Βιογραφικό
   Ζωρζ Μπατάϊγ 1933

     Γεννήθηκε στις 10 Σεπτέμβρη 1897, στο Μπιγιόμ, επαρχία του Μάρνη. Ο πατέρας του ήτανε τυφλός. Τελείωσε το γυμνάσιο στη Ρεμς κι επειδή ήτανε φυματικός δεν υπήρετησε στον στρατό. Το 1920 γνωρίζει τη Σύλβια Μακλέ, τη παντρεύεται κι αποκτούν μαζί ένα παιδί. 2 χρόνια μετά παίρνει το δίπλωμα του αρχειοθέτη-παλαιογράφου από την Εcole des Chartes, στο Παρίσι και την ίδια χρονιά πάει να περάσει ένα διάστημα, κοντά στους Βενεδικτίνους στο νησί Wight, με σκοπό να γίνει παπάς. Μα στο τέλος της παραμονής του εκεί, έχει αποστραφεί οριστικά τη θρησκευτική πίστη. Το 1923 έρχεται σ' επαφή με το έργο του Νίτσε και την επόμενη χρονιά διορίζεται στο Τμήμα Μεταλλίων Εθνικής Βιβλιοθήκης Παρίσιου.
     Τη 2ετία 1926-27 ψυχαναλείται από τον δρ. A. Borel, συναναστρέφεται με τους υπερρεαλιστές, χωρίς να προσχωρήσει ποτέ στο κίνημα. Το 1928 δημοσιεύει με το ψευδώνυμο Lord Auch την Ιστορία Του Ματιού. Στα 1929-30 διευθύνει το περιοδικό DOCUMENTS που ίδρυσε με τον G. H. Riviere. Βίαιη ρήξη με υπερρεαλιστές κι ιδιαίτερα με τον Μπρετόν. Την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί τον Ηλιακό Πρωκτό. Διδάσκεται για τον Έγκελ. Αυτός μαζί με τους Νίτσε και Μαρκήσιο Ντε Σαντ, θα 'ναι οι άξονες της σκέψης του.


      Το εξώφυλλο της Α' έκδοσης της Ιστορίας Του Ματιού (1928)

     Το 1936 δημοσιεύει τον Λαβύρινθο και την επόμενη χρονιά, πάλι με ψευδώνυμο, -Pierre Angelique- τη Μαντάμ Εντουαρντά. Δημοσιεύσε άρθρα, μελέτες, ένα σωρό άλλα βιβλία και προλόγισεν επίσης και το έργο του Ντε Σαντ, Ζυστίν, μέχρι που τονε βρήκεν ο θάνατος στο Παρίσι, στις 8 Ιούλη 1962, σ' ηλικία 65 ετών.

====================

(απόσπασμα)
                                       Το Γατίσιο Μάτι

     Με μεγάλωσαν εντελώς μόνο κι απ' όσο θυμάμαι, κάθε τι που 'χε σχέση με το σεξ, μου 'φερνε αγωνία. Ήμουν γύρω στα δεκάξι όταν γνώρισα στη παραλία του χωριού Χ. ένα κορίτσι συνομήλικό μου, τη Σιμόν. Οι οικογενειές μας είχανε μακρινή συγγένεια, γι' αυτό και τα πρώτα μας πάρε-δώσε, προχωρήσανε πολύ γρήγορα. Τρεις μέρες μετά τη γνωριμία, βρεθήκαμε μόνοι οι δυο μας στη βίλα της. Φορούσε μαύρη ποδιά μ' άσπρο κολαριστό γιακά. Είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ πως το άγχος που μ' έπιανε όταν την έβλεπα, την έπιανε κι εκείνη με μένα, ένα άγχος που τη μέρα κείνη, ήταν ακόμα μεγαλύτερο επειδή έλπιζα πως κάτω από τη ποδιά της ήταν τελείως γυμνή.
     Φορούσε μαύρες μεταξωτές κάλτσες που φτάνανε πάνω από το γόνατο, ακόμα όμως δεν είχα καταφέρει να τη δω μέχρι τον κώλο (αυτή η λέξη, που χρησιμοποιούσαμε πάντα με τη Σιμόν, ήτανε για μένα το πιο ωραίο απ' όλα τα ονόματα του σεξ). Φανταζόμουνα μόνο πως έτσι και σήκωνα λιγάκι τη ποδιά από πίσω, θα 'βλεπα τ' απόκρυφα μέρη της.
     Σε μια γωνιά του διαδρόμου ήταν αφημένο ένα πιάτο με γάλα για τη γάτα.
 -"Τα πιάτα είναι για να καθόμαστε", είπε η Σιμόν. "Τι στοίχημα βάζεις ότι μπορώ να κάτσω μες στο πιάτο";
 -"Βάζω στοίχημα πως δε θα τολμήσεις", απάντησα σχεδόν με κομμένη ανάσα.
     Έκανε αφόρητη ζέστη. Η Σιμόν ακούμπησε το πιάτο σ' ένα σκαμνάκι, στήθηκε μπρος μου και με τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου, κάθισε χωρίς να μπορώ να τη δω κάτω από τη ποδιά και μούσκεψε τους ζεματιστούς γλουτούς της στο δροσερό γάλα. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι κι άρχισα να τρέμω, ενώ αυτή κοίταζε το σηκωμένο πέος μου που πίεζε από μέσα το πανταλόνι μου. Έμεινα έτσι για λίγο ασάλευτος μπροστά της. Δε κουνήθηκε από τη θέση της και για πρώτη φορά, είδα τη ροδόμαυρη σάρκα της που δροσιζότανε μες στο κάτασπρο γάλα. Καθίσαμε σ' αυτή τη στάση πολλήν ώρα κι είμασταν κι οι δυο συγκλονισμένοι...
     Ξαφνικά σηκώθηκε πάνω κι είδα το γάλα να τρέχει στα μπούτια της και να φτάνει ως τις κάλτσες. Σκουπίστηκε κανονικά μ' ένα μαντίλι, όρθια πάνω από το κεφάλι μου, με το 'να πόδι στο σκαμνάκι κι εγώ έτριβα μ' όλη μου τη δύναμη τον πούτσο μου πάνω από το πανταλόνι, σφαδάζοντας από κάβλα, στο πάτωμα. Έτσι φτάσαμε σχεδόν ταυτόχρονα σ' οργασμό χωρίς καν να 'χουμεν αγγιχτεί. Όταν όμως γύρισε η μητέρα της κι η Σιμόν χώθηκε τρυφερά στην αγκαλιά της, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και χωρίς να με δούν, επειδή καθόμουνα σε χαμηλή πολυθρόνα, σήκωσα από πίσω τη ποδιά κι έχωσα, ανάμεσα από τα καφτά της μπούτια, το χέρι μου βαθιά μες στον κώλο της.
    Γύρισα τρέχοντας σπίτι με τη λαχτάρα να τραβήξω κι άλλη μια μαλακία και τ' άλλο βράδι, τα μάτια μου ήτανε τόσο κομμένα, που η Σιμόν, αφού πρώτα με κοίταξε καλά-καλά, έκρυψε το πρόσωπό της στον ώμο μου κι είπε σοβαρά:
 -"Δε θέλω να μαλακιστείς άλλη φορά χωρίς εμένα".
     Έτσι, οι ερωτικές μας σχέσεις μ' αυτό το κορίτσι, άρχισαν να γίνονται τόσο στενές κι αναπόφευκτες που σχεδόν δεν αντέχαμε να περάσει μια βδομάδα χωρίς να ειδωθούμε. Εντούτοις, γι' αυτό το θέμα δεν έχουμε μιλήσει σχεδόν ποτέ. Καταλαβαίνω πως όταν με βλέπει, αισθάνεται αυτό που αισθάνομαι κι εγώ όταν τη βλέπω, μου 'ναι σχεδόν αδύνατον όμως να εξηγήσω αυτό που μας συμβαίνει. Θυμάμαι μια μέρα που τρέχαμε σα παλαβοί με τ' αυτοκίνητο, χτυπήσαμε μια ποδηλάτισσα που θα πρέπει να 'τανε πολύ νέα κι όμορφη. Οι ρόδες του αυτοκινήτου μας, της είχαν κόψει το κεφάλι σε σημείο που της το 'χανε χωρίσει από το σώμα. Μείναμε πολλήν ώρα στ' αυτοκίνητο κοιτάζοντας μερικά μέτρα πιο κάτω, τη σκοτωμένη. Η φρίκη κι η απόγνωση που αισθάνεται κανείς μπροστά σε τόσες σάρκες βουτηγμένες στο αίμα, εν μέρει αηδιαστικές αλλά κι εν μέρει πανέμορφες, δε διαφέρουνε και πολύ απ' αυτό που συνήθως νιώθουμε μεις οι δυο όταν κοιταζόμαστε. Η Σιμόν είναι ψηλή κι όμορφη. Η συμπεριφορά της γενικά είναι πολύ απλή, δεν υπάρχει τίποτα τ' απελπισμένο ούτε στο βλέμμα, ούτε στη φωνή της. Στο σεξουαλικόν όμως, τη πιάνει ξαφνικά τέτοια βουλιμία για κάθε τι που συγκλονίζει, ώστε κι η παραμικρότερη διέγερση των αισθήσεων, κάνει μονομιάς το πρόσωπό της να παίρνει μιαν έκφραση που φέρνει αμέσως στο νου, όλα κείνα που 'χουν να κάνουν με την ουσία της σεξουαλικότητας, το αίμα παραδείγματος χάρη, την ασφυξία, τον αιφνίδιο τρόμο, το έγκλημα, κάθε τι που καταστρέφει επ' άπειρο την ανθρώπινη μακαριότητα κι εντιμότητα. Η πρώτη φορά που την είδα να τη πιάνει αυτή η βουβή και σύγκορμη σύσπαση, (που μ' έπιασε και μένα), ήτανε τη μέρα που 'κατσε στο πιάτο με το γάλα. Η αλήθεια είναι πως δε κοιταζόμαστε ίσια στα μάτια παρά μόνο σε τέτοιες στιγμές, τη γαλήνη όμως και την όρεξη για παιγνίδια τις βρίσκουμε μόνο λίγο μετά τον οργασμό, όταν χαλαρώνουμε.
     Πρέπει να πω πως παρ' όλ' αυτά, πέρασε πολύς καιρός ώσπου να κάνουμε έρωτα, εκμεταλλευόμασταν όμως όλες τις ευκαιρίες για να επιδοθούμε σ' ασυνήθιστες πράξεις. Αυτό δε σημαίνει πως δεν είμασταν ντροπαλοί, κάθε άλλο μάλιστα, όμως κάτι ακατανίκητο μας έσπρωχνε και τους δυο να προκαλούμε ζευγαρωτά την αιδώ με τη μεγαλύτερη ξεδιαντροπιά. Έτσι, πριν καλά-καλά ολοκληρώσει αυτό που μου ζητούσε, δηλαδή να μη ξανατραβήξω ποτέ πια μόνος μου μαλακία, (είμασταν στη κορυφή ενός απότομου βράχου που κρεμότανε πάνω από τη θάλασσα), μου κατέβασε το πανταλόνι, με ξαπλωσε καταγής, μάζεψε ως απάνω τα φουστάνια της, κάθισε στη κοιλιά μου κι αποξεχάστηκε, ενώ εγώ βύθιζα στον κώλο της ένα μου δάχτυλο, που το 'χα προηγουμένως πασαλείψει με το νεαρό μου σπέρμα. Έπειτα γύρισε και ξάπλωσε προς τα μπρος, με το κεφάλι κάτω από το πέος μου, ανάμεσα στα μπούτια μου και σηκώνοντας ψηλά τον κώλο, μετακίνησε το κορμί της προς εμένα που σήκωνα με τέτοιο τρόπο το κεφάλι, ώστε να το φέρω στο ίδιο ύψος με τον κώλο της, έτσι που τα γόνατά της ήρθανε και στηριχτήκανε στους ώμους μου.
 -"Μπορείς να κατουρήσεις προς τα πάνω και να το φτάσεις στον κώλο μου;" με ρώτησε.
 -"Μπορώ" απάντησα, "έτσι που κάθεσαι όμως, θα σου κατουρήσω το φουστάνι και το πρόσωπο".
 -"Ε και;" μ' έκοψεν αυτή αποφασιστικά κι έκανα αυτό που μου 'πε. Δε πρόφτασα όμως να τελειώσω το κατούρημα κι ένα δεύτερο κύμα ξεχύθηκεν από μέσα μου και τη κατάβρεξε, τούτη τη φορά όμως ήταν όμορφο κάτασπρο σπέρμα.
     Στο μεταξύ, η μυρωδιά της θάλασσας μπερδευότανε με τη μυρωδιά των μουσκεμένων εσωρρούχων, των γυμνών μας σωμάτων και του σπέρματος. Είχεν αρχίσει να βραδιάζει κι εμείς είμασταν πάντα σε κείνη την απίθανη στάση, χωρίς ν' ανησυχούμε ή να κουνιόμαστε, οπότε κάποια στιγμή ακούσαμε βήματα στα χόρτα.
 -"Μη κουνιέσαι, σ' ικετεύω", μου 'πε η Σιμόν. Τα βήματα είχαν σταματήσει, δε μπορούσαμε όμως να δούμε ποιος ερχόταν. Και των δυο μας οι ανάσες είχαν κοπεί. Έτσι τουρλωμένος όπως ήταν ο κώλος της, έμοιαζε πράγματι με πανίσχυρη ικεσία, τόσο τέλειος ήταν, με τους δυο στενούς κι αφράτους του γλουτούς, που τους χώριζε το βαθύ σχίσμα στη μέση και δεν είχα καμιά αμφιβολία πως είτε άντρας ήταν αυτός ο άγνωστος, είτε γυναίκα, γρήγορα θα υπέκυπτε στον πειρασμό και θ' αναγκαζόταν, βλέποντας αυτόν τον κώλο, να τραβήξει μιαν αβυσσαλέα μαλακία. Τα βήματα όμως ξανακούστηκαν, πιο βιαστικά τώρα, σχεδόν σα τρέξιμο και ξαφνικά είδα να εμφανίζεται ένα υπέροχο ξανθό κορίτσι, η Μαρσέλ, απ' όλες μας τις φίλες ή πιο αγνή κι η πιο ευάλωτη. Εμείς οι δυο όμως ήμασταν πολύ σφιχτά μπλεγμένοι με τη φριχτή στάση που 'χαμε πάρει και δε μπορούσαμε να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι, οπότε ξαφνικά ή έρημη φίλη μας σωριάστηκε καταγής και ζάρωσε στα χόρτα κλαίγοντας με λυγμούς. Τότε μόνο λύσαμε το εξωφρενικό μας αγκάλιασμα και ριχτήκαμε πάνω σ' ένα εγκαταλειμμένο σώμα. Η Σιμόν της σήκωσε τη φούστα, της έσχισε τη κυλότα και μου 'δειξε συνεπαρμένη, ένα καινούργιο κώλο, το ίδιο ωραίο, το ίδιο τέλειο με τον δικό της, που έπεσα κι άρχισα να τον φιλώ με λύσσα, ενώ συγχρόνως έτριβα τον κώλο της Σιμόν που τύλιξε τα μπούτια της γύρω από τη μέση της παράξενης Μαρσέλ, η οποία το μόνο πια που δεν έκρυβε ήταν οι λυγμοί της.
 -"Μαρσέλ", της φώναξα, "σ' εξορκίζω, σταμάτα να κλαις. Θέλω να με φιλήσεις στο στόμα..." Τα ωραία της ίσια μαλλιά της τα χάιδευε η Σιμόν δίνοντάς της παντού τρυφερά φιλιά.
     Στο μεταξύ, ο καιρός είχε γυρίσει για τα καλά στη καταιγίδα και μαζί με τη νύχτα, άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταγόνες, φέρνοντας χαλάρωση, μετά το πλάκωμα της αποπνικτικής ζέστης μιας ολάκερης μέρας που δε κουνιόταν φύλλο. Η θάλασσα έκανε τώρα φοβέρο θόρυβο που τον σκέπαζαν τα μακρόσυρτα μπουμπουνητά του κεραυνού και με τις αστραπές μπορούσα κι έβλεπα ξαφνικά, σα να 'ταν μέρα μεσημέρι, τους δυο αυνανιζόμενους κώλους των κοριτσιών που δε βγάζανε πια λέξη. Τα τρία κορμιά μας τα υποδαύλιζε βάναυση φρενίτιδα. Δυο νεαρά στόματα συναγωνίζονταν ποιο θα κάνει δικό του τον κώλο μου, τ' αρχίδια μου και τη ψωλή μου, εγώ όμως άνοιγα κι όλο άνοιγα, γυναικεία σκέλια υγρά από σάλια ή σπέρμα σα να 'θελα να ξεφύγω από το σφιχταγκάλιασμα ενός τέρατος, αλλ' αυτό το τέρας δεν ήταν άλλο από τη τρομαχτική βία των κινήσεών μου. Τελικά, η ζεστή βροχή άρχισε να πέφτει καταρρακτωδώς κι έκανε τελείως μούσκεμα τα σώματά μας που δε κρύβανε πια τίποτα. Δυνατοί κεραυνοί μας συγκλόνιζαν και φούντωναν κάθε φορά και περισσότερο την αγανάχτησή μας, κάνοντας μας να βγάζουμε κραυγές λύσσας που επαναλαμβάνονταν με κάθε αστραπή, γιατί η καθεμιά έβγαζε στο φως τα γεννητικά μας όργανα. Η Σιμόν είχε βρει μια γούβα με λάσπη και λάσπωνε το σώμα της πασαλείβοντάς το έξαλλη: μαλακιζόταν με το χώμα και τρανταζόταν από βίαιες συσπάσεις ηδονής καθώς τη μαστίγωνε η μπόρα, ενώ εγώ είχα το κεφάλι μου χωμένο σφιχτά ανάμεσα στα λασπωμένα μπούτια της κι αυτή το πρόσωπό της βουτηγμένο στα λασπόνερα, όπου πηγαινόφερνε μ' άγριες κινήσεις τον κώλο της Μαρσέλ την οποία είχε πλοκαμιάσει τυλίγοντας το ένα της μπράτσο γύρω από τη μέση της, ενώ με τ' άλλο χέρι είχε γαντζώσει τον γλουτό και τον τραβούσε και τον άνοιγε με δύναμη...

                                         Εκδόσεις ΑΓΡΑ Μάρτης 1980
                                              μετφρ: Δημ. Δημητριάδη

___________________________________

                Σουβενίρς

Οι θύμησές μας μοιάζουνε κάμαρες δίχως κλείθρα,
κάμαρες άδειες. Δεν τολμά κανείς σ' αυτές να μπη
γιατί έχουν παληοί πρόγονοι άλλοτε κει πεθάνει.
Ζούμε στο σπίτι πούνε αυτές οι κάμαρες κλεισμένες
και ξέρουμε πως βρίσκονται πάντοτε κει κλειστές.
Η ρόδινη είνε κάμαρη... κι η κάμαρη η γαλάζια.

Έτσι το σπίτι αυτό σιγά με μοναξιά γεμίζει
κι όμως κει μέσα ακόμα μεις ζούμε χαμογελώντας.
Τη δέχομαι όταν κάποτες η θύμηση περνάει.
Της λέω: «Θα θαναρθώ για σέ...να, μείνε κάπου εδώ».

Σ' όλη μου, ξέρω, τη ζωή στη θέση της πως είνε,
όμως ξεχνώ, καμμιά φορά, να πάω να την ιδώ.
Κι είνε απι αυτές τώρα πολλές στο παληό σπίτι μέσα
κι εγκαρτερούνε τώρα πια στο να τις λησμονούν.

Κι αν ούτε τούτη τη στιγμή δεν έρθω, ούτε κι απόψε
μη το ζητάτε απι την καρδιά παρι όσο απι τη ζωή.
Το ξέρω πως κοιμώνται κει και πίσω απώνα φράγμα.
Να πάω να μάθω αν είνε αυτές, ανάγκη πια καμμιά.

Από το δρόμο τα μικρά παράθυρά τους βλέπω
κι αυτό θε νάναι ως που και γω θε να σβηστώ, κι αυτές.
Κι όμως κάποτε μέσα στις καθημερινές σκιές
νοιώθω, δεν ξέρω, τι ψυχρή αγωνία και τι ρίγος
και μήτε ξεχωρίζοντας πόθεν η θλίψη αυτή περνώ...

Λοιπόν κάθε φορά κι από 'να πένθος θάρθη.
Μια ταραχή θαρθή κρυφά να μας ειδοποιήση
πως πέθανε μια θύμηση, για πάντα έφυγε πια...
Όμως δε διακρίνουμε καλά ποια απ' όλες νάταν
γιατί είνε τόσο πια παληές... Τίποτα δε θυμίζουν.
Μονάχα νοιώθω μέσα μου βλέφαρα να σφαλίζουν...

(μτφρ.: Μαρία Πολυδούρη)

      Ακουμπώ Τον Πούτσο Μου…

Ακουμπώ τον πούτσο μου στο μάγουλό σου
η άκρη του ψηλαφεί τ' αυτί σου
γλείψε μου τ' αρχίδια αργά
η γλώσσα σου είναι απαλή σαν νερό

η γλώσσα σου είναι τραχειά σαν σφαγέας
είναι κόκκινη σαν αρνίσιο μπούτι
η άκρη της είναι ένα περιστέρι που κρώζει
τον πούτσο μου κατακλύζουνε σάλια

ο κώλος σου είναι ο θεός μου
ανοίγει σαν το στόμα σου
τον λατρεύω σαν τον ουρανό
τον ευλαβούμαι σαν φωτιά

πίνω από τη βαθειά σχισμή σου
απλώνω τα γυμνά σου πόδια
τα ανοίγω σαν βιβλίο
όπου διαβάζω ό,τι με σκοτώνει

***

Η καρδιά μου είναι παγωμένη τρέμω
από τα βάθη του πόνου μου σε καλώ
με μια απάνθρωπη κραυγή
σαν να γεννώ

με στραγγαλίζεις σαν θάνατος
το γνωρίζω αυτό αξιοθρήνητα
σε βρίσκω μονάχα στην επιθανάτια αγωνία
είσαι όμορφη σαν το θάνατο

όλες οι λέξεις με στραγγαλίζουν

* * *

δέσε τα μάτια μου
αγαπώ τη νύχτα
η καρδιά μου είναι μαύρη

σπρώξε με μέσα στη νύχτα
όλα είναι ψεύτικα
υποφέρω

ο κόσμος μυρίζει σαν το θάνατο
πουλιά πετάνε στα τυφλά
είσαι σκοτεινή σάμπως ένας μαύρος ουρανός

* * *

η γιορτή θα αρχίσει
στη λάσπη και το φόβο

αστέρια θα πέσουν
όταν ο θάνατος πλησιάσει

* * *

Είσαι ο τρόμος της νύχτας
η αγάπη μου για σένα μοιάζει κραυγή θανάτου
είσαι αδύναμη σαν θάνατος

η αγάπη μου για σένα μοιάζει με παραλήρημα
ξέρεις το κεφάλι μου πεθαίνει
είσαι το απέραντο ο φόβος

είσαι όμορφη σαν φόνος
η καρδιά μου διαστέλλεται τερατωδώς ασφυκτιώ
η κοιλιά σου είναι γυμνή σαν τη νύχτα

* * *

Με οδηγείς κατευθείαν προς το τέλος
η επιθανάτια αγωνία έχει ξεκινήσει
δεν έχω τίποτ’ άλλο να σου πω
σου μιλάω από τους νεκρούς
μα οι νεκροί είναι σιωπηλοί

* * *

   Ο Τοίχος

Ένα πελέκι
δώστε μου ένα πελέκι
για να τρομάξω τον εαυτό μου
με τη σκιά μου στον τοίχο
πλήξη
αίσθημα κενότητας
κόπωση

* * *

            Μοναξιά

Αντίχειρας στο μουνί
Μετάληψη πάνω στα γυμνά σου στήθη
ο κώλος μου σπιλώνει το αντιμήνσιο
το στόμα μου εκλιπαρεί Ω Χριστέ
η ευσπλαχνία του ακάνθινου στεφάνου σου.

* * *

      Η Μασσαλιώτιδα Της Αγάπης

Δύο γυμνοί εραστές τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα
δύο καθημαγμένα φιλιά δαγκώνουν τη καρδιά τους
άλογα καλπάζουν προς τα μπρος
καβαλάρηδες νεκροί
χωριό εγκαταλειμμένο
ένα παιδάκι κλαίει
μέσα στην ατέλειωτη νύχτα

* * *

Καθώς πεθαίνω θα ήθελα να κρατώ

Καθώς πεθαίνω θα ήθελα να κρατώ
το αντικείμενο που θα μου δώσεις
να σφίγγω μέσα στο παγωμένο μου χέρι
ύστερα να το λερώσω με τα χείλη μου
με το σάλιο της επιθανάτιας αγωνίας