινου, έχοντας κοντά του ένα σαντούρι (Κώστας Τζόβενος) κι ένα βιολί (Γιώργος Κερατζόπουλος). Το μαγαζί ήταν ανοιχτό μέχρι το πρωί και πολλάκις έφτανε επτά ή οκτώ η ώρα και τα όργανα έπαιζαν ακόμη, αν υπήρχε «γαζέτα», όπως αποκαλούσαν τα τάλιρα. Ο τραγουδιστής έφτανε να λέει ακόμη κι 100 αμανέδες τη βραδιά!
     Βραδάκι Σαββάτου, Ιούνης 1931 κι η ορχήστρα είχε ξεκινήσει από νωρίς. Μια παρέα σοβατζήδων, 5-6 άτομα, πίνει αρκετά και δίνει συνεχώς παραγγελιές. Όμως τα μέλη της δυστρόπησαν όταν αργά το βράδυ το μαγαζί γέμισε, οπότε η ορχήστρα δεχόταν παραγγελιές απ' όλους. Οι σοβατζήδες παρεξηγήθηκαν, φώναξαν κι έβρισαν το γκαρσόνι, ενώ ένας εμφάνισε και γερμανικό σουγιά. Ειδοποιήθηκε ο Πίκινος, πους εξήγησε στους πελάτες ότι η ορχήστρα έπρεπε να παίζει για όλους. Εύσχημα τους πήρε και τον σουγιά. Συνέχισαν όμως να 'ναι εριστικοί, ενώ χτύπησαν με ποτήρι τον 28χρονο οργανοπαίχτη Τζόβενο. Η παρεξήγηση δεν άφηνε περιθώρια. Παρενέβη πάλι ο Πίκινος: «Μάγκες, πληρώστε το λογαριασμό και δρόμο». Έκαναν ότι έφυγαν, αλλά ένας επέστρεψε. Αγανακτισμένος ο Πίκινος, όρμησε επάνω του κι αμέσως μαζεύτηκε, έσκυψε κάτω: «Με μαχαιρώσανε», ψέλλισε, «με μαχαιρώσανε» κι έπεσε αιμόφυρτος. Ο 25χρονος υδροχρωματιστής Κ. Ευγενικός -όχι Χατζίνας, όπως πιστευόταν ως σήμερα- του 'χε δώσει «μπαμπέσικη» μαχαιριά. Ήτανε τρεις τα ξημερώματα Κυριακής 28 Ιουνίου 1931, στην οδό Ακάμαντος 28 στο Θησείο.
     12 μέρες αργότερα ο 37χρονος Πίκινος άφηνε τη τελευταία πνοή του στο Δημοτικό Νοσοκομείο, όπου κι εγχειρίστηκε. Παρά τα σενάρια που γράφτηκαν εκείνη την εποχή, αιτία του θανάτου του υπήρξε η περιτονίτιδα. Η κηδεία του μετατράπηκε σε ρεμπέτικη σύναξη, με επικεφαλής τον αδελφό του, τον Δημήτρη (Μήτσο) Ααρών, γνωστό με το ψευδώνυμο «Κανείς». Ο αυτόπτης μάρτυρας Κώστας Ρούκουνας έγραψε (1933) και ηχογράφησε (1934, εταιρεία Parlophone) το σπάνιο ρεμπέτικο τραγούδι «Ο ΠΙΚΙΝΟΣ» («Ξύπνα, καημένε Πίκινε»).
    «Σαμιωτάκι» αποκαλούσαν τον Ρούκουνα, -λόγω της σαμιώτικης καταγωγής του- που 2 χρόνια αργότερα (1935) έγραψε ακόμη ένα τραγούδι με τίτλο «Η μπίρα του Πίκινου», στο οποίο έκανε αναφορές για τις «ένδοξες» ημέρες του μαγαζιού.
     Τη 10ετία του 1950 το κτίριο στέγασε μια βιοτεχνία που έφτιαχνε κουτιά κι απεικονίστηκε στη ταινία «Το αμαξάκι» (Ορέστης Μακρής, Γεωργία Βασιλειάδου, Αντιγόνη Βαλάκου κ.ά.). Αργότερα, λειτούργησε ως τυπογραφείο μέχρι τη 10ετία του '70 κι η ζωή το ήθελε πάλι χώρο διασκέδασης, αφού επανήλθε στην αρχική μορφή του, ως όμορφη αθηναϊκή ταβέρνα.

Ο Πίκινος

Στίχοι - Μουσική - 1η Εκτ.: Κώστας Ρούκουνας 1933

Μες στο Θησείο, βρε παιδιά,
στου Πίκινου τη μπίρα
γλέντησε όλος ο ντουνιάς
Περαίας και Αθήνα
Αμάν

Άντρες γυναίκες λέγανε
πάμε παιδιά να πιούμε
στου φίλου μας του Πίκινου
και να ξημερωθούμε

Λέγανε πα' ν' ακούσουμε
σαντούρι του Γιαννάκη
και τραγουδάκια έμορφα
από το "Σαμιωτάκι"
Αμάν

Τώρα, καημένε Πίκινε,
ούτε μια παλιοτέντα
δεν έμεινε στη μπίρα σου
για μια παλιοκουβέντα

Ξύπνα, καημένε Πίκινε,
από το μαύρο χώμα
κι έλα να δεις τους φίλους σου
που σε θυμούνται ακόμα
Αμάν

Οι φίλοι σου, ρε Πίκινε,
για σένα θρηνούνε
πως άδικα σε σκότωσαν
και μέσα τους πονούνε.

Ο Πίκινος
===============================

   11η). Ένα Τραγούδι, Μια Ιστορία!
     Όταν οι Τούρκοι πολιορκούσανε το Σούλι κι όλα δείχναν άσχημα, οι κάτοικοι της Σαμαρίνας, -το πιο ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων με 1800 μέτρα υψόμετρο- μην έχοντας τι άλλο να προσφέρουνε, στείλαν όλο τον ανθό τους, παιδιά κι έφηβους που μπορούσαν να κρατήσουν όπλο, κάτω στο Σούλι για να συνεχίσουνε την άμυνα. Από τα παιδιά αυτά της Σαμαρίνας δε γλύτωσε κανένα. Ο πόνος τους έφτιαξε αυτό το τραγούδι:
"Παιδιά της Σαμαρίνας, μωρέ παιδιά καημένα
(γυρίστε πίσω) κι ας είστε λερωμένα (από τη μάχη και τα αίματα)."

Παιδιά Της Σαμαρίνας
==============================

     12η). Αυτή η ιστορία έχει να κάνει με τους "καταραμένους" που τους θυμήθηκα χάρις σε μια φίλη... και πιο καταραμένος απ' όλους αυτός:
Φρανσουά Βιγιόν.
     Ο πρώτος "καταραμένος ποιητής" της ιστορίας, o πιο διάσημος και σημαντικός ποιητής του Μεσαίωνα, γεννήθηκε στο Παρίσι το 1431 ως Francois de Montcorbier ή des Loges από πολύ φτωχούς γονείς. Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και την ανατροφή του ανέλαβε ο ιερέας Guillaume de Villon, ένας άνθρωπος αγαθός και με πολύ ψηλή μόρφωση. Από τον προστάτη του, που 'τρεφε απέραντην αγάπη κι αφοσίωση, δανείστηκε το επώνυμο του. Στα 12, γράφεται στο Πανεπιστήμιο και το 1452 παίρνει πτυχίο ως Δάσκαλος Των Τεχνών. Έχοντας το δικαίωμα να εισαχθεί σ' οποιαδήποτε ανώτερη πανεπιστημιακή σχολή, επιλέγει τη νομική, αλλά πολύ γρήγορα περνά στην όχθη της παρανομίας. Τα κεφάλαια της άσωτης ζωής του περιελάμβαναν κλοπές, ληστείες, προστασία γυναικών, φόνους και παρέα του ήταν τα "εκλεκτά" μέλη του παρισινού υποκόσμου.
     Η εγκληματική δράση του αρχίζει το 1455 με τον φόνο του ιερέα Σερμουάζ. Αν κι ο ιερέας, προτού πεθάνει, ζητά να μη φυλακιστεί, έχει ήδη, εγκαταλείψει το Παρίσι. Επόμενος σταθμός, το Κολέγιο Ναβάρας, από όπου κλέβει 500 χρυσά σκούδα μαζί μ' άλλους τέσσερις συνεργάτες. Έχοντας πάρει μερίδιο, περιπλανάται στη Γαλλία και μπλέκει με τη φοβερή συμμορία των "Κοκιγιάρ" από τους οποίους μαθαίνει το ακατανόητο γλωσσικό ιδίωμα, το "ζαργκόν", στο οποίο έγραψε ορισμένες από τις μπαλάντες του. Σ' αυτές, μάλιστα, δίνει συμβουλές στους φίλους, πως να κάνουν τις δουλειές τους, χωρίς να τους πιάνει η αστυνομία.
     Ο πλάνητας κακοποιός φτάνει πεινασμένος και σ' άθλια κατάσταση στο Μπλουά. Εκεί ο Κάρολος, Δούκας της Ορλεάνης κι αξιόλογος ποιητής, του προσφέρει άσυλο. Η περίφημη μπαλάντα του με τις αντιθέσεις σε κάθε στίχο -όπως το: "πεθαίνω από δίψα πλάι στη πηγή..."- γράφτηκε κείνη τη περίοδο σε ποιητικό διαγωνισμό που οργάνωσε ο Κάρολος. Γι' άγνωστο όμως λόγο, φυλακίστηκε στην Ορλεάνη και περίμενε τη θανάτωση. Ο προστάτης Κάρολος, τον αποφυλακίζει. Ξαναγυρίζει στο Παρίσι όπου έχει πάρει αμνηστία για τη κλοπή στη Ναβάρα, αλλά η συμμετοχή στον τραυματισμό ενός συμβολαιογράφου, τον οδηγεί, το 1462 και πάλι στα σκοτεινά κι υγρά κελιά. Η ποινή του θανάτου μετατρέπεται σ' εξορία 10 χρόνων κι από το 1463, τα ίχνη του χάνονται. Ουδείς γνωρίζει που, πότε και πως πέθανε. Από το ποιητικό έργο του σώθηκαν μόνο 3.000 στίχοι. Θεωρείται βέβαιο πως το έργο του "Το Ρομάντζο Της Διαβολοπορδής", που 'γραψε μετά τις φοιτητικές αναταραχές του 1453, έχει χαθεί.
     3 χρόνια μετά γράφει το ποίημα "Κληροδοσία" (Le Lais) πιο γνωστό με το όνομα "Μικρή Διαθήκη", όπως το παρουσίασαν αργότερα οι εκδότες, σ' αντιδιαστολή με τ' άλλο του έργο, τη "Μεγάλη Διαθήκη" που έγραψε όταν αποφυλακίστηκε από το Μαιν-Συρ-Λουάρ το 1461. Η "Κληροδοσία" είναι ένα πολύ εύθυμο ποίημα, που 'γραψε όταν εγκατέλειπε το Παρίσι απογοητευμένος από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Σ' αυτό κληροδοτούσε στους φίλους του "τα παλιά του παπούτσια, τη "καλή" του φήμη, "το γάιδαρο και το σπαθί του", αν και το τελευταίο το 'χεν ήδη δώσει ως ενέχυρο. Το πιο σημαντικό του έργο είν' η "Διαθήκη" αποτελούμενη από 163 οκτάστιχες στροφές, στις οποίες παρεμβάλλονται 16 μπαλάντες και μικρότερα ποιήματα. Ανάμεσα στις αριστοτεχνικά δομημένες μπαλάντες, είναι η "Μπαλάντα Των Παροιμιών", η "Μπαλάντα Των Κυράδων Του Παλιού Καιρού", η "Μπαλάντα-Προσευχή", η "Μπαλάντα Των Κρεμασμένων", η "Μπαλάντα Για Τη Πόρνη Χοντρό-Μαργκό", τις οποίες ο Βάρναλης είχε χαρακτηρίσει αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
     Η πρώτη έκδοση των ποιημάτων του έγινε το 1489 με γοτθικά τυπογραφικά στοιχεία και ξυλογραφίες. Αν και κυνηγημένος από το νόμο και τη τάξη, το ποιητικό έργο του κέρδισε την αποδοχή του κόσμου, αφού όταν ζούσε, τα χειρόγραφα του κυκλοφορούσαν σε πολλαπλά αντίγραφα. Στα ελληνικά μεταφράστηκε από τον Καρυωτάκη, τον Βάρναλη και τον Σπύρο Σκιαδαρέση. Πέρυσι μάλιστα ο Θάνος Μικρούτσικος συνεπαρμένος από το έργο του ηχογράφησε απαγγελίες των στίχων του στον δίσκο "Στον Τόπο Μου Είμαι Τέλεια Ξένος".
     Οι μπαλάντες ακόμη και σήμερα είναι δροσερές, πρωτότυπες και με μεγάλην εκφραστική δύναμη. Η ποίηση του αναδύεται ολοζώντανη χωρίς επιτήδευση, προσποίηση, ρητορεία ή περίτεχνα γλωσσικά στολίδια. Είναι γνήσια κι ειλικρινής, πηγάζει από την ίδια του τη ζωή, τα εγκλήματα του, τον φόβο της φυλάκισης, τη φρίκη της αγχόνης. Το κέφι του, όμως, δεν τον εγκαταλείπει ποτέ, ούτε στις χειρότερες του στιγμές.
Το άσμα τα χώνει προφανώς σε κάποιονε που τονε πείραξε, αλλά και σήμερα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί θαυμάσια... κατά παντός υπευθύνου, και πάμε να το απολαύσουμε παρέα...

Η Μπαλάντα Των Φτονερών Γλωσσών

Στίχοι: Φρανσουά Βιγιόν
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
1η εκτ.: Χάρης Κατσιμίχας 2001
Άλμπουμ: "Στον Τόπο Μου Είμαι Τέλεια Ξένος"*

Σ' αρσενικό, σε νίτρο, στη φωτιά
τ' ασβέστη, σε μολύβι αναβρασμένο
-για να ξεμαγαρίσουν πιο καλά-,
σε πισσάλειμμα καλοδιαλυμένο
σε ζουμί Οβριάς κάτουρα φτιασμένο
και σκατά. Σ' αποπλύματα λεπρών,
σε λίγδες ποδαριών και παπουτσιών,
σ' αψιά φαρμάκια ή μέσα σε καμπόσες
χολές φιδιώνε, λύκων, τσακαλιών,
τούτες οι φτονερές ας βράσουν γλώσσες!

Σε μαύρου γερογάτου τα μυαλά
φαφούτη με τομάρι ψωριασμένο,
σε γέρου μούργου -π' όμοια έχει καλά-
λυσσάρικου, το σάλιο το πηγμένο,
σ' αφρούς από μουλάρι αρρωστημένο
που τ' όργωσαν οι κόψες ψαλιδιών,
σε νερά που πνιγμένων ποντικών,
πλένε κουφάρια, βάτραχοι και τόσες
φίνες ράτσες ζουδιών σιχαμερών,
τούτες οι φτονερές ας βράσουν γλώσσες!

Σε σουμπλιμέ που καίει τα σωθικά
και σ' αφαλό από φίδι μανιασμένο.
Σ' αίμα που το ξεραίνουνε σ' αγγειά
οι κουρέηδες, -σα βγαίνει γιομισμένο
το φεγγάρι- μαυροπρασινισμένο.
Σε φάουσας έμπυα, σε νερά σγουρνών
που πλένουν κωλοπάνια σε πορνών
κλίσματα, -δε με νιώθουν όσοι κι όσες
δε τρέχουν στα μπουρδέλα όπως εγώ-,
τούτες οι φτονερές ας βράσουν γλώσσες!

Για το σούρωμα αυτών των λιχουδιών
πάρε τον πάτο των χεσμένονε βρακιών
πρίγκηπά μου. Πρώτα όμως σε καμπόσες
τσίρλες μικρουλικώνε γουρουνιών,
τούτες οι φτονερές ας βράσουν γλώσσες!

* σε μετάφραση Σπύρου Σκιαδαρέση Εκδόσεις Γαβριηλίδη

Η Μπαλλάντα Των Φτονερών Γλωσσών
================================

   13η). Ο Κώστας Χατζής γεννήθηκε στη Λειβαδιά, 13 Αυγούστου 1936 κι είναι Έλληνας τσιγγάνος ερμηνευτής και τραγουδοποιός. Είναι πολύ δημοφιλής λαϊκός κιθαρωδός και τραγουδοποιός. Είναι διάσημος κυρίως στην Ελλάδα και τη Κύπρο, αλλά και στον απόδημο ελληνισμό.
Κατάγεται από οικογένεια τσιγγάνων λαϊκών μουσικών, καθώς ο παππούς του Κώστας Καραγιάννης (από το γένος της μητέρας του) ήταν ένας από τους διασημότερους δημοτικούς κλαρινίστες της εποχής του στην Ελλάδα και ο πατέρας του Ευάγγελος Χατζής ήταν δεξιοτέχνης στο σαντούρι.[6] Στα δεκαέξι του χρόνια τραγουδούσε μαζί με τον πατέρα του σε γάμους, σε βαφτίσια και σε άλλες εκδηλώσεις. Αυτή τη περίοδο γράφει τα πρώτα του τραγούδια, που μιλάνε σχεδόν αποκλειστικά για τους καημούς και τα βάσανα της φυλής του.
     Το 1957, έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα περιοδειών στην ελληνική επικράτεια εγκαθίσταται στην Αθήνα. Έπειτα από πολλές στερήσεις αρχίζει σταδιακά να γίνεται ευρύτερα γνωστός και κάνει την πρώτη του εμφάνιση το 1961 στη Πλακιώτικη μπουάτ «Τιπούκειτος» του Μπουκουβάλα. Με το πέρασμα του χρόνου γίνεται περισσότερο γνωστός, παρουσιάζοντας και ηχογραφώντας δικά του τραγούδια, που τον ανέδειξαν σταδιακά σε φυσιογνωμία σύγχρονου τροβαδούρου με ιδιότυπη φωνή και προσωπικό ερμηνευτικό ύφος. Ο Χατζής τραγουδούσε μπαλάντες, που συνήθως περιείχαν θέματα έντονης κοινωνικής κριτικής, εκφράζοντας την φτωχή τάξη της εποχής, γεγονός που τον καθιέρωσε στη συνείδηση του κόσμου.
     Τρία χρόνια αργότερα, το 1963, ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο που περιέχει το τραγούδι του Μίμη Πλέσσα «Έφυγε η αγάπη μου». Στη συνέχεια εμφανίστηκε στη «μπουάτ του Γύφτου» με πολύ μεγάλη επιτυχία. Διετέλεσε από τους κυριότερους εκπροσώπους του μουσικού Νέου Κύματος, ενώ είχε πληθωρική συμμετοχή με αριθμό τραγουδιών του και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Διάσημοι συνθέτες της εποχής, όπως οι Μάνος Χατζιδάκις, Μίμης Πλέσσας, Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Μαρκόπουλος και Σταύρος Ξαρχάκος, τον ανακαλύπτουν και του δίνουν να ερμηνεύσει τραγούδια, στα οποία προσδίδει τη δική του φυσιογνωμία. Σημαντική στιγμή είναι η συμμετοχή του στο δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου «Το κορίτσι με το κορδελάκι» (Γκρεμισμένα σπίτια, κ.ά.) σε στίχους του Νότη Περγιάλη. Το 1968 κυκλοφορεί η πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Αναγέννησις Αλόννησος» σε μουσική και ενορχήστρωση του ιδίου. Ακολουθούν αρκετές δουλειές του τα επόμενα χρόνια, όπου σε συνεργασία με κορυφαίους στιχουργούς χαρίζουν στο ελληνικό τραγούδι πολλές σημαντικές στιγμές. Με την πιο στενή συνεργάτιδά του, τη Σώτια Τσώτου, γράφουν τραγούδια όπως: «Ο Στρατής», «Δε βαριέσαι αδελφέ», «Κάτι τρέχει», «Τι σήμερα τι αύριο τι χθες», «Λεωφορείο ο κόσμος», «Νυχτώνει δόξα τω Θεώ», «Όλα ανάποδα τα βλέπει», «Η φωτογραφία», «Ένας Γερμανός και μια Εβραία», «Απ' το αεροπλάνο», «Μη μας περιφρονάς», «Ο κύριος κανείς», «Αν ερχόσουν», κ.ά.
     Μεταξύ πολλών άλλων εμφανίσεων εξαιρετικά επιτυχημένη αποδείχθηκε η συνύπαρξή του με τη Μαρινέλλα στην Πλακιώτικη μπουάτ «Σκορπιός» και στη πρεμιέρα τους στις 28 Μαρτίου 1976 παρουσίασαν το πρόγραμμα «Ρεσιτάλ» που περιείχε 50 τραγούδια του, τα περισσότερα σε στίχους της Σώτιας Τσώτου (Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει, Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά, Η αγάπη όλα τα υπομένει, Δεν είμ' εγώ, Κι ύστερα, Σ' αγαπώ, Όλος ο κόσμος είσ' εσύ, Μονολογούμε, Πάρε με μαζί σου τσιγγάνε, Αμήν, Τρελός ή παλικάρι, κ.ά.). Η ζωντανή ηχογράφηση που προέκυψε κυκλοφόρησε σε τριπλό δίσκο το Πάσχα του ίδιου χρόνου και σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία φτάνοντας τις 500.000 πωλήσιες και αποτελεί μέχρι σήμερα έναν από τους δέκα πιο εμπορικούς δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας. Με τη Μαρινέλλα συνεργάστηκαν αργότερα το 1980 με τον δίσκο «Ταμ - ταμ» (Μια χαμένη Κυριακή, Πάρε ένα κοχύλι απ' το Αιγαίο, Ζητείται φίλος, Δεν θέλω γράμμα, Το γυφτάκι, κ.ά.) και το 1987 με τον δίσκο «Συνάντηση» (Ιθάκη, Μας κόψαν το φως, Να 'ταν ο κόσμος μια κάλπη, Τα σ' αγαπώ σου ένα σωρό, κ.ά.)
Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, εν μέσω περιοδείας επισκέπτεται την Αμερική για συναυλίες στους Έλληνες της διασποράς. Αξιοσημείωτο είναι πως η φήμη του ως τραγουδιστή της ειρήνης έφτασε μέχρι και το Λευκό Οίκο, όπου ο τότε Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ τονε προσκάλεσε για να τονε γνωρίσει και να τονε συγχαρεί για το έργο του. Είναι από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που έχουν προσκληθεί από τον Αμερικανό Πρόεδρο για να τους συγχαρεί προσωπικά για το ήθος και το έργο τους.
     Στις 18 Οκτώβρη του 2011 εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τη μουσική παράσταση «Όταν κοιτάς από ψηλά», ερμηνεύοντας τραγούδια από την πολυετή καριέρα του. Μαζί του στη σκηνή εμφανίστηκαν η Μαρία Αλεξίου και η Αντωνία Χατζίδη.
Άλλα πολύ γνωστά τραγούδια του Κώστα Χατζή είναι: «Τα καρφιά», «Χάσαμε», «Αντίο, λοιπόν αντίο», «Να 'χαν όλοι οι άνθρωποι μια αγάπη όπως εγώ», «Θυμάμαι», «Καληνύχτα Μαργαρίτα», «Η γαλαρία», «Στάσου πού πας», «Είμαι ένας άνθρωπος απλός», «Το ταμ - ταμ», «Πάλι ύπνος δε με πιάνει», «Αρουραίοι της νύχτας», «Κι άλλο παιδί γεννήθηκε απόψε», «Και λεγόμαστε άνθρωποι», «Γέρνει ο ήλιος», «Η Γη ακόμα ζει», «Ραμόνα», «Η φωτογραφία», «Στο διεθνές το μαγαζί», «Περιστρεφόμαστε», κ.ά.
     Υπήρξε νυμφευμένος με τη Γερμανίδα σύντροφό του Ούρσουλα Βον Γιόρντις (Ursula von Jordis). Ο γιος τους Αλέξανδρος Χατζής ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική, ενώ συμμετέχει σε συναυλίες μαζί με τον πατέρα του, Κώστα Χατζή[. Η δεύτερη σύζυγός του είναι η Αντωνία Χατζίδη, ενώ συνολικά και από τους δύο του γάμους έχει έξι παιδιά. Είναι μέλος των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Κι Όμως Σ' Αγαπώ

Μουσική-Στίχοι: Κώστας Χατζής
1η εκτ.: Κώστας Χατζής 1989

Ύστερα από τόσα χρόνια
πέρασα εχτές το γιόμα
απ' το σπίτι το παλιό
κει π' αφήσαμε κι δυο
από ένα χωρισμό

Και με πιάσανε τα δάκρυα
λες και ήτανε εχθές
ήταν βέβαια νευρικό
δε μπορεί να σ' αγαπώ
ίσως συμπτωματικό
δε μπορεί να σ' αγαπώ
ήταν μάλλον νευρικό

Ύστερα από τόσα χρόνια
σήμερα συγκεκριμένα
κοίταζες κάποια βιτρίνα
κι έτρεξα να σ' αγκαλιάσω
φιλικά να σου μιλήσω
και δεν ήσουνα εσύ
Κι έκλαψα για μια στιγμή
λες κι ακόμα σ' αγαπώ
ήταν συμπτωματικό
δε μπορεί να σ' αγαπώ
ήταν μάλλον νευρικό

Ύστερα από τόσα χρόνια
σ' είδα απόψε στ' όνειρό μου
κράταγες ένα λουλούδι
και με φίλησες στο στόμα
και μου γύρισες τη πλάτη
κι έφυγες όπως και πρώτα

Ξύπνησα μες στα χαράματα
και με πήρανε τα κλάματα
λες κι ακόμα σ' αγαπώ
λες κι ακόμα σ' αγαπώ
λες κι ακόμα σ' αγαπώ

Ύστερα από τόσα χρόνια
δε συνήθισα ακόμα
το να ζω χωρίς εσένα
κι όλο τη καρδιά παιδεύω
κι όλο τήνε κοροϊδεύω
τάχα πως δε σ' αγαπώ
κι είναι μάλλον νευρικό
ή και συμπτωματικό
κι όμως σ' αγαπώ...
σ' αγαπώ... σ' αγαπώ...

Κι Όμως Σ' Αγαπώ
===============================

   14η). Κάτι πονεμένο κι ελληνικό κι αληθινό και πονεμένο και πονεμένο... Πάμε:
     Ο Νικόλας Άσιμος (20 Αυγούστου 1949 – 17 Μαρτίου 1988), γεννημένος Νικόλαος Ασημόπουλος, ήταν στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής κυρίως του ελληνικού ροκ, άλλα τραγούδησε και πολιτικά, μπαλλάντες και λαϊκά. Ήταν περίπτωση ιδιαίτερα αντισυμβατικού καλλιτέχνη, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια που έγραψε θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά. Επρόκειτο για ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, που δεν αποδεχόταν την «ταξινόμηση» σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός, απέκτησε όμως αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στη συνέχεια ξεπέρασε και τον αναρχισμό, καθώς δεν επιθυμούσε να του «κολλούν ταμπέλες».
     Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Ο πατέρας του, Λάζαρος Ασημόπουλος, ήταν ιδιοκτήτης καταστήματος γενικού εμπορίου στο κέντρο της Κοζάνης κι η μητέρα του, Μαρίκα Ασημοπούλου, το γένος Πινελίδη, ασχολείτο με τα οικιακά κι ήταν προσφυγικής καταγωγής. Ο Νίκος υπήρξε μέτριος μαθητής, ασχολήθηκε με τον στίβο και το ποδόσφαιρο (έπαιζε τερματοφύλακας) και στην εφηβεία του αγάπησε τα ποιήματα του Σουρή και διασκέδαζε τους συμμαθητές του σκαρώνοντας σατιρικούς στίχους πάνω σε μελωδίες ξένων επιτυχιών της εποχής, όπως το γαλλικό τραγούδι Monsieur Cannibale του 1966 που τραγούδησε ο Sacha Distel. Εστειλε μάλιστα το συγκεκριμένο στιχούργημά του σε στήλη για τη νεολαία που διατηρούσε ο δημοσιογράφος Νίκος Μαστοράκης στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος, χρησιμοποιώντας πρώτη φορά το ψευδώνυμο Ασιμος (υπέγραψε «Νίκος 'Άσιμος»).
     Το 1967 εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ., όπου ασχολήθηκε με το φοιτητικό θέατρο, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα στην ιδιωτική Δραματική Σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη, χωρίς να αποφοιτήσει. Στη Θεσσαλονίκη αγόρασε τη πρώτη του κιθάρα και ξεκίνησε να παίζει ως αυτοδίδακτος και να συνθέτει τα πρώτα του τραγούδια. Τον Δεκέμβριο του 1972 πρωτοεμφανίστηκε στο κοινό ως τραγουδοποιός, αλλά κι ως ηθοποιός (ερμήνευε το μονόπρακτο «Το Πανηγύρι» του Ζαν Κοκτώ) στο δώμα του Λευκού Πύργου, που 'χε μετατραπεί σε μπουάτ. Εκεί προέκυψαν για πρώτη φορά διαφωνίες και ρήξεις με συνεργάτες του, ένα φαινόμενο που τον ακολούθησε σ' όλη τη καλλιτεχνική διαδρομή του.
     Τον Μάη του 1973 εγκατέλειψε τις σπουδές του, έφυγε από τη Θεσσαλονίκη και κατέβηκε στην Αθήνα. Άρχισε ν' ασχολείται όλο και περισσότερο με τη μουσική, περιλαμβάνοντας όμως πάντα θεατρικά στοιχεία στις εμφανίσεις του. Στις μπουάτ της Πλάκας συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με καλλιτέχνες όπως ο Πάνος Τζαβέλας, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, ο Θάνος Αδριανός, ο Περικλής Χαρβάς, η Μαριάννα Τόλη και το ντουέτο Λήδα-Σπύρος. Το 1974 σκηνοθέτησε μια βραχύβια μουσικοθεατρική παράσταση στη μπουάτ «Εντεκάτη Εντολή», χωρίς ανταπόκριση από το κοινό.
     Το 1975 σημειώθηκε η πρώτη του παρουσία στη δισκογραφία με ένα δίσκο 45 στροφών που περιείχε τα τραγούδια «Ο Μηχανισμός» (Α' πλευρά) και «Ο Ρωμιός» (Β' πλευρά) σε ενορχήστρωση του Γιώργου Στεφανάκη. Τον έβγαλε η εταιρεία «Λύρα» του Αλέκου Πατσιφά (1912-1981) κι έπεσε θύμα λογοκρισίας: δηλαδή μπορούσε κάποιος να τον αγοράσει στα δισκοπωλεία, αλλά απαγορευόταν η μετάδοσή του από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο πρόγραμμα του Μουσικού Καφενείου «Σούσουρο» (υπόγειο στην οδό Αδριανού 134 στη Πλάκα), ενός, κατά κάποιον τρόπο, πολιτικού καμπαρέ της Μεταπολίτευσης.
     Το 1976 απέκτησε μια κόρη από την εκτός γάμου σχέση του με την αναρχοφεμινίστρια Λίλιαν Χαριτάκη.
     Τον Οκτώβρη του 1977, λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 20ης Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς, προσήχθη και προφυλακίστηκε στις φυλακές της Αίγινας μαζί με πέντε εκδότες πολιτικών εντύπων (τέσσερις αναρχικούς κι έναν αριστεριστή), γιατί παρουσιάστηκαν από την Αστυνομία σαν «ηθικοί αυτουργοί» ταραχών που ξέσπασαν στην Αθήνα κατά τη διάρκεια αντιγερμανικών διαδηλώσεων, με αφορμή τους θανάτους μελών της ένοπλης οργάνωσης «Φράξια Κόκκινος Στρατός» («RAF») στα διαβόητα «λευκά κελιά» των φυλακών Σταμχάιμ στη Δυτική Γερμανία. Μετά από λίγες εβδομάδες αφέθηκε ελεύθερος.
     Το 1978 ξεκίνησε η περιπέτειά του για να αποφύγει την στράτευση. Πήρε απαλλαγή προσποιούμενος τον ψυχοπαθή και κατάφερε να του αναγνωριστεί ότι πάσχει από σχιζοειδή ψύχωση. Οπως περιγράφει στο βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκάνθρωπους», ιδιωτική έκδοση με πλήθος αυτοβιογραφικών στοιχείων, που τύπωσε το 1980 και διακινούσε ο ίδιος, υιοθέτησε αυτή τη συμπεριφορά γιατί ήταν αντίθετος προς τη στράτευση.
     Από τον Σεπτέμβρη του 1978 ως τον Μάρτη του 1987 κυκλοφόρησε 8 παράνομες κασέτες με, λιγότερο ή περισσότερο, πρόχειρες ηχογραφήσεις τραγουδιών του. Τις διακινούσε κυρίως ο ίδιος, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων, τριγυρνώντας σε μαγαζιά, νυχτερινά κέντρα και μπαρ ή στα «μαγαζόσπιτα» που ζούσε κατά καιρούς, με πιο χαρακτηριστικό το ημιυπόγειο επί της οδού Αραχώβης 41 στα Εξάρχεια, την περίφημη «υπόγα» του Άσιμου, εκεί που διέμεινε από το φθινόπωρο του 1978 ως την άνοιξη του 1983.
     Από το 1981 δρομολογείται η επώδυνη σχέση του με τα ψυχιατρεία, στα οποία νοσηλεύτηκε αρκετές φορές.
     Το Νοέμβρη του 1982 κυκλοφόρησε από την εταιρεία δίσκων «Μίνως» ο μοναδικός δίσκος 33 στροφών (LP) που έβγαλε όσο ζούσε, με τίτλο «Ο Ξαναπές», σε ενορχήστρωση του Θανάση Μπίκου και παραγωγή του Ηλία Μπενέτου. Συμμετείχαν η Χάρις Αλεξίου σε δύο τραγούδια («Αμα σε λέγαν Βάσω» και «Παπάκι»), ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε άλλα δύο («Πιάστηκα Σχοινί Κορδόνι» και «Της Επανάστασης») κι η Αθηναΐκή Κομπανία σε ένα, («Σεισμός»), το όνομα της οποίας δε γράφτηκε στο εξώφυλλο, διότι θεωρήθηκε πολύ «εμπορική» για τον «αντάρτη» Άσιμο.
     Εστηνε αυτοσχέδιες παραστάσεις στο δρόμο (happenings) στο κέντρο της Αθήνας, για τις οποίες είχε επινοήσει τους όρους «Κροκ» (στη δεκαετία του '70) και «Βόλτα» (στη δεκαετία του '80 στο Λόφο του Στρέφη), ακολουθούμενος από περιστασιακούς συνοδοιπόρους του στο πλαίσιο μιας αρχηγικής καλλιτεχνικής και πολιτικής παρέμβασης. Έκανε σύντομα περάσματα σε κινηματογραφικές ταινίες. Έφτιαξε δύο βραχύβια μουσικά συγκροτήματα, την «Exarchia Square Band», με τον Χρήστο Ζυγομαλά, και τους «Νικόλας ΄Ασιμος κι οι Εναπομείναντες» με τον Τόλη Βουλτζάτη και τη Λίτσα Περράκη, με τα οποία δεν ηχογράφησε.
     Τον Απρίλιο του 1987 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγούδησε στον δίσκο του «Χαιρετίσματα» πέντε τραγούδια του : «Ο σάλιαγκας κι ο μάλιαγκας», «Αγαπάω κι αδιαφορώ», «Θα 'ρθω να σε βρώ», «Θα νικήσουμε (Venceremos)», «Καταρρέω».
     Τα τελευταία χρόνια της ζωής του εξέφρασε μεταφυσικές ανησυχίες, απέκτησε εμμονή με το έργο του Αμερικανού ανθρωπολόγου και συγγραφέα Κάρλος Καστανιέδα (1925-1998) και, σύμφωνα με μαρτυρίες, πίστεψε ότι διέθετε ικανότητες σαμάνου κι έκανε «πειράματα αθανασίας» σκοτώνοντας άτυχα κατοικίδια ζώα τα οποία μετά προσπαθούσε να «αναστήσει».
     Το 1987 κατηγορήθηκε για το βιασμό μίας κοπέλας. Η Δαμόκλειος Σπάθη της επικείμενης δίκης είχε βαρύτατες συνέπειες στη ψυχοσωματική του κατάσταση. Τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988 έδωσε τέλος στη ζωή του, πριν δικαστεί. Κρεμάστηκε από σωλήνα ύδρευσης στο «Χώρο Προετοιμασίας» όπως αποκαλούσε το τελευταίο μαγαζόσπιτό του στην οδό Καλλιδρομίου 55 στα Εξάρχεια. Πέθανε σε ηλικία 38 ετών.
Το 1995 ο Στέλιος Καζαντζίδης περιέλαβε ένα τραγούδι με τίτλο «Ο Φίλος μας» στο δίσκο «Τα βιώματά μου», σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη και μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη. Το τραγούδι αυτό, όπως σημειώνεται στο εξώφυλλο του δίσκου «είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο. Τον καλλιτέχνη κι άνθρωπο που έζησε κι αμφισβήτησε με συνέπεια και πίστη αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας».
     Ακολούθησαν μεταθανάτιες εκδόσεις τραγουδιών του και διασκευές από νεότερους καλλιτέχνες.

1975, «Ο Μηχανισμός (Α' πλευρά) - Ο Ρωμιός (Β' πλευρά)». Δίσκος 45 στροφών (ΛΥΡΑ).
1978, "Η Κασέτα με το Βαρέλι που για να Βγει το Σπάει" (Παράνομη Κασέτα Νο.000001). Ηχολήπτης ήταν ο τεχνικός του ΟΤΕ Στέλιος Λογοθέτης.
1979, "Τριπλή Κασέτα Μπέλα Με Χωρίς Ταμπέλα". Εκδοση τριών κασετών. Ηχολήπτης ήταν πάλι ο Στέλιος Λογοθέτης.
"Είμαι παλιάνθρωπος" (Παράνομη Κασέτα No.000002)
"Γιατί φοράς κλουβί" (Παράνομη Κασέτα No.000003)
«Klaste Eleftheros» (Παράνομη Κασέτα No.000004)
1982, «Ο Ξαναπές». Δίσκος 33 στροφών (ΜΙΝΩΣ). Συμμετέχουν η Χάρις Αλεξίου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. και η Αθηναΐκή Κομπανία.
1986, "Τριπλή Κασέτα". Εκδοση τριών κασετών.Ηχολήπτης ήταν ο Νίκος Πέππας - Studio Diva.
"Ο Σάλιαγκας" (Παράνομη Κασέτα No.000005)
"Η Ζαβολιά" (Παράνομη Κασέτα No.000006)
"Πάλι στην Ξεφτίλα" (Παράνομη Κασέτα No.000007)
1987, "Το Φανάρι του Διογένη" (Παράνομη Κασέτα No.000008). Τραγουδάει η Σωτηρία Λεονάρδου. Ηχογράφηση Studio Diva.
1987, Συμμετοχή με 5 τραγούδια στο δίσκο "Χαιρετίσματα" του τραγουδιστή Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
1988, Συμμετοχή στο δίσκο "Ήχοι του Χειμώνα" με ηχογράφηση του τραγουδιού "Πάλι στην ξεφτίλα" από συναυλία.
1989, "Το Φανάρι του Διογένη" (ΜΙΝΩΣ). Ο πρώτος μεταθανάτιος δίσκος με τραγούδια του. Περιέχει κομμάτια από την Παράνομη κασέτα No.000008 με κάποιες παρεμβάσεις στο στούντιο και νέα μίξη ήχου από τους συνεργάτες του Θύμιο Παπαδόπουλο και Δημήτρη Τραντάλη. Συμμετέχει η Σωτηρία Λεονάρδου. Στον «Μπαγάσα», το πιο γνωστό τραγούδι του, οι Παπαδόπουλος και Τραντάλης κράτησαν στο δίσκο μόνο τη φωνή του αυτόχειρα τραγουδοποιού. Ωστόσο στην ομότιτλη παράνομη κασέτα του 1987 ο «Μπαγάσας» ακούγεται ως ντουέτο του Άσιμου με τη Λεονάρδου.
1992, "Στο Φαλημέντο του Κόσμου/Γιουσουρούμ" (MUSIC BOX). Ο δεύτερος μεταθανάτιος δίσκος. Περιέχει δύο εντελώς νέες ηχογραφήσεις με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (στα τραγούδια «Πας φιρί φιρί» και «Γιουσουρούμ») και τη φωνή του Ασιμου μαζί με κάποιες βάσεις ηχογραφήσεων από τις παράνομες κασέτες «εμπλουτισμένες» με πρόσθετα όργανα.
1997, Το συγκρότημα Magic de Spell διασκευάζει το τραγούδι "Μπαταρία" του Νικόλα Άσιμου στο cd single τους "Ο Φόβος έχει όνομα".
1997, Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου διασκευάζει 5 τραγούδια του Νικόλα Άσιμου στο δίσκο "Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ".
2000, Το συγκρότημα Ενδελέχεια διασκευάζει το τραγούδι "Μπαγάσας" του Νικόλα Άσιμου στο Cd single τους "Καθρέφτης".
2002, Συλλογή (2 Cd) ονομαζόμενη "Βιομηχανία του πεζοδρομίου" με επιλογές από τις παράνομες κασέτες του Νικόλα Άσιμου.
2009, Μια παράσταση (2 Cd) με ζωντανή ηχογράφηση στο Rodeo Club (26/02/1986).
2014, «Αρνήθηκα Πολλά» (b-otherside Records). Δίσκος βινυλίου 33 στροφών. Περιέχει έξι ανέκδοτα τραγούδια τα οποία ο 'Ασιμος επεξεργαζόταν το χρονικό διάστημα λίγο πριν την αυτοκτονία του και βρέθηκαν στο μαγαζί-σπίτι της οδού Καλλιδρομίου 55 μετά την αυτοκτονία του.

    "Δεν είμαι συν-θέτης είμαι πλην-θέτης" είχε πει ο Νικόλαος Ασημόπουλος σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Γιώργο Βιδάλη 10 μήνες πριν φύγει από τη ζωή. Ένας σεμνός καλλιτέχνης, με όλη τη σημασία της λέξης που δεν άντεξε το σύστημα. Έλεγε "με λένε Νικόλα Άσιμο ούτε Νικόλαο, ούτε Νίκο, ούτε Ασημόπουλο. Άσιμο, και με ιώτα".Τα λόγια είναι περιττά όμως ας τον θυμηθούμε μέσα από ένα σπουδαίο τραγούδι του. Το παπάκι είναι ένα τραγούδι που το έγραψε για να κοιμίζει τη κόρη του. Τη πρώτη φορά που το άκουσα δε μου πέρασε καν από το μυαλό ότι πρόκειται για νανούρισμα. Είναι μεν πάρα πολύ τρυφερό δείχνοντας μας και το ρομαντισμό του Άσιμου, αλλά για νανούρισμα δε μου φαινόταν. Ωστόσο για του λόγου το αληθές σας παραθέτω τα λόγια του Χ. Καρυώτη.

   "...Τονε θυμάμαι στην ηχογράφηση ενός συγκλονιστικού νανουρίσματος. Το είχε γράψει πριν από μερικά χρόνια για να κοιμίζει τη κόρη του στο υπόγειο της οδού Αραχώβης 41. Ήταν το Παπάκι. Μια μαγική στιγμή που ερμήνευσε η Χαρούλα Αλεξίου. Nα μη σου πω ότι, κάποια στιγμή, ο Άσιμος ήταν και ψιλοβουρκωμένος... Είχε κρυφτεί πίσω της. Τραγουδούσε για πάρτη του αυτό που άκουγε κείνη τη στιγμή. . . Αυτό που τον φόρτιζε, αυτό που τον δονούσε... Συγκινήθηκε κι η Χαρούλα. Κι αυτό φαίνεται, είναι λυγμική. Ούτε γύρισε πίσω της να δει πού είναι ο Νικόλας, τι κάνει. Μπήκε κι εκείνη σ' αυτό που συνέβαινε. Γιατί συνέβαινε κάτι ακαριαίο και μαγικό..."

   Υ.Γ. Η ερμηνεία της Χαρούλας Αλεξίου ήταν καταπληκτική. Έχει την απαιτούμενη συγκινησιακή φόρτιση αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο λιτή, όπως αρμόζει σ' ένα τέτοιο τραγούδι.

     Ελάτε να το απολαύσουμε παρέα:

Το Παπάκι

Στίχοι-Μουσική: Νικόλας Άσιμος 1982
1η εκτ.: Νικόλας Άσιμος & Χαρούλα Αλεξίου

Έχω ένα παπάκι
να μου κάνει πα
να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι
που όλο μου κουνά
που όλο μου κουνά τ' αφτιά

Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς,
και δε μου ξαναμιλάς

Ίσως να ξανάρθεις
όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί
κι ή θα μ' έχουν θάψει
ή θα έχω μα-
ή θα έχω μαραθεί

Κι ας μη σου καίγεται καρφί
Κι ας συνήθισες
κι ας συνήθισες και εσύ

Το Παπάκι
==============================

   15η. Έχουνε ξαπλώσει, ο κυρ-Γιάννης κι η γυναίκα του, αλλ' αυτός κρατά αναμμένο το φως γιατί τονε ταλαιπωρεί ένας στίχος για να κλείσει ένα τραγουδάκι που ετοιμάζει. Το πάει από δω, το πάει από κει... φυσά-ξεφυσά, ώσπου η γυναίκα του αγανακτεί και του βάζει τις φωνές:
 -"Σβήσε το φως να κοιμηθούμε καημένε"!!!
     Τρελλαίνεται αυτός. τη φιλά και της λέει:
-"Μπράβο ρε γυναίκα"!!
     Τη συνέχεια τη ξέρετε κι αν δε τη ξέρετε... ακούστε τη:

Σβήσε Το Φως Να Κοιμηθούμε

Στίχοι-Μουσική-1η εκτ.: Γιάννης Παπαιωάννου 1952
σεγόντο η Ρένα Ντάλια

Τα Α' , Β' , Γ' ,  ΜΕΡΗ πριν

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 4ου ΜΈΡΟΥΣ... το 5ο Μέρος ΕΔΩ!