 |
 |
|||
|
|||
 |
|||
 |
Valery Paul: Åñùôéêüò ÅõöõÞò ÐïéçôÞò |
|
O Πωλ Βαλερý, γεννÞθηκε 30 Οκτþβρη 1871, απü Κορσικανü πατÝρα (Barthelemy Valery) και μητÝρα ΓενοβÝζα (Fanny Grassi), στο Sete, μια πüλη στη μεσογειακÞ ακτÞ Herault, αλλÜ ανατρÜφηκε στο ΜονπελιÝ, απü το 1884, Ýνα μεγαλýτερο αστικü κÝντρο κει κοντÜ. Σ' ηλικßα 7 ετþν επισκÝφθηκε με τη μητÝρα του το Λονδßνο. ΜετÜ τη παραδοσιακÞ ρωμαιοκαθολικÞ στοιχειþδην εκπαßδευση και τον θÜνατο του πατÝρα του, (το ΜÜρτη του 1887), το 1888 εγρÜφεται για να σπουδÜσει νομικÜ στο ΠανεπιστÞμιο του ΜονπελιÝ. ΓενικÜ Þταν μÝτριος μαθητÞς κι αν κι Þτανε κοινωνικüς κι επικοινωνιακüς χαρακτÞρας, πÜντα κρατοýσε μÝσα του Ýνα μυστικü κÞπο, που κει αποσυρüταν, üταν Þθελε, για να ταÀσει την οργιþδη, ευαßσθητη κι ερωτικÞ φαντασßα του, μ' εικüνες εξ ολοκλÞρου δικÝς του. ΔιαβÜζει Ουγκü (Hugo), ΓκοτιÝ (Gautier), ΜποντλÝρ (Baudelaire), ΒερλÝν (Verlaine) και τüτε ξεκινÜ να γρÜφει τα πρþτα του ποιÞματα. Τüτε περßπου, ανακαλýπτει και το "Musee Fabre The Dictionnaire De l' Architecture" του Viollet-le-Duc και το "The Grammar Of Ornament" του Owen Jones κι αρχßζει να σχεδιÜζει, να σκιτσÜρει και να ζωγραφßζει. ¸νας φßλος του, ο Pierre Feline, τονε μπÜζει στη χþρα των μαθηματικþν και της μουσικÞς, ιδιαßτερα κεßνης του ΒÜγκνερ (Wagner). Ι Cur aliquid vidi? ¸λα και λÜμψε επιτÝλους, αγνü τÝρμα αυτÞς της φυγÞς! Καθþς το ελÜφι, απüψε, που διψασμÝνο πηγαßνει προς της πηγÞς Τη μεριÜ κι üλο τρÝχει þσπου πιÜνεται σε καλÜμια πικρÜ ¸τσι κι εγþ απ' τη δßψα γκρεμßζομαι λßγο πριν τα νερÜ. Πþς να δροσßσω αυτü τον κατÜξερο Ýρωτα; Θα πρÝπει να πÜψω της πηγÞς την Ýξαψη πρþτα: Νýμφες μου, νýμφες, αν μ' αγαπÜτε, κοιμηθεßτε ακüμα! ΚÜθε ψυχοýλα εßναι φρßκη και ξÜφνιασμα στο δικü σας το σþμα. Το ελÜχιστο φýλλο, üταν πÝφτει στα δÜση. ΞυπνÜ και ραγßζει ολÜκερη πλÜση. Κι ας φεýγει κι ας κρýβεται σ' ßσκιους βαθιÜ, Ο ýπνος σας εßναι για με, ευτυχßα ανßκητη απü σπαθιÜ, ΕπιτÝλους, αυτüς ο αναßτιος φüβος ας φýγει! Το πρüσωπο μου ας μεßνει σαν üνειρο που δε καταλÞγει Που μüνο Ýνας θεüς που 'χει φýγει μπορεß να θυμÜται! Νýμφες μου σεις που κοιμÜστε και συ ουρανÝ, Ονειρευτεßτε, ονειρευτεßτε με!... Δßχως εσÜς, ωραßες πηγÝς, Η ομορφιÜ μου, ο πüνος μου, μÜταιες θα 'ταν πληγÝς. ¼,τι πιο πÜνω αγαπþ θα 'ψαχνα δßχως ελπßδα. Το κορμß μου ολÜκερο χαμÝνη θα 'ταν φροντßδα. Και το βλÝμμα μου λυπημÝνο κι ανÞξερο Αλλοý θα ζητοýσε τον οßστρο... ºσως προσμÝνατεπρüσωπο αδÜκρυτο κι Üθλιβο, Εσεßς που μονÜχα τα Üνθη και τα κλαριÜ Και τ' αγÝρωχο ýψος Ýχετε μÜθει, Δεχτεßτε αυτÞ την ανταýγεια απ' ανθρþπινα πÜθη, Ω Νýμφες!... Υπακοýω στις μαγεμÝνες πλαγιÝς. Που με φÝρνουν κοντÜ σας και μου δεßχνουν μονοπÜτια, βραγιÝς. ΝερÜ μου ακýμαντα, νερÜ βαθιÜ, τα κορμιÜ σας Εßμαι μüνος!... Ας μ' αφÞσουν κι εμÝνα ¸τσι να 'μαι: οι θεοß, οι Þχοι, οι θρÞνοι, τα κýματα! Μüνος!... Κι üμως πÜλι στον εαυτü μου πηγαßνω με κλÜματα. ¼πως κÜποιος πηγαßνει σε κÜποια πηγÞ που κρýβει Ýνα φýλλωμα... Απ' τα üρη ψηλÜ ο αÝρας παýει τþρα το ρÞμαγμα· Η φωνÞ των πηγþν ξÜφνου αλλÜζει, μου μιλÜ για το βρÜδυ· Ακοýω την ελπßδα, με ακοýν τα νερÜ, ποýναι Þσυχα λÜδι. ΜÝσα στην Üγια σκιÜ ακοýω τη χλüη να μεγαλþνει. Και το πανοýργο φεγγÜρι τον καθρÝφτη του παντοý να γυρßζει ΜÝχρι μÝσα βαθιÜ στα μυστικÜ της πηγÞς που κρυþνει... ΜÝχρι μÝσα βαθιÜ οτα μυστικÜ της ψυχÞς που να μÜθει δειλιÜζει, ΜÝχρι μÝσα βαθιÜ στην αγÜπη για τον πικρü κρυμμÝνο εαυτü, Τßποτε πια απ' το αμßλητο βρÜδυ δεν μπορεß κανεßς να ελπßζει... Στο κορμß μου η νýχτα κρυφÜ διαδßδει üτι αγαπÜω μüνο αυτü. ΔροσερÞ η φωνÞ της στις ευχÝς μου αποκρßνεται· Και αμÝσως μετÜ μες στην αýρα ιδοý υποκρßνεται, Του ναοý της ο τρüμος εßναι αβÜσταχτος. Στη σιωπÞ παραδßδεται, εßν' ο τüπος αυτüς ανυπüταχτος. Τß γλυκü, ακüμα να σε κρατÜ στη ζωÞ, η μÝρα, ¼ταν πια σα ρüδο του Ýρωτα σκορπÜ στον αγÝρα, Μες στο αßμα αργÜ να κυλÜ, φορτωμÝνη Τρυφεροýς θησαυροýς και να μοιÜζει γερμÝνη Μες στη μνÞμη, σε θÜνατο ολüγεμο και πορφυρü ΕυτυχισμÝνη ωστüσο, τα 'χει üλα αρπÜξει σα λÜφυρο Τ' αφÞνει κατüπιν και χÜνεται μ' üλο τον τρýγο ΚαταλÞγει σ' üνειρο, που το βρÜδυ κρýβεται λßγο. Σ' Ýνα τüσον Þσυχο τüπο βουλιÜζεις βαθιÜ στο Εγþ! Η ψυχÞ σου μÝχρι που φεýγει ψÜχνει για Ýνα Θεü Τον ζητÜει στο Ýρημο κýμα, ßδιο με κýκνο Που αφÞνει στο πÝρασμα λαμπρüτατο λßκνο... Στο κýμα αυτü ποτÝ δεν Þρθαν να πιοýνε τα πλÞθη! Μüνο κι Üλλοι χαμÝνοι που 'ρθαν να βροýνε τη λÞθη Και να τþρα απ' τη δýσμοιρη γη Ýνα μνÞμα ολοφþτεινο ανοßγει... ¼μως δε βγαßνει καθüλου γαλÞνη απü 'κει, μüνο φüβοι και ρßγη! ¼ταν η μαýρη ηδονÞ, που κοιμÜται η λÜμψη, Σα φýλλωμα εμπρüς μου ξαναπετÜξει, Τüτε, ω σþμα μου τυραννικü, θα 'χεις δαμÜσει Τη σκιÜ, θÜχεις το φüβο της αφÞσει στα δÜση. Για την αιþνια νýχτα της μüνο συ θα λυπÜσαι! Για σÝνα δω üλα εßναι πλÞξη, ΝÜρκισσε! ¼λα σε κρÜζουν, σε δÝνουν στο λαμπρü σου κορμß Που στÝλνει πÜνω σου των νερþν η κρýα ορμÞ! Ας θρηνÞσω τη μοιραßα σου λÜμψη, τη τüσον αγνÞ, Γιατß μüνον εγþ σου παραστÝκομαι, πηγÞ, Τα δικÜ μου τα μÜτια τρυγοýν απü σÝνα κρýα ανταýγεια και κυανÞ, Της ψυχÞς μου τα μÜτια κοιτÜζουνε σαν Ýκπληκτη μαρμαρυγÞ! ΒÜθη, ω βÜθη κι üνειρα σεις, που με κοιτÜτε, ΠÜψτε πια, ω πνεýματα μαýρα, αυτü το μαρτýριο Που κατατρÝχει μια ψυχÞ που αγρυπνÜ Μην ψÜχνετε μÝσα σας, στους ουρανοýς, το ελιξÞριο Για το θαýμα της ýπαρξης που τüσο πονÜ: Στην πηγÞ θα το βρεßτε, εßναι το σþμα μου, Ýνα μυστÞριο... Κρατεßστε στα μÜτια σας το εξαßσιο θÞραμα, Αιχμαλωτεßστε μαζß και τον Üρρωστο Ýρωτα για τον εαυτü του Οι βλεφαρßδες σας, μεγÜλες σα δßχτυα θα εßναι κρÜμα Απü μετÜξι κι απü τη λÜμψη του ωραßου αιχμαλþτου- Μη πιστÝψετε üμως üτι θα πÜει ποτÝ σε Üλλο μÝρος. Αυτüς μονÜχα στο κρýσταλλο μÝνει· Τßποτε δεν μπορεß, üσο κι αν επιμÝνει, Να τον πÜρει αυτüν απ' τα νερÜ, þσπου γßνεται γÝρος... ¸ρως; ΚÜποιος φωνÜζει ¸ρως... Α, χλευαστÞ! Ηχþ μακρινÞ που φÝρνει μÞνυμα! Απü το γÝλιο της ο βρÜχος πÝφτει, σπÜει την καρδιÜ μου σαν την κλωστÞ Και η σιωπÞ σαν απü θαýμα, Παýει!... μιλÜ, γεννιÝται ξανÜ μες στα νερÜ... ¸ρωτας;... ¸ρωτας μαýρος!... Εσεßς μου το λÝτε καλÜμια πικρÜ, Και την πληγÞ μουστον Üνεμο γυρνÜτε μ' αγκÜθια! ΣπηλιÝς, την ψυχÞ μου ανοßγετε κι Üλλο βαθιÜ, Η σκιÜ σας πονÜει, τρÝμει η φωνÞ της και ξεψυχÜει... Ο ψßθυρος σας, κλαδιÜ, σα φÞμη αντηχÜει, ΣπαρÜζει και σÝρνεται με του δÜσους τα πνεýματα, Σα χρυσÜφι λεπτü παραδÝρνει στης μοßρας τα νεýματα... Θεοß ασυγκßνητοι, üλα με μÝνα τþρα πια επιδßδονται! Τα μυστικÜ μου στους πÝντε ανÝμους ευθýς διαδßδονται, ΓελÜει ο βρÜχος, το δÝντρο θρηνεß, με το δικü του το θρÞνο, Στους ουρανοýς, την ýπαρξη μου ολüκληρη τεßνω, Τη δýναμη της εκεß θÝλω να χÜσει! Τι κρßμα! Μες στην αγκÜλη που γεννÜει τα δÜση, Μια λÜμψη δειλÞ αμφßβολης þρας υπÜρχει,.. Εκεß, απü Ýνα περßσσευμα μÝρας προβÜλλει ο νυμφßος, Ολüγυμνος και στων νερþν πιασμÝνος τη λυπημÝνη απüχη. ¼μορφος δαßμονας, ηδονικüτατος, κρýος! Εßσαι εσý, γλυκü μου κορμß, απü φεγγÜρια και ρüδα, Ω μορφÞ μου υπÜκουη, τις ευχÝς μου εμπüδια! Και τι φÝρνουν τα χÝρια, ωραßα και μÜταια δþρα! Τα χÝρια μου αργÜ μες στο χρυσÜφι γÝρνουνε τþρα Παýουν πια να ζητοýν τον αιχμÜλωτο που τα φýλλα κρατοýν Η καρδιÜ μου μüνο φωνÜζει, μα οι Θεοß δεν ακοýν!... Τß ωραßο το στüμα σου μÝνει σ' αυτÞ τη βουβÞ βλασφημßα! Πüσο μου μοιÜζεις!... ΑλλÜ πüσο πιο üμορφη Ýχεις φυσιογνωμßα, Καθαρüτατη στα μÜτια μου μπρος, αυτÞ η εφÞμερη αθανασßα, Το κορμß σου ολüφεγγο μαργαριτÜρια και τα μαλλιÜ σου ωραßα μετÜξια Γιατß üλ' αυτÜ Þρθ' η σκιÜ και τα μαýρισε, Η νýχτα γιατß μας χωρßζει, ω ΝÜρκισσε, Γιατß να μας κüβει σαν κρýο μαχαßρι που κüβει Ýνα μÞλο! Τι Ýχεις; πες μου. Σε κοýρασ' ο θρÞνος μου;... Να σου στεßλω Πασκßζω λßγη πνοÞ, αδελφÝ μου, στα χεßλη. Μα η διÜφανη κÜμα τρÝμει πολý, Ýξω μας κλεßνει σαν Πýλη! Εßναι μüνο ψυχÞ που διστÜζει και καßω Απü τη μνÞμη που σÝρνει το δüλιο κεφÜλι... Να σε πιω θα μποροýσα, εßμαι τüσο κοντÜ, μου Ýρχεται ζÜλη. Πρüσωπο μου!... ¸νας σκλÜβος γυμνüς εßν' η δßψα που Ýχω ΜÝχρι τþρα εßχα μÜθει απ' τον εαυτü μου ν' απÝχω, Να τον αγαπÜω δεν Þξερα οýτε πþς να τον βρω! Σε βλÝπω, σκλÜβε γυμνÝ, στης καρδιÜς μου κÜθε ßσκιο αβρü Υπακοýω, υπακοýω στον πüθο, μüνο σ' αυτüν. ΒλÝπω στο μÝτωπο την καταιγßδα, βλÝπω τη λÜμψη των μυστικþν, ΒλÝπω, τι θαýμα να βλÝπω, το στüμα αυτü να χαρÜζει Να προδßδει... επÜνω στο κýμα λουλοýδι απü σκÝψη να ζωγραφßζει Και τι γεγονüτα σκορπÜει στα μÜτια! Τι Ýπαρση και νωχÝλεια ως πÝρα στα πλÜτια. ΚαμιÜ νýμφη παιδοýλα τÝτοια δεν Ýχει Καμßα! Με τα νÜζια που κÜνει, üταν τρÝχει, ΚαμιÜ απ' τις νýμφες, καμιÜ δε με θÝλγει, γι' αυτü Μüνο σÝνα αγαπÜω, Εγþ μου αστÝρευτο!... ΙΙ ΠηγÞ, ω πηγÞ, ψυχρü μου παρüν. ΤρυφερÞ συγκατÜβαση στη δßψα των üντων, Που πρüθυμα τρÝχουν στη φωλιÜ τσυ θανÜτου. Για σε üλ' αυτÜ εßναι üνειρο, παγερÞ αδελφÞ του αναπüτρεπτου. Δεν προφταßνεις τη μοßρα να δεις κι αμÝσως αλλÜζει, Το πρüσωπü της κατÜ τη φυγÞ πÜντα κοιτÜζει, Ο ýπνος σου, ω κýμα, τα ýψη μαγεýει! Απ' τα üντα που νßβεις κανÝνα δε σε μολεýει Και τα χρüνια περνοýν απü πÜνω σα νÝφη ¼μως γνωρßζεις το καθετß που σου γνÝφει ΑστÝρια, τριαντÜφυλλα, εποχÝς, τα κορμιÜ, τις αγÜπες τους! ΤÝτοια νýμφη διÜφανη, με πυκνÞ ομορφιÜ, δεν εßδαν ποτÝ τους Ν' ανθßζει, να παßρνει ζωÞ απ' ü,τι γλυκÜ την αγγßζει. Στο βρÜχο της μÝσα σοφßα συνÜζει, Τη σκιÜ της ημÝρας χαρÜζει στα δÜση. Γνωρßζει τα πÜντα που υπÞρξαν στην πλÜση... ΣκεπτικÞ παρουσßα, νερü με την Þσυχη ανατριχßλα Σκοτεινü θησαυρü συγκεντρþνεις απü μýθους και φýλλα, Το πεθαμÝνο πουλß, το þριμο φροýτο, πÝφτουν αργÜ, ¼λ' αυτÜ και δαχτυλßδια παλιÜ η σιωπÞ σου τρυγÜ. ¼τι τρÝφεσαι φαßνεται απ' την απþλεια, Η αιþνια üψη σου απαυγÜζει των μεγÜλων ερþτων Την κρýα συντÝλεια... Καθþς το φýλλωμα στον Üνεμο πλÝει, Και τρÝμει και φεýγει κι απ' üλα τα μÝρη του κλαßει, Το μαýρο Ýρωτα βλÝπεις να δÝρνεται σαν καταιγßδα. Το φλογερü εραστÞ ν' αγκαλιÜζει τη λευκÞ παλλακßδα, Να νικÜ τη ψυχÞ... Και ξÝρεις με τß τυφερüτη Το εýρωστο χÝρι του περνÜ τη πυκνüτη Της κüμης που κοσμεß το ωραßο κεφÜλι, Απλþνεται βÝβαιο σα να 'ναι η μüνη αγκÜλη- Κυριεýει τη σÜρκα, στ' αφτß ψιθυρßζει. Ο αιþνιος Üνεμος τα μÜτια πικρßζει Και βλÝπουν μονÜχα το αßμα που τα βλÝφαρα βÜφει, Η τρομερÞ του πορφýρα σκοτεινιÜζει τα φþτα και τα εδÜφη. ¼που πÝρα βαδßζει Ýνα ζευγÜρι, μÜλλον τρεκλßζει Κι οι δυο στενÜζουν... Η γη τους μαυλßζει Τα κορμιÜ τους κλονßζονται, ακüμη παλεýουν Απ' την Üμμο που το σμßξιμο κüβει να γλιτþσουν γυρεýουν Η αγÜπη τους üμως σε λßγο πεθαßνει... Η ανÜσα τους μüνο ανυπüτακτη μÝνει, Η ψυχÞ που πιστεýει üτι τÜχα μ' Üλλη ψυχÞ ανασαßνει ΑλλÜ συ, ακριβÞ μου πηγÞ, γνωρßζεις καλÜ τι συμβαßνει Τι καρπü τÝτοιες μαγεμÝνες στιγμÝς πÜντοτε βγÜζουν! Γιατß, üταν οι ερωτευμÝνες καρδιÝς ησυχÜζουν ¼ταν εßναι πια με ηδονÞ χορτασμÝνες Κι üταν οι δυο εραστÝς χωριστοýν, βλÝπεις τι μαραμÝνες Οι μÝρες τους εßναι μÝσα στο ψÝμα Τι τρυφερÜ ο Ýνας του Üλλου πßνουν το αßμα! Σε λßγο, πÜνσοφο κýμα μου, Üπιστο, πÜντοτε ßδιο, Αυτοýς τους τρελοýς που τον Ýρωτα εßχαν πιστÝψει για πιστü κατοικßδιο Ο χρüνος τþρα προς τα βρÜχια σου σÝρνει πικρÜ να στενÜζουν! Με τα βÞματα τους εκεß τις μνÞμες μετροýν που συνÜζουν... Μπρος στις üχθες σουφορτωμÝνοι σκιÝς και ωχρüτη ΠετρωμÝνοι και βαθιÜ πληγωμÝνοι απü τ' ουρανοý την πολλÞ ωραιüτη Που κρατÜ και θυμßζει των παλιþν ημερþν τους τη λÜμψη, Εκεß πÝρα ζητοýν, στα ωραßα που Ýχουν χαθεß, την ανÜπαψη. «ΑυτÞ εκεß η γωνιÜ στη σκιÜ Þταν δικÞ μας, πüσο Þσυχη!» «Το κυπαρßσσι αυτü η αγÜπη μου πüσο το λÜτρευε, με τß ψυχÞ» «Απü 'δω μας εδρüσιζε η ανÜσα της θÜλασσας πÝρα!» Αλßμονο τþρα! Και τα τριαντÜφυλλα εßναι πικρÜ μες στον αγÝρα... Λιγüτερη πßκρα φÝρνει ο καπνüς, η οσμÞ, Απ' τα φýλλα που σÞπονται σε βρÜχου σχισμÞ!... Τους πνßγει αυτüς ο αÝρας, δεν ξÝρουν στ' αλÞθεια αν περπατοýν Με τα πüδια τους τρßβουν την απελπισßα που ζουν... Το βÜδισμα τους πüτε αργü πüτε γρÞγορο, üπως οι σκÝψεις, Που περνοýν στο κεφÜλι τους, σαν πληγÝς και σαν τýψεις! Το χÜδι κι ο φüνος στα χÝρια τους μπλÝκονται Η καρδιÜ τους πÜει να σπÜσει, üπου κι αν τþρα πορεýονται. Ωστüσο παλεýει, κρατÜει μÝσα της λßγη ελπßδα. ¼μως στο πνεýμα τους καμιÜ ηλιαχτßδα. Εßναι λαβýρινθος, εßναι κατÜρα! Η τρελÞ μοναξιÜ τους ßδια με ýπνου γλυκιÜ συμφορÜ ΞεγελÜ το παρüν η μυστικÞ ακοÞ τους Παντοý ξεθÜβει φωνÝς που ποθεß η ψυχÞ τους. Τßποτε δε γλιτþνει απ' την απüλυτη δýναμη των δικþν τους ονεßρων ¼μως οýτε ο Þλιος δεν μπορεß να νικÞσει το μηδÝν των απεßρων! Στο χρυσÜφι μÝσα το βλÝμμα τους κι αν γυρνÜ. Εßναι μαýρο, με τα δÜκρυα του τον Üδη κερνÜ, Τον ποθεß πιο πολý κι απ' üλη της μÝρας τη χÜρη! Και στο σþμα αυτü, απ' üπου ο Ýρωτας τα πÜντα Ýχει πÜρει Και üπου η ψυχÞ με τη βßα στÝκει Üλλο, Καßει σα φιλß Ýνα σφοδρü μυστικü και μεγÜλο... ¼μως εγþ, ΝÜρκισσε μου ακριβÝ, δεν Ýχω απορßα ΠαρÜ μüνο για τη δικÞ μου ουσßα· ΚÜθε Üλλος Ýχει για μÝνα καρδιÜ γεμÜτη μυστÞρια. ΚÜθε Üλλος εßναι για μÝνα απουσßα. Κορμß μου κυρßαρχο Ýχω μüνο εσÝνα! Ο πιο ωραßος θνητüς πþς ν' αγαπÞσει Üλλο κανÝνα... Γλυκüς, χρυσαφÝνιος, δεν εßναι σαν εßδωλο πιο ιερü Απ' üλο το δÜσος που χÜνεται με τον καιρü Κι ας εßναι ζωσμÝνο απü τüσα πουλιÜ και ουρανü; Δεν εßναι σα δþρο πιο θεúκü απü κÜθε κρουνü, Κι η μÝρα που σβÞνει ποιον Üλλο σκοπü Υψηλüτερο Ýχει απ' το να φÝρνει στα μÜτια μου τ' ωραßο μου πρüσωπο; Ας αρχßσει λοιπüν μεταξý μας η γλυκιÜ ανταπüδοση. ΑδελφÝ μου ομüφωτε, απü σιωπÞ κι απü Ýκσταση! Του καθρÝφτη αμýθητο χρυσωρυχεßο, μοιρÜσου μαζß μου τον κüσμο! Η τρυφερüτητα μου σε σÝνα προστρÝχει ΜεθÜ με τον πüθο που μüνο χορταßνει μ' ü,τι δεν Ýχει! Με τις ευχÝς μου πþς μοιÜζεις εσý απαρÜλλαχτος! Απαλüς πüσο δεßχνεις, δßχως Üλλο ανÝγγιχτος. Εßσαι φως, μüνο φως, εßσαι η μια μüνο πτυχÞ Απü Ýναν Ýρωτα ποýναι Ýνωση αδýναμη, Üψυχη! Δυστυχþς εßναι η ßδια η νýμφη που μας χωρßζει! θα μποροýσε κανεßς εκτüς απü δÜκρυα κÜτι Üλλο πια να ελπßζει; Τι ωραßους κινδýνους θα μποροýααμε οι δυο μας να προτιμÜμε! Μαζß δßχως φüβο να λαχταρÜμε. Οι δυστυχßες μας σα χÝρια, σα δÜχτυλ,α, σφιχτÜ να πλεχτοýν, Οι σιωπÝς μας τα ßδια üνειρα να ονειρευτοýν, Η ßδια νýχτα να κλαßει στα μÜτια μας με σπαραγμοýς. Να στηθοδερνüμαστε με τους ßδιους πικροýς στεναγμοýς Να σφßγγουμ' οι δυο μας την ßδια καρδιÜ πρüθυμη μüνο εμÜς ν' αγαπÞσει... ΕπιτÝλους αρνÞσου αυτÞ τη σιωπÞ, γυρεýω απÜντηση, ΝÜρκισσε μου σκληρÝ, ωραßε κι απρüσιτε Ýρωτα. Την ομορφιÜ μου κρατÜς, τη νýμφη, αν θες, ρþτα... III ...Αυτü το καθÜριο κορμß Üραγε ξÝρει πüσο πολý με ταρÜζει; Απü τι βÜθη ξεκινÜ η ορμÞ σου που τα σπλÜχνα μου σφÜζει, Ω ερημßτη εσý της αβýσσου χωρÜει ο νους Πως εßσαι τþρα στα σκοτεινÜ, εσý που Ýχεις πÝσει απ' τους ουρανοýς; Εßσαι το κüσμημα του λυπημÝνου μου πüθου, ¸να χαμüγελο που τολμÜ να χαρÜζει στο κÝντρο του ζüφου, Τüσο ακριβü, λεπτüτατο τüσο, που τρÝμω μη σβÞσει, Αν τυχüν η καρδιÜ μου κÜτι Üλλο ελÜχιστο επιθυμÞσει! Ποια πνοÞ σ' ανεβÜζει στο κýμα, ψυχρü μου, ωραßο τριαντÜφυλλο! Αγαπþ... ΑγαπÜω!... Ποιος θα μποροýσε, λοιπüν, ν' αγαπÜ κÜτι Üλλο Παρεκτüς το γλυκü εαυτü του; Μüνον εσý κορμß μου, κορμß, ω αγÜπη των Üκρων. Με φυλÜς και με βγÜζεις απ' τα νýχια των κρýων νεκρþν. Μια προσευχÞ μες στη σιωπÞ τþρα απü μας ας ακουστεß Μια προσευχÞ στους θεοýς που απ' την τüση αγÜπη Ýχουν συγκινηθεß Γι' αυτü η μÝρα με εντολÞ τους μες στο λυκüφως Ýχει σταθεß!... Εßθε, ω 'Αρχοντες ευτυχισμÝνοι, που θερμÜ συνιστÜτε της πλÜνης το χÜδι Η λÜμψη απ' το ρüδο Þ το σμαρÜγδι Το σκÞπτρο απ' τα üνειρα που σεις κρατÜτε να αναλÜβει Εßθε αγνÞ και ßδια με πνεýμα καθÜριο που αναπαýει ΨηλÜ στο στερÝωμα να με προσμÝνει Και μÝσα εκεß με την αγÜπη μου νÜβρω κλßνη στρωμÝνη Εßθε να βγεις απ' της νýμφης το κρýο πλευρü ΚοιτÜζοντας με στα μÜτια, τον εαυτü μου Ýτσι να βρω, Μες στη ζωÞ μου τρυφερÜ η μορφÞ σου να γεßρει, Να σ' αγγßξω επιτÝλους!... Το γλυκü σου κορμß σαν τη γýρη Να με τυλßξει, απü κÜθε καρπü, απü κÜθε γυναßκα, πολý πιο αγνü... ¼μως εßναι απü πÝτρα σκληρÞ ο ναüς, üπου εγþ τριγυρνþ. ¼που ζω... Γιατß απ' τα χεßλη σου εγþ ζω, αν üτι ζω πω!... Κορμß μου, ακριβü μου κορμß, ο ναüς μου εßσαι, ω, ¼μως γιατß μου κρατÜς μακριÜ το δικü μου θεü... Αν γαληνÝψω το στüμα σου, μ' Ýνα φιλß μου θα πιω ΚÜθε φραγμü που μας χωρßζει απ' την υπÝρτατη ýπαρξη, ΑυτÞ την Ýντρομη, συνεσταλμÝνη και μοιραßα απüσταση Σε μÝνα ανÜμεσα και το νερü, στην ψυχÞ μου ανÜμεσα και τους θεοýς. Αντßο... Νιþθεις και συ αυτοýς τους μýριους χαιρετισμοýς; Γýρω μας τρÝμουν, αρχßζουν ταρÜζονται και οι σκιÝς! ¸να δÝντρο τυφλü με τα κλαδιÜ του σφιχτÜ αγκαλιÜζεται, δες, Της ψυχÞς του γυρεýει το δÝντρο που χÜνεται ßσως... Η ψυχÞ μου και μÝνα χÜνεται, να, στο δικü της Üγριο δÜσος. Εκεß που η Ýνταση ξεπερνÜει τα μÝτρα... Η ψυχÞ, η ψυχÞ μελανüφθαλμη, αγγßζει τα τÜρταρα Μεγαλþνει, απλþνεται, üμως στο τßποτε πÜντα περνÜ... Στο θÜνατο ανÜμεσα και τον εαυτü της, ΘεÝ μου, τι βλÝμμα γυρνÜ! Θεοß! Της Üγιας ημÝρας τ' απομεινÜρια, Στης επÜρατης μοßρας το δρüμο τραβοýν δßχως χνÜρια· Γκρεμßζονται μÝσα στης Üβυθης μνÞμης την κüλαση Αλßμονο! Ω Üθλιο σþμα, μην αποφεýγεις την Ýνωση... Σκýψε... φιλÞσου. Συγκλονßσου ως της ýπαρξης σου τα Ýγκατα! Ο απüρθητος Ýρωτας που Þρθες εδþ να μου τÜξεις με κλÜματα Σαν Üγριο ρßγος, περνÜ, σπαρÜζει τον ΝÜρκισσο, φεýγει... ΜιλÜ Ο ΝÜρκισσος narcissae placandis manibus Κρßνα, λυπημÝνα αδÝλφια μου, πεθαßνω Απü ομορφιÜ και προς την αθþα γýμνια σας πηγαßνω Και προς εσÝνα, Νýμφη, ω Νýμφη, Νýμφη της πηγÞς ¸ρχομαι κλαßγοντας, δÜκρυα προσφÝρω της σιγÞς. Μια γαλÞνη απÝραντη με κρατÜει μα εγþ τη νιþθω σαν ελπßδα τρελÞ. Η φωνÞ των πηγþν üλο αλλÜζει και για τη νýχτα μου μιλεß- Ακοýω τη χλüη, τß ασημÝνια, να μεγαλþνει στην Üγια σκιÜ, Και το φεγγÜρι, με τον καθρÝφτη του, Üπιστο πÜλι ΨÜχνει ως μÝσα στης σωπασμÝνης πηγÞς τα μυστικÜ. Μα εμÝνα η καρδιÜ μου μες στα καλÜμια μ' Ýχει ριγμÝνο, Απü τη θεßα ομορφιÜ μου αργÜ να πεθαßνω! Το μαγεμÝνο νερü μονÜχα μπορþ ν' αγαπÜω Και τα χαμüγελα, τα τριαντÜφυλλα üλο ξεχνÜω. Τη μοιραßα σου λÜμψη τþρα ας θρηνÞσω, Τß γλυκÜ, τß θανÜσιμα, ω πηγÞ, σ' αγκÜλιαζω, 'Αραγε ποιον, εσÝνα Þ τα μÜτια μου εγþ να μισÞσω Που την εικüνα μου Ýχω πιεß σα φαρμÜκι και γοργÜ παρακμÜζω. Αλßμονο! Τß μÜταιο εßδωλο, τß δÜκρυα παντοτινÜ! Μες απü δÜση γαλÜζια κι απ' τ' αδελφοý μου περνÜ Την αγκαλιÜ, μια λÜμψη αχνÞ σαν þρα ακραßου δισταγμοý, Κι ιδοý ο νυμφßος προβÜλλει ολüγυμνος απ' του φωτüς τα συντρßμμια Στο νερü σχεδιÜζεται μßα üψη πνιγμοý... ΔαßμονÜ μου ωραßε, ψυχρÝ και απρüσιτε, üπως τ' αγρßμια! Στο νερü το κορμß μου απü κρýα δροσιÜ καμωμÝνο κι απü σελÞνη ΜορφÞ μου υπÜκουη κι üμως σκληρÞ στων ματιþν τη γαλÞνη Τα χÝρια μου απλþνονται σαν κρßνα αθþα κι ευγενικÜ!... Η ικεσßα αυτÞ πþς τα κοýρασε Ýτσι σκληρÜ Και Üπρακτα πÝφτουν στα φýλλα επÜνω και στα μαýρα νερÜ! ΜÜταια κρÜζω, οι θεοß δεν Ýχουν ονüματα, τα κρατοýν μυστικÜ. Χαßρε, ανταýγεια που σβÞνεις στο Þσυχο κýμα, ΝÜρκισσε... και τ' üνομα σου ακüμη γλυκαßνει Την καρδιÜ σαν ευωδιÜ. Φυλορροεß και πηγαßνει Μαζß σου στο θÜνατο η τριανταφυλλιÜ Ýνα ρüδινο μνÞμα. Στüμα μου, γßνε η τριανταφυλλιÜ, γßνε το φιλß Που μια μορφÞ λατρεμÝνη τη γαληνεýει αγÜλι, Γιατß η νýχτα ανÞσυχη φεýγει ξαναγυρνÜ Και με λüγια μισÜ μιλÜει στα φßλυπνα Üνθη. Το φεγγαρÜκι με της μυρτιÜς γλεντÜει τα πÜθη. ΚÜτω απ' τα μýρτα αυτÜ τα νεκρÜ, ο ερωτÜς μου ξαγρυπνÜ Για σÝνα δýστυχο κορμß που Üνθισες μüνο για τη μοναξιÜ Για τον καθρÝφτη αυτüν στο δÜσος βαθιÜ που σε κοιτÜει μ' ακαταδεξιÜ. Απ' τη ζωÞ σου μÜταια φεýγω μακριÜ, ΟλοÝνα ο χρüνος μας ξεγελÜει με ψεýτικα δÜκρυα Και με κρυμμÝνη χαρÜ μας προσπερνÜ. Χαßρε, ΝÜρκισσε... Ιδοý το λυκüφως, καιρüς να πεθÜνεις! Με το στεναγμü, ω καρδιÜ μου, τß ζωÞ να σημÜνεις, Με τη φλογÝρα θαμμÝνη στα ουρÜνια πþς να ποιμÜνεις Το κοπÜδι των Þχων της λýπηςπου περισσεýει. ΑλλÜ στο θανÜσιμο κρýο, üπου μüλις φÝγγει τ' αστÝρι, Προτοý η ομßχλη σα μνÞμα σκεπÜσει τα μÝρη, ΚρÜτα καλÜ το φιλß μου που ανοßγει τα ýδατα üλα! Γιατß η ελπßδα μονÜχα συντρßβει τα κρýσταλλα. Ας με πλανÝψουν λοιπüν τα νερÜ, ας με πÜρουν στην εξορßα Ας γßνει η ανÜσα μου αυλüς Þ Üρια Κι ας μου κρατÞσει κι εμÝ η μουσικÞ κÜπου μιαν Üκρη. Φýγε, επιτÝλους, ω ýπαρξη θεßα και ταραγμÝνη!
|
 |
Πολ Βαλερß
ΑυτοπορτρÝτο του