Αυτό το έστησε ο φίλος Γιώργος Κόκκινος, χρησιμοποιώντας μέρος όσων είχαμε συζητήσει μαζί στις 2 μεγάλες συναντήσεις μας, αφορά εμένα και το Στέκι κι οφείλω να τον ευχαριστήσω κι από δω για τη καλωσύνη του και τις... υπερβολές του! Το κοινοποίησε στο μπλογκ του, τη Πορφυράδα και φυσικα του το γύρεψα να το βάλω κι εγώ και το δέχτηκε! Ευχαριστώ Γιώργη μου, δε θα το ξεχάσω ποτέ!
----------------------

Συνοπτική παρουσίαση της γραφής του Πάτροκλου Χατζηαλεξάνδρου

      Για την Ποιητική του Πάτροκλου Χατζηαλεξάνδρου μπορώ να εκθέσω πολλά πράγματα και θα το πράξω κατόπιν, αφού εκθέσω όμως σε εσάς ένα μικρό απόσπασμα των κειμένων του. Για να δούμε πως ο ίδιος ο συγγραφέας και ποιητής, ορίζει πρωτίστως τι είναι ‘’Ποιητική’’.

‘’.. Η Ποίηση είναι γένους θηλυκού. Μάλιστα! Ένα νεαρό, ροδομάγουλο, ζουμπουρλούδικο, μικρό, επαρχιωτόπουλο, άμαθο σχετικά, ευκολόπιστο, απονήρευτο, πανέμορφο -με τον τρόπο του-, γλυκύτατο, σχεδόν πάντα χαμογελαστό, με πολύ μακριά, λυτά μαλλιά, μιας και στο τόπο της έχει πάντα Άνοιξη-Καλοκαίρι..’’ … ‘’ Η Ποίηση λοιπόν, συνήθως περπατά στην αμμουδερήν ακρογιαλιά, ξυπόλητη, κρατώντας στο αριστερό της χέρι τα πεδιλάκια και με το δεξί την άκρη του φουστανιού της, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δα και πολύ μακρύ, ίσα με κάτω από το γόνατο. Περπατά λοιπόν, ίσα-ίσα, κει που το κύμα φιλεί την άμμο κι η θαλάσσια αύρα, της ανακατώνει τα μαλλιά..’’

      Έχοντας περάσει από ένα στάδιο κατάθλιψης το 2001, που τον οδήγησε να γράψει ένα σχετικό κείμενο στη κατηγορία ΔΟΚΙΜΙΑ της Λογοτεχνικής του κοινότητας το Περί-Γραφής, αναλύοντας τις εσφαλμένες βοήθειες, τα λάθος στηρίγματα και τις λανθασμένες κινήσεις που κατά την περίοδο της κατάθλιψης συνήθως αποτελούν τροχοπέδη για τους περισσότερους που έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση, συμπερασματικά καταλήγει πως ‘’.. πρώτα χρειάζεται η αποδοχή πως έχουμε πρόβλημα κι η συνειδητοποίηση του μεγέθους του, κι έπειτα χωρίς πανικό να σκεφτούμε και να βρούμε σταθερά κρατήματα και πατήματα..’’

     Κάποια στιγμή, βγήκε στα γνώριμα μέρη του να κάνει έναν περίπατο στο δάσος κι έχασε, όπως μας εξιστορεί ο ίδιος, την αίσθηση του χρόνου και της απόστασης που είχε διανύσει…

    ‘’.. Το μόνο δύσκολο λοιπόν, είναι να βρεθεί αυτός ο Από-Μηχανής Θεός! Εδώ αν μου επιτρέπετε, έχω να κάνω μερικές χρήσιμες θαρρώ, υποδείξεις! Μπορείτε να επιφορτίσετε μ' αυτό το δύσκολο ρόλο, ένα αγαπημένο σας πρόσωπο. Προσοχή όμως! Αυτό το πρόσωπο να 'ναι υπεύθυνο και να επιχαίρει της απολύτου λατρείας κι εμπιστοσύνης σας (όχι σα τη πρώην μου)¹..’’ … ‘’ Εν τω μεταξύ, δεν έχω δα και τόση διάθεση κι όρεξη, όπως παλιότερα. Όχι, μη φανταστεί κανείς τρομερά πράματα, απλά έχει πέσει το ενδιαφέρον μου για τη ζωή, αλλά μιας κι είμαι εξαιρετικά φοβητσιάρης για να θέσω τέρμα στη ζωή μου, καμώνομαι πως ζω, καμώνομαι πως φλερτάρω με το θάνατο κι ο καιρός περνά χαρωπά…’’

     Για τον Πάτροκλο Χατζηαλεξάνδρου ένας απλός, κοινός αντάπτορας δύναται να καταστεί λογοτεχνικό εύρημα συνθέτοντας ένα ολόκληρο κείμενο περί του ανθρωπίνου λάθους και την συσχέτιση που μπορεί να έχουν οι τυχαίες συγκυρίες αναμεταξύ τους, την κατάλληλη όμως χρονική στιγμή ‘’..κάθε γεγονός, όσο άσχετο κι αν μας φαίνεται, μπορεί να 'ναι σημαντικό κι ότι με κάποιο περίεργο τρόπο δύναται να συνδέεται με ένα σωρό άλλα πράγματα²..’’

‘’ Η λέξη adaptor επιδέχεται πάρα πολλές ερμηνείες.
Είτε σαν ακριβής μετάφραση, είτε ως συνώνυμη παράφραση, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά.
Παρακάτω, θα παραθέσω μερικές από αυτές. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες:

Εξομοιωτής.
Συζεύκτης.
Προσαρμογέας.
Εφαρμογέας.
Συμπλέκτης.
Μετασχηματιστής.
Συνδετήρας ανόμοιων επιφανειών.
Μετατροπέας.
Εξομαλυντής.

... κι ένα σωρό άλλες ερμηνείες δεκτές.
Πάντα όμως, η ουσία κι η δουλειά που κάνει, είναι να συνδέει δύο ή περισσότερα πράγματα μεταξύ τους.
Χωρίς αυτόν, θα 'τανε τρομερά δύσκολο ως αδύνατο να συνδεθούν.
Κι αυτό γιατί τα προς σύνδεση, αυτά πράματα, δεν έχουν κοινά.
Αυτή η χρήση, δεν είναι πάντα επιθυμητή, ωστόσο, όποτε συμβαίνει, είναι ορατή..’’

      Έχοντας περάσει από μια γκάμα μοτίβων και από μια πληθώρα μορφών τεχνικής ποιητικού στίχου (έμμετρα, δοκίμια (Διαρκή Ευθυμοδοκίμια τα ονομάζει καθώς κατά καιρούς προσθέτει ή αφαιρεί νέα στοιχεία και γιατί έχουνε χαρακτήρα χιουμοριστικό), ακροστιχίδες, σουρεαλιστικά, παρωδίες, χιουμοριστικά) άλλοτε με λυρισμό κι άλλοτε με βαθυστόχαστο χιούμορ (σαρκασμό κι αυτοσαρκασμό), αποτυπώνει θα λέγαμε με μια δική του πρωτότυπη έκφραση σε έναν καμβά, εικόνες του φανταστικού κόσμου μετουσιωμένες από ανθρώπινα συναισθήματα που ρέουν αβίαστα κι ήρεμα στο χαρτί.

‘’τί κρίμα να τη λεν κορίνα
όταν ο Ήλιος χαμογελά στα Κρίνα
κι οι Λέξεις θυμο-νιές τσαλαβουτάνε
στο λούκι του θνητού ονόματός της...

'‘...’όμως στ' αλήθεια, θα 'σαι η κορίνα
που μάτωσε πάνω στις όχθες του κλαβιέ
που μέτρησεν επ-ακριβός τη θειά-Σελύνει
και που τη βρήκε λήγει...  Ω κορίνα!’’

+++++===+++++

"Με τη κακιά τη Μάγισσα επάλεψα, στη Νύχτα
Πέντε φορές τη ξάπλωσα αλλά χαμένος βγήκα
Τα τρομερά τα βότανα, τα ξόρκια και τις μπόλιες
να πολεμώ δε βάσταξα κι έπεσα σκοτωμένος’’ ..

"...Μονάχ' η Μνήμη μου 'μεινε -γαλάζια πεταλούδα-..
...
Με των φτερών το παίξιμο δροσίζει μια καρδούλα
Με των ποδιών το πιάσιμο φιλεί γλυκά τη σάρκα
Με τη μικρούλα της ματιά τυλίγει τη θωριά μου
Με τη ψιλή φωνούλα της  'στορεί το θάνατό μου..’’

.......----.......

‘’..Τα κοράκια στο μούγχρωμα λίγο πριν το στενό
Θάρρος ή αλήθεια
Θάρρος για να πω την αλήθεια
Ποιός είναι ο φονιάς
Δε τον είδα, ήταν τα κοράκια...
Μπορώ να περιπουγράψω
Δεν είδα γιατί νύχτωνε...
Φίλα άστρα, φίλα μου τ' άστρα -αν τα δεις-
Φίλα ω φίλα άστρα
"...ξυνερώσα μοι, παράπεμψον...

Βράχηκε το χαρτί
Μα το μελάνι έγινε σα πινελιά VanGogh
Εκεί λίγο πιο πάνω απ΄τα κοράκια
"... Κύπρις, έκδοτον άγει..."
Ο Dali μιλά κι από το στόμα του βγαίνουν μυρμήγκια
Στρεβλά πλην αλάνθαστα ρολόγια
Τικ-Τακ
Βράδυ στην άκρη του κόσμου...’’

      Κάποιες φορές η προσωπική του φωνή, ο λυρισμός κι ο υπερρεαλισμός, η δική του προσωπική χροιά στην ποιητική του γραφή διαφαίνεται και μέσα από πεζά κείμενά του:

  ‘’..έλυσε στο δρόμο του ένα σωρό πανδύσκολους γρίφους, πάλεψε με θεριά και με καταιγίδες, πέρασε κάμπους, βουνά και καταρράκτες, κολύμπησεν άγρια ποτάμια, συχνά ακολουθώντας πενιχρές ενδείξεις από τ' όραμά του και μετά πολύ κόπο, παιδεμό, στερήσεις δέκα ετών, έφτασε και διέσχισε με χίλια βάσανα το Μαγεμένο Δάσος που του φάνηκεν ατέλειωτο, μα στην άκρη του, πάνω στον απόκρημνο λόφο..’’

 ''Η χλαπαταγή του καβγά τους μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο, τα ουρλιαχτά τους σπάζανε την ησυχία....’’

   ‘’..το πάρκο λούστηκε μ' ασημένιο, λαμπερό, πλούσιο φως. Κοντοστάθηκα και κοίταξα ψηλά, χάζεψα με τη θέα της Κυράς της Νύχτας… "Πανσέληνος" σκέφτηκα, "έτσι εξηγείται η περίεργη διάθεσή μου"..’’ .. ‘’Κατέβασα το βλέμμα μου, ευχάριστα έκπληκτος και συνέχισα το σουρτό νωχελικό βάδισμά μου..’’

     Το διάχυτο από ερωτισμό ύφος κι ο αφηγηματικός τρόπος που διανθίζουν την ποιητική του, μεταφέρουν ολοζώντανες τις εικόνες στον αναγνώστη που έρχεται σε επαφή με στίχους του.

‘’Γεύομαι τη σάρκα σου
Στάζουν στον ουρανίσκο σταγόνες που τρέφουν τις προσδοκίες σου
Μεθώ από τις αλμυρές αλκόολες
Πλημμυρίζουν τα χείλια λέμφους
Εκρήγνυμαι μέσα σου σπάζοντας σε πολλαπλά είδωλα
Στάζουν στο στέρνο μου και βάφουν το εφηβαίο σου
Ποτίζουν τις αλέες των αισθήσεων
Στραφταλίζουν πάνω στο κορμί σου..’’

Έχοντας ασχοληθεί εξίσου καλά με τη στιχουργική έχει στο ενεργητικό του μεγάλο αριθμό από μαντινάδες:

‘’ Οι Ώρες είναι Κάγκελα κι ο Χρόνος Φυλακή μου.
       Ζεστό Ψωμί τα Χείλη σου, Γλυκειά Ανταμοιβή μου.

Ρέει νεράκι δροσερό στο κόρφο που λατρεύω
       και σα διψάσω, αχόρταγα, εκείνονε γυρεύω.

Πάνω σε μια μπούκλα σου κρεμάστηκα κι απόψε.
      Σα δε με θες να κρέμουμαι -αχ- τη μπουκλίτσα κόψε.

Ρίξτε κοπέλλες τα μαλλιά κι εσείς οι νιοι, μαντήλια.
       Σα που χαροπαντρεύομαι, να σκάσει από τη ζήλεια.

Χαρτί και πένα πολεμώ, να στείλω σου μι' αράδα,
       μα τω χεριώ το τρέμουλο, τη κάμει μαντινάδα.

Χτίζουν φωλιές τα λόγια σου, στους τοίχους της καρδιάς μου
       σα ταξιδιάρικα πουλιά, φίλοι της μοναξιάς μου!’’

      Ολοκληρώνοντας αυτή τη συνοπτική παρουσίαση του έργου του Πάτροκλου Χατζηαλεξάνδρου, θα ήταν παράληψη να μην αναφέρω την συνεισφορά και την παρακαταθήκη του σε παραμύθια, σε μεταφράσεις ποιητικών έργων, καθώς και σε κείμενα που αφορούν τη ζωή και το έργο Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών όπως του Γιαννούλη Χαλεπά, τον Ερρίκο Ίψεν και τον Ίταλο Καλβίνο που οι αναγνώστες μπορούν να αναζητήσουν στις αντίστοιχες κατηγορίες του διαδικτυακού περιοδικού Περί-Γραφής.

Κι όπως ο ίδιος έχει γράψει στο κείμενό του ‘’Τέλος Εποχής’

  ‘’..κάπως έτσι σκέφτηκα να ..."τραβήξω" την ιδέα και παράλληλα να μη κάθομαι και να λουφάρω,  μέχρι αυτή να δεήσει να κατέλθει! Το μόνο κακό ήταν που είμαι σε όλα μου, τελειομανής κι έτσι ήθελα, ο επίλογός μου να 'χει κι αυτός τις ...προδιαγραφές του κι όσο δεν είχα θέμα... τόσο και αυτό ήταν δύσκολο..’’ … ‘’Όμως αν πάρει κανείς φόρα, δε τον σταματά τίποτα κι έτσι μου κατέβηκε η αμέσως επόμενη, πανέξυπνη ιδέα: να κάνω τον επίλογό μου μεταφέροντας όλους αυτούς τους ...προβληματισμούς μου!’’
‘’..Άρχισα να μεταφέρω, λοιπόν, όλα όσα μέχρι εδώ διαβάσατε και σκάλωσα πάλι, μιας κι εξακολουθούσα να θέλω θέμα και τίτλο! Είχα αρχίσει να απελπίζομαι και τελικά εκνευρίστηκα τόσο που... το πήρα απόφαση να σταματήσω και μάλιστα ...θεαματικά! Έγραψα με κεφαλαία γράμματα:

ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΥΠΕΦΕΡΑ ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΧΙΜΑΙΡΕΣ

και παράτησα χαρτιά και μολύβια και βγήκα να πάρω αέρα…’’

                                    Γιώργος Κόκκινος

 1. Εννοεί το κείμενό μου στη ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ με τίτλο: Το Αναλογούν Αντίτιμον ή Τί Μπορεί Ν' Αγοράσει Κανείς Με 10 Ευρώ
 2. Εννοεί το κείμενό μου στα ΠΕΖΑ με τίτλο: Αdaptor

======================================
Αντιγράφω από το www.daynews.gr/?type=3&cat=tributes&id=344 και παρέκαμψα μόνο τα ποιήματα...

     Η καλύτερη συντροφιά στις καλοκαιρινές διακοπές λένε πως είναι ένα καλό βιβλίο. Η μοναξιά της ανάγνωσης κατά τη διάρκεια της χαλάρωσης των νεύρων στη σεζλόνγκ της παραλίας είναι ότι πρέπει. Και ποια πιο αποτελεσματική μέθοδος χαλάρωσης, από την ανάγνωση ενός ποιήματος... Περί Γραφής, ή Peri-Grafis, λοιπόν ο λόγος και αν αναρωτιέστε που ξεφύτρωσαν τα ...greeklish, ακολουθεί εξήγηση...

     Όλα ξεκίνησαν από μία συζήτηση σε «πηγαδάκι» ανδρών που παρευρέθηκα, όπου κάποιος εξιστορούσε μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον σατιρικό ποιητή, Γεώργιο Σουρή. Ομολογώ πως το όνομα «Γεώργιος Σουρής» μου έλεγε κάτι, χωρίς να γνωρίζω κάτι παραπάνω. Μου κέντρισε όμως τη περιέργεια κι έσπευσα να μάθω περισσότερα...

     Κατά τη περιήγησή μου στο διαδίκτυο, βρέθηκα στην ελληνική ιστοσελίδα www.peri-grafis.net, όπου βρήκα όχι μόνο τη βιογραφία του Γεωργίου Σουρή, αλλά και πλήθος ποιημάτων του!

     Πραγματικά, κατάλαβα πως άξιζε τον κόπο... Με ποιήματα όπως "Ο Ρωμιός Στον Παράδεισο", συνειδητοποίησα γιατί αυτός ο άνθρωπος με το πηγαίο και ποιοτικό χιούμορ, εκδότης της σατιρικής εφημερίδας ΡΩΜΗΟΣ στα τέλη του 19ου αιώνα, μνημονεύεται ακόμη και σήμερα, εκατό και πλέον χρόνια μετά τον θάνατό του...

     Αυτό ήταν! «Κόλλησα» στο site «Peri-grafis», το οποίο θαύμασα από τη πρώτη στιγμή για το πλούσιο υλικό του. Ένα υλικό αξιοθαύμαστο, για μία ερασιτεχνική ιστοσελίδα φτιαγμένη από έναν άνθρωπο (αν κατάλαβα καλά) που απλά έχει μεράκι για τις τέχνες και ιδιαίτερα για τη ποίηση. Η ιστοσελίδα διανύει πλέον τον 35ο μήνα «κυκλοφορίας» της και με τη βοήθεια των αναγνωστών της διατηρείται «ζωντανή» και ανανεώνεται συνεχώς. Ποίηση, θέατρο, ζωγραφική, γλυπτική... βρίσκονται όλα εκεί! Μπορείς ακόμη να βρεις μαντινάδες ή λογοτεχνία του φανταστικού.

     Φυσικά, βρισκόμενος σε μία τέτοια ιστοσελίδα, δεν θα μπορούσα να αρκεστώ στην «ανακάλυψη» του Γεώργιου Σουρή. Παρατηρώντας τη πληθώρα των μεγαλύτερων ποιητών στην ιστορία (κυρίως Έλληνες, αλλά και αρκετούς ξένους) στο τμήμα «κλασικά», ένα όνομα σκέφτηκα να «επισκεφτώ» μόνο: Κωνσταντίνος Καβάφης. Διαβάζοντας το "Περιμένοντας Τους Βαρβάρους", τις "Θερμοπύλες" και την "Ιθάκη", ανατρίχιασα πάλι, όπως και τη πρώτη φορά που τα διάβασα...

     Συνεχίζοντας τη περιήγησή μου σε αυτή την ηλεκτρονική «σπηλιά» με τους πνευματικούς θησαυρούς, έπεσα πάνω σε ονόματα, όπως αυτά των Διονυσίου Σολωμού, Κωστή Παλαμά, Νίκου Καββαδία, Γεωργίου Δροσίνη, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, αλλά και των Φραντζ Κάφκα, Έντγκαρ 'Αλαν Πόε, Χόρχε Λουίς Μπόρχες και Τζόζεφ Κίπλινγκ! Όλοι τους συνοδεύονταν από βιογραφίες τους και «δείγματα» των έργων τους... Ένα πνευματικό «σχολείο» στην οθόνη μας!

     Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί και να πει: «Καλά τώρα, τι μας λέει αυτός; Διαφημίζει το www.peri-grafis.net ή μας το παίζει διανοούμενος;».

     Η αλήθεια είναι πως ναι, θέλω να διαφημίσω τη παραπάνω ιστοσελίδα, όπως εκτιμώ ότι πρέπει όλοι μας να «διαφημίζουμε» κάθε αξιέπαινη κίνηση ορισμένων ανθρώπων, που προσπαθούν να μας «ανοίξουν» τα μάτια και να μας απεγκλωβίσουν από τη «φυλακή» της τηλεόρασης και των αρνητικών επιρροών που ασκούν γύρω μας λανθασμένα πρότυπα καιροσκόπων πολιτικών, ατάλαντων τραγουδιστών και λοιπών «σκουπιδιών» της εποχής μας. Δεν έχω τη παραμικρή ιδέα για το ποιος είναι ο δημιουργός της συγκεκριμένης ιστοσελίδας, όμως μπορώ να πω πως τον παραδέχομαι για τη προσπάθειά του!

     Σε ό,τι αφορά στο «διανοούμένος», κάθε άλλο παρά αυτή την εικόνα θέλω να «βγάλω» παρά έξω με αυτό το κείμενο. Αντιθέτως, επιθυμώ να «μιλήσω» σε ανθρώπους νέους που βρίσκονται στη θέση μου. Ανθρώπους που στο σχολείο δε διδάχθηκαν τα κατάλληλα πράγματα από τους κατάλληλους ανθρώπους. Ανθρώπους που τελειώνοντας το σχολείο, συνέχιζαν να διαβάζουν «Asterix» και «Spiderman», μη έχοντας ιδέα τι σημαίνει Όμηρος, Σωκράτης, Παλαμάς ή Καβάφης. Κυρίως όμως σε ανθρώπους που πιστεύουν πως «ποτέ δεν είναι αργά», ιδιαίτερα όταν πρόκειται για απόκτηση πνευματικού «πλούτου».

                                                        Από τον Χρήστο Σωτηρόπουλο
-----------------------------------------------------------------------------

    

 Kαλημέρα Πάτροκλε,

και χίλια ευχαριστώ για την ταχύτατη ανάρτηση.

     Διάβασα πρίν λίγες μέρες τα Σχόλιά σου (όλα) κι ήθελα να σου γράψω κάποια σχόλια επί των σχολίων διότι ξέρεις πόσο τα λατρεύω. Δίνεις αυτήν την προσωπική νότα του Aρχισυντάκτη που θεωρώ απαραίτητη διότι δίνει τον τόνο, ορίζει τη Γραμμή και δίνει στον αναγνώστη την πληροφορία να καταλάβει πως ό,τι γίνεται γίνεται συνειδητά κι όχι τυχαία. Kι ακόμα, κάτι μας λεει για σένα που είσαι ο Δημιουργός αυτού που απολαμβάνουμε.

     Το πρώτο που μου κάνει εντύπωση λοιπόν είναι το άγχος. Tο άγχος ότι δεν εκπλήρωσες τις υποσχέσεις σου, που δεν πρόλαβες να αναρτήσεις ό,τι είχες αναγγείλει. Mέχρι του σημείου τελευταία να λες πως πια δε θα κάνεις αναγγελίες μια και δεν τα καταφέρνεις να πραγματοποιήσεις όσα υποσχέθηκες. Συγγνώμη, αλλά αυτά είναι μπούρδες. Δε διαβάζουμε το Σχόλιο για να σημειώσουμε τι υπόσχεσαι και να σε βαθμολογήσουμε. Tο διαβάζουμε γι’ αυτή την προσωπική νότα κι είναι χαρά να μοιράζεσαι μαζί μας τα σχέδιά σου σα φίλος και να μας μεταδίδεις τον ενθουσιασμό. Γι' αυτό μη σταματάς παρακαλώ να υπόσχεσαι, μη σταματάς...

     Δεύτερο, μια απορία πρακτική: Στις 2/6 λές τη Mάνσφηλντ, Kέητ, ενώ στις 2/4 τη λες (ορθότερα νομίζω) Kάθριν. Tο Kέητ τι είναι κι από που ήρθε; Mε μπέρδεψε σα να μιλούσες για καινούργια συγγραφέα που δεν ξέρω...

     Τρίτο, μια απορία προσωπική: Aπό που έρχονται όλα αυτά τα ευφωνικά νι (ακόμα και πριν από σίγμα) για τα οποία σε ταλαιπωρούσα όταν τα πρόσθετες στις αναρτήσεις των επιστολών μου; H καταγωγή σου από όσο ξέρω δεν τα δικαιολογεί ώστε να δίνουν ένα τοπικό χρώμα διαλέκτου οπότε μένω με την απορία... Aλλά η απορία μου, προς Θεού, δεν είναι υπόδειξη να αλλάξεις -μη με παρεξηγήσεις-, είναι απλώς μια απορία...

     Aυτά τα λίγα είναι ένα μικρό μέρος όσων σκέφτηκα γι’ αυτό και σε παρακαλώ να μην παραμελείς το Σχόλιο και να μην είσαι φειδωλός. Είναι το στίγμα το προσωπικό και με ενδιαφέρον κάθε μήνα περιμένω να μοιραστείς μαζί μας τα όνειρα και τους απολογισμούς σου και να χαράξεις την πορεία σα στρατηγός, ώστε να ξέρω πού πηγαίνουμε καί τι προσδοκούμε και να μαντεύω το πως νιώθεις κι αν είσαι καλά κι ευτυχισμένος,
            που πάντα ελπίζω να είσαι

                        για να μη σταματάς τις αναρτήσεις

                                    & να μας δίνεις χαρά & έμπνευση

                                               για XPONIA ΠOΛΛA

 

                                           Δάφνη Χρονοπούλου

 

    YΓ. Aν θες, & μόνον αν θές, αυτό το σχόλιο επί των Σχολίων σου, το δίνω ανοιχτο, να το αναρτήσεις στα σχόλιά σου για το Στέκι. Mα μόνον αν θες, Aπό μένα έχεις το ελεύθερο...
----------------------------------------------------------------------------------------------

     Να σας ευχαριστήσω θερμά για τα τόσα πολλά ενδιαφέροντα που είδα και διάβασα χάρη σε σας. Κοντεύει 4.30 π.μ. και δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ και θα σας επισκεφθώ και πάλι σύντομα. Νάστε καλά.

                                                            Τ. Α.
-----------------------------------------------------------------------------------------------

     Πριν ένα χρόνο, μπήκα μέσα σ' ένα χώρο άδειο, ακαθόριστο, σ' ένα μακρόστενο διάδρομο, έτσι από περιέργεια κι έβλεπα σιγά-σιγά να ετοιμάζουν τον διάδρομο αυτό ώστε να οδηγεί κάπου, να έχει ένα σκοπό, μια κατεύθυνση. Διέκρινα στο βάθος του διαδρόμου κάποιον που με πείσμα χάραζε στους τοίχους εισόδους προφανώς κάποιων δωματίων και με σφυρί και καλέμι άνοιγε μια-μια τις πόρτες. Παράξενη και παράδοξη διαδικασία, σκέφτηκα, αλλά με έκπληξη είδα ότι πίσω από τις τρύπες του τοίχου υπήρχαν, πραγματικά, κενά και σκοτεινά δωμάτια. Κι ήταν λες και περίμεναν εκείνοι οι σκοτεινοί χώροι το καλέμι εκείνου του επίμονου ανθρώπου και το μάτι το δικό μου για να επιβεβαιώσουν τον λόγο ύπαρξής τους.
     Μέρα με τη μέρα η επιμονή του μάστορα μεταμόρφωσε τον μονότονο διάδρομο σ' ένα ευχάριστο και ιδιόμορφο σταυροδρόμι που οδηγούσε σε πάρα πολλά δωμάτια που προκαλούσαν την περιέργειά μου κι αναρωτιόμουν τι θα στηθεί μέσα σ' εκείνα τα δωμάτια, τι θα μεταφέρει μέσα σ' αυτό το χώρο ο επίμονος εκείνος άνθρωπος. Συνήθισα πια να περνάω σχεδόν κάθε μέρα από το μέρος εκείνο, να βλέπω την πρόοδο των εργασιών και να παρατηρώ τον επίμονο μάστορα να σκάβει τους τοίχους ακούραστος κι αμίλητος σαν να είχε χαραγμένο μέσα στο μυαλό του ένα σχέδιο το οποίο εκτελούσε πιστά και δεν είχε σκέψη για τίποτε άλλο άσχετο.
     'Αρχισαν σιγά σιγά κάποια δωμάτια να φωτίζονται και να λαμποκοπάνε κι έτρεξα με λαχτάρα να εξετάσω από κοντά. Ο επίμονος μάστορας είχε χαράξει στους τοίχους των δωματίων παράθυρα από επάνω μέχρι κάτω. Αμέτρητα παράθυρα, μέχρι και στην οροφή, σχηματίζονταν με μολύβι στους τοίχους κι ένα-ένα τα σχημάτιζε ο μάστορας με το καλέμι και τα άνοιγε και το φως ξεχύνονταν μέσα. Από ένα παράθυρο έβλεπες κάποιο μακρινό βουνό, από άλλο έβλεπες τον ήλιο να γλύφει την θάλασσα, από άλλο έβλεπες ένα ζευγάρι σφιχτοδεμένο στον έρωτα, από άλλο έβλεπες το μούχρωμα του δειλινού, από άλλο τη νύχτα με ξαστεριά, από άλλο παράθυρο έβλεπες γκρίζα σύννεφα πάνω από πολιτείες. Κι άνοιγε παραθύρια ο επίμονος εκείνος άνθρωπος σύμφωνα με το σχέδιο που είχε στο μυαλό και ερχόμουν κάθε μέρα και θαύμαζα κι έρχονταν κι άλλοι από κοντινά και μακρινά μέρη για να θαυμάσουν τα δωμάτια και την επιμονή του μοναχικού δημιουργού.
     Με τον καιρό πολλοί από τους επισκέπτες άρχισαν να εξοικειώνονται με τον όμορφο χώρο και να φέρνουν μαζί τους μια πινελιά για κάποιο παράθυρο που αποκάλυπτε το ηλιοβασίλεμα, ένα δάκρυ για κάποιο παράθυρο που αποκάλυπτε μια φτωχογειτονιά, μια φλογίτσα για κάποιο παράθυρο που αποκάλυπτε τη βαρυχειμωνιά, ένα σπαθί για το παράθυρο που αποκάλυπτε την αγανάκτηση, ένα χάδι για εκείνο που αποκάλυπτε την απελπισία, ένα λουλούδι για εκείνο που αποκάλυπτε την έρημο. Κι έπαιρναν μορφή όλα εκείνα τα στολίδια κι άλλα τόσα που ο επίμονος μάστορας έβαζε στη θέση τους με μεράκι. Κι ήρθαν εύθυμα στολίδια, μουντά, γυαλιστερά κι όσα βάνει ο νους του ανθρώπου για να τακτοποιηθούν και να γίνουν σιγά σιγά ένα αρχείο τέχνης, ένα περιβόλι και μια όαση πολιτισμού.
     Έβλεπε ο καθένας κι έβγαζε τα συμπεράσματά του και καταλάβαινε πως ο άνθρωπος μπορεί να είναι σκάρτη ύπαρξη και κακιά αλλά μπορεί να γίνει κι ανώτερη, λαμπερή και θαυμάσια. Μπορεί ο άνθρωπος να πνίγει την φύση, να τσαλαπατάει συνειδήσεις, να ντροπιάζει, να προσβάλει αλλά μπορεί σαν πιάσει το μολύβι να χτίσει πύργους της Βαβέλ που δεν τους σταματάει κανένας Θεός, μπορεί να σχηματίσει μ' ένα τόσο δα μολυβάκι μέσα σε μια αράδα στίχους όλο το βάλσαμο που κρύβεται στις άκρες της ψυχής του. Κι έμαθα, επιτέλους, το όνομα εκείνου του επίμονου ανθρώπου που τον λένε Πάτροκλο, τον χαιρετούσα πια με άλλο αέρα και του έστελνα κι εγώ ότι θεωρούσα καλύτερο και διαλεχτό για τα παραθύρια του και είχα στο νου μου να μην τύχει και δεν του προφτάσω ότι κατέβαζε το κεφάλι μου σχετικά με το Στέκι.
     Αυτές τις μέρες συμπληρώνει ένα χρόνο το Στέκι ΠΕΡΙ...ΓΡΑΦΗΣ, θα πάω να του ευχηθώ του Πάτροκλου τα χρόνια πολλά και να του πω να 'ναι δυνατός και ν' ανοίγει δωμάτια, παραθύρια κι εμείς οι επισκέπτες να ευφραινόμαστε και να του φέρνουμε όμορφα πράγματα κι εκείνος συνέχεια να μας αποκαλύπτει του κόσμου τα θαύματα.

                                              Θοδωρής Βοριάς
__________________________________________________

     Σε συγχαίρω για την ιστοσελίδα αυτή. Είναι πραγματικά πλούσια, μ' ευρύτητα θεμάτων και ποικιλία τέτοια που δε πλήττει ο επισκέπτης. Έχει λιτό κι απέριττο σχεδιασμό κι απλή δομή. Εκείνο που με συγκίνησε ιδιαίτερα ήταν η ύπαρξη συνδέσμων για ζωγραφική. Η ζωγραφική είναι η αδυναμία μου, μια πλευρά της ζωής μου που έμεινε αναξιοποίητη, όπως και πολλές άλλες. Είναι ο καημός μου που δε μπόρεσα ποτέ να βγάλω αυτό το κεφάλαιο από τη ναφθαλίνη και που ως φαίνεται θα το πάρω μαζί μου όταν φύγω από αυτό τον κόσμο. Δεν μ' ενδιαφέρει να μάθουν πως ζωγραφίζω, όσο να είχα το χρόνο να ζωγραφίζω κι ας μην έβλεπε κανείς αυτά που θα έφτιαχνα. Είναι ένας κόσμος εικόνας, μια γλώσσα εικόνας που ξεπερνά τις λέξεις. Οι λέξεις βεβαίως έχουν ιδιαίτερο νόημα και γι' αυτούς που δεν βλέπουν. Κάποια στιγμή μπορεί να στείλω κάποιο κομμάτι ζωγραφικής όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά έτσι για να το έχεις.
     Χαιρετώ
                                                   Στέλλα Κοντογιάννη
___________________________________________________

Κύριε Πάτροκλε

     Το Στέκι σας το λατρεύω όλο και περισσότερο. Διαβάζω με τις ώρες τα κείμενα που έχετε ανεβάσει κι ομολογώ πως πρόκειται για ένα κόσμημα του διαδικτύου. Χωρίς πολύβουα φόρουμ με ανθρώπους που μαλώνουν επειδή έχουν διαφορετικές απόψεις, χωρίς πολλά-πολλά εφέ, επικεντρώνεται στην ουσία προβάλλοντας θαυμάσιους συγγραφείς στις καλυτερες τους στιγμές.

                                                    Μετέωρος 'Αγγελος